Η κρίση του καπιταλιστικού συστήματος σε παγκόσμιο επίπεδο χειροτερεύει ακόμα περισσότερο, και στην Ευρώπη παίρνει τη μορφή ύφεσης. Την ίδια στιγμή, η απόρριψη της πολιτικής λιτότητας είναι ισχυρότερη και πιο μαζική από ποτέ: Δεκάδες εκατομμύρια των εργαζομένων, ανδρών και γυναικών, βγαίνουν στους δρόμους σε όλες τις πρωτεύουσες της Ευρώπης.
Η πολιτική λιτότητας που επιβάλλεται παντού, αντί να «επιλύει την κρίση», όπως οι νεοφιλελεύθερες και σοσιαλ-φιλελεύθερες κυβερνήσεις ήθελαν να μας κάνουν να πιστέψουμε, τη βαθαίνουν. Αυτή η πολιτική διογκώνει την ύφεση στις χώρες που έχουν πληγεί περισσότερο από την κρίση και αρχίζει να έχει επιπτώσεις στις χώρες που έχουν επωφεληθεί από την κρίση, όπως είναι η περίπτωση του γερμανικού ιμπεριαλισμού. Αυτή η πολιτική οδηγεί σε αύξηση του δημόσιου χρέους και οικονομική ανισότητα, προώθηση της άνισης ανάπτυξης, καθώς και ανταγωνισμό μεταξύ των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ).
Είναι ένας φαύλος κύκλος που οι εργαζόμενοι και οι λαοί πρέπει να σπάσουν, αν δεν επιθυμούν να παρασυρθούν σε ένα φαύλο κύκλο που θα τους γυρίσει πίσω στις συνθήκες του 19ου αιώνα. Το δημοσιονομικό σύμφωνο που υπεγράφη από Μέρκελ και Σαρκοζί έχει γίνει αποδεκτό ως έχει από όλες σχεδόν τις κυβερνήσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Πρόκειται για ένα σύμφωνο το οποίο συνδυάζει την πολιτική λιτότητας και αυξάνει την «ανταγωνιστικότητα», που σημαίνει σαφώς μεγαλύτερη ευελιξία, εύκολες απολύσεις και μαζικές μειώσεις μισθών, οι οποίες παρουσιάζονται ως «κόστος»: λέμε ότι η εργασία δεν είναι «κόστος», το κεφάλαιο είναι αυτό που γίνεται ολοένα και πιο αφόρητο για τους εργαζόμενους και τους λαούς. Οι ηγέτες των μεγάλων ευρωπαϊκών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, ιδιαίτερα οι Μέρκελ και Ολάντ, προσπαθούν να επιβάλουν μια «ευρωπαϊκή κυβέρνηση», ένα πραγματικό Γενικό Επιτελείο της οικονομικής ολιγαρχίας. Με αυτό τον τρόπο προσπαθούν να ενισχύσουν την οικονομική και πολιτική εξουσία της ολιγαρχίας και να μετατρέψουν τα εκλεγμένα θεσμικά όργανα στα κράτη - ειδικά κοινοβούλια καθώς και περιφερειακούς και τοπικούς φορείς - σε απλούς ιμάντες μεταφοράς της πολιτικής τους.
Εκμεταλλευόμενοι την κρίση που έπληξε την Κύπρο, οι ευρωπαίοι ηγέτες έχουν ανοίξει μια νέα φάση στην προσπάθεια να εκμεταλλευτούν τους μικροκαταθέτες και να τους κάνουν να πληρώσουν. Είναι ένα μήνυμα, μια απειλή για τους λαούς: αύριο οι αποταμιεύσεις σας θα κατασχεθούν από το κεφάλαιο.
Όλα αυτά καθιστούν σαφή τον πραγματικό στόχο τους: να υπερ-εκμεταλλευτούν την εργατική τάξη, να εξαλείψουν τους μηχανισμούς της κοινωνικής προστασίας, να αποδυναμώσουν την μαχητική ικανότητα των εργαζομένων, να μεταφέρουν ολοένα όλο και μεγαλύτερο μερίδιο του πλούτου που δημιουργείται στην ολιγαρχία, στους κατόχους του κεφαλαίου που ζουν σε βάρος των εργαζομένων και των λαών. Όταν η φτώχεια φτάνει σε αφάνταστες αναλογίες, όταν η πείνα είναι μια μάστιγα που μαστίζει εκατομμύρια άνδρες, γυναίκες και παιδιά, γίνεται εμφανής ο πλούτος, η πολυτέλεια και ο προκλητικός τρόπος ζωής της ολιγαρχίας.
Η λιτότητα συμβαδίζει με τον αυταρχισμό
Το κεφάλαιο προβαίνει σε μια τεράστιας βιαιότητας επίθεση και καταπάτηση των δημοκρατικών δικαιωμάτων. Η λιτότητα πηγαίνει χέρι-χέρι με τον αυταρχισμό της Τρόικας που επιβάλλει στα κράτη και τις επιτηρούμενες κυβερνήσεις, όπως στην Ελλάδα, την υποβολή τακτικά των λογαριασμών τους στις επιτροπές «ειδικών» υπό την ηγεσία της Τρόικας.
Οι εργαζόμενοι και το συνδικαλιστικό κίνημα είναι ο κύριος στόχος των επιθέσεων του κεφαλαίου. Σε αρκετές χώρες η κοινωνική διαμαρτυρία ποινικοποιείται και επιβάλλονται όρια στην άσκηση των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων. Οι αγωνιζόμενοι κλάδοι των εργατών και όσων αγωνίζονται ενάντια στην ταξική συνεργασία, αποκλείονται από τα συνδικάτα, από εκείνους τους συνδικαλιστές ηγέτες που εφαρμόζουν την ταξική συνεργασία.
Ταυτόχρονα, οι κυβερνήσεις και οι καπιταλιστές επιχειρηματίες πραγματοποιούν μια εντατική εκστρατεία για να δυσφημήσουν τα συνδικάτα. Η κυβέρνηση και οι επιχειρηματίες χρησιμοποιούν την κρίση, τον μεγάλο αριθμό των ανέργων, κλπ., ασκώντας στους εργαζόμενους πίεση, έτσι ώστε να μην ενταχθούν στα συνδικάτα, αν και αυτό είναι ένα θεμελιώδες δικαίωμα που κατοχυρώνεται από το Σύνταγμα όλων των κρατών μελών της ΕΕ. Οι μετανάστες εργαζόμενοι υποφέρουν ιδιαίτερα από αυτές τις πολιτικές καταστολής: Γίνονται πογκρόμ και επιθέσεις από φασιστικές και ρατσιστικές ομάδες. Αφήνουν τις χώρες τους λόγω πολέμων και φτώχειας, για τα οποία οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις έχουν την ευθύνη, ιδίως στην Αφρική, και υφίστανται την υπερεκμετάλλευση και τον ρατσισμό.
Σε αρκετές χώρες, οι προοδευτικές, πολιτικές και συνδικαλιστικές κινήσεις, κινητοποιούνται και παλεύουν, έτσι ώστε αυτοί οι μετανάστες, άνδρες και γυναίκες, να έχουν τα ίδια δικαιώματα με τους ταξικούς αδελφούς τους.
Επίσης, σε πολλές χώρες της ΕΕ, ρατσιστικές και φασιστικές ομάδες και κόμματα διαδίδουν τις ιδέες τους, οι οποίες επαναλαμβάνονται από τα μεγάλα μέσα ενημέρωσης, προκειμένου να επηρεάσουν μεγάλα τμήματα των λαϊκών μαζών. Δίπλα στην παραδοσιακή στον ξενοφοβικό, ρατσιστικό ακροδεξιό λόγο τους έρχεται πλέον να προστεθεί ένας επικίνδυνος λαϊκιστικού χαρακτήρα λόγος ο οποίος συνδυάζει «σοσιαλιστικές» προτάσεις με ακραίο εθνικισμό. Χρησιμοποιούν τη δυσαρέσκεια των μαζών και την απόρριψη των κομμάτων που εφαρμόζουν πολιτικές λιτότητας, τόσο αυτών της δεξιάς όσο και αυτών της αριστεράς.
Η κρίση οξύνει τις αντιθέσεις μεταξύ των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και των ιμπεριαλιστικών ομάδων
Το πρόβλημα του ελέγχου των ενεργειακών πόρων, των πρώτων υλών, των στρατηγικών τομέων και των αγορών είναι η κύρια αιτία των πολέμων, της επιθετικότητας και της στρατιωτικής επέμβασης από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Μετά τη Λιβύη, το πετρέλαιο και τα πλούτη της, τώρα είναι το Μάλι που υποφέρει από την πολιτική του πολέμου. Ο γαλλικός και βρετανικός ιμπεριαλισμός είχαν το σημαντικότερο ρόλο στον πόλεμο στη Λιβύη, ο γαλλικός ιμπεριαλισμός είναι αυτός που ξεκίνησε τον πόλεμο στο Μάλι, αλλά και οι δύο έχουν στραφεί στους ευρωπαίους και ευρωενωσιακούς συμμάχους τους για βοήθεια σε αυτές τις αντιδραστικές ενέργειες. Την ίδια στιγμή διατηρούν στρατεύματα στο Αφγανιστάν, ενώ και άλλες χώρες είναι στο στόχαστρο των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, ιδιαίτερα η Συρία.
Ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός και το στρατιωτικό σκέλος του, το ΝΑΤΟ, πιέζει τους ευρωπαίους συμμάχους του να αναλάβουν την ευθύνη, ιδιαίτερα το «ευρωπαϊκό» σκέλος του ΝΑΤΟ, και έχουν δεσμευθεί ακόμη πιο πολύ οικονομικά και στρατιωτικά. Η πάλη σε κάθε χώρα να αποχωρήσει από το ΝΑΤΟ, καθώς και για την οριστική διάλυσή του, είναι απολύτως επίκαιρη.
Οι λαοί της Ευρώπης δεν έχουν τίποτα να κερδίσουν από την πολεμοχαρή πολιτική που εξυπηρετεί μόνο τα συμφέροντα της ολιγαρχίας. Οι λαοί ενδιαφέρονται για την αύξηση των δεσμών αλληλεγγύης τους με εκείνους που υποφέρουν από τη λεηλασία και την κυριαρχία από τις ευρωπαϊκές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, κυρίως οι λαοί της Αφρικής, προκειμένου να παλέψουν ενωμένοι ενάντια στο σύστημα της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης.
Το στρατόπεδο μας είναι αυτό των εργαζομένων και των λαών
Η ανάγκη για την ενωμένη πάλη ενάντια στη λιτότητα, ενάντια στις επιταγές της Τρόικας, αυξάνεται. Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, το πρόβλημα που τίθεται μπροστά μας είναι κάνουμε αυτούς τους αγώνες να συγκλίνουν και να αναπτυχθεί η αλληλεγγύη πέραν των συνόρων.
Σε διάφορες χώρες, η απόρριψη της πολιτικής λιτότητας συμπίπτει με την αντίθεση προς την Τρόικα, το ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Οι υποστηρικτές αυτής της Ευρώπης της αντίδρασης και του κεφαλαίου ανησυχούν με αυτή την απόρριψη και προσπαθούν να την αποφύγουν ταυτίζοντάς τη με τις αντιδραστικές θέσεις που εκφράζουν τα φασιστικά και εθνικιστικά κόμματα και οργανώσεις, που δεν αμφισβητούν το καπιταλιστικό σύστημα, αλλά χωρίζουν τους λαούς και σπρώχνουν τον ένα λαό ενάντια στον άλλο.
Οι ρεφορμιστικές δυνάμεις ανταποκρίνονται σε αυτές τις διαμαρτυρίες με μια αξιολύπητη και παραπλανητική έκκληση για μια "κοινωνική Ευρώπη", που σε καμία περίπτωση δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα.
Διακηρύσσουμε ότι οι λαοί έχουν το δικαίωμα να αποφασίσουν να εγκαταλείψουν το ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Γνωρίζουμε επίσης ότι δεν είναι όλες οι ευρωπαϊκές χώρες στη ζώνη του ευρώ.
Μαζί με τις προοδευτικές δυνάμεις που υπερασπίζονται τη θέση αυτή, δηλώνουμε ότι αυτό είναι ένα πρόβλημα που σχετίζεται με το ζήτημα της υπεράσπισης της εθνικής κυριαρχίας. Υποστηρίζουμε αυτόν τον αγώνα ως μέρος του αγώνα ενάντια στην πολιτική λιτότητας που επιβάλλει η Ευρωπαϊκή Ένωση.
Δηλώνουμε ότι αν ένας λαός αποφασίσει και πετύχει την αποχώρηση της χώρας του από το ευρώ, στεκόμαστε αλληλέγγυοι με τον αγώνα που θα διεξαχθεί ενάντια στην επίθεση της ολιγαρχίας, η οποία θα κάνει ό,τι είναι δυνατόν για να τον τιμωρήσει για την απόφαση αυτή.
Σε κάθε περίπτωση, υπερασπιζόμαστε το σύνθημα της άρνησης να πληρωθεί το χρέος, είτε σε ευρώ, είτε σε οποιοδήποτε άλλο νόμισμα.
Οι μάζες των εργαζομένων που πρέπει να κινητοποιηθούν και το μέγεθος της λαϊκής αντίστασης που πρέπει να αναπτυχθεί, θέτει το πρόβλημα της πολιτικής λύσης που πρέπει να δοθεί σ’ αυτή την όξυνση της ταξικής πάλης. Η εργατική τάξη είναι στην πρωτοπορία αυτών των μαχών και πλατιά στρώματα των εργαζόμενων μαζών των πόλεων και της υπαίθρου ενώνονται μαζί της στους δρόμους και στις διαδηλώσεις. Το πρόβλημα της ενότητας της εργατικής τάξης και της ενότητας όλων των τμημάτων του λαού είναι η βάση για την πραγματοποίηση μιας πολιτικής του ενιαίου μετώπου, το οποίο έχει ήδη λάβει συγκεκριμένες μορφές σε διάφορες χώρες.
Τα κόμματα και οι οργανώσεις μας καλούν για την ανάπτυξη αυτής της πολιτικής παντού, στην προοπτική του επαναστατικού μετασχηματισμού της κοινωνίας και της ανάπτυξης της διεθνούς αλληλεγγύης.
Γερμανία, Ιούνιος 2013
Κομμουνιστικό Κόμμα Εργατών Δανίας (APK)
Κομμουνιστικό Κόμμα Εργατών Γαλλίας (PCOF)
Οργάνωση για την Ανασυγκρότηση του Κομμουνιστικού Κόμματος της Γερμανίας (Arbeit Zukunft)
Κίνηση για Ανασύνταξη του ΚΚΕ (1918-1955) ΕΛΛΆΔΑ
Κομμουνιστική Πλατφόρμα ΙΤΑΛΙΑ
Κομμουνιστικό Κόμμα Ισπανίας (μ-λ)
Επαναστατικό Κομμουνιστικό Κόμμα Τουρκίας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου