Η ανατροπή της διχτατοριας του προλεταριατου- απαρχη της εξάλειψης του σοσιαλιστικού συστήματος και της παλινόρθωσης του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ενωση

Με το 20ο Συνέδριο (1956) "δημιουργήθηκαν οι πολιτικές προϋποθέσεις που άνοιξαν το δρόμο στη διαδικασία παλινόρθωσης των καπιταλιστικών σχέσεων" στη Σοβ. Ενωση και ΟΧΙ επί Γκορμπατσώφ, όπως ισχυρίζεται η ηγεσία του "Κ"ΚΕ εμμένοντας σταθερά στις σοσιαλδημοκρατικές απόψεις του χρουτσωφικού ρεβιζιονισμού. Η ανατροπή της διχτατορίας του προλεταριάτου μετά τη δολοφονία του Στάλιν αποτελεί την απαρχή της "δημιουργίας των πολιτικών προϋποθέσεων που άνοιξαν το δρόμο" στην εξάλειψη των σοσιαλιστικών σχέσεων παραγωγής και στη "διαδικασία παλινόρθωσης των καπιταλιστικών σχέσεων" παραγωγής στη Σοβιετική Ενωση.

1. Κομμουνιστικό Κόμμα - Διχτατορια του προλεταριάτου

Συνέχεια απ' το προηγούμενο

Δυο είναι τα προβλήματα-κλειδιά για την κατανόηση και τη μαρξιστική ή μη ερμηνεία της εγκαθίδρυσης-οικοδόμησης του σοσιαλισμού σε μια χώρα αλλά και της συνέχισης ή μη αυτού του επαναστατικού προτσές και της δημιουργίας των πολιτικών προϋποθέσεων του πισωγυρίσματος στον καπιταλισμό: το ζήτημα του κόμματος και του κράτους που και τα δυο συνδέονται στενότατα-αδιάσπαστα με το πρόβλημα της πολιτικής εξουσίας, που είναι, ως γνωστό, το «βασικό ζήτημα κάθε επανάστασης» (Λένιν) και θα προσθέταμε: και κάθε αντεπανάστασης.

Σ' αντίθεση με τους ισχυρισμούς των διαφόρων παραλλαγών του σύγχρονου ρεβιζιονισμού, ο μαρξισμός διδάσκει μα και η ιστορική πείρα (θετική και αρνητική) έχει επιβεβαιώσει, ότι χωρίς την βίαιη (=ένοπλη πάλη) ανατροπή της διχτατορίας της αστικής τάξης και την κατάληψη της πολιτικής εξουσίας απ' την εργατική τάξη και τους συμμάχους της, καθοδηγούμενη απ' το επαναστατικό της κόμμα, και την εγκαθίδρυση της διχτατορίας του προλεταριάτου (μετά την πλήρη συντριβή του αστικού κράτους) δε μπορεί να αρχίσει το επαναστατικό προτσές της εξάλειψης των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής και της αντικατάστασης τους από σοσιαλιστικές-κομμουνιστικές παραγωγικές σχέσεις. Σοσιαλιστικές σχέσεις παραγωγής μα ούτε καν έστω κάποια ελάχιστα σοσιαλιστικά στοιχεία δεν εμφανίζονται ποτέ ούτε μπορούν να γεννηθούν στα πλαίσια του καπιταλισμού και πριν την κατάληψη της πολιτικής εξουσίας απ' το προλεταριάτο δηλ. πριν την εγκαθίδρυση της διχτατορίας του προλεταριάτου. Απαραίτητη προϋπόθεση για την εμφάνιση σοσιαλιστικών σχέσεων παραγωγής και πολύ περισσότερο για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού είναι η ανατροπή και συντριβή της πολιτικής εξουσίας της αστικής τάξης και η απαλλοτρίωση των απαλλοτριωτών, δηλ. «κατάσχεση και προλεταριακή εθνικοποίηση» των καπιταλιστικών επιχειρήσεων, κλπ., μετατροπή τους σε ιδιοχτησία του προλεταριακού κράτους.

Εξίσου ισχύει, ότι δε μπορεί να υπάρξει πισωγύρισμα στον καπιταλισμό μιας σοσιαλιστικής χώρας χωρίς την ανατροπή της εξουσίας της εργατικής τάξης δηλ. της διχτατορίας του προλεταριάτου χωρίς η εργατική τάξη να χάσει την πολιτική εξουσία, και κατά συνέπεια και την κατοχή και τον έλεγχο στα μέσα παραγωγής. Δεν μπορεί ποτέ ο σοσιαλισμός να μετεξελιχτεί "εξελιχτικά" σε καπιταλισμό χωρίς να προηγηθεί ανατροπή της διχτατορίας του προλεταριάτου, ολωσδιόλου απαραίτητης και πρώτης πολιτικής προϋπόθεσης για την εξάλειψη των σοσιαλιστικών σχέσεων παραγωγής και την αντικατάσταση τους με καπιταλιστικές σχέσεις παράγωγης.

Και ακριβώς αυτό το πρωταρχικό και πολύ σπουδαίο ζήτημα δηλ. το ζήτημα της ανατροπής της διχτατορίας του προλεταριάτου δε θέτει, για την περίοδο μετά το θάνατο-δολοφονία του Στάλιν και προπαντός μετά το 20ο Συνέδριο, κανένα απ' τα οπορτουνιστικά ρεύματα, αρχίζοντας απ' τους χρουτσωφικούς ρεβιζιονιστές ως τους τροτσκιστές και τ' άλλα «αντιχρουτσωφικά» οπορτουνιστικά ρεύματα - ζήτημα που συνδέεται άμεσα και αδιάσπαστα με την παλινόρθωση του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ενωση. Ορισμένες οπορτουνιστικές ομάδες στον τόπο μας που τελευταία έχουν βρει ιδεολογικό «αποκούμπι» στις αντιμαρξιστικές απόψεις του βέλγου ρεβιζιονιστή Martens όχι μόνο δεν θέτουν ζήτημα ανατροπής της διχτατορίας του προλεταριάτου στη Σοβιετική Ενωση μετά τη δολοφονία του Στάλιν μα ακόμα φτάνουν ως το σημείο να αναμασούν τα τροτσκιστικά μαργαριτάρια περί «γραφειοκρατίας», παρουσιάζοντας τα ως «μαρξιστικές» και μάλιστα «σταλινικές»(!) απόψεις.

Αρχικά οι εκμεταλλεύτριες τάξεις που είχαν ανατραπεί στη Σοβιετική Ενωση και όσες για κάποιο διάστημα υπήρχαν ως την οικοδόμηση της οικονομικής βάσης του σοσιαλισμού (=μετά δεν υπάρχουν πλέον εκμεταλλεύτριες τάξεις σαν τάξεις), αλλά και τα υπολείμματα τους αργότερα καθώς και τα εκφυλισμένα νέα αστικά στοιχεία (χέρι-χέρι με τους ιμπεριαλιστές) πάντα επεδίωξαν την ανατροπή της εξουσίας της εργατικής τάξης, δηλ. της διχτατορίας του προλεταριάτου και διεξήγαγαν λυσσαλέα και σφοδρότατη ταξική πάλη για να πετύχουν αυτή την ανατροπή και να παλινορθώσουν έτσι τον καπιταλισμό σ' αυτή τη χώρα. Ο Λένιν είχε από τα πρώτα χρόνια επισημάνει και υπογραμμίσει: «Το πέρασμα από τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό περιλαμβάνει μια ολόκληρη ιστορική εποχή. Όσο αυτή δεν έχει τελειώσει, οι εκμεταλλευτές διατηρούν αναπόφευχτα την ελπίδα της παλινόρθωσης, κι' αυτή η ελπίδα μεταβάλλεται σε απόπειρες παλινόρθωσης». Μάλιστα οι εκμεταλλευτές ρίχνονται στη «μάχη με δεκαπλασιασμένη ενεργητικότητα, με έξαλλο πάθος, με εκατονταπλάσιο μίσος, για να πάρουν πίσω το χαμένο «παράδεισο», για τις οικογένειες τους, που ζούσαν τόσο όμορφα και που τώρα ο «χυδαίος όχλος» τις καταδικάζει στο χαμό και την αθλιότητα (ή στην «απλή» δουλεία)» (Λένιν: τόμ. 28ος, σελ. 252-253)!

Μοναδικός δρόμος για την υπεράσπιση και διάσωση της εξουσίας της εργατικής τάξης από τις λυσσασμένες παντοειδείς επιθέσεις των εχθρών της επανάστασης και του σοσιαλισμού (εσωτερικών και εξωτερικών) και τη συνέχιση της σοσιαλιστικής οικοδόμησης ήταν ο επαναστατικός λενινιστικός-σταλινικός δρόμος της διαρκούς ισχυροποίησης της διχτατορίας του προλεταριάτου και η ακατάπαυστη, σωστή και συνεπής διεξαγωγή της ταξικής πάλης-σ' όλα τα επίπεδα ενάντια στους εχθρούς του σοσιαλισμού-κομμουνισμού και η λύση των εσωτερικών ανταγωνιστικών αντιθέσεων με βίαιο τρόπο, με την καθοδήγηση βέβαια του κομμουνιστικού κόμματος - εξοπλισμένο με την επαναστατική κοσμοθεωρία του μαρξισμού-λενινισμού-σταλινισμού.

Σ' αυτή την τιτάνια, μακρόχρονη, παρατεταμένη και οξύτατη πάλη κατά της εσωτερικής και εξωτερικής αντίδρασης, στις γραμμές του κόμματος πάντα εμφανίζονταν (όπως έδειξε η πείρα) για σειρά λόγους (δεν ενδιαφέρουν εδώ) αναπόφευχτα αντεπαναστατικές οπορτουνιστικές ομάδες που προσπάθησαν να απομακρύνουν το κόμμα των Μπολσεβίκων από τον επαναστατικό δρόμο του μαρξισμού-λενινισμού, να αλλάξουν τον ταξικό του χαρακτήρα: δηλ. να το μετατρέψουν από επαναστατικό κόμμα της εργατικής τάξης (εκφραστή και υπερασπιστή των συμφερόντων της, της επανάστασης και του σοσιαλισμού-κομμουνισμού) σε κόμμα αστικο-ρεβιζιονιστικό, όργανο της ρεβιζιονιστικής αντεπανάστασης στην υπηρεσία του καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού.

Αλλαγή όμως του ταξικού χαρακτήρα του κόμματος, δηλ. απομάκρυνση του από την επαναστατική μαρξιστική-λενινιστική-σταλινική γραμμή σημαίνει ταυτόχρονα μοιραία και αναπόφευχτα ανατροπή της διχτατορίας του προλεταριάτου και επομένως άνοιγμα του δρόμου της καπιταλιστικής παλινόρθωσης, κι' αυτό επειδή «η διχτατορία του προλεταριάτου δεν μπορεί να πραγματοποιείται διαφορετικά, παρά μέσω του κομμουνιστικού κόμματος» (Λένιν: 32ος, σελ. 200) που είναι «διευθυντική της δύναμη» (Στάλιν), αφού «η διχτατορία του προλεταριάτου μόνο τότε μπορεί να είναι πλέρια, όταν την καθοδηγεί ένα μόνο κόμμα, το κόμμα των κομμουνιστών, που δε μοιράζεται και δεν πρέπει να μοιράζεται την καθοδήγηση με άλλα κόμματα» (Στάλιν, τόμ. 10ος, σελ. 87).

Η επικράτηση, λοιπόν, στο κομμουνιστικό κόμμα του ρεβιζιονισμού ή μιας οποιασδήποτε οπορτουνιστικής παρέκκλισης, ξένης προς το μαρξισμό-λενινισμό-σταλινισμό, που οδηγεί αναπόφευχτα σ' αλλαγή του ταξικού χαραχτήρα του κόμματος (μετατρέπεται από προλεταριακό κόμμα σε αστικό κόμμα, σοσιαλδημοκρατικού τύπου) και κατά συνέπεια σ' ανατροπή της διχτατορίας του προλεταριάτου, ανατροπή που αποτελεί την απαρχή της δημιουργίας των πολιτικών προϋποθέσεων για την παλινόρθωση του καπιταλισμού, πράγμα που ο Στάλιν είχε νωρίς επισημάνει (δηλ. τη δυνατότητα, τον κίνδυνο αποκατάστασης του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ενωση) υπογραμμίζοντας ότι «η νίκη της δεξιάς παρέκκλισης στο κόμμα μας θα σήμαινε δημιουργία των όρων, των απαραίτητων για την παλινόρθωση του καπιταλισμού στη χώρα μας» (Στάλιν, τόμ. 11ος, σελ. 201).

Και ακριβώς αυτό συνέβηκε στη Σοβιετική Ενωση μετά το θάνατο-δολοφονία του Στάλιν με την πραξικοπηματική επικράτηση και κυριαρχία του χρουτσωφικού ρεβιζιονισμού στο κόμμα και στο κράτος - επικράτηση που έγινε δυνατή εξαιτίας της μη σωστής διεξαγωγής της ταξικής πάλης απ' τις επαναστατικές δυνάμεις στο κόμμα των Μπολσεβίκων ενάντια στην προδοτική χρουτσωφική ομάδα (Χρουτσώφ-Μικογιάν-Σουσλόφ-Μπρέζνιεφ-Κουουσίνεν, κλπ.) -πρακτόρων του διεθνούς ιμπεριαλισμού - και την απομάκρυνση τους απ' τη μαρξιστική θέση του Ι. Στάλιν σύμφωνα με την οποία όσο προχωρεί η οικοδόμηση του σοσιαλισμού οξύνεται η ταξική πάλη - κύριοι λόγοι που οδήγησαν σε ήττα τις επαναστατικές δυνάμεις του κόμματος των Μπολσεβίκων και στο θρίαμβο-επικράτηση της ρεβιζονιστικής χρουτσωφικής αντεπανάστασης. Έτσι δημιουργήθηκαν αμέσως από τότε «οι πολιτικές προϋποθέσεις που άνοιξαν το δρόμο στη διαδικασία παλινόρθωσης των καπιταλιστικών σχέσεων» παραγωγής σ' αυτή τη χώρα και στην πρωτοφανή, μεγάλη, τη μεγαλύτερη καταστροφή που γνώρισε ποτέ το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, καταστροφή που είχε απ' το ^'54-55 προβλέψει ο σ. Ν. Ζαχαριάδης και μαζί του απ' το ^'55-56 η τεράστια πλειοψηφία των ελλήνων κομμουνιστών, ενώ η σοσιαδημοκρατική ηγεσία των Φλωράκη-Παπαρήγα «ψάχνει»(!) τάχα ακόμα για τα αίτια της καταστροφής, εξαπατώντας τους κομμουνιστές, μη τολμώντας και προπαντός μη θέλοντας να κατονομάσει τη μοναδική αιτία: την προδοσία της χρουτσωφικής ομάδας και την επικράτηση του χρουτσωφικού ρεβιζιονισμού.

Η σημερινή ηγεσία του «Κ»ΚΕ συνεχίζει, όπως θα δούμε σε επόμενο σημείωμα, να επαναλαμβάνει σε κάθε ευκαιρία τη γνωστή της θέση σύμφωνα με την οποία μόλις επί Γκορμπατσώφ «δημιουργήθηκαν οι πολιτικές προϋποθέσεις που άνοιξαν το δρόμο στη διαδικασία παλινόρθωσης των καπιταλιστικών σχέσεων» παραγωγής στη Σοβιετική Ενωση και πως ως τότε - χωρίς κομμούνιστικό κόμμα και διχτατορία του προλεταριάτου - «χτίζονταν» τάχα ο «σοσιαλισμός» και μάλιστα ο «αναπτυγμένος σοσιαλισμός»(!), μια σαφώς ρεβιζιονιστική και πέρα για πέρα αντιμαρξιστική θέση.

2. Οικοδόμηση του σοσιαλισμού χωρίς επαναστατικό κόμμα της εργατικής τάξης και δικτατορία του προλεταριάτου;

Αντιμαρξιστική η θέση της ηγεσίας του "Κ"ΚΕ ότι μετά το 20ο Συνέδριο (1956) συνεχίστηκε η οικοδόμηση του σοσιαλισμού στη Σοβιετική Ενωση χωρίς επαναστατικό μαρξιστικό-Λενινιστικό κόμμα της εργατικής τάξης και διχτατορία του προλεταριάτου

Παρά την τεράστια, ανυπολόγιστη ζημιά και την ολοσχερή καταστροφή που προκάλεσε στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα η επικράτηση και κυριαρχία του χρουτσωφικού ρεβιζιονισμού. η ηγεσία των Φλωράκη-Παπαρήγα εξακολουθεί να υπερασπίζει με συνέπεια την αντεπαναστατική σοσιαλδημοκρατική γραμμή του 20ου και 22^ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ, υπεράσπιση που εκφράζεται στις θέσεις της πάνω σ' όλα τα βασικά ζητήματα της προλεταριακής επανάστασης και του σοσιαλισμού, αλλά και στο ζήτημα της ανατροπής της δικτατορίας του προλεταριάτου απ' την αντικομμουνιστική χρουτσωφική ομάδα και της έναρξης του οπισθοδρομικού προτσές της παλινόρθωσης του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ένωση που εδώ μας αφορά.

Έτσι η Παπαρήγα και πρόσφατα σε διεθνές συμπόσιο που πραγματοποιήθηκε προς τα τέλη Οκτώβρη του περασμένου χρόνου στην Κούβα με θέμα «0 σοσιαλισμός στον 21° αιώνα» επανέλαβε τη γνωστή αντιμαρξιστική θέση της ηγεσίας του «Κ»ΚΕ σύμφωνα με την οποία επί Γκορμπατσώφ «στα μέσα της δεκαετίας του '80 στο πολιτικό σύστημα της ΕΣΣΔ και των άλλων σοσιαλιστικών χωρών της Ευρώπης δημιουργήθηκαν οι πολιτικές προϋποθέσεις, που άνοιξαν το δρόμο στη διαδικασία παλινόρθωσης καπιταλιστικών σχέσεων στις χώρες αυτές» («Ρ» 26.10.97). Επίσης λίγο αργότερα στη «Διακήρυξη της ΚΕ του ΚΚΕ» για τα «80 χρόνια από την Οκτωβριανή Επανάσταση» επαναλαμβάνεται, ότι «η «περεστρόϊκα» αποτέλεσε το «Δούρειο Ίππο» της καπιταλιστικής παλινόρθωσης» και ότι «η ανατροπή του σοσιαλιστικού συστήματος στην Ευρώπη» πραγματοποιήθηκε με «τα αρνητικά γεγονότα του 1989-1991» («Ρ» 2.11.97).

Την ίδια θέση με τους χρουτσωφικούς ρεβιζιονιστές σ' αυτό το βασικό ζήτημα του κομμουνιστικού κινήματος έχουν και άλλα οπορτουνιστικά ρεύματα, όπως οι τροτσκιστές (E. Mandel, Pablo, κλπ.) και το σύνολο σχεδόν των τροτσκιστικών οργανώσεων μα και άλλα ρεβιζιονιστικά ρεύματα στο διεθνή χώρο μεταξύ των οποίων και κείνο που εκπροσωπείται απ' το βέλγο «αντιχρουτσωφικό» ρεβιζιονιστή L. Martens - απ' τις διάφορες ντόπιες οπορτουνιστικές ομάδες διαφημίζεται ως «έξοχος σταλινικός συγγραφέας»(!!!) και «επιφανής επαναστάτης»(!!!) - ο οποίος επαναλαμβάνοντας τη θέση του διεθνούς χρουτσωφικού ρεβιζιονισμού και της ηγεσίας του «Κ»ΚΕ ισχυρίζεται ότι «ο Γκορμπατσώφ εκθειάζει την αργή, προοδευτική αλλά συστηματική εξέλιξη προς την καπιταλιστική παλινόρθωση» και ότι μόλις στο 28° Συνέδριο (Ιούλης 1990) «επιβεβαιώνεται η ρήξη με το σοσιαλισμό και το πέρασμα στην καπιταλιστική κοινωνία» (L. Martens: «Μια άλλη ματιά στον Στάλιν»*, σελ.17).

Μ' άλλα λόγια η ηγεσία του «Κ»ΚΕ, οι τροτσκιστές και οι άλλες παραλλαγές του σύγχρονου ρεβιζιονισμού** ισχυρίζονται, ότι στη Σοβιετική Ενωση, παρόλο που είχε ανατραπεί η δικτατορία του προλεταριάτου και το ΚΚΣΕ είχε μετατραπεί από επαναστατικό κόμμα σε αστικο-ρεβιζιονιστικό κόμμα σοσιαλδημοκρατικού τύπου, συνεχίστηκε μετά το '56 η οικοδόμηση του σοσιαλισμού: δηλ. ότι είναι δυνατή η συνέχιση της οικοδόμησης του σοσιαλισμού σε μια χώρα χωρίς την ύπαρξη του επαναστατικού μαρξιστικού-λενινιστικού κόμματος της εργατικής τάξης και χωρίς δικτατορία του προλεταριάτου.

Η θέση της ηγεσίας του «Κ»ΚΕ και του διεθνούς χρουτσωφικού ρεβιζιονισμού καθώς και των άλλων οπορτουνιστικών ρευμάτων, ότι με την «περεστρόϊκα» του Γκορμπατσώφ δημιουργήθηκαν «οι πολιτικές προϋποθέσεις που άνοιξαν το δρόμο στη διαδικασία παλινόρθωσης των καπιταλιστικών σχέσεων» παραγωγής στη Σοβιετική Ενωση και όχι με το 20ο Συνέδριο (1956) επί Χρουτσώφ αποτελεί έναν ολωσδιόλου αντεπιστημονικό και εντελώς αβάσιμο ισχυρισμό που διαψεύδεται από την ίδια την πολιτική του χρουτσωφικού ρεβιζιονισμού (εσωτερική-εξωτερική) και την αντικειμενική ιστορική πορεία της Σοβιετικής Ενωσης στις μετέπειτα δεκαετίες (1956-1991), μα ταυτόχρονα συνιστά και μια ρεβιζιονιστική θέση στο ζήτημα της ανατροπής της δικτατορίας του προλεταριάτου και κατά συνέπεια της εξάλειψης του σοσιαλισμού-παλινόρθωσης του καπιταλισμού από την οποία απορρέει μια επίσης ρεβιζιονιστική αντίληψη του σοσιαλισμού.

Σ' αντιπαράθεση μ' όλα τα αντιμαρξιστικά οπορτουνιστικά ρεύματα, οι κομμουνιστές-σταλινιστές για την περίοδο μετά τη δολοφονία του Στάλιν και ιδιαίτερα μετά το 20ο Συνέδριο έπρεπε κατ' αρχήν να απαντήσουν (και απάντησαν) σε δυο βασικά-καίρια ερωτήματα - ώστε να καταστεί δυνατή η απάντηση και στο άλλο θεμελιώδες ερώτημα αν συνεχίστηκε ή διακόπηκε η οικοδόμηση του σοσιαλισμού στη Σοβιετική Ενωση - πρώτο, διατηρήθηκε ή ανατράπηκε η δικτατορία του προλεταριάτου από την αποστάτρια ρεβιζιονιστική χρουτσωφική κλίκα; δεύτερο, διατηρήθηκε ο επαναστατικός ταξικός χαρακτήρας του ΚΚΣΕ ή άλλαξε ταξικό χαρακτήρα και μετατράπηκε από επαναστατικό κόμμα της εργατικής τάξης σ' ένα αντεπαναστατικό αστικο-ρεβιζιονιστικό κόμμα σοσιαλδημοκρατικού τύπου;

α. Δικτατορία του προλεταριάτου - διατηρήθηκε ή ανατράπηκε απ' τους χρουτσωφικούς ρεβιζιονιστές; Σχετικά με το ζήτημα της δικτατορίας του προλεταριάτου οι μαρξιστές-λενινιστές-σταλινιστές, αναλύοντας την κατάσταση στην τότε Σοβιετική Ενωση, διατύπωσαν τη μαρξιστική θέση, ότι μετά τη δολοφονία του Στάλιν και την πραξικοπηματική επικράτηση της προδοτικής χρουτσωφικής ρεβιζιονιστικής ομάδας - πρακτόρων του διεθνούς ιμπεριαλισμού - στο κόμμα και στο κράτος ανατράπηκε η δικτατορία του προλεταριάτου στη Σοβιετική Ενωση και αντικαταστάθηκε με μια αστικο-ρεβιζιονιστική δικτατορία. Θρίαμβος-νίκη της ρεβιζιονιστικής χρουτσωφικής αντεπανάστασης σήμαινε ανατροπή-συντριβή της δικτατορίας του προλεταριάτου.

Η ανατροπή της δικτατορίας του προλεταριάτου εκφράζεται με σαφή τρόπο, πέρα απ' το πραγματικό πολιτικό ιστορικό γεγονός, στα παρακάτω:

πρώτο, στην πλήρη ρήξη και σφοδρή εχθρότητα-αντιπαράθεση των αντεπαναστατικών δυνάμεων, μ' επικεφαλής την αποστάτρια χρουτσωφική ομάδα, με την επαναστατική πολιτική του Στάλιν στην οποία δόθηκε σκόπιμα απ' τους χρουτσωφικούς ρεβιζιονιστές η μορφή μιας χωρίς προηγούμενο στην ιστορία προσωπικής επίθεσης-καταγγελία για «εγκλήματα», κλπ., που όμως δεν ήταν προσωπικού χαρακτήρα αντιπαράθεση μα ταξική αντιπαράθεση: αντιπαράθεση μεταξύ των επαναστατικών και αντεπαναστατικών δυνάμεων, μεταξύ των μαρξιστών-λενινιστών και των αντιμαρξιστών-αντικομμουνιστών, μεταξύ των δυνάμεων που ήθελαν τη συνέχιση της οικοδόμησης του σοσιαλισμού και των αντεπαναστατικών δυνάμεων που επιδίωκαν, καλυπτόμενες πίσω από τους μύθους της «προσωπολατρίας», της «ανώμαλης εσωκομματικής κατάστασης» και της «παραβίασης της σοσιαλιστικής νομιμότητας» (για παραπλάνηση του σοβιετικού λαού), τη διακοπή της σοσιαλιστικής οικοδόμησης και την εξάλειψη των σοσιαλιστικών σχέσεων παραγωγής και την παλινόρθωση του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ενωση.

Δεύτερο, στην αλλαγή του ταξικού χαρακτήρα του ΚΚΣΕ, όπως αυτή εκφράστηκε-επισφραγίστηκε στο 20ο Συνέδριο με την πλήρη απομάκρυνση-προδοσία του μαρξισμού-λενινισμόύ και την υιοθέτηση ανοικτά μιας αντεπαναστατικής σοσιαλδημοκρατικής γραμμής. Και είναι γνωστό ότι δεν μπορεί να υπάρξει δικτατορία του προλεταριάτου χωρίς την ύπαρξη και τον καθοδηγητικό ρόλο του επαναστατικού κόμματος της εργατικής τάξης.

Τρίτο, στην εγκατάλειψη και θεωρητικά της έννοιας δικτατορία του προλεταριάτου για το χαρακτηρισμό του σοβιετικού κράτους εκείνης της περιόδου στο 22° Συνέδριο (1961) εκ μέρους των χρουτσωφικών ρεβιζιονιστών και στην ανοικτή παραδοχή-ομολογία ότι στη Σοβιετική Ενωση δεν υπάρχει πλέον δικτατορία του προλεταριάτου και ότι αυτή αντικαταστάθηκε από το «κράτος όλου του λαού» ή «παλλαϊκό κράτος» ή όπως αλλιώς γράφουν σημειώνεται σ' αυτή την περίοδο «μετατροπή της δικτατορίας του προλεταριάτου σε παλλαϊκό κράτος» («Το 22° Συνέδριο του ΚΚΣΕ», σελ. 207). Και για να συγκαλύψουν την αλλαγή του ταξικού χαρακτήρα του νέου κράτους ισχυρίζονται ότι «το κράτος όλου του λαού είναι το καινούργιο στάδιο στην εξέλιξη του σοσιαλιστικού κράτους, το σπουδαιότερο ορόσημο στο δρόμο της ανάπτυξης του σοσιαλιστικού κράτους σε κομμουνιστική αυτοδιοικούμενη κοινωνία» (στο ίδιο. σελ. 205).

Σχετικά μ' αυτόν το ρεβιζιονιστικό ισχυρισμό τρεις παρατηρήσεις: Πρώτα-πρώτα οι χρουτσωφικοί ρεβιζιονιστές ομολογούν-παραδέχονται ανοικτά - και αυτό είναι το πιο βασικό - ότι στη Σοβιετική Ενωση εκείνης της περιόδου «η δικτατορία του προλεταριάτου έπαψε να είναι απαραίτητη» (σελ. 208) δηλ. ότι δεν υπάρχει πλέον δικτατορία του προλεταριάτου και ότι αυτή αντικαταστάθηκε από το «κράτος όλου του λαού». Η δεύτερη παρατήρηση αφορά τον προσδιορισμό του ταξικού χαρακτήρα του «κράτους όλου του λαού». Ο μαρξισμός διδάσκει ότι δεν υπάρχει «κράτος όλου του λαού» δηλ. κράτος που στέκεται «πάνω από τις τάξεις» (είναι η γνωστή αντίληψη των αστών ιδεολόγων που αρνείται και συγκαλύπτει τον ταξικό χαρακτήρα του αστικού κράτους) αλλά έχει πάντα ταξικό χαρακτήρα, είναι κράτος κάποιας τάξης. Το λεγόμενο «κράτος όλου του λαού» αφού δεν είναι, σύμφωνα με του χρουτσωφικούς ρεβιζιονιστές. κράτος της δικτατορίας του προλεταριάτου, τότε είναι κράτος αστικο-ρεβιζιονιστικό. κράτος της νέας υπό διαμόρφωση αστικής τάξης, είναι μια αστικο-ρεβιζιονιστική δικτατορία. Η τρίτη παρατήρηση αφορά τη δήθεν μετατροπή, κατά τη διάρκεια της μεταβατικής περιόδου από τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό, του κράτους της δικτατορίας του προλεταριάτου σε κάποιο άλλο κράτος, δηλ. σε «κράτος όλου του λαού». Όμως σύμφωνα με τη μαρξιστική θεωρία το κράτος αυτής της περιόδου παραμένει πάντα κράτος της δικτατορίας του προλεταριάτου ως την απονέκρωση του στην κομμουνιστική αταξική κοινωνία ή όπως υπογραμμίζει ο Μαρξ: «ανάμεσα στην καπιταλιστική και στην κομμουνιστική κοινωνία βρίσκεται η περίοδος της επαναστατικής μετατροπής της μιας στην άλλη. Και σ' αυτή την περίοδο αντιστοιχεί μια πολιτική μεταβατική περίοδος, που το κράτος της δε μπορεί να είναι τίποτα άλλο παρά η επαναστατική δικτατορία του προλεταριάτου» (K. Marx/ Fr. Engels: τομ. 19ος, σελ. 28).

Ας σημειώσουμε ακόμα πως η θέση αυτή των χρουτσωφικών ρεβιζιονιστών συνιστά απόρριψη της αναγκαιότητας ύπαρξης της δικτατορίας του προλεταριάτου για το πέρασμα στην κομμουνιστική αταξική κοινωνία και συνάμα αναθεώρηση-απόρριψη της μαρξιστικής θεωρίας της μεταβατικής περιόδου από τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό και κατά συνέπεια και της μαρξιστικής θεωρίας των δυο φάσεων της κομμουνιστικής κοινωνίας.

Τα παραπάνω επιβεβαιώνουν με σαφέστατο τρόπο τη μαρξιστική θέση των κομμουνιστών-σταλινιστών, ότι στη Σοβιετική Ενωση με την επικράτηση του χρουτσωφικού ρεβιζιονισμού ανατράπηκε η δικτατορία του προλεταριάτου, θέση που επιβεβαιώθηκε και από τη μετέπειτα αντικειμενική οικονομικο-κοινωνικο-πολιτική πορεία της χώρας αυτής.

β. ΚΚΣΕ - επαναστατικό κόμμα της εργατικής τάξης ή «κόμμα όλου του λαού» δηλ. αστικο-ρεβιζιονιστικό κόμμα, σοσιαλδημοκρατικού τύπου; Είναι γνωστό, ότι η ιδεολογία, το πρόγραμμα και η πολιτική γραμμή είναι εκείνα που προσδιορίζουν τον ταξικό χαρακτήρα ενός κόμματος, δηλ. το ποιας τάξης τα συμφέροντα εκπροσωπεί και υπερασπίζει. Το ΚΚ(μπ.) της εποχής των Λένιν-Στάλιν ήταν κόμμα κομμουνιστικό, ήταν το επαναστατικό κόμμα της εργατικής τάξης επειδή καθοδηγούνταν από την επαναστατική κοσμοθεωρία του μαρξισμού σ' όλα τα ζητήματα της προλεταριακής επανάστασης και του σοσιαλισμού-κομμουνισμού (είχε και εφάρμοσε ένα πρόγραμμα επαναστατικού μετασχηματισμού της κοινωνίας), ήταν το κόμμα καθοδηγητής της δικτατορίας του προλεταριάτου και της οικοδόμησης του σοσιαλισμού στη Σοβιετική Ενωση ως τις αρχές-μέσα της δεκαετίας του '50.

Όμως μετά την κυριαρχία του χρουτσωφικού ρεβιζιονισμού δηλ. την ανοικτή επιβολή στο 20ο Συνέδριο (1956) της γνωστής αντεπαναστατικής σοσιαλδημοκρατικής γραμμής («ειρηνικός δρόμος» στο σοσιαλισμό με τη «βοήθεια» του αστικού κράτους, κλπ,) και την ανοιχτή προδοσία του μαρξισμού-λενινισμού, το ΚΚΣΕ δεν καθοδηγείται πλέον από την επαναστατική κοσμοθεωρία του μαρξισμού αλλά από την αντεπαναστατική ιδεολογία του χρουτσωφικού ρεβιζιονισμού που είναι μορφή της αστικής ιδεολογίας. Με την εγκατάλειψη της επαναστατικής ιδεολογίας-γραμμής και την αποδοχή της αντεπαναστατικής σοσιαλδημοκρατικής γραμμής το ΚΚΣΕ έπαψε να εκφράζει και να υπερασπίζει τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, αλλάζει ταξικό χαρακτήρα: από επαναστατικό κόμμα της εργατικής τάξης μετατρέπεται σ' ένα αστικό κόμμα σοσιαλδημοκρατικού τύπου, όργανο της ρεβιζιονιστικής αντεπανάστασης για το πισωγύρισμα στον καπιταλισμό, αλλαγή που εκφράζεται στις ρεβιζιονιστικές του θέσεις σ' όλα τα ζητήματα της προλεταριακής επανάστασης, στη ρεβιζιονιστική αντίληψη του σοσιαλισμού με την προβολή στο 20ο Συνέδριο της καπιταλιστικής Γιουγκοσλαβίας ως χώρας «σοσιαλιστικής» και στο πρόγραμμα κατεδάφιση των σοσιαλιστικών κατακτήσεων που εφάρμοσε στη συνέχεια.

Λίγα χρόνια αργότερα στο 22° Συνέδριο (1961) οι χρουτσωφικοί ρεβιζιονιστές δε θεωρούν πλέον το ΚΚΣΕ ως επαναστατικό κόμμα της εργατικής τάξης, αλλά ως κόμμα «όλου του λαού», δηλ. ομολογούν ανοιχτά την αλλαγή του ταξικού χαρακτήρα του νέου κόμματος τους, τη μετατροπή του σε αστικο-ρεβιζιονιστικό κόμμα σοσιαλδημοκρατικού τύπου: «το μαρξιστικό-λενινιστικό μας κόμμα, που γεννήθηκε σαν κόμμα της εργατικής τάξης, έγινε κόμμα ολόκληρου του λαού» (στο ίδιο. σελ. 250). Ταυτόχρονα η θέση αυτή σημαίνει ανοικτή εγκατάλειψη-προδοσία της μαρξιστικής θεωρίας που διδάσκει ότι ένα πολιτικό κόμμα έχει πάντα ταξικό χαρακτήρα είναι κόμμα κάποιας τάξης και δεν υπάρχουν κόμματα «πάνω από τάξεις» δηλ. «κόμματα όλου του λαού».

Έτσι, λοιπόν, στη Σοβιετική Ενωση μετά την επικράτηση του χρουτσωφικού ρεβιζιονισμού δεν υπάρχει επαναστατικό κόμμα της εργατικής τάξης και το ΚΚΣΕ έχει μετατραπεί σ' ένα αστικο-ρεβιζιονιστικό κόμμα που ως σκοπό του έχει θέσει την εξάλειψη του σοσιαλισμού και την παλινόρθωση του καπιταλισμού.

Από όσα εκτέθηκαν γίνεται φανερό ότι στη Σοβιετική Ενωση μετά τη δολοφονία του Στάλιν με την πραξικοπηματική επικράτηση του χρουτσωφικού ρεβιζιονισμού ανατράπηκε η δικτατορία του προλεταριάτου και αντικαταστάθηκε με μια αστικο-ρεβιζιονιστική δικτατορία (= «κράτος όλου του λαού») και ότι το ΚΚΣΕ άλλαξε ταξικό χαρακτήρα δηλ. από κόμμα της εργατικής τάξης έγινε ένα αστικο-ρεβιζιονιστικό κόμμα (= «κόμμα όλου του λαού») - αντεπαναστατικές αλλαγές που επισφραγίζονται από τις ρεβιζιονιστικές απόψεις του 20ου και 22ου Συνεδρίου.

Επομένως οι «πολιτικές προϋποθέσεις, που άνοιξαν το δρόμο στη διαδικασία παλινόρθωσης των καπιταλιστικών σχέσεων» παραγωγής στη Σοβιετική Ενωση δε δημιουργήθηκαν επί Γκορμπατσώφ «στα μέσα της δεκαετίας του '80» όπως ισχυρίζεται η ηγεσία του «Κ»ΚΕ, οι τροτσκιστές, ο βέλγος ρεβιζιονιστής L. Martens και οι άλλες ντόπιες οπορτουνιστικές ομάδες που υποστηρίζουν τις απόψεις του, αλλά επί Χρουτσώφ-20ου Συνεδρίου με την ανατροπή της δικτατορίας του προλεταριάτου.

Τέλος είναι γνωστό - και αυτό διδάσκει ο μαρξισμός-λενινισμός-σταλινισμός - ότι δεν είναι δυνατή η συνέχιση της οικοδόμησης του σοσιαλισμού σε μια ώρα χωρίς την ύπαρξη της δικτατορίας του προλεταριάτου και του κόμματος της εργατικής τάξης και ακριβώς αυτό έγινε στη Σοβιετική Ενωση: διακόπηκε η συνέχιση της οικοδόμησης του σοσιαλισμού και η αντικομμουνιστική προδοτική κλίκα των Χρουτσώφ-Μπρέζνιεφ, κλπ. έβαλε αμέσως τη χώρα, μετά το 20ο Συνέδριο, σε τροχιά εξάλειψης των σοσιαλιστικών σχέσεων παραγωγής και της σταδιακής παλινόρθωσης του καπιταλισμού, έβαλε τη Σοβιετική Ενωση στο δρόμο της τιτοϊκής καπιταλιστικής Γιουγκοσλαβίας που στο 20ο Συνέδριο την παρουσίασε ως χώρα «σοσιαλιστική».

* Ακριβώς γι' αυτές τις ρεβιζιονιστικές θέσεις, την αντιμαρξιστική αντίληψη του σοσιαλισμού και για
την αντισταλινική «λαθολογία» έκδωσε και προπαγανδίζει το βιβλίο του η σοσιαλδημοκρατική ηγεσία
του «Κ»ΚΕ και με τη δέσμευση να τη διαφημίζει ως «μαρξιστική-λενινιστική» ανά την υφήλιο (τηλέφωνο συντρόφου από Αφρική και πληροφορίες βέλγων κομμουνιστών-σταλινιστών, Νοέμβρης 1997).

** Κοινές θέσεις όλων των οπορτουνιστικών αυτών ρευμάτων είναι ο ανοικτός ή συγκαλυμμένος (με
τη μορφή της «λαθολογίας») αντισταλινισμός, μια αντιμαρξιστική, ξένη προς το μαρξισμό-λενινισμό-
σταλινισμό. αντίληψη του σοσιαλισμού και επιπλέον σχετικά με το ζήτημα της παλινόρθωσης του
καπιταλισμού στη Σοβιετική Ενωση δεν θέτουν θέμα ανατροπής της δικτατορίας του προλεταριάτου
μετά τη δολοφονία του Στάλιν.