ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΒΡΥΩΝΑΚΗΣ (1925-2012)

ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΒΡΥΩΝΑΚΗΣ – ένας επαναστάτης κομμουνιστής εργάτης-προλετάριος αδιάλλακτος αντίπαλος και μαχητικός πολέμιος του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού

Τον περασμένο μήνα συμπληρώθηκαν 5 χρόνια από το θάνατο (17.11.2012) του επαναστάτη κομμουνιστή εργάτη-προλετάριου ΛΕΥΤΕΡΗ ΒΡΥΩΝΑΚΗ, αδιάλλακτου αντίπαλου και μαχητικού πολέμιου του προδοτικού χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού και όλων των άλλων αντεπαναστατικών ρευμάτων (σοσιαλδημοκρατίας, τιτοϊσμού, μαοϊσμού, τροτσκισμού, αναρχισμού, κλπ), συνεπή υπερασπιστή του επαναστατικού μαρξισμού δηλ. του Λενινισμού-Σταλινισμού και πρώην Προέδρου της «Κίνησης για Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-55».

Ο σύντροφος Λευτέρης Βρυωνάκης με καταγωγή απ’ τα Χανιά της Κρήτης γεννήθηκε το 1925 και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη (ο πατέρας του Χρήστος ήταν παλιός κομμουνιστής και είχε εξοριστεί το 1936 απ’ τη δικτατορία του Μεταξά).

Σε νεαρή ηλικία παίρνει μέρος στους επαναστατικούς αγώνες της εργατικής τάξης και του λαού μας απ’ τις γραμμές αρχικά της ΟΚΝΕ και της ΕΠΟΝ και ύστερα του ΚΚΕ. Κατά τη διάρκεια της τριπλής Κατοχής της χώρας πολέμησε απ’ τις γραμμές της ΕΑΜΟ-ΕΛΑΣίτικης Αντίστασης (υπηρέτησε στο 19 Σύνταγμα του ΕΛΑΣ) τους ιταλο-γερμανο-βουλγάρους φασίστες κατακτητές και τους ντόπιους συνεργάτες τους.

Μετά την απελευθέρωση της χώρας απ’ τους ξένους κατακτητές, ο τόπος με την ένοπλη επέμβαση των άγγλων ιμπεριαλιστών βρέθηκε και πάλι σκλαβωμένος και ο λαός μας αλυσοδεμένος με τις προδοτικές συμφωνίες των Λιβάνου-Καζέρτας-Βάρκιζας με αποκορύφωμα την παράδοση των όπλων απ’ την τότε δεξιά οπορτουνιστική ηγεσία με επικεφαλής τον πράκτορα της Ιντέλιντζενς Σέρβις Γ. Σιάντο. Έτσι ο σύντροφος Βρυωνάκης διώκεται, συλλαμβάνεται και βασανίζεται απ’ το μοναρχοφασιστικό καθεστώς για τη δράση του κατά των κατακτητών, όπως και πολλές εκατοντάδες χιλιάδες αγωνιστές, αντιφασίστες και κομμουνιστές, ενώ το 1947 η ηλικία του καλείται να καταταχθεί στο μοναρχοφασιστικό στρατό.

Για να αποφύγει τη στράτευση απευθύνθηκε στην ηγεσία της Οργάνωσης του ΚΚΕ Θεσσαλονίκης και ζητά να του δοθεί σύνδεση για να βγει στο βουνό, η καθοδήγηση αρνείται να του δώσει σύνδεση , λέγοντάς του πως τάχα η Οργάνωση «δεν είχε εντολή για το βουνό»(!) παρόλο που είχε ήδη παρθεί πριν ένα και πλέον χρόνο απόφαση στη 2^η Ολομέλεια του ΚΚΕ (12 Φλεβάρη 1946) για την έναρξη του 2^ου αντάρτικου, και τον αναγκάζει να καταταγεί στο μοναρχοφασιστικό στρατό.

Η προκλητικότατη και καταδικαστέα αυτή στάση της δεξιάς οπορτουνιστικής καθοδήγησης της ΚΟΘ (αλλά και άλλων μεγάλων πόλεων π.χ. Αθήνας) αποτελεί: α)ανοιχτή παραβίαση της απόφασης της 2^ης Ολομέλειας, και β) χονδροειδές ψεύδος ότι «δεν είχε εντολή για το βουνό» (διαψεύδεται απ’τις μαρτυρίες όχι μόνο των Ζαχαριαδικών αλλά και πολλών αντιζαχαριαδικών), ενώ γ) συνιστά σαμποτάζ ανάπτυξης του Αντάρτικου, και δ) προδοσία της επαναστατικής γραμμής του Κόμματος προώθησης και μαζικοποίησης του ΔΣΕ (σ’ άλλη ευκαιρία θα γίνει λεπτομερής αναφορά σ’ αυτό το σπουδαίο ζήτημα).

Ο σύντροφος Λευτέρης Βρυωνάκης αφού υποχρεώθηκε να καταταγεί στο μοναρχοφασιστικό στρατό, την άνοιξη του 1948 στέλνεται με το τάγμα 592 στο μέτωπο του Γράμμου και απ’ το Νεστόριο της Καστοριάς μαζί με το φαντάρο Νίκο Δανιηλίδη αυτομολούν με τον οπλισμό τους τη νύχτα και περνάν στις γραμμές του ΔΣΕ και κατατάσσονται στο τάγμα του Νίκου Νικητίδη. Πήρε μέρος στις μεγάλες μάχες του Γράμμου και του Βίτσι και τραυματίστηκε δυο φορές και μετά τη νοσηλεία του κατατάχθηκε σε τμήματα του πυροβολικού και αναδείχθηκε σε αξιωματικό του ΔΣΕ.

Μετά την υποχώρηση του ΔΣΕ, όταν δεν υπήρχαν πλέον προοπτικές νίκης (εξαιτίας του πισώπλατου χτυπήματος του ΤΙΤΟ και της αλλαγής συσχετισμού δυνάμεων με το πέρασμά του στο στρατόπεδο των ιμπεριαλιστών, ζήτημα έλλειψης εφεδρειών, κλπ.)ο σύντροφος Λευτέρης Βρυωνάκης βρέθηκε μαζί με χιλιάδες άλλους αντάρτες στη φιλόξενη σοσιαλιστική Σοβιετική Ένωση του Στάλιν (Τασκένδη του Ουζμπεκιστάν) όπου δούλεψε τα επόμενα χρόνια εργάτης, παίρνοντας ταυτόχρονα δραστήρια μέρος στην πολιτική ζωή του ΚΚΕ με επικεφαλής το ΝΙΚΟ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ ως το θάνατο-ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ (δηλητηρίαση-γιατροί) του ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ.

Η όξυνση της ταξικής πάλης στο εξωτερικό της Σοβιετικής Ένωσης κατέληξε, ως γνωστόν, σε ήττα των επαναστατικών δυνάμεων στο ΚΚΣΕ και επικράτηση της ρεβιζιονιστικής χρουστσοφικής αστικής αντεπανάστασης, σε ανατροπή της Διχτατορίας του Προλεταριάτου (= απώλεια της πολιτικής Εξουσίας της εργατικής τάξης) μέσω βίαιου στρατιωτικού πραξικοπήματος (=τμήματα στρατού-KGB-Αστυνομίας), που δεν άνοιξε μόνο το δρόμο της ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ του Σοσιαλισμού-Κομμουνισμού και της σταδιακής παλινόρθωσης του καπιταλισμού αλλά και εκείνον της ωμής επέμβασης των χρουστσοφικών προδοτών σοσιαλδημοκρατών στα επαναστατικά Κομμουνιστικά Κόμματα όλων των χωρών, μεταξύ των οποίων και στο ΚΚΕ.

Οι απανωτές επεμβάσεις της προδοτικής κλίκας του Χρουστσόφ στο ΚΚΕ κορυφώνονται με την προβοκάτσια της επίθεσης στα Γραφεία της ΚΟ Τασκένδης του ΚΚΕ στις 9 Σεπτέμβρη 1955 από λιγοστούς δεξιούς οπορτουνιστές (γύρω στους 150), υπό την άμεση καθοδήγηση του συνταγματάρχη της KGB Σαάκοφ, επιχειρώντας να τα καταλάβουν. Αποκρούονται μαχητικά απ’ τους χιλιάδες έλληνες επαναστάτες κομμουνιστές και η κατάληψη των γραφείων ματαιώνεται. Συνεχίστηκαν με πολλές εκατοντάδες συλλήψεις, φυλακίσεις πολλών κομμουνιστών, τις σκηνοθετημένες φασιστικές χρουστσοφικές δίκες και καταδίκες με νόμους για χούλιγκανς, ενώ το Μάρτη του 1956 συγκαλείται απ’ τους σοβιετικούς χρουστσοφικούς (Επιτροπή Κοουζίνεν-Ντεζ) η παρασυναγωγή της διαβόητης «6^ης Ολομέλειας» που επίσημα πλέον διαλύει βίαια το παλιό επαναστατικό ΚΚΕ και το αντικαθιστά με ένα νέο αστικό, σοσιαλδημοκρατικού τύπου, έκτρωμα και γραμμή τον «ειρηνικό κοινοβουλευτικό δρόμο»(!) της παλιάς προδοτικής σοσιαλδημοκρατίας, το νέο «Κ»ΚΕ (’56), που υπάρχει ως τα σήμερα.

Το παλιό επαναστατικό ΚΚΕ με επικεφαλής το μεγάλο και αλύγιστο κομμουνιστή ηγέτη ΝΙΚΟ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ απόρριψε και δε δέχθηκε το χρουστσοφικό ρεβιζιονισμό, μαζί και η τεράστια πλειοψηφία των ελλήνων κομμουνιστών (στην Τασκένδη πάνω από 95%).

Οι έλληνες κομμουνιστές, ανάμεσα στους οποίους και ο επαναστάτης εργάτης-προλετάριος σύντροφος ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΒΡΥΩΝΑΚΗΣ, υπεράσπισαν την επαναστατική μαρξιστική γραμμή των ΣΤΑΛΙΝ-ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ, μ’ όλες τις γνωστές και άγνωστες συνέπειες (μαζικές διαγραφές, συλλήψεις, φυλακίσεις, καταδίκες, εξορίες, διωξίματα από δουλειές και σχολεία, κλπ., κλπ.). Οι χιλιάδες σταλινικοί-ζαχαριαδικοί κομμουνιστές, απ’ τους πρώτους και ο σ. ΛΕΥΤΕΡΗΣ διατήρησαν τις παλιές κομματικές Οργανώσεις στις διάφορες Πολιτείες της Τασκένδης, δρώντας στην παρανομία και καταπολεμώντας το χρουστσοφικό ρεβιζιονισμό παρά τις παντοειδείς φασιστικές διώξεις ως την επιστροφή τους στην Ελλάδα.

Οι άγριες φασιστικές διώξεις δεν κατάφεραν να κάμψουν τους έλληνες επαναστάτες κομμουνιστές σταλινικούς-ζαχαριαδικούς, οι οποίοι παρά τις όποιες επιζήμιες διασπάσεις που πέτυχαν οι χρουστσοφικοί ρεβιζιονιστές (χρησιμοποιώντας όλα τα μέσα, ακόμα και την ψευδή διάδοση ότι τάχα ο εξόριστος Ζαχαριάδης «προσχώρησε» στο χρουστσοφισμό, κλπ.) έμειναν στην τεράστια πλειοψηφία τους ως το τέλος της ζωής τους σε επαναστατικό μαρξιστικό δρόμο δηλ. στο δρόμο του μαρξισμού-λενινισμού-σταλινισμού χωρίς να προσχωρήσουν (εκτός από ελάχιστες μετρημένες περιπτώσεις) στο μεγαλο-αστικό ΠΑΣΟΚ και στα σοσιαλδημοκρατικά ρεφορμιστικά «Κ»ΚΕ-«Κ»ΚΕεσ. (ΣΥΡΙΖΑ), κλπ.

Αξίζει να σημειωθεί πως οι ψευδείς φήμες για «προσχώρηση» του Ζαχαριάδη στο χρουστσοφικό ρεβιζιονισμό – που τελικά δολοφονήθηκε τον Αύγουστο του 1973 στον τόπο εξορίας Σουργκούτ της Σιβηρίας απ’ τη σοσιαλφασιστική κλίκα των ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ-ΦΛΩΡΑΚΗ – απορρίφθηκαν απ’ την τεράστια πλειοψηφία των σταλινικών-ζαχαριαδικών, μεταξύ των πρώτων ο σύντροφος ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΒΡΥΩΝΑΚΗΣ που διακρίνονταν πάντα για την οξυδέρκεια και την επαναστατική προλεταριακή ταξική συνείδηση, την παραδειγματική σταθερότητα, συνέπεια και μαχητικότητά του, απ’ τα οποία διδάσκονται οι νεότεροι κομμουνιστές.

Με την επιστροφή του στην Ελλάδα συνέχισε την επαναστατική δράση και πρωτοστάτησε στη συγκέντρωση-συσπείρωση των παλιών κομμουνιστών, ενώ ανήκε απ’ την αρχή στην καθοδήγηση της «Κίνησης για Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-55» και μετά το θάνατο του πρώτου Προέδρου, συντρόφου Βασίλη Παπασωτηρίου, διετέλεσε Πρόεδρός της ως το θάνατό του, με καθοριστική συμβολή στην Οργάνωση.