Για να διαλυθούν κάποιοι μύθοι που σκόπιμα καλλιεργούνται, αξίζει τον κόπο να αποσαφηνιστούν κάποια βασικά σημεία σχετικά με το τι ακριβώς σημαίνει πτώχευση, ποιές είναι οι εκδηλώσεις της και κύρια ποια είναι τα αρνητικά αποτελέσματα που φέρνει όταν εκδηλώνεται. Κι’ αυτό όχι για λόγους «επιστημονικής» ακρίβειας, αλλά γιατί η εργατική τάξη πρέπει να ξέρει την αλήθεια, που διαστρέφουν οι ρεβιζιονιστές που όταν υπάρχει κορύφωση της κρίσης του συστήματος – και για να πραγματώσουν τον αντεπαναστατικό τους στόχο – πάντα υποβαθμίζουν τη σημασία της και λειτουργούν σαν ανάχωμα των λαϊκών αντιδράσεων. (Αρκεί να υπενθυμιστεί ότι μόλις πρόσφατα, η σοσιαλδημοκράτισσα Παπαρήγα δήλωνε, πως η γενικευμένη κρίση υπερπαραγωγής είναι «περιορισμένη και θα τελειώσει γρήγορα», πως «οι επιπτώσεις της δεν θα χτυπήσουν ακόμη την Ελλάδα» και διάφορα άλλα φαιδρά που την τοποθέτησαν στη θέση του βασικού δεκανικιού της αντιδραστικής κυβέρνησης της μοναρχοφασιστικής ΝΔ και σ΄ αυτόν τον τομέα). Και θα πρέπει να ξέρει το εργατικό κίνημα την πραγματική διάσταση των προβλημάτων, ώστε να χαράξει, κόντρα στους πουλημένους εργατοπατέρες και τους χρεοκωπημένους ρεφορμιστές, την άμυνά του σε όσα δεινά έρχονται, αλλά και γιατί θα πρέπει στο επίπεδο της πολιτικής του έκφρασης που σήμερα δεν υπάρχει ακόμη συγκροτημένη (πραγματικό επαναστατικό μπολσεβίκικο κόμμα) να ελέγχει, να αποκαλύπτει να παλεύει ώστε να αποτρέπει τη καταστροφή των παραγωγικών δυνάμεων της χώρας από τους κεφαλαιοκράτες και τ’ αφεντικά τους. Γιατί απλά, αυτή η χώρα ανήκει στους πραγματικούς παραγωγούς της.
Η τυπική πτώχευση αναφέρεται πάντα στο επίπεδο κάποιου συγκεκριμένου – κάθε φορά – καπιταλιστικού κράτους και «συμπίπτει-εκδηλώνεται» με την επίσημη εξαγγελία της κυβέρνησής του, με την οποία γνωστοποιεί την αδυναμία της να πληρώσει τα ληξιπρόθεσμα χρέη της χώρας (εξ ολοκλήρου, ενός μέρους, ή των τόκων τους). Επίσης τυπικά πτώχευση υφίσταται και με de facto «στάση πληρωμών» από το συγκεκριμένο καπιταλιστικό κράτος, ανεξάρτητα από το εάν έχει προηγηθεί κάποια επίσημη ανακοίνωση. Αυτό σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να συγχέεται με την επαναστατική μη αποδοχή των κρατικών χρεών, σαν αυτή που έκαναν οι μπολσεβίκοι το 1918 και οι αστοί οικονομολόγοι αναφέρουν ακόμη στη βιβλιογραφία τους σαν χρεοκοπία! Η αδυναμία δανεισμού προβλέπεται με σαφήνεια και από τη συνθήκη του Μάαστριχτ όταν αναφέρεται πως σε ειδικές συνθήκες του ευρύτερου οικονομικού περίγυρου, «η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα απαγορεύεται να αγοράζει ομόλογα κάποιων των κρατών-μελών της Ευρωζώνης που παρουσιάζουν επισφάλεια». Η ιμπεριαλιστική Ε.Ε, όπως καθαρά φαίνεται, όχι μόνον δεν «αποτρέπει» όπως ψεύτικα αναφέρουν οι αστοί οικονομολόγοι, αλλά και προβλέπει και επιταχύνει τη χρεοκοπία και χωρών-μελών της Ευρωζώνης, που αποτελούν τους «αδύνατους κρίκους» της.
Το βασικό επιχείρημα των αστών οικονομολόγων είναι ότι η Ελλάδα όντας μέλος της ιμπεριαλιστικής ΕΕ, δεν αντιμετωπίζει ζήτημα πραγματικής χρεοκοπίας. Το αποκαλυπτικό είναι πως και οι σοσιαλδημοκράτες των «Κ»ΚΕ-ΣΥΝ στην ουσία λένε κάτι παρόμοιο, όταν ισχυρίζονται πως η χρεοκοπία-πτώχευση, είναι απλά «μπαμπούλας»* για τους εργαζόμενους για να περάσουν κάποια ακόμη αντιλαικά μέτρα, ως και να είναι απλή απειλή η συνεχής συμπίεση στην εξαθλίωση της εργατικής τάξης από την πολιτική των ντόπιων υπηρετών της πολιτικής της ιμπεριαλιστικής ΕΕ, ως και να μην είναι πραγματικότητα η παραγωγική, και άρα οικονομική, αποψίλωση της χώρας, ακριβώς σαν αποτέλεσμα της υποταγής στις πολιτικές των ιμπεριαλιστών και της πολιτικής της ντόπιας εξαρτημένης και διεφθαρμένης κεφαλαιοκρατίας. Όπως έχει προαναφερθεί η ίδια η συνθήκη του Μάαστριχτ, απαντά συντριπτικά σ’ αυτά τα μυθεύματα, τα οποία στηρίζονται κύρια στα εξής:
Α)…..είναι αδύνατη η πτώχευση μιας «πολιτεία» της Ευρωπαικής Ένωσης ………
Αυτά τα παραμυθάκια είναι νεκρά πάνω από έναν αιώνα, όταν ο Λένιν αναλύοντας επιστημονικά τον ιμπεριαλισμό και δίνοντας την επιστημονική ανάλυση της ανισομετρίας στην καπιταλιστική ανάπτυξη, απαντούσε στους μικροαστούς μέσα στο κίνημα, πως οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης, αποτελούν σαφώς μια τάση, που όμως δεν θα γίνει εφικτό να πραγματωθεί τελικά, μέσα απ’ τα αδιέξοδα, τις αντιφάσεις και τις αντιδράσεις που θα γεννήσει. Η επιβεβαίωση της λενινιστικής αλήθειας είναι πλήρης, αφού η κάποτε ΕΟΚ και σήμερα ΕΕ, συνιστά, μετά από τόσες δεκαετίες, απλά μια «νομισματική ένωση» καπιταλιστικών χωρών με πλήρη ανισομετρία ανάπτυξης και σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί κάτι περισσότερο, μόρφωμα «ομοσπονδιακού χαραχτήρα» με κοινή «οικονομική πολιτική». Κοινό σημείο των επιμέρους οικονομικών πολιτικών των χωρών-μελών είναι σαφώς οι αντεργατικές πολιτικές, η πλήρης ασυδοσία στη δράση του κεφαλαίου, το στραγγάλισμα ακόμη και των θεμελιωδών λαϊκών δικαιωμάτων, η πολιτική ενάντια στους μετανάστες, οι κοινές κατασταλτικές – «αντιτρομοκρατικές» τάχατες – πολιτικές, κοντολογίς ό,τι αποτελεί ένα minimum πλαίσιο μιας ιμπεριαλιστικής ένωσης. Όμως αυτό δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση, κοινή οικονομική πολιτική. Άλλωστε αν υπήρχε κοινή οικονομική πολιτική, αυτό θα αυτοαναιρούσε τον ρόλο της ΕΕ σαν ιμπεριαλιστικού Οργανισμού καταπίεσης και ληστείας σε βάρος των εξαρτημένων χωρών της και σε όφελος των ιμπεριαλιστικών χωρών που τις ληστεύουν. Β)…….η ύπαρξη ενιαίου νομίσματος καθιστά αδύνατη την υποτίμηση εθνικού νομίσματος και άρα δεν τίθεται θέμα πτώχευσης…………
Αυτή η δοξασία, συνδυασμός αγραμματοσύνης και προσπάθειας
Δίλημμα κερδοσκοπία και εκφοβισμός ή πραγματική κατάσταση χρεοκοπίας, δεν υπάρχει.
Όλα αυτά είναι όψεις του ίδιου φαινόμενου. Οι ιμπεριαλιστές και οι ντόπιοι συνεργοί τους, έφεραν τη χώρα σε κατάσταση χρεοκοπίας ανεξάρτητα αν αυτή θα επικυρωθεί και τυπικά, κερδοσκοπώντας επί χρόνια, καταστρέφοντας τις ντόπιες παραγωγικές δυνάμεις και τώρα κερδοσκοπούν ακόμη περισσότερο, εκβιάζουν παραπέρα, προσπαθούν να ξηλώσουν όλα όσα απέμειναν σαν ελάχιστοι όροι επιβίωσης για την εργατική τάξη, μιλώντας για μονόδρομους που θα βγάλουν τάχατες τη χώρα, από εκεί που – ακολουθώντας τις ίδιες πολιτικές – έφτασε.
Και εδώ οι αστοί και ρεβιζιονιστές οικονομολόγοι, προβάλλουν το γελοίο επιχείρημα πως μετά την τυχόν πτώχευση, επιβαρύνονται κύρια οι ιμπεριαλιστές-πιστωτές και άρα αυτοί «προστατεύουν» από την οριστική χρεοκοπία, τις χώρες που εκμεταλλεύονται! Σε παρόμοιες όμως περιπτώσεις ο όποιος χρονικά στιγμιαίος σημαντικός περιορισμός των αποπληρωμών των πιστωτών από το συγκεκριμένο καπιταλιστικό κράτος, εξανεμίζεται σαν «όφελος», με την απώλεια της λεγόμενης «εμπιστοσύνης και της αξιοπιστίας» του, η οποία έχει σαν αποτέλεσμα τον πιστοληπτικό του «θάνατο» ή για την ακρίβεια: «δολοφονία». Δηλαδή, το κράτος που τίθεται σε πλήρη ομηρία δεν είναι πλέον σε θέση να δανείζεται με δικαίωμα της όποιας διαπραγμάτευσης από τις χρηματαγορές, πόσο μάλλον με λογικά επιτόκια και εφόσον παραμένει εξαρτημένο και ακόμη πιο αδυνατισμένο στον διεθνή καπιταλιστικό καταμερισμό της εργασίας, δανείζεται πια με εντελώς τοκογλυφικούς όρους και σε συνθήκες πλήρους αποικιακής ομηρίας από τον όποιο ιμπεριαλιστικό Οργανισμό (π.χ. ΔΝΤ) έχει εγκατασταθεί σαν κατοχική κυβέρνηση στη χώρα.
Για το ίδιο ακριβώς θέμα, σε μια σημαντική εργασία στον τομέα της πολιτικής οικονομίας του ρεβιζιονιστή γερμανού Γιόργκ Χούφσμιντ, που όντας τυπικός εκφραστής της σημερινής τροτσκίζουσας «αριστερής» – τέως ευρωκομμουνιστικής – σοσιαλδημοκρατικής μεταρρυθμιστικής άποψης, παρουσιάζει με μεγαλύτερη πιστότητα, αυτά που οι χρουστσοφικοί δείχνουν να αγνοούν πλήρως. Σημείώνει, σαν απάντηση στο μύθο που προαναφέρθηκε, αναφερόμενος στη χρεοκοπία-κατάρρευση των ασιατικών χωρών 1997-1998: «Για τις ΗΠΑ μάλιστα η ασιατική κρίση λειτούργησε ως μια εξαιρετική και ασυνήθιστη ευκαιρία. Και αυτό διότι το μεγαλύτερο μέρος των κεφαλαίων που αποσύρθηκαν από την Κορέα, την Ταυλάνδη και άλλες χώρες βρήκαν καταφύγιο στο ασφαλές λιμάνι της αμερικανικής κεφαλαιαγοράς. Με τον τρόπο αυτό συνέβαλαν αποφασιστικά στη χρηματοδότηση του ιστορικά υψηλού ελλείμματος που κατέγραφε το αμερικανικό ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών.......» (Γιόργκ Χούφσμιντ: «Πολιτική οικονομία των χρηματιστηριακών αγορών», σελ.30, εκδόσεις Καστανιώτη/2006) .Ακόμη όμως πιο αποκαλυπτικό είναι το πως οι ιμπεριαλιστές και το ΔΝΤ σαν όργανό τους, επιταχύνουν τη χρεοκοπία χωρών που δήθεν σπεύδουν να «βοηθήσουν ν΄ αποφύγει» και πιέζουν για μέτρα που αφορούν τη ληστεία της «επόμενης ημέρας». Και αναφορικά με την κατάρρευση της Αργεντινής** το 2001: «Το ΔΝΤ δεν δείχνει να ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για όλα αυτά. Παγώνει τα κεφάλαια που είχε υποσχεθεί στην Αργεντινή και επιμένει πως για να δοθούν πρέπει να εκπληρωθούν οι υποχρεώσεις που έχει αναλάβει η χώρα όσον αφορά τον προϋπολογισμό … αυτή η σκληρή στάση ενισχύει την εικασία ότι το ΔΝΤ, όπως και η αμερικάνικη κυβέρνηση που βρίσκεται από πίσω του, έχουν για πρώτη φορά αποφασίσει να οδηγήσουν επισήμως μια χώρα στη χρεοκοπία, με την άρνηση να της παράσχουν οποιαδήποτε βοήθεια» (στο ίδιο, σελ.274-275).
Εδώ θα πρέπει να τονιστεί, πως ιστορικά έχει καταδειχθεί πως τυπικά η χρεοκοπία, μπορεί να μην επικυρωθεί τελικά, αλλά όταν μια εξαρτημένη καπιταλιστική χώρα φτάσει σε όρια που το μόνο που «συζητείται» είναι η τυπική αυτή επικύρωση, οι επιπτώσεις για την εργατική τάξη, τη φτωχή αγροτιά, τη πλειοψηφία του εργαζόμενου λαού είναι ακριβώς οι ίδιες.
Για να γίνει αντιληπτό το παραπάνω, αναφορικά με τη σχετική σημασία της «τυπικής επικύρωσης», μιας δεδομένης χρεοκοπίας: Στη περίπτωση της Ισλανδίας, στα πλαίσια της τωρινής κρίσης υπερπαραγωγής, η ουσιαστική χρεοκοπία ήταν γεγονός από την πρώτη στιγμή που «έσκασαν» τα τοξικά προϊόντα που οι ιμπεριαλιστές είχαν «φορτώσει» στη χώρα μέσω της λειτουργίας του χρηματιστηρίου ,που δεν αποτελεί παρά διευρυμένο επιταχυντή των οικονομικών παρεμβάσεων του χρηματιστικού κεφαλαίου και όχι βέβαια «νέα ιμπεριαλιστική περίοδο», όπως ο J. Huffschmid και οι λοιποί πρεσβεύουν, απολυτοποιώντας το ρόλο του. Από τις πρώτες μέρες της κρίσης, κρατικοποιήθηκαν οι τρεις μεγαλύτερες τράπεζες της χώρας, οι οποίες είχαν συνολικές υποχρεώσεις ίσες με το 900% τους ισλανδικού ΑΕΠ. Συνάμα, στις 16 Οκτωβρίου του 2008 η κυβέρνηση της χώρας δήλωσε ότι δεν μπορούσε να εξοφλήσει ένα ληξιπρόθεσμο ομόλογο μίας από αυτές (Glitnir Bank), ύψους 750 εκ. $ – γεγονός που σήμαινε ταυτόχρονα αδυναμία πληρωμών εκ μέρους της Ισλανδίας. Εν τούτοις, η χώρα δεν χρεοκόπησε «τυπικά», επειδή το ομόλογο δεν είχε εκδοθεί από την ίδια, αλλά από την τράπεζα που αναγκάσθηκε να κρατικοποιήσει. Η ουσιαστική όμως χρεοκοπία της Ισλανδίας, με ό,τι αυτή συνεπάγεται και αναφέρθηκε παραπάνω, ήταν γεγονός, απλά για συγκεκριμένους λόγους οι ιμπεριαλιστές ήθελαν την Ισλανδία (χώρα με σχετική παραγωγική αυτάρκεια) να μη μπει σε καθεστώς τυπικής χρεοκοπίας μιας και η de facto εκμετάλλευσή της, δεν γίνεται με όρους αποικίας, αλλά να παραμείνει στο ρόλο του εξαρτημένου «πλυντήριου», παράγωγων προϊόντων, της οικονομίας των χαρτιών.
Το σημαντικό είναι να γίνει κατανοητό πως το εργατικό και λαϊκό κίνημα, δεν αντιμετωπίζει εικονικές αλλά π ρ α γ μ α τ ι κ έ ς απειλές και των τελευταίων του καταχτήσεων, όπως καθημερινά συμβαίνει. Η πλήρης ελαστικοποίηση της εργασίας σε καθεστώς ομολογημένης ανεργίας 20%, η εξαγγελία ανοιχτής ονομαστικής μείωσης των μισθών-συντάξεων πείνας, η προσπάθεια να καταργηθούν οι 14 μισθοί, η εξαγγελία πως η μείωση θα περιλάβει έως και το επίδομα ανεργίας (το πιο ισχνό και βραχύ σ΄ ολόκληρη την Ευρώπη), η επίθεση στα ασφαλιστικά δικαιώματα (τα «βαριά & ανθυγιεινά», τα όρια ηλικίας), η προσπάθεια πλήρους συρρίκνωσης του λεγόμενου δημόσιου τομέα σε επίπεδα που θα δημιουργήσουν περαιτέρω εκτίναξη της ανεργίας, η ουσιαστική κατάργηση των παροχών υγείας και ιδιαίτερα στο φάρμακο, η ληστρική φοροεπιδρομή στα λαϊκά κύρια εισοδήματα με έμμεσους κύρια φόρους και φορολόγηση της μικροιδιοκτησίας, όλα αυτά δεν είναι απειλές, ούτε είναι μια ακόμη αντεργατική εκδήλωση ρουτίνας, μιας μεγαλοαστικής κυβέρνησης.
Αποτελούν μια ζοφερή πραγματικότητα, που προσπαθεί να εξουθενώσει τα θύματα μιας πολιτικής που ενώ έφερε την εργατική τάξη τα σημερινά επίπεδα εξαθλίωσης, πάει να της φορτώσει τώρα τ’ αποτελέσματά της και κυρίως τη δραματική της κορύφωση, οδηγώντας την αγοραστική ικανότητα της εργατικής τάξης, όπως αναφέρει ο Ιωσήφ Στάλιν «……. στα πλαίσια των τελευταίων ελαχίστων ορίων» (‘’ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΛΟΓΟΔΟΣΙΑΤΗΣ Κ.Ε ΣΤΟ 16ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΟΥ ΚΚ(Μπ.) ΤΗΣ ΕΣΣΔ-Απαντα 12oς τόμος)
Σ αυτή την κατάσταση, στις πραγματικές πιέσεις, στην πραγματική επίσης ουσιαστική χρεοκοπία του ελληνικού καπιταλισμού, η εργατική τάξη α ν τ ί να αποκοιμιέται από τους κάθιδρους σε συνθήκες απόλυτης κρίσης χρουστσοφικούς σοσιαλδημοκράτες, αντί να παρασύρεται από τις προδοτικές αποπροσανατολιστικές τους πολιτικές και βυζαντινισμούς, πρέπει να «δέσει» τον αμυντικό της αγώνα για την προάσπιση και των τελευταίων δικαιωμάτων της, με το σταμάτημα της λεηλασίας του εθνικού πλούτου.
Οι κομμουνιστές, καλούν την εργατική τάξη να αγωνιστεί δυναμικά, μαχητικά και αποφασιστικά με συνθήματα:
- Όχι στο παραπέρα βάθεμα της απόλυτης εξαθλίωσης με τα νέα σκληρά μέτρα του αίσχους που προσπαθείτε να περάσετε!
- Έξω η Ελλάδα από την ιμπεριαλιστική ΕΕ – φραγμός στην απόλυτη λεηλασία της χώρας!
_____
*Να μερικές απ’ τις αποπροσανατολιστικές γελοιότητες των χρουστσοφικών σοσιαλδημοκρατών που παρουσιάζουν τη χρεοκοπία της χώρας ως «κινδυνολογία», ως «επιχείρηση «τρομοκρατίας»» και ως «στημένο κόλπο», κλπ.: «κινδυνολογία των «διεθνών οίκων αξιολόγησης» και των διεθνών χρηματοπιστωτικών κολοσσών περί χρεοκοπίας της χώρας» («Ρ» 27/12/2009, σελ.12), «πολλή κουβέντα γίνεται για τις αξιολογήσεις ξένων οίκων και την υποβάθμιση της οικονομίας της Ελλάδας. Κινδυνολογούν, προκειμένου να υποταχτεί ο λαός στα σκληρά μέτρα ενάντιά του» («Ρ» 23/12/2009, σελ.1), ενώ σε ολοσέλιδο άρθρο με το χαρακτηριστικό τίτλο «Περί χρεοκοπίας και άλλα τινά…» μιλούν για «στημένο κόλπο», «επιχείρηση «τρομοκρατίας»», κλπ. («Ρ» 13/12/2009, σελ.14), κλπ., κλπ.
**Ας δοθούν εδώ δυο σύντομα αλλά χαρακτηριστικά αποσπάσματα για τις περιπτώσεις της Αργεντινής και της Ταϊλάνδης από το βιβλίο «Η ιδιωτικοποίηση του κόσμου και οι νέοι κοσμοκράτορες» του Ελβετού σοσιαλδημοκράτη, καθηγητή του Πανεπιστημίου της Γενεύης, Jean Ziegler: «καταβεβλημένη από ένα υπέρμετρο εξωτερικό χρέος και ασκώντας μια ξέφρενη στρατηγική ιδιωτικοποίησης του δημόσιου τομέα και απορύθμισης των χρηματιστηριακών αγορών η άλλοτε ευημερούσα Αργεντινή διατελούσε επί μακρόν υπό την εξουσία του ΔΝΤ. Εκείνο της υπαγόρευε μια οικονομική και χρηματιστηριακή πολιτική, που έδινε προτεραιότητα στα συμφέροντα των μεγάλων ξένων υπερηπειρωτικών εταιριών, κυρίως αμερικάνικών. Έτσι, το πέζο κινήθηκε προς ένα καθεστώς εξομοίωσης προς το δολάριο (ένα προς ένα).
Το 2001, η οικονομική ανάπτυξη της χώρας ήταν μείον 1,9% και το ακαθάριστο εγχώριο προϊόν 7.544 δολάρια κατά κεφαλή. Έτσι, η Αργεντινή προσέγγιζε επικίνδυνα τις 49 πιο καθυστερημένες χώρες του πλανήτη. Η κρίση ξέσπασε ξαφνικά στις αρχές Δεκεμβρίου του 2001. Το εξωτερικό χρέος είχε φτάσει πλέον στα 146 δις. δολάρια. Για να σταματήσει την αιμορραγία των κεφαλαίων που φυγαδεύονταν προς υπερόριες εταιρίες και τις ξένες τράπεζες (κυρίως βορειοαμερικανικές και ελβετικές), ο πρόεδρος Ντε Λα Ρούα διέταξε το μπλοκάρισμα των ιδιωτικών τραπεζικών λογαριασμών. Αυτό το πάγωμα ονομάστηκε corralito. Ακολούθησε πανικός. Το ποσοστό ανεργίας σκαρφάλωσε στο 18%. Οι πτωχεύσεις επιχειρήσεων διαδέχονταν η μία την άλλη με επιταχυνόμενο ρυθμό. Τότε το ΔΝΤ αρνήθηκε κάθε νέα πίστωση. Η λαϊκή εξέγερση σάρωσε τον Ντε Λα Ρούα και τρεις απ’ τους διαδόχους του.
Το Φεβρουάριο του 2002, το Ανώτατο Δικαστήριο κήρυξε το corralito αντισυνταγματικό. Αλλά το κακό είχε γίνει, η καταστροφή είχε συντελεσθεί. Η αργεντίνικη οικονομία εξασθένισε σοβαρά και το μεγαλύτερο μέρος της μεσαίας τάξης καταστράφηκε.
Το 2002, στην Αργεντινή, δυο στους πέντε κατοίκους ζούσαν σε έσχατη φτώχεια».
«Στις αρχές Ιουλίου του 1997, στην Ταϊλάνδη ξεσπά χρηματιστηριακή κρίση. Το μπαθ, το εθνικό νόμισμα, χάνει ραγδαία την αξία του και τα κερδοσκοπικά κεφάλαια εγκαταλείπουν μαζικά τη χώρα. Για να αντιμετωπίσει την κατάσταση, η Κεντρική Τράπεζα της Μπαγκόκ δαπανά εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια από τα αποθεματικά της για να αγοράσει μπαθ και να στηρίξει έτσι το εθνικό νόμισμα. Καθαρό χάσιμο.
Έπειτα από τρεις εβδομάδες αιμορραγίας, η Ταϊλάνδη βρίσκεται σε αδυναμία πληρωμών.
Πολύ σύντομα, η ταϊλανδέζικη κρίση παρασύρει στην πτώση της τις οικονομίες της Ινδονησίας, της Ταϊβάν, της Νότιας Κορέας και άλλων χωρών της περιοχής».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου