Βαγγέλης Πρεβεζάνος: ένας χρόνος από το θάνατό του

Στις 25 Αυγούστου συμπληρώνεται ένας χρόνος απ’ την ημέρα που έπαψε  να χτυπά η γενναία καρδιά του  επαναστάτη κομμουνιστή σταλινικού-ζαχαριαδικού, του αγαπημένου μας συντρόφου  Βαγγέλη Πρεβεζάνου.

Ο Βαγγέλης Πρεβεζάνος γεννήθηκε το 1927 στο χωριό Βασιλόπουλο του νομού Ιωαννίνων από γονείς φτωχούς αγρότες και σε μικρή ηλικία αναγκάστηκε να δουλεύει.

Τελείωσε  το Δημοτικό Σχολείο στο χωριό  του και κατά τη διάρκεια της τριπλής  ιταλο-γερμανο-βουλγάρικης φασιστικής κατοχής της χώρας σε πολύ νεαρή ηλικία επηρεάστηκε απ’ τις ιδέες του κομμουνισμού που τον οδήγησαν στις γραμμές της ΕΠΟΝ, του ΕΑΜ και αργότερα του ΚΚΕ, εμπνευστή και οργανωτή της ένοπλης πάλης του λαού μας κατά των κατακτητών και της εποποιίας της ΕΑΜΟ-ΕΛΑΣίτικης Εθνικής Αντίστασης. Απ τις γραμμές τους αγωνίστηκε κατά των ξένων κατακτητών.

Οι προδοτικές συμφωνίες Λιβάνου-Καζέρτας και  Βάρκιζας της ηγεσίας Σιάντου  ξεπούλησαν τον αγώνα του λαού μας, υπόταξαν το μεγαλειώδες λαϊκό  κίνημα στους Άγγλους ιμπεριαλιστές και στους ντόπιους μοναρχοφασίστες, το αφόπλισαν με την παράδοση των όπλων, μετά την απελευθέρωση της χώρας απ΄ τους φασίστες κατακτητές και τόριξαν βορά στις εγκληματικές δολοφονικές συμμορίες της δοσιλογικής μοναρχοφασιστικής Δεξιάς.

Ο Β.Πρεβεζάνος διώχθηκε, μετά τη Βάρκιζα, απ’ τις μοναρχοφασιστικές κυβερνήσεις για τη συμμετοχή του στην αντίσταση κατά των φασιστών κατακτητών όπως και εκατοντάδες χιλιάδες αγωνιστές αντιφασίστες και κομμουνιστές.

Όμως  σαν δραστήριος και μαχητικός  κομμουνιστής που ήταν, κατάφερε να ξεφύγει απ’ τα νύχια του μοναρχοφασισμού, πέρασε εθελοντικά στις γραμμές του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας (ΔΣΕ), ακολουθώντας το νέο εγερτήριο σάλπισμα του Γραμματέα του ΚΚΕ Νίκου Ζαχαριάδη και εκπλήρωσε έτσι το καθήκον του ως επαναστάτη κομμουνιστή σε μια πολύ δύσκολη για το επαναστατικό κίνημα του τόπου περίοδο.

Απ΄τις  γραμμές του ένδοξου ΔΣΕ πολέμησε τους νέους κατακτητές, αγγλο-αμερικάνους  ιμπεριαλιστές, και τους υποτακτικούς τους, ντόπιους μοναρχοφασίστες. Πήρε μέρος σε πολλές μάχες και εκπλήρωσε πολύ δύσκολες αποστολές με την ανταρτο-ομάδα ελεύθερων σκοπευτών, δρώντας στα μετόπισθεν του μοναρχοφασιστικού στρατού. Σ’ άλλα τμήματα του ΔΣΕ υπηρέτησε εθελόντρια και η συντρόφισσα του στη ζωή και την πάλη, Λαμπρινή.

Με την  υποχώρηση του ΔΣΕ, τέλη Αυγούστου του ΄49, γιατί δεν υπήρχαν πλέον προοπτικές νίκης, μαζί με χιλιάδες άλλους αντάρτες βρέθηκε στη φιλόξενη πόλη της Τασκένδης, πρωτεύουσα του Ουζμπεκιστάν, που δέχθηκαν τη στοργική βοήθεια και γνώρισαν στην πράξη τη διεθνιστική προλεταριακή αλληλεγγύη της σοσιαλιστικής Σοβιετικής Ένωσης του μεγάλου Στάλιν.

Στη νέα  ζωή προσαρμόστηκε γρήγορα, αρχίζοντας να δουλεύει στις οικοδομές, ενώ ταυτόχρονα έπαιρνε δραστήρια μέρος στην κομματική ζωή και δράση, υποστηρίζοντας πάντα την επαναστατική γραμμή του  ΚΚΕ με επικεφαλής το μεγάλο επαναστάτη κομμουνιστή ηγέτη μπολσεβίκο Νίκο Ζαχαριάδη.

Όμως  ο θάνατος-δολοφονία του μεγάλου  Στάλιν άνοιξε το δρόμο σε σειρά  ωμές επεμβάσεις στα εσωτερικά του  ΚΚΕ της προδοτικής κλίκας των  Χρουστσόφ-Μικογιάν-Μπρέζνιεφ-Σουσλόφ, κλπ., επεμβάσεις που αποκρούστηκαν μεν απ’ την ηγεσία Ζαχαριάδη και απ’ τους μπαρουτοκαπνισμένους ήρωες αντάρτες των Γράμμου-Βίτσι-Κλέφτη-Μουργκάνας έλληνες κομμουνιστές μ’ αποκορύφωμα τα αιματηρά γεγονότα της Τασκένδης της 9^ης Σεπτέμβρη του ΄55 και το πογκρόμ σε βάρος των ελλήνων κομμουνιστών που οργανώθηκε απ’ τους σοβιετικούς χρουστσοφικούς ρεβιζιονιστές, αλλά που τελικά πέτυχαν να διαλύσουν το επαναστατικό ΚΚΕ με τη βίαιη καθαίρεση-αντικατάσταση της ηγεσίας.

Και τότε – σ’ αυτή τη μεγάλη, κοσμοϊστορικής σημασίας σύγκρουση μεταξύ του αντεπαναστατικού χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού και του επαναστατικού μαρξισμού δηλ. του λενινισμού-σταλινισμού – ο κομμουνιστής Βαγγέλης Πρεβεζάνος υπεράσπισε την επαναστατική γραμμή του ΚΚΕ και του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, γραμμή που εκφράζονταν απ’ τους Στάλιν-Ζαχαριάδη και στάθηκε μαχητικός αντίπαλος των αντεπαναστατικών σοσιαλδημοκρατικών απόψεων του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού, όπως αυτές εκφράστηκαν στο 20^ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ (Φλεβάρης 1956) και στην πραξικοπηματική παρασυναγωγή της «6^ης Ολομέλειας» (Μάρτης 1956)

Μετά  τη μακρόχρονη προσφυγιά επέστρεψε  το 1976 οικογενειακώς στην αγαπημένη  του πατρίδα, για την οποία  έδωσε σκληρούς αγώνες στην κατοχή για ν’ απελευθερωθεί απ’ τους φασίστες κατακτητές και στο ΔΣΕ  για την απαλλαγή της απ’ την αγγλο-αμερικάνικη ιμπεριαλιστική εξάρτηση και τη μετατροπή της σε Λαϊκή Δημοκρατία.

Επιστρέφοντας στην Ελλάδα συνέχισε τον αγώνα του  κατά του καπιταλισμού και του  ιμπεριαλισμού. Πιστός στις επαναστατικές  κομμουνιστικές ιδέες αντιπάλεψε το προδοτικό αντεπαναστατικό ρεύμα του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού και τους εκπροσώπους του στην Ελλάδα («Κ»ΚΕ-ΣΥΝ κλπ.) και μέσα απ’ τις γραμμές της σταλινικής-ζαχαριαδικής «Κίνησης για ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ του ΚΚΕ 1918-55» αγωνίστηκε για την ανασυγκρότηση του επαναστατικού ΚΚΕ, συνέχεια του παλιού ηρωικού μας κόμματος που διέλυσαν οι χρουστσοφικοί ρεβιζιονιστές το ΄55-56, υποστηρίζοντας μαχητικά τις επαναστατικές παραδόσεις του ελληνικού και εκείνες του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, μα προπαντός τη μεγάλη αλλά και κατασυκοφαντημένη συμβολή των Στάλιν-Ζαχαριάδη.