ΑΠΟΧΗ - ΑΚΥΡΟ ΣΤΗΝ ΚΑΛΠΗ

ΑΠΟΧΗ - ΑΚΥΡΟ ΣΤΗΝ ΚΑΛΠΗ

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΠΕΙΝΑ, ΤΗ ΦΑΣΙΣΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ, ΤΗΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ  ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ ΚΑΙ  ΒΑΡΒΑΡΌΤΗΤΑ

ΑΓΩΝΑΣ  ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ ΤΟΥ  ΚΟΜΜΑΤΟΣ ΤΗΣ  ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ

Η προκήρυξη  των εκλογών για τον Οχτώβρη, δεν εμφανίστηκε ξαφνικά σαν  «κεραυνός εν αιθρία». Ο πιο ανύπαρκτος πρωθυπουργός και η κυβέρνησή του, η πιο αντιδραστική κυβέρνηση από το ’74, είχαν και οι δυο από καιρό καταρρεύσει πολιτικά, χρεοκοπώντας ταυτόχρονα τη χώρα με την ακραία νεοφιλελεύθερη πολιτική, πολύ πριν ξεσπάσει η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση υπερπαραγωγής.

Η προκήρυξη  των εκλογών  ήταν απλώς, η τυπική επικύρωση αυτής της κατάρρευσης. Αλλά η ανευθυνότητα του πιο ανίκανου και νυσταλέου πρωθυπουργού της  «μεταπολίτευσης» δεν γνωρίζει όρια, αφού με τις βουλευτικές εκλογές  του Οχτώβρη φορτώνει το λαό και τη χώρα με κάμποσα εκατομμύρια Ευρώ επιπλέον βάρη αντί να αποφασίσει τη διεξαγωγή τους τον Ιούνη μαζί με τις Ευρωεκλογές.  

Η κυβέρνηση  της μοναρχοφασιστικής ΝΔ, η κυβέρνηση  της φτώχειας, της πείνας, της  ανέχειας, η κυβέρνηση των πολλαπλών «επιτηρήσεων» από τους ιμπεριαλιστές της ΕΕ, η κυβέρνηση του χτυπήματος και των τελευταίων εργατικών δικαιωμάτων, της παραπέρα αποβιομηχάνισης, του ξεπουλήματος όλης της δημόσιας περιουσίας, της δολοφονικής επίθεσης ενάντια στη νεολαία που εξεγείρεται, των ρατσιστικών πογκρόμ ενάντια στους μετανάστες, της εκτεταμένης φασιστικοποίησης, της συγκυβέρνησης με τους ναζιφασίστες του ΛΑΟΣ και της «επανίδρυσης-ανασύστασης του κράτους» με δολοφόνους τραμπούκους μέσα και δίπλα στις δυνάμεις καταστολής, η κυβέρνηση του χαφιεδισμού, των παρακολουθήσεων, των καμερών παντού, της «προληπτικής καταστολής», του ιδιώνυμου για την κουκούλα, της εισβολής στις ατομικές ελευθερίες, η κυβέρνηση της επίθεσης ενάντια σε ό,τι απέμεινε από τη δημόσια παιδεία και το πανεπιστημιακό άσυλο, η κυβέρνηση δολοφόνος του περιβάλλοντος με τις πυρκαγιές για χάρη των μεγαλοεργολάβων, η κυβέρνηση των «σκαστών» καθημερινών σκανδάλων με συμμετοχή στελεχών της και σε συνέργεια με το κοινό μαφιόζικο έγκλημα, αυτή κατέρρευσε οριστικά.

Η εμφανιζόμενη επιτάχυνση των εξελίξεων δεν ήρθε από καμιά Ντόρα ή Σουφλιά, στη μάχη τους  κόντρα στους άλλους αντιδραστικούς δελφίνους, όπως θέλουν να μας παραπλανήσουν τα ΜΜΕ-σύγχρονοι Μαστοράκηδες.

Η ιμπεριαλιστική ΕΕ ετοιμάζεται για νέο πιο  επώδυνο γύρο «επιτήρησης», σε συνεργασία με το ΔΝΤ και τη ντόπια αστική τάξη ετοιμάζουν χειρότερο κύμα αντεργατικών αντιλαϊκών επιθέσεων, με προσχεδιασμένη ανεργία-μαμούθ, με συνεχή δραματική παραπέρα μείωση της αγοραστικής δύναμης των εργαζόμενων μαζών και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, με σχεδιασμό για πρωτοφανή μέτρα που ανοιχτά ομολογούν και στοχεύουν ακόμη και στη κατάργηση του 13^ου μισθού, αρχικά στο Δημόσιο.

Αυτή  η επίθεση «δεν περνάει» ασφαλώς  με μια ήδη «πεθαμένη» κυβέρνηση. Χρειάζεται ένα καινούργιο αμορτισέρ  των έντονων και βίαιων κοινωνικών κραδασμών που θα προκαλέσουν τα μέτρα ενάντια στη μεγάλη πλειοψηφία του λαού και οι ιμπεριαλιστές και τα ντόπια τσιράκια τους το ξέρουν καλά. Κανείς ανίκανος Καραμανλής, τρεκλίζοντας από καιρό, δεν είχε, δεν θα μπορούσε να έχει, άλλη επιλογή.

Το μεγαλοαστικό ΠΑΣΟΚ, δοκιμασμένος πειθήνιος υπηρέτης των ιμπεριαλιστών και της  ντόπιας κεφαλαιοκρατίας, το ΠΑΣΟΚ  του αίσχους της ΟΝΕ, της Ολυμπιάδας της ντροπής, της μεγάλης  κλοπής  από τα «νέα τζάκια» μέσω της χρηματιστηριακής απάτης, ετοιμάζεται για τη γνωστή εναλλαγή.

Οι ρεβιζιονιστές  με επικεφαλής τους χρουτσωφικούς προδότες, ζουν μακριά απ’ τον πόνο, τα βάσανα και τις αγωνίες της εργατικής  τάξης περιχαρακωμένοι στον μπατίρικο  ρεφορμιστικό μικρόκοσμό τους, που  συναρτά τον αγώνα και την  αντίσταση των λαϊκών μαζών απ’ τα κουκιά που κάθε φορά περισώνουν οι σοσιαλδημοκράτες του «Κ»ΚΕ, σαν ένας τυπικός μικροαστικός εκλογικός μηχανισμός.

Αυτοί που σβήνουν τις «φωτιές» της  λαϊκής αντίδρασης όποτε εμφανίζονται, που σκυλεύουν τους εργατικούς-λαϊκούς αγώνες γιατί τους φοβούνται, που στην κρίση διακηρύσσουν πως «θα περάσει γρήγορα», λειτουργώντας σαν ηρεμιστικό που θ’ αποκοιμίσει την εργατική τάξη, που αποδυναμώνουν τους επιμέρους συνδικαλιστικούς αγώνες με την απεργοσπαστική δεξιά πολιτική τους. Αυτοί, είναι «χαρούμενοι», έτοιμοι πάλι για «αντεπίθεση» (άραγε ενάντια σε ποιόν;). Χαίρονται γιατί οι υπόλοιποι ρεβιζιονιστές «πεθαίνουν νωρίτερα». Κοιτούν τη διάλυση του ουσιαστικά ομογάλακτού τους ΣΥΡΙΖΑ και αγνοούν αυτά που ήδη συμβαίνουν, αυτά που έρχονται, αδιαφορούν για οτιδήποτε θα συνιστούσε αμυντικό στοιχειώδη αγώνα της εργατικής τάξης για την υπεράσπιση των συμφερόντων της. Είναι όμως γνωστοί: είναι οι χρουστσο-μπρεζνιεφικοί σοσιαλδημοκράτες ηγέτες που κατάγγειλαν το Δεκέμβρη της εξεγερμένης νεολαίας και «χάιδευαν» προκλητικά τα αυτιά της αστυνομίας και των μεγαλο«νοικοκυραίων», είναι οι ίδιοι που κατάγγειλαν τον ηρωικό Νοέμβρη του ’73, είναι εκείνοι που πανικοβάλλονται και λασπολoγούν πάντα όταν οι λαϊκές μάζες οργίζονται και αντιδρούν βίαια στον εκφασισμό, είναι τα μόνιμα τσιράκια όλα αυτά τα χρόνια της αντιδραστικής κυβέρνησης Καραμανλή, είναι οι συνομιλητές του «κεντροδεξιού» (!) κατ’ αυτούς, ναζιφασιστικού ΛΑΟΣ.

Οι μαρξιστές-λενινιστές-σταλινιστές  δεν είναι βέβαια ταγμένοι από  θέση αρχής ενάντια στη συμμετοχή στις αστικές κοινοβουλευτικές διαδικασίες παρόλο που τις θεωρούν δευτερεύουσας σημασίας για την επαναστατική ταξική πάλη του προλεταριάτου. Αυτό θα συνιστούσε προφανώς παιδικό αριστερισμό.

Οι επαναστάτες  κομμουνιστές συμμετέχουν στη ζύμωση που σε κάθε εκλογική περίοδο γίνεται πιο εκτεταμένα, προβάλλοντας την πολιτική και τις προτεραιότητες για την εργατική τάξη και το επαναστατικό κομμουνιστικό κίνημα. Δεν συμμετέχουν με εκλογική παρουσία, όταν δεν έχουν την υποκειμενική δυνατότητα γι΄ αυτό, γιατί δεν είναι γκρούπα που «παίζει» για τον εαυτό της, καμώνοντας πως είναι «κόμμα». Οι επαναστάτες κομμουνιστές θεωρούν λάθος και σ’ αυτή τη φάση (όπως δεν το έπραξαν και παλιότερα) να«κατέβουν» στις εκλογές σαν μια επιπλέον ξεχωριστή Ομάδα. Κι αυτό όχι τόσο εξαιτίας υποκειμενικής αδυναμίας αλλά πρώτα και κύρια εξαιτίας της έλλειψης ΕΝΟΤΗΤΑΣ των εξωκοινοβουλευτικών αντιφασιστικών και αντιιμπεριαλιστικών δυνάμεων και του συνεχιζόμενου κομματιάσματός τους με την ξεχωριστή κάθοδο των διαφόρων Ομάδων στις βουλευτικές εκλογές – ενότητα που αποτελεί εντελώς αναγκαία προϋπόθεση για μια υπολογίσιμη συγκέντρωση δυνάμεων σε αντιφασιστική-αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση με σημαία πάλης: τον αγώνα κατά της φασιστικοποίησης, του εθνικισμού-σοβινισμού-ρατσισμού και των πολεμικών τυχοδιωκτισμών, κατά του καπιταλισμού και της ιμπεριαλιστικής ΕΕ αλλά και όλων των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων γενικά, με πρώτες τις ΗΠΑ. (Ήταν οδυνηρή-απογοητευτική πολιτική εμπειρία και εικόνα ντροπής για κάθε αντιφασίστα και πολύ περισσότερο για τις αντιφασιστικές Οργανώσεις που πρέπει να προβληματίσει σοβαρά όλους όταν οι ναζιφασίστες επιτέθηκαν στους μετανάστες στην οδό Σωκράτους να βρεθούν μόνο λίγοι αντιφασίστες νεολαίοι που έτρεξαν εκεί να υπερασπίσουν τους μετανάστες εργαζόμενους απ’ τα «χατζάρια» των φασιστών).

Η ξεχωριστή  κάθοδος στης βουλευτικές εκλογές  όχι μόνο δεν προσφέρει τίποτε, γιατί κανένας δεν συγκεντρώνει  υπολογίσιμη πολιτική δύναμη, μα επιπλέον είναι και εξαιρετικά επιζήμια επειδή διατηρεί το κομμάτιασμα των αντιφασιστικών-αντιιμπεριαλιστικών δυνάμεων και διαιωνίζει τη διάσπασή τους.   

Οφείλουν  όμως οι επαναστάτες κομμουνιστές, και το κάνουν, να τονίζουν και να αγωνίζονται, με βάση τις προτεραιότητες της ταξικής πάλης, και να καλούν σε κοινό αγώνα:

Για τη μαζική αποδοκιμασία στην κάλπη, κάθε πολιτικής δύναμης που υπηρετεί ή δεν απαντά αγωνιστικά και αποτελεσματικά στο εκμεταλλευτικό καπιταλιστικό σύστημα.

Για την αγωνιστική απάντηση μέσα από μαζικούς αγώνες, με αιχμή  τα πρωτοβάθμια σωματεία και το δυνάμωμά τους, σε συμμαχία με τη φτωχή αγροτιά, τους μετανάστες αδελφούς μας, την αγωνιζόμενη νεολαία, ενάντια στη φτώχεια και την εξαθλίωση, την πείνα, την ανεργία, τον εκφασισμό, τα πογκρόμ, το χτύπημα των εργατικών καταχτήσεων, το παραπέρα ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, την επίθεση στη δημόσια παιδεία και το άσυλο, την καταστροφή του περιβάλλοντος, την εμπλοκή σε πολεμικούς τυχοδιωκτισμούς.

Για την ενότητα όλων των πραγματικών  κομμουνιστών, νέων και παλιών συντρόφων, για να ανασυνταχθεί το επαναστατικό κόμμα  της εργατικής  τάξης, για την Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-1955.

Αθήνα, Σεπτέμβρης 2009

Κίνηση για Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-55
Τ.Θ. 3689, 10210 Αθήνα, Τηλ.2108621543