Το παρακάτω κείμενο του συντρόφου Γιάννη Β. Καραστάθη γράφτηκε στα πλαίσια του προσυνεδριακού Διαλόγου για τις Θέσεις του 16ου Συνεδρίου και δόθηκε στο «Ριζοσπάστη» για δημοσίευση. Όμως ο «Ριζοσπάστη» απέφυγε να το δημοσιεύσει.
Αγαπητοί σύντροφοι, ακόμα ένα συνέδριο, το 16ο και 8 ο, μετά την πραξικοπηματική 6 η Ολομέλεια το Μάρτη του 1956, συνέρχεται στα μέσα του Δεκέμβρη αυτού του χρόνου. Από τις συζητήσεις και κυρίως τις αποφάσεις αυτού του Συνεδρίου θα εξαρτηθεί η παραπέρα πορεία του ΚΚΕ και του εργατο-λαϊκού κινήματος στη χώρα μας στη χαραυγή και όχι μόνο του 21 ου αιώνα.
Το ΚΚΕ το 1940-1949 οργάνωσε και καθοδήγησε δύο επαναστάσεις, τον Ε.Λ.Α.Σ και τον Δ.Σ Ελλάδας, και αναδείχτηκε η πρώτη πολιτική δύναμη της χώρας και το πρώτο Επαναστατικό Κόμμα της Ευρώπης.
Η πρώτη επανάσταση χάθηκε βασικά από δικά μας λάθη, από μια ηγεσία που έπασχε από μια ανίατη... πολιτική μυωπία, από τους οπορτουνιστές Δ. Παρτσαλίδη, Βαφειάδη και κυρίως από την προδοσία του Γ. Σιάντου, με την προδοσία της Βάρκιζας, με την παράδοση στον «εχθρό» των τιμημένων όπλων του ΕΛΑΣ.
Η δεύτερη επανάσταση ηττήθηκε και από δικά μας λάθη, πάλη της ηγεσίας των συμβιβαστών-συνθηκολόγων, Μ. Βαφειάδη, Δ. Παρτσαλίδη, Β. Μπαρτζιώτας και άλλους, αλλά κυρίως από εξωελληνικούς παράγοντες και την ανοιχτή προδοσία του Τίτο.
Ο Δημοκρατικός Στρατός υποχωρούσε όταν αυτός αποφάσισε, συνταγμένος και πάνοπλος, έτοιμος πάντα να αναλάβει δράση όταν δημιουργούνταν οι κατάλληλες συνθήκες. Δεν πρόδωσε την επανάσταση, δεν παρέδωσε τα όπλα.
Πού οφείλονται αυτές οι επιτυχίες, αυτό το εκλογικό αποτέλεσμα; Μα φυσικά στη σωστή πολιτική του ΚΚΕ, με κύριο πρωταγωνιστή το ΓΓ του ΚΚΕ Νίκο Ζαχαριάδη. Ήταν τότε που και οι αμερικανοί «προστάτες» μας έλεγαν: «Μικρός ο τόπος - πολύς ο κομμουνισμός». Τα δε αδελφά ΚΚ μας έφερναν σαν παράδειγμα στη δράση τους.
Η «ΟΥΝΙΤΑ» την περίοδο αυτή – Μάρτης 1956, δημοσίευσε δίστηλο κύριο άρθρο της Σύνταξης με τον τίτλο: «Να ακολουθήσουμε το παράδειγμα των Ελλήνων Κομμουνιστών». Τα δε ΚΚ Ισπανίας και Πορτογαλίας έκαναν 45-50 χρόνια να πετύχουν κάτι ανάλογο με εμάς, που το πετύχαμε σε 5-6 χρόνια μετά από δύο ηττημένες επαναστάσεις.
Δυστυχώς αυτές οι επιτυχίες που θα μας οδηγούσαν στη νομιμοποίηση του ΚΚΕ και την γενική αμνηστία των πολιτικών κρατουμένων τις ανέκοψε η «6η Πλατειά Ολομέλεια» το Μάρτη του 1956 που συγκλήθηκε παράνομα και πίσω από τις πλάτες της ηγεσίας του ΚΚΕ και του Γενικού Γραμματέα σ. Ν. Ζαχαριάδη από τη συμμορία του κρυφοτροτσκιστή Χρουτσιόφ και το δολοφόνο φινλανδό-εβραίο Όττο Κοουσίνεν με μαριονέτες στο ΚΚΕ τους διαγραμμένους για σοβαρά λάθη: Δ. Παρτσαλίδης, Μ. Βαφειάδης κ.α.
Η κρίση αυτή δυνάμωσε και βάθαινε πιο πολύ ύστερα από το «νόθο» 8ο Συνέδριο» του ΚΚΕ το 1961, όπου η διορισμένη κλίκα Βαφειάδης, Κολιγιάννης, Δημητρίου κ.α. αυθαίρετα άλλαξαν τη σωστή πολιτική του ΚΚΕ και στη θέση της ύψωσαν το κουρέλι του ρεβιζιονισμού και του εξευμενισμού της αντίδρασης, τη σοσιαλισμοκτόνα πολιτική του ειρηνικού περάσματος από το καπιταλισμό στο σοσιαλισμό. Τα κύρια χαρακτηριστικά της πολύχρονης κρίσης είναι: ο φραξιονισμός, οπορτουνισμός, λικβινταρισμός, αναθεωρητισμός. Ήταν άραγε αναγκαία αυτή η αλλαγή της πολιτικής; Όχι, απεναντίας ήταν καταστροφική για το κίνημα.
Γιατί εκτός από την αλλαγή της πολιτικής, έφερε και το οργανωτικό ξεχαρβάλωμα του Κόμματος, τη διάλυση όλων των κομματικών οργανώσεων, με τις μαζικές με φιρμάνι κατά εκατοντάδες και χιλιάδες διαγραφές, φυλακίσεις και εξορίες βετεράνων, στελεχών του Κόμματος και την εξόντωση του σ. Ν. Ζαχαριάδη στη Σιβηρία, τις παραμονές της πτώσης της χούντας και τη νομιμοποίηση του ΚΚΕ.
Αναφέρω δύο παραδείγματα της αυθαιρεσίας τους: α) μια μικρή Κ.Ο τη Νο 14, με 321 κομματικά μέλη, με τη φράξια ήταν 19 είτε το 6.2%, και β) την Κομματική Οργάνωση Τασκένδης (Κ.Ο.Τ), την μεγαλύτερη Κ.Ο Πολιτικών Προσφύγων στο εξωτερικό με 7.800 οργανωμένα κομματικά μέλη. Με τους φραξιονιστές Π. Δημητρίου και ΣΙΑ ήταν αρχικά 300 ήτοι ποσοστό 4,2%. Και μόνο ύστερα από τις ομαδικές διαγραφές και τα μέτρα καταστολής των χρουτσιοφικών αύξησαν... τη δύναμή τους που ποτέ όμως δεν ξεπέρασε το 15-16%. Αυτό διαπίστωσε και ο Χ. Φλωράκης όταν το 1968 ήρθε στη Τασκένδη, στο Αχτίφ στελεχών που συγκάλεσε, είμαστε 400 και πάνω στελέχη, πολλοί σύντροφοι Ζαχαριαδικοί γνωστοί του Χ. Φλωράκη. Με αυτήν τη δύναμη το 4,2% οι φραξιονιστές διέλυσαν το ΚΚΕ.
Σύντροφοι, από την μεταπολίτευση και δω πέρασαν 25 χρόνια, χωρίς την αποτελεσματική δράση, που ήλπιζε ο λαός, του κόμματος λόγω της πολυδιάσπασης και της έλλειψης σωστής ταχτικής και στρατηγικής. Ενώ με την πείρα που έχουμε, αν είμαστε ενωμένοι, θα ήμασταν η πρώτη πολιτική δύναμη της χώρας.
Η συντηρητική παράταξη, με όποιες επωνυμίες και αν παρουσιάζεται κάθε φορά, ποτέ δεν θα είχε τη σημερινή της δύναμη. Ούτε το ΠΑΣΟΚ θα μπορούσε να σχηματίσει αυτοδύναμες... κυβερνήσεις, χωρίς την ουσιαστική συνδρομή πολλών αγωνιστών και οπαδών της Εθνικής Αντίστασης, οι οποίοι το ψηφίζουν επειδή είναι απογοητευμένοι από την μετά του 1956 πολιτική των ηγεσιών του ΚΚΕ. Όμως στο χέρι όλων μας είναι, και με αφορμή το 16ο Συνέδριο του Κόμματος, να αλλάξουμε την κατάσταση προς όφελος του ΚΚΕ, του εργαζόμενου λαού και της δεινοπαθημένης πατρίδας μας.
Τι πρέπει, κατά την άποψή μου, να συζητήσει και να αποφασίσει το Συνέδριο;
Να εφαρμόσει την Λενινιστική αρχή του Β.Ι. ΛΕΝΙΝ που λέει: «πριν ενωθούμε και για να ενωθούμε πρέπει στην αρχή σταθερά και αποφασιστικά να ξεκαθαρίσουμε!».
Να καταδικάσουμε ανοιχτά την «6η Ολομέλεια» του 1956 και το «8 ο νόθο» Συνέδριο που διέλυσε το ΚΚΕ και συνέστησε στα μέλη του να προσχωρήσουν στη ΕΔΑ.
Να στηριχθεί στις αποφάσεις της 3ης Συνδιάσκεψης του Οχτώβρη του 1950 και τις αποφάσεις της 5ης Ολομέλειας στις 28-29.12 του 1955 που μας οδήγησαν στο λαμπρό εκλογικό αποτέλεσμα του 1956-1958.
Πιο συγκεκριμένα, η προσπάθεια για το ξεπέρασμα της 44χρονης κρίσης πρέπει να αρχίσει με μια γενική συζήτηση στο ΚΚΕ απ’ τα κάτω ως τα πάνω για να αποφασίσουν οι κουκουέδες μόνοι τους λεύτερα και αυτοκέφαλα για την πορεία του κινήματος και την τύχη του κόμματος, για να ξεκαθαρίσουν τον κόπρο του Αυγείου και ξαναγίνουν αφεντικά στο σπίτι τους.
Έχοντας σαν βάση, στην εκτίμηση, τις διαπιστώσεις και θέσεις του «8ου Συνεδρίου» 1958, το παίρνουμε αυτό σαν συμπυκνωμένο εκφραστή όλης της από το 1956 πολιτικής και δράσης της «νέας ηγεσίας».
Την ανάλυση και εξέταση που θα κάνουμε θα πρέπει να τη χωρίσουμε σε δύο βασικά μέρη:
- πολιτικές εκτιμήσεις, διαπιστώσεις, και θέσεις της «νέας ηγεσίας» για τη δουλειά του ΚΚΕ στη περίοδο 1945-1955.
- πολιτική γραμμή και πραχτική δουλειά της νέας καθοδήγησης από το 1956 μέχρι σήμερα, μέχρι και το 15ο Συνέδριο.
Άλλος Δρόμος ούτε απομένει αλλά ούτε και υπάρχει.
Αλμυρός, 29.11.2000
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου