Απόσπασμα απ’ τη συνέντευξη με τον Herzog, μέλος του κομμουνιστικού κόμματος Γερμανίας, 3 Φλεβάρη 1925
Μερικοί σύντροφοι νομίζουν ότι δυναμώνω το κόμμα και το μπολσεβικοποιώ θα πεί πετώ έξω από το κόμμα όσους σκέφτονται διαφορετικά. Αυτό βέβαια δεν είναι σωστό. Μόνο στην πορεία της καθημερινής πάλης για τις συγκεκριμένες ανάγκες της εργατικής τάξης μπορούμε να ξεσκεπάσουμε τη σοσιαλδημοκρατία και να την υποβιβάσουμε ως το ρόλο μιας μηδαμινής μειοψηφίας μέσα στην εργατική τάξη. Τη σοσιαλδημοκρατία πρέπει να την καρφώνουμε στο στύλο της ατιμίας όχι με βάση τα ζητήματα που αφορούν τα άστρα, αλλά με βάση τον καθημερινό αγώνα της εργατικής τάξης για την καλυτέρεψη της υλικής και της πολιτικής της κατάστασης, κι εδώ τα ζητήματα του μεροκάματου, της εργάσιμης ημέρας, των συνθηκών κατοικίας, των κοινωνικών ασφαλίσεων, των φόρων, της ανεργίας, της ακρίβειας της ζωής κλπ. πρέπει να παίζουν σοβαρότατο, αν όχι αποφασιστικό ρόλο. Να χτυπάμε καθημερινά τους σοσιαλδημοκράτες πάνω σ’ αυτά τα ζητήματα ξεσκεπάζοντας την προδοσία τους – να ποιο είναι το καθήκον μας (υπογρ. δική μας) .
Το καθήκον αυτό όμως δε θα πραγματοποιόταν στο ακέραιο, αν τα ζητήματα της καθημερινής πραχτικής δε συνδέονταν με τα βασικά ζητήματα της διεθνούς και της εσωτερικής κατάστασης της Γερμανίας κι αν όλη αυτή η καθημερινή δουλειά δε φωτιζόταν σ’ όλη τη δουλειά του κόμματος από την άποψη της επανάστασης και της κατάχτησης της εξουσίας απ’ το προλεταριάτο (υπογρ. δική μας).. Μια τέτοια όμως πολιτική είναι σε θέση να την εφαρμόσει μόνο ένα κόμμα που έχει επικεφαλής καθοδηγητικά στελέχη αρκετά έμπειρα για να εκμεταλλεύονται όλες τις αποτυχίες της σοσιαλδημοκρατίας για το δυνάμωμα του κόμματός τους, και αρκετά καταρτισμένα θεωρητικά για να μη χάνουν εξαιτίας των μερικών επιτυχιών τις προοπτικές της επαναστατικής ανάπτυξης.
Έτσι εξηγείται κυρίως και το γεγονός ότι το πρόβλημα των καθοδηγητικών στελεχών των κομμουνιστικών κομμάτων γενικά, μαζί και του Γερμανικού Κομμουνιστικού Κόμματος, είναι ένα από τα ουσιαστικά προβλήματα της μπολσεβικοποίησης.
Για να πραγματοποιηθεί η μπολσεβικοποίηση είναι ανάγκη να πετύχουμε τουλάχιστο ορισμένους βασικούς όρους, που χωρίς αυτούς δεν είναι γενικά δυνατή η μπολσεβικοποίηση των κομμουνιστικών κομμάτων.
1) Είναι ανάγκη το κόμμα να μη θεωρεί τον εαυτό του εξάρτημα του κοινοβουλευτικού εκλογικού μηχανισμού, όπως ουσιαστικά θεωρεί τον εαυτό της η σοσιαλδημοκρατία, και ούτε ανέξοδο παράρτημα των συνδικάτων, όπως ισχυρίζονται καμιά φορά ορισμένα αναρχο-συνδικαλιστικά στοιχεία, αλλά ανώτατη μορφή ταξικής συνένωσης του προλεταριάτου που έχει προορισμό να καθοδηγεί όλες τις υπόλοιπες μορφές των προλεταριακών οργανώσεων, από τα συνδικάτα ως την κοινοβουλευτική ομάδα.
2) Είναι ανάγκη το κόμμα, ιδιαίτερα τα καθοδηγητικά στοιχεία του, να κατέχουν πέρα για πέρα την επαναστατική θεωρία του μαρξισμού που συνδέεται αδιάρηχτα με την επαναστατική πραχτική.
3) Είναι ανάγκη το κόμμα να επεξεργάζεται τα συνθήματα και τις οδηγίες όχι με βάση ορισμένους τύπους και ιστορικούς παραλληλισμούς που τους έμαθε απ’ έξω, αλλά ύστερα από επιμελημένη ανάλυση των συγκεκριμένων εσωτερικών και διεθνών συνθηκών του επαναστατικού κινήματος, παίρνοντας υποχρεωτικά υπόψη την πείρα των επαναστάσεων όλων των χωρών.
4) Είναι ανάγκη το κόμμα να ελέγχει την ορθότητα αυτών των συνθημάτων και οδηγιών μέσα στη φωτιά της επαναστατικής πάλης των μαζών.
5) Είναι ανάγκη όλη η δουλειά του κόμματος, ιδιαίτερα όταν δεν έχουν ακόμα ξεπεραστεί μέσα του οι σοσιαλδημοκρατικές παραδόσεις, να αναδιοργανωθεί με νέο επαναστατικό τρόπο, έτσι που κάθε βήμα του κόμματος και κάθε ενέργεια του να οδηγούν με φυσικότητα στην επαναστατικοποίηση των μαζών, στην προετοιμασία και τη διαπαιδαγώγηση των πλατιών μαζών της εργατικής τάξης στο πνεύμα της επανάστασης.
6) Είναι ανάγκη το κόμμα να μπορεί να συνδυάζει στη δουλειά του την ανώτατη προσήλωση στις αρχές (να μη τη συγχέουμε με το σεχταρισμό!) με το ανώτατο όριο σύνδεσης και επαφής με τις μάζες (να μη τη συγχέουμε με την πολιτική της ουράς!) γιατί χωρίς αυτό, το κόμμα δε μπορεί όχι μόνο να διδάσκει τις μάζες, μα ούτε και να διδάσκεται απ’ αυτές όχι μόνο να οδηγεί τις μάζες και να τις ανεβάζει ως το επίπεδο του κόμματος, μα ούτε και να αφουγκράζεται τη φωνή των μαζών και να μαντεύει τις επιταχτικές ανάγκες τους.
7) Είναι ανάγκη το κόμμα να ξέρει να συνδυάζει στη δουλειά του την αδιάλλαχτη επαναστατικότητα (να μη τη συγχέουμε με τον επαναστατικό τυχοδιωχτισμό!) με το ανώτατο όριο ευλυγισίας και ικανότητας για ελιγμούς (να μη τη συγχέουμε με την πολιτική της προσαρμογής!), γιατί χωρίς αυτό είναι αδύνατο για το κόμμα να κάνει χτήμα του όλες τις μορφές πάλης και οργάνωσης, να συνδέει τα καθημερινά συμφέροντα του προλεταριάτου με τα θεμελιακά συμφέροντα της προλεταριακής επανάστασης και να συνδυάζει στη δουλειά του τη νόμιμη με την παράνομη πάλη.
8) Είναι ανάγκη το κόμμα να μη κρύβει τα λάθη του, να μη φοβάται την κριτική, να ξέρει να βελτιώνει και να διαπαιδαγωγεί τα στελέχη του με βάση τα ίδια τους τα λάθη.
9 ) Είναι ανάγκη το κόμμα να ξέρει να διαλέγει για τη βασική καθοδηγητική ομάδα τα καλύτερα στοιχεία των πρωτοπόρων αγωνιστών, αρκετά αφοσιωμένων για να γίνουν οι γνήσιοι εκφραστές των πόθων του επαναστατικού προλεταριάτου και αρκετά έμπειρων για να γίνουν οι πραγματικοί ηγέτες της προλεταριακής επανάστασης, ικανοί να εφαρμόζουν την ταχτική και στρατηγική του λενινισμού.
10) Είναι ανάγκη το κόμμα να καλυτερεύει συστηματικά την κοινωνική σύνθεση των οργανώσεων του και να ξεκαθαρίζεται από τα διαλυτικά οπορτουνιστικά στοιχεία, επιδιώκοντας να πετύχει όσο το δυνατό μεγαλύτερη μονολιθικότητα.
11) Είναι ανάγκη το κόμμα να σφυρηλατήσει μια σιδερένια προλεταριακή πειθαρχία που να στηρίζεται στην ιδεολογική συνοχή, στην καθαρότητα των σκοπών του κινήματος, στην ενότητα της πραχτικής δράσης και στη συνειδητή αντιμετώπιση των καθηκόντων του κόμματος από τις πλατιές κομματικές μάζες.
12) Είναι ανάγκη το κόμμα να ελέγχει συστηματικά την εκτέλεση των ίδιων του των αποφάσεων και οδηγιών, γιατί χωρίς αυτό τον έλεγχο κινδυνεύουν να μετατραπούν σε κούφιες υποσχέσεις, ικανές μόνο να υποσκάψουν την εμπιστοσύνη των πλατιών προλεταριακών μαζών στο κόμμα.
Χωρίς αυτούς και άλλους παρόμοιους όρους η μπολσεβικοποίηση είναι κούφια λέξη.
Σημείωση: Ο Στάλιν υποδείκνυε στα κομμουνιστικά κόμματα πως για να είναι αποτελεσματικό το ξεσκέπασμα των ρεβιζιονιστικών κομμάτων εκείνης της ιστορικής περιόδου δηλ. των προδοτικών σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων είναι απαραίτητο :
πρώτο, το ξεσκέπασμα να μην είναι ευκαιριακό και γενικό-αφηρημένο, αλλά αντίθετα μόνιμο-καθημερινό και πάνω σ’ όλα τα συγκεκριμένα ζητήματα που αφορούν την εργατική τάξη,
δεύτερο, να συνδέεται πάντα με τα βασικά ζητήματα της διεθνούς και της εσωτερικής κατάστασης της κάθε χώρας,
τρίτο , ότι αυτή η δουλειά πρέπει να φωτίζεται «από την άποψη της επανάστασης και της κατάχτησης της εξουσίας απ’ το προλεταριάτο» (Στάλιν).
Οι παραπάνω ορθές και σημαντικότατες υποδείξεις του Ιωσήφ Στάλιν ισχύουν πλήρως και σήμερα για το ξεσκέπασμα των χρουστσοφικών σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων, «Κ»ΚΕ-ΣΥΝ. Πρέπει να χτυπάμε καθημερινά και μόνιμα τους νέους χρουστσοφικούς σοσιαλδημοκράτες «πάνω σ’ αυτά τα ζητήματα ξεσκεπάζοντας την προδοσία τους – να ποιο είναι το καθήκον μας» (Σταλιν).
Από εφημερίδα Ανασύνταξη, Αρ. Φύλ. 259 1-15 Οκτώβρη 2007
7 σχόλια:
σαν τον Χότζα, όταν επιτέθηκε στο Μάο,μετά θάνατον, βέβαια, έτσι κι εσείς, τονίζετε αποσπάσματα από κείμενα του Στάλιν, μεταφέροντάς τα σε άλλη εποχή, που διατυπώθηκαν για άλλο κόμμα. Πάντως, σας τιμά το ότι το βάλατε όλη την απάντηση, και έτσι καθένας μπορεί να καταλάβει την ιδεολογική χειραγώγηση του κειμένου που επιχειρείτε, αφού ρητά αναφέρονται οι προϋποθέσεις που θέτει ο Στάλιν και ο "ειδικός" χαρακτήρας της αντιμετώπισης της γερμανικής σοσιαλδημοκρατίας.Ο αριστερός (σας)οπορτουνισμός είναι εξίσου επικίνδυνος με το δεξιό.Ειδικά στην εποχή αυτή.Οποιος θέλει να στείλει στο πολιτικό-κοινωνικό περιθώριο την επαναστατική αριστερά, δεν έχει παρά να ξημεροβραδιάζεται βρίζοντας τη σοσιαλδημοκρατία (αυτό το είπε ένας άλλος μεγάλος-ή,έστω,μεγαλύτερος από το συγγραφέα-σταλινικός).
Το κείμενο είναι ιδιαίτερα σημαντικό και σήμερα.
Σήμερα η αδύναμη κυβέρνηση των 151 βουλευτών της ΝΔ δε θα άντεχε στις απεργίες διαρκείας και τις καταλήψεις διαρκείς που εκδηλώθηκαν αν δεν συγκροτούσε συγκυβέρνηση με "Κ"ΚΕ-ΛΑΟΣ για το χτύπημα των δικαιωμάτων εργατιάς-νεολαίας.
Στις προπερσινές φοιτητικές κινητοποιήσεις, στην νεολαιίστικη εξέγερση του Δεκέμβρη, στις πρωτομαγιάτικες απεργίες αποδείχτηκε ότι βασικό καθήκον είναι το ξεσπέπασμα των ρεβιζιονιστών-προδοτών-σοσιαλδημοκρατών ηγετών του "Κ"ΚΕ.
Το χτύπημα του "Κ"ΚΕ (αλλά και του ΣΥΝ στο βαθμό που συντάσσεται ανοιχτά με την αντίδραση) είναι βασικό για την καθημερνική πάλη ενάντια στον καπιταλισμό-ιμπεριαλισμό, για το ιδεολογικό ξεκαθάρισμα της εργατικής τάξης, για την ανασύνταξη του κομμουνιστικού κόμματος
πρώτο:καταλήψεις και απεργίες διαρκείας πού είδες, παλικάρι μου;
δεύτερο:το Δεκέμβρη και τις προ 3ετίας καταλήψεις δεν χρειάστηκε καμία αποκάλυψη του ρόλου του Περισσού, γιατί, απλούστατα, τον αποκάλυψε μόνος του.δεν είχε καμία αξιόλογη επίδραση στο κίνημα, ή,έστω, επικίνδυνη ώστε να είναι σε θέση να ανατρέψει την "επαναστατική" ας πούμε γραμμή των κινημάτων αυτών. Δεν ήταν 5η φάλαγγα λοιπόν: ήταν εξ'αρχής είτε απέναντι είτε ανίσχυρο το ΚΚΕ εντός κινημάτων, και προφανώς και κοινωνίας.
τρίτο: τι σχέση έχει η 1ομαγιά με το κίνημα του Δεκέμβρη και τις προ 3ετίας καταλήψεις; έγινε κάτι το τόσο σπουδαίο;είναι μήπως τέτοιος και ο ρόλος της, να έχει ρόλο...κινήματος; σαν πολλές "ασκήσεις επί χάρτου" δεν κάνετε;
τέταρτο: το χτύπημα σε Περισσό-ΣΥΝ δεν μπορεί να είναι πιο βασικό από όσο είναι το χτύπημα στο ΠΑΣΟΚ. Το ΠΑΣΟΚ είναι πιο ριζωμένο στην εργατική τάξη, από τα δύο αυτά κόμματα, κι ας το χαρακτηρίζετε "μεγαλοαστικό".
πέμπτο και σε συνέχεια αυτού:και το χτύπημα δεν μπορεί να είναι τέτοιο ώστε να μη συνοδεύεται από καθημερινές προτάσεις για ενότητα δράσης σε συγκεκριμένα καθημερινά ζητήματα. αν δεν συνοδεύεται από αυτό, τότε αποδεικνύεται και ο σεχταρισμός σας. και ο σεχταρισμός είναι που διατηρεί την αριστερά στο περιθώριο. επαναλαμβάνω: ένας σταλινικός, πιο μεγάλος από εσάς, ισχυριζόταν κάτι τέτοιο.
έκτο: οι ασκήσεις επί χάρτου που κάνετε είναι το ευκολότερο πράγμα του κόσμου. το ευκολότερο είναι να διαβάσει κανείς τα 15 βιβλία του Στάλιν.η επαναστατικότητα, όμως, κάποιου αποδεικνύεται όταν μπορέσει να ανακατευτεί με όλους όσους κατηγορεί και να τους κάνει διαμάντια.
Καλό καλοκαίρι.
Το "Κ"ΚΕ προωθεί με την κατάργηση της Πρωτομαγιάτικης αργίας.
Όταν διαβάζουμε τους κλασικούς, δεν ''προπονούμαστε'' για την πράξη που θα έρθει, άγνωστο πότε.Ούτε ''μεταφέρουμε'' χρόνους και συνθήκες.Ξεκινάμε από τις ανάγκες και τις δυνατότητες του ''σήμερα'', μπολιαζόμαστε στην επαναστατική θεωρία του προλεταριάτου διαλεχτικά και επιστρέφουμε στο ΣΗΜΕΡΑ.Σύντροφε, δυο κουβέντες μόνο. Σεχταρισμός σημαίνει απομονωτισμός και οι σταλινιστές πάντα μιλάμε και δρούμε για την ενότητα της τάξης ,για την ενότητα των κομμουνιστών... αλλού θα ψάξεις για ''καθαρούληδες''.Αριστερός οπορτουνισμός για μια Οργάνωση που τονίζει την ήττα του κινήματος, αναλύει τις αιτίες της και προτείνει με καθαρότητα αντιφασιστικό μέτωπο, δηλαδή αναγκαίο αμυντικό αγώνα, δεν μου κολλάει. Μη μένεις στις ετικέττες.Αυτό είναι το ''χτες''!
Ο ιδεολογικός αγώνας, ακριβώς επειδή οι κομμουνιστές δεν είναι δογματικοί, έχει κάθε φορά προτεραιότητα που η πραγματικότητα αναδείχνει.Όταν οι προδότες του Περισσού επιβιώνουν ακόμη κάνοντας τη μεγάλη τους ζημιά , αυτό έχει να κάνει με το ειδικό ιστορικό βάρος του ονόματος του ΚΚΕ πουχρησιμοποιούν και σκυλεύουν, και δεν θα του χαρίσουμε τίποτε σε εποχές που παίρνει φιλοφασιστικές θέσεις.Δεν μετράει πόσα κουκιά παίρνει, μετράει πόσες συνειδήσεις ακόμη εγκλωβίζει.
ας Μη κάνουμε ασκήσεις επί χάρτου, μη μένουμε στις ευκολίες του ''χτες''. Τούτη εδώ η κομμουνιστική Οργάνωση θεωρεί και το έχει αναλύσει, το ιδιαίτερο, το σημαντικότερο -της λεγόμενης μεταπολίτευσης -γεγονός, αυτό της εξέγερσης του Δεκέμβρη. Λίγο γρήγορα το προσπερνάς. Πολλές ''χτεσινές'' ευκολίες και αυταπάτες γκρεμίστηκαν.Η αντιβία απέναντι στο κεφαλαιοκρατικό κράτος εμφανίστηκε και δεν ήταν από ομάδες ενάντια σε βιτρίνες. Ο Στάλιν καΙ ο Λένιν μας μαθαίνουν ακριβώς την ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης στο συγκεκεριμένο χρόνο.
Καλούς αγώνες
α)Λες να μη μένουμε στις ετικέτες, όμως εσύ είσαι που χρησιμοποιείς τον όρο «Σταλινιστές»: τι διαφορετικό από τον όρο Μαρξιστής-Λενινιστής σημαίνει το «Σταλινιστής»;
Έχεις ποτέ σκεφτεί ότι τους όρους «Μαοϊκός», «Ζαχαριαδικός», «Χοτζικός» τους εφηύρε η KGB μέσω της διανομής «γραμμάτων του ΝΖ» την πλαστότητα των οποίων αναγνωρίζει και η «Ανασύνταξη»; Έχεις σκεφτεί ότι αυτοί οι όροι διασπούν το μ-λ κίνημα, αντί να το αποκαθαίρουν ιδεολογικά, όπως δήθεν επιδιώκεται;
Και τι πάει να πει «σταλινιστής», αν, όπως παραδέχεσαι κι εσύ, δεν είναι «για να προπονούμαστε για την πράξη που θα έρθει»; Πάει να πει μόνο υποστήριξη για ιστορικά θέματα. Αλλά αυτό είναι το διακριτικό μας σημείο; Τα ιστορικά θέματα; Τότε πάει άχρηστο ό,τι έγραψες παρακάτω, ότι δήθεν καίγεσαι για το παρόν και το μέλλον..
β)Το πού βρίσκεις εσύ ένα κείμενο της «Ανασύνταξης» βασισμένο στο ότι η Αριστερά «έχει ηττηθεί» απομένει να το αποδείξεις.. Γιατί όλες οι ανακοινώσεις της, όσες έχω διαβάσει τέλος πάντων, βασίζονται σε μια λογική ωσάν να εβρισκόμασταν σε προεπαναστατική περίοδο. Δες μόνο τις προκηρύξεις σας της 1ομαγιάς, τον τίτλο, λέξη προς λέξη: "μέρα ΜΑΧΗΤΙΚΗΣ αλληλεγγύης του προλεταριάτου". Για να μη μιλήσω για την "διατράνωση της θέλησης του προλεταριάτου για οικοδόμηση της δικτατορίας του προλεταριάτου"..
γ)Συμφωνούμε για τον ορισμό του σεχταρισμού: να μου πεις όμως πότε ΈΔΡΑΣΕ η «Ανασύνταξη» για την ενότητα τάξης, κομμουνιστών κλπ. Πότε «λέρωσε τα χέρια» της με άλλους μη ομοϊδεάτες. Σε ποια ακριβώς συσπείρωση ενώθηκε ποτέ με κάποιον διαφορετικό από αυτή. Περιμένω συγκεκριμένες αναφορές.
δ)Τέλος, η δικαιολογία ότι ο Περισσός είναι εκεί που βρίσκεται λόγω «σφραγίδας» υποτιμά όλο τον κόσμο που, έστω και κριτικά, συντάσσεται μαζί του. Και πολύ βολικό για όσους θέλουν να αποφύγουν την αυτοκριτική. Είναι πολύ απλό: η φύση απεχθάνεται τα κενά, και ο Περισσός ξανακάλυψε το κενό που ο ίδιος είχε δημιουργήσει, εκμεταλλευόμενος ακριβώς την απραξία των «σταλινιστών» «μαοϊκών» κλπ που όταν ο κόσμος έφευγε από τον Περισσό, όλοι αυτοί ετύρβαζαν περί προσφυγής στις «αρχές του μ-λ», στις Γραφές μας, δηλαδή, στην ιδεολογική καθαρότητα..
Και αυτό το κενό καλύπτει κάθε μέρα ο Περισσός.
Η δε σφραγίδα, κατέστη άχρηστη σε πλείστες περιπτώσεις στο εξωτερικό. Εκεί οι «μ-λ» κέρδισαν τον κόσμο από τον τοπικό Περισσό.Η αναζήτηση εξωτερικών αιτιών είναι ξένη προς τον μαρξισμό-λενινισμό, ή τουλάχιστον, όχι κύρια: προηγείται η αυτοκριτική.
Με σ.χ.
Σύντροφε χαίρομαι που μιλάω μαζι σου, το να γράφουμε-επικοινωνούμε, σημαίνει μοιραζόμαστε μια κοινή αγωνία. θα σου απαντήσω σε όλα σύντομα, όχι με την παιδιάστικη λογική των ''πηγαδιών'' της ''μεταπολίτευσης''. Ξεκινάω εκεί που θα συγκροστούμε ευθέως και δεν θα μασήσω λόγια. Το προδοτικό ''Κ''ΚΕ του ρατσισμου, του εθνικισμού, της θρησκοληψίας, του σολιψισμού στην επιστήμη,την απόρριψης της μαρξιστικο-λενινιστικής θεωρίας, της διχτατορίας του προλεταριάτου, της συγκυβέρνησης και με φασίστες, της απεμπόλισης και των πιο βασικών αντιφασιστικών χαραχτηριστικών, της αντίληψης για ''κεντρώο ΛΑΟΣ''.ίσως και χρυσή αυγή που τον φλερτάρει, δεν ήρθε να καλύψει κανένα φυσικό η κοινωνικό κενό που δημιουργήθηκε από δήθεν η υπαρχτά λάθη των επαναστατών. Είναι ένα κόμμα που η ντόπια αντίδραση σε συνεργασία με τους χρουτσωφικούς προδότες δημιούργησε, διαλύοντας το επαναστατικο ΚΚΕ, δολοφωνώντας τον Νίκο Ζαχαριάδη, για να ευνουχίσει το κομμουνιστικό κίνημα, μέσα και σαν κορύφωση, πραξικοπημάτων, δολοφονιών, προδοσίας. Καταλαβαίνω ίσως την αδράνειά σου να τα δεχτείς, γιατί είσαι ακόμη-και το δείχνεις-δεμένος στην αυταπάτη , αλλά είναι έτσι.
Για τα υπόλοιπα. Είπα όχι ετικέττες , όχι αναπόδειχτες κατηγόριες, δεν είπα όχι πολιτικοί προσδιορισμοί. Και μια και το αναφέρεις ,είναι αλήθεια πως κομμουνιστής σημαίνει αυτόματα, σταλινιστής, όμως αυτό θα γίνει καθαρό στους αγωνιστές αφου αναλυθεί και χτυπηθεί με την όποια αναθεώρηση. Και τότε ,ναι.Θα αρκει να λέμε κομμουνιστής.
Η ανασύνταξη ( αφού την παρακολουθείς) αγωνίζεται για τη συσπείρωση των κομμουνιστών όπως λέει και στις θέσεις και στη προμετωπίδα της εφημερίδας. Συσπείρωση-όχι συγκόλληση- όχι σε μίνιμουμ αρχές-οι αρχές δεν δέχονται εκπτώσεις , αλλά στην επαναστατική θεωρία του προλεταριάτου.Για την ενότητα της τάξης στη βάση των σταλινικών αρχών, όχι μόνο αγωνιζόμαστε ενάντια στα διασπαστικά μαγαζάκια στο συνδικαλιστικό κίνημα, αλλά και θεωρούμε την ενότητα της τάξης όρο για τη δράση των κομμουνιστών........που βέβαια μπαίνουν μέσα παλεύουν, και δεν κοιτούν αφ υψηλού το κίνημα ( διάβασε την ανακοίνωση της Πρωτομαγιάς που πέρασε)
Βρες μου εσυ σύντροφε, ένα κείμενο της Ανασύνταξης που να μην αναφέρται στην ήττα του κομμουνιστικού κινήματος και την προδοσία.Όταν μας κατηγορείς ότι μιλάμε συνέχεια για τη προδοσία, δεν μπορείς να λες ότι δεν αποδεχόμαστε την ήττα....θα ήταν αντίφαση. Άλλο θέλεις να πείς. Πως δεν θεωρούμε πως η ήττα ήταν νομοτέλεια και ακόμη πως δεν κλαψουρίζουμε για την ήττα,αντίθετα χωρίς αριστερισμούς και μικρομεγαλισμούς, κοιτάμε βήμα- βήμα να την ξεπεράσουμε, να ξαξααναδείξουμε την επικαιρότητα του κομμουνισμού ΣΗΜΕΡΑ έτσι μάλλον ταιριάζει στους κομμουνιστές. Συνείδηση των αντικειμενικών συνθηκών, γείωση στην εκτίμηση των υποκειμενικών δυνατοτήτων,καιεπαναστατική αισιοδοξία.
''Λερώνουμε'' τα χέρια μας, όπως ειρωνικά λες,δηλαδή για να μιλάμςε μόνο πολιτικά, βρισκόμαστε μαζί και δίπλα με κάθε αντιφασίστα με κάθε επαναστάτη. Μ όρους κινήματος, ενότητα στα κύρια,στη δράση γι' αυτά, όχι συγκάλυψη των διαφωρών.
Οι κομμουνιστές δεν είναι πολιτικάντηδες να τσαλαβουτούν για να αρπάξουν κόσμο. Συγκρούονται στο κίνημα με τις απόψεις τους για να κερδίσουν τημ εργατική τάξη, από την απόδειξη στη ΠΡΑΞΗ ότι οι απόψεις τους, προωθούν το επαναστατικό ''αύριο''
Δημοσίευση σχολίου