Βαδίζοντας στα χνάρια των αστών οικονομολόγων, απολογητών του καπιταλισμού, αλλά και των θεωρητικών και ηγετών της παλιάς προδοτικής σοσιαλδημοκρατίας με πρώτους τους Bernstein (1898), Kampfmeyer (1898), David (1899), Kautsky (1899-1901), Cunow, κλπ. αλλά και αυτούς της 2ης και 3ης δεκαετίας του 20ου αιώνα (Tarnow, Noelting, Braunthal, Cole, κλπ.) και φθάνοντας σ’ εκείνους των δεκαετιών ΄50-΄60 (Strachey, Boese, Rimbert, Herve, Browder, Czernetz, κλπ.) οι χρουστσοφικοί ρεβιζιονιστές και τροτσκιστές οικονομολόγοι (Varga, Lange, Klein, Tscheprakow, Ljubimova, Mandel, Rosdolsky, Hoffmann, Prager κλπ.) αρνήθηκαν την ύπαρξη στον καπιταλισμό του νόμου της απόλυτης εξαθλίωσης του προλεταριάτου, και επιπλέον παραποίησαν και απέρριψαν την επιστημονική θεωρία της απόλυτης εξαθλίωσης του Μαρξ, θεωρώντας την «ξεπερασμένη». Αντικατέστησαν επίσης τον επιστημονικό όρο «εξαθλίωση» με τον όρο «πτώχευση» και έφτασαν στο σημείο να ισχυριστούν ότι η θεωρία της απόλυτης εξαθλίωσης του προλεταριάτου δεν έχει τάχα «τίποτα το κοινό με το μαρξισμό-λενινισμό» (Σ. Νταλίν).
Οι σοσιαλδημοκράτες ηγέτες του «Κ»ΚΕ(΄56) ακολούθησαν και αυτοί πιστά, και σ’ αυτό το ζήτημα, το προδοτικό ρεύμα του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού. Στο ρεφορμιστικό Πρόγραμμα που ψηφίστηκε στο 8ο Συνέδριο (1961) του «Κ»ΚΕ αναφέρεται, τυπικά για λόγους δημαγωγίας και μόνο, ότι «μεγαλώνει η σχετική και απόλυτη εξαθλίωση» («Πρόγραμμα του ΚΚΕ», σελ 20) της εργατικής τάξης, ενώ στο Πρόγραμμα που ψηφίστηκε στο 9ο Συνέδριο (Μάρτης 1074) και τροποποιημένο εγκρίθηκε από το 10ο Συνέδριο (Μάρτης 1978) έχουν απαλειφθεί εντελώς οι όροι «σχετική και απόλυτη εξαθλίωση του προλεταριάτου» και αντ’ αυτών αναφέρεται: «η εντατικοποίηση της δουλειάς αυξάνει. Η εκμετάλλευση της εργατικής τάξης δυναμώνει. Μειώνεται το μερίδιό της στο εθνικό εισόδημα… Η αβεβαιότητα για το αύριο μεγαλώνει…» («Πρόγραμμα του ΚΚΕ», σελ 17, Αθήνα 1978)
Ρεβιζιονιστικές απόψεις έχουν υποστηρίξει κατά καιρούς – εκφράζοντας τη γραμμή του κόμματός τους – και διάφορα στελέχη του «Κ»ΚΕ, όπως ο Ν. Κυρίτσης («Νέος Κόσμος», 9/1971, σελ. 121), Θ.Ζάχος («Νέος Κόσμος», 11/1972, σελ. 40-41: «δε σημαίνει ότι στη μεταπολεμική περίοδο κυριαρχεί απόλυτη εξαθλίωση της εργατικής τάξης»), ο Σ. Ζορμπαλάς (Γ.Γ. τότε του Κ«Μ»Ε) υποστήρίζε, ότι το 1976 στις αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες και στις ΗΠΑ δεν κυριαρχούσε απόλυτη εξαθλίωση του προλεταριάτου: «σ’ αυτές τις χώρες χωρίς να αποκλείεται η απόλυτη εξαθλίωση ιδιαίτερα σε μερικούς κλάδους και ορισμένα λαϊκά στρωματα, σαν τους νέγρους και τις μειονότητες των ΕΠΑ, κυριαρχεί σήμερα η σχετική εξαθλίωση του προλεταριάτου», (Σ. Ζορμπαλάς: «Ο μαρξισμός και η εποχή μας», σελ. 41, Αθήνα 1976), κλπ., κλπ.
Κλείνοντας ας δοθεί ολόκληρο το χαρακτηριστικό απόσπασμα του σοβιετικού χρουστσοφικού ρεβιζιονιστή Sergej Dalin από άρθρο του με τίτλο «Το τελευταίο βιβλίο του Βάργκα» που εκφράζει ανάγλυφα την προδοσία και σ’ αυτό το ζήτημα των χρουστσοφικών σοσιαλδημοκρατών: «παλιότερα διακηρύσσονταν η θεωρία της απόλυτης εξαθλίωσης του προλεταριάτου. Όμως αυτή η θεωρία δεν έχει τίποτε το κοινό με το μαρξισμό-λενινισμό» («Sowjetunion heute», 7/1965, σελ.9).
Προφανώς εκείνοι που δεν είχαν και δεν έχουν καμιά σχέση με το μαρξισμό-λενινισμό είναι οι προδότες σοσιαλδημοκράτες ηγέτες των χρουστσοφικών κομμάτων, ΚΚΣΕ και «Κ»ΚΕ(΄56).
Όμως ο Λένιν είχε διαμετρικά αντίθετη άποψη απ’ τους χρουστσοφικούς σοσιαλδημοκράτες: «ο εργάτης εξαθλιώνεται α π ό λ υ τ α, γίνεται πραγματικά πιο φτωχός απ’ ότι ήταν πρωτύτερα, αναγκάζεται να ζει χειρότερα, να τρέφεται πιο πενιχρά, να υποσιτίζεται περισσότερο, να στεγάζεται σε υπόγεια και σε σοφίτες.
Ακόμα πιο εμφανής όμως είναι η σ χ ε τ ι κ ή εξαθλίωση του εργάτη, δηλαδή η ελάττωση του μεριδίου του στο κοινωνικό εισόδημα. Το σ χ ε τ ι κ ό μερίδιο του εργάτη μειώνεται όλο ένα και περισσότερο σε μια καπιταλιστική κοινωνία που πλουτίζει με ταχείς ρυθμούς, αφού οι εκατομμυριούχοι γίνονται πάντα γρηγορότερο πιο πλούσιοι… στην καπιταλιστική κοινωνία ο πλούτος αυξάνει με απίστευτη ταχύτητα παράλληλα με την εξαθλίωση των εργατικών μαζών (Λένιν, τόμος 22, σελ. 231).
Από το άρθρο “Το αποκρουστικό πρόσωπο της καπιταλιστικής βαρβαρότητας: άγρια εκμετάλλευση-αμύθητα κέρδη – μαζική ανεργία, φτώχεια, πείνα και απόλυτη εξαθλίωση”, Ανασύνταξη, Αρ. Φύλ. 276 15-31 Ιούνη 2008
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου