Ο Δεκέμβρης όμως είναι πια, και για πάντα, εδώ
Ανακοινώθηκε ότι στις 15 Δεκέμβρη στο Μεικτό Ορκωτό Δικαστήριο Χαλκίδας θ’ αρχίσει η δίκη των δύο ειδικών φρουρών, Επαμεινώνδα Κορκονέα και Βασίλη Σαραλιώτη, για την εν ψυχρώ δολοφονία του 15άχρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου τον περασμένο Δεκέμβρη στα Εξάρχεια.
Η αστική ταξική δικαιοσύνη αναμένεται να παίξει την τελευταία πράξη, μιας ακόμα προαποφασισμένης απόφασης. Ο Αλέξης θα δολοφονηθεί για δεύτερη φορά, αφού το κατηγορητήριο για τον Κορκονέα, είναι «φόνος από πρόθεση χωρίς ενδεχόμενο δόλο», έτσι ώστε σε 1-2 χρόνια το πολύ να σουλατσάρει ελεύθερος. Άλλωστε τι δόλος να υπάρχει για κάποιον που κυνηγάει τα θύματά του, τους στήνει καρτέρι, τα καθυβρίζει με αλήτικο τρόπο και μετά τα σημαδεύει με το όπλο και τα σωριάζει νεκρά;
Η ταξική δικαιοσύνη προστατεύει τους κατασταλτικούς μηχανισμούς της κεφαλαιοκρατικής δικτατορίας πάντα και προκλητικά. Πότε τιμωρήθηκε δίκαια κάποιος για τις δεκάδες δολοφονίες , πότε οι δολοφονίες δεν έγιναν «εξοστρακισμοί» και ατυχήματα, πότε όταν η κοινή γνώμη δεν σήκωνε την εκδοχή του «τυχαίου γεγονότος»( όπως στη συγκεκριμένη περίπτωση) δεν εξαφανίστηκε ο δόλος και δεν εφευρέθηκαν δεκάδες ελαφρυντικά; (Περιμένουμε να ακούσουμε τα εμετικά, περί «προτέρου εντίμου βίου» για «τον γιο της καθαρίστριας»).
Αποδοχή δόλου θα σήμαινε, αποδοχή των από τα πάνω εντολών για «δυναμική απάντηση στους αλήτες», αποδοχή δόλου θα σήμαινε παραδοχή πως ο ρόλος των κατασταλτικών μηχανισμών της κεφαλαιοκρατικής δικτατορίας είναι και να δολοφονούν η έστω να καταστέλλουν βίαια, αδιαφορώντας για το αποτέλεσμα στην ανθρώπινη ζωή.
Ο Δεκέμβρης της αυθόρμητα εξεγερμένης μαθητικής νεολαίας όμως είναι πια, και για πάντα, εδώ, και όχι εθιμοτυπικά σαν περασμένη ανάμνηση που ανήκει στο παρελθόν. Οι πολιτικές του παρακαταθήκες είναι πιο μαζικοί, πιο αποφασιστικοί, πιο αποτελεσματικοί αγώνες ενάντια στη φασιστικοποίηση, την αστυνομική βία και τρομοκρατία, το ρατσισμό, τον εθνικισμό, τη φτώχεια, την ανέχεια, την ανεργία των πολλών, ενάντια στην «μαύρη εργασία» κύρια της νεολαίας, ενάντια στον καπιταλισμό που γεννά τη κρίση και στις πολιτικές των κεφαλαιοκρατών που την οξύνουν και μετά φορτώνουν τα βάρη της στην εργατική τάξη, τα φτωχά λαϊκά στρώματα, την πλειοψηφία της νεολαίας.
Η νεολαία δεν ξεχνά, δεν σταματά, προχωρά πάντα μπροστά, μάχεται, είναι η ελπίδα του τόπου. Δεν σκυλεύουμε την μεγάλη νεολαιίστικη εξέγερση, δεν την «εκμεταλλευόμαστε σαν πολιτικάντηδες», δεν «κάνουμε δηλώσεις μετάνοιας», δεν την αντιμετωπίζουμε σαν αφορμή εκτόνωσης αλλά σαν άσβηστο φωτεινό φάρο – οδηγό σημερινών και μελλοντικών ταξικών αγώνων.
Ανακοινώθηκε ότι στις 15 Δεκέμβρη στο Μεικτό Ορκωτό Δικαστήριο Χαλκίδας θ’ αρχίσει η δίκη των δύο ειδικών φρουρών, Επαμεινώνδα Κορκονέα και Βασίλη Σαραλιώτη, για την εν ψυχρώ δολοφονία του 15άχρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου τον περασμένο Δεκέμβρη στα Εξάρχεια.
Η αστική ταξική δικαιοσύνη αναμένεται να παίξει την τελευταία πράξη, μιας ακόμα προαποφασισμένης απόφασης. Ο Αλέξης θα δολοφονηθεί για δεύτερη φορά, αφού το κατηγορητήριο για τον Κορκονέα, είναι «φόνος από πρόθεση χωρίς ενδεχόμενο δόλο», έτσι ώστε σε 1-2 χρόνια το πολύ να σουλατσάρει ελεύθερος. Άλλωστε τι δόλος να υπάρχει για κάποιον που κυνηγάει τα θύματά του, τους στήνει καρτέρι, τα καθυβρίζει με αλήτικο τρόπο και μετά τα σημαδεύει με το όπλο και τα σωριάζει νεκρά;
Η ταξική δικαιοσύνη προστατεύει τους κατασταλτικούς μηχανισμούς της κεφαλαιοκρατικής δικτατορίας πάντα και προκλητικά. Πότε τιμωρήθηκε δίκαια κάποιος για τις δεκάδες δολοφονίες , πότε οι δολοφονίες δεν έγιναν «εξοστρακισμοί» και ατυχήματα, πότε όταν η κοινή γνώμη δεν σήκωνε την εκδοχή του «τυχαίου γεγονότος»( όπως στη συγκεκριμένη περίπτωση) δεν εξαφανίστηκε ο δόλος και δεν εφευρέθηκαν δεκάδες ελαφρυντικά; (Περιμένουμε να ακούσουμε τα εμετικά, περί «προτέρου εντίμου βίου» για «τον γιο της καθαρίστριας»).
Αποδοχή δόλου θα σήμαινε, αποδοχή των από τα πάνω εντολών για «δυναμική απάντηση στους αλήτες», αποδοχή δόλου θα σήμαινε παραδοχή πως ο ρόλος των κατασταλτικών μηχανισμών της κεφαλαιοκρατικής δικτατορίας είναι και να δολοφονούν η έστω να καταστέλλουν βίαια, αδιαφορώντας για το αποτέλεσμα στην ανθρώπινη ζωή.
Ο Δεκέμβρης της αυθόρμητα εξεγερμένης μαθητικής νεολαίας όμως είναι πια, και για πάντα, εδώ, και όχι εθιμοτυπικά σαν περασμένη ανάμνηση που ανήκει στο παρελθόν. Οι πολιτικές του παρακαταθήκες είναι πιο μαζικοί, πιο αποφασιστικοί, πιο αποτελεσματικοί αγώνες ενάντια στη φασιστικοποίηση, την αστυνομική βία και τρομοκρατία, το ρατσισμό, τον εθνικισμό, τη φτώχεια, την ανέχεια, την ανεργία των πολλών, ενάντια στην «μαύρη εργασία» κύρια της νεολαίας, ενάντια στον καπιταλισμό που γεννά τη κρίση και στις πολιτικές των κεφαλαιοκρατών που την οξύνουν και μετά φορτώνουν τα βάρη της στην εργατική τάξη, τα φτωχά λαϊκά στρώματα, την πλειοψηφία της νεολαίας.
Η νεολαία δεν ξεχνά, δεν σταματά, προχωρά πάντα μπροστά, μάχεται, είναι η ελπίδα του τόπου. Δεν σκυλεύουμε την μεγάλη νεολαιίστικη εξέγερση, δεν την «εκμεταλλευόμαστε σαν πολιτικάντηδες», δεν «κάνουμε δηλώσεις μετάνοιας», δεν την αντιμετωπίζουμε σαν αφορμή εκτόνωσης αλλά σαν άσβηστο φωτεινό φάρο – οδηγό σημερινών και μελλοντικών ταξικών αγώνων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου