Σε σχόλιο του «Ριζοσπάστη» διαβάζουμε πως ο Γ.Μηλιός «κατηγόρησε το ΚΚΕ (αυτόν το ρόλο παίζει ο Μηλιός) ότι το Δεκέμβρη που πέρασε το ΚΚΕ είπε ότι στην αληθινή εξέγερση δε θα σπάσει ούτε ένα τζάμι» και ότι «πήγε να αποδείξει ότι το ΚΚΕ το 1921 ήταν επαναστατικό, ενώ τώρα έχασε την επαναστατικότητα που είχε στο παρελθόν» για να φτάσει προς το τέλος εκνευρισμένα αλλά και υποκριτικά να διερωτηθεί: «που βρήκαν οι Μηλιοί το ανάστημα να κατηγορούν το ΚΚΕ για έλλειψη επαναστατικότητας; Κι όμως έχουν αυτό το θράσος!» («Ρ» 7/5/2009, σελ.5).
Προς τι συγχύζονται και κλαψουρίζουν οι δημοσιογραφίσκοι του «Ριζοσπάστη», επιχειρώντας, εμμέσως πλην σαφώς, να αμφισβητήσουν-διαψεύσουν ότι δεν υποστηρίχθηκε απ’ το κόμμα τους, δια στόματος Παπαρήγα, «ότι στην αληθινή εξέγερση δε θα σπάσει ούτε ένα τζάμι», τη στιγμή που είναι πασίγνωστο ότι η σοσιαλδημοκράτισσα Παπαρήγα την ώρα που η αστυνομία δολοφονούσε τη νεολαία, αυτή χάϊδευε προκλητικά, μαζί με τον Καρατζαφέρη και την κυβέρνηση, τ’ αυτιά των ΜΑΤ, των τραπεζιτών και των «μεγαλονοικοκυραίων» της Αθήνας, ισχυριζόμενη πως τάχα η «εξέγερση της νεολαίας είναι γελοιοποίηση και εκχυδαϊσμός της λαϊκής εξέγερσης» για να καταλήξει διαβεβαιώνοντας εκ νέου τους «μεγαλονοικοκυραίους» της κυρίαρχης αντιδραστικής αστικής τάξης να μην ανησυχούν, γιατί το χρουστσοφικό «Κ»ΚΕ συνεχίζει, και θα συνεχίσει και στο μέλλον, την ίδια αντεπαναστατική σοσιαλδημοκρατική γραμμή του «ειρηνικού κοινοβουλευτικού δρόμου»: «η πραγματική λαϊκή εξέγερση δε πρόκειται να σπάσει ούτε ένα τζάμι» («Ρ» 23/12/2008, σελ.6).
Και στο σχολιασμό που ακολουθεί υποχρεωνόμαστε για πολλοστή φορά να αντικρούσουμε τις αντιμαρξιστικές απόψεις των σοσιαλδημοκρατών ηγετών ώστε να καταδειχθεί ότι το σημερινό «Κ»ΚΕ (΄56) χαρακτηρίζεται πράγματι από έλλειψη επαναστατικότητας (ένα μήνα αργότερα οι σοσιαλδημοκράτες ηγέτες παραπονιούνται στους διάφορους αστούς και στους ομοϊδεάτες τους ρεφορμιστές του ΣΥΝ («ορισμένους άθλιους προπαγανδιστές του ΣΥΝ») πως άδικα τους κατηγόρησαν, μ’ αφορμή του 18ου Συνέδριου, για «στροφή του ΚΚΕ στο «σταλινισμό»», «Ρ» 14/6/2009, σελ.15, ξορκίζοντας έτσι τον επαναστατικό μαρξισμό δηλ. το λενινισμό-σταλινισμό)
Ένας πολύ γνωστός και συνήθης ισχυρισμός-μύθος των σοσιαλδημοκρατών ηγετών – για να προβάλουν την υποτιθέμενη «επαναστατικότητά» τους – είναι πως το σημερινό «Κ»ΚΕ είναι συνέχεια του παλιού επαναστατικού κόμματος του ελληνικού Προλεταριάτου. Όμως το παλιό επαναστατικό ΚΚΕ1918-55 δεν είχε καμία σχέση με το σημερινό σοσιαλδημοκρατικό «Κ»ΚΕ, κι αυτό εύκολα διαπιστώνεται με μια απλή σύγκριση των Προγραμμάτων τους και της πολιτικής τους γραμμής: το μεν πρώτο είχε ένα επαναστατικό Πρόγραμμα και μια επαναστατική γραμμή ταξικής πάλης, ενώ το δεύτερο έχει ένα ρεφορμιστικό Πρόγραμμα που καθόλου δε θίγει τα θεμέλια του καπιταλισμού και ακολουθεί μια ρεφορμιστική γραμμή ταξικής συνεργασίας, γραμμή υπεράσπισης-στήριξης της αστικής τάξης σ’ όλα τα ζητήματα, τελευταία, μεταξύ άλλων, και σ’ εκείνο της εξέγερσης της νεολαίας το Δεκέμβρη του 2008 που βρέθηκε στο πλευρό των «μεγαλονοικοκυραίων» και της αντιδραστικής αστικής τάξης γενικότερα.
Σε ότι αφορά την άποψη ότι το παλιό επαναστατικό ΚΚΕ1918-55 «έχασε την επαναστατικότητα» που είχε στον παρελθόν και μεταμορφώθηκε στο σημερινό σοσιαλδημοκρατικό «Κ»ΚΕ (΄56), αυτό είναι ολωσδιόλου ανακριβές γιατί το μεν παλιό διαλύθηκε στα 1955-56 με την ωμή επέμβαση των σοβιετικών χρουστσοφικών ρεβιζιονιστών, το δε σημερινό, που το αντικατέστησε, συγκροτήθηκε ευθύς εξαρχής απ΄ τους σοβιετικούς ρεβιζιονιστές, το 1956, ως αστικό, σοσιαλδημοκρατικού τύπου, κόμμα, έχοντας ως γραμμή το λεγόμενο «ειρηνικό κοινοβουλευτικό πέρασμα στο σοσιαλισμό» και μια αντιμαρξιστική αντίληψη του σοσιαλισμού δηλ. ένα «σοσιαλισμό» χωρίς Διχτατορία του Προλεταριάτου, όπως αυτά προπαγανδίζονται στο 20ο Συνεδρίο (Φλεβάρης 1956) και στα κείμενα της «6ης Ολομέλειας» (Μάρτης 1956), της γνωστής παρασυναγωγής.των σοβιετικών ρεβιζιονιστών και των ελλήνων υποτακτικών τους (Ν.Σ.Χρουστσιοφ: Λογοδοσία της ΚΕ του ΚΚΣΕ στο ΧΧ Συνέδριο, σελ. 41-42: «κοινοβουλευτικός δρόμος για το πέρασμα στο σοσιαλισμό», η εργατική τάξη «να καταχτήσει σταθερή πλειοψηφία στη Βουλή και να τη μετατρέψει από όργανο της αστικής δημοκρατίας σε όργανο της πραγματικής λαϊκής θέλησης», έτσι με τη διατήρηση του αστικού κράτους – αντί της συντριβής του – και χωρίς την εγκαθίδρυση της Διχτατορίας του Προλεταριάτου, αυτό «μεταμορφώνεται», ως δια μαγείας, σε «όργανο πραγματικής δημοκρατίας, δημοκρατίας για τους εργαζόμενους», κλπ., κλπ.).
Πέραν των γενικότερων αντιμαρξιστικών σοσιαλδημοκρατικών απόψεων του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού η παντελής έλλειψη επαναστατικότητας του σημερινού «Κ»ΚΕ(΄56) εκφράζεται επιπλέον και στα παρακάτω:
Α. Τα χρουστσοφικά κόμματα, συμπεριλαμβανομένου και του «Κ»ΚΕ, διαβεβαιώνουν την εργατική τάξη ότι θα χτίσουν το «σοσιαλισμό» τους από κοινού με την παλιά προδοτική σοσιαλδημοκρατία δηλ. θα διατηρήσουν μαζί με τη σοσιαλδημοκρατία τον καπιταλισμό: «οι κομμουνιστές (σ.σ. οι χρουστσοφικοί ρεβιζιονιστές), που αποδίδουν αποφασιστική σημασία στην ενότητα της εργατικής τάξης, τάσσονται υπέρ της συνεργασίας με τους σοσιαλιστές και τους σοσιαλδημοκράτες, για να εγκαθιδρύσουν σήμερα ένα προοδευτικό δημοκρατικό καθεστώς και στο μέλλον τη σοσιαλιστική κοινωνία» («Διεθνής Σύσκεψη των κομμουνιστικών και εργατικών κομμάτων, 5-17 Ιούνη 1969, Μόσχα», σελ. 29, «Verlag Frieden und Sozialismus», Prag 1969).
Πέρα απ’ το παραπάνω, οι σοσιαλδημοκράτες ηγέτες του «Κ»ΚΕ για πολλά χρόνια προπαγάνδιζαν – παραπλανώντας και εξαπατώντας συνειδητά την εργατική τάξη και το λαό – και τους «διαβεβαίωναν» ότι από κοινού με το μεγαλοαστικό κόμμα του ΠΑΣΟΚ θα «έφερναν» στον τόπο τη «μεγάλη» ή «ουσιαστική αλλαγή» και το «σοσιαλισμό». Φαίνεται πως κι αυτό το «ξέχασαν».
Β. Παντελής έλλειψη επαναστατικότητας εκφράζεται και στο τελευταίο ρεφορμιστικό «Πρόγραμμα του ΚΚΕ» (Αθήνα 1996) που καθόλου δεν θίγει τα θεμέλια του καπιταλισμού, κι αυτό επειδή:
α. Στα ζητήματα της προλεταριακής επανάστασης απορρίπτει το μαρξισμό:
1. αρνείται το νόμο της βίαιης-ένοπλης προλεταριακής επανάστασης ως το μοναδικό δρόμο ανατροπής της εξουσίας της κυρίαρχης αντιδραστικής αστικής τάξης και «αγωνίζεται» για μια «κυβέρνηση αντιιμπεριαλιστικών αντιμονοπωλιακών δυνάμεων, με βάση το κοινοβούλιο… το ΚΚΕ επιδιώκει μια τέτοια κυβέρνηση…» (σελ.39) δηλ. προπαγανδίζεται εκ νέου ο διαβόητος «ειρηνικός δρόμος» της παλιάς σοσιαλδημοκρατίας που υιοθετήθηκε απ’ τους χρουστσοφικούς ρεβιζιονιστές, στα μέσα της δεκαετίας του ΄50, και προβλήθηκε επίσημα απ’ το 20ο Συνέδριο και την «6η Ολομέλεια»,
2. αρνείται το νόμο της συντριβής της αστικής κρατικής μηχανής (εννοείται μετά τη νίκη του ένοπλου αγώνα του Προλεταριάτου) και «παλεύει» μόνο «για τον εκδημοκρατισμό της Δημόσιας Διοίκησης, των Ενόπλων Δυνάμεων, των Σωμάτων Ασφαλείας …» (σελ.35). Όμως το «εκδημοκρατισμένο» πλέον κράτος παραμένει αστικό «δημοκρατικό» κράτος, δηλ. διχτατορία της αντιδραστικής αστικής τάξης.
3. αρνείται την αναγκαιότητα εγκαθίδρυσης της Διχτατορίας του Προλεταριάτου – παρά τη φραστική, για δημαγωγικούς λόγους, διατήρησή της στο «Πρόγραμμα» (σελ.44) – αφού καθίσταται αδύνατη η εγκαθίδρυσή της χωρίς να προηγηθούν: η βίαιη ένοπλη Προλεταριακή Επανάσταση και η συντριβή της αστικής κρατικής μηχανής.
β. Σοσιαλισμός.
Και στο τελευταίο «Πρόγραμμα» περιέχεται και προπαγανδίζεται μια αντιμαρξιστική αντίληψη του σοσιαλισμού δηλ. ένας «σοσιαλισμός» χωρίς Διχτατορία του Προλεταριάτου, επειδή κατά πρώτο, παρά τη φραστική δημαγωγική διατήρησή της, είναι ολωσδιόλου αδύνατη η εγκαθίδρυσή της χωρίς να προηγηθούν: ο νικηφόρος ένοπλος αγώνας και η συντριβή της αστικής κρατικής μηχανής και επειδή κατά δεύτερο ο «Σοσιαλισμός» που θα «οικοδομήσουν» «θα κατοχυρώσει την ύπαρξη των κομμάτων που δρουν μέσα στα πλαίσια του σοσιαλιστικού Συντάγματος» (σελ.45) (ο γνωστός «πολυκομματικός σοσιαλισμός»), που κι αυτό δηλ. η ύπαρξη πολλών κομμάτων σημαίνει άρνηση της Διχτατορίας του Προλεταριάτου. Επίσης στο «Σοσιαλισμό» τους διατηρείται η ατομική ιδιοκτησία και επομένως και η εκμετάλλευση της εργατικής τάξης δηλ. επιτρέπεται η ύπαρξη και «η δράση ενός μέρους του κεφαλαίου, του μη μονοπωλιακού» (σελ.48). Επιπλέον η «σοσιαλιστική» οικονομία θα είναι μια πλήρως εμπορευματική οικονομία στην οποία η «σοσιαλιστική» εξουσία «υπολογίζει την επίδραση της λειτουργίας του νόμου της αξίας, αξιοποιεί τις εμπορευματοχρηματικές σχέσεις…» (σελ.48) δηλ. θα είναι μια καπιταλιστική εμπορευματική οικονομία, σαν αυτή που παλινορθώθηκε και υπήρχε στη Σοβιετική Ένωση και στις άλλες ρεβιζιονιστικές χώρες τη χρονική περίοδο 1953-1990.
Γ. 18ο Συνέδριο (2009). Η διατήρηση και σ’ αυτό, το τελευταίο ως τώρα Συνέδριο, της γνωστής βασικής θέσης των χρουστσοφικών ρεβιζιονιστών σύμφωνα με την οποία στη Σοβιετική Ένωση υπήρχε και συνεχίστηκε η οικοδόμηση του σοσιαλισμού και μετά το ΄53 ως το 1990-91 δηλ. παρά την ανατροπή της Διχτατορίας του Προλεταριάτου και την απουσία επαναστατικού μαρξιστικού-λενινιστικού κόμματος, συνιστά – πέραν της παλινόρθωσης του καπιταλισμού που ολοκληρώθηκε στα τέλη της δεκαετίας του ΄60 – και μια αντιμαρξιστική αντίληψη του σοσιαλισμού που χαρακτηρίζετε σε: α. πολιτικό επίπεδο: από απουσία Διχτατορίας του Προλεταριάτου και επαναστατικού κομμουνιστικού κόμματος, β. ιδεολογικό επίπεδο: από κυριαρχία της αστικής ιδεολογίας με τη μορφή του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού, της θρησκείας και άλλων αντιδραστικών φιλοσοφικών ρευμάτων, γ. οικονομικό επίπεδο: από: 1) πλήρη και ολόπλευρη διεύρυνση των εμπορευματο-χρηματικών σχέσεων, 2) μετατροπή των μέσων παραγωγής σε εμπορεύματα, 3) πλήρη αυτοτέλεια των επιχειρήσεων και επανεισαγωγή του μεταξύ τους ανταγωνισμού και λειτουργία τους στη βάση της πλήρους οικονομικής ιδιοσυντήρησης με σκοπό τη μεγιστοποίηση του κέρδους, που μαζί με τη δραστική μείωση των υποχρεωτικών οικονομικών δεικτών οδηγούν σε κατάργηση του κεντρικού πλάνου, 4) το κέρδος ως σκοπό της παραγωγής αλλά και κριτήριο της αποδοτικότητας των επιχειρήσεων, 5) το νόμο της Αξίας να καθορίζει την παραγωγή, 6) τις επενδύσεις να κατανέμονται απ’ το διαβόητο «ποσοτικό συντελεστή των επενδύσεων κεφαλαίου» δηλ να καθορίζονται απ’ το μέσο ποσοστό κέρδος και την καπιταλιστική τιμή παραγωγής, 7) την επανεμφάνιση και κυριαρχία των καπιταλιστικών κατηγοριών: κέρδος, τόκος, γαιοπρόσοδος, καπιταλιστική τιμή παραγωγής, κλπ., 8) την επανεμφάνιση και δράση των αντικειμενικών οικονομικών νόμων του καπιταλισμού, κλπ., και τέλος την οριστική διαμόρφωση μιας ολοκληρωμένης εμπορευματικής οικονομίας με δυο βασικά χαρακτηριστικά (χαρακτηριστικά που εμφανίστηκαν σταδιακά στην οικονομία της Σοβιετικής Ένωσης της χρουστσο-μπρεζνιεφο-γκορμπατσοφικής περιόδου): τη μετατροπή των μέσων παραγωγής και της εργατικής δύναμης σε εμπορεύματα, που, ως γνωστόν, αποτελούν, σύμφωνα με τους κλασικούς Μαρξ-Ενγκελς-Λένιν-Στάλιν, τα δυο ουσιώδη χαρακτηριστικά του καπιταλισμού: «1) η εμπορευματική παραγωγή σαν γ ε ν ι κ ή μορφή της παραγωγής» και «2) εμπορευματική μορφή δεν παίρνει μόνο το προϊόν της εργασίας, αλλά και η ίδια η εργασία, δηλ. η εργατική δύναμη του ανθρώπου» (ΛΕΝΙΝ)» («ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ» Νο 288, 1-15 Δεκέμβρη σελ. 3- 4).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου