- Η στάση και ο ρόλος των Τροτσκιστών στον πόλεμο και στη φασιστική εισβολή του 1940-41- Η στάση τους στο κίνημα της Εθνικής Αντίστασης του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ - «Η Γκεστάπο με Μαρξιστική μάσκα» (μέρος β’)

Η στάση και ο ρόλος των Τροτσκιστών στον πόλεμο και στη φασιστική εισβολή του 1940-41

Η στάση τους στο κίνημα της Εθνικής Αντίστασης του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ

«Η Γκεστάπο με Μαρξιστική μάσκα»

Συνέχεια από το προηγούμενο

- Για το σύνθημα της μετατροπής του πολέμου σε εμφύλιο

- Εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας

Με βάση τις παραπάνω γενικές «διαπιστώσεις τους» οι τροτσκιστές έθεταν ζήτημα μετατροπής του ιμπεριαλιστικού πολέμου σε εμφύλιο: «Ο πόλεμος αυτός είναι ένας πόλεμος αντιδραστικός ένας πόλεμος ιμπεριαλιστικός και καθήκον των προλετάριων σ’ όλες τις εμπόλεμες χώρες (Αξονικές και Αγγλοσαξονικές) είναι να τον μετατρέψουν σε κοινωνική επανάσταση» (εφημερίδα «Προλετάριος», Όργανο της Κ.Ε. της ΕΟΚΔΕ, φ.2, Γενάρης 1943 [Οργάνωση του Π. Πουλιόπουλου].)

Όλες αυτές οι «διαπιστώσεις» των τροτσκιστών μπορεί να φαντάζουν πολύ «επαναστατικές» και «μαρξιστικές», ειδικά η τελευταία, αλλά ουσιαστικά είναι αναφορές όχι μόνο εκτός τόπου και χρόνου μα και θέσεις ευθέως στην υπηρεσία των ναζιφασιστών χιτλερικών επιδρομέων της ναζιστικής Γερμανίας και του φασιστικού άξονα Βερολίνο-Ρώμη-Τόκυο: «Και τι θα σήμαινε το σύνθημα της μετατροπής του πολέμου σ’ εμφύλιο στην Αγγλία στην Αμερική κλπ. Στο διάστημα του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου : Σήμαινε κατευθείαν εξυπηρέτηση του Χίτλερ. Τίποτα καλύτερο δεν μπορούσε να ζητούσε ο Χίτλερ από του ν’άρχιζε ο εσωτερικός πόλεμος στο στρατόπεδο των εχθρών του» («Ιδεολογική πάλη ανάμεσα στο ΚΚΕ και στις παραφυάδες του Ελληνικού Τροτσκισμού 1946-1947», σελ. 90 [μέρος από το λόγο εκπροσώπου του ΚΚΕ]).

Ποιος μπορεί ν’ αρνηθεί και ν’ αφαιρέσει το δικαίωμα, σε μια χώρα, σε ένα λαό, ή στο προλεταριάτο και τους λαούς να παλεύουν για την εθνική τους ανεξαρτησία όταν αυτό αντικειμενικά, αλλά και από άποψη τακτικής, είναι ενάντια στο φασισμό, στον πόλεμο και στον ιμπεριαλισμό. Το ΚΚΕ με την επαναστατική μαρξιστική πολιτική γραμμή του Γράμματος (31/10/1940) του Ν. Ζαχαριάδη έβαζε ζήτημα ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗΣ ΛΥΣΗΣ μετά την απελευθέρωση της χώρας από τους κατακτητές: ΑΝΑΤΡΟΠΗ του καπιταλισμού και ΚΑΤΑΛΗΨΗ της πολιτικής Εξουσίας δηλ. για «μια καινούργια Ελλάδα της δουλειάς της λευτεριάς, λυτρωμένη από κάθε ξενική ιμπεριαλιστική εξάρτηση και από κάθε εκμετάλλευση, μ’ ένα πραγματικά παλλαϊκό πολιτισμό». Ή όπως αυτό διαμορφώθηκε στη διάρκεια της Κατοχής, με προοπτική την εθνική ανεξαρτησία, την εγκαθίδρυση Λαϊκής Δημοκρατίας με γρήγορο πέρασμα στη σοσιαλιστική οικοδόμηση. Κάτι που πραγματοποιήθηκε μετά τη λήξη του Β' παγκόσμιου πολέμου και τη δημιουργία των Λαϊκών Δημοκρατιών σε σειρά χώρες, ειδικότερα στα βαλκάνια, στη Γιουγκοσλαβία και στην Αλβανία με μαζικά αντάρτικα κινήματα αλλά και στις υπόλοιπες Ανατολικές χώρες. Το ότι στην Ελλάδα ΔΕΝ πραγματοποιήθηκε ο σκοπός αυτός, δε φταίει η ΟΡΘΟΤΑΤΗ λενινιστική-σταλινική πολιτική κατεύθυνση της δημιουργίας των ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και γενικότερα του εθνικού απελευθερωτικού αγώνα, απεναντίας το αντίθετο: Φταίει η ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΗ της επαναστατικής γραμμής του Γράμματος του Νίκου Ζαχαριάδη και η συνθηκόλογη στάση απέναντι στον αγγλικό ιμπεριαλισμό και το ντόπιο μοναρχοφασισμό της τότε δεξιάς οπορτουνιστικής ηγεσίας του ΚΚΕ με επικεφαλής τον Γ. Σιάντο με την υπογραφή των συμφωνιών Λιβάνου-Γκαζέρτας-Βάρκιζας, συμφωνίες που είχαν σαφέστατα προδοτικό χαρακτήρα και δεν ήταν απλά «λάθη», όπως διατυμπανίζεται, εξαπατώντας την εργατική τάξη και το λαό, απ' τους προδότες χρουτσωφικούς σοσιαλδημοκράτες των «Κ»ΚΕ-ΣΥΝ, ακόμα και σήμερα («Ρ» 7/10/2012, σελ. 16: «λάθη, όπως οι συμφωνίες του Λιβάνου, της Καζέρτας και της Βάρκιζας!»). Κάτι που δεν συνέβη π.χ. στην Αλβανία στη διάρκεια του αγώνα ενάντια στην ξένη κατοχή, με αποτέλεσμα τη δημιουργία της Λαϊκής Δημοκρατίας και το γρήγορο πέρασμα στη σοσιαλιστική οικοδόμηση.

Εδώ έχουμε ένα ακόμη στοιχείο που δεν το είχε ο Α' παγκόσμιος πόλεμος. Στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο (1914-1918), η σοσιαλιστική επανάσταση περνούσε μέσα από την καταγγελία του πολέμου και την μετατροπή του ιμπεριαλιστικού πολέμου σε εμφύλιο. Όσοι λίγοι μικροί συνεπείς αντιπολεμικοί σοσιαλδημοκρατικοί πυρήνες καταγγείλανε τον πόλεμο και πάλεψαν ενάντια στους πολεμοκάπηλους των χωρών τους, έγιναν γρήγορα μαζικοί. Στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο (1939-1945) η λαϊκοδημοκρατική επανάσταση περνούσε μέσα από την υπεράσπιση της εθνικής ανεξαρτησίας και κυριαρχίας της κάθε χώρας και της αποφασιστικής πάλης ενάντια στον ιμπεριαλιστικό συνασπισμό, στο ναζιφασιστικό συνασπισμό. Απόδειξη για τη διαφορά των δυο πολέμων είναι η μαζικοποίηση αυτής της πολιτικής κατεύθυνσης και γραμμής από τους λαούς με επικεφαλής τα κουμμουνιστικά κόμματα της 3^ης Κουμμουνιστικής Διεθνούς. Αντίθετα, η κατεύθυνση των τροτσκιστικών ομάδων και η αντιμαρξιστική πολιτική τους, μεταφέροντας μηχανικά και χωρίς μαρξιστική ανάλυση την «πραγματικότητα» του πρώτου παγκόσμιου πολέμου στην περίοδο του δευτέρου, δεν συνέβαλε πουθενά στον κόσμο στη μαζικοποίηση του αγώνα κατά του χιτλεροφασισμού: αντίθετα αποδείχτηκε όχι μόνο εκτός τόπου και χρόνου μα ακόμα χειρότερα: υπονόμευσε ευθύς εξαρχής τον αγώνα και βρέθηκε ολοκληρωτικά στην υπηρεσία του ιμπεριαλιστικού φασιστικού άξονα Βερολίνο-Ρώμη-Τόκυο και επιπλέον οδήγησε στη δικαιολογημένη συντριβή των τροτσκιστών. Σχετικά μ' αυτό αξίζει να σημειωθεί εδώ και η ομολογία του Α. Στίνα του ΚΔΚΕ ότι «στον πόλεμο η 4^η Διεθνής έγινε σκόνη». (Α.Στίνας: «Αναμνήσεις», σελ. 5, Εκδόσεις ύψιλον/βιβλία, Αθήνα 1985)

Στη χώρα μας οι οργανώσεις που εκπροσωπούσαν τη λεγόμενη 4^ηΔιεθνή, κατά χρονικά διαστήματα, Αρχειομαρξιστές (Φρ. Τζουλάτι-Δ. Γιωτόπουλος), ΕΟΚΔΕ (Π. Πουλιόπουλος), ΚΔΚΕ (Α. Στίνας), υπήρχαν απλά στα χαρτιά. Ο Λένιν στην προσπάθεια του να συμβάλει στην πολιτική σκέψη και συνείδηση των προλετάριων για τους δίκαιους πολέμους έγραφε: «Λέγοντας «αμυντικό» πόλεμο, οι σοσιαλιστές εννοούσαν πάντα ένα πόλεμο «δίκαιο» μ’ αυτή την έννοια (όπως εκφράστηκε κάποτε ο Β. Λήμπκνεχτ).Μόνο μ’ αυτή την έννοια οι σοσιαλιστές παραδέχονταν και παραδέχονται και σήμερα ότι είναι δικαιολογημένη, προοδευτική και δίκαιη η ιδέα της «υπεράσπισης της πατρίδας» ή του «αμυντικού» πολέμου. Αν, λόγου χάρη, αύριο το Μαρόκο κηρύξει πόλεμο κατά της Γαλλίας, η Ινδία κατά της Γαλλίας, η Περσία ή η Κίνα κατά της Ρωσίας κτλ., οι πόλεμοι αυτοί θα είναι «δίκαιοι», «αμυντικοί», άσχετα από το ποιος επιτέθηκε πρώτος και ο κάθε σοσιαλιστής θα ευχόταν τα κράτη τα καταπιεζόμενα να νικήσουν τις καταπιέστριες, δουλοκτητικές, ληστρικές «μεγάλες» Δυνάμεις.» (Λένιν, «Σοσιαλισμός και πόλεμος», σελ. 8-9, Εκδόσεις Προγκρές, Μόσχα 1984.)

Και σε άλλο σημείο ο Λένιν τονίζει: «Ιδιαίτερα η πολιτική της Αυστρίας και της Ρωσίας, τόσο σε καιρό ειρήνης όσο και σε καιρό πολέμου συνίσταται στην υποδούλωση των εθνών και όχι στην απελευθέρωση τους. Απεναντίας στην Κίνα, στην Περσία στην Ινδία και στις άλλες εξαρτημένες χώρες, βλέπουμε τις τελευταίες δεκαετίες την εικόνα μιας πολιτικής που τη χαρακτηρίζει η αφύπνιση στην εθνική ζωή δεκάδων και εκατοντάδων εκατομμυρίων ανθρώπων, η απελευθέρωση αυτών των ανθρώπων από το ζυγό των αντιδραστικών «μεγάλων» Δυνάμεων. Πάνω σ’ ένα τέτοιο ιστορικό έδαφος ο πόλεμος μπορεί και σήμερα να είναι αστικοπροοδευτικός, εθνικοαπελευθερωτικός.» (Λένιν, «Σοσιαλισμός και πόλεμος», σελ. 12)

Όταν πλέον η κατοχή της χώρας μας από τους Γερμανούς, Ιταλούς και Βουλγάρους φασίστες ολοκληρώθηκε (1941), ο λαός μας με μπροστάρηδες τους κομμουνιστές (ΚΚΕ), πήρε τα όπλα στα χέρια ενάντια στην ξένη κατοχή και υποδούλωση. Στις 27 Σεπτέμβρη 1941 ιδρύθηκε το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο (ΕΑΜ), ακολούθησε ο Εθνικός Λαϊκός Απελευθερωτικός Στρατός (ΕΛΑΣ) στις 16 Φλεβάρη του 1942 και η Ενιαία Πανελλαδική Οργάνωση Νέων (ΕΠΟΝ) στις 23 Φλεβάρη του 1943 κτλ. με πρωταρχικό και κεντρικό σκοπό την απελευθέρωση της χώρας από τους φασίστες κατακτητές αλλά, μετά την απελευθέρωση, και την ανατροπή του καπιταλισμού και την κατάκτηση της πολιτικής Εξουσίας, τη δημιουργία της Λαϊκής Δημοκρατίας, με γρήγορο πέρασμα στο σοσιαλισμό.

Η στάση των Τροτσκιστών απέναντι σε ΕΑΜ-ΚΚΕ

Οι τροτσκιστές κατά τη διάρκεια της Κατοχής με την πολιτική τους γραμμή-κατεύθυνση ΔΕΝ άρχισαν πόλεμο ενάντια στους Γερμανούς, Ιταλούς και Βουλγάρους καταχτητές, αλλά ΕΝΑΝΤΙΑ στο ΕΑΜ-ΚΚΕ και γενικότερα σε όσους αντιστέκονταν στους ξένους φασίστες επιδρομείς. Καλούσανε τους εργάτες ν’ απέχουν από την αντίσταση ενάντια στους καταχτητές και καταδικάζανε όσους συμμετείχανε σ’ αυτή: «Το προλεταριακό [τροτσκιστικό] κόμμα καταδικάζει όλους τους πατριωτικούς αγώνες οσοδήποτε μαζικό χαρακτήρα κι’ αν έχουν και οποιεσδήποτε μορφές κι’ αν παίρνουν και καλεί ανοιχτά τους εργάτες ν’ απέχουν απ’ αυτούς» («Εργατικό Μέτωπο», 15/1/1946, σελ. 4)

Δηλαδή ουσιαστικά δέχονταν την κατοχή της χώρας από το Γερμανικό φασισμό-ιμπεριαλισμό, με τις γνωστές καταστρεπτικές συνέπειες που είχε αυτό για τημ εργατική τάξη, το λαό μας και τη χώρα. Για το ΕΑΜ σε προκήρυξή τους γράφανε: «το ΕΑΜ είναι ένα μέτωπο αντιδραστικό» (προκήρυξη της ΕΟΚΔΕ στο «Προλετάριος και Διεθνιστής της Κατοχής», σελ. 152, Πρωτοποριακή Βιβλιοθήκη, Αθήνα 1986)

Για τη Λαϊκή Δημοκρατία γράφανε: «Είναι αισχρή απάτη για τις εκμεταλλευόμενες μάζες του λαού το σύνθημα της «Λαϊκής Δημοκρατίας», είναι προδοσία του σοσιαλισμού». («Προλετάριος», φ.4, Μάρτης 1943, Όργανο της ΕΟΚΔΕ, «Προλετάριος και Διεθνιστής της Κατοχής, σελ. 50, Πρωτοποριακή Βιβλιοθήκη, Αθήνα 1986)

Επίσης: «Οι κινήσεις των «δημοκρατικών» και μη κομμάτων και οργανώσεων της ντόπιας κεφαλαιοκρατίας έχουνε ζωηρέψει την τελευταία περίοδο, οι πράχτορες αυτοί του αγγλοαμερικάνικου ιμπεριαλισμού μεσ’ στους οποίους ξεχωρίζει με τον ξετσίπωτο υπερεθνικιστικό του τόνο το ΕΑΜ(= κατασκεύασμα του Ελληνικού πραχτορείου της σταλινικής διπλωματίας που τιτλοφορείται ΚΚΕ)». («Προλετάριος», φ.3,σελ. 37 ,Γενάρης 1943 και «Προλετάριος και Διεθνιστής της Κατοχής», σελ. 27, Πρωτοποριακή Βιβλιοθήκη, Αθήνα 1986)

Όσο για την στάση τους απέναντι στους Γερμανούς φασίστες κατακτητές, αυτή είναι ακόμη πιο ξεκάθαρη και πολύ χαρακτηριστική όταν γράφουν: «Απορρίχνουν ολοκληρωτικά την πολιτική της δολοφονίας Γερμανών στρατιωτών (χωρίς λόγο) και κάθε πράξη σαμποτάζ και μάλιστα στρατιωτικού χαρακτήρα που δημιουργεί μια ρήξη ανάμεσα στους ντόπιους εργάτες και στους Γερμανούς φαντάρους» («Τροτσκιστές και πόλεμος», σελ. 69, Ντοκουμέντα 4^ης Διεθνούς. Εκδ. «Εργατική πρωτοπορία»). Πλήρης, λοιπόν, εξομοίωση-ταύτιση των επιδρομέων καταπιεστών και δολοφόνων φαντάρων του ιμπεριαλιστικού γερμανικού στρατού με τους ντόπιους εργάτες-αγρότες.

Δε μπορούσε να υπάρξει πιο αντεπαναστατική προδοτική στάση απέναντι στους Γερμανούς καταχτητές, λες και οι Γερμανοί στρατιώτες δεν ήταν ταξικά όργανα του γερμανικού ιμπεριαλισμού και φασισμού. Λες και ήρθαν στην Ελλάδα καλεσμένοι να κάνουν διακοπές, να «μοιράσουν καραμέλες» και όχι σκοτώνοντας να επιβάλουν την φασιστική τυραννία και σκλαβιά για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων του μεγάλου γερμανικού μονοπωλιακού κεφαλαίου - ιμπεριαλισμού-φασισμού, στην Ελλάδα αλλά και γενικότερα σε όλες τις χώρες που ήταν υπό την κατοχή τους. Η χώρα μας από την αρχή του πολέμου έως τέλος της κατοχής (1940-1944) είχε το λιγότερο 599.300 νεκρούς, από σκοτωμούς και πείνα («Η Αυγή» 9/5/1965 Αθήνα). Δηλαδή η αντίσταση και η πάλη του λαού μας για τους τροτσκιστές ήταν «δολοφονίες». Τα ίδια έλεγε γενικότερα και η δεξιά εθνικιστική φασιστική αντίδραση, να μην προβαίνει το ΕΑΜ σε πράξεις αντίστασης, γιατί οι Γερμανοί θα κάνουν αντίποινα, καλύπτοντας και δικαιολογώντας με αυτό τον τρόπο την βαρβαρότητα του φασισμού και την κατοχή της χώρας μας. Εδώ υπάρχει ένας κοινός παρανομαστής ανάμεσα στους τροτσκιστές και τη δεξιά αντίδραση: η εργατική τάξη και ο λαός να μην ενοχλούν τους Γερμανούς.

Πολύ σωστά, με βάση γενικότερα την πολιτική τους γραμμή, το ΚΚΕ τους αποκαλούσε την περίοδο αυτή, «Πεμπτοφαλαγγίτες», «Προβοκάτορες από τ’ αριστερά», «Η Γκεστάπο με μαρξιστική μάσκα». (βλ. διάφορα τεύχη της ΚΟΜΕΠ της Κατοχής και την έκδοση «Ενάντια στον Αντεπαναστατικό Τροτσκισμό» της Κίνησης για Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-55).

Παράλληλα με την ένοπλη αντίσταση και την οργάνωση του λαού για τη λευτεριά, στις προσπάθειες του ΕΑΜ και του ΚΚΕ, οπού υπήρχε δυνατότητα προσέγγισης Γερμανών και Ιταλών στρατιωτών για την οργάνωσή τους σε αντιφασιστική κατεύθυνση γινότανε, με αποτέλεσμα τη δημιουργία της αντιφασιστικής οργάνωσης «Ελεύθερη Γερμανία». (βλ. «Deutscher Widerstand im besetzten Griechenland – Γερμανική αντίσταση στην κατεχόμενη Ελλάδα», [Αθήνα 1988]).

Επίσης είναι γνωστό ότι έγιναν προσπάθειες για την προσέλευση και τον αφοπλισμό χιλιάδων Ιταλών στρατιωτών στη Θεσσαλία μετά την πτώση του Μουσολίνι τον Σεπτέμβρη του1943 για να μην περάσουν υπό τον έλεγχο των Γερμανών, πολλοί από τους οποίους πέρασαν στις γραμμές του ΕΛΑΣ. (Λαζ.Αρσενίου, «Η Θεσσαλία στην αντίσταση», σελ 403-440, τόμος α΄, γ΄έκδοση, «Έλλα», Λάρισα 2000).

Για τη στάση των τροτσκιστών απέναντι στο κίνημα της αντίστασης των ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, κλπ, σε λόγο του ο εκπρόσωπος του ΚΚΕ στις συζητήσεις στην Αθήνα το 1946-47 στην οποία χρησιμοποίησε στοιχεία από την εφ.«Εργατικό Μέτωπο», φ.8,15/1/1946, όργανο του Διεθνιστικού Επαναστατικού Κόμματος (τροτσκιστές-Ελληνικό τμήμα της 4^ης Διεθνούς) - από εισηγήσεις για το ενοποιημένο Συνέδριο των τροτσκιστών της Ελλάδας, μεταξύ άλλων τόνιζε: «Και ποια η θέση των τροτσκιστών απέναντι στο κίνημα της αντίστασης; Κατά τους τροτσκιστές επιβάλλονταν «μια άγρια πάλη εναντίον τους και εναντίον της εθνικιστικής τους πολιτικής». Δηλαδή εδώ ο τροτσκισμός ομολογεί ότι πολέμησε άγρια το κίνημα της αντίστασης κατά των φασιστών-κατακτητών. Τέτοια όμως πολιτική άγριας καταπολέμησης του κινήματος της αντίστασης είχαν μονάχα οι Γερμανοί καταχτητές, οι ντόπιοί Κουϊσλιγκς και από το 1942 οι Άγγλοι πράχτορες.

Ο τροτσκισμός αναδείχνεται έτσι μέσα τα ίδια του τα γραφτά και τη στάση του πράχτορας της ντόπιας και της ξένης φασιστικής αντίδρασης που πολέμησε άγρια το κίνημα της αντίστασης.

Ποια ήταν συγκεκριμένα η εχτίμηση της δράσης του Ε.Α.Μ. απ’ τους τροτσκιστές; «Όλη η δράση του ΕΑΜ στην Ελλάδα ήταν βαθειά αντιδραστική»! «Με τις δολοφονίες των Γερμανών έδινε αφορμή και προσχήματα σε άγρια μέτρα των αρχών κατοχής εναντίον του πολέμου», δηλαδή έλεγε ότι και η δωσίλογικη αντίδραση στον τόπο μας. Και ποιο κάτω: «Στις περιοχές που επικρατούσε (δηλαδή το ΕΑΜ) τρομοκρατούσε και λήστευε τους πληθυσμούς».

Ποια ήταν η εχτίμηση του τροτσκισμού για την Π.Ε.Ε.Α. και τον Ε.Λ.Α.Σ.; «Οι πολιτικές μεταρρυθμίσεις, οι δημοκρατικές ελευθερίες, η αυτοδιοίκηση, τα λαϊκά δικαστήρια, οι εκλογές της Π.Ε.Ε.Α. κλπ δεν ήταν παρά απάτη και φάρσες!». «Ο ΕΛΑΣ ήταν στρατός που συνέχισε στο εσωτερικό της χώρας τον πόλεμο εναντίον του άξονα, αυτό και μόνο καθορίζει πολύ αυστηρά και πολύ καθαρά τη στάση μας απέναντι του». Δηλαδή οι τροτσκιστές δηλώνουν καθαρά ότι πολέμησαν τον ΕΛΑΣ, όπως το κάναν οι Γερμανοί, όπως και οι ντόπιοι Κουϊσλιγκς, κι όλα αυτά στο όνομα του «μαρξισμού» και της «επανάστασης»!!

Δυστυχώς, οι τροτσκιστές δεν τόλμησαν να παν στις περιοχές της λεύτερης ορεινής Ελλάδας και να υποστηρίξουν τις θέσεις τους αυτές. Τότε θα βλέπαμε πως θα ροβόλαγαν απ’ τα βουνά κυνηγημένοι απ’τους χωριάτες που διηύθυναν τα χωριά τους με την αυτοδιοίκηση και που οι τροτσκιστές θα τους έλεγαν ότι ήταν «απάτη» («Ιδεολογική πάλη ανάμεσα στο ΚΚΕ και στις παραφυάδες του Ελληνικού Τροτσκισμού 1946-1947», [μέρος από το λόγο εκπροσώπου του ΚΚΕ], σελ 91).

Χοντροκομμένη διαστρέβλωση και μεγάλο ψέμα για εξαπάτηση του λαού, είναι αυτό που γράφουν οι τροτσκιστές για την απελευθέρωση της Ελλάδας και ειδικότερα του Πειραιά: «Είχαν περάσει καμιά δεκαριά μέρες από τότε που έφυγαν από τη χώρα μας οι δυνάμεις του γερμανικού ιμπεριαλισμού, αποτέλεσμα της εξέλιξης του πολέμου στο εξωτερικό και είχε απελευθερωθεί η πόλη του Πειραιά» (Θ. Πίστη, «Στα κρατητήρια της εθνικής πολιτοφυλακής (πολιτικό χρονικό Οχτώβρη 1944) », σελ. 7, Πρωτοποριακή Βιβλιοθήκη, Αθήνα 1986.)

Είναι μια ξεκάθαρη τοποθέτηση που αποσιωπά και διαστρεβλώνει την ιστορική αλήθεια για την καθοριστική συμβολή και την ένοπλη δράση του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΕΠΟΝ στην απελευθέρωση της χώρας από τον αιματοβαμμένο φασισμό, με θυσίες χιλιάδων παιδιών της εργατιάς-αγροτιάς και του λαού μας γενικότερα.

Στη συνέχεια ο εκπρόσωπος του ΚΚΕ, στη ίδια εκδήλωση με τους τροτσκιστές (με στοιχεία από την τροτσκιστική εφημερίδα «Εργατικό Μέτωπο» φ.8,15/1/1946,),θέτει το ερώτημα: «Πως εξηγεί επίσης ο τροτσκισμός τις συγκρούσεις ανάμεσα στο ΕΑΜ και τις άλλες «εθνικιστικές» οργανώσεις; «Οι συγκρούσεις ανάμεσα στο ΕΑΜ και τις άλλες εθνικιστικές οργανώσεις και την κυβέρνηση του Καΐρου εξηγούνται και απ’ τις ξένες επιρροές και απ’τις αξιώσεις του ΕΑΜ να μονοπωλήσει τον εθνικιστικόν αγώνα» Και ρωτάω: τι χειροτέρα λέν ο Παπανδρέου, οι χίτες, ο Γονατάς, οι δωσίλογοι; Και τι ήταν αυτές οι εθνικιστικές οργανώσεις που τις παίρνει τώρα κάτω απ’ την ψηλή προστασία ο τροτσκισμός; Έχει αποδειχτεί τώρα ότι οι εθνικιστικές αυτές οργανώσεις συνεργάζονταν με τους καταχτητές, ενώ ήταν όργανα σύγχρονα των αγγλικών ιμπεριαλιστικών κύκλων , ενάντια στους οποίους δήθεν αγωνίζεται ο τροτσκισμός» («Ιδεολογική πάλη ανάμεσα στο ΚΚΕ και στις παραφυάδες του Ελληνικού Τροτσκισμού 1946-1947», [μέρος από το λόγο εκπροσώπου του ΚΚΕ]. σελ. 91)

Η στάση και ο ρόλος των Τροτσκιστών κατά τη διάρκεια της Κατοχής, δημιούργησε ρήγματα στην πολιτική τους, με πιο χαρακτηριστική περίπτωση το Αρχειομαρξιστικό Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλαδος (ΚΑΚΕ). Τον Αύγουστο του 1943 στην β΄ Εθνική Συνδιάσκεψη του ΚΑΚΕ, ξέσπασε κρίση για τη στάση και τις θέσεις του κόμματος αυτού, στην Κατοχή, το ΕΑΜ και το ΚΚΕ. Η κρίση αυτή συνεχίστηκε, με αποτέλεσμα στην 8^η ολομέλεια το Φλεβάρη του 1945, η μειοψηφία της Κ.Ε. του ΚΑΚΕ διαφώνησε ανοιχτά για τη στάση του κόμματος κατά τη διάρκεια της Κατοχής. Κατήγγειλε την πλειοψηφία της Κ.Ε., τον τροτσκισμό, τον αντισταλινισμό της και αποχώρησε. Στη συνέχεια η μειοψηφία της Κ.Ε.του ΚΑΚΕ συγκροτήθηκε σε «Ομάδα Κομμουνιστών», έκδωσε την εφημ. «Ταξικός Αγώνας» και ζήτησε «την πραγματοποίηση της ενότητας των Κομμουνιστικών δυνάμεων της χώρας μας μέσα στις γραμμές του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας» («Ταξικός Αγώνας», φ.1, 27/7/1945, Αθήνα).

Το γεγονός αυτό δεν πέρασε απαρατήρητο από τον Ν.Ζαχαριάδη, ο οποίος στο 7^ο Συνέδριο του ΚΚΕ, σημείωνε: «…Πρώτα και κύρια οι Ακροναυπλιώτες τροτσκιστές (εδώ ο σ.Ν.Ζ. εννοεί τους αρχειομαρξιστές) άρχισαν να βλέπουν πιο καθαρά και να μας πλησιάζουν. Βγάλαν και τη γνωστή διακήρυξή τους όπου χτυπούν τον αρχειομαρξισμό. Εμείς πρέπει να βοηθήσουμε αυτούς που φύγαν από το αρχείο…» («Ταξικός Αγώνας» (περ.) φ.2, σελ. 14, Φλεβάρης 1946.)

Η θέση των Τροτσκιστών για τον Δεκέμβρη του 1944

Χαρακτηριστική είναι επίσης η θέση τους για το Δεκέμβρη του 1944 και μετά, όπου η Εγγλέζικη κατοχή ήταν δεδομένη και η μόνη απάντηση ήταν η ένοπλη αντίσταση για το διώξιμο των Άγγλων. Οι τροτσκιστές του ΚΔΚΕ μεταξύ άλλων φαιδρών έλεγαν: «Η αγγλική εργατική τάξη πρέπει να ξεσηκωθεί για να ματαιώσει τα σχέδια της αγγλικής κεφαλαιοκρατίας» («Ιδεολογική πάλη ανάμεσα στο ΚΚΕ και στις παραφυάδες του Ελληνικού Τροτσκισμού 1946-1947», σελ.17).

Δηλαδή, ενώ τότε ετίθετο ζήτημα άμεσης ένοπλης αντιπαράθεσης με τον εγγλέζικο ιμπεριαλισμό ως καταχτητή, οι τροτσκιστές δε ζούσαν απλά σε ουτοπία, σε άλλο κόσμο, αλλά βρέθηκαν έτσι με τη στάση τους αυτή και στην υπηρεσία του ντόπιου κεφαλαίου και της μοναρχοφασιστικής αντίδρασης αλλά και του αγγλικού ιμπεριαλισμού, ενώ λίγους μήνες πρωτύτερα είχαν φτάσει ως το σημείο, όντας η χώρα ακόμα υπό γερμανική κατοχή, να μιλάνε για προλεταριακή επανάσταση ζητώντας «να απομονωθεί το ΕΑΜ»: «Η προλεταριακή επανάσταση μέσα στη χώρα μας δεν είναι δυνατή χωρίς ν’ απομονωθεί το ΕΑΜ, δηλαδή το μέτωπο κεφαλαιοκρατίας – σταλινισμού, από τις μάζες, χωρίς να κερδηθούν οι εκμεταλλευόμενες μάζες στον ταξικό επαναστατικό αγώνα». («Διεθνιστής» φύλλο 9, 10 Φλεβάρη 1944).

Θα έπρεπε να περιμένουμε πότε θα είναι έτοιμη η εργατική τάξη της Αγγλίας από άποψη κοινωνικής-ταξικής συνείδησης για ν’ αποτρέψει τα σχέδια της εγγλέζικής κεφαλαιοκρατίας. Αν ήταν έτοιμη η εργατική τάξη της Αγγλίας από κοινωνική-ταξική συνείδηση ενδεχομένως να είχε πάρει την εξουσία και δεν θα φτάναμε στον Δεκέμβρη του 1944. Αυτό δεν σημαίνει ότι παραβλέπουμε την αλληλεγγύη ανάμεσα στους εργάτες των όποιων χωρών, λαών. Φυσικά η απάντηση του ΚΚΕ το 1946 ήταν συγκεκριμένη και ξεκάθαρη: «1) Έχουμε αγγλική κατοχή και κανένας αγώνας για ν’ απαλλαχτούμε απ’ αυτή δεν γίνεται από την πλευρά των τροτσκιστών. Όμως ο αγώνας αυτός είναι προϋπόθεση για ν’ ανοιχτεί ο δρόμος προς τη Λαϊκή Δημοκρατία προς το σοσιαλισμό. Όταν δεν κάνεις τον αγώνα αυτόν βοηθάς στη διατήρηση της κατοχής. Γίνεσαι είτε το θέλεις είτε όχι όργανο της αγγλικής κατοχής και του αγγλικού ιμπεριαλισμού που η κατοχή αυτή εξυπηρετεί.

2) Διακηρύσσεις ότι είσαι το αληθινό επαναστατικό κόμμα της εργατικής τάξης και ότι επιδιώκεις τη διχτατορία του προλεταριάτου. Κι όμως όχι μονάχα δεν κάνεις τίποτα για να πλατύνεις και να βαθύνεις τους καθημερινούς αγώνες της εργατικής τάξης μ’ απεναντίας με υπερεπαναστατικές ή δεξιές καιροσκοπικές θέσεις σπέρνεις στο βαθμό που εξαρτιέται από σ’ένα τη σύγχυση στην εργατική τάξη. Δηλαδή πίσω από τις υπερεπαναστατικές σου φράσεις υπηρετείς τη ντόπια αντεθνική δωσίλογη μοναρχοφασιστική αντίδραση. Γίνεσαι όργανο και της εσωτερικής αντίδρασης, είτε ορισμένοι το νοιώθουν είτε όχι.» («Ιδεολογική πάλη ανάμεσα στο ΚΚΕ και στις παραφυάδες του Ελληνικού Τροτσκισμού 1946-1947», σελ.23).

Την ίδια περίοδο, το 1947 η «Διεθνής Γραμματεία της 4^ης Διεθνούς» των τροτσκιστών με δημοσίευμα της ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΕ την αντεπαναστατική στάση των Ελλήνων τροτσκιστών για όλη τη διάρκεια της Κατοχής αλλά απέναντι στον αγώνα του Δεκέμβρη του 1944. Γράφανε: «Η Διεθνής καταδίκασε την αρνητική θέση των ελλήνων συντρόφων απέναντι στο ΕΑΜ και στο ΚΚΕ κατά τη διάρκεια της Κατοχής και κατά την εξέγερση του Δεκεμβρίου του 1944» (Νάση Μπαλτα, «Ο Ελληνικός εμφύλιος πόλεμος (1946-1949) μέσα από τον Γαλλικό τύπο», σελ. 224, Εκδόσεις Οδυσσέας, Αθήνα 1993.)

Αλλά και ο εκπρόσωπος του ΚΚΕ στις συζητήσεις-διαλέξεις με τους τροτσκιστές στην Αθήνα την ίδια περίοδο, χρησιμοποιώντας στοιχεία από δικά τους κείμενα, αλλά και αναφερόμενος στη στάση του ΚΚΕ απέναντι τους κατά τη διάρκεια της Κατοχής, επισήμαινε: «Διάβασα στην «Εργατική Πάλη», ότι η 4^η Διεθνή έκανε δημόσιο έλεγχο στους Έλληνες τροτσκιστές γιατί σε όλο το διάστημα της ξένης φασιστικής κατοχής και του Εθνικού Απελευθερωτικού Αγώνα αυτοί πήραν εντελώς αντεπαναστατική στάση, αρνούμενοι το ΕΑΜ και τον αγώνα που έκανε το Κ.Κ.Ε. Όταν η ίδια η Διεθνής σας σάς λέει αντεπαναστάτες, τι πρέπει να σας πει ένας σταλινικός ; Θα σας πει ότι σε όλα εκείνα τα σκληρά χρόνια της ξένης φασιστικής κατοχής το Κ.Κ.Ε. που ήταν ο άξονας του αγώνα για λογαριασμό του προλεταριάτου και όλου του ελληνικού λαού, είχε ένα υπεύθυνο ιστορικό καθήκον που λέγεται καταπολέμηση του Γερμανού, Ιταλού, Βούλγαρου καταχτητή και όλων των κακών Ελλήνων που έπαιρναν θέση έμπραχτα εναντίον της επαναστατικής πρωτοπορίας του ελληνικού Λαού και όλου του ελληνικού Λαού. Είχε υπεύθυνο ιστορικό καθήκον να παραμερίσει από το δρόμο του ελληνικού προλεταριάτου και του ελληνικού Λαού κάθε εμπόδιο που έμπαινε μπροστά του γιατί το εμπόδιο αυτό δεν ωφελούσε κανέναν άλλον από τον ξένο και εγχώριο φασισμό». («Ιδεολογική πάλη ανάμεσα στο ΚΚΕ και στις παραφυάδες του Ελληνικού Τροτσκισμού 1946-1947», σελ.33-34).

Η θέση των Τροτσκιστών για τον κόκκινο στρατό

Όταν πλέον μετά από την ένοπλη αντίσταση των ΕΑΜ-ΕΛΑΣ έφυγαν οι Γερμανοί, από την χώρα μας (Οχτώβρης 1944) και από τα ισχυρά χτυπήματα του Σοβιετικού κόκκινου στρατού και την πάλη των λαών, απελευθερώθηκε η Ευρώπη, οι τροτσκιστές συνέχιζαν το «βιολί τους». Ο κόκκινος στρατός γι’ αυτούς ήταν καταχτητικός. Σε όλη τη διάρκεια της κατοχής αλλά και πριν έβαζαν ζήτημα ανατροπής του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ, ή όπως λέγανε της «σταλινικής γραφειοκρατίας». Γράφανε: «Μια τέτοια πολιτική όχι μόνο δεν αποκλείει μα αντίθετα επιβάλει το πιο ανελέητο αγώνα τόσο μέσα στην ίδια την ΕΣΣΔ όσο και σε διεθνή κλίμακα ενάντια στην εσωτερική και εξωτερική πολιτική του Στάλιν. Μέσα στην ίδια την ΕΣΣΔ και στις χώρες που κατέχονται από τον κόκκινο στρατό…» («Τροτσκιστές και πόλεμος, Ντοκουμέντα 4^ης Διεθνούς», σελ.71, Εκδ. «Εργατική πρωτοπορία»)

Εδώ για μια ακόμη φορά φαίνεται η ταύτιση των θέσεων των τροτσκιστών με το διεθνή ιμπεριαλισμό στην προσπάθεια τους να ανατρέψουν τη σοσιαλιστική και εξουσία και να ματαιώσουν την σοσιαλιστική οικοδόμηση στην ΕΣΣΔ και στις Λαϊκές Δημοκρατίες, στις οποίες έμπαιναν οι βάσεις του σοσιαλισμού. Δηλαδή ο τροτσκισμός σε όλη τη διάρκεια της ύπαρξής του, τότε και σήμερα, δεν έπαψε ν’ αποτελεί πρακτορείο διάδοσης-προπαγάνδισης και προώθησης των θέσεων της διεθνούς αντίδρασης και του ιμπεριαλισμού ενάντια στο πρώτο εργατικό κράτος των Λένιν- Στάλιν, το σοσιαλισμό, την ΕΣΣΔ και τα επαναστατικά κομμουνιστικά κόμματα και της Γ' Κομμουνιστικής Διεθνούς.

Βιβλιογραφία

- Αρσενίου Λαζ., Η Θεσσαλία στην αντίσταση. τ.α΄,γ΄ έκδοση, «Έλλα», Λάρισα 2000.

- Η Αυγή 9/5/1965 Αθήνα

- Βοήθημα για την ιστορία του ΚΚΕ, Εκδοτικό της ΚΕ του ΚΚΕ,1952

- Ιδεολογική πάλη ανάμεσα στο ΚΚΕ και στις παραφυάδες του Ελληνικού Τροτσκισμού 1946-1947 [ανατύπωση] Εκδόσεις του λαού

- Εργατικό Μέτωπο 15/1/1946

- ΚΟΜΕΠ της κατοχής διάφορα τεύχη

- Λένιν, Σοσιαλισμός και πόλεμος. Εκδόσεις Προγκρές, Μόσχα 1984

- Νάση Μπαλτα, Ο Ελληνικός εμφύλιος πόλεμος (1946-1949) μέσα από τον Γαλλικό τύπο. Εκδόσεις Οδυσσέας, Αθήνα 1993

- Προλετάριος, Όργανο της Κ.Ε. της ΕΟΚΔΕ, φ.2,Γενάρης 1943 [Οργάνωση του Π. Πουλιόπουλου]

- Προλετάριος φ.3,Γενάρης 1943

- Προλετάριος φ.4,Μάρτης 1943

- «Προλετάριος και Διεθνιστής της Κατοχής». Πρωτοποριακή Βιβλιοθήκη, Αθήνα 1986

- Πίστη Θ., Στα κρατητήρια της εθνικής πολιτοφυλακής (πολιτικό χρονικό Οχτώβρη 1944). Πρωτοποριακή Βιβλιοθήκη, Αθήνα 1986

- Ι.Β. Στάλιν, Λόγος στους εκλογείς μου, «Τα Νέα βιβλία» Α.Ε. Αθήνα 1946

- Α.Στίνας : Αναμνήσεις, Εκδόσεις ύψιλον/βιβλία, τ.Β΄, Αθήνα 1985

- Τροτσκιστές και πόλεμος, Ντοκουμέντα 4^ης Διεθνούς. Εκδ. «Εργατική πρωτοπορία»

- Ταξικός Αγώνας φ.1, 27/7/1945 Αθήνα

- Ταξικός Αγώνας (περ.) φ.2,Φλεβάρης 1946

- Deutscher Widerstand im besetzten Griechenland – Γερμανική αντίσταση στην κατεχόμενη Ελλάδα. [Αθήνα 1988]