Στην Ευρώπη και σε όλο τον κόσμο, οι εργάτες, οι νέοι, αρνούνται να πληρώσουν για την κρίση του καπιταλιστικού συστήματος
Η παγκόσμια κρίση του καπιταλιστικού συστήματος συνεχίζεται και οξύνεται συνεχώς, πετώντας εκατομμύρια εργαζόμενους στο δρόμο, στην εξαθλίωση. Όλα τα τμήματα του λαού, οι εργάτες, οι απασχολούμενοι στις πόλεις και στην επαρχία, οι μικρομεσαίοι αγρότες, οι τεχνίτες, οι υπάλληλοι, με ή χωρίς δουλειά, νέοι ή συνταξιούχοι…καταληστεύονται από μία χούφτα πλουσίων, που ολοένα γίνονται πλουσιότεροι, από την οικονομική ολιγαρχία, τις τράπεζες και τα μονοπώλιά της. Σε όλες τις αναπτυγμένες ή αναδυόμενες καπιταλιστικές χώρες, στις ιμπεριαλιστικές χώρες, και στις εξαρτημένες απ’ τον ιμπεριαλισμό χώρες, η ολιγαρχία επιθυμεί να εξαπολύσει την επίθεσή της στην εργατική τάξη, τις εργαζόμενες μάζες, και τους λαούς: έντεκα εκατομμύρια εκατομμυριούχων παγκοσμίως ολοένα πλουτίζουν στις πλάτες δισεκατομμυρίων. Ο πλούτος που έχει παραχθεί, ποτέ δεν ήταν τόσο μεγάλος. Ποτέ ξανά δεν έχουν αφαιρεθεί από ένα τόσο μεγάλο αριθμό γυναικών και αντρών τα εντελώς απαραίτητα για την επιβίωση, ποτέ ξανά δεν έχει συγκεντρωθεί αυτός ο πλούτος σε τέτοιο βαθμό στα χέρια μίας παρασιτικής τάξης, της μπουρζουαζίας, της τάξης των μετόχων.
Αφού η οικονομική ολιγαρχία ζήτησε από τα κράτη, που αποκλειστικά την υπηρετούν, να δώσουν δισεκατομμύρια δολάρια, ευρώ ή γεν για να σωθούν οι τράπεζες και οι χρηματοοικονομικοί θεσμοί της, τώρα πιέζει για την πληρωμή των δημοσίων χρεών και τόκων. Το σύνθημά της: «Να δώσουμε τέλος στα ελλείμματα», τα οποία η ίδια έχει δημιουργήσει και μεγεθύνει.
Οι πολιτικές για τη μείωση του δημοσίου ελλείμματος: ένα πρόσχημα για να επιβληθούν προγράμματα λιτότητας
Στην Ευρώπη, ο Ελληνικός λαός ήταν ο πρώτος στόχος αυτών των επιθέσεων ευρείας κλίμακας, οι οποίες, με κοινή καθοδήγηση από την Κομισιόν και το ΔΝΤ, έχουν οδηγήσει σε ένα μεγα-πρόγραμμα λιτότητας με τη δικαιολογία της μείωσης του δημόσιου χρέους. Μέσα σε λίγες εβδομάδες, δεξιές, καθώς και σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις σ’ ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ένωση ανταγωνίζονται στην κλιμάκωση των ποσών «σωτηρίας», τα οποία έχουν σκοπό να επιβάλλουν στους κρατικούς προϋπολογισμούς. Αυτά τα ποσά είναι της τάξης εκατοντάδων δισεκατομμυρίων ευρώ και πλήττουν όλες τις χώρες.
Το πρόσχημα: ο καθησυχασμός των χρηματιστηρίων και των «οίκων αξιολόγησης» τους.
Ο σκοπός: να γίνει μίας ευρείας κλίμακας μεταφορά πλούτου από την εργασία στο κεφάλαιο για να είναι εγγυημένα τα κέρδη των τραπεζών και των ισχυρότερων μονοπωλίων.
Γίνεται αφαίμαξη των κοινωνικών παροχών και όλοι οι κοινωνικοί μηχανισμοί που κατακτήθηκαν και επιβλήθηκαν από την εργατική τάξη και τους λαούς, ειδικότερα μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, είναι στο στόχαστρο αυτών των κοινών επιθέσεων.
Τα πρώτα θύματα της διάλυσης των κοινωνικών «δικτύων» παροχών, είναι τα φτωχότερα στρώματα της κοινωνίας, εκείνοι ήδη ζούσαν μέσα στην εξαθλίωση, την ανασφάλεια και το φόβο του μέλλοντος. Αυτοί είναι που επίσης θα πληγούν χειρότερα από τις μειώσεις των κοινωνικών παροχών. Στις πλούσιες χώρες όπως η Γερμανία και η Γαλλία είναι εκατομμύρια άντρες και γυναίκες, νέοι που ψάχνουν για δουλειά, νέοι που δουλεύουν ως ανειδίκευτοι σε προσωρινές δουλειές, φτωχοί εργάτες που ζουν κάτω από την απειλή να βυθιστούν στην πιο μαύρη εξαθλίωση. Στο άλλο άκρο της κοινωνίας, οι πλούσιοι συνεχίζουν να γιορτάζουν την αύξηση του εισοδήματός τους με σαμπάνιες.
Οι επιθέσεις είχαν ξεκινήσει πολύ πριν από αυτή την κρίση. Οι νεοφιλελεύθερες και σοσιαλφιλελεύθερες πολιτικές είχαν ήδη προξενήσει μεγάλες καταστροφές με την ευρείας κλίμακας ιδιωτικοποίηση κυρίαρχων τομέων της οικονομίας, αναλαμβάνοντας τη διάλυση της δημόσιας υγείας, της παιδείας, της κοινωνικής ασφάλισης. Τώρα, η ολιγαρχία επιθυμεί να επωφεληθεί της κρίσης ώστε να ξεπεράσει τα εμπόδια για την ελεύθερη εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης μέσω της καταστροφής των οικονομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων που έχουν κερδηθεί από τους εργάτες. Η ολιγαρχία επιθυμεί να υπερ-εκμεταλλευτεί εκείνους που έχουν δουλειά, προβαίνοντας την ίδια στιγμή σε μαζικές απολύσεις έτσι ώστε: να αναγκάσει τους εργαζόμενους να δουλεύουν περισσότερες ώρες και σκληρότερα, στο όριο της εξάντλησης, με ολοένα και χαμηλότερους μισθούς και χαμηλότερες συντάξεις. Εκμεταλλεύεται τη στρατιά των ανέργων για να μειώσει τους μισθούς και να χειροτερεύσει τις συνθήκες εργασίας.
Στο πλαίσιο των σκληρών προγραμμάτων λιτότητας, η αμφισβήτηση του ασφαλιστικού συστήματος, που βασίζεται στην αλληλεγγύη και την κοινωνική συνεισφορά, είναι κοινός στόχος όλων των κυβερνήσεων της ΕΕ.
Η εργασία πέραν των 65 ετών έχει γίνει κανόνας, παρόλο που εκατομμύρια νέοι άνθρωποι δεν μπορούν να βρουν δουλειά. Οι τράπεζες και οι ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες τρίβουν τα χέρια τους: ελπίζουν να πωλούν τα ασφαλιστικά προγράμματά τους στους λίγους που μπορούν να πληρώσουν, ποντάροντας στο φόβο της χρεοκοπίας των ασφαλιστικών ταμείων, που έχουν βασιστεί στην αλληλεγγύη μεταξύ των γενεών και τις κοινωνικές συνεισφορές.
Για να επιβάλλει αυτή την πλατιά κοινωνική οπισθοδρόμηση, η ολιγαρχία ενισχύει την επιβολή του νόμου, θεσπίζει πιο βάρβαρους αντεργατικούς και αντιλαϊκούς νόμους και προσπαθεί να διασπάσει τους εργάτες και τους λαούς.
Στο απόγειο της κρίσης στην Ελλάδα, ενώ εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτές βροντοφώναξαν στους δρόμους της Αθήνας και όλων των Ελληνικών πόλεων την άρνηση τους να πληρώσουν για την κρίση του κεφαλαίου, ακούσαμε λόγους γεμάτους μίσος από τα στόματα των πολιτικών (οι οποίοι αναπαράχθηκαν και ενισχύθηκαν πλατιά από τα ΜΜΕ), ενάντια στους εργάτες και τους λαούς της Νότιας Ευρώπης, τους οποίους κατηγορούσαν ότι προσπαθούν να «εκμεταλλευτούν» άλλες χώρες, και άρα οι εργάτες και οι λαοί της Νότιας Ευρώπης θα έπρεπε να «τιμωρηθούν».
Έχουν πλέον ξεπεραστεί οι δημαγωγικές συζητήσεις περί πανευρωπαϊκής αρμονίας, ειρήνης και κατανόησης στην Ευρώπη, που η ΕΕ θα προωθούσε και το Ευρώ θα διευκόλυνε!
Οι λαοί έχουν το δικαίωμα να βγουν από το Ευρώ και την ΕΕ
Ύστερα από μερικά χρόνια ύπαρξης του Ευρώ, οι λαοί έκαναν τους υπολογισμούς τους. Αυτό το «μοναδικό» νόμισμα έχει υπηρετήσει πρώτα και κύρια τις κυρίαρχες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις μέσα στην ΕΕ, επεκτείνοντας την οικονομική και πολιτική τους ισχύ.
Το Ευρώ έχει επιταχύνει τον αγώνα δρόμου της μείωσης των μισθών εντός της ΕΕ. Τα «κριτήρια σύγκλισης» της συνθήκης του Μάαστριχτ είναι το όργανο ενός μόνιμου κοινωνικού ντάμπινγκ (ελεύθερη εγκατάσταση μιας επιχείρησης σε άλλη χώρα-μέλος της ΕΕ με τη διατήρηση των εργασιακών προδιαγραφών της χώρας προέλευσης). Οι κυβερνήσεις της ΕΕ επιδιώκουν να τα επιβάλλουν στις χώρες τους, συμπεριλαμβανομένων χωρών εκτός της Ευρωζώνης, όπως η Δανία, όπου ο λαός στο δημοψήφισμα ψήφισε κατά του Ευρώ.
Το Ευρώ σήμανε γενικά αύξηση των τιμών στα είδη πλατιάς κατανάλωσης απ’ την οποία κερδισμένοι ήταν προπαντός τα μεγάλα μονοπώλια διανομής, η βιομηχανία επεξεργασίας αγροτικών προϊόντων και οι μεγάλοι χαμένοι οι λαϊκές μάζες των καταναλωτών, οι μικρομεσαίοι παραγωγοί αγροτικών προϊόντων, οι μικρέμποροι.
Το Ευρώ είναι ένας σημαντικός μηχανισμός για τη συγκρότηση μιας Ευρώπης που φιλοδοξεί να γίνει μία μεγάλη ιμπεριαλιστική δύναμη, μια νεοφιλελεύθερη Ευρώπη που εκμεταλλεύεται την εργατική τάξη, συμμετέχει στη λεηλασία του πλούτου της Αφρικής, της Λατινικής Αμερικής, κλπ., και που συμμετέχει στους πολέμους και τις συγκρούσεις για τον έλεγχο των στρατηγικών πρώτων υλών, ενεργειακών πηγών και δρόμων επικοινωνίας και μεταφοράς προς τα μεγάλα παραγωγικά κέντρα των ιμπεριαλιστικών χωρών.
Ο αντιδραστικός χαρακτήρας αυτού του Ευρωπαϊκού εγχειρήματος γίνεται ολοένα και πιο φανερός: η Ευρώπη-φρούριο προστατεύει τον εαυτό της απέναντι στους μετανάστες που άφησαν τις χώρες τους εξαιτίας της πείνας ή του πολέμου που υπέθαλψε ο ιμπεριαλισμός. Η Ευρωπαϊκή αστυνομία χρησιμοποιεί κοινές αστυνομικές δυνάμεις για να ελέγχει ή να καταστέλλει μεγάλες λαϊκές κινητοποιήσεις όπως στη σύνοδο του ΝΑΤΟ στο Στρασβούργο, ή στη σύνοδο της Κοπεγχάγης «για το κλίμα».
Εκτός απ’ την τεράστια κινητοποίηση της αστυνομίας, που κατέληξε σε χιλιάδες συλλήψεις, η σύνοδος της Κοπεγχάγης έδειξε επίσης ότι οι μεγάλες δυνάμεις νοιάζονται μόνο για το συμφέρον τους και αντιλαμβάνονται τα ζητήματα της προστασίας του περιβάλλοντος μονάχα ως μία αγορά για τα μονοπώλια τους.
Στεκόμαστε στο πλευρό του Ελληνικού λαού και των λαών όλων των χωρών, όπου αυτοί διεκδικούν το δικαίωμα να αποχωρήσουν από την Ευρωζώνη και την ΕΕ. Στηρίζουμε την ανάπτυξη της αλληλεγγύης στους λαούς σε όλο τον κόσμο. Έχουμε να διεξάγουμε κοινούς αγώνες με τους εργάτες και τους λαούς της Ευρώπης ενάντια στους μηχανισμούς της εκμετάλλευσης που προωθούν τον ανταγωνισμό μεταξύ των εργατών, την υποταγή των «μικρών χωρών» στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, την πολιτική κυριαρχία, τους μηχανισμούς που οργανώνουν τη λεηλασία του πλούτου των καταπιεζόμενων χωρών. Η δομή της Ευρώπης, η ΕΕ και το νόμισμά της είναι όργανα αυτών των πολιτικών, τα οποία αποκηρύσσουμε και αντιμαχόμαστε.
Να διευρυνθεί η αντίσταση στα προγράμματα λιτότητας σε όλη την Ευρώπη
Η αντίσταση της εργατικής τάξης και των λαών ενάντια στις επιθέσεις του κεφαλαίου ήταν άμεση και εξαπλώθηκε παντού. Πολλές μέρες έγιναν γενικές απεργίες διαρκείας σε διάφορες χώρες. Η οργή και η επιθυμία για πάλη στην κατεύθυνση της άρνησης να πληρώσουν την κρίση του συστήματος, τα χρέη της ολιγαρχίας και τα προγράμματα λιτότητας, είναι μεγάλη.
Αυτή η οργή θορύβησε τη μπουρζουαζίας και τα ρεφορμιστικά κόμματα, που υποστήριξαν τις πολιτικές λιτότητας και δέχτηκαν να τις εφαρμόσουν. Μιλάνε για «κοινές θυσίες» αλλά αυτό που μονάχα επιδιώκουν είναι να τις επιβάλλουν στους εργάτες και τους λαούς.
Αυτή η αντίσταση πρέπει να αναπτυχθεί και να μεγαλώσει σε κάθε μια χώρα, αλλά και σε διεθνές επίπεδο. Κοινωνικά ραντεβού, για το συνδικαλιστικό κίνημα, έχουν ήδη προγραμματιστεί για το φθινόπωρο: θα εργαστούμε για να τους παρέχουμε το μέγιστο αποτέλεσμα και επιτυχία, για να χτίσουμε μια ισχυρή έκφραση διεθνισμού και ενότητας της εργατικής τάξης.
Η δουλειά στην κατεύθυνση της ενότητας της εργατικής τάξης είναι ζωτικής σημασίας. Η εργατική τάξη παράγει υπεραξία και είναι αυτή που έχει τη δυνατότητα να ασκήσει σημαντική πίεση στο Κεφάλαιο. Είναι η ραχοκοκαλιά της πάλης ενάντια στον καπιταλισμό, για την αλλαγή της κοινωνίας. Σε όλες τις χώρες της ΕΕ, η εργατική τάξη είναι αυτή που πρωταρχικά και μαζικά αντιστάθηκε ενάντια στις επιθέσεις των αφεντικών, των κυβερνήσεων, της Κομισιόν των Βρυξελλών, του ΔΝΤ, κλπ.
Το πρώτο όργανο αντίστασης της εργατικής τάξης και των εργαζόμενων μαζών στις πόλεις και την επαρχία είναι τα συνδικάτα.
Το συνδικαλιστικό κίνημα είναι διασπασμένο και αποδυναμωμένο από τις τακτικές της ταξικής συνεργασίας που έχουν αναπτυχθεί στις γραμμές του. Όμως, σήμερα, ρεύματα, συνδικαλιστές, εργατικές ενώσεις αναπτύσσουν την ταξική πάλη στη βάση συγκεκριμένων αγώνων.
Υπερασπιζόμαστε τον ταξικό συνδικαλισμό και καλούμε τους εργάτες να οργανωθούν σε σωματεία, να δουλέψουν για ενότητα μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα πάνω στη γραμμή της ταξικής πάλης. Καταγγέλλουμε και αποκηρύσσουμε τις προσπάθειες αποκλεισμού μαχητικών συνδικαλιστών. Εργαζόμαστε στην κατεύθυνση της ανάπτυξης της διεθνούς αλληλεγγύης σε συνδικαλιστικές πρωτοβουλίες που δυναμώνουν την πάλη των εργατών σε κάθε μια χώρα και διεθνώς.
Οι μετανάστες εργάτες, με χαρτιά ή χωρίς, «νόμιμοι» ή «παράνομοι», είναι κομμάτι της εργατικής τάξης κάθε χώρας. Είναι μία παραγωγική δύναμη απαραίτητη στα μονοπώλια, γιατί της έχουν αφαιρεθεί όλα τα δικαιώματα και άρα την εκμεταλλεύονται ακατάπαυστα. Στον άγριο ανταγωνισμό μεταξύ των μονοπωλίων και σε τομείς που δεν μπορούν να μεταφέρουν την παραγωγή τους σε άλλες τοποθεσίες, αυτού του είδους η εργατική δύναμη είναι ουσιώδης. Σε αυτό το πλαίσιο, η νικηφόρα απεργία που έγινε στη Γαλλία από εργάτες και εργάτριες χωρίς χαρτιά για την απόκτηση ίσων δικαιωμάτων έχει τεράστια σημασία και είναι μία ενθάρρυνση για όσους παλεύουν σε αυτό το μέτωπο. Αυτή η απεργία, η οποία διήρκεσε πάνω από οκτώ μήνες, στηρίχθηκε από συνδικάτα, ενώσεις γυναικών και δημοκρατικές οργανώσεις και από όλα τα κόμματα της Αριστεράς. Απέδειξε χειροπιαστά ότι οι μετανάστες και μετανάστριες είναι πάνω απ’ όλα εργάτες, κομμάτι της εργατικής τάξης. Ο αγώνας αυτός γέννησε στα μάτια της κοινής γνώμης, ένα πραγματικό αντίδοτο στις απόπειρες διάσπασης που η ολιγαρχία και η αντίδραση ποτέ δεν θα σταματήσουν να επιχειρούν. Αυτοί οι εργάτες και εργάτριες θα λάβουν μέρος στη συνολική μάχη της άρνησης να πληρώσουν την κρίση του συστήματος.
Οι εργαζόμενοι στις δημόσιες υπηρεσίες, τα κρατικά γραφεία και τις τοπικές αρχές (δήμους, περιφέρειες, νομούς) πλήττονται ιδιαίτερα από τις προγραμματισμένες περικοπές στον κρατικό προϋπολογισμό και όλους τους δημόσιους και ημι-δημόσιους θεσμούς. Δεκάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας χάνονται, οι μισθοί μειώνονται σε όλες τις χώρες, όπως στην Ελλάδα, όπου η σοσιαλφιλελεύθερη κυβέρνηση με την εφαρμογή της νεοφιλελεύθερης πολιτικής επιδιώκει να αφαιρέσει δύο μισθούς. Μέσω της πάλης ενάντια στην ιδιωτικοποίηση, για μισθό, δουλειά και δημόσιες υπηρεσίες, οι εργαζόμενοι μάχονται και για τα λαϊκά στρώματα που χρησιμοποιούν της δημόσιες υπηρεσίες. Μαζί παλεύουν για να αντισταθούν στις πολιτικές της διάλυσης των δημόσιων υπηρεσιών.
Να αρνηθούμε τα προγράμματα λιτότητας, τη στρατιωτικοποίηση και τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους
Η κρίση του καπιταλιστικού συστήματος και του ιμπεριαλιστικού κόσμου οξύνει τις αντιθέσεις, οι οποίες γίνονται ολοένα και βιαιότερες. Για να επιβάλλει σκληρά προγράμματα λιτότητας, η ολιγαρχία δυναμώνει το οπλοστάσιο της καταστολής και της ποινικοποίησης των εργατικών και λαϊκών αγώνων.
Ο σκληρός ανταγωνισμός για τον έλεγχο των αγορών και των πηγών πρώτων υλών ήδη αντανακλάται σε συγκρούσεις και πολέμους. Ο βρώμικος πόλεμος που διεξάγουν οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, και η στρατιωτική τους πτέρυγα το ΝΑΤΟ, στο Αφγανιστάν έχει επίσης στο υπόβαθρό του υποκινηθεί για τον έλεγχο των μελλοντικών αγωγών αερίου και των ορυκτών που βρίσκονται στο υπέδαφός του. Συνεπώς, λέμε: «δεν θα πληρώσουμε την κρίση σας, δεν θα πληρώσουμε τους πολέμους σας».
Λέμε ότι δεν πρέπει να δίνονται λεφτά για πολέμους και εξοπλισμούς, αλλά για την ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών, την παιδεία, την υγεία, την κοινωνική ασφάλιση του μεγαλύτερου αριθμού του πληθυσμού.
Λέμε «έξω τα στρατεύματα του ΝΑΤΟ από το Αφγανιστάν» και «έξω τα ιμπεριαλιστικά στρατεύματα από το Ιράκ».
Ακόμα, εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας προς τον Παλαιστινιακό λαό και τον πληθυσμό της Γάζας, που υπόκεινται για μήνες σε ένα απάνθρωπο αποκλεισμό, οργανωμένο από την αντιδραστική κυβέρνηση του Ισραήλ. Μαζί με τις προοδευτικές δυνάμεις όλου του κόσμου, καταγγέλλουμε την εγκληματική Σιωνιστική πολιτική και απαιτούμε την άμεση άρση του αποκλεισμού. Καταγγέλλουμε τη συνενοχή του ΟΗΕ και στηρίζουμε τον αγώνα του Παλαιστινιακού λαού για την αναγνώριση των εθνικών του δικαιωμάτων.
Για μία εναλλακτική σε ρήξη με το καπιταλιστικό ιμπεριαλιστικό σύστημα
Τα άγρια μέτρα λιτότητας πλήττουν όλα τα στρώματα του πληθυσμού. Η ανάγκη να εργαστούμε για την ενοποίηση των θυμάτων όλων των κατηγοριών από αυτές τις πολιτικές κοινωνικής οπισθοδρόμησης είναι πιο επίκαιρη από ποτέ. Εργαζόμαστε να χτίσουμε αυτήν την ενότητα μέσα από φιλόδοξες μετωπικές πολιτικές, οι οποίες ενσαρκώνουν την άρνηση να πληρώσουμε την κρίση του καπιταλιστικού συστήματος, την άρνηση των πολιτικών λιτότητας. Δηλώνουμε ότι οι τραπεζίτες, οι μέτοχοι, η ολιγαρχία πρέπει να πληρώσουν για την κρίση τους και επιθυμούμε να συνεργαστούμε με όλες τις κοινωνικο-πολιτικές δυνάμεις που έχουν αυτό το σκοπό για να τον προωθήσουμε με αποτελεσματικό τρόπο μέσα από ολοένα και ισχυρότερες κινητοποιήσεις.
Το βάθος αυτής της κρίσης θέτει με οξύ τρόπο την ανάγκη της δουλειάς για την επεξεργασία και εφαρμογή πολιτικών που έρχονται σε ρήξη με το σύστημα. Αυτές οι πολιτικές πρέπει να βασίζονται σε συγκεκριμένα κοινωνικά και πολιτικά μέτρα, ώστε να επιβάλλονται άμεσα μέσα από και μέσα στο αγώνα και την κινητοποίηση των μαζών. Αυτά τα κοινωνικά αιτήματα θα πρέπει να είναι η βάση προγραμμάτων που θα έρχονται σε ρήξη με το σύστημα και θα προωθούνται από συμμαχίες πολιτικών κομμάτων, κοινωνικών δυνάμεων, μαζικών οργανώσεων. Χρησιμοποιούμε όλους τους πολιτικούς και δημοκρατικούς χώρους, συμπεριλαμβανομένου και του εκλογικού τομέα, για να ακουστούμε από όσο το δυνατό περισσότερο κόσμο και να κερδίσουμε τις μάζες προς τις θέσεις μας.
Ως κόμματα και οργανώσεις που προέρχονται από την εργατική τάξη, διακηρύσσουμε την πεποίθηση μας ότι η μόνη αποτελεσματική και βιώσιμη διέξοδος από την κρίση του καπιταλιστικού ιμπεριαλιστικού συστήματος περνάει μέσα από την ανατροπή του και την εγκαθίδρυση του σοσιαλισμού. Όλοι οι αγώνες μας κινούνται στην κατεύθυνση αυτής της προοπτικής.
Ζήτω η πάλη της εργατικής τάξης, της νεολαίας και των λαών που αρνούνται να πληρώσουν για την κρίση.
Η ολιγαρχία να πληρώσει την κρίση της.
Ζήτω η διεθνής αλληλεγγύη.
Παρίσι, Ιούνης 2010
Εργατικό Κομμουνιστικό Κόμμα Δανίας (APK)
Κομμουνιστικό (Μαρξιστικό Λενινιστικό) Κόμμα Ισπανίας (PCE(ml)
Κομμουνιστικό Κόμμα των Εργατών Γαλλίας (PCOF)
Κίνηση για την Ανασύνταξη του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας 1918-55
Κομμουνιστική Πλατφόρμα Ιταλίας (Plata Forma Communista)
Επαναστατικό Κομμουνιστικό Κόμμα Τουρκίας (TDKP)
Μαρξιστική-Λενινιστική Οργάνωση “Επανάσταση” Νορβηγίας
Μέλη της Διεθνούς Σύσκεψης Μαρξιστικών-Λενινιστικών Κομμάτων και Οργανώσεων (CIPOML)
Παρατηρητής: Οργάνωση για τη Συγκρότηση ενός Κομμουνιστικού Κόμματος των Εργατών Γερμανίας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου