ICMLPO: Οι αντιθέσεις του ιμπεριαλιστικού καπιταλισμού οξύνονται, ο αγώνας της εργατικής τάξης και των λαών αναπτύσσεται

Ανακοίνωση της διεθνούς Σύσκεψης των μαρξιστικών-λενινιστικών Κομμάτων και Οργανώσεων – ICMLPO

Οι αντιθέσεις του ιμπεριαλιστικού καπιταλισμού οξύνονται, ο αγώνας της εργατικής τάξης και των λαών αναπτύσσεται

Η Ολομέλεια της ICMLPO (διεθνής Σύσκεψη των μαρξιστικών-λενινιστικών Κομμάτων και Οργανώσεων) συνήλθε τον Οκτώβρη 2019 στη Γερμανία, σε μια περίοδο, που οι λαοί της Ασίας, Αφρικής και Λατινικής Αμερικής ξεσηκώθηκαν ο ένας μετά τον άλλον .

Η διεθνής μπουρζουαζία και ο διεθνής καπιταλισμός μπορούν μόνο να μεγαλώσουν τα κοινωνικά προβλήματα, να προσθέσουν και άλλα στα ήδη υπάρχοντα και να τα καταστήσουν άλυτα.

Ας θυμηθούμε, πως με τη νέα παγκόσμια τάξη υπόσχονταν για όλους ειρήνη και ευημερία και πως με την παγκοσμιοποίηση, που θα μετέτρεπε τον κόσμο σε «ένα μικρό χωριό» και θα απελευθέρωνε την ανθρωπότητα απ’ τα προβλήματά της, θα έθετε τέρμα στην εκμετάλλευση και στις κοινωνικές τάξεις.

Η εργατική τάξη και οι καταπιεσμένοι του κόσμου, με την αφόρητη χειροτέρευση των όρων ζωής και εργασίας, γνώρισαν ακριβώς το αντίθετο. Οι εμπειρίες των εργατών, με την αύξηση της ανεργίας, τη μείωση των μισθών, την αύξηση της φτώχιας, με την περικοπή των κοινωνικών παροχών και την άνοδο των τιμών και των φόρων, όπως επίσης με την χειροτέρευση των συνθηκών ικανοποίησης των βασικών αναγκών τους οδηγεί να συνειδητοποιήσουν, ότι ο καπιταλισμός δεν έχει τίποτε να τους προσφέρει. Η πηγή όλων αυτών των προβλημάτων, βρίσκεται στο γεγονός, ότι η καπιταλιστική παραγωγή οδηγεί μόνο στην αύξηση των Κερδών των μονοπωλίων.

Αυτή η χειροτέρευση εκφράζεται στην κρίση, στην οποία έχουν συμπαρασυρθεί ήδη πολλές εξαρτημένες χώρες και η οποία έχει προκαλέσει σ’ ολόκληρο τον καπιταλιστικό κόσμο μια επιβράδυνση της οικονομικής μεγέθυνσης, ιδιαίτερα της βιομηχανικής παραγωγής. Αυτή συνοδεύεται από μια έλλειψη αξιοποίησης του παραγωγικού δυναμικού, από κλείσιμο επιχειρήσεων και απολύσεις. Υπάρχουν ενδείξεις, ότι η επόμενη κρίση της παγκόσμιας καπιταλιστικής οικονομίας θα είναι χειρότερη από εκείνη του 2008. Και αυτή τη φορά η κρίση θα έχει καταστροφικότερες συνέπειες, επειδή τα πιο ισχυρά ιμπεριαλιστικά κράτη δεν έχουν καμιά δυνατότητα να παρέμβουν κεντρικά.

Η όξυνση των ενδοιμπεριαλιστικών αντιθέσεων και των αντιθέσεων μεταξύ των μονοπωλίων και η διόγκωση των συγκρούσεων συμφερόντων έχουν ήδη οδηγήσει σε «εμπορικούς πολέμους». Αυτές οι αντιθέσεις και συγκρούσεις είναι το αποτέλεσμα της σφοδρής ορμής των ιμπεριαλιστικών μονοπωλίων για την απόσπαση μέγιστου κέρδους και χωρίς αμφιβολία έχουν αρνητική επίδραση στην παγκόσμια οικονομία.

Η άνιση ανάπτυξη των μονοπωλίων και των ιμπεριαλιστικών χωρών καθώς και των επιχειρήσεων και των κλάδων οδηγεί σε διαφοροποιήσεις την ικανότητα απόδοσης των μονοπωλιακών ομάδων του χρηματιστικού κεφαλαίου και των ιμπεριαλιστικών κρατών, κάτι που οδηγεί σε διεκδικήσεις ξαναμοιράσματος του κόσμου. Η ΗΠΑ, η Κίνα η Ρωσία και οι γερμανο-γάλλοι ιμπεριαλιστές, οι οποίοι ελέγχουν τη συγκλονιζόμενη από αντιθέσεις ΕΕ, είναι οι πιο σπουδαίοι ιμπεριαλιστές.

Ανάμεσα σ’ αυτούς βρίσκεται σε πρώτη γραμμή η σύγκρουση μεταξύ των ΗΠΑ και της Κίνας.

Οι ΗΠΑ είναι η πιο μεγάλη ιμπεριαλιστική ηγεμονική δύναμη:

- Εξαιτίας της βιομηχανικής και χρηματιστικής βάσης,

- το μέγεθος των χωρών και των περιοχών που εξαρτώνται απ’ αυτές,

- το «όπλο» του δολαρίου,

- των στρατιωτικών βάσεών της παντού στον κόσμο,

- λόγω της αδιάκοπης ικανότητας να επιβάλλει τη θέλησή της στο ΝΑΤΟ των δυτικών δυνάμεων, παρά τις μεταξύ τους συγκρούσεις συμφερόντων,

- και εξαιτίας των στρατιωτικών δαπανών, οι οποίες ξεπερνούν τις συνολικές δαπάνες των υπόλοιπων χωρών.

Η υστερία, να διαφυλάξουν ότι κατέχουν, κάνει τις ΗΠΑ επιθετικές, πολεμοχαρείς και πιο αδίστακτες.

Από την πλευρά της η Κίνα, λόγω της πλήρους σύγχρονης βάσης του καπιταλισμού της απ’ την οποία απορρέει μια ταχεία βιομηχανική και οικονομική μεγέθυνση, το επίπεδο της καπιταλιστικής συσσώρευσης απ’ την οποία απορρέει οικονομική επέκταση και το δυναμικό είναι μια εν δυνάμει σημαντική ιμπεριαλιστική δύναμη, που στην προσπάθειά της να ξεπεράσει τις ΗΠΑ, συμπεριλαμβάνει στην ατζέντα της το ξαναμοίρασμα του κόσμου. Τώρα, προσπαθεί να βελτιώσει αντίστοιχα τη στρατιωτική της μηχανή. Η σύγκρουση μεταξύ των ΗΠΑ και Κίνας, καθώς οι συγκρούσεις μεταξύ των άλλων ιμπεριαλιστών να διατηρήσουν ότι κατέχουν και να το επεκτείνουν σε βάρος των άλλων έχει οδηγήσει τελικά σε πολέμους για την εξουσία και έχει ήδη επεκτείνει την επιρροή σ’ όλους τις ηπείρους.

Οι ενδοιμπεριαλιστικές αντιθέσεις και συγκρούσεις έχουν μια αρνητική επίδραση στην παγκόσμια οικονομία και οδηγούν στη χειροτέρευση των συνθηκών ζωής και εργασίας των εκμεταλλευόμενων μαζών, επειδή οι ιμπεριαλιστές επιδιώκουν την εκμετάλλευση της εργατικής τάξης και των καταπιεσμένων λεηλατημένων λαών.

Σε όλα τα μέρη του κόσμου και ιδιαίτερα οι οξυμένες συγκρούσεις μεταξύ τους σε ορισμένος περιοχές κανένας ιμπεριαλιστής δεν είναι φίλος των εργατών και των λαών. Οι υποσχέσεις τους προς τους λαούς για οικονομική και πολιτική συμπαράσταση για να φέρουν ανεξαρτησία και δημοκρατία είναι μόνο χοντρά ψέματα. Είναι μονοπωλιστές γκάγκστερ, εκμεταλλευτές και ληστές, ανεξάρτητα από το τι υπόσχονται, νοιάζονται μόνο για τα Κέρδη σε βάρος των λαών και εκμεταλλευόμενοι τις σφαίρες ηγεμονίας υποτάσσουν και δυναμώνουν την εξάρτηση των λαών.

Ενώ κανένας ιμπεριαλιστής δε διστάζει να χρησιμοποιήσει την παραμικρή ευκαιρία για να λεηλατήσει τον πλούτο των λαών και να επεκτείνει την οικονομική και πολιτική του επιρροή μέσω της επέκτασης των σχέσεων εξάρτησης, ιδιαίτερα οι ιμπεριαλιστές των ΗΠΑ είναι σε επίθεση ενάντια στους λαούς με μια σειρά κυρώσεις, εμπάργκο και καταλήψεις. Γι’ αυτό χρησιμοποιεί τις πάνω από 800 στρατιωτικές βάσεις, τον ισραηλινό σιωνισμό και αντιδραστικές περιφερειακές δυνάμεις όπως Σαουδική Αραβία και Κολομβία. Διατηρεί ακόμα δυνάμεις κατοχής στο Αφγανιστάν και το Ιράκ. Πριν από λίγο μετέφερε την πρεσβεία από το Τελ Αβίβ στην Ιερουσαλήμ.

Η ICMLPO καταδικάζει όλες αυτές τις επιθέσεις.

Η ICMLPO αναγνωρίζοντας απεριόριστα το δικαίωμα των λαών και των εθνών για Αυτοδιάθεση συμπεριλαμβανομένου και το δικαιώματος συγκρότησης δικού τους κράτους εκφράζει την αλληλεγγύη της στους καταπιεσμένους λαούς και τους απελευθερωτικούς τους αγώνες, πρώτα απ’ όλα μ’ εκείνους της Βενεζουέλας, Ιράν, Παλαιστίνης, Κούβας, Κασμίρ και των Κούρδων.

Το γεγονός, ότι οι αντιφάσεις μεταξύ εργασίας και κεφαλαίου, μεταξύ των ιμπεριαλιστών και των λαών και των ιμπεριαλιστών μεταξύ τους οξύνονται, σημαίνει, ότι η καπιταλιστικο-ιμπεριαλιστική επίθεση καθώς και ο κίνδυνος του φασισμού και του πολέμου αυξάνεται. Η εργατική τάξη και οι καταπιεσμένοι λαοί θα παρασυρθούν σε μια χειρότερη κατάσταση, αν δεν υπάρξει αντίσταση.

Όταν η κυρίαρχη τάξη δεν μπορεί να ελέγξει την κρίση του καπιταλισμού, η οποία βαθαίνει την κατάπτωση και τη στασιμότητα και δεν μπορεί να καταπιέσει τις διεκδικήσεις της εργατικής τάξης και των λαών, θα καταφύγει φυσικά στο φασισμό. Αυτή είναι η πιο οξεία μορφή των αντιδραστικών επιδιώξεων των μονοπωλίων. Και οι συγκρούσεις μεταξύ των ιμπεριαλιστικών σκύλων θα οδηγήσουν σε ένα νέο ιμπεριαλιστικό πόλεμο.

Είναι όμως επίσης σωστό, ότι οι αρνητικές συνέπειες του καπιταλισμού οδηγούν σε κινητοποίηση της εργατικής τάξης και των καταπιεσμένων λαών.

Πριν λίγο καιρό στην Ινδία 200 εκατομμύρια εργάτες συμμετείχαν στις απεργίες. Στο Ιράν τον τελευταίο χρόνο και αυτό το χρόνο πραγματοποιήθηκαν απεργίες και διαδηλώσεις στις οποίες συμμετείχαν δεκάδες χιλιάδες εργάτες. Ενώ στην Ευρώπη αυξήθηκαν οι απεργίες, στα τελευταία δυο χρόνια έγιναν απεργιακές δράσεις, με νεότερη περίπτωση την απεργία των μεταλλεργατών. Μετά από ένα μεγάλο χρονικό διάστημα στασιμότητας η εργατική τάξη μπήκε εκ νέου σε κινητοποιήσεις, όπως δείχνουν μερικές απεργίες και άλλες δράσεις διαφορετική έκτασης, παρόλο που δεν πήραν πανεθνικό χαρακτήρα.

Τον Οκτώβρη ζούμε το ξέσπασμα πολλών λαϊκών κινημάτων ως αποτέλεσμα των καταστροφικών συνεπειών του καπιταλισμού και της καταπίεσης απ’ τις αντιδραστικές δυνάμεις. Σε πολλές χώρες αυτά τα κινήματα ανέδειξαν την τάση, να μετατραπούν σε εξεγέρσεις και άρχισαν να παίρνουν πολιτικό χαρακτήρα. Στη Burkina Faso ο λαός πριν 4 χρόνια ματαίωσε στρατιωτική πραξικόπημα. Στο Σουδάν ανατράπηκε ο Omar al Bashir. Στην Αλγερία αναγκάστηκε να παραιτηθεί ο Bouteflika και να αποσύρει την υποψηφιότητα του. Στο Λίβανο παραιτήθηκε ο πρωθυπουργός Hariri. Ο ιρακινός πρωθυπουργός ανακοίνωσε την παραίτηση του. Στη Χιλή ο πρόεδρος Sebastian Pinera αναγκάστηκε να αποσύρει τα αποφασισμένα οικονομικά μέτρα. Στον Ισημερινό ο πρόεδρος Μoreno ματαίωσε τα οικονομικά μέτρα. Στη Haiti, Irak, Honduras, Guinea, κλπ. ο αγώνας των λαών που εξεγέρθηκαν δεν μπόρεσε να αντιμετωπιστεί από τις κυβερνήσεις. Ο αριθμός των λαϊκών εξεγέρσεων με μεγάλη συμμετοχή της εργατικής τάξης μεγαλώνει.

Η εξέγερση της εργατικής τάξης και των λαών ενάντια στην εκμετάλλευση και την καταπίεση απ’ τα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό είναι ο μοναδικός δρόμος, για να αποκρουστεί η επίθεση του κεφαλαίου, για να αποτραπεί ο κίνδυνος του φασισμού και του πολέμου καθώς και να συνεχιστεί ο αγώνας για κοινωνική και εθνική απελευθέρωση.

Ο σοσιαλρεφορμισμός πέφτει στο κενό, επειδή δεν είναι σε θέση να σταματήσει το ξεσήκωμα της εργατικής τάξης και των λαών. Είναι φυσικό, ότι η γραμμή της «ειρηνικής συνεργασίας των τάξεων» που ακολουθεί ο ρεφορμισμός, η οποία δεν έχει τίποτε άλλο να προσφέρει παρά τη συμφιλίωση μεταξύ των αντικειμενικών επαναστατικών αγώνων και των αντιδραστικών δυνάμεων, έχει ραγίσει-σπάσει.

Η Σύσκεψή μας απευθύνει έκκληση στους εργάτες όλων των χωρών:

Ο μοναδικός δρόμος για την απελευθέρωσή μας είναι ο αγώνας ενάντια στον καπιταλισμό, για την ανατροπή της κυριαρχίας του κεφαλαίου και την εξάλειψη των εκμεταλλευτικών σχέσεων, χωρίς αυταπάτες για κάποιο τμήμα της μπουρζουαζίας ή μιας ιμπεριαλιστικής δύναμης. Πρέπει να θέσουμε τέρμα στην αστική κυριαρχία και να οργανωθούμε οι ίδιοι σε κυρίαρχη τάξη, η οποία θα στηρίζεται στη δική της δύναμη.

Δεν μπορούμε όμως να το πετύχουμε, όταν είμαστε διασπασμένοι και ανοργάνωτοι. Γι’ αυτό πρέπει στις χώρες μας να οργανωθούμε σε ανεξάρτητα Κόμματα της εργατικής τάξης, όπου υπάρχει και όπου δεν υπάρχει πρέπει να το οργανώσουμε. Πρέπει να διεξάγουμε την ταξική μας πάλη ανεξάρτητα απ’ τη μπουρζουαζία.

Με αυτό το σκοπό δεν πρέπει μόνο να συμμετέχουμε στους αγώνες του λαού που αναπτύσσονται χωρίς την πρωτοβουλία μας, αλλά πρέπει και να τους καθοδηγήσουμε, με το να οργανώνουμε τους αγώνες των εργατών στην πόλη και την επαρχία και να στρέφουμε αυτούς τους αγώνες ενάντια στον καπιταλισμό.

Η Σύσκεψή μας καλεί-απαιτεί επέκταση της πάλης των καταπιεσμένων λαών και εθνών του κόσμου:

Ο μοναδικός δρόμος για την απαλλαγή από τη λεηλασία και την ιμπεριαλιστική μονοπωλιακή καταπίεση είναι η διεξαγωγή ενός ασυμβίβαστου αγώνα ενάντια στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και τα μονοπώλια. Πρέπει να ακολουθήσουμε το παράδειγμα των αγώνων που διεξάγονται σε μερικές χώρες, να βοηθήσουμε να αναπτυχθούν και στη χώρα μας και να τους επεκτείνουμε. Οι λαοί δεν έχουν άλλους φίλους παρά μόνο τον εαυτό τους. Μπορούμε να στηριζόμαστε μόνο στους εαυτούς μας και τους εργάτες , οι οποίοι αποτελούν τμήμα των λαών.

Πρέπει να ενωθούμε, να οργανωθούμε και να διεξάγουμε την πάλη ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τα μονοπώλια. Ο κοινός και οργανωμένος αγώνας της εργατικής τάξης και των καταπιεσμένων λαών είναι ακατανίκητος.

Διεθνής Σύσκεψη των μαρξιστικών-λενινιστικών Κομμάτων και Οργανώσεων – ICMLPO

Γερμανία, Οκτώβρης 2019