“Offen-siv” 7/2006
Γράμμα του Ervin Roznyai στον Kurt Gossweiler 24/8/2005 ως απάντηση σε ερώτησή του 18/7/2005
(…) Σε μας η Αριστερά ήταν πάντοτε αδύνατη: η 19-er Raeterrepublik άφησε κυρίως αρνητικά σημάδια στη συνείδηση του πληθυσμού, προπαντός εξαιτίας της φυσικής και ιδεολογικής τρομοκρατίας του φασισμού του Horthy, αλλά και επειδή ο Horthy λόγω Χίτλερ διασφάλισε τον τίτλο του ανθρώπου που «επέκτεινε τη χώρα», επειδή το Μάρτη του 1938 ανακοίνωσε ένα εξοπλιστικό πρόγραμμα εξάλειψης της ανεργίας, επειδή οι μικροί-μεσαίοι αστοί επωφελήθηκαν απ’ τους νόμους κατά των εβραίων, λαμβάνοντας ένα μέρος από την απαλλοτριωμένη περιουσία. Όλα αυτά ευνόησαν τις φασιστικές ιδεολογίες να αποκτήσουν βαθιές ρίζες.
Κατά τη διάρκεια του πολέμου μόλις υπήρχε στην Ουγγαρία παρτιζάνικο κίνημα, έμεινε περιορισμένο στη δράση μιας μικρής και μεμονωμένης Ομάδας. Η βαθιά ριζωμένη σοβιετική και κομμουνιστική εχθρότητα διατηρήθηκε και μετά την απελευθέρωση, εν μέρει δυνάμωσε ακόμα περισσότερο. Παρόλο που η αγροτική μεταρρύθμιση πραγματοποιήθηκε με απαίτηση του Κομμουνιστικό Κόμματος και οι κομμουνιστές κυρίως πρωτοστάτησαν στο μοίρασμα της γης, στις βουλευτικές εκλογές νίκησε το δεξιό κόμμα των μικρο-αγροτών με απόλυτη πλειοψηφία. Ουσιαστικά η στροφή πραγματοποιήθηκε μόνο με την παρουσία του σοβιετικού στρατού και (σε ακραία περίπτωση) με την ανοιχτή παρέμβαση του.
Παρόλα αυτά τα αρνητικά άρχισε μια τεράστια ανάπτυξη μέσω του Κομμουνιστικού Κόμματος και τη δραστηριότητα των διαρκώς αυξανόμενων μελών του. Αυτή η όχι σπάνια ηρωική ορμή διακόπηκε λόγω της δυτικής απειλής παγκοσμίου πολέμου, όταν ένα μέρος των οικονομικών πηγών-πόρων αναγκαστικά και υπό μεγάλη πίεση χρόνου έπρεπε να διατεθεί για την ανάπτυξη της αμυντικής εξοπλιστικής βιομηχανίας της χώρας.
Όμως δεν ήταν αυτό που προκάλεσε το ρήγμα-διάλυση, αλλά η επίθεση του σοβιετικού ρεβιζιονισμού, η οποία δεν άρχισε μόνο με το ΧΧ. Συνέδριο, αλλά – όπως ο Rakosi γράφει στις Αναμνήσεις του – πολύ νωρίτερα, δηλαδή την ημέρα της κηδείας του Στάλιν. Τον Ιούνη του 1953 η σοβιετική κομματική ηγεσία κάλεσε τους Ούγγρους ηγέτες στη Μόσχα (μαζί και τον Imre Nagy), και με έναν ως τότε εντελώς ασυνήθιστο και απρεπή τόνο-ύφος τους επέβαλλε να ορίσουν τον Imre Nagy πρωθυπουργό, να καταδικάσουν οπωσδήποτε ολόκληρη την ως τότε πολιτική και επιπλέον, όλα αυτά να δημοσιευθούν σε μορφή ενός «Μανιφέστου». Τους επιβλήθηκε στο «Μανιφέστο» να διαπιστώνεται: στην κομματική καθοδήγηση ως τώρα οι Εβραίοι καταπίεζαν τους μη-Εβραίους (!!!). Τη συνεδρίαση διεύθυνε ο Berija με ένα εξαιρετικά ωμό στιλ. (συνέβη περίπου το ίδιο όπως με την αντιπροσωπία της DDR). Ο Rakosi γράφει: «όταν βγήκαμε από την αίθουσα, αισθανθήκαμε στην πλειοψηφία σαν να μας χτύπησε κεραυνός».
Η με τέτοιο τρόπο προετοιμασμένη αντεπανάσταση βοήθησε ευθέως μιαν άλλη, την εξαπόλυση μιας ανοιχτής ρεβιζιονιστικής επέμβασης: την αντικατάσταση του Rakosi. Αυτή την διέταξε ο Mikojan που έφτασε στις 13 Ιουλίου στη Βουδαπέστη, πολύ πιθανό με απαίτηση του Tito. «Στο πιάτο μετέφερε το κεφάλι μου στον Τίτο», γράφει ο Rakosi. (ο Imre Nagy ήταν μεταξύ άλλων πράκτορας του Berija)».
Σημείωση «Α»: ο σύντροφος MATYAS RAKOSI αντικαταστάθηκε βίαια απ’ την προδοτική χρουστσοφική κλίκα – ανατροπή της Λαϊκής Εξουσίας και απαρχή της αστικο-ρεβιζιονιστικής αντεπανάστασης παλινόρθωσης του καπιταλισμού στην Ουγγαρία – τέθηκε υπό αυστηρό περιορισμό, συνελήφθηκε το 1956, εξορίστηκε, κάπου στη Σοβιετική Ένωση, όπως και ο Νίκος Ζαχαριάδης στη Σιβηρία, και εξοντώθηκε, κάτω από άγνωστες συνθήκες (σε άγνωστο μέρος), το 1971.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου