ΕΞΩ Η ΕΛΛΑΔΑ ΑΠ ΤΗΝ ΕΕ
Να δυναμώσει η πάλη της εργατικής τάξης και ολόκληρου του λαού κατά των νέων μέτρων
Παρακολουθώντας κάποιος την πορεία της ελληνικής οικονομίας κατά την τελευταία 5ετία της διακυβέρνησης της χώρας απ’ την αντιδραστική και ολωσδιόλου ανίκανη κυβέρνηση του μοναρχοφασιστικού κόμματος της ΝΔ απ’ τη μελέτη των βασικών οικονομικών μεγεθών διαπίστωνε μια διαρκή και ραγδαία επιδείνωσή της που δεν μπορούσε παρά να οδηγήσει αναπόφευχτα τη χώρα σε χρεοκοπία – μια χρεοκοπία που έγινε ιδιαίτερα εμφανής και ορατή πλέον δια γυμνού οφθαλμού μετά τις εκλογές του Σεπτέμβρη 2007 και κορυφώθηκε το 2009 με την εκτίναξη του δημόσιου χρέους και του ελλείμματος σε δυσθεώρητα ύψη, πορεία που από την πλευρά μας είχε νωρίς και επανειλημμένα επισημανθεί (διπλασιασμό του δημοσίου χρέους από το 2004 για να φτάσει το 2009 στο 112,6% του ΑΕΠ και για το 2011 αναμένεται να εκτιναχθεί στο 135,4%, το δε δημόσιο έλλειμμα έφτασε το 12,7% του ΑΕΠ, τη στιγμή που η κυβέρνηση Καραμανλή ψευδόμενη ισχυρίζονταν ότι δε θα ξεπεράσει το 3% με τελευταία δήλωση του Γ.Παπαθανασίου ότι αυτό θα ήταν τάχα γύρω στα 6%, ενώ η ανεργία κυμαίνεται, με τη νέα στρατιά των 200.000 ανέργων που προστέθηκε το 2009, γύρω στο 20%).
Η εφαρμογή της γνωστής ακραίας νεοφιλελεύθερης οικονομικής πολιτικής με τις άκρατες ιδιωτικοποιήσεις του δημόσιου τομέα, κλπ., η ρεμούλα και λεηλασία του δημόσιου πλούτου, οι πρωτοφανείς και ανεξέλεγκτες σπατάλες, οι ρουσφετολογικές προσλήψεις, τα πολλά σκάνδαλα με κορυφαίο το μεγάλο σκάνδαλο των «δομημένων ομολόγων», η μεγάλη μείωση των συντελεστών φορολόγησης των επιχειρήσεων από 35% στο 25%, η ύπαρξη μεγάλης φοροδιαφυγής και εισφοροδιαφυγής, κλπ. αλλά και η κλασική ανικανότητα του φαιδρού οικονομικού επιτελείου της κυβέρνησης Καραμανλή οδήγησαν σε χρεοκοπία την οικονομία της χώρας με την εκτίναξη του δημόσιου χρέους και του δημοσιονομικού ελλείμματος στα ύψη και στην υποβάθμιση της πιστοληπτικής ικανότητας της χώρας, μ’ αποτέλεσμα να δανείζεται με τοκογλυφικούς όρους (μεγάλη αύξηση του επιτοκίου δανεισμού) και να δέχεται τις διαρκείς επιθέσεις του διεθνούς κερδοσκοπικού κεφαλαίου (μαζική απόσυρση κεφαλαίων τοποθετημένων σε μετοχές και κρατικά ομόλογα) που καταλήγουν σε συνεχείς «βουτιές» του χρηματιστηρίου.
Τη ζοφερή αυτή κατάσταση της ελληνικής οικονομίας επιδείνωσε-επιδεινώνει συνεχώς και η παγκόσμια μεγάλη οικονομική κρίση υπερπαραγωγής με την αρνητική «ανάπτυξη» -1,1% το 2009 και τη διαρκή πτώση της βιομηχανικής παραγωγής (ο τζίρος στη βιομηχανία παρουσίασε πτώση 24,5%, οι δε παραγγελίες μειώθηκαν κατά 27%) ενώ σειρά κλάδοι παρουσίαζαν πτωτική πορεία και πριν τη κρίση.
Σ’ αυτή την πραγματικά ζοφερή οικονομική κατάσταση έφτασαν στη χώρα μας (7 Γενάρη) οι «μεγάλοι Βεζίρηδες» αρμόδιοι υπάλληλοι (6μελές κλιμάκιο της Κομισιόν με επικεφαλής το γερμανό Γιούργκεν Κρόκερ) της ιμπεριαλιστικής Ευρωπαϊκής Ένωσης (η χρεοκοπία και τα σημερινά οικονομικά προβλήματα δεν είναι ούτε φανταστικά, πολύ περισσότερο δεν είναι ψυχολογικά δηλ. προβλήματα «φοβίας και τρόμου» όπως ισχυρίζονται οι χρουστσοφικοί σοσιαλδημοκράτες).
Οι υπαλληλίσκοι αυτοί «μπούκαραν» με θρασύτητα και προκλητικό τρόπο στα ελληνικά Υπουργεία σαν σε χώρα υπό στρατιωτική κατοχή, επιδεικνύοντας αποικιοκρατικού χαρακτήρα συμπεριφορά απέναντι στη χώρα μας και «ιταμό ύφος» απέναντι στους ανακρινόμενους υπουργούς. Δεν μπήκαν μόνο στα υπουργεία οικονομικών, Υγείας και Εργασίας αλλά ακόμα και στο υπουργείο Άμυνας, προσβάλλοντας-τσαλαπατώντας έτσι βάναυσα όχι μόνο την εκλεγμένη κυβέρνηση αλλά και την εθνική κυριαρχία της χώρας. Υπήρξε δε τόσο προκλητική η συμπεριφορά τους που ενοχλήθηκε ακόμα και ο αστικός τύπος αλλά και κάποιοι δουλοπρεπείς υπουργοί που έστω και ένας επιτέλους δήλωσε στα «Νέα»: «ήταν μια εξευτελιστική διαδικασία, η οποία μας έδωσε μια πρόγευση για το τι θα σημαίνει για τη χώρα, αν τεθεί σε κανονική επιτήρηση» («Νέα», 8/1/2010, σελ.8).
Το θράσος και η αποικιοκρατική αυτή συμπεριφορά των υπαλληλίσκων της ΕΕ δείχνει καθαρά ότι η Ελλάδα δεν είναι απλά μια μικρή-αδύνατη και εξαρτημένη καπιταλιστική χώρα αλλά έχει επιπλέον με την ένταξή της στην ΕΕ μετατραπεί σε μια αποικία της ιμπεριαλιστικής Ευρωπαϊκής Ένωσης, σε μια κατεχόμενη χώρα-περιοχή χωρίς στρατεύματα κατοχής, με τα μεγαλοαστικά και χρουστσοφικά κόμματα, μα και την εκλεγμένη κυβέρνηση, να αποδέχονται δουλικά, χωρίς την παραμικρή διαμαρτυρία, αυτή την αποικιοκρατικού χαρακτήρα συμπεριφορά, μα προπαντός μια πρωτοφανή κατάσταση με την Κομισιόν και την ΕΚΤ να αυτοαναγορεύονται σε κυβέρνηση της χώρας, αλλά και το ΔΝΤ, (κλιμάκιο του έφτασε στις 13 Γενάρη στην Αθήνα και κάνει αυτές τις μέρες φύλλο-φτερό τα στοιχεία των διαφόρων υπουργείων).
Οι «μεγάλοι Βεζίρηδες» της ΕΕ μ’ επικεφαλής το γερμανό υπαλληλίσκο Γιούργκεν Κρόκερ ζήτησαν σειρά ακόμα σκληρότερων μέτρων σε βάρος των εργαζομένων, μεταξύ των οποίων και μείωση μισθών 7% a la Ιρλανδία και Ισλανδία, που οι λαοί τους απάντησαν με απεργιακές κινητοποιήσεις, ενώ ο λαός της τελευταίας αυτής μικρής χώρας, αρνούμενος τις ξένες εντολές δηλ. να πληρώσει το ποσό των 4 δις. δολαρίων σε μια αγγλική και ολλανδική τράπεζα, προχώρησε σε συγκέντρωση 60.000 υπογραφών και παρόλο που η κυβέρνηση είχε ήδη ψηφίσει νόμο για την αποζημίωση των ξένων τραπεζών ο πρόεδρος της Ισλανδίας αρνήθηκε να επικυρώσει το νόμο επικαλούμενος τις υπογραφές, υποχρεώνοντας έτσι την κυβέρνηση της Ισλανδίας να προχωρήσει σε δημοψήφισμα, γεγονός που έχει αφάνταστα ενοχλήσει-εξοργίσει τους διεθνείς κερδοσκόπους και τοκογλύφους αλλά και την ΕΕ, ΕΚΤ και ΔΝΤ.
Ο λαός της Ισλανδίας δείχνει το δρόμο της πάλης με την άρνησή του να δεχτεί τις εντολές των ιμπεριαλισττικών Οργανισμών αλλά και της κυβέρνησής του να πληρώσει τις ξένες τράπεζες, δρόμο που πρέπει να ακολουθήσει και η εργατική τάξη και ο λαός μας απαιτώντας να πληρώσουν την κρίση οι καπιταλιστές, γιατί αυτοί έχουν ήδη συγκεντρώσει τεράστια κέρδη απ’ την εκμετάλλευση της εργατικής τάξης και γιατί το σύστημά τους είναι εκείνο που γέννησε την οικονομική κρίση υπερπαραγωγής.
Η ζοφερή αδιέξοδη οικονομική κατάσταση στην οποία έφερε τη χώρα η οικονομική πολιτική της κυβέρνησης της ΝΔ θέτει με οξύτητα ένα νέο πρόβλημα μπροστά στην εργατική τάξη και το λαό, το εργατικό κίνημα και τα συνδικάτα: πρέπει κάθε φορά να γνωρίζουν με ακρίβεια που διατίθενται τα χρήματά τους απ’ τις εκάστοτε εκλεγμένες κυβερνήσεις και ποιες συνέπειες απορρέουν για την οικονομία, και κατά συνέπεια για την εργατική τάξη και ολόκληρο το λαό, ταυτόχρονα απαιτείται να παρεμβαίνουν δυναμικά, μαχητικά και μαζικά με απεργιακές κινητοποιήσεις ώστε να παρεμποδίζονται-ματαιώνονται οι όποιες αρνητικές εξελίξεις για τα συμφέροντα τους, να μην αφήνουν στους κυβερνώντες «λυμένα τα χέρια» να ενεργούν όπως αυτοί θέλουν δηλ. να διαχειρίζονται «εν λευκώ» τα δικά τους χρήματα επειδή η κυβέρνησή τους είναι εκλεγμένη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου