Ένα άρθρο από την εφημερίδα ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ, Αρ. Φύλ. 253-254 1-31 Ιούλη 2007
Μ' αφορμή την 3η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη
Στη ρεφορμιστική «Ανακοίνωση-κάλεσμα» του ΠΑΜΕ («Ρ» 27/5/2007, σελ. 13) για την 3η πανελλαδική Συνδιάσκεψή του γίνεται λόγος ότι η ίδρυση του ΠΑΜΕ, το 1999, αποτελεί «κατάκτηση της εργατικής τάξης» και ότι το ΠΑΜΕ κινείται και δρα πάνω «στη γραμμή της ταξικής πάλης».
Και οι δυο ισχυρισμοί των ρεφορμιστών ηγετών του ΠΑΜΕ είναι δημαγωγικοί και δεν έχουν καμιά απολύτως σχέση με την πραγματικότητα δηλ. με το χαρακτήρα του ΠΑΜΕ, που δεν είναι επαναστατική αλλά ρεφορμιστική συνδικαλιστική παράταξη, όπως θα φανεί αμέσως παρακάτω, και επομένως – ακριβώς γι’ αυτό – το ΠΑΜΕ ούτε κατάκτηση της εργατικής τάξης αποτελεί ούτε απ’ τη γραμμή της επαναστατικής ταξικής πάλης καθοδηγείται για την «επίτευξη των στόχων που υπηρετούν τις ανάγκες της εργατικής τάξης» όπως ψευδέστατα ισχυρίζονται οι ηγέτες του για παραπλάνηση και εξαπάτηση των εργαζομένων.
Πρώτα-πρώτα πρέπει να υπογραμμιστεί ότι τα πραγματικά επαναστατικά συνδικάτα ήταν και αποτελούσαν σχολεία του ταξικού αγώνα του προλεταριάτου και «σχολεία του σοσιαλισμού-κομμουνισμού» δηλ. συνέδεαν πάντα και συνδέουν: α) την πάλη για τα οικονομικά αιτήματα και τις κοινωνικές διεκδικήσεις με τις πολιτικές διεκδικήσεις, δίνοντας προτεραιότητα στον πολιτικό αγώνα, και επιπλέον β) με την αντιιμπεριαλιστική και επαναστατική πάλη για την κατάργηση του καπιταλιστικού εκμεταλλευτικού συστήματος και το σοσιαλισμό-κομμουνισμό.
Τα επαναστατικά συνδικάτα σαν όργανα πάλης κατά το κεφαλαίου έχουν μόνιμα και σταθερά γραμμένο στη σημαία τους το επαναστατικό σύνθημα του Μαρξ: «να καταργηθεί το σύστημα της μισθωτής εργασίας». Επιπλέον ο Μαρξ υπογράμμιζε: «τα συνδικάτα είναι σχολεία του σοσιαλισμό. Στα συνδικάτα οι εργάτες διαμορφώνονται σε σοσιαλιστές, γιατί καθημερινά ο αγώνας με το κεφάλαιο διεξάγεται μπροστά στα μάτια τους» (Μαρξ), ενώ ο Λένιν σημείωνε: « η εργατική τάξη με το να περιοριστεί στον οικονομικό αγώνα χάνει την πολιτική της ανεξαρτησία, αφήνεται να ρυμουλκείται από άλλα κόμματα, προδίνει το μεγάλο έμβλημα: η απελευθέρωση της εργατικής τάξης πρέπει να είναι έργο των ίδιων των εργατών» (Λένιν).
Σ’ αντίθεση και πλήρη ρήξη με τα παραπάνω, το ΠΑΜΕ απ’ την αρχή, το 1999, ιδρύθηκε σαν ρεφορμιστική συνδικαλιστική παράταξη γιατί σε ιδεολογικό επίπεδο καθοδηγούνταν και καθοδηγείται απ’ το χρουστσοφικό ρεβιζιονισμό (=παραλλαγή της αστικής ιδεολογίας) που είναι αντίθετος και εχθρικός απέναντι στην προλεταριακή επανάσταση και τη μαρξιστική αντίληψη του σοσιαλισμού και ως συνδικαλιστική κατεύθυνση στηρίζεται και συνεχίζει τη νέα, ρεφορμιστική πλέον, γραμμή της Παγκόσμιας Συνδικαλιστικής Ομοσπονδίας (ΠΣΟ), η οποία απ’ την ίδρυσή της (Οκτώβρης 1945) ως τα μέσα της δεκαετίας του΄50 ακολουθεί βέβαια επαναστατική γραμμή, όμως μετά την οριστική επικράτηση (1956) του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού εκφυλίστηκε σε ρεφορμιστική συνδικαλιστική Οργάνωση και απομακρύνθηκε οριστικά απ’ την αντιιμπεριαλιστική και επαναστατική γραμμή.
Ακριβώς αυτή τη ρεφορμιστική γραμμή της ΠΣΟ της χρουστσο-μπρεζνιεφο-γκορμπατσοφικής περιόδου ακολουθούν σήμερα οι ρεφορμιστές ηγέτες του ΠΑΜΕ («Κ»ΚΕ) και η αδελφή τους συνδικαλιστική Οργάνωση της Αυτ.Παρέμβασης (ΣΥΝ). Τον ίδιο ρεφορμιστικό δρόμο βαδίζουν οι εργατοπατέρες των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, αλλά και οι ρεφορμιστές της ΠΑΣΚΕ του μεγαλοαστικού κόμματος του ΠΑΣΟΚ. Όσο για τα φασιστοειδή της ΔΑΚΕ(ΝΔ) , αυτοί αποτελούν άμεσα και κατεξοχήν εργοδοτικούς συνδικαλιστές.
Οι ηγέτες του ΠΑΜΕ δεν είναι μόνο ρεφορμιστές επειδή έχουν εγκαταλείψει τη γραμμή της επαναστατικής ταξικής πάλης, την αντιιμπεριαλιστική και επαναστατική γραμμή και ακολουθούν τη ρεφορμιστική γραμμή της ταξικής συνεργασίας και περιορίζουν την πάλη σε οικονομικά αιτήματα, αλλά και επειδή εγκαταλείπουν ακόμα και τα επίκαιρα οικονομικά αιτήματα (συγκεντρώσεις Πρωτομαγιάς 2005 και 2007: άρνηση πληρωμής της ΑΡΓΙΑΣ και άρνηση της επιστροφής των κλεμμένων στα Ταμεία) και επιπλέον ταυτόχρονα είναι διασπαστές με τις ξεχωριστές συγκεντρώσεις και απεργοσπάστες, στο δε ζήτημα του ιμπεριαλιστικού πολέμου κατά του Ιράκ, κράτησαν, όπως και η ηγεσία του «Κ»ΚΕ, φιλοιμπεριαλιστική-φιλοαμερικάνικη στάση, επειδή κατά τη διάρκεια των αντιπολεμικών διαδηλώσεων: α) έχοντας ως κεντρικό σύνθημα «έξω η Ελλάδα από τον πόλεμο» αντί του σωστού «έξω τα αμερικανο-αγγλικά στρατεύματα από το Ιράκ», άφηναν στο απυρόβλητο τους αμερικανο-άγγλους ιμπεριαλιστές, β) στήριξαν και εξακολουθούν και σήμερα να στηρίζουν τους «Ράλληδες» αμερικανο-τσολιάδες του Ιράκ του αδελφού χρουστσοφικού Ιρακινού «Κ»Κ που χαιρέτησε τη στρατιωτική επέμβαση των ΗΠΑ-Αγγλίας και ταυτόχρονα συμμετείχε στην κυβέρνηση μαριονέτα που συγκρότησαν τα αμερικανο-αγγλικά στρατεύματα κατοχής. (βλ. φωτογραφία παιδιού σελ.1 που κρατά τρικ με το κεντρικό σύνθημα του «Κ»ΚΕ: «έξω η Ελλαδα από τον ΠΟΛΕΜΟ!»
Α. Ο ΔΙΑΣΠΑΣΤΙΚΟΣ ΡΟΛΟΣ ΤΩΝ ΡΕΦΟΡΜΙΣΤΩΝ ΤΟΥ ΠΑΜΕ: Οι ηγέτες του ΠΑΜΕ οργανώνουν μόνιμα τα τελευταία χρόνια ξεχωριστές Πρωτομαγιάτικες συγκεντρώσεις, διασπώντας το συνδικαλιστικό χώρο όχι μόνο των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ αλλά και των Εργατικών Κέντρων πανελλαδικά, προβάλλοντας ως δικαιολογία ότι οι διασπαστικές αυτές συγκεντρώσεις προσφέρουν από ΜΟΝΕΣ τους τη δυνατότητα διαχωρισμού απ’ τους ρεφορμιστές και ότι αυτές από ΜΟΝΕΣ προσδίδουν τάχα στις συγκεντρώσεις αυτές επαναστατικό χαρακτήρα. Είναι βέβαια φανερό πως οι ξεχωριστές συγκεντρώσεις ούτε διαχωρίζουν από τη ρεφορμιστική γραμμή ούτε από ΜΟΝΕΣ τους διασφαλίζουν τον αντιιμπεριαλιστικό και επαναστατικό χαρακτήρα μιας συγκέντρωσης. Απεναντίας δυό είναι τα κύρια ζητήματα που διαχωρίζουν ουσιαστικά απ’ τους ρεφορμιστές και προσδιορίζουν το επαναστατικό περιεχόμενο μιάς συνδικαλιστικής συγκέντρωσης, είτε αυτή γίνεται στον ίδιο χώρο είτε ξεχωριστά σε άλλο χώρο: πρώτο, η γενικότερη αντιιμπεριαλιστική και επαναστατική γραμμή σε συνδυασμό με τη βίαιη ανατροπή του καπιταλισμού, δεύτερο, η επαναστατική γραμμή της ταξικής πάλης για την υπεράσπιση των ταξικών συμφερόντων της εργατικής τάξης και των πλατιών λαϊκών μαζών, σε αδιάσπαστη ενότητα οικονομικών και πολιτικών αιτημάτων και πάντα υποταγμένων στη γενικότερη επαναστατική κατεύθυνση.
Αν οι ξεχωριστές συγκεντρώσεις από ΜΟΝΕΣ τους, χωρίς το ανάλογο περιεχόμενο, ήταν επαναστατικές, τότε και η φετινή ξεχωριστή πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση, σύμφωνα με το «κριτήριο» αυτό των ρεφορμιστών ηγετών του ΠΑΜΕ, των φασιστοειδών της ΔΑΚΕ(ΝΔ) ήταν «επαναστατική» συγκέντρωση. Αντίθετα όμως, αυτή ήταν αντεπαναστατική φιλοκαπιταλιστική και επιπλέον διασπαστική.
Μια σύντομη αναφορά σε δυο ξεχωριστές διασπαστικές πρωτομαγιάτικες συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ (2005 και 2007) δείχνει καλύτερα όχι μόνο το διασπαστικό ρόλο των ηγετών του ΠΑΜΕ αλλά και την κραυγαλέα εγκατάλειψη υπεράσπισης ακόμα και των ρεφορμιστικών οικονομικών αιτημάτων. Και οι δυο ήταν έτσι κι αλλιώς ρεφορμιστικές, από πλευράς περιεχομένου, λόγω της γενικότερης ρεφορμιστικής χρουστσοφικής γραμμής, αλλά ταυτόχρονα ήταν ρεφορμιστικές επειδή δεν εκπλήρωναν ούτε το δεύτερο κριτήριο-όρο δηλ. την υπεράσπιση των επίκαιρων συμφερόντων της εργατικής τάξης.
Στη πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση του 2005 οι ρεφορμιστές του ΠΑΜΕ βγήκαν με το σύνθημα-ψευδοδίλλημα «Πρωτομαγιά απεργία ή αργία;», με αποτέλεσμα να ταυτιστούν πλήρως με την κυβέρνηση Καραμανλή που κατάργησε εκείνη τη χρονιά την πληρωμένη ΑΡΓΙΑ (κατάκτηση της εργατικής τάξης) για να εισπράξουν εκατοντάδες εκατομμύρια Ευρώ το αστικό κράτος και οι βιομήχανοι καπιταλιστές αντί να τα πάρουν οι εργαζόμενοι, ενώ η Πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση των ρεφορμιστών ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ είχε ως κεντρικό σύνθημα να πληρωθούν οι εργαζόμενοι, στάση που έδωσε τη δυνατότητα στον τότε πρόεδρο της ΓΣΕΕ εργατοπατέρα Πολυζωγόπουλο να βγει απ’ τα αριστερά στους εργατοπατέρες του ΠΑΜΕ – στα πλαίσια βέβαια του ρεφορμισμού – και να τους κατηγορήσει ως υπηρέτες των συμφερόντων τον καπιταλιστών. Σ’ αυτή την περίπτωση της ξεχωριστής πρωτομαγιάτικης συγκέντρωσης οι ρεφορμιστές ηγέτες του ΠΑΜΕ δεν υπεράσπισαν ούτε καν το συγκεκριμένο οικονομικό συμφέρον-κατάκτηση (να πληρωθούν οι εργαζόμενοι την αργία)της εργατικής τάξης αλλά εκείνα της αστικής τάξης, αφού διευκόλυναν με την προδοτική τους στάση να «τσεπώσουν» οι βιομήχανοι τα εκατομμύρια Ευρώ που έπρεπε να πάρουν οι εργαζόμενοι.
Μάλιστα οι ρεφορμιστές ηγέτες του ΠΑΜΕ με την προδοτική τους στάση υπέρ της κατάργησης της ΑΡΓΙΑΣ της Πρωτομαγιάς βρέθηκαν όχι μόνο δεξιότερα απ’ τους ρεφορμιστές των ΓΣΕΕ-ΠΑΣΚΕ-ΑΥΤ.ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ αλλά και απ’ τα φασιστοειδή της ΔΑΚΕ (ΝΔ) που για λόγους πολιτικού κόστους δεν τόλμησαν δημόσια να στηρίξουν την κυβερνητική θέση για κατάργηση της ΑΡΓΙΑΣ της Πρωτομαγιάς, αλλά ζήτησαν να μη καταργηθεί η ΑΡΓΙΑ: «με ανακοίνωσή της και η ΔΑΚΕ ιδιωτικού τομέα, καλεί την κυβέρνηση να προχωρήσει σε απόφαση μεταφοράς της αργίας της Πρωτομαγιάς στις 11 του μήνα, όπως είχε γίνει στο παρελθόν» («Ρ» 6/5/2005, σελ. 18). Επομένως η μόνη συνδικαλιστική παράταξη που στήριξε την αντιδραστική απόφαση της κυβέρνησης ήταν η ρεφορμιστική του ΠΑΜΕ. Αυτός ήταν εξάλλου ο λόγος που οι ρεφορμιστές ηγέτες του ΠΑΜΕ απέσπασαν τα επανειλημμένα συγχαρητήρια του χουντοφασίστα Απ.Ανδρεουλάκου.
Έτσι η Πρωτομαγιάτικη αυτή συγκέντρωση του ΠΑΜΕ δεν ήταν μόνο διασπαστική αλλά επιπλέον και συγκέντρωση υπέρ της κατάργησης της ΑΡΓΙΑΣ της Πρωτομαγιάς δηλ. φιλοκυβερνητική συγκέντρωση στήριξης της αντιδραστικής απόφασης της κυβέρνησης Καραμανλή.
Στη φετινή πρωτομαγιάτική συγκέντρωση στο Πεδίο Άρεως οι ρεφορμιστές εργατοπατέρες των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ-ΠΑΣΚΕ-ΑΥΤΟΝΟΜΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ είχαν ορθά ως κεντρικό πρωτομαγιάτικο σύνθημα να «επιστραφούν τα κλεμμένα στα Ταμεία», ενώ αντίθετα στην ξεχωριστή διασπαστική συγκέντρωση στο Σύνταγμα οι εργατοπατέρες του ΠΑΜΕ όχι μόνο δεν είχαν ως κεντρικό σύνθημα «να επιστραφούν τα κλεμμένα στα Ταμεία» μα δεν το είχαν καθόλου ως αίτημα-σύνθημα της Πρωτομαγιάτικης συγκέντρωσης, ευθυγραμμιζόμενοι-ταυτιζόμενοι έτσι πλήρως: α) με τα φασιστοειδή της ΔΑΚΕ(ΝΔ) και β) την αντιδραστική κυβέρνηση Καραμανλή που δεν ήθελαν επιστροφή των κλεμμένων στα Ταμεία των εργαζομένων.
Και σε αυτή την περίπτωση οι ρεφορμιστές των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ-ΠΑΣΚΕ-ΑΥΤ.ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ βγήκαν εκ νέου απ’ τα αριστερά στους ρεφορμιστές ηγέτες του ΠΑΜΕ.
Οι δυο παραπάνω περιπτώσεις ξεχωριστών πρωτομαγιάτικων συγκεντρώσεων του ΠΑΜΕ δείχνουν ολοκάθαρα πως αυτές όχι μόνο δεν ήταν επαναστατικές συγκεντρώσεις αλλά δεν υπεράσπιζαν – σ’ αντίθεση με εκείνες των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ – ούτε τα συγκεκριμένα δίκαια και ορθά οικονομικά αιτήματα των εργαζομένων: α) να πληρωθούν την ΑΡΓΙΑ της Πρωτομαγιάς (2005) που ήταν κατάκτησή τους και β) να επιστραφούν τα κλεμμένα στα ασφαλιστικά Ταμεία (2007). Ήταν, λοιπόν, οι ξεχωριστές πρωτομαγιάτικες συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ και ρεφορμιστικές και διασπαστικές και φιλοκυβερνητικές.
Η τυχόν συμμετοχή του ΠΑΜΕ στις πρωτομαγιάτικες συγκεντρώσεις των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ θα ήταν μεν ρεφορμιστικές – όχι βέβαια εξαιτίας της ρεφορμιστικής γραμμής της ΓΣΕΕ αλλά αποκλειστικά εξαιτίας της ρεφορμιστικής γραμμής του ίδιου του ΠΑΜΕ – δεν θα ήταν όμως διασπαστικές. Είναι δε πασίγνωστο ότι σε καμιά συνδικαλιστική παράταξη δεν επιβάλλεται από τους ρεφορμιστές ηγέτες των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ και των Εργατικών Κέντρων να έχει ρεφορμιστικά συνθήματα στις Πρωτομαγιάτικες συγκεντρώσεις, πορείες και απεργιακές κινητοποιήσεις.
Όσο για την Πρωτομαγιά του 2006 οι ρεφορμιστές ηγέτες του ΠΑΜΕ ξεπερνούν κάθε προηγούμενο προδοσίας, αφού στην κεντρική τους αφίσα δεν καλούν σε πάλη κατά των βιομηχάνων καπιταλιστών και το κεφάλαιο γενικά αλλά μόνο εναντίον των ρεφορμιστών ηγετών: «Γυρίστε την πλάτη στους Συμβιβασμένους Συνδικαλιστές» (βλ. φωτοτυπία αφίσας σελ 1)
Β. Ο ΑΠΕΡΓΟΣΠΑΣΤΙΚΟΣ ΡΟΛΟΣ ΤΩΝ ΗΓΕΤΩΝ ΤΟΥ ΠΑΜΕ: η δράση και ο ρόλος του ΠΑΜΕ με τις ξεχωριστές συγκεντρώσεις δεν είναι μόνο διασπαστικός – στα πλαίσια βέβαια του ρεφορμισμού που κυριαρχεί σήμερα στο συνδικαλιστικό κίνημα – και προς όφελος του κεφαλαίου είναι επιπλέον, τα τελευταία χρόνια με κυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας, κάτι πολύ χειρότερο στην περίπτωση των απεργιών των εργαζομένων: είναι, με τις ξεχωριστές συγκεντρώσεις, ευθέως ΑΠΕΡΓΟΣΠΑΣΤΙΚΟΣ.
Ας μνημονευτούν μόνο οι τελευταίες περιπτώσεις απεργιών: των ναυτεργατών, των δασκάλων, των πανεπιστημιακών και των φοιτητικών κινητοποιήσεων.
Οι συνδικαλιστές ηγέτες του ΠΑΜΕ στην περίπτωση της απεργίας των ναυτεργατών, πέρα απ’ το ότι έσπασαν την απεργία, οργάνωσαν και ξεχωριστές συγκεντρώσεις κατά τη διάρκεια της απεργίας, συγκεντρώσεις που δεν είναι απλά και μόνο διασπαστικές αλλά είναι πρώτα και κύρια ΑΠΕΡΓΟΣΠΑΣΤΙΚΕΣ με σαφή στόχο και επιδίωξη τη διάσπαση της ΕΝΟΤΗΤΑΣ των ναυτεργατών και την αποδυνάμωση του αγώνα τους – απεργοσπαστικές συγκεντρώσεις σε πλήρη ευθυγράμμιση και δράση με τους απεργοσπαστικούς μηχανισμούς της αντιδραστικής κυβέρνησης Καραμανλή, στα πλαίσια της συνεργασίας «Κ»ΚΕ-ΝΔ.
Ήταν δε τόσο προκλητικότατη η φιλοκυβερνητική τους στάση που την ίδια ώρα και στιγμή που συνεχίζονταν η βάρβαρη επίθεση της αστυνομίας στη συγκέντρωση αλληλεγγύης στο λιμάνι, ο ρεφορμιστής εργατοπατέρας Μανουσογιαννάκης έβγαινε στα τηλεπαράθυρα όχι για να καταδικάσει τη φασιστική επίθεση, αλλά για να διαχωρίσει τη θέση του ΠΑΜΕ και να δηλώσει ότι αυτούς που χτυπούν τα ΜΑΤ δεν ανήκουν στο ΠΑΜΕ!!!
Στην περίπτωση της μεγαλειώδους απεργίας διαρκείας των δασκάλων που συντάραξε το πανελλήνιο, πέρα ότι οι προσκείμενοι στο ΠΑΜΕ συνδικαλιστές της ΔΟΕ τάχτηκαν κατά της απεργίας διαρκείας αλλά και προσπάθησαν να τη ματαιώσουν, κατασυκοφαντώντας την, ενώ όταν αυτή ξέσπασε, καθόλη τη διάρκειά της, οι ρεφορμιστές ηγέτες του ΠΑΜΕ την υπονόμευσαν μόνιμα και συστηματικά με τις ξεχωριστές, απεργοσπαστικού χαρακτήρα, συγκεντρώσεις. Σημειώναμε τότε σχετικά:
«Οι 5νθήμερες απεργίες των Δασκάλων που έζησε ο λαός μας πανελλαδικά που ανατάραξαν τα ήρεμα νερά και συντάραξαν τη χώρα απ’ άκρη σ’ άκρη ψηφίστηκαν μόνο απ’ τις ρεφορμιστικές συνδικαλιστικές παρατάξεις των ΠΑΣΚ-Αυτ.Παρέμβαση (ΣΥΝ)-Παρεμβάσεις, όπως εξάλλου αναφέρεται και στο «Ριζοσπάστη» επικριτικά αλλά και πολύ αποκαλυπτικά για το ρόλο και την απεργοσπαστική στάση της ΕΣΑΚ-ΔΕΕ («Κ»ΚΕ): «οι ψήφοι της ΠΑΣΚ, των ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ και της ΑΥΤ. ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ αθροίστηκαν και συναποφασίστηκε το διοικητικό πλαίσιο και το πρόγραμμα δράσης» («Ρ», 7/7/2006, σελ. 18).
Οι ρεφορμιστές ηγέτες της ΕΣΑΚ-ΔΕΕ (ΠΑΜΕ-«Κ»ΚΕ) αφού πρώτα σαμπόταραν-απέρριψαν την απόφαση για 5νθήμερες επαναλαμβανόμενες απεργίες, προχώρησαν ύστερα στην κατασυκοφάντησή τους, ισχυριζόμενοι ότι τάχα οι 5νθήμερες απεργίες «εξυπηρετούν μια χαρά τις προεκλογικές ανάγκες του ΠΑΣΟΚ, λίγες μέρες πριν τις δημοτικές εκλογές του Οκτώβρη» («Ρ», 7/7/2006, σελ.18) και όταν ξέσπασε η μεγάλη απεργία, που δεν μπόρεσαν να ματαιώσουν, προχωρούν υπονομεύοντας ευθέως την ΕΝΟΤΗΤΑ των απεργιακών κινητοποιήσεων με την οργάνωση ξεχωριστών συγκεντρώσεων, συγχωνευόμενοι έτσι με τους αντιδραστικούς της ΔΑΚΕ σ’ ένα ενιαίο απεργοσπαστικό μηχανισμό στην υπηρεσία των κυβερνητικών μέτρων, γιατί είναι προφανέστατο και δεν μπορεί αυτό να μην το καταλαβαίνουν οι συνδικαλιστές ηγέτες του ΠΑΜΕ ότι χωρίς ΕΝΟΤΗΤΑ δεν μπορεί να επιτευχθεί ΜΑΖΙΚΟΤΗΤΑ των κινητοποιήσεων, όρος απαραίτητος για την ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ και την επιτυχή έκβαση των αγώνων» («ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ», Νο 236, 15-30 Οκτώβρη 2006, σελ 3).
Στην περίπτωση του αγώνα φοιτητών-πανεπιστημιακών, οι ρεφορμιστές ηγέτες του ΠΑΜΕ τάχθηκαν ανοιχτά τόσο κατά των ΚΑΤΑΛΗΨΕΩΝ των φοιτητών όσο και κατά της απεργίας διαρκείας των πανεπιστημιακών, και όταν αυτές ξέσπασαν προσπάθησαν απεγνωσμένα να τις ματαιώσουν και αφού απέτυχαν παταγωδώς, στην πορεία τις υπονόμευσαν με τις ξεχωριστές απεργοσπαστικές τους συγκεντρώσεις. Μάλιστα οι ηγέτες του ΠΑΜΕ έφτασαν ακόμα και στο σημείο να τοποθετήσουν δική τους εξέδρα δίπλα σε κείνη τωμ ΠΟΣΔΕΠ-ΟΛΜΕ-ΔΟΕ. Σημειώναμε τότε σχετικά για εκείνο το συλλαλητήριο:
«Η μόνη «παραφωνία», αρνητικό επιζήμιο σημείο-γεγονός, στο μεγαλειώδες αυτό συλλαλητήριο ήταν η ξεχωριστή απεργοσπαστική συγκέντρωση στην Ομόνοια των ρεφορμιστών εργατοπατέρων του ΠΑΜΕ. Όμως αυτή τη φορά οι φιλοκυβερνητικές μπαλαρίνες του ΠΑΜΕ δεν περιορίστηκαν μόνο στην ξεχωριστή απεργοσπαστική συγκέντρωση-πορεία άλλα προχώρησαν ένα ακόμα βήμα στον κατήφορο της προδοσίας: έστησαν προκλητικά, μ’ εντολή προφανώς της κυβέρνησης Καραμανλή, και δεύτερη εξέδρα στο Σύνταγμα, δίπλα σ’ εκείνη των ΠΟΣΔΕΠ-ΟΛΜΕ-ΔΟΕ, όχι σε αντιπαράθεση με την κυβέρνηση άλλα σε αντιπαράθεση με τις Ομοσπονδίες των εκπαιδευτικών που καθοδηγούν τον αγώνα.
Το ότι αυτή η απεργοσπαστική δράση των ηγετών του ΠΑΜΕ πραγματοποιείται με εντολή της κυβέρνησης Καραμανλή και στα πλαίσια της συνεργασίας «Κ»ΚΕ-ΝΔ φάνηκε εκ νέου και από το γεγονός ότι και σε αυτό το συλλαλητήριο «τα μπλοκ πάντως του ΠΑΜΕ ήταν ισχνά (περίπου 1000 άτομα)» («ΠΡΙΝ» 14/1/2007, σελ. 13). Κράτιουνται συνειδητά και επίτηδες ισχνά-μικρά αυτά τα μπλοκ ώστε να πετυχαίνονται-εκπληρώνονται οι συμφωνημένοι με την κυβέρνηση στόχοι: α) οι εργατοπατέρες του ΠΑΜΕ να δρούν απεργοσπαστικά στην υπηρεσία της απεργοσπαστικής τακτικής της κυβέρνησης και ταυτόχρονα β) να μην ασκούν πίεση στην κυβέρνηση (μεγαλύτερο αριθμός συμμετοχής θα άσκουσε πίεση στην κυβέρνηση μ’ αρνητικά αποτελέσματα γι’ αυτήν και θα διατάρασσε τη συμφωνία «Κ»ΚΕ-ΝΔ)
Για φανταστείτε ποια θα ήταν η εικόνα αν είχαν στήσει ξεχωριστές εξέδρες στο Σύνταγμα και οι άλλες ρεφορμιστικές συνδικαλιστικές παρατάξεις ή τι θα γίνονταν αν οι Ομοσπονδίες των εκπαιδευτικών ΠΟΣΔΕΠ-ΟΛΜΕ-ΔΟΕ, ως καθοδήγηση του αγώνα, είχαν απαιτήσει – και δικαιολογημένα - να απομακρυνθεί η εξέδρα των ρεφορμιστών εργατοπατέρων του ΠΑΜΕ». («ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ», Νο 242, 15-31 Γενάρη 2007 σελ.1).
Απ’ την παραπάνω σύντομη αναφορά προκύπτει, ότι το ΠΑΜΕ είναι μια ρεφορμιστική συνδικαλιστική Οργάνωση που κινείται όχι απλά και μόνο στη γραμμή της ταξικής συνεργασίας αλλά συνάμα παίζει διασπαστικό και απεργοσπαστικό ρόλο, στα πλαίσια του ρεφορμιστικού συνδικαλιστικού κινήματος, και σε ορισμένες περιπτώσεις όπως στις προαναφερόμενες κινείται δεξιότερα των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ-ΠΑΣΚΕ-ΑΥΤ.ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ - απεργοσπαστικός της ρόλος που είναι ενταγμένος-ευθυγραμμισμένος με τους απεργοσπαστικούς μηχανισμούς της αντιδραστικής κυβέρνησης Καραμανλή.
Γ. ΜΟΝΟ Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ ΣΤΗΝ ΠΑΛΗ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΠΟΚΡΟΥΣΕΙ ΤΙΣ ΕΠΙΘΕΣΕΙΣ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ
Στην «Ανακοίνωση-κάλεσμα» των ηγετών του ΠΑΜΕ γίνεται λόγος ότι η συνδικαλιστική τους παράταξη «ενώνει τους εργαζόμενους σαν ενιαία τάξη, κόντρα στο κεφάλαιο και τους εκφραστές του», ισχυρισμός απατηλός που αποσκοπεί στην παραπλάνηση και εξαπάτηση της εργατικής τάξης, αφού η ΕΝΟΤΗΤΑ της εργατικής τάξης προϋποθέτει αντιιμπεριαλιστική και επαναστατική γραμμή στο συνδικαλιστικό χώρο, πράγμα ανύπαρκτο στην περίπτωση του ΠΑΜΕ επειδή αυτό στη δράση του καθοδηγείται από ρεφορμιστικές σοσιαλδημοκρατικές χρουστσοφικές απόψεις δηλ. τη ρεφορμιστική γραμμή της ΠΣΟ που κυριαρχεί σ’ αυτή από τα μέσα της δεκαετίας του ΄50 και ύστερα.
Έτσι η ύπαρξη και δράση του ΠΑΜΕ, ως ρεφορμιστική συνδικαλιστική παράταξη, διασπά την εργατική τάξη, όπως και παλιότερα τα σοσιαλδημοκρατικά ρεφορμιστικά συνδικάτα και σήμερα η ΓΣΕΕ, η ΠΑΣΚΕ και η Αυτ.Παρέμβαση. Και δεν διασπά μόνο τη εργατική τάξη το ΠΑΜΕ αλλά διασπά ακόμα και το ρεφορμιστικό χώρο με τις ξεχωριστές συγκεντρώσεις.
Επιπλέον με τις ξεχωριστές απεργοσπαστικού χαρακτήρα συγκεντρώσεις, κατά τη διάρκεια των όποιων απεργιακών κινητοποιήσεων, διασπά ευθύς εξαρχής την ΕΝΟΤΗΤΑ των εργαζομένων, ματαιώνει τη ΜΑΖΙΚΟΤΗΤΑ των κινητοποιήσεων και τις καθιστά αναπόφευκτα και με μαθηματική ακρίβεια ΑΝΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΕΣ.
Οι ταξικά συνειδητοί και επαναστάτες εργάτες δεν μπορεί παρά να θέσουν το θεμελιώδες ερώτημα: μπορεί η εργατική τάξη να αποκρούσει σήμερα τις επιθέσεις του κεφαλαίου, με δεδομένη την έλλειψη-ανυπαρξία επαναστατικών συνδικάτων, και αν ναι, με ποιο δρόμο;
Την απάντηση σ’ αυτό το θεμελιώδες και ζωτικό για την πάλη της εργατικής τάξης ερώτημα έχει ήδη δώσει η ίδια η ζωή, στο παρελθόν αλλά και στο παρόν, που ταυτόχρονα αποτελεί και την απάντηση του επαναστατικού μαρξισμού σ’ αυτό το θεμελιώδες ζήτημα. Η εργατική τάξη μπορεί – παρά την απουσία-ανυπαρξία επαναστατικών συνδικάτων – να αποκρούσει τις επιθέσεις του κεφαλαίου. Κα αυτό μπορεί να επιτευχθεί αποκλειστικά και ΜΟΝΟ με το δρόμο της ΕΝΟΤΗΤΑΣ, που εξασφαλίζει τη μέγιστη δυνατή ΜΑΖΙΚΟΤΗΤΑ, ολωσδιόλου απαραίτητες προϋποθέσεις για την ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ των κινητοποιήσεων και τη νίκη των εργαζομένων. Η περίπτωση απόσυρσης το 2000 του νομοσχεδίου Γιαννίτση για το Ασφαλιστικό (κυβέρνηση Σημίτη), μετά τη μεγάλη πανελλαδική απεργία της ΓΣΕΕ (τότε το ΠΑΜΕ δεν τόλμησε να κάνει ξεχωριστή συγκέντρωση και σωστά έπραξε) και εκείνη των μεγάλων μαζικών κινητοποιήσεων της μαθητικής-φοιτητικής νεολαϊας και των εργαζομένων κατά της Σύμβασης Πρώτης Απασχόλησης (CPE) της δεξιάς κυβέρνησης του Ντόμινικ ντε Βιλπέν στη Γαλλία δείχνουν το μοναδικά σωστό ΔΡΟΜΟ. Το ίδιο δείχνουν και οι μεγάλες μαζικές κινητοποιήσεις φοιτητών-πανεπιστημιακών που ματαίωσαν την αναθεώρηση του άρθρου 16.
Επιπλέον οι μαζικές λαϊκές κινητοποιήσεις σε χώρες της Λατινικής Αμερικής – παρά την απουσία επαναστατικών συνδικάτων και επαναστατικών κομμουνιστικών κομμάτων – απόκρουσαν όχι μόνο τις επιθέσεις του ντόπιου κεφαλαίου, του ΔΝΤ και της Διεθνούς Τράπεζας αλλά έστειλαν επανειλημμένα και νεοεκλεγμένες κυβερνήσεις στα σπίτια τους σε σειρά χώρες αυτής της Ηπείρου.
Τέλος, είναι δε πασίγνωστο ότι οι σποραδικές κινητοποιήσεις του ΠΑΜΕ δεν απόκρουσαν καμιά επίθεση του κεφαλαίου, δεν είχαν και δεν μπορούσαν να έχουν απολύτως κανένα αποτέλεσμα, αλλά ήταν απλά κινητοποιήσεις για «την τιμή των όπλων» και έγιναν για μικροκομματικούς προπαγανδιστικούς λόγους κούφιας προβολής των ρεφορμιστών ηγετών των «Κ»ΚΕ-ΠΑΜΕ με στόχο την παραπλάνηση των εργαζομένων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου