Οι σοσιαλδημοκράτες ηγέτες του «Κ»ΚΕ, πέρα απ’ τις όποιες κατά καιρούς δημαγωγίες, χαρακτηρίζονται από έναν μόνιμο, σταθερό και αθεράπευτο αντισταλινισμό-αντικομμουνισμό και ένα αβυσσαλέο αλλά κατανοητό για τους επαναστάτες κομμουνιστές ταξικό μίσος, όπως και κάθε λακές του κεφαλαίου, απέναντι στο ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ που δεν μπορούσε να μην εκδηλωθεί εκ νέου, και για πολλοστή φορά, στις 9 του ΜΑΗ.
Είναι δε τέτοιου μεγέθους το ταξικό μίσος απέναντι στο ΣΤΑΛΙΝ καιο αντισταλινισμός-αντικομμουνισμός των χρουστσοφικών σοσιαλδημοκρατών που στην εκδήλωση για τις 9 του Μάη στα Προπύλαια δεν αναφέρθηκε από κανένα ομιλητή το όνομα του ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ – όχι βέβαια για να συμφωνήσουν μαζί του (γιατί είναι γνωστό ότι είναι θανάσιμοι εχθροί του και αντίπαλοι της επαναστατικής του πολιτικής) – αλλά για να πράξουν το αυτονόητο: δηλ. να πράξουν αυτό που κάνουν όλοι οι αστοί που αναγκαστικά αναφέρουν το όνομά του, αφού αυτός ήταν τότε αρχηγός του σοβιετικού κράτους και ο στρατηλάτης της μεγάλης αντιφασιστικής ΝΙΚΗΣ.
Δεν γνωρίζουμε αν κάποιος ομιλητής ανέφερε το όνομά του σ’ αυτή την εκδήλωση ή αν αναφέρθηκε τότε λογοκρίθηκε φασιστικά απ’ τη σοσιαλδημοκρατική τους φυλλάδα, αφού το όνομα του ΣΤΑΛΙΝ απουσιάζει απ’ το αφιερωμένο στην εκδήλωση κείμενο του «Ριζοσπάστη» (10/5/2008, σελ. 13).
Αλλά και σε ένα άλλο ολοσέλιδο σχεδόν «κείμενο», ενός απ’ τους πιο έξαλλους και αδίστακτους γκεμπελίσκους μα και απ’ τους πιο χυδαίους δημοσιογραφίσκους του «Ριζοσπάστη» και απ’ τα πολλά ορφανά ψυχοπαίδια του Χριστόδουλου, δεν μνημονεύεται το όνομα του ΣΤΑΛΙΝ παρόλο που γίνεται αναφορά στην ΕΣΣΔ και στον Κόκκινο Στρατό, γιατί φαίνεται πως η ΕΣΣΔ και ο Κόκκινος Στρατός αλλά και ο πατριωτικός-αντιφασιστικός αγώνας των λαών της Σοβιετικής Ένωσης δεν καθοδηγήθηκαν απ’ τον ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ αλλά απ’ το «άγιο πνεύμα».
Ο σοσιαλδημοκράτης χρουστσοφικός θεατρίνος (άξιος μαθητής πολιτικά-θεατρικά του Νικήτα Χρουστσόφ) αφού χυδαιολογεί, ως συνήθως, και μιλά για κάποιους «γελοίους πλαστογράφους» που «”φτύνουν” το Στάλινγκραντ» («Ρ» 9/5/2008, σελ. 31) «ξεχνά» σκόπιμα να συμπεριλάβει σ’ αυτούς και τους δασκάλους του, Χρουστσόφ-Μπρέζνιεφ, αλλά και την αφεντιά του ως υπερασπιστή τους, γιατί αυτοί είναι οι πρώτοι που «έφτυσαν» την ηρωική πόλη – παγκόσμιο ΣΥΜΒΟΛΟ της αντιφασιστικής ΝΙΚΗΣ – Στάλινγκραντ, μετονομάζοντάς την σε Βόλγογκραντ, (για να ικανοποιήσουν-χαροποιήσουν τους χιτλερικούς ναζι-φασίστες), σύμβολο που σεβάστηκαν ακόμα και οι Γάλλοι ιμπεριαλιστές που διατήρησαν και διατηρούν ακόμα την ονομασία «ΣΤΑΛΙΝΓΚΡΑΝΤ» σε στάση του Παρισινού μετρό. Αυτό δείχνει ότι τα μαύρα αντισταλινικά χρουστσοφικά σκυλιά που εξέθρεψε η σαπίλα-βούρκος του καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού και «ξέρασε» στο διάβα της η Ιστορία είναι πιο λυσσασμένα και απ΄ τους ιμπεριαλιστές αφεντικά τους.
Όμως αυτή τη φορά ο δημοσιογραφίσκος του «Ριζοσπάστη» έχασε την ευκαιρία να γράψει ότι τον Κόκκινο Στρατό τον «συνέδεε» με το χιτλερικό φασιστικό στρατό το «κοινό» αίμα που χύθηκε από τις δυο πλευρές κατά τη διάρκεια που πολέμου (φαίνεται πως δεν έλαβε επιστολή à la Κουρόπουλο που να του υποδεικνύει να πράξει ανάλογα), όπως είχε το θράσος – εκφράζοντας τις αντιδραστικές του απόψεις και την προτίμησή του για τους «γαλαζοαίματους» – παλιότερα να γράψει, συμβουλεύοντας-προκαλώντας τους αντάρτες του ΔΣΕ να «δεχθούν» ότι τάχα τους «συνέδεε» με το μοναρχοφασιστικό στρατό το «κοινό» αίμα που χύθηκε κατά τη διάρκεια της ένοπλης πάλης 1946-49 δηλ. ότι στις φλέβες των ανταρτών έρεε το «ίδιο» αίμα μ’ εκείνο των «παιδιών» της Φρειδερίκης: το «γαλάζιο αριστοκρατικό αίμα» της γερμανίδας γκεσταπίτισας, των μοναρχοφασιστών και των ιμπεριαλιστών. (Επιστολή κάποιου μοναρχοφασίστα ονόματι Σπ. Κουρόπουλου ή αλλιώς «είμαι Νεοδημοκράτης μέχρι το μεδούλι, άνθρωπος δηλαδή της άλλης πλευράς και εκ πατρός που πολέμησε τους κομμουνιστές την καταραμένη εκείνη εποχή του Εμφυλίου» προς «Ριζοσπάστη»-Μπογιόπουλο: «μ’ εσάς, τους κομμουνιστές μας συνδέει το αίμα που χύθηκε άδικα εκατέρωθεν τη θλιβερή εκείνη εποχή» («Ρ» 11/7/2006, σελ 27). Εδώ ο σοσιαλδημοκράτης γκεμπελίσκος και θαυμαστής της μοναρχοφασιστικής Δεξιάς Ν.Μπογιόπουλος καμαρώνει πιασμένος χέρι-χέρι με τον Κουρόπουλο, περήφανοι και οι δυο που στις φλέβες τους ρέει άφθονο το ίδιο «γαλάζιο» αίμα των «παιδιών» της Φρειδερίκης της περιόδου 1946-49).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου