Η πανελλαδική απεργία που επιτέλους κήρυξαν, πολύ καθυστερημένα, στις 5 του Μάη, οι ρεφορμιστές εργατοπατέρες των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ σημείωσε τεράστια και πρωτοφανή επιτυχία σ’ ολόκληρη τη χώρα, αφού την ακολούθησε η συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων που ταυτόχρονα συμμετείχαν μαζικά και στις απεργιακές συγκεντρώσεις και στα συλλαλητήρια στις διάφορες πόλεις απ’ άκρη σ’ άκρη της Ελλάδας.
Τα απεργιακά συλλαλητήρια ήταν μαζικά στις μεγάλες πόλεις, παρά τη διασπαστική τακτική των ρεφορμιστών εργατοπατέρων του ΠΑΜΕ με τις ξεχωριστές συγκεντρώσεις – διαπσπαστικές συγκεντρώσεις προς όφελος των συμφερόντων του κεφαλαίου και στην υπηρεσία της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ για να περάσει τα νέα εξοντωτικά σε βάρος των εργαζομένων μέτρα, αφού με τη διάσπαση υπονομεύουν εκ των προτέρων την αποτελεσματικότητα των απεργιακών κινητοποιήσεων, καθιστώντάς τες αναποτελεσματικές με τη ματαίωση της μαζικότητάς τους.
Στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη οι απεργιακές συγκεντρώσεις υπήρξαν μεγαλειώδεις, μαζικότατες και μαχητικές, παρά τις διασπαστικές ξεχωριστές συγκεντρώσεις που σίγουρα μείωσαν κατά πολύ την μαζικότητά τους, μ’ αποτέλεσμα να μη φτάσουν σε όγκο-μέγεθος εκείνη της περιόδου Σημίτη για το Ασφαλιστικό που ήταν ενωτική.
Στην Αθήνα υπολογίζεται ότι συμμετείχαν σ’ όλες τις συγκεντρώσεις γύρω στις 250.000, σύμφωνα με ανακοίνωση των συνδικάτων και τις μεταδόσεις των ξένων ειδησεογραφικών πρακτορείων.
Η συγκέντρωση των συνδικάτων-σωματείων επί της Πατησίων ήταν τεράστια σε όγκο, τουλάχιστον 6πλάσια εκείνης των διασπαστών του ΠΑΜΕ στην πλατεία Ομονοίας. Αρκεί να σημειωθεί ότι όταν η «κεφαλή» της πορείας είχε πάνω από μια ώρα που είχε φτάσει στο Σύνταγμα, οι τελευταίοι διαδηλωτές δεν είχαν ξεκινήσει ακόμα απ’ το Μουσείο.
Οι ρεφορμιστές των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ έχουν τεράστια ευθύνη που δεν οργάνωσαν πολύ νωρίτερα άλλες δυο τουλάχιστον πανελλαδικές απεργίες και συλλαλητήρια, πριν και κατά τη διάρκεια των συνομιλιών της «τρόϊκα» (Κομισιόν-ΕΚΤ-ΔΝΤ) και της κυβέρνησης για την επιβολή των εξοντωτικών μέτρων, που θα ασκούσαν σίγουρα μεγάλη πίεση στις συνομιλίες και τις αποφάσεις τους.
Οι τεράστιες, μαζικού χαρακτήρα απεργιακές κινητοποιήσεις με τη συμμετοχή εκατοντάδων χιλιάδων εργαζομένων είναι πολύ σημαντικές γιατί δίνουν μια διπλή ηχηρή απάντηση: 1) πρώτα-πρώτα στην κυβέρνηση και στα αφεντικά της Κομισιόν-ΕΚΤ-ΔΝΤ, εκδηλώνοντας μαχητικά την αντίθεση τους στα εξοντωτικά μέτρα και προειδοποιώντας τους ότι οι εργαζόμενοι δε θα μείνουν με σταυρωμένα χέρια, αλλά θ’ αντιπαλέψουν τα αντιλαϊκά μέτρα, 2) στους διασπαστές ρεφορμιστές εργατοπατέρες του ΠΑΜΕ, απομονώνοντάς τους, οι οποίοι όμως δεν φαίνεται να συνετίζονται, αφού γραμμή τους είναι – μέσω της μόνιμης διάσπασης των απεργιακών κινητοποιήσεων – να βοηθήσουν την κυβέρνηση του μεγαλοαστικού ΠΑΣΟΚ να περάσει τα τωρινά αντιλαϊκά μέτρα, όπως έπραξαν και στο παρελθόν, βοηθώντας την κυβέρνηση του μοναρχοφασιστικού κόμματος της ΝΔ να περάσει όλα τα μέτρα.
Όμως τις μεγαλειώδεις απεργιακές συγκεντρώσεις σκίασε η ρίψη μολότωφ σε χώρο εργαζομένων (Τράπεζα Μαρφίν) , ανεξαρτήτως προθέσεων, που στοίχισε τη ζωή σε τρεις από αυτούς. Αυτό αποτελεί αντιδραστική εγκληματική πράξη, ξένη προφανώς και εχθρική προς το εργατικό κίνημα που ταυτόχρονα ζημίωσε και τη μεγαλειώδη απεργιακή κινητοποίηση. Δεν μπορεί εδώ να μην καταγγελθεί και η μεγάλη ευθύνη των διευθυντικών στελεχών της τράπεζας που υποχρέωσαν με την απειλή της απόλυσης τους εργαζόμενους να δουλέψουν, κλείνοντας-κλειδώνοντάς τους μάλιστα την πόρτα, σ’ ένα κτίριο που δεν πληρεί καμιά προϋπόθεση ασφάλειας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου