Αρχές Αυγούστου πέθανε και τάφηκε στη Ρωσία με μεγάλες τιμές και τη συμμετοχή κυβερνητικών παραγόντων μεταξύ των οποίων και ο πρόεδρος της χώρας Ντμίτρι Μεντβέντεφ, ο γνωστός θρησκόληπτος, αντιδραστικός και φασίστας συγγραφέας Αλεξάντρ Σολζενίτσιν.
Οι πολιτικοί και πνευματικοί εκπρόσωποι της τάξης του τον τίμησαν δεόντως και τίποτε το περίεργο δεν υπάρχει σ’ όλα αυτά. Εκείνο που ενδιαφέρει εδώ – για πληροφόρηση ιδιαίτερα των νεότερων – είναι η στάση των χρουστσοφικών γκεμπελίσκων του «Ριζοσπάστη» (5/8/2008, σελ. 16) που παριστάνουν τους «οργισμένους» και «αντίπαλους» του Σολζενίτσιν, προσπαθώντας να κρύψουν τη θλίψη τους για το χαμό του αγαπημένου τους «πατρός» και να αποκρύψουν απ’ τους κομμουνιστές και την εργατική τάξη ότι δικό τους παιδί ήταν ο αντικομμουνιστής φασίστας συγγραφέας δηλ. αγαπημένο «παιδί» της ρεβιζιονιστικής φασιστικής κλίκας των Χρουστσόφ-Μπρέζνιεφ-Σουσλόφ-Μικογιάν, κλπ.. Τώρα παριστάνουν τον όψιμο «αντίπαλο» του Σολζενίτσιν τη στιγμή που είναι πασίγνωστο ότι οι χρουστσοφικοί ήταν οι κύριοι υπερασπιστές του, μαζί με τη διεθνή αντίδραση.
Είναι γνωστό ότι ο θρησκόληπτος και σκοταδιστής συγγραφέας είχε εξοριστεί μετά τον πόλεμο και με το «σωτήριο» αντεπαναστατικό 20ο συνέδριο, η προδοτική κλίκα των Χρουστσόφ-Μπρέζνιεφ τον απελευθέρωσε, στα πλαίσια της διαβόητης πολιτικής της «αποσταλινοποίησης» και της αποκατάστασης όλων των αντιδραστικών, και του ανέθεσε δηλ. του έδωσε τη δυνατότητα να επιδοθεί σε μια χωρίς προηγούμενο κατασυκοφάντηση του σοσιαλισμού με πρόσχημα τη διαβόητη «καταπολέμηση της προσωπολατρίας του Στάλιν» (αστική έννοια και χρουστσοφική ιδεαλιστική αντίληψη της ιστορίας), πράγμα που έπραξε χωρίς καθυστέρηση με τη συγγραφή της αντιδραστικής φασιστικής Νουβέλας «Μια μέρα στη ζωή του Ιβάν Ντενίσοβιτς» που εξομοιώνει προκλητικά το σοσιαλισμό της εποχής του Στάλιν με το χιτλεροφασισμό (γυρίστηκε και κινηματογραφικό έργο) που προκάλεσε εκείνη την περίοδο πληθώρα αντιπαραθέσεων στο διεθνή χώρο αλλά και στο χώρο του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος μεταξύ των μαρξιστών-λενινιστών και των χρουστσοφικών ρεβιζιονιστών.
Η αντιδραστική αυτή Νουβέλα που έχει ως περιεχόμενο και κύριο στόχο τη δυσφήμηση του σοσιαλισμού, δημοσιεύτηκε με εντολή της προδοτικής κλίκας των Χρουστσοφ-Μπρέζνιεφ το Νοέμβρη του ΄62 στο περιοδικό «Νόβι Μιρ» σε πολλές εκατοντάδες χιλιάδες αντίτυπα, πληρωμένα φυσικά απ’ τους φόρους του σοβιετικού λαού, με πρόλογο του αρχισυντάκτη του «Nowyj mir» Αλεξάντρ Τβαρντόβσκι, και προωθήθηκε απ’ την ίδια στις άλλες ρεβιζιονιστικές χώρες αλλά και στη Δύση.
Στις 17 Δεκέμβρη 1962 στη συνάντηση των συγγραφέων, μας πληροφορεί-γράφει η Όλγκα Μαρτινιένκο, «στο Μέγαρο των Δεξιώσεων, ο Χρουστσοφ σήκωσε τον Σολζενίτσιν από το τραπέζι και μέσα σε θύελλα χειροκροτημάτων τον παρουσίασε στους παρευρισκόμενους. Ο Σούσλοφ πλησίασε και του έσφιξε επί πολύ το χέρι. Στη συνάντηση του Κρεμλίνου, στις 7-8 Μαρτίου 1963, ο Χρουστσόφ ανέφερε και πάλι τον «Ιβάν Ντενίσοβιτς» σαν έργο που έχει γραφτεί από κομματικές θέσεις» («Νέα της Μόσχας», 18/6/1989 ή 1988, σελ. 16), δηλ. τις θέσεις του αντεπαναστατικού χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού.
Επίσης ο J.Karjakin σε 8σέλιδο άρθρο του με τίτλο «Eine Episode aus dem modernen Kampf der Ideen» δημοσιευμένο στο ρεβιζιονιστικό περιοδικό «Προβλήματα Ειρήνης και Σοσιαλισμού» γράφει: «ο Ν.Σ. Χρουστσόφ είπε, ότι η Νουβέλα έχει γραφτεί «όντως από τη σκοπιά του κόμματος» και συμπλήρωσε: «το κόμμα υποστηρίζει πραγματικά αληθινά καλλιτεχνικά έργα – έστω και αν αγγίζουν αρνητικές πλευρές της ζωής – όταν βοηθούν το λαό να ενώσει και σταθεροποιήσει τις δυνάμεις του στον αγώνα για τη νέα κοινωνία» (J.Karjakin: «Eine Episode aus dem modernen Kampf der Ideen» στο: «Probleme des Friedens und des Sozialismus», 9/1964, σελ. 791). Απαντώντας στους διάφορους επικριτές που ισχυρίζονταν ότι «υπάρχει σχέση μεταξύ της έκδοσης της Νουβέλας και της πολιτικής του ΚΚΣΕ, τη γραμμή του 20ου συνεδρίου» παραδέχεται ότι «σ’ αυτό έχουν αναμφίβολα δίκιο» (σελ. 791-792) και επιπλέον ότι «η έχθρα του λαού απέναντι στην προσωπολατρία – ακριβώς αυτή είναι η βασική ιδέα της Νουβέλας του Α.Ι. Σολζενιτσιν» και ότι «η προσωπολατρία παραποιεί όλες τις αρχές του σοσιαλισμού» (σελ. 792).
Τα παραπάνω είναι υπεραρκετά για να φανεί ότι οι προδότες χρουστσοφικοί ρεβιζιονιστές, μαζί κι’ αυτοί του «Κ»ΚΕ, ήταν εκείνοι που υπεράσπισαν και πρόβαλαν τον αντιδραστικό συγγραφέα και επομένως οι γκεμπελίσκοι του «Ριζοσπάστη» ας πάψουν να παριστάνουν όψιμα τους «οργισμένους» και «αντίπαλους» του Σολζενίτσιν.
2 σχόλια:
Περί Σολζενίτσιν
Σε μια συζήτηση περί του Σολζενίτσιν, που έγινε στο Indymedia, τον Αύγουστο του 2008, με αφορμή το θάνατό του, έγραψα δύο κύρια σχόλια. Το πρώτο ήταν το εξής :
"Ο Σολζενίτσιν κάνει το σταυρό του πάνω από το νεκρό Τβαρντόφσκι, και μαζί με τη χήρα του Τβαρντόφσκι καταθέτουν από ένα τριαντάφυλλο στον τάφο του Χρουστσόφ". "Ελεύθερος Κόσμος", 24/12/1971
Τβαρντόφσκι, Σολζενίτσιν, Χρουστσόφ... η ίδια εταιρία. (Προσεχώς, η συνέχεια).
Το δεύτερο (η συνέχεια) ήταν :
Από μια συνέντευξη του Σολζενίτσιν στο γερμανικό περιοδικό «Σπίγκελ» :
Ερώτηση : Πριν από περίπου 90 χρόνια, η Ρωσία συγκλονίστηκε πρώτα από την επανάσταση του Φεβρουαρίου του 1917 και κατόπιν από την Οκτωβριανή Επανάσταση. Σε αυτά τα γεγονότα περιστρέφονται όλα τα έργα σας. Αλλά πριν από λίγα χρόνια υποστηρίξατε ότι ο κομμουνισμός δεν ήταν αποτέλεσμα του προηγούμενου ρωσικού πολιτικού καθεστώτος, ότι η μπολσεβίκικη επανάσταση έλαβε χώρα λόγω της αδύνατης κυβέρνησης Κερένσκι το 1917. Αν κάποιος ακολουθήσει αυτή την γραμμή σκέψης, τότε ο Λένιν δεν ήταν παρά ένα τυχαίο πρόσωπο το οποίο κατάφερε να έρθει στη Ρωσία και να καταλάβει την εξουσία με τη γερμανική υποστήριξη. Σας έχουμε καταλάβει σωστά;
Απάντηση : Όχι, δεν με έχετε καταλάβει. Μόνο μια εξαιρετική προσωπικότητα μπορεί να μετατρέψει την ευκαιρία σε πραγματικότητα. Ο Λένιν και ο Τρότσκι ήταν εξαιρετικά σοβαροί και δυναμικοί πολιτικοί οι οποίοι κατόρθωσαν σε σύντομο χρονικό διάστημα να εκμεταλλευθούν την αδυναμία της κυβέρνησης Κερένσκι. Αλλά επιτρέψτε μου να σας διορθώσω: η Οκτωβριανή Επανάσταση είναι ένας μύθος που γέννησαν οι νικητές, οι μπολσεβίκοι, και καταβρόχθισαν όλοι οι προοδευτικοί κύκλοι της Δύσεως. Στις 25 Οκτωβρίου 1917 σημειώθηκε ένα βίαιο πραξικόπημα στο Πέτρογκραντ. Σχεδιάστηκε σοφά, τέλεια, από τον Λέον Τρότσκι -- ο Λένιν εξακολουθούσε να κρύβεται για να μην συλληφθεί και οδηγηθεί σε δίκη επί προδοσία. Αυτό που ονομάζουμε Ρωσική Επανάσταση του 1917 ήταν στην πραγματικότητα η επανάσταση του Φεβρουαρίου.
Οι ρίζες αυτής της επανάστασης βρίσκονται στις συνθήκες της προεπαναστατικής Ρωσίας και ποτέ δεν έχω πει κάτι διαφορετικό. Η επανάσταση του Φεβρουαρίου είχε βαθιές ρίζες -- το έχω δείξει αυτό στο βιβλίο «Ο κόκκινος τροχός». Πρώτη ρίζα η μακρόχρονη αμοιβαία απέχθεια μεταξύ εκείνων που βρίσκονταν στην εξουσία και της μορφωμένης κοινωνίας, η αμοιβαία έλλειψη εμπιστοσύνης που έκανε αδύνατη κάθε συνδιαλλαγή, κάθε δημιουργική λύση των κρατικών προβλημάτων. Επομένως τη μεγαλύτερη ευθύνη έχουν οι αρχές: ποιος άλλος παρά ο καπετάνιος φταίει όταν εξοκείλει ένα καράβι; Συνεπώς μπορείτε πράγματι να πείτε ότι η επανάσταση του Φεβρουαρίου ως προς τα αίτιά της ήταν «το αποτέλεσμα του προηγούμενου ρωσικού πολιτικού καθεστώτος».
Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι ο Λένιν ήταν ένα τυχαίο πρόσωπο. Σε καμία περίπτωση. Ή ότι η οικονομική παρουσία του κάιζερ Γουλιέλμου δεν είχε συνέπειες. Αλλά δεν υπήρχε τίποτε από την φύση της Ρωσίας στην Οκτωβριανή Επανάσταση. Αντίθετα, τσάκισε την Ρωσία. Η ερυθρά τρομοκρατία την οποία εξαπέλυσαν οι αρχηγοί της, η απόφασή τους να πνίξουν τη Ρωσία στο αίμα, είναι η πρώτη και μεγαλύτερη απόδειξη για αυτό.
Μερικές παρατηρήσεις :
1) Εντελώς τυχαία, ο «μεγάλος» συγγραφέας και νομπελίστας ελέω καπιταλισμού, καθώς και διάσημος αντεπαναστάτης (τσαρικός, αντισημίτης, αντικομμουνιστής και εθνικιστής, οπαδός του φασίστα Πούτιν), εντελώς τυχαία θεωρεί τον Τρότσκι ανώτερο του Λένιν. Αφού μας πει ότι και οι δύο ήταν «εξαιρετικά σοβαροί και δυναμικοί πολιτικοί» μας διαβεβαιώνει ότι σε «σύντομο χρονικό διάστημα κατόρθωσαν να εκμεταλλευτούν την αδυναμία της κυβέρνησης Κερένσκι». Θα έπρεπε να προσθέσει ότι ο Τρότσκι το κατάφερε αυτό σε πολύ συντομότερο χρονικό διάστημα μια και μέχρι τον Ιούνιο του 1917 δεν ανήκε στο κόμμα των μπολσεβίκων και φυσικά δε δούλευε για την επανάσταση, μια και ανήκε στους «μεσραγιόντσι», που βρίσκονταν στο κέντρο, μεταξύ μπολσεβίκων και μεσεβίκων (κατά τη Βικιπαίδεια), επιδιδόμενος στην προσφιλή του ασχολία να «συμφιλιώσει» τους επαναστάτες με τους αντεπαναστάτες, όπως τόσο συχνά τον είχε κατηγορήσει ο Λένιν. Αλλά, οι άνθρωποι του πνεύματος δεν πρέπει να ασχολούνται με μικρολεπτομέρειες. Το βασικό είναι να υμνηθεί ο Τρότσκι. Και συνεχίζει ακάθεκτος για να μας διαφωτίσει στο ότι η Οκτωβριανή Επανάσταση ήταν ένας μύθος που έπλασαν οι μπολσεβίκοι και κατάπιαν αμάσητο οι «αφελείς» «προοδευτικοί της Δύσης». Τι κρίμα που ο Σ. ήταν τότε αγέννητος για να τους διαφωτίσει. Αλλά, δεν πειράζει. Κάλλιο αργά, παρά ποτέ. Λοιπόν, η αλήθεια είναι πως η επανάσταση ήταν ένα «βίαιο πραξικόπημα» που «σχεδιάστηκε σοφά, τέλεια» από ποιον νομίζετε; Από τον Τρότσκι, μια και ο Λένιν κρυβόταν για να μη δικαστεί για προδοσία! Εδώ, η τιμιότητα του πνευματικού ανθρώπου δεν επιτρέπει στον Σ. να διευκρινίσει για ποια «προδοσία» πρόκειται! Όλοι όσοι διαβάσουν αυτή την ασαφή και λιγόλογη διατύπωση (σκόπιμα λιγόλογη και σκόπιμα ασαφή) θα σκεφτούν τη συκοφαντία, που φυσικά είχε καταπέσει τελείως και πολύ γρήγορα, τη συκοφαντία ότι ο Λένιν ήταν πράκτορας των Γερμανών, που τον έστειλαν στη Ρωσία για να βγάλει τη Ρωσία από τον πόλεμο. Όχι, ήταν η «προδοσία» των μπολσεβίκων που θέλησαν να κάνουν εξέγερση στις 3-4 του Ιούλη, όσο και αν είχε αποδειχτεί χωρίς καμιά αμφιβολία πως οι μπολσεβίκοι ήταν υπέρ της ειρηνικής διαδήλωσης, που προβοκαρίστηκε με πυροβολισμούς κατά των διαδηλωτών και έδωσε την ευκαιρία στον Κερένσκι να βγάλει εκτός νόμου το κόμμα των μπολσεβίκων και να εκδώσει ένταλμα σύλληψης για το Λένιν. Αλλά, όπως είπαμε, οι λεπτομέρειες δεν ενδιαφέρουν τους πνευματικούς ανθρώπους, αυτοί αρέσκονται σε λίγα λόγια που δημιουργούν πολύ χρήσιμες εντυπώσεις. Και μια και ο Λένιν κρυβόταν, η καθοδήγηση της επανάστασης αφέθηκε στο «σοφό» Τρότσκι. Ο Λένιν το μόνο που έκανε ήταν να στέλνει συνεχώς γράμματα στην Κεντρική Επιτροπή όπου να εξηγεί γιατί έπρεπε να πάρουν την εξουσία, να καταρρίπτει τα αντίθετα επιχειρήματα και φορτικά να επιμένει ότι έπρεπε, όπως έλεγε ο Μαρξ, να αντιμετωπίζουν την εξέγερση «σαν τέχνη», φτάνοντας στο σημείο να γράψει : «Η υπόθεση πρέπει να κριθεί το δίχως άλλο σήμερα το βράδυ ή τη νύχτα». Όσο για το «τέλειο και σοφό σχέδιο» του Τρότσκυ μπορεί να το διαβάσει κανείς στο τέλος του γράμματος του Λένιν προς την Κ. Επιτροπή (13-14 Σεπτέμβρη 1917), με τίτλο «Ο μαρξισμός και η εξέγερση», όπου δίνει τις κατευθυντήριες γραμμές που πρέπει να κινηθεί η εξέγερση, όπου καθορίζονται τα πιο βασικά σημεία που πρέπει να καταληφθούν από τους εξεγερμένους και πώς πρέπει να δράσουν. Το ότι αυτό το σχέδιο το επεξεργάστηκε η Στρατιωτική Επαναστατική Επιτροπή, που είχε την πρακτική καθοδήγηση της εξέγερσης είναι σίγουρο κι εδώ σίγουρα βοήθησε και ο Τρότσκι και ο Στάλιν που ήταν πρόεδρος της Επιτροπής (τον τελευταίο βέβαια δεν περίμενε κανείς να τον αναφέρει ο Σ., αυτό δα έλειπε!), αλλά το σοφό σχέδιο ήταν του Λένιν και όχι του Τρότσκι!
2) Ο Σ. θεωρεί ως «επανάσταση» μόνο τη Φεβρουαριανή επανάσταση, γιατί, βλέπεις, μόνο οι αστικές επαναστάσεις δικαιούνται αυτόν τον τίτλο, οι προλεταριακές επαναστάσεις είναι πραξικοπήματα! Και πού βρίσκονται οι ρίζες, έστω και της Φεβρουαριανής επανάστασης; Όχι, βέβαια, στην ανήκουστη καταπίεση όλου του ρωσικού λαού, όχι στην κτηνώδη εκμετάλλευση των αγροτών από τους τσιφλικάδες (που μεγαλύτερος από όλους ήταν ο Νικόλαος Ρομάνοφ, σημερινός «άγιος» της ρωσικής εκκλησίας, στον οποίο θα προσευχόταν ο ευσεβής Σ.) και των εργατών από τους κεφαλαιοκράτες, όχι στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους που έχυναν ποτάμια αίματος οι ρώσοι φαντάροι, ούτε στην κατάπνιξη με τον αγριότερο τρόπο των εξεγέρσεων των χωρικών, που τους έθαβε ζωντανούς μέχρι το λαιμό ο «άγιος» Νικόλαος, που είχε το παρατσούκλι «Αιματοβαμμένος» με τον πρωθυπουργό του, τον Στολίπιν τον «Κρεμάλα». Τίποτα από όλα αυτά! Η «πρώτη βαθιά ρίζα» της επανάστασης ήταν η «μακρόχρονη αμοιβαία απέχθεια μεταξύ εκείνων που βρίσκονταν στην εξουσία και της μορφωμένης κοινωνίας, η αμοιβαία έλλειψη εμπιστοσύνης που έκανε αδύνατη κάθε συνδιαλλαγή, κάθε δημιουργική λύση των κρατικών προβλημάτων». Με πόση αβρότητα εκφράζεται αυτός ο καλλιτέχνης! Η «απέχθεια» μεταξύ των εξουσιαστών και της «μορφωμένης κοινωνίας» και η «έλλειψη εμπιστοσύνης» μεταξύ τους έκανε αδύνατη τη συνδιαλλαγή και τη δημιουργική «λύση» των «κρατικών προβλημάτων»! Κι αυτά τα «κρατικά προβλήματα» ήταν η σφαγή στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο για να πάρει ο τσάρος την Κωνσταντινούπολη, η γη που την είχαν αρπάξει οι τσιφλικάδες με την «απελευθέρωση» των αγροτών το 1861, το καθεστώς κατέργου στα εργοστάσια και το φάσμα της πείνας που πλησίαζε με γοργούς ρυθμούς εξαιτίας του οικονομικού ξεχαρβαλώματος που είχε φέρει ο πόλεμος! Αν είχε γίνει η συνδιαλλαγή μεταξύ του τσαρικού καθεστώτος και της «μορφωμένης κοινωνίας», όλα θα ήταν μέλι-γάλα!
3) «δεν υπήρχε τίποτε από την φύση της Ρωσίας στην Οκτωβριανή Επανάσταση. Αντίθετα, τσάκισε την Ρωσία». Ε, βέβαια! Μια επανάσταση που είχε ηγέτη έναν πράκτορα των Γερμανών, τι σχέση μπορούσε να έχει με τη «φύση της Ρωσίας», που εκδηλωνόταν με την κυριαρχία του αγγλογαλλικού κεφαλαίου στην οικονομία της Ρωσίας, με το ότι η «ανώτερη τάξη» προσπαθούσε να μιλάει γαλλικά και όχι ρωσικά, τη στιγμή που επίσημα καταδιώκονταν όλες οι άλλες γλώσσες εκτός από τη ρωσική στο πολύχρωμο μωσαϊκό των λαών που αποτελούσαν τη Ρωσία, όπου οι μεγαλορώσοι αποτελούσαν μειοψηφία, εκδηλωνόταν με τα πογκρόμ ενάντια στους εβραίους, με την τεράστια αμορφωσιά και εξαθλίωση του ρωσικού λαού, με όλο το κατάντημα του τσαρικού καθεστώτος. Και, σίγουρα η Οκτωβριανή Επανάσταση «τσάκισε τη Ρωσία». Μόνο που «τσάκισε» τη Ρωσία των τραπεζιτών, των κεφαλαιοκρατών, των τσιφλικάδων και των μεγαλεμπόρων. Και όσο για την «κόκκινη τρομοκρατία», υπεύθυνοι δεν ήταν οι μπολσεβίκοι, που φαίνεται, κατά τον Σ., είχαν μια ακατάσχετη δίψα για αίμα, αλλά αυτοί που οργάνωσαν τα αντεπαναστατικά πραξικοπήματα και χρηματοδοτούσαν τους αντεπαναστάτες στρατηγούς (Κορνίλοφ, Κολτσάκ, Γιουντένιτς, Ντενίκιν), όλοι αυτοί που εξαπέλυσαν τη λευκή τρομοκρατία ενάντια στους εργάτες και τους αγρότες για να ξεριζώσουν το σοσιαλιστικό καθεστώς. Την ευθύνη την έχουν οι ρώσοι αντιδραστικοί και οι αγγλογάλλοι, που αφού ενίσχυσαν με κάθε μέσο αυτούς που άρχισαν τον τρίχρονο εμφύλιο πόλεμο, έφτασαν και στην ωμή επέμβαση με τα στρατεύματά τους και τα στρατεύματα των μισθοφόρων τους (μαζί και της Ελλάδας, για να μην ξεχνιόμαστε).
@panos193
Θα συμφωνήσω με τα σχόλια σου. Καλές παρατηρήσεις.
Νομίζω ότι το απόσπασμα από τον "Ελεύθερο Κόσμο" και από τη συνέντευξη τα λένε όλα για το ποιος ήταν ο Σολζενιτσιν.
Μιας και βλέπω ότι παρακολουθείς το blog της εφημερίδας, μήπως θα ενδιαφερώσουν να σου στέλνεται η εφημερίδα σε ηλεκτρονική μορφή(δωρεάν εννοείται). Αν ναι, στειλε εδώ ή στο mail της Κίνησης το mail σου.
Δημοσίευση σχολίου