Οι θεωρίες της σχετικής και απόλυτης εξαθλίωσης του Προλεταριάτου και των οικονομικών κρίσεων και οι «ΘΕΣΕΙΣ ΤΗΣ ΚΕ ΤΟΥ ΚΚΕ ΓΙΑ ΤΟ 19ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ 11-14 ΑΠΡΙΛΗ 2013»

Αποσπάσματα από το «ΘΕΣΕΙΣ ΤΗΣ ΚΕ ΤΟΥ ΚΚΕ ΓΙΑ ΤΟ 19ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ 11-14 ΑΠΡΙΛΗ 2013»

Α. Μαρξιστική θεωρία της σχετικής και απόλυτης εξαθλίωσης του Προλεταριάτου. Αν οι παλιότερες ρεφορμιστικές ηγεσίες του «Κ»ΚΕ και των άλλων χρουστσοφικών σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων είχαν εγκαταλείψει τη μαρξιστική θεωρία της απόλυτης εξαθλίωσης του Προλεταριάτου με πρώτους τους νέους σοσιαλδημοκράτες, χρουστσοφικούς και τροτσκιστές: Varga, Lange, Klein, Tscheprakow, Ljubimova, Mandel, Rosdolsky, Hoffman, Prager κλπ., με το σοβιετικό χρουστσοφικό σοσιαλδημοκράτη Sergej Dalin να διαλαλεί πως τάχα η θεωρία της απόλυτης εξαθλίωσης του προλεταριάτου «δεν έχει τίποτε το κοινό με το μαρξισμό-λενινισμό» («Sowjetunion heute» 7/1965, σελ.9), αλλά και τους σοσιαλδημοκράτες του «Κ»ΚΕ (Θ.Ζάχος «Νέος Κόσμος», 11/1972, σελ. 40-41, Ν.Κυρίτσης «Νέος Κόσμος», 9/1971, σελ. 120-121, Σ.Ζορμπαλάς (Γ.Γ τότε του Κ«Μ»Ε): «Ο μαρξισμός και η εποχή μας», σελ. 41, Αθήνα 1976, Γ.Φαράκος (μέλος τότε του Π.Γ. του «Κ»ΚΕ: «Επιστημονικοτεχνικη επανάσταση και εργατική τάξη» (1974), σελ. 156, κλπ.), η σημερινή ηγεσία του σοσιαλδημοκρατικού «Κ»ΚΕ εγκατέλειψε ακόμα και τη μαρξιστική θεωρία της σχετικής εξαθλίωσης του Προλεταριάτου με το ρεφορμιστικό σύνθημά της «ΝΑ ΠΤΩΧΕΥΣΕΙ Η ΠΛΟΥΤΟΚΡΑΤΙΑ ΟΧΙ Ο ΛΑΟΣ» («Ρ» 14/4/2010, σελ.3, κλπ.), αφού ισχυρίζεται ότι υπάρχει τάχα περίπτωση να «πτωχεύσει η πλουτοκρατία» και «ΟΧΙ Ο ΛΑΟΣ» δηλ. να «αυξηθεί» (!) η μερίδα της εργατικής τάξης στο κοινωνικό εισόδημα σε σχέση μ’ εκείνη της αστικής τάξης – και μάλιστα εν μέσω οικονομικής κρίσης και πλήρους χρεοκοπίας της ελληνικής καπιταλιστικής οικονομίας. Είναι προφανές ότι η ηγεσία του σοσιαλδημοκρατικού «Κ»ΚΕ έχει εγκαταλείψει στο σύνολό της τη μαρξιστική θεωρία τόσο της σχετικής όσο και απόλυτης εξαθλίωσης του Προλεταριάτου,

Είναι γνωστό, ότι σύμφωνα με τη θεωρία του Μαρξ η «σ χ ε τ ι κ ή εξαθλίωση των εργατών» εκφράζεται στην «ελάττωση της μ ε ρ ί δ α ς που παίρνουν από το κοινωνικό εισόδημα. Η α ν α λ ο γ ι κ ή μερίδα των εργατών στην καπιταλιστική κοινωνία, που πλουτίζει με γοργούς ρυθμούς, όλο και μικραίνει, γιατί όλο και πιο γοργά πλουτίζουν οι εκατομμυριούχοι» (ΛΕΝΙΝ: τομ. 22, σελ. 231), ενώ, σύμφωνα με τη θεωρία της απόλυτης εξαθλίωσης, «ο εργάτης εξαθλιώνεται α π ό λ υ τ α, δηλ. γίνεται πραγματικά φτωχότερος από πριν, είναι υποχρεωμένος να ζει χειρότερα, να τρέφεται λιγότερα, να υποσιτίζεται περισσότερο, να στεγάζεται στα υπόγεια και στις σοφίτες» (ΛΕΝΙΝ: τομ. 22, σελ. 230-231).

Η απόλυτη εξαθλίωση εκφράζεται στην πτώση του βιοτικού επιπέδου του Προλεταριάτου, την πτώση των πραγματικών μισθών, την αύξηση της ανεργίας, την αύξηση της εντατικοποίησης, τη χειροτέρευση των συνθηκών εργασίας, κλπ. Η απόλυτη εξαθλίωση του Προλεταριάτου παίρνει τις πιο ακραίες διαστάσεις σε συνθήκες οικονομικής κρίσης όπως η σημερινή: «οι κρίσεις και οι περίοδοι βιομηχανικής στασιμότητας, με τη σειρά τους, καταστρέφουν ακόμη πιο πολύ την εξάρτηση της μισθωτής εργασίας από το κεφάλαιο, οδηγούν ακόμα πιο γρήγορα στη σχετική και επίσης ακόμα στην απόλυτη χειροτέρευση της κατάστασης της εργατικής τάξης» (ΛΕΝΙΝ: τομ 38, σελ. 85).

Β. Μαρξιστική θεωρία των οικονομικών κρίσεων. Αν οι παλιότερες ηγεσίες του «Κ»ΚΕ και των άλλων χρουστσοφικών σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων ισχυρίζονταν ότι το καπιταλιστικό σύστημα είχε «ξεπεράσει» τις κρίσεις μέσω της διαβόητης «ρύθμισης της οικονομίας» εκ μέρους του αστικού κράτους**, η σημερινή σοσιαλδημοκρατικο-τροτσκιστική ηγεσία του «Κ»ΚΕ έχει εγκαταλείψει πλήρως τη μαρξιστική θεωρία των οικονομικών κρίσεων, και μάλιστα σε δυο επίπεδα: πρώτο, επειδή σε επίπεδο ΟΡΟΛΟΓΙΑΣ χαρακτηρίζει τη σημερινή κρίση ως «κρίση υπερσυσσώρευσης»(«Θέσεις», σελ.55) – ΑΝΤΙ της μαρξιστικής διατύπωσης «κυκλική κρίση υπερπαραγωγής» που εκφράζει και το ανάλογο περιεχόμενο – δεύτερο, και από πλευράς ΟΥΣΙΑΣ-ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟΥ, επειδή αναζητά την αιτία των κρίσεων στην «υπερσυσσώρευση του κεφαλαίου»: πρόκειται σαφέστατα για μια αντιμαρξιστική θεωρία, που δεν έχει καμία σχέση με τη θεωρία των κρίσεων των ΜΑΡΞ-ΕΝΓΚΕΛΣ-ΛΕΝΙΝ-ΣΤΑΛΙΝ, επειδή πρωτίστως ΑΡΝΕΙΤΑΙ να θεωρήσει ως θεμελιακή-βαθύτερη αιτία-ρίζα των οικονομικών κυκλικών κρίσεων υπερπαραγωγής τη βασική ΑΝΤΙΦΑΣΗ του καπιταλισμού: τον κοινωνικό χαρακτήρα της παραγωγής και την ατομική καπιταλιστική ιδιοποίηση. Επιπλέον: ΑΡΝΗΣΗ της βασικής Αντίφασης του καπιταλισμού ως θεμελιώδους αιτίας απ’ την οποία πηγάζουν οι κρίσεις δεν σημαίνει μόνο εγκατάλειψη της μαρξιστικής θεωρίας των οικονομικών κρίσεων, συνεπάγεται ταυτόχρονα και ΑΡΝΗΣΗ του αναπόφευκτου της Προλεταριακής Επανάστασης μα ακόμα και ΑΡΝΗΣΗ αναγνώρισης του ανταγωνιστικού χαρακτήρα του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής απ’ τους εκπροσώπους της, μαζί και των σοσιαλδημοκρατών ηγετών του «Κ»ΚΕ.

Η αντιλενινιστική θεωρία της «υπερσυσσώρευσης» ερμηνείας των κρίσεων της ηγεσίας του «Κ»ΚΕ είναι δανεισμένη απ’ το θεωρητικό της λεγόμενης «αυτόματης κατάρρευσης του καπιταλισμού» χωρίς επαναστατική ταξική πάλη, τον Πολωνο-Γερμανό οικονομολόγο Henryk Grossmann (14.4.1881 Krakau-24.11.1950 Leipzig), που την έχει πρωτο-αναπτύξει σε έναν ογκώδη τόμο με τίτλο: «Das Akkumulations- und Zusammenbruchsgesetz des kapitalistischen Systems»,( Leipzig 1929, σελίδες 628), ο οποίος χρησιμοποιεί τα «σχήματα αναπαραγωγής» του γνωστού Αυστριακού ρεφορμιστή Otto Bauer και επιπλέον, πέραν των διαστρεβλώσεων του ΜΑΡΞ, «διορθώνει» και τους ΕΝΓΚΕΛΣ-ΛΕΝΙΝ (η πρόταση υιοθέτησης προς την ηγεσία του «Κ»ΚΕ φαίνεται να έγινε από κάποιο νεοφώτιστο οπαδό του Grossmann, το Σταύρο Μαυρουδέα, βλ.: «Ημερίδα της ΚΕ του ΚΚΕ για την κρίση, Αθήνα 2009).

Σε πλήρη αντίθεση με την αντιμαρξιστική θεωρία του Henryk Grossmann, για τους ΛΕΝΙΝ –ΣΤΑΛΙΝ οι κυκλικές κρίσεις υπερπαραγωγής πηγάζουν απ’ τη βασική ΑΝΤΙΦΑΣΗ του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής: «οι κρίσεις είναι αναγκαίο φαινόμενο, επειδή ο συλλογικός χαρακτήρας της παραγωγής έρχεται σε αντίθεση με τον ατομικό χαρακτήρα της ιδιοποίησης». Οι κρίσεις πηγάζουν «από την αντίφαση ανάμεσα στον κοινωνικό χαρακτήρα της παραγωγής και στον ατομικό χαρακτήρα της ιδιοποίησης» (ΛΕΝΙΝ), ενώ ο Στάλιν σημειώνει: «η βάση των οικονομικών κρίσεων υπερπαραγωγής, η αιτία τους βρίσκεται στο ίδιο το σύστημα της καπιταλιστικής οικονομίας. Η βάση της κρίσης βρίσκεται στην αντίθεση που υπάρχει ανάμεσα στον κοινωνικό χαρακτήρα της παραγωγής και την καπιταλιστική μορφή ιδιοποίησης των αποτελεσμάτων της παραγωγής» (ΣΤΑΛΙΝ).

-------

*Απ’ το ρεφορμιστικό πρόγραμμα του 9^ου (Μάρτης 1974) - 10^ου Συνεδρίου (Μάης 1978) του «Κ»ΚΕ έχει απαλειφθεί εντελώς η «σχετική και απόλυτη εξαθλίωση του προλεταριάτου» που διατηρούνταν ακόμα, για δημαγωγικούς λόγους, στο ρεφορμιστικό πρόγραμμα που είχε ψηφιστεί στο 8^ο Συνέδριο (1961) του «Κ»ΚΕ. Όλες αυτές οι αντιμαρξιστικές απόψεις της χρουστσοφικής σοσιαλδημοκρατίας διαψεύδονται εκ νέου και για πολλοστή φορά απ’ τη σημερινή ζοφερότατη καπιταλιστική πραγματικότητα.

**Μια σειρά οικονομολόγων της νέας σοσιαλδημοκρατίας, χρουστσοφικών-τροτσκιστών, σ’ «Ανατολή και Δύση» γοητευμένοι απ’ το γνωστό Ρώσο αντεπαναστάτη οικονομολόγο Nikolaj Kondratieff (1892-1938)έχει επιδοθεί εδώ και 40 χρόνια στην αναζωογόνηση και προπαγάνδιση της αστικής θεωρίας των “Langen Wellen der Konjuktur” (“Cycles longs”-“Long Waves”) του Kondratieff ή των «μεγάλων κύκλων» ή «μακρών κυμάτων» των «διακυμάνσεων της οικονομίας», εμφανίζοντάς την ως «μαρξιστική» (Paul Boccara, «Κ»Κ Γαλλίας, άρθρο 1973, κλπ., St.Menschikow και L. Klimenko, κλπ. Σοβιετική Ένωση, Thomas Kuczynski, DDR, Ernest Mandel, Βέλγιο, κλπ., κλπ.).