Περιφερειακή συνάντηση ICMLPO: ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΚΑΙ ΤΑ ΚΑΘΗΚΟΝΤΑ ΜΑΣ

Περιφερειακή Σύσκεψη των μαρξιστικών-λενινιστικών Κομμάτων και Οργανώσεων, μέλη της ICMLPO

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΚΑΙ ΤΑ ΚΑΘΗΚΟΝΤΑ ΜΑΣ

Εμείς, τα μαρξιστικά-λενινιστικά Κόμματα και Οργανώσεις της Ευρώπης συναντηθήκαμε στην Ισπανία ως φιλοξενούμενοι του αδελφού Κόμματος PCE(m-l). Συζητήσαμε σε βάθος για τη σημερινή κατάσταση στην Ευρώπη και για τα καθήκοντά μας.

Το προτσές της ευρωπαϊκής οικοδόμησης συντελείται στο γενικότερο πλαίσιο της κρίσης του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος: η ΕΕ είναι ολοκληρωτικά ενσωματωμένη σ’ αυτό το σύστημα και αποτελεί μέρος του.

Η κρίση της ευρωπαϊκής οικοδόμησης είναι μια έκφραση των σύμφυτων εσωτερικών Αντιφάσεων (=Widerspruch) του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος:

– της Αντίφασης μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας,

– των Αντιφάσεων μεταξύ των μονοπωλίων και των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων,

– των Αντιφάσεων μεταξύ των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων από τη μια και των καταπιεσμένων εθνών από την άλλη.

Η οικοδόμηση της Ευρώπης είναι ένα πεδίο μάχης μεταξύ των κύριων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων ΗΠΑ, Κίνας και Ρωσίας, οι οποίες ανταγωνίζονται μεταξύ τους και συγκρούονται η μια με την άλλη: αναμειγνύονται επίσης στην ΕΕ, για να παρεμποδίσουν την ανάπτυξή της ως ιμπεριαλιστή ανταγωνιστή.

Σήμερα η εθνικιστική πολιτική και ο προστατευτισμός (=Protektionismus), που εφαρμόζονται από τον ιμπεριαλισμό των ΗΠΑ, ακόμα σήμερα είναι η πιο ισχυρή και πιο επιθετική δύναμη, αποσταθεροποιεί τον κόσμο ολόπλευρα και βαθαίνει τις Αντιφάσεις μεταξύ των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Συνεχίζει και δυναμώνει τις εντάσεις μεταξύ των ευρωπαϊκών συμμάχων στην Ευρώπη, που είναι μέλη του ΝΑΤΟ, και της Ρωσίας, με το να περικυκλώνει στρατιωτικά μέσω της εγκατάστασης πυραύλων, την αύξηση στρατευμάτων και των μεγάλων στρατιωτικών γυμνασίων στις Βόρειες χώρες.

Η οικονομική και πολιτική σύγκρουση με τον κινέζικο ιμπεριαλισμό πλήττει βαθιά την ΕΕ.

Η Κίνα αναπτύσσει μια δραστήρια οικονομική πολιτική με πολιτικές και γεωστρατηγικές φιλοδοξίες με σκοπό να επεκτείνει την επιρροή της στην Ευρώπη και να ανοίξει νέες αγορές για τα μονοπώλιά της. Ο λεγόμενος «νέος δρόμος του μεταξιού» συγκεκριμενοποιεί αυτούς τους σκοπούς. Εκμεταλλευόμενη τις εσωτερικές Αντιφάσεις της ΕΕ, η Κίνα προτείνει «deals” για επενδύσεις με διάφορες κυβερνήσεις – Ελλάδας, Ιταλίας, Ουγγαρίας, αλλά και Γαλλίας, Ολλανδίας, αλλά και τις υποσχέσεις για δυνατότητες εξαγωγών στην ίδια την αγορά της. Αυτή η πολιτική προκαλεί διάσπαση και πολιτικές αλλά και οικονομικές συγκρούσεις μεταξύ των διαφόρων κρατών της ΕΕ, άλλα και με τον ιμπεριαλισμό των ΗΠΑ.

Η Κίνα επεκτείνει την επιρροή της και προς την Αφρική, με τον ισχυρισμό, μιας «δίκαιης» συμβολής στην οικονομική ανάπτυξη αυτών των χωρών, ιδιαίτερα στον τομέα των Υποδομών (δρόμους, σιδηροδρόμους, γέφυρες, κλπ.). Η Κίνα αναλαμβάνει τον έλεγχο των ορυκτών, πετρελαίου, γης σε βάρος των αγροτών και των επαρχιακών Κοινοτήτων. Οι λεγόμενες «ισότιμες σχέσεις» δεν είναι καθόλου ισότιμες και αποτελούν στην πραγματικότητα πρόσχημα για την ιμπεριαλιστική ληστρική πολιτική της και για την κατάκτηση νέων αγορών για τα εμπορεύματά της. Υπό το πρόσχημα της «μη ανάμιξης στις εσωτερικές υποθέσεις» στηρίζει αντιδραστικές κυβερνήσεις, που καταπιέζουν τους λαούς τους.

Η Ρωσία εκμεταλλεύεται επίσης πολύ δραστήρια τις Αντιφάσεις μεταξύ των ευρωπαίων ιμπεριαλιστών και των καπιταλιστών, ιδιαίτερα στο ζήτημα της εξαγωγής του φυσικού αέριου.

Εξαιτίας του χαρακτήρα της και της δομής από τα διαφορετικά ιμπεριαλιστικά και καπιταλιστικά κράτη, η ΕΕ υπόκειται κι αυτή στη δράση του νόμου της ανισόμετρης ανάπτυξης, που είναι σύμφυτος στο καπιταλιστικό και ιμπεριαλιστικό σύστημα. Όλες αυτές οι Αντιφάσεις αναπτύσσονται και δρουν μαζί. Εμφανίστηκαν σαν παράδειγμα στο πρόβλημα του Brexit, που ως τα σήμερα δεν έχει ακόμα λυθεί. Σε κάθε περίπτωση το Brexit, είτε πραγματοποιηθεί ή όχι, αδυνατίζει την οικοδόμηση της Ευρώπης.

Όμως η κρίση, που επιδρά στην ΕΕ, δεν σταματά την εφαρμογή των υπερεθνικών εγκαταστάσεων όπως ευρωπαϊκών πρακτορείων (ενέργειας, μεταφορών, παροχής υπηρεσιών…), ντιρεκτίβες, διατάγματα και νόμους που εκδίδονται από την ευρωπαϊκή Κομισιόν και το ευρωπαϊκό Συμβούλιο (αποτελείται από τις κυβερνήσεις των κρατών μελών), τα οποία συνεχίζονται με την προώθηση και εφαρμογή της νέο-φιλελεύθερης οικονομικής πολιτικής προς όφελος των μεγάλων μονοπωλίων.

Αυτοί οι μηχανισμοί περιορίζουν τον εθνικό έλεγχο και την ικανότητα ρύθμισης των κρατών σε σπουδαίους τομείς, όπως ενέργεια, μεταφορές, κλπ., και μάλιστα τους καταπιέζουν.

Τα αντεργατικά και αντιλαϊκά μέτρα θα εφαρμόζονται παραπέρα και θα πολλαπλασιάζουν τον κοινωνικό ανταγωνισμό, τον ανταγωνισμό «όλοι εναντίον όλων» και τον ανταγωνισμό μεταξύ των εργατών …

Ο γερμανικός και γαλλικός ιμπεριαλισμός καθοδηγούν το προτσές της ευρωπαϊκής οικοδόμησης – προς το συμφέρον των δικών τους μονοπωλίων. Αλλά ανταγωνίζονται και μεταξύ τους. Σήμερα προτείνουν να ξεπεράσουν την κρίση μέσω της προώθησης-επέκτασης της στρατιωτικο-βιομηχανικής βάσης (αεροπλάνα, τανκς, ντρόουνς, πυραύλους…) με τη βοήθεια της ανάπτυξης μιας ευρωπαϊκής «αμυντικής πολιτικής». Ως τώρα η πολιτική αυτή είναι σε συμφωνία με το ΝΑΤΟ, ιδιαίτερα με την απόφαση-υπαγόρευση να δίνεται το 2% του ΑΕΠ για τον πολεμικό Προϋπολογισμό, προφανώς σε βάρος ιδιαίτερα του κοινωνικού Προϋπολογισμού. Αυτό οδηγεί τα «ουδέτερα κράτη» της ΕΕ με τη συμμετοχή τους στην PESCO (Permanent Structured Cooperation = μόνιμη διαρθρωμένη στρατιωτική συνεργασία) να προσδεθούν στη στρατιωτικοποίηση.

Αυτή η τάση προς τη στρατωτικοποίηση ξαπλώνεται σε ολόκληρο τον κόσμο και η ΕΕ συμμετέχει σ’αυτή. Η ΕΕ δεν είναι παράγοντας ειρήνης, αντίθετα είναι παράγοντας πολέμου.

Οι μπουρζουαζίες των ευρωπαϊκών κρατών για να προωθήσουν τις αντιδραστικές επιθέσεις στους εργάτες και στους λαούς ακολουθούν μια πολιτική καταπίεσης των κοινωνικών διαμαρτυριών. Αστυνομικό κράτος, πάντοτε καταπιεστικοί νόμοι, όλο και λιγότερα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα, συνεχής περιορισμός τους.

Συλλήψεις μαχητικών εργατών… ταυτόχρονα προώθηση αντιδραστικών, φασιστικών κινημάτων και κομμάτων που συμμετέχουν σε εκλογές. Εκμεταλλεύονται την κρίση της παραδοσιακής Δεξιάς και των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων, που όλοι τους υποστη-ρίζουν την ΕΕ και την νεο-φιλελεύθερη πολιτική. Ο σκοπός αυτών των δεξιών εξτρεμιστών και μάλιστα φασιστικών κομμάτων είναι η προώθηση της διάσπαση, του ρατσισμού και της εχθρότητας προς τους ξένους και η εξάπλωση του αντιδραστικού εθνικισμού.

Η «Αφρική είναι το μέλλον μας» διακηρύσσουν ορισμένοι απ’ τους πρωθυπουργούς και οι ηγέτες της ΕΕ. Εννοούν μ’ αυτό ότι η Αφρική αποτελεί την αποκλειστική αγορά για τα προϊόντα τους, ότι ο ορυκτός πλούτος, το νερό, τα τρόφιμα, η γη, οι ενεργειακές πηγές… των Αφρικανικών χωρών υπάρχουν για τα μονοπώλια τους. Μάλιστα θεωρούν δικαίωμά τους να εξάγουν όλων των ειδών απόβλητα (βιομηχανικά, χημικά και πυρηνικά απόβλητα…). Εν συντομία θεωρούν την Αφρική ως δική τους ιδιοκτησία και την υπερασπίζουν ενάντια στην απληστία άλλων ιμπεριαλιστών δυνάμεων.

Η στρατιωτική παρουσία μερικών ευρωπαϊκών κρατών στην Αφρική αυξάνεται. Ο γαλλικός ιμπεριαλισμός είναι η πιο σπουδαία στρατιωτική δύναμη που είναι παρούσα με χιλιάδες στρατιώτες, στρατιωτικές βάσεις κλπ. στη ζώνη Sahel – Subsahara. Ασκεί πίεση στην ΕΕ και στα κράτη μέλη της να στείλουν λογιστική υποστήριξη και να δώσουν ολοένα και περισσότερα χρήματα στο λεγόμενο «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας».

Το σύνολο αυτής της πολιτικής είναι η ουσιαστική αιτία για την εξάπλωση της εξαθλίωσης της οικονομικής κρίσης, που πλήττει τις Αφρικανικές χώρες με καταστροφικές συνέπειες για τους εργάτες, αγρότες και τους λαούς της Αφρικής.

Αυτή είναι η βασική αιτία για τα μεγάλα μεταναστευτικά ρεύματα που έχουν αγκαλιάσει εκατομμύρια ανθρώπους πρωταρχικά στην ίδια την Αφρική. Ένα μικρό μέρος από αυτούς καταφέρει να διασχίσει τη Μεσόγειο για να φτάσει στην Ευρώπη. Η ΕΕ αναπτύσσει μια επιθετική πολική εναντίον αυτών των μεταναστών και μετατρέπεται σε «φρούριο», με το να οργανώνει στρατιωτικό έλεγχο της θάλασσας και έτσι να προκαλούνται χιλιάδες νεκροί. Δυναμώνει επίσης τη συστηματική καταπίεση ενάντια στους μετανάστες στο εσωτερικό της Ευρώπης. Αυτή είναι η «ευρωπαϊκή πολιτική της αλληλεγγύης».

Η αντίσταση σε όλη την Ευρώπη δυναμώνει

Παρακολουθούμε την ανάπτυξη της αντίστασης των εργατών και των λαών, την αντίσταση των γυναικών, της νεολαίας ενάντια στην πολιτική της φτώχιας, η οποία προωθείται τόσο από την κάθε ξεχωριστή μπουρζουαζία όσο και από την ΕΕ ως σύνολο. Οι αγώνες για την αύξηση των μισθών και των συντάξεων, που σημείωσαν μεγάλη μείωση από τη νεοφιλελεύθερη πολιτική, για την υπεράσπιση των δημοσίων υπηρεσιών (υγεία, παιδεία, δημόσιες συγκοινωνίες, κοινωνική ασφάλεια…) που έχουν γίνει στόχος της πολιτικής των ιδιωτικοποιήσεων, ενάντια στη μείωση του κοινωνικού Προϋπολογισμού, τους αγώνες ενάντια στις απολύσεις, ενάντια στην επέκταση της μερικής απασχόλησης και εργασίας (χωρίς συμβάσεις, ασφαλίσεις, ωράρια, κλπ., κλπ.) που αυξάνονται συνεχώς. Αναπτύσσονται συνεχώς αγώνες ενάντια στην πολιτική που επιδιώκει να περιορίσει τα δικαιώματα των εργατών όπως αυτονομία διαπραγματεύσεων, το δικαίωμα της απεργίας, το δικαίωμα των διαδηλώσεων, κλπ.

Νέα τμήματα του λαού, που αγωνίζονται ενάντια στις συνέπειες της πολιτικής της λιτότητας, την αύξηση των φόρων, που κύρια πληρώνονται από τους εργάτες και τα χαμηλά στρώματα, συμμετέχουν σε αγωνιστικές κινητοποιήσεις, όπως βλέπουμε στη Γαλλία με τα «κίτρινα γιλέκα». Το οργανωμένο εργατικό κίνημα ενδιαφέρεται να υιοθετήσει αυτά τα κοινωνικά αιτήματα αυτού του κινήματος για να δυναμώσει το κίνημα ενάντια στο κεφάλαιο και την κυβέρνηση που βρίσκεται στην υπηρεσία των μεγάλων μονοπωλίων.

Οι αγώνες βρίσκονται αντιμέτωποι με μια επιθετική αστυνομική και δικαστική καταπίεση: η ουσία του κράτους και ο ταξικός χαρακτήρα της βίας, που χρησιμοποιείται ενάντια στο εργατικό και λαϊκό κίνημα, γίνεται ολοένα πιο φανερός. Ταυτόχρονα είναι αυτονόητη και η νομιμότητα της αντίστασης των εργατών, τις νεολαίας και των ανθρώπων σ’ όλες τις μορφές.

Αναπτύσσεται η κινητοποίηση των γυναικών για ίσους και καλύτερους μισθούς, ίδια δικαιώματα, ενάντια στη σεξουαλική παρενόχληση, όπως έδειξε η μεγαλύτερη συμμετοχή των εργατών, ανδρών και γυναικών, στην ισχυρή κινητοποίηση της 8ης Μάρτη.

Η νεολαία, ιδιαίτερα στην Ευρώπη, έθεσε το ζήτημα της ευθύνης των κυβερνήσεων και της πολιτικής των, επίσης και των μεγάλων μονοπωλίων για την αλλαγή του κλίματος και τις καταστροφικές συνέπειες ιδιαίτερα για τους λαούς των φτωχών χωρών. Τμήματα της νεολαίας εκπροσωπούν την άποψη «δεν πρέπει να αλλάξει το κλίμα, αλλά το σύστημα». Φυσικά αυτό είναι ένα πρώτο βήμα συνειδητοποίησης, ότι το καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα ευθύνεται κύρια για την καταστροφή του περιβάλλοντος.

Μεγαλώνει επίσης και η αντίσταση ενάντια στην εξάπλωση των ρατσιστικών και φασιστικών δυνάμεων σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες. Αυτή η αντίσταση εκφράζεται με διαφορετικές μορφές και αναπτύσσεται με ιδιαίτερη δύναμη στ τμήματα της νεολαίας.

Ο κίνδυνος ενός ιμπεριαλιστικού πολέμου προκαλεί μεγαλύτερη κινητοποίηση των λαών. Το αντι-ΝΑΤΟικό κίνημα, το κίνημα ενάντια στις αμερικάνικες βάσεις στην Ευρώπη, ενάντια στα πυρηνικά όπλα στην Ευρώπη γίνεται ισχυρότερο. Είναι σημαντικό να διευρυνθεί η αντιπολίτευση ενάντια σ’ όλα τα είδη της ευρωπαϊκής «Αμυντικής Πολιτικής», η οποία εξυπηρετεί μόνο τα συμφέροντα των μονοπωλίων, ιδιαίτερα το στρατιωτικο-βιομηχανικό σύμπλεγμα, που στρέφεται ενάντια στους λαούς. Ταυτόχρονα πρέπει να αποκαλύπτεται η ουσία της πολιτικής των άλλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων όπως Ρωσίας και Κίνας, που και αυτές αποτελούν τμήμα του ενδοιμπεριαλιστικού αγώνα. Δεν είναι «ειρηνικές» ή «ενδεχόμενοι σύμμαχοι» του κινήματος ενάντια στον πόλεμο και ενάντια στον ιμπεριαλισμό.

Σε αυτό το γενικό πλαίσιο της όξυνσης της ταξικής πάλης και του βαθέματος των κύριων Αντιφάσεων της εποχής, εμείς τα μαρξιστικά-λενινιστικά Κόμματα και Οργανώσεις προτείνουμε τα ακόλουθα σπουδαία καθήκοντα:

– ανάπτυξη μιας δραστήριας πολιτικής για την ενότητα των εργατών στη βάση των ταξικών τους συμφερόντων και για την ενότητα και των αγώνα των εργατών και των κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων ενάντια στην επίθεση των μονοπωλίων και των καπιταλιστών, την Αντίδραση και την πολιτική πολέμου του ιμπεριαλισμού.

– ανάπτυξη δραστήριας αλληλεγγύης με τους εργάτες και τους λαούς του κόσμου, ιδιαίτερα εκείνους οι οποίοι υποφέρουν από την ιμπεριαλιστική καταπίεση, την επίθεση και τη λεηλασία, καταπολεμώντας τους εχθρούς των καταπιεσμένων.

– δυνάμωμα της υπεράσπισής μας του Παλαιστινιακού λαού και τις Οργανώσεις του στην πάλη για τα εθνικά του δικαιώματα. Ενάντια στο Σιωνισμό και τον ιμπεριαλισμό.

– Συνέχιση και ενίσχυση της αλληλεγγύης προς τους λαούς της Τουρκίας που αγωνίζονται ενάντια στην αντιδραστική κυβέρνηση Ερντογκάν και προς τις δημοκρατικές και επαναστατικές δυνάμεις. Καταδικάζουμε τις επιδιώξεις της κυβέρνησης Ερντογκάν να φιμώσουν τους ηγέτες του EMEP μέσω νομικών και οικονομικών κυρώσεων.

– αγώνα ενάντια στα τείχη σιωπής για το νόμιμο αγώνα του λαού των Sahauri για Αυτοδιάθεση.

Λαμβάνομε υπόψη και στηρίζομε ιδιαίτερα τους λαούς και τις επαναστατικές Οργανώσεις που αγωνίζονται για να εξαλείψουν τις αντιδραστικές κυβερνήσεις και αγωνίζονται για ψωμί, ελευθερία, και λαϊκή κυριαρχία όπως συμβαίνει τώρα στις περιπτώσεις της Αλγερίας και στο Σουδάν. Καταδικάζουμε τα χτυπήματα και τις επεμβάσεις των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και των αντιδραστικών κυβερνήσεων και δυνάμεων, που προσπαθούν να καταπιέσουν αυτά τα ισχυρά λαϊκά κινήματα.

Στηρίζομε τα αδελφά Κόμματα στην Αφρική (ιδιαίτερα στην Τυνησία, Μαρόκο, Μπουρκίνα, Ακτή Ελεφαντοστού και Μπενίν) που αγωνίζονται για να δώσουν στους αγώνες των λαών τους επαναστατικό χαρακτήρα και να τους οδηγήσουν σε εθνική και κοινωνική απελευθέρωση.

Ένα ιδιαίτερο καθήκον μας είναι η οικοδόμηση των Οργανώσεων μας, η οικοδόμηση των Κομμάτων εμπροσθοφυλακή της εργατικής τάξης, η βοήθεια στη δημιουργία μαρξιστικών-λενινιστικών Κομμάτων και Οργανώσεων στην Ευρώπη και δυνάμωμα της διεθνούς αλληλεγγύης.

Ενισχύουμε τη δράση μας στον επαναστατικό αγώνα για μια επαναστατική ανατροπή του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος, για το Σοσιαλισμό.

Ισπανία, Μάης 2019

Κομμουνιστικό Κόμμα των Εργατών της Δανίας, (APK)

Κομμουνιστικό Κόμμα των Εργατών της Γαλλίας, (PCOF)

Οργάνωση για την Οικοδόμηση του Κομμουνιστικού Κόμματος των Εργατών στην Γερμανία (Arbeit Zukunft)

Κίνηση για Ανασύνταξη του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας (ΚΚΕ 1918-1955)

Κομμουνιστική Πλατφόρμα – για το Κομμουνιστικό Κόμμα του Προλεταριάτου της Ιταλίας

Μαρξιστική-Λενινιστική Οργάνωση Επανάσταση της Νορβηγίας

Κομμουνιστικό Κόμμα Ισπανίας (Μαρξιστικό-Λενινιστικό), (PCE /m-l)

Κόμμα Εργασίας Τουρκίας, (EMEP)