Μόνιμη και ακατανίκητη η γοητεία της «3ης Σεπτέμβρη» του ΠΑΣΟΚ στις γραμμές της σοσιαλδημοκρατικής ηγεσίας του «Κ»ΚΕ

 

Όσοι παρακολουθούν κάπως συστηματικά την ιδεολογικο-πολιτική δράση της σοσιαλδημοκρατικής ηγεσίας του χρουστσοφικού «Κ»ΚΕ(’56) γνωρίζουν ότι αυτή αναφέρεται κατά καιρούς στη διαβόητη «3^η Σεπτέμβρη», τη γνωστή διακήρυξη του μεγαλοαστικού κόμματος του ΠΑΣΟΚ, που την προβάλλει στην εργατική τάξη και το λαό ως διακήρυξη «αντιιμπεριαλιστικής αντιμονοπωλιακής» κατεύθυνσης και μάλιστα ως συνέχεια των «συνθημάτων του ΕΑΜ, του ΕΛΑΣ», δηλ. η ηγεσία της σοσιαλδημοκράτισσας Παπαρήγα υποφέρει, ακόμα και σήμερα, από μια μόνιμη, αξεπέραστη, αθεράπευτη και ακατανίκητη γοητεία της διακήρυξης της «3^ης Σεπτέμβρη».

Η Α.Παπαρήγα σε ομιλία της στις αρχές Μάρτη στη Βουλή, απαντώντας στο ΣΥΡΙΖΑ που ισχυρίστηκε ότι «η 3^η Μάρτη 2010 σημαίνει εγκατάλειψη της διακήρυξης του ΠΑΣΟΚ της 3^ης του Σεπτέμβρη» διερωτήθηκε μελαγχολημένη-στενοχωρημένη: «μέχρι τώρα το ΠΑΣΟΚ εφάρμοζε τη διακήρυξη της 3^ης Σεπτέμβρη;» για να συνεχίσει ακάθεκτα: «τα συνθήματα του ΕΑΜ, του ΕΛΑΣ, των κατοπινών αγώνων, έμειναν γερά μέσα στον ελληνικό λαό και στη δεκαετία του ΄50 και του ΄60. Και έρχεται το ΠΑΣΟΚ, το τότε ΠΑΣΟΚ, ναι, της 3^ης του Σεπτέμβρη, ανεξάρτητα εάν σε βάθος τα πίστευε – εμείς δε θα κάνουμε δίκη προθέσεων – και συμβάλλει στην εμπέδωση αυτών των αντιιμπεριαλιστικών αντιμονοπωλιακών συνθημάτων…» («Ρ» 6/3/2010, σελ.14).

Έτσι, οι ηγέτες του σοσιαλδημοκρατικού «Κ»ΚΕ, ακόμα και σήμερα, στα τέλη της πρώτης δεκαετίας του 21^ου αιώνα, προβάλλουν και προπαγανδίζουν τις δημαγωγίες του ΠΑΣΟΚ σαν «αντιιμπεριαλιστικά αντιμονοπωλιακά συνθήματα» και το μεγαλοαστικό αυτό κόμμα σαν «αντιιμπεριαλιστικό»-«αντιμονοπωλιακό» κόμμα (εξωραΐζοντας το ΠΑΣΟΚ, δεν το αποκαλούν «μεγαλοαστικό» κόμμα, αλλά «σοσιαλδημοκρατικό»-«σοσιαλδημοκρατία»: «βέβαια, έτσι λειτουργεί η σοσιαλδημοκρατία…» «Ρ» 13/4/2010, σελ. 40 και «Ρ» (27/4/2010, σελ.40): «άλλωστε, η σοσιαλδημοκρατία…»).

Και δε σταματούν μόνο σ’ αυτό άλλα προχωρούν και παραπέρα: τη διαφημίζουν ακόμα και τώρα προκλητικά ως διακήρυξη που οι αρχές της μπορούν τάχα να «καθοδηγήσουν» (!) το εργατικό κίνημα στην πάλη του κατά του κεφαλαίου – αποπροσανατολίζοντας τους εργαζόμενους – όταν έχουν ήδη επιβληθεί τα πρωτοφανή εξοντωτικά μέτρα για την εργατική τάξη και το λαό. Αυτές τις μέρες διαβάζουμε στα «Νέα» ότι «τόσο η γενική γραμματέας του κόμματος Αλέκα Παπαρήγα όσο και ο βουλευτής του ΚΚΕ Θανάσης Παφίλης προκάλεσαν τους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, οι οποίοι διαφωνούν με τα οικονομικά μέτρα της κυβέρνησης, να φύγουν και συγχρόνως τους προσκάλεσαν «να ενταχθούν στο κίνημα» εάν εξακολουθούν να πιστεύουν στις αρχές της διακήρυξης της 3^ης του Σεπτέμβρη» («Νέα» 30/4/-2/5/2010, σελ.16).

Η στάση αυτή της προδοτικής σοσιαλδημοκρατικής χρουστσοφικής ηγετικής κλίκας της Παπαρήγα δεν έχει τίποτε το περίεργο όταν είναι γνωστό ότι το «Κ»ΚΕ: α) διατυμπάνισε δημαγωγικά κατά τη «μεταπολιτευτική» περίοδο ότι μαζί με το μεγαλοαστικό κόμμα του ΠΑΣΟΚ θα οδηγούσε τη χώρα στη «μεγάλη» ή «ουσιαστική αλλαγή», β) συμμετείχε το ΄89 στην ίδια κυβέρνηση (κυβέρνηση Ζολώτα) μαζί με τα αστικά κόμματα, το μεγαλοαστικό κόμμα του ΠΑΣΟΚ και το μοναρχοφασιστικό κόμμα της ΝΔ, που εξυπηρέτησε σ’ εκείνη την περίοδο τα ταξικά συμφέροντα της αντιδραστικής αστικής τάξη, γ) προπαγάνδισε και είχε ως γραμμή τη διαβόητη συνεργασία των «δημοκρατικών προοδευτικών δυνάμεων» για την εγκαθίδρυση του «σοσιαλισμού» στη χώρα δηλ. ενός μεταρρυθμισμένου καπιταλισμού.

Η προδοτική γραμμή της προβολής ενός μεγαλοαστικού κόμματος, όπως το ΠΑΣΟΚ, ως «αντιιμπεριαλιστικού»-«αντιμονοπωλιακού» και «σοσιαλιστικού»-«σοσιαλδημοκρατικού» οδήγησε στη «μεταπολιτευτική» περίοδο μαζικά πολλές εκατοντάδες χιλιάδες οπαδών της Αριστεράς, κυρίως ΕΔΑϊτών, στην αγκαλιά του ΠΑΣΟΚ.

Πέρα από αυτά, την περίοδο της στρατιωτικο-φασιστικής δικτατορίας υπήρξε παρασκηνιακή συμφωνία εκπροσώπων της αστικής τάξης με τους χρουστσοφικούς σοσιαλδημοκράτες ηγέτες Φλωράκη κλπ. για διάλυση του αντιφασιστικού-αντιιμπεριαλιστικού κόμματος της ΕΔΑ για να καταλάβει τη θέση του το υπό εκκόλαψη ΠΑΣΟΚ ώστε η αστική τάξη να διαθέτει δυο μεγάλα αστικά κόμματα ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, αφού η Ένωση Κέντρου είχε πλέον διαλυθεί (η συμφωνία-δέσμευση με την αστική τάξη πήρε προς τα έξω την παραπλανητική μορφή της διαμάχης – διάσπασης της ΕΔΑ και «ελέγχου» της απ’ τα δυο ρεβιζιονιστικά κόμματα «Κ»ΚΕ-«Κ»ΚΕεσ.).

Η γραμμή ότι ο «σοσιαλισμός» θα χτιστεί και με τα κόμματα της παλιάς προδοτικής σοσιαλδημοκρατίας δεν ήταν μόνο γραμμή του «Κ»ΚΕ(΄56) αλλά και του συνόλου των χρουστσοφικών κομμάτων της Μπρεζνιεφικής περιόδου: «οι κομμουνιστές (σ.σ. οι χρουστσοφικοί ρεβιζιονιστές), που αποδίδουν αποφασιστική σημασία στην ενότητα της εργατικής τάξης, τάσσονται υπέρ της συνεργασίας με τους σοσιαλιστές και τους σοσιαλδημοκράτες, για να εγκαθιδρύσουν σήμερα ένα προοδευτικό δημοκρατικό καθεστώς και στο μέλλον τη σοσιαλιστική κοινωνία» («Διεθνής Σύσκεψη των κομμουνιστικών και εργατικών κομμάτων, 5-17 Ιούνη 1969, Μόσχα», σελ. 29, «Verlag Frieden und Sozialismus», Prag 1969).