ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗ ΔΙΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΟΥ 15ου ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΤΙΚΟΥ ΦΕΣΤΙΒΑΛ

Η Κίνηση για Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-55 συμμετείχε, όπως και παλιότερα, και στο φετινό αντιρατσιστικό φεστιβάλ που έγινε στο Άλσος Γουδή με περίπτερο, όπου προβάλλονταν τα έντυπα της (εφημερίδα, μπροσούρες), καθώς και με μοίρασμα προκήρυξης στα ελληνικά και αγγλικά (ώστε να διαβαστεί και από μετανάστες), μέσα στην οποία το ζήτημα των μεταναστών και του ρατσισμού τίθεται στην πραγματική του βάση, που είναι η ταξική θέση των μεταναστών ως αναπόσπαστο κομμάτι του ελληνικού προλεταριάτου, και άρα ως τέτοιοι θα έπρεπε να αντιμετωπίζονται. Σύμφωνα με τη λογική που καταθέτουμε στην προκήρυξη θέτουμε κάποιους προβληματισμούς γύρω από την διοργάνωση του Αντιρατσιστικού Φεστιβάλ, έτσι ώστε αυτό στο μέλλον να εκπληρώνει το σκοπό μίας εκδήλωσης με ουσιαστικό αντιρατσιστικό/ αντιφασιστικό περιεχόμενο, όπου οι μετανάστες (και όλοι οι αποκλεισμένοι) θα έχουν πραγματική συμμετοχή.

Θεωρούμε ότι, παρά την ύπαρξη στα αντιρατσιστικά φεστιβάλ επιμέρους εκδηλώσεων/ συζητήσεων που θέτουν ζητήματα ενότητας ντόπιων και μεταναστών εργαζομένων, αυτές οι συζητήσεις παραμένουν κενό γράμμα γιατί ουσιαστικά γίνονται χωρίς τη μαζική συμμετοχή των ίδιων των μεταναστών σε αυτές. Η μη μαζική προσέλευση και συμμετοχή μεταναστών στο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ μετά από τόσα χρόνια διεξαγωγής του είναι αντικειμενική και θα έπρεπε να προβληματίσει όσους συμμετέχουν στη διοργάνωσή του και τοποθετούνται στην Αριστερά. Θεωρούμε ότι οι μετανάστες δεν συμμετέχουν σε μεγάλους αριθμούς σε μία εκδήλωση που υποτίθεται ότι αφορά αυτούς κατά κύριο λόγο, επειδή η δράση των δυνάμεων που έχουν αναφορά στην Αριστερά (συμπεριλαμβανομένου του αντιεξουσιαστικού χώρου) πάνω σε ζητήματα ρατσισμού, φασισμού και αλληλεγγύης στους μετανάστες περιορίζεται (εκτός από κάποιες εξαιρέσεις) σε πυροτεχνηματικού και αποσπασματικού χαρακτήρα ακτιβισμούς προστασίας των μεταναστών από τους φασίστες, δρώντας ουσιαστικά από τα έξω, σαν Ρομπέν των Δασών ή σωματοφύλακες. Ακόμη, επειδή υπάρχουν αντικειμενικές δυσκολίες της Αριστεράς να παρέμβει αποτελεσματικά και ταξικά τόσο στους μετανάστες, όσο και στη συνολικότερη εργατική τάξη και κοινωνία, η δράση της εκτρέπεται από το μακρύ και επίπονο δρόμο της οργάνωσης και ισότιμης ένταξης των μεταναστών σε σωματεία και συνδικάτα στο να βρίσκεται μαζί τους διοργανώνοντας μαθήματα της ελληνικής ή άλλων γλωσσών. Χωρίς να θέλουμε να υποτιμήσουμε μία τέτοια πρακτική, θεωρούμε ότι σε πολλές περιπτώσεις μπορεί να δρα αντιπαραθετικά αφού μεταθέτει το ζήτημα από τη δημιουργία δεσμών ταξικής αδερφοσύνης με τους μετανάστες σε μία ουμανιστική προσέγγιση. Αφού λοιπόν δεν δημιουργούνται τέτοιοι ταξικοί δεσμοί ανάμεσα στους ντόπιους αντιφασίστες και τους μετανάστες, που θα δείχνουν ότι η ταξική αδερφοσύνη και αλληλεγγύη είναι ζήτημα ζωής και θανάτου, οι μετανάστες δεν πρόκειται ποτέ να έρθουν μαζικά σε ένα αντιρατσιστικό φεστιβάλ, πόσο μάλλον να συμμετάσχουν σε συζητήσεις, οι οποίες πάντα θα έχουν χαρακτήρα εσωτερικής κατανάλωσης. Επιπλέον, κάτι που πρέπει να επισημανθεί είναι η απουσία από το Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ περιπτέρου και παρέμβασης του Συντονιστικού Πρωτοβάθμιων Σωματείων, το οποίο έχει σημαντική συμμετοχή στον «από τα κάτω» αγώνα συνδικαλιστικής έκφρασης και συσπείρωσης της τάξης στον αγώνα ενάντια στα βάρβαρα αντεργατικά-αντιλαϊκά μέτρα κυβέρνησης-ΕΕ-ΔΝΤ, θα έπρεπε να βάζει στην πρώτη γραμμή του αγώνα του την οργάνωση και την ένταξη των μεταναστών στα σωματεία και τα συνδικάτα, αφού οι μετανάστες όχι μόνο είναι κατά σχεδόν 100% εργάτες-μισθωτοί, αλλά εργάζονται και στις πλέον άσχημες συνθήκες. Τα πρωτοβάθμια σωματεία θα έπρεπε να είχαν διοργανώσει (ή να είχε τουλάχιστον προταθεί κάτι τέτοιο από τους διοργανωτές του φεστιβάλ) κάποιες δράσεις, εργαστήρια και συζητήσεις, τόσο προπαρασκευαστικές/προπαγανδιστικές πριν το φεστιβάλ, όσο και κατά τη διάρκεια του τριημέρου ώστε να αποτελούν τον κύριο πόλο έλξης για τους μετανάστες, με τη λογική ότι κόντρα στους εργατοπατέρες, το συνδικαλιστικό κίνημα με την ισότιμη συμμετοχή των ταξικών αδελφών μας στα σωματεία, τους παρέχει την «ταξική νομιμοποίηση» πριν και συχνά ενάντια στην αστική νομιμότητα. Επειδή όμως κάτι τέτοιο δεν έγινε, ακόμα και όσοι μετανάστες μπορεί να πήγαν στο φεστιβάλ, δεν ήρθαν σε επαφή με εκείνο το φορέα που πραγματικά θα έπρεπε να είναι δίπλα τους, επειδή αυτός ο φορέας ( τα πρωτοβάθμια σωματεία) απουσίαζε.

Υπ’ αυτήν την έννοια βλέπουμε και την παρουσία, μέσα στο φεστιβάλ, των περισσότερων οργανώσεων/ κινήσεων/ συλλογικοτήτων που αναφέρονται στην Αριστερά, οι οποίες (εκτός από κάποιες εξαιρέσεις) δεν μπήκαν στον κόπο να βγάλουν ένα κείμενο-προκήρυξη στο οποίο να προπαγανδίζεται τουλάχιστον η αλληλεγγύη προς τους μετανάστες και η γενικότερη θέση τους ενάντια στο ρατσισμό. Αντίθετα, οι περισσότερες αριστερές οργανώσεις παραβρέθηκαν στον φεστιβάλ είτε με μία λογική παραγοντισμού, είτε για να διαφημίσουν τους εαυτούς του και τα καλοκαιρινά τους κάμπινγκ, καθώς μόνο για αυτά μοίραζαν φυλλάδια στον κόσμο. Σε αυτή τη λογική παραγοντισμού και αυτοπροβολής κινήθηκαν και οι περισσότερες συζητήσεις που διοργανώθηκαν από αριστερές οργανώσεις και συλλογικότητες και στα δύο φεστιβάλ (Αθήνα και Θεσσαλονίκη). Αντί να επικεντρωθούν στο να κάνουν εργαστήρια και κουβέντες συγκεκριμένα πάνω στο πως θα δημιουργηθεί η ενότητα μεταξύ ελλήνων και μεταναστών εργαζομένων, ή πως θα δοθούν απαντήσεις στους φασίστες, ήρθαν να παρουσιάσουν το συνολικό τους πρόγραμμα σχετικά με την κρίση και το ΔΝΤ, τη στάση πληρωμών, την αντικαπιταλιστική προοπτική της μελλοντικής κοινωνίας, τη Γάζα και το «Ισραηλινό Απαρτχάιντ» (είναι σε εισαγωγικά για να φανεί ότι ηθελημένα χρησιμοποιείται μία τέτοια – τραβηγμένη από τα μαλλιά – σημειολογία στο ζήτημα της Ισραηλινής κατοχής για να «χωρέσει» μέσα στο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ). Θέλουμε να πούμε ότι μπορεί αυτά να είναι τα ζητήματα που «καίνε» αυτή τη στιγμή (το ίδιο ισχύει και για μας άλλωστε), αλλά δεν μπορούν να είναι οι κεντρικές – και πολύ περισσότερο οι μόνες – παρεμβάσεις των συμμετεχόντων σε ένα αντιρατσιστικό φεστιβάλ.

Το άλλο πολύ προβληματικό ζήτημα όσον αφορά τη διοργάνωση του Αντιρατσιστικού Φεστιβάλ έχει να κάνει με τη συμμετοχή με περίπτερα διαφόρων ΜΚΟ, κινήσεων εθελοντισμού και άλλων παρόμοιων φορέων με ύποπτο περιεχόμενο (βλέπε κάποιους που διαφήμιζαν ότι κάνουν…tai-chi). Το να επιτρέπεται σε τέτοιους φορείς να καταλαμβάνουν ένα σημαντικό κομμάτι χώρου και προβολής στο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ απορρέει και πάλι από την απομάκρυνση των κύριων διοργανωτών του φεστιβάλ από τη μακρά διαδικασία της ταξικής ενοποίησης ντόπιων και μεταναστών εργατών. Χωρίς να θέλουμε να μπούμε σε κάποια λογική ιδεολογικής καθαρότητας ή αποκλεισμού φορέων άσχετους με τους σκοπούς του επαναστατικού μαρξισμού, θεωρούμε ότι η συμμετοχή στο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ διάφορων ΜΚΟ που ασχολούνται με τα ζητήματα του ρατσισμού σε ευρεία έννοια, της καταπίεσης των γυναικών (που άλλωστε δεν ομαδοποιείται με τα άλλα ζητήματα αποκλεισμού, γιατί αυτό θα αδικούσε το γυναικείο ζήτημα), των ομοφυλόφιλων και του δικαιώματος στην ερωτική επιλογή χωρίς κανονιστικούς όρους και καταστολή, όπως και διαφόρων κινήσεων που προβάλλουν τον εναλλακτισμό, τα δικαιώματα των αναπήρων και των εξαρτημένων/ κοινωνικά αποκλεισμένων, μάλλον έχει αντίθετα αποτελέσματα από αυτά που θέλουν να επιτύχουν οι διοργανωτές του φεστιβάλ. Αυτοί οι φορείς (κυρίως οι ΜΚΟ), ηθελημένα ή μη, αποσπούν τη συζήτηση για τους μετανάστες (και το ρατσισμό/ προκατάληψη γενικά) από το συγκεκριμένο ταξικό της περιεχόμενο, θέτουν το ζήτημα από ανθρωπιστική σκοπιά, αρνούμενοι και αποκρύπτοντας το διαχωρισμό της κοινωνίας σε εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους, και προβάλλουν ως μορφή οργάνωσης και πάλης τον εθελοντισμό σε αντιπαράθεση με τη συσπείρωση των μεταναστών και των αποκλεισμένων γύρω από αγωνιστικές μορφές πάλης που είναι σε σύγκρουση με τον καπιταλισμό και το φασισμό. Φυσικά, δεν μπορεί εδώ να ανοίξει μία πλατιά συζήτηση για τους λόγους εμφάνισης του ρατσισμού και των προκαταλήψεων κάθε είδους (σεξισμός, ομοφοβία, κλπ.) , αλλά σαφώς αυτά τα φαινόμενα με την οριζόντια εμφάνιση στην κοινωνία, είναι το αποτέλεσμα μίας κοινωνίας με ταξική διαστρωμάτωση και κάθετο διαχωρισμό, αφού η κυρίαρχη ιδεολογία και πλέγμα των κοινωνικών σχέσεων/αντιλήψεων σε μία δοσμένη κοινωνία (το εποικοδόμημα με άλλα λόγια) διαμορφώνεται από και εξυπηρετεί την κυρίαρχη σε αυτήν αστική τάξη. Θεωρούμε ότι η άρνηση/απόκρυψη (που είτε είναι σκόπιμη, είτε υπάρχει λόγω ρηχής αντίληψης) του ζητήματος του ρατσισμού ως ζήτημα ταξικό και η μη μεταχείριση των μεταναστών ως κομμάτι της εργατικής τάξης, και μάλιστα η (έστω χωροταξικά) ισχυρή προβολή τέτοιων απόψεων μέσα στο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ ακυρώνει τους ίδιους τους σκοπούς της διοργάνωσής του (αν αυτοί τελικά έχουν να κάνουν με τη συναδέλφωση ελλήνων και μεταναστών και την επί ίσοις όροις ένταξή τους στο κίνημα). Αυτό συμβαίνει γιατί – καλώς ή κακώς – η κύρια μάζα των (αν μη τι άλλο προοδευτικών και με καλές προθέσεις) ανθρώπων που προσέρχονται στο φεστιβάλ πολύ πιθανόν να μην έχει εκτεθεί προηγουμένως σε αντικαπιταλιστικές θέσεις, και η τακτική των ΜΚΟ και των φορέων του εναλλακτισμού να ψαρεύει σε θολά νερά μάλλον έχει αποτέλεσμα, αφού όπως φάνηκε τελικά, πολλοί λίγοι (σε σύγκριση με το συνολικό κόσμο που πήγε στο φεστιβάλ) πέρασαν από τα περίπτερα των φορέων και των οργανώσεων που δρουν στο όνομα της Αριστεράς.

Άλλωστε ένα φεστιβάλ για «τη διαφορά και τον αποκλεισμό στη σημερινή κοινωνία», θα ήταν μάλλον ένα χρήσιμο διακριτό φεστιβάλ, όπου εκεί όλα αυτά τα θέματα και οι συγκρούσεις, θα είχαν χώρο και ευθεία θέση να τεθούν.