Αποπροσανατολιστικές οι αντιμαρξιστικές ενδο-αστικορεβιζιονιστικές διαμάχες της χρουστσοφικής σοσιαλδημοκρατίας

Μ’ αφορμή το «κείμενο για το Σοσιαλισμό» και το «διάλογο» για το 18^ο συνέδριο του «Κ»ΚΕ

Για το «κείμενο της κεντρικής επιτροπής του κομμουνιστικού κόμματος Ελλάδας για το Σοσιαλισμό» (Απρίλης 2008) που δόθηκε στη δημοσιότητα στις 19/9/2008 γράφτηκαν διάφορα σχόλια και άρθρα στον τύπο της ρεφορμιστικής Αριστεράς («Αυγή», «Εποχή», «Πριν», διάφορες τροτσκιστικές φυλλάδες, κλπ). αλλά και στον παραδοσιακό αστικό τύπο, «Βήμα», «Ελευθεροτυπία», κλπ.

Κοινή θέση-«διαπίστωση» της ρεφορμιστικής αριστεράς απ’ την «Αυγή» ως τους τροτσκιστές και τον αστικό τύπο είναι ότι το «κείμενο για το Σοσιαλισμό» της σοσιαλδημοκρατικής ηγεσίας του «Κ»ΚΕ σηματοδοτεί-σημαίνει «επιστροφή στον Ιωσήφ Στάλιν» και στο Νίκο Ζαχαριάδη, ακριβέστερα: επιστροφή του «Κ»ΚΕ απ’ το αστικό σοσιαλδημοκρατικό ρεύμα του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού στον επαναστατικό μαρξισμό δηλ. στο λενινισμό-σταλινισμό.

Η προπαγάνδιση της θέσης για δήθεν «επιστροφή» του «Κ»ΚΕ στους ΣΤΑΛΙΝ-ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ έχει έναν σαφή και εντελώς εξόφθαλμο ιδεολογικο-πολιτικό στόχο: τον εγκλωβισμό των κομμουνιστών (μέσα κι έξω απ’ το «Κ»ΚΕ) στον εντελώς ακίνδυνο για την κυρίαρχη αντιδραστική αστική τάξη χώρο του αντεπαναστατικού αστικού σοσιαλδημοκρατικού χρουστσοφικού ρεύματος.

Ακριβώς γι’ αυτό το λόγο πρωτοστατούν στην προπαγάνδιση και προβολή της – κι’ αυτό δεν είναι καθόλου τυχαίο – ο αστικός τύπος και τα ΜΜΕ, θέση που, ως γνωστόν, πρωτοπροβλήθηκε και έγινε σημαία μιας εφημερίδας του κεφαλαίου, του μεγαλοαστικού «Βήματος» – εκφραστή-υπερασπιστή των ταξικών συμφερόντων του μεγάλου κεφαλαίου – στο οποίο η σοσιαλδημοκρατική ηγεσία διέρρευσε, προφανώς σκόπιμα, το «κείμενο για το Σοσιαλισμό», και μάλιστα ένα μήνα πριν τη δημοσιοποίησή του, και η εφημερίδα το πρόβαλε με τον εντυπωσιακό και ελκυστικό, για πολιτικά αφελείς κομμουνιστές, τίτλο: «Επιστροφή στον Ιωσήφ Στάλιν…» («Βήμα», 8/9/2008). Αυτό το γεγονός της προβολής απ’ το μεγαλοαστικό «Βήμα» πρέπει να προσεχθεί ιδιαίτερα απ’ τους κομμουνιστές γιατί είναι πολύ χαρακτηριστικό και αποκαλυπτικό για τη στρατηγική του ντόπιου μεγάλου κεφαλαίου στη σημερινή περίοδο οξυμένης ταξικής πάλης που αναμένεται να οξυνθεί παραπέρα ενόψει των επιπλέον νέων προβλημάτων που αναπόφευκτα θα προκύψουν λόγω της μεγάλης παγκόσμιας οικονομικής κρίσης - προβολή που σχετίζεται άμεσα με το ζήτημα του εγκλωβισμού του εργατικού κινήματος στο ακίνδυνο για την αστική τάξη αστικό σοσιαλδημοκρατικό ρεύμα του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού, που εκπροσωπείται απ’ το «Κ»ΚΕ, και που έχει αναχθεί – ακριβώς εξαιτίας της όξυνσης της ταξικής πάλης – σε υπ’ αριθμόν ένα πρόβλημα του ντόπιου κεφαλαίου.

Η θέση για δήθεν «επιστροφή στο Στάλιν» του «Κ»ΚΕ είναι πρώτα-πρώτα μια αντιμαρξιστική, εντελώς αβάσιμη και μια πέρα για πέρα παραπλανητική θέση, όπως θα φανεί παρακάτω. Οι φόβοι και οι ανησυχίες των διαφόρων χρουστσοφικών σοσιαλδημοκρατών για δήθεν «επιστροφή στον Ιωσήφ Στάλιν» της ηγεσίας του «Κ»ΚΕ, όπως εκδηλώνονται στον υποτονικό διάλογο για το 18^ο συνέδριο, μεταξύ των οποίων και του Γ. Ρούση, δεν έχουν απολύτως καμιά βάση. Απλά εκλαμβάνεται-ερμηνεύεται, από πολιτική αφέλεια ή άγνοια του μαρξισμού ή και πολιτική σκοπιμότητα, η δημαγωγική ψευτοκριτική – από χρουστσοφική σκοπιά – στην περίοδο των Χρουστσοφ-Μπρέζνιεφ-Γκορμπατσόφ ως πραγματικό γεγονός.

Δεν έχει επίσης απολύτως καμιά βάση ο ισχυρισμός της σοσιαλδημοκρατικής ηγεσίας του «Κ»ΚΕ και μερικών αφελών συμμετεχόντων στο «διάλογο» πως στο αντιμαρξιστικό αυτό «κείμενο για το Σοσιαλισμό» το «ΚΚΕ διατυπώνει εξ ολοκλήρου ορθές θέσεις για το Σοσιαλισμό και τα αίτια της καπιταλιστικής παλινόρθωσης» – παραπλανητικός, δημαγωγικός μα πρώτα απ’ όλα αντιμαρξιστικός ισχυρισμός – κι’ αυτό επειδή σ’ αυτό οι σοσιαλδημοκράτες ηγέτες υπερασπίζονται ατόφια την αντιμαρξιστική βασική θέση της διεθνούς χρουστσοφικής σοσιαλδημοκρατίας για ύπαρξη-διατήρηση και οικοδόμηση του σοσιαλισμού και μετά την ανατροπή της Διχτατορίας του Προλεταριάτου, το 20^ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ και τις καπιταλιστικού χαρακτήρα οικονομικές μεταρρυθμίσεις, δηλ. ότι υπήρξε σοσιαλισμός στη χρουστσο-μπρεζνιεφο-γκορμπατσοφική περίοδο 1953-1990 – αντιμαρξιστική θέση-άποψη που: α) συγκαλύπτει το αντεπαναστατικό προτσές της παλινόρθωσης του καπιταλισμού που ολοκληρώθηκε στα τέλη της δεκαετίας του ΄60, β) σερβίρει-διαφημίζει τον παλινορθωμένο καπιταλισμό ως «Σοσιαλισμό», που, σύμφωνα με τους Χρουστσοφ-Μπρέζνιεφ, η Σοβ. Ένωση στη δεκαετία του ΄80 θάφτανε τάχα στον «Κομμουνισμού» (αντίθετα, όπως ήταν αναμενόμενο, η καπιταλιστική Σοβιετική Ένωση οδηγήθηκε στη διάλυση), γ) συγκροτεί-εμπεριέχει μια αντιμαρξιστική αντίληψη του Σοσιαλισμού-Κομμουνισμού.

Σ’ αντίθεση με τον παραπλανητικό ισχυρισμό για δήθεν «επιστροφή στον Ιωσήφ Στάλιν», η σημερινή αντισταλινική-αντιζαχαριαδική ηγεσία του «Κ»ΚΕ (όπως και εκείνη του ΣΥΝ) παραμένει και κινείται σταθερά στο έδαφος του αντεπαναστατικού ρεύματος της χρουστσοφικής σοσιαλδημοκρατίας σ’ όλα τα γενικά ζητήματα του κομμουνιστικού και εργατικού κινήματος αλλά πρώτα απ’ όλα στα δυο κύρια ζητήματά του: α) εκείνα που συνδέονται με την Προλεταριακή Επανάσταση, και β) εκείνα του Σοσιαλισμού-Κομμουνισμού, όπως θα καταδειχθεί αμέσως παρακάτω.

Η σοσιαλδημοκρατική ηγεσία του «Κ»ΚΕ ως τώρα όχι μόνο δεν έχει προχωρήσει σε ουσιαστική αποκατάσταση του ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ και του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ δηλ. σε επιστροφή στην επαναστατική μαρξιστική πολιτική τους μα ούτε καν σε τυπική αποκατάστασή τους. Το ότι δεν έχει προχωρήσει ούτε σε τυπική αποκατάστασή τους ας παρατεθούν μόνο δυο εντελώς πρόσφατες αποδείξεις για τεκμηρίωση: 1) ανοίγοντας το άλμπουμ «90 χρόνια του ΚΚΕ 1918-2008» (εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα 2008) διαπιστώνει κανείς ότι στην πρώτη σελίδα υπάρχουν μόνο οι τρεις κεφαλές: ΜΑΡΞ-ΕΝΓΚΕΛΣ-ΛΕΝΙΝ (à la Τίτο-Χρουστσοφ-Μπρέζνιεφ-Γκορμπατσόφ), ενώ απουσιάζει ο ΣΤΑΛΙΝ, 2) ξεφυλλίζοντας το ημερολόγιο για το 2009, αφιερωμένο «στην τρίχρονη εποποιία του ΔΣΕ 1946-1949» της «Πανελλήνιας Ένωσης Αγωνιστών Εθνικής Αντίστασης και Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας» θα βρει πολλές φωτογραφίες μαχητών, αλλά καμιά του οργανωτή και καθοδηγητή του ΔΣΕ ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ, χαρακτηριστική περίπτωση του πιο ακραίου αντιζαχαριαδισμού (ας προσεχθεί πως η αντισταλινική-αντιζαχαριαδική ηγεσία του «Κ»ΚΕ δεν επέτρεψε ούτε στις μαζικές της Οργανώσεις να δημοσιεύσουν φωτογραφία του ηγέτη του ΔΣΕ).

Μια τυπική αποκατάσταση των ΣΤΑΛΙΝ-ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ, για δημαγωγικούς λόγους, καθόλου δεν αποκλείεται μελλοντικά, παρόλο που και αυτή αποτελεί δίκοπο μαχαίρι για τη χρουστσοφική σοσιαλδημοκρατική ηγεσία (κάτι ανάλογο με την τυπική αναφορά στους Μαρξ-Ένγκελς-Λένιν, ενώ πάνω από μισό αιώνα έχουν οριστικά εγκαταλείψει-προδώσει τις επαναστατικές τους απόψεις), εκείνο όμως που ολωσδιόλου αποκλείεται να συμβεί είναι η ουσιαστική αποκατάστασή τους δηλ. η επιστροφή της σοσιαλδημοκρατικής ηγεσίας του «Κ»ΚΕ στην επαναστατική μαρξιστική-λενινιστική γραμμή των ΣΤΑΛΙΝ-ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ, κι’ αυτό επειδή: α) το σημερινό «Κ»ΚΕ συγκροτήθηκε ευθύς εξαρχής, το 1956, ως αστικό σοσιαλδημοκρατικού τύπου κόμμα, β) το αντεπαναστατικό σοσιαλδημοκρατικό χρουστσοφικό ρεύμα αποτελεί συνειδητή επιλογή της ηγεσίας του «Κ»ΚΕ προς εξυπηρέτηση των ταξικών συμφερόντων της ντόπιας αντιδραστικής μπουρζουαζίας, γ) η ιστορική πείρα του 20^ου αιώνα διδάσκει ότι τα κόμματα που εγκατέλειψαν το μαρξισμό και πρόδωσαν την υπόθεση της Προλεταριακής Επανάστασης και του Κομμουνισμού δεν επέστρεψαν ποτέ στον επαναστατικό ΜΑΡΞΙΣΜΟ: ούτε τα κόμματα της παλιάς προδοτικής σοσιαλδημοκρατίας ούτε τα κόμματα της νέας χρουστσοφικής σοσιαλδημοκρατίας. (Γίνεται πάντα λόγος για νέα χρουστσοφική σοσιαλδημοκρατία, γιατί οι αντιμαρξιστικές απόψεις του 20^ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ (Φλεβάρης 1956) είναι ατόφιες οι απόψεις της παλιάς σοσιαλδημοκρατίας).

Οι σημερινές διαμάχες-συγκρούσεις των χρουστσο-μπρεζνιεφικών σοσιαλδημοκρατών («Κ»ΚΕ, κλπ.) και των χρουστσο-«ευρωκομμουνιστών» σοσιαλδημοκρατών (ΣΥΝ, κλπ.), όπως αυτές παρουσιάζονται μ’ αφορμή το «διάλογο» για το ζήτημα σοσιαλισμού-κομμουνισμού, διεξάγονται στο έδαφος της χρουστσοφικής σοσιαλδημοκρατίας: είναι ενδο-αστικορεβιζιονιστικού χαρακτήρα διαμάχες. Δεν αποτελούν διαμάχες μεταξύ του επαναστατικού μαρξισμού δηλ. του λενινισμού-σταλινισμού και των σοσιαλδημοκρατικών απόψεων του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού αλλά διαμάχες μεταξύ διαφόρων τάσεων του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού (= παραλλαγή της αστικής ιδεολογίας) και πιο συγκεκριμένα μεταξύ της χρουστσο-μπρεζνιεφικής σοσιαλδημοκρατίας και της χρουστσοφικής ευρω«κομμουνιστικής» σοσιαλδημοκρατίας.

Το αντιμαρξιστικό κείμενο της σοσιαλδημοκρατικής ηγεσίας του «Κ»ΚΕ «για το Σοσιαλισμό» δεν αποτελεί ουσιαστική «επιστροφή στον Ιωσήφ Στάλιν» δηλ. επιστροφή στον επαναστατικό Μαρξισμό δηλ. το λενινισμό-σταλινισμό μα ούτε καν τυπική αποκατάσταση του ΣΤΑΛΙΝ σημαίνει, όπως προαναφέρθηκε, κι’ αυτό επειδή:

Α. Το «Κ»ΚΕ εξακολουθεί, ακόμα και σήμερα, να μην καθοδηγείται στη δράση του, σε κανένα επίπεδο, απ’ τον επαναστατικό μαρξισμό αλλά απ’ το αντεπαναστατικό σοσιαλδημοκρατικό ρεύμα του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού (=παραλλαγή της αστικής ιδεολογίας).

Β. Το «Κ»ΚΕ είναι, ήταν και συγκροτήθηκε ευθύς εξαρχής ως ένα αστικό σοσιαλδημοκρατικό τύπου κόμμα απ’ τους σοβιετικούς χρουστσοφικούς ρεβιζιονιστές (1956). Το «Κ»ΚΕ δεν είναι και δεν θέλει να είναι κόμμα νέου τύπου, λενινιστικού-σταλινικού τύπου κόμμα, δεν θέλει να είναι όχι μόνο σταλινικό μα ούτε καν μαρξιστικό-λενινιστικό κόμμα. Αποκαλυπτικότατη από αυτή την άποψη είναι η πρόσφατη ομολογία της σοσιαλδημοκράτισσας Παπαρήγα: δεν είμαστε ούτε «σταλινικό» μα ούτε και «λενινιστικό κόμμα». Η Παπαρήγα αναφερόμενη στις επικρίσεις του Γ. Ρούση, αφού πρώτα παραπονείται για έλλειψη «πιο συντροφικού ύφους» εκ μέρους του Ρούση, απαντά (με τις πασίγνωστες και συνήθεις ασυναρτησίες): «είμαστε κομμουνιστικό κόμμα, ούτε σταλινικό, ούτε λενινιστικό, ούτε τίποτε απ’ αυτά. Τι θα πει σταλινικό; Αυτόν τον όρο τον χρησιμοποιεί ο αντίπαλος» («Ρ», 6/11/2008, σελ. 13). (Ο Γ. Ρούσης μόλις πριν λίγους μήνες κρατώντας στο χέρι του την πλουμιστή αγιαστούρα της χρουστσοφικής σοσιαλδημοκρατίας (άρθρο του στο «Ρ» (24/5/2008, σελ. 38): «το τέλος του ευρωκομμουνισμού και ο ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ») προσπαθούσε να εμφανίσει-πλασάρει στους κομμουνιστές και την εργατική τάξη, ανεπιτυχώς βέβαια, τις αστικές σοσιαλδημοκρατικές απόψεις του χρουστσο-μπρεζνιεφικού ρεβιζιονισμού του «Κ»ΚΕ ως «Μαρξισμό», μ’ αποτέλεσμα την αυτογελοιοποίησή του, ενώ γνωρίζει πολύ καλά ότι και τα δυο ρεύματα έχουν κοινή μήτρα: εκείνη του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού).

Όταν, λοιπόν, η ίδια η σοσιαλδημοκράτισσα Παπαρήγα μας διαβεβαιώνει ότι το κόμμα της δεν είναι και δεν θέλει να είναι «σταλινικό», είναι προφανές ότι τα περί «επιστροφής στο Στάλιν» αποτελούν πελώρια πολιτική απάτη και παραπλανητικό ισχυρισμό των μεγαλο-αστικών ΜΜΕ, των χρουστσο-μπρεζνιεφικών και χρουστσο-ευρω«κομμουνιστών» σοσιαλδημοκρατών, των τροτσκιστών και των διαφόρων άλλων αντισταλινικών οπορτουνιστών.

Αλλά και στο σημερινό (14/12/2008) «Ρ» η Α. Παπαρήγα, αφού τραγουδάει χρουστσοφικά: «δεν μπορείς να πεις όμως ότι από το 20^ο Συνέδριο και μετά έχουμε μια προδοτική σοβιετική ηγεσία», συλλαμβάνεται και πάλι αγράμματη και ψευδόμενη, όταν ισχυρίζεται, ότι «μετά το 20^ο Συνέδριο, σιγά-σιγά σταματάει κι όλη η επίθεση στον Στάλιν» - ενώ είναι πασίγνωστο ότι αυτή αρχίζει με το 20 Συνέδριο και κορυφώνεται στις επόμενες δεκαετίες και συνεχίζεται ως το Γκορμπατσόφ – για να παπαγαλίσει εκ νέου: «δεν μπορεί να τα ισοπεδώνουμε και να πούμε μέχρι το 20^ο Συνέδριο υπήρχε σοσιαλισμός και απ’ το 20^ο όχι» και «το ΄85 και το ΄86 έχουμε πια νίκη των δυνάμεων της αντεπανάστασης μέσα στο ίδιο το κόμμα. Και αρχίζει η διαδικασία της παλινόρθωσης. Μέχρι τότε δεν είχαμε αντεπαναστάτες. Στο 20^ο Συνέδριο κυριάρχησαν οι οπορτουνιστικές αντιλήψεις» («Ρ» 14/12/2008, σελ. 2), κλπ., κλπ.

Κατά την Α. Παπαρήγα, λοιπόν, είχαμε όλα τούτα τα αντιφατικά μαζί: και «στο 20^ο Συνέδριο κυριάρχησαν οι οπορτουνιστικές αντιλήψεις» και παρόλα αυτά «δεν είχαμε αντεπαναστάτες ως το ΄85 και το ΄86» ούτε «από το 20^ο Συνέδριο και μετά δεν έχουμε μια προδοτική σοβιετική ηγεσία», και «στο 20^ο Συνέδριο κυριάρχησαν οι οπορτουνιστικές αντιλήψεις» μα και «μετά του 20^ο Συνέδριο υπήρχε σοσιαλισμός» στη Σοβιετική Ένωση !!!

Μνημείο αντιμαρξιστικών σοσιαλδημοκρατικών ασυναρτησιών, που καθρεφτίζουν το πλήρες αδιέξοδο και τη βαθιά-αξεπέραστη ιδεολογικο-πολιτική κρίση της χρουστσοφικής σοσιαλδημοκρατίας γενικά, και ειδικά της σοσιαλδημοκρατικής ηγεσίας του «Κ»ΚΕ.

Όμως η Παπαρήγα δεν είναι μόνο μια αντισταλινική-αντιζαχαριαδική σοσιαλδημοκράτισσα μα αποτελεί συνάμα και μια κλασική περίπτωση αγραμματοσύνης (φημίζεται για τις κοτσάνες της και τις σοσιαλδημοκρατικές ασυναρτησίες), όταν ισχυρίζεται ότι «τον όρο «σταλινισμό» τον χρησιμοποιεί ο αντίπαλος» και δεν ξέρει ότι τον χρησιμοποιούσε η Κομμουνιστική Διεθνής και διάφορα ηγετικά στελέχη της μεταξύ των οποίων και ο γραμματέας της Georgi Dimitroff αλλά και στη χώρα μας ο μεγάλος κομμουνιστής ηγέτης Νίκος Ζαχαριάδης, ο οποίος όχι μόνο χρησιμοποιεί τον όρο «σταλινισμός», αλλά μας διδάσκει ότι «ο σταλινισμός είναι ο μαρξισμός-λενινισμός της εποχής του σοσιαλισμού» («Θέσεις για την ιστορία του ΚΚΕ», «Ι.Β.Στάλιν ο δάσκαλος και οδηγητής», κλπ.). Και ο μεγάλος κομμουνιστής διανοούμενος Δημήτρης Γληνός, μέλος τότε του Π.Γ της Κ.Ε του ΚΚΕ, μιλούσε για «μαρξισμό-λενινισμό-σταλινισμό» και για «μαρξιστική-λενινιστική-σταλινιστική κοσμοθεωρία» («Μαρξισμός-Λενινισμός-Σταλινισμός», ΚΟΜΕΠ, τ. 14, Ιούνης 1943, «Ο Μαρξισμός-Λενινισμός και τα νεοελληνικά προβλήματα», ΚΟΜΕΠ, τ. 17, Σεπτέμβρης 1943), αλλά και σ’ άλλα τεύχη της ΚΟΜΕΠ της κατοχής χρησιμοποιείται ο όρος «σταλινισμός», σε υλικά της 3^ης Συνδιάσκεψης (10-14 Οκτώβρης 1950), κλπ.

Οι κομμουνιστές ας απαντήσουν σήμερα στη νεα χρουστσοφική σοσιαλδημοκρατία που εκπροσωπεί η Α.Παπαρήγα, όπως απάντησε στην εποχή του ο μεγάλος επαναστάτης κομμουνιστής ηγέτης Georgi Dimitroff στην παλιά σοσιαλδημοκρατία που αποκαλούσε τους κομμουνιστές «σταλινικούς», νομίζοντας πως έτσι τους συκοφαντεί: «όμως εμείς οι κομμουνιστές είμαστε περήφανοι γ’ αυτό το τιμητικό όνομα, όπως είμαστε περήφανοι και για το όνομα «λενινιστές». Για έναν προλετάριο επαναστάτη δεν υπάρχει καμιά μεγαλύτερη τιμή από το να είναι ένας γνήσιος λενινιστής, από το να είναι ένας γνήσιος σταλινιστής, από το να ακολουθεί πιστά τους Λένιν και Στάλιν. Και δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευτυχία για έναν κομμουνιστή, από το να αγωνίζεται κάτω από την καθοδήγηση του μεγάλου Στάλιν για το θρίαμβο της δίκαιης υπόθεσης του διεθνούς προλεταριάτου. Δεν μπορεί να είναι ο καθένας ένας σταλινιστής. Το τιμητικό όνομα λενινιστής και σταλινιστής πρέπει να κερδίζεται με μπολσεβίκικη σταθερότητα στον αγώνα, με απεριόριστη πίστη στην υπόθεση της εργατικής τάξης» (Georgi Dimitroff: «Ο Στάλιν και το διεθνές προλεταριάτο», 1939).

Γ. Αντιμαρξιστική αστικο-ρεβιζιονιστική αντίληψη του Σοσιαλισμού-κομμουνισμού. Στο «κείμενο για το Σοσιαλισμό» διατηρείται-προβάλλεται εκ νέου η κεντρική αντιμαρξιστική θέση του διεθνούς χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού, σύμφωνα με την οποία – παρά την ανατροπή της Δικτατορίας του Προλεταριάτου και την ανυπαρξία της μετά το θάνατο-δολοφονία του Στάλιν, παρά το 20^ο Συνέδριο και την ανυπαρξία επαναστατικού κομμουνιστικού κόμματος αλλά και την εφαρμογή των καπιταλιστικού χαρακτήρα οικονομικών μεταρρυθμίσεων στην περίοδο 1953-1965 που οδήγησαν στην αναπόφευκτη παλινόρθωση του καπιταλισμού – δεν διακόπηκε δήθεν η οικοδόμηση του σοσιαλισμού στη Σοβιετική Ένωση αλλά συνεχίστηκε η οικοδόμησή του και διατηρήθηκε τάχα ο σοσιαλισμός ως το 1990-91, όπως θέλει να πείσει τους κομμουνιστές και την εργατική τάξη η Α. Παπαρήγα και η ηγεσία του «Κ»ΚΕ: «δε βλέπουμε ότι μετά το 20^ο Συνέδριο τελείωσε, έπαψε να υπάρχει σοσιαλισμός» («Ρ» 6/11/2008, σελ.13). «Όταν λέμε ότι στο 20^ο Συνέδριο έγινε οπορτουνιστική στροφή, δεν σημαίνει ότι έπαψε να υπάρχει σοσιαλισμός. Μην τα μπερδεύουμε. Υπήρχε παρέκκλιση, ας το πούμε, αλλά δεν ανατράπηκε ο σοσιαλισμός. Η ανατροπή έγινε με την περεστρόικα… δεν είναι σωστό να πούμε ότι ο σοσιαλισμός υπήρχε μέχρι το 20^ο Συνέδριο και μετά υπήρχε καπιταλισμός» («Ρ» 5/11/2008).

Η υπεράσπιση αυτής της αντιμαρξιστικής θέσης εκ μέρους της σοσιαλδημοκρατικής ηγεσίας του «Κ»ΚΕ συγκροτεί συνάμα, σε θεωρητικό επίπεδο, μια αντιμαρξιστική αστικο-ρεβιζιονιστική αντίληψη του σοσιαλισμού-κομμουνισμού, σύμφωνα με την οποία ο παλινορθωμένος καπιταλισμός της περίοδου 1953-1990 προβάλλεται ως «μαρξιστική» αντίληψη του σοσιαλισμού.

Η αντιμαρξιστική αυτή αντίληψη του σοσιαλισμού συγκροτείται από απόψεις που υποστηρίζουν πως:

α) στον πολιτικό τομέα μπορεί τάχα να υπάρξει και να οικοδομηθεί σοσιαλισμός χωρίς Διχτατορία του Προλεταριάτου (αυτή είχε αντικατασταθεί απ’ το διαβόητο «κράτος όλου του λαού» δηλ. τη διχτατορία της νέας «σοβιετικής» μπουρζουαζίας) και χωρίς Κομμουνιστικό Μαρξιστικό-Λενινιστικό Κόμμα (αυτό είχε αντικατασταθεί απ’ το λεγόμενο «κόμμα όλου του λαού» δηλ. από ένα αστικό-ρεβιζιονιστικό σοσιαλδημοκρατικού τύπου κόμμα).

β) στον ιδεολογικό τομέα μπορεί να οικοδομηθεί ο σοσιαλισμός χωρίς να είναι κυρίαρχη η επαναστατική ιδεολογία του Μαρξισμού-Λενινισμού-Σταλινισμού, αφού αυτή είχε αντικατασταθεί απ’ το αντεπαναστατικό σοσιαλδημοκρατικό χρουστσοφικό ρεύμα (=παραλλαγή της αστικής ιδεολογία), κυρίαρχο ρεύμα στη Σοβιετική Ένωση των Χρουστσόφ-Μπρέζνιεφ-Γκορμπατσόφ.

γ) στον οικονομικό τομέα μπορεί να υπάρξει και οικοδομηθεί «Σοσιαλισμός» με: 1) πλήρη και ολόπλευρη διεύρυνση των εμπορευματο-χρηματικών σχέσεων, 2) μετατροπή των μέσων παραγωγής σε εμπορεύματα, 3) πλήρη αυτοτέλεια των επιχειρήσεων και επανεισαγωγή του μεταξύ τους ανταγωνισμού και λειτουργία τους στη βάση της πλήρους οικονομικής ιδιοσυντήρησης με σκοπό τη μεγιστοποίηση του κέρδους, που μαζί με τη δραστική μείωση των υποχρεωτικών οικονομικών δεικτών οδηγούν σε κατάργηση του κεντρικού πλάνου, 4) το κέρδος ως σκοπό της παραγωγής αλλά και κριτήριο της αποδοτικότητας των επιχειρήσεων, 5) το νόμο της Αξίας να καθορίζει την παραγωγή, 6) τις επενδύσεις να κατανέμονται απ’ το διαβόητο «ποσοτικό συντελεστή των επενδύσεων κεφαλαίου» δηλ να καθορίζονται απ’ το μέσο ποσοστό κέρδος και την καπιταλιστική τιμή παραγωγής, 7) την επανεμφάνιση και κυριαρχία των καπιταλιστικών κατηγοριών: κέρδος, τόκος, γαιοπρόσοδος, καπιταλιστική τιμή παραγωγής, κλπ., 8) την επανεμφάνιση και δράση των αντικειμενικών οικονομικών νόμων του καπιταλισμού, κλπ., και τέλος την οριστική διαμόρφωση μιας ολοκληρωμένης εμπορευματικής οικονομίας με δυο βασικά χαρακτηριστικά: τη μετατροπή των μέσων παραγωγής και της εργατικής δύναμης σε εμπορεύματα, που, ως γνωστόν, αποτελούν, σύμφωνα με τους κλασικούς Μαρξ-Ενγκελς-Λένιν-Στάλιν, τα δυο ουσιώδη χαρακτηριστικά του καπιταλισμού: «1) η εμπορευματική παραγωγή σαν γ ε ν ι κ ή μορφή της παραγωγής» και «2) εμπορευματική μορφή δεν παίρνει μόνο το προϊόν της εργασίας, αλλά και η ίδια η εργασία, δηλ. η εργατική δύναμη του ανθρώπου» (ΛΕΝΙΝ).

Οι παραπάνω αντιμαρξιστικές απόψεις για τον οικονομικό τομέα που συνιστούν μια αντιμαρξιστική αστικο-ρεβιζιονιστική αντίληψη του Σοσιαλισμού έχουν μεταφερθεί και στο τελευταίο ρεφορμιστικό «Πρόγραμμα του ΚΚΕ»: «η σοσιαλιστική εξουσία υπολογίζει την επίδραση της λειτουργίας του νόμου της αξίας, αξιοποιεί τις εμπορευματοχρηματικές σχέσεις …» και το χειρότερο επιτρέπεται στο «Σοσιαλισμό» τους «η δράση ενός μέρους του κεφαλαίου, του μη μονοπωλιακού», δηλ. μ’ άλλα λόγια του μεγαλύτερου μέρους του ντόπιου κεφαλαίου, πράγμα που σημαίνει ύπαρξη και διαιώνιση της εκμετάλλευσης, «μεταβατική περίοδος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό», κλπ. («Πρόγραμμα του ΚΚΕ» σελ. 48-49, Αθήνα 1996)

Αλλά δεν είναι μόνο ο ιδιόμορφος κρατικομονοπωλιακός καπιταλισμός της Σοβιετικής Ένωσης της εποχής των Χρουστσοφ-Μπρέζνιεφ-Γκορμπατσόφ που προβλήθηκε-προβάλλεται ως «μαρξιστική» αντίληψη του «σοσιαλισμού» απ τη χρουστσοφική σοσιαλδημοκρατία (διεθνή και ντόπια χρουστσοφική σοσιαλδημοκρατία: «Κ»ΚΕ-ΣΥΝ) αλλά προβάλλονται ως «μαρξιστική» αντίληψη του σοσιαλισμού και πιο κραυγαλέες περιπτώσεις όπως εκείνες της Πολωνίας και της Γιουγκοσλαβίας, που στην οικονομία της πρώτης απ’ το 57-58 στον ένα τομέα της δηλ. την αγροτική οικονομία κυριαρχούσε η ατομική ιδιοκτησία κατά 85% (W. Brus, 1964: «πάνω από 85% της καλλιεργήσιμης γης στην Πολωνία είναι ατομική ιδιοκτησία», στη δε δεύτερη κυριαρχούσε η καπιταλιστική κρατική και ατομική ιδιοκτησία τόσο στη γεωργία όσο και στη βιομηχανία, για να φτάσουν στο αποκορύφωμα χαρακτηρίζοντας «σοσιαλιστικές» μισο-φεουδαρχικές χώρες, όπως την Αιθιοπία του Μεγκίστου και το Αφγανιστάν του Νατζιμπουλάχ !!!

Δ. Ζητήματα Προλεταριακής Επανάστασης. Η ηγεσία του «Κ»ΚΕ στα ζητήματα που συνδέονται με την πραγματοποίηση της Προλεταριακής Επανάστασης εξακολουθεί να υπερασπίζει τις αντιμαρξιστικές σοσιαλδημοκρατικές απόψεις του 20^ου Συνεδρίου δηλ. «ειρηνικό κοινοβουλευτικό πέρασμα στο σοσιαλισμό» με τη βοήθεια του αστικού κράτους, απορρίπτοντας το νόμο της βίαιης ένοπλης επανάστασης, την αναγκαιότητα της συντριβής της αστικής κρατικής μηχανής και την εγκαθίδρυση της Δικτατορίας του Προλεταριάτου (Ν.Σ.Χρουστσόφ: «Λογοδοσίας της ΚΕ του ΚΚΣΕ στο ΧΧ Συνέδριο του Κόμματος», σελ. 41-42, «Πολιτικές και λογοτεχνικές εκδόσεις», 1956), που όλες υιοθετούνται απ’ τους σοσιαλδημοκράτες ηγέτες και έχουν περάσει και στο τελευταίο ρεφορμιστικό «Πρόγραμμα του ΚΚΕ» (Αθήνα 1996).

Στο «Πρόγραμμα» αυτό γίνεται λόγος για «κυβέρνηση αντιιμπεριαλιστικών αντιμονοπωλιακών δυνάμεων, με βάση το κοινοβούλιο» και ότι «το ΚΚΕ επιδιώκει μια τέτοια κυβέρνηση, με τη δράση της και τη γενικότερη λαϊκή παρέμβαση, να συμβάλει στην έναρξη της επαναστατικής διαδικασίας» (σελ. 39) και για «πάλη για τον εκδημοκρατισμό της Δημόσιας Διοίκησης, των Ενόπλων Δυνάμεων»(σελ.35) και έτσι «ειρηνικά» δηλ. με την επιφοίτηση του «αγίου Πνεύματος», τα σταυροκοπήματα σε εκκλησίες-μοναστήρια αλλά έχοντας και τις σίγουρες «ιερές» ευλογίες των ρασοφόρων Εφραίμ-Αρσένιου (πρώην στέλεχος της ΚΝΕ Νομικής Κομοτηνής, παλιότερα είχαν τις ευλογίες του χουντοΧριστόδουλου μέσω της Λ. Κανέλλη), στους οποίους μόλις πρόσφατα πρόσφεραν την απαλλαγή τους απ’ την ανάκριση της εξεταστικής επιτροπής και την αποδοχή του «Υπομνήματός» τους (με τους ψήφους ΝΔ-«Κ»ΚΕ: Σκυλλάκος), φτάνομε στη «εγκαθίδρυση» τάχα της «δικτατορίας του προλεταριάτου» (σελ.44), χωρίς να προηγηθεί η νικηφόρα ένοπλη επανάσταση του προλεταριάτου και η συντριβή της αστικής κρατικής μηχανής (ολόφτυστες οι θέσεις της παλιάς σοσιαλδημοκρατίας που υιοθετήθηκαν απ’ το 20^ο Συνέδριο της νέας χρουστσοφικής σοσιαλδημοκρατίας) που χωρίς αυτά τα δύο είναι α) ολωσδιόλου αδύνατη η εγκαθίδρυση της Δικτατορίας του Προλεταριάτου ( η διατήρηση του όρου στο «Πρόγραμμα» γίνεται για λόγους δημαγωγίας), η οποία, επιπλέον β), αναιρείται και από την κατοχύρωση «της ύπαρξης των κομμάτων που δρουν μέσα στα πλαίσια του σοσιαλιστικού συντάγματος» (σελ.45) (= ο διαβόητος και πασίγνωστος «πλουραλιστικός σοσιαλισμός» !!!). Αντίθετα ο μαρξισμός διδάσκει: «ο νόμος της βίαιης επανάστασης του Προλεταριάτου, ο νόμος της συντριβής της αστικής κρατικής μηχανής, σαν προκαταβολικός όρος για μια τέτοια επανάσταση είναι νόμος αναπόφευχτος» (ΣΤΑΛΙΝ).

Είναι ολοφάνερο πως οι παραπάνω αντιμαρξιστικές απόψεις όχι μόνο δεν σημαίνουν «επιστροφή στον Ιωσήφ Στάλιν» δηλ. στις επαναστατικές μαρξιστικές του απόψεις για τα ζητήματα της Προλεταριακής Επανάστασης και του Σοσιαλισμού-Κομμουνισμού μα αντίθετα δείχνουν κατακάθαρα τη σταθερή παραμονή και συνέπεια στις αστικές περί «σοσιαλισμού» αντιλήψεις της χρουστσοφικής σοσιαλδημοκρατίας, κοινές και στα δυο σοσιαλδημοκρατικά κόμματα «Κ»ΚΕ-ΣΥΝ.

Πέρα απ’ τις αντιμαρξιστικές σοσιαλδημοκρατικές αντιλήψεις για τα ζητήματα της Προλεταριακής Επανάστασης και του Σοσιαλισμού-Κομμουνισμού, το σημερινό «Κ»ΚΕ τις τελευταίες δεκαετίες έχει κινηθεί πολύ πιο δεξιότερα, και απ’ το δίδυμο χρουστσοφικό αδελφό του, τον ΣΥΝ, στο πλαίσιο του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού, φτάνοντας μάλιστα στο απροχώρητο και στο πιο ακραίο σημείο: να χάσει όχι μόνο τον αντιεθνικιστικό, αντιιμπεριαλιστικό και αντιφασιστικό του χαρακτήρα αλλά να μετατραπεί ακόμα, μ’ αφορμή τη μεγαλειώδη αυθόρμητη μαζική εξέγερση της μαθητικής-φοιτητικής νεολαίας, και σε μαχητική πρωτοπορία των μοναρχοφασιστικών (ΝΔ, κλπ.) και ναζιφασιστικών δυνάμεων (ΛΑΟΣ, κλπ.) της χώρας.

Μερικές σύντομες παρατηρήσεις γι’ αυτή την επικίνδυνη και ολοένα προς τα δεξιότερα πορεία του:

1. Συνεργασία και συγκρότηση κυβέρνησης με μοναρχοφασιστικό κόμμα. Στα τέλη της δεκαετίας του ΄80 (1989) το «Κ»ΚΕ και ο ΣΥΝ συμμετείχαν ως ενιαίος «Συνασπισμός» στη συγκρότηση κυβέρνησης με το μοναρχοφασιστικό κόμμα της ΝΔ (κυβέρνηση Τζανετάκη) και αργότερα στην κυβέρνηση Ζολώτα (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ).

Για πρώτη φορά ένα χρουστσοφικό κόμμα συνεργάζεται με ένα μοναρχοφασιστικό κόμμα όπως είναι η ΝΔ: είναι η πρώτη και τελευταία ως τώρα φορά στην ιστορία του διεθνούς ρεβιζιονισμού. Στα μετέπειτα χρόνια η αντιδραστική συνεργασία του «Κ»ΚΕ με τη ΝΔ γίνεται μόνιμη και σταθερότερη, ιδιαίτερα στα χρόνια της κυβέρνησης Καραμανλή, που έχει πάρει διαστάσεις συγκυβέρνησης ΝΔ-«Κ»ΚΕ-ΛΑΟΣ (πέρα απ΄το ότι δεν είναι το θέμα μας, ο χώρος δεν επιτρέπει ούτε και μια σύντομη αναφορά).

2. Συγχώνευση του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού με τη θρησκεία και στενή συνεργασία με το φεουδοαστικό ιερατείο. Οι δεσμοί «Κ»ΚΕ-φεουδοαστικού ιερατείου χρονολογούνται απ’ την εποχή των στενών σχέσεων Φλωράκη με το χουντοφασίστα ΕΔΕΣίτη Σεραφείμ. Γίνονται στενότεροι την εποχή του χουντοΧριστόδουλου με εκπροσωπό του στο «Κ»ΚΕ την αντιδραστική φανατική νεορθόδοξη θρησκόληπτη καλόγρια Λ. Κανέλλη, της «φανταχτερής δημοσιογραφίνας που πολλά χρόνια υπηρέτησε με φλογερό πάθος τη Δεξιά και την αντίδραση» (ΒΑΣΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΥ). Συνεχίζονται με την ως τα σήμερα μόνιμη ευλαβή παρουσία των βουλευτών του «Κ»ΚΕ, πέρα απ’ τα σταυροκοπήματα της ΟΝΝΕΔίτισσας «Τριανταφυλλιάς», σε κάθε θρησκευτική τελετή έναρξης των εργασιών της Βουλής, μια στάση που ο «Ριζοσπάστης» θεωρεί «κληρονομιά» και «αξιοπρεπή συμπεριφορά του κόμματος κατά την ορκωμοσία της καινούριας Βουλής με τον παραδοσιακό θρησκευτικό αγιασμό» («Ρ» 27/9/2007, σελ.4).

Πέρα απ’ αυτά η σοσιαλδημοκρατική ηγεσία του «Κ»ΚΕ, αφού θεωρεί πως το «λαϊκό κίνημα» μπορεί «με ενοποιητικό στοιχείο τη θρησκεία να εναντιώνεται στη «νέα τάξη», μπορεί να ωριμάζει συνειδήσεις αντιιμπεριαλιστικές» («Ρ» 8/6/2000) (=αντιδραστικές φαιδρότητες), μας διαβεβαιώνει ότι ο «σοσιαλισμός» της θα έρθει γρήγορα μιας και «ο Χριστός προχωρά πάνω στη γη υψώνοντας παντού την κόκκινη σημαία» («Ρ» 27/6/1999, σελ. 18), ακολουθούμενος απ’ τις ευλαβείς θεούσες Κανέλλη-Παπαρήγα και τους καλόγερους- «τριαντάφυλλα» του Αγίου Όρους Εφραίμ-Αρσένιο.

3. Απώλεια του αντιεθνικιστικού χαρακτήρα του «Κ»ΚΕ και συγχώνευση του με τον αντιδραστικό αστικό εθνικισμό. Η ηγεσία του «Κ»ΚΕ περνάει δειλά-δειλά απ’ το διαβόητο εθνικό «κομμουνισμό» με τις δυο σημαίες κόκκινη-ελληνική, μόνιμα δίπλα-δίπλα (αναρτημένες στο κτίριο του Περισσού, στις διαδηλώσεις, μόνιμη κάλυψη των φέρετρων Φλωράκη, κλπ.), στον πιο ακραίο εθνικισμό μ’ αφορμή το Κυπριακό που είχε ήδη δυναμώσει με την προσχώρηση της αντιδραστικής εθνικίστριας ΟΝΝΕΔίτισσας Λ. Κανέλλη στις γραμμές του, της οποίας τον εθνικισμό καλύπτει πλήρως η Παπαρήγα δηλώνοντας: «η ρετσινιά του εθνικιστή δεν κολλάει στο ΚΚΕ ούτε, αν θέλετε, στους συμμάχους ούτε στους ανθρώπους που συμπορεύονται με το ΚΚΕ» («Ρ» 17/3/2000) και τη συνεργασία με το εθνικιστικό ΔΗΚΚΙ, τη συμπαράταξη με το μπλοκ όλων των εθνικιστών, μαζί και του φεουδοαστικού ιερατείου, για απόσυρση του αντιδραστικού βιβλίου ης ιστορίας («Χριστόδουλος-Παπαρήγα με την ίδια σκέψη στον ίδιο δρόμο» έγραφαν οι «Νέοι Άνθρωποι» (30/3/2007, σελ. 1) του χουντοβασιλικού Γρ. Μιχαλόπουλου, δίπλα απ’ τις πρωτοσέλιδες μεγάλες φωτογραφίες τους), για να βρεθεί τελευταία στην πρώτη γραμμή του αντιδραστικού αστικού εθνικισμού και επιπλέον να αναδειχθεί σε μαχητική πρωτοπορία όλων των αντιδραστικών εθνικιστικών δυνάμεων απ’ τους μοναρχοφασίστες της ΝΔ, τους εθνικιστές του ΠΑΣΟΚ, τους Παπαθεμελήδες-Άνθιμους ως τους ναζιφασίστες του Καρατζαφέρη, κλπ. σηκώνοντας εντελώς «ολομόναχη» τη σημαία του αντιδραστικού αστικού εθνικισμού στη Βουλή («Ρ» 11/4/2008, σελ. 9) για τις «ανύπαρκτες» μειονότητες στην Ελλάδα, κρούει, μαζί με τη Λ. Κανέλλη, τον κώδωνα του κινδύνου για τη χώρα και μεταφέρει τη σημαία του αστικού εθνικισμού στην Ευρωβουλή με τη διαβόητη «ανοιχτή επιστολή» των ευρωβουλευτών της (Δ. Μανωλάκου, Θ. Παφίλης, Γ. Τούσσας) «προς τον πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, τους προέδρους των Πολιτικών Ομάδων και όλους τους Ευρωβουλευτές», που καλούν να μη «δημιουργηθεί θέμα «μακεδονικής μειονότητας» στην Ελλάδα» («Ρ» 12/4/2008, σελ. 3). Κατακτώντας όμως το «Κ»ΚΕ, μ’ αυτή του την ακραία αντιδραστική στάση, τη μαχητική πρωτοπορία όλων των αντιδραστικών εθνικιστικών δυνάμεων της χώρας, προφανώς χάνει ολοκληρωτικά τον αντιεθνικιστικό του χαρακτήρα.

4. Απώλεια του αντιιμπεριαλιστικού χαρακτήρα του «Κ»ΚΕ. Η θέση του «Κ»ΚΕ για τον πόλεμο και την κατάληψη του Ιράκ απ’ τα αμερικανο-αγγλικά στρατεύματα που εκφράζεται στο κεντρικό σύνθημα: «Έξω η Ελλάδα από τον ΠΟΛΕΜΟ» (τρικ «Κ»ΚΕ αναδημοσιευμένο και στο «Ρ» 6/11/2005, σελ. 14) – που σκόπιμα αφήνει εντελώς στο απυρόβλητο τον αμερικανο-αγγλικό ιμπεριαλισμό, εκφράζοντας έτσι, εμμέσως πλην σαφώς, τη φιλοιμπεριαλιστική του στάση, όπως και το αδελφό του δοσιλογικό χρουστσοφικό κόμμα του Ιράκ που χαιρέτησε και υποδέχθηκε «μετα βαΐων και κλάδων» τα αμερικανο-αγγλικά στρατεύματα κατοχής – αντί να έχει ως κεντρικό σύνθημα το σωστό και αντιιμπεριαλιστικό σύνθημα: «έξω τα αμερικανο-αγγλικά στρατεύματα απ’ το Ιράκ», οδηγεί αναπόφευχτα σε απώλεια του αντιιμπεριαλιστικού χαρακτήρα του «Κ»ΚΕ, επιπλέον το «Κ»ΚΕ με την υποστήριξη εκ μέρους του των χρουστσοφικών δοσίλογων του «Κ»Κ Ιράκ που συμμετείχε στη συγκροτημένη απ’ τα κατοχικά στρατεύματα κυβέρνηση δοσίλογων μετατρέπεται ευθέως σε κόμμα υπερασπιστή του δοσιλογισμού: στη συγκεκριμένη περίπτωση των αμερικανοτσολιάδων ιρακινών συντρόφων του, δοσιλόγων εθνοπροδοτών, με τους οποίους διατηρεί κομματικές σχέσεις και τους έχει επανειλημμένα καλέσει στις συναντήσεις της Αθήνας των χρουστσοφικών κομμάτων.

Αν, λοιπόν, αύριο η Ελλάδα καταληφθεί απ’ όποια ξένη ιμπεριαλιστική δύναμη, τότε με βάση το πραγματικό γεγονός της υποστήριξης των δοσιλόγων του Ιράκ, η ηγεσία του «Κ»ΚΕ θα βρεθεί στην υπηρεσία του ξένου κατακτητή, η σοσιαλδημοκράτες ηγέτες του θα είναι οι αυριανοί «Τσολάκογλου».

5. Απώλεια του αντιφασιστικού χαρακτήρα του «Κ»ΚΕ. Η ηγεσία του «Κ»ΚΕ δεν είχε ποτέ μέτωπο ενάντια στις μοναρχοφασιστικές και ναζιφασιστικές απόψεις ούτε ποτέ έκανε αγώνα κατά της φασιστικοποίησης. Όμως τα χρόνια της διακυβέρνησης της χώρας απ’ το μοναρχοφασιστικό κόμμα της ΝΔ η στάση της απέναντι στη φασιστική βία και την αστυνομική τρομοκρατία (εισπράττοντας πάντα τα συγχαρητήρια της αστυνομίας και της κυβέρνησης) οδήγησε επιπλέον το ρεφορμιστικό «Κ»ΚΕ να χάσει τον αντιφασιστικό του χαρακτήρα.

Αν στα μέσα Μάρτη του 2007 ο Σκυλλάκος, σε ρόλο Πολύδωρα και εν μέσω των πιο βάρβαρων επιθέσεων της αστυνομίας στους φοιτητές, δήλωνε επιτιθέμενος σε κόμματα και Οργανώσεις και όχι στην κυβέρνηση: «υπάρχουν δυνάμεις, είτε εντός του Κοινοβουλίου είτε εκτός, οι οποίες δεν παίρνουν τα απαραίτητα μέτρα περιφρούρησης» («Αυγή» 16/3/2007, σελ. 5), τώρα ο δολοφόνος της νεολαίας Καραμανλής έδωσε εντολή στην ηγεσία του «Κ»ΚΕ να γίνουν δηλώσεις σε πολύ πιο αναβαθμισμένο επίπεδο και μάλιστα στο ανώτατο επίπεδο δηλ. να γίνουν από την ίδια την Γραμματέα του «Κ»ΚΕ, την Παπαρήγα, που το έπραξε χωρίς καθυστέρηση μόλις βγήκε απ’ τη συνάντησή της με τον Καραμανλή. Κι’ εκείνη τη στιγμή που όλος ο λαός και πρώτα απ’ όλα οι κομμουνιστές και αντιφασίστες περίμεναν να καταδικάσει τη φασιστική βία και την αντιδραστική κυβέρνηση της ΝΔ ως τον αποκλειστικό ένοχο και δολοφόνο της νεολαίας με την ΕΝ ΨΥΧΡΩ δολοφονία του 15χρονου Αλέξη, άκουσε έκπληκτος να μιλάει ως εκπρόσωπος της κυβέρνησης, δηλώνοντας-καταγγέλλοντας και συκοφαντώντας, ψευδόμενη προκλητικά, το ΣΥΡΙΖΑ ότι «χαϊδεύει τα αυτιά των κουκουλοφόρων» και μάλιστα τη στιγμή που η αστυνομία με εντολή της κυβέρνησης αιματοκυλούσε σε δεκάδες πόλεις της χώρας δεκατριάχρονα, δεκατετράχρονα και δεκαπεντάχρονα, κλπ. παιδιά: «καλούμε, από αυτή τη θέση, την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ να σταματήσει να χαϊδεύει τα αυτιά των κουκουλοφόρων» («Ρ» 10/12/2008, σελ.3).

Η φιλοφασιστική αυτή στάση της ηγεσίας του «Κ»ΚΕ, που ξεπέρασε στη συγκεκριμένη χρονική στιγμή και για τα συγκεκριμένα γεγονότα ακόμα και τους Καραμανλή-Καρατζαφέρη, οδηγεί αυτό το σοσιαλδημοκρατικό κόμμα όχι μόνο σε απώλεια του αντιφασιστικού του χαρακτήρα αλλά επιπλέον μετατρέπει το «Κ»ΚΕ σε μαχητική πρωτοπορία των μοναρχοφασιστικών δυνάμεων (ΝΔ κλπ.) αλλά και των ναζιφασιστικών δυνάμεων (ΛΑΟΣ, κλπ.) του τόπου. Αξίζει να διαβαστούν ξανά απ’ όλους τους αντιφασίστες και κομμουνιστές οι προκλητικότατες φιλοφασιστικές και προδοτικές δηλώσεις της σοσιαλδημοκράτισσας Παπαρήγας, στις οποίες πουθενά δεν καταδικάζεται η αντιδραστική κυβέρνηση του μοναρχοφασιστικού κόμματος της ΝΔ σαν δολοφόνου της νεολαίας.

Αυτός ακριβώς είναι ο λόγος που η Παπαρήγα κοσμεί καθημερινά, μαζί με τον Καρατζαφέρη, τα πρωτοσέλιδα του φασιστικού τύπου («Αυριανή», «Αδέσμευτος Τύπος», «Απογευματινή» κλπ., κλπ.) και δέχεται σωρηδόν τα συγχαρητήρια δεκάδων αντιδραστικών βουλευτών και εκατοντάδων στελεχών της ντόπιας μοναρχοφασιστικής και ναζιφασιστικής αντίδρασης.

Τέλος, τα μέλη και οι οπαδοί του σοσιαλδημοκρατικού «Κ»ΚΕ δεν μπορεί να μην αναρωτηθούν τι νόημα μπορεί να έχει κάθε αποπροσανατολιστική ψευτοσυζήτηση της ηγεσίας για «σοσιαλισμό» μπροστά στην πρωτοφανή της κατρακύλα στα παραπάνω ζητήματα.