Αν η παλιά προδοτική σοσιαλδημοκρατία δολοφόνησε στο Βερολίνο τους επαναστάτες κομμουνιστές ηγέτες Karl Liebknecht και Rosa Luxenburg, οι νέοι χρουστσο-μπρεζνιεφικοί σοσιαλδημοκράτες βαδίζοντας στα χνάρια τους αλλά έχοντας τώρα στα χέρια τους Εξουσία, που την κατέλαβαν πραξικοπηματικά μετά το θάνατο-δολοφονία του μεγάλου Στάλιν – πέρα απ΄ το μεγάλο έγκλημα της παλινόρθωσης του καπιταλισμού – εξόντωσαν με διάφορους τρόπους στη Σοβιετική Ένωση και στις διάφορες άλλες ρεβιζιονιστικές χώρες χιλιάδες κομμουνιστές, ενώ πολλούς τους δολοφόνησαν εν ψυχρώ, μεταξύ των οποίων και σειρά ηγετικά στελέχη της Γ΄ Κομμουνιστικής Διεθνούς όπως τους μεγάλους επαναστάτες κομμουνιστές ηγέτες μπολσεβίκους Klement Gottwald, Boleslaw Bierut, Matyas Rakosi και Νίκο Ζαχαριάδη αλλά και τους ομοϊδεάτες τους Palmiro Togliatτi και Maurice Torez, λόγω εσωρεβιζιονιστικών διαφωνιών (όλοι τους μέλη της ΕΕ της Γ΄ΚΔ).
Απ’ όσο είναι γνωστό, οι γερμανοί σοσιαλδημοκράτες ηγέτες – δολοφόνοι των Karl Liebknecht-Rosa Luxenburg – δεν έφτασαν ποτέ σε τέτοιο ακραίο σημείο αστικού εκφυλισμού, ακρότατης ηθικής κατάπτωσης και απύθμενης υποκρισίας να επισκεφθούν τους τάφους των θυμάτων τους, χύνοντας εκεί «κροκοδείλια δάκρυα» για να σκεπάσουν το στυγερό έγκλημά τους, όπως έπραξαν οι χρουστσο-μπρεζνιεφικοί σοσιαλδημοκράτες ηγέτες του αστικού «Κ»ΚΕ(΄56) Φλωράκης-Λουλές-Καλούδης-Κουκούλου-Παπαρήγα κλπ. – δολοφόνοι του Ζαχαριάδη – που «έτρεξαν» στην τελετή ταφής της σωρού του στο Α΄ νεκροταφείο και στεκάμενοι μπροστά στο φέρετρο του θύματός τους, αγαπημένου ηγέτη της εργατιάς και του λαού, έχυναν «κροκοδείλια δάκρυα» για να σκεπάσουν το αποτρόπαιο έγκλημά τους, τη στιγμή που οι ίδιοι τον δολοφόνησαν, μαζί με τους «σοβιετικούς», μια σκοτεινή νύχτα στο Σουργκούτ της Σιβηρίας, μετά 17 χρόνια εξορίας (άλλα 17 χρόνια τον κράτησαν πεθαμένο στην εξορία μη επιτρέποντας ως το 1991 τη μεταφορά των οστών του στην Ελλάδα) για να μην χαλάσει τα προδοτικά σχέδιά τους επιστρέφοντας ζωντανός στην Ελλάδα. Μια τυχόν επιστροφή του, λόγω του τεράστιου κύρους του στους έλληνες κομμουνιστές και το λαό θα οδηγούσε σε διάλυση και τις δυο πτέρυγες του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού, τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα των Φλωράκη-Παπαρήγα («Κ»ΚΕ ΄56) και των Παρτσαλίδη-Δρακόπουλου («Κ»ΚΕεσ.), αφήνοντας τη «σοβιετική» φασιστική κλίκα του Μπρέζνιεφ χωρίς ελληνικά δεκανίκια και τον ντόπιο κεφάλαιο χωρίς υπηρέτες.
Τώρα οι δολοφόνοι του Ζαχαριάδη σοσιαλδημοκράτες ηγέτες του «Κ»ΚΕ(΄56), σχεδόν μια εικοσαετία από το 1991, «θυμήθηκαν» και πάλι το θύμα τους ενόψει βουλευτικών εκλογών και επισκέφτηκαν τον τάφο του, βεβηλώνοντας τον με την παρουσία τους, ελπίζοντας πως έτσι θα συγκεντρώσουν κάποιους ψήφους παραπάνω σ’ αυτές. Λίγο νωρίτερα ένας άλλος πατενταρισμένος σοσιαλδημοκράτης, ο Δ. Γόντικας, πήρε σβάρα «τις πλαγιές» του Γράμμου, ονειρευόμενος να μετατρέψει τα φύλλα των δέντρων σε ψήφους, γιατί τα όπλα των γενναίων ανταρτών του ΔΣΕ, που αυτός τρέμει, δύσκολα μπαίνουν στις κάλπες, αφού αυτά στα χέρια των κατόχων τους ηρωικών ανταρτών, σημάδεψαν-σημαδεύουν για δεκαετίες τώρα το τέρας του προδοτικού ρεβιζιονισμού κάνοντάς το «κόσκινο», είτε μέσα απ’ τις χρουστσο-μπρεζνιεφικές φασιστικές φυλακές της Τασκένδης και τα χρουστσο-μπρεζνιεφικά φασιστικά στρατοδικεία που δίκασαν τους έλληνες κομμουνιστές αντάρτες του ΔΣΕ με νόμους για χούλιγκανς είτε απ’ τις παγωμένες στέπες της Σιβηρίας που στάλθηκαν για πολλά χρόνια εξορία, είτε απ’ τα διάφορα μέρη της Ελλάδας όσοι είχαν την τύχη να γυρίσουν στην πατρίδα τους. (Ο Δ. Γόντικας και η σοσιαλδημοκρατική του παρέα, παρά τις δημαγωγίες τους, τρέμουν την επαναστατική βία και τον ένοπλο αγώνα του ΔΣΕ, γι’ αυτό διατηρούν στο Πρόγραμμα του 15ου Συνεδρίου τον «ειρηνικό κοινοβουλευτικό δρόμο» αλλά και ο ίδιος παραφράζοντας το «Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος» των Μαρξ-Ενγκελς, «παρέλειψε» τη λεξούλα «ΒΙΑΙΗ», επιβεβαιώνοντας έτσι μ’ αυτό ότι είναι άριστος μαθητάκος των Bernstein-Kautsky-Χρουστσόφ: «οι κομμουνιστές θεωρούν ανάξιό τους να κρύβουν τις απόψεις και τις προθέσεις τους. Δηλώνουν ανοιχτά, ότι οι σκοποί τους, που ταυτίζονται με τα συμφέροντα και τις επιθυμίες της εργατικής τάξης, δεν μπορούν να ικανοποιηθούν παρά μόνο με την ανατροπή του σημερινού κοινωνικού καθεστώτος» («Ρ», 16/6/2002, σελ. 13), ενώ οι επαναστάτες Μαρξ-Ενγκελς υποστηρίζουν-γράφουν ότι οι σκοποί των κομμουνιστών «μπορούν να πραγματοποιηθούν μ ο ν ά χ α με τη β ί α ι η (υπογρ. δική μας) ανατροπή όλου του σημερινού κοινωνικού καθεστώτος»).
Εμείς οι επιζώντες κομμουνιστές αντάρτες των ΕΛΑΣ-ΔΣΕ αλλά και οι χιλιάδες σύντροφοι και συμπολεμιστές μας που έφυγαν απ’ τη ζωή που βρεθήκαμε στην πρώτη γραμμή της πάλης ενάντια στον προδοτικό χρουστσοφικό ρεβιζιονισμό απ’ το ΄55 και υπερασπιστήκαμε-υπερασπιζόμαστε την επαναστατική γραμμή των ΣΤΑΛΙΝ-ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ δεν πιστέψαμε ποτέ στα απατηλά μυθεύματα των δυο εκδοχών των μπρεζνιεφικών δολοφόνων για το θάνατο του Ζαχαριάδη: 1. «πέθανε από καρδιά»(1973) και 2. «αυτοκτόνησε»(1990) – δυο εκδοχές αλληλοσυγκρουόμενες και αλληλοαναιρούμενες, και επομένως ψευδείς – αλλά υποστηρίξαμε απ’ την αρχή, υποστηρίζομε και σήμερα, την πιο πειστική εκδοχή ότι ο Νίκος Ζαχαριάδης δολοφονήθηκε στον τόπο της εξορίας απ’ τη σοσιαλφασιστική προδοτική κλίκα των ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ-ΦΛΩΡΑΚΗ. Γιατί αλήθεια δεν έδωσαν ποτέ ως τώρα στη δημοσιότητα το τμήμα των αρχείων που αφορά τις συνθήκες θανάτου του Ζαχαριάδη, αφού κατ’ αυτούς «αυτοκτόνησε»;
Ακριβώς αυτή την τρίτη δική μας εκδοχή – που ανταποκρίνεται στην ιστορική αλήθεια – υπεράσπισε θαρραλέα, ζώντος του αποστάτη σοσιαλδημοκράτη Φλωράκη, και ο βετεράνος κομμουνιστής σύντροφος Νίκανδρος Κεπέσης στο βιβλίο του «Προβληματισμοί γύρω από γεγονότα και πρόσωπα» (Αθήνα 2006) και στην τελευταία την αφιερωμένη στο Νίκο Ζαχαριάδη μπροσούρα του «Μαρξισμός-Λενινισμός και Προλεταριακός Διεθνισμός» (Αθήνα, Μάης 2007). Εκεί ορθότατα σημειώνει: «την 1η Αυγούστου 1973 ο χρουστσοφικός ηγέτης Λ.Μπρέζνιεφ προχώρησε σε ένα έγκλημα που δεν τόλμησαν ούτε οι χιτλερικοί κατακτητές», και: «ο Χαρ.Φλωράκης φαίνεται ότι συναίνεσε με τη χρουστσοφική ηγεσία αν δεν της το ζήτησε εκείνος για τη δολοφονία του Ζαχαριάδη. Όπως και νάχει το ζήτημα ο Χαρ. Φλωράκης υπήρξε ηθικός αυτουργός της δολοφονίας του Ν.Ζαχαριάδη».
Τώρα τα τσιράκια των Χρουστσόφ-Μπρέζνιεφ-Γκορμπατσόφ, στελέχη της αντισταλινικής-αντιζαχαριαδικής ηγεσίας του σοσιαλδημοκρατικού «Κ»ΚΕ(΄56) τρέχουν στο Α΄ Νεκροταφείο επαναλαμβάνοντας προκλητικά μπροστά στον τάφο του Ζαχαριάδη τη δεύτερη ψευδή εκδοχή των αφεντικών τους μπρεζνιεφικών σοσιαλδημοκρατών περί «αυτοκτονίας».
Εκεί μια κάποια άγνωστη και άκαπνη σοσιαλδημοκράτισσα κυρά, ονόματι Χριστίνα Τσεντούρου, είπε: «η παρουσία μας, στον τάφο του Νίκου Ζαχαριάδη αποτελεί εκδήλωση τιμής στον επί 25 χρόνια Γενικό Γραμματέα της ΚΕ του ΚΚΕ» («Ρ», 24/8/2009, σελ.16), αποσιωπώντας ότι τον καθαίρεσε βίαια απ’ την ηγεσία του επαναστατικού ΚΚΕ η προδοτική κλίκα των Χρουστσόφ-Μπρέζνιεφ, τον συνέλαβε και τον εξόρισε. Η παρουσία στον τάφο του μεγάλου κομμουνιστή ηγέτη των δολοφόνων του δεν αποτελεί «εκδήλωση τιμής» αλλά αντίθετα εκδήλωση μεγίστης ατιμίας και την πιο χειρότερη προσβολή της μνήμης του νεκρού επαναστάτη ηγέτη – θύμα των δολοφόνων της κλίκας των ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ-ΦΛΩΡΑΚΗ.
Και το χρουστσο-μπρεζνιεφικό σοσιαλδημοκρατικό αυτό ρετάλι συνεχίζει θρασύτατα και ανερυθρίαστα: «σπάζουν τα μούτρα τους σε αυτόν εδώ τον τάφο του κομμουνιστή δεσμώτη του Νταχάου» (με πρώτους βέβαια τους χρουστσοφικούς σοσιαλδημοκράτες ηγέτες και την ίδια) και επαναλαμβάνει μια φράση απ΄ το ιστορικό Γράμμα του Ζαχαριάδη: «κάθε βράχο, κάθε ρεματιά, το κάθε χωριό, καλύβα με καλύβα, η κάθε πόλη, σπίτι με σπίτι» («Ρ» στο ίδιο), όταν είναι πασίγνωστο ότι οι δεξιοί οπορτουνιστές ηγέτες έριξαν ολόκληρες δεκαετίες βουνά λάσπης στο Νίκο Ζαχαριάδη, μη εξαιρώντας ούτε το ιστορικό του Γράμμα – τίτλος τιμής των κομμουνιστών και του λαού μας – ισχυριζόμενοι ότι τάχα σ’ αυτό υποστήριζε τη φασιστική κυβέρνηση Μεταξά: «στο γράμμα όμως εκείνο κάνει ένα χοντροκομμένο πολιτικό λάθος γράφοντας ότι «στον πόλεμο αυτόν που τον διευθύνει η κυβέρνηση Μεταξά, εμείς (δηλαδή οι έλληνες κομμουνιστές) πρέπει να δώσουμε ανεπιφύλαχτα όλες μας τις δυνάμεις» … Η υπόδειξη για ανεπιφύλαχτοι υποστήριξη του φασίστα δικτάτορα Μεταξά δε μπορούσε να μη δημιουργήσει συγχύσεις για το ρόλο της μοναρχοφασιστικής δικτατορίας του Μεταξά και κείνων που βρίσκονταν πίσω της» («Σαράντα χρόνια του ΚΚΕ 1918 – 1958», σελ. 644). Αναφέρεται ακόμα στο «δεσμώτη του Νταχάου» που οι ίδιοι κατηγόρησαν, συκοφαντώντας τον, ότι τάχα συνεργάστηκε με τους γερμανούς ναζί, και μάλιστα το 1957 συγκρότησαν τη γνωστή διαβόητη «επιτροπή» να ερευνήσει τα «γεννοφάσκια του Ζαχαριάδη» και αφού οι τρισάθλιοι συκοφάντες και λασπολόγοι του δεν βρήκαν απολύτως τίποτε δεν έδωσαν ποτέ το «πόρισμά» της στη δημοσιότητα, κατάπιαν τη γλώσσα τους, ψελλίζοντας κάπου-κάπου ότι δεν βρήκαν τίποτε το «ενοχοποιητικό». Μα αλήθεια, πέρα απ’ αυτές τις αθλιότητες και τερατολογίες, γιατί δεν δίνουν στη δημοσιότητα τις καταθέσεις που συγκέντρωσαν από αντιφασίστες και κομμουνιστές που γνώρισαν το Ζαχαριάδη στο Νταχάου και εξακολουθούν και σήμερα, για πάνω από μισό αιώνα, να κρατούν ακόμα και πεθαμένο το μεγάλο κομμουνιστή ηγέτη σε πολιτική ομηρία;
Συνεχίζοντας τα πολιτικά χρουστσο-μπρεζνιεφικά καραγκιοζιλίκια η άκαπνη κυρά σοσιαλδημοκράτισσα με θράσος «μαθαίνει» εμάς τους επιζώντες αντάρτες του ΔΣΕ: «τιμάμε το μεγαλύτερο δημιούργημα του ΚΚΕ, τον αγώνα του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας» («Ρ», στο ίδιο), «ξεχνώντας» ότι αυτή και το σοσιαλδημοκρατικό της κόμμα, το «Κ»ΚΕ(΄56), χαρακτήρισαν-χαρακτηρίζουν τον αγώνα του ΔΣΕ «τυχοδιωκτισμό του Νίκου Ζαχαριάδη» («η αριστερίστικη, τυχοδιωχτική γραμμή του Ζαχαριάδη στην περίοδο του ένοπλου αγώνα 1946-49», στο ίδιο, σελ. 657), «ξεχνώντας» ότι τον εμπνευστή, οργανωτή και καθοδηγητή του ΔΣΕ Νίκο Ζαχαριάδη τον εξόρισαν για 17 χρόνια και τελικά τον δολοφόνησαν στη Σιβηρία, επειδή κράτησε ψηλά την κόκκινη επαναστατική σημαία του ΔΣΕ, τη στιγμή που οι ομοϊδεάτες της χρουστσο-μπρεζνιεφικοί την πέταξαν στη λάσπη και την τσαλαπατούσαν, «ξεχνώντας» ότι πολλά ηγετικά στελέχη του ΔΣΕ τα καταδίκασαν με νόμους για αλήτες, «στηριζόμενοι» σε καταθέσεις ψευδομαρτύρων (ελλήνων και KGBιτών) και πολλές δεκάδες ηγετικά στελέχη του ΔΣΕ τους εξόρισαν στις παγωμένες στέπες της Σιβηρίας και σ’ άλλα μέρη των τότε ρεβιζιονιστικών χωρών (ακόμα και το πυροβόλο που βρέθηκε και το τοποθέτησαν στο «μνημείο» τους χρησιμοποιήθηκε στη μάχη στα Πατώματα του Γράμμου από το σύντροφό μας Στέργιο Κόκα, που οι χρουστσο-μπρεζνιεφικοί («σοβιετικοί»-έλληνες) τον έστειλαν για μερικά χρόνια στη Σιβηρία «να πάρει καθαρό αέρα»).
Συνεχίζοντας είπε: «ο Νίκος Ζαχαριάδης εξέφρασε με συνέπεια τις αρχές του προλεταριακού διεθνισμού» («Ρ», στο ίδιο), αποσιωπώντας ότι η ίδια και το κόμμα της, το «Κ»ΚΕ(΄56) αλλά και τα αφεντικά της χρουστσο-μπρεζνιεφικοί σοσιαλδημοκράτες εξέφρασαν το μεγαλορώσσικο σοβινισμό-κοσμοπολιτισμό – ιδεολογία του, της περιόδου μετά το ΄53, παλινορθωμένου καπιταλισμού στη Σοβ. Ένωση.
Ισχυρίστηκε ακόμα πως τάχα το σημερινό «Κ»ΚΕ «συνεχίζει το δρόμο» του παλιού επαναστατικού ΚΚΕ, ενώ είναι πασίγνωστο ότι το ΚΚΕ 1918-55 ακολούθησε την επαναστατική λενινιστική γραμμή των ΣΤΑΛΙΝ-ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ. Απεναντίας το σημερινό ακολουθεί την γραμμή των Bernstein-Kautsky-Χρουστσοφ-Μπρέζνιεφ, την αντεπαναστατική γραμμή της παλιάς προδοτικής σοσιαλδημοκρατίας, και γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο, είναι ένα αστικό σοσιαλδημοκρατικού τύπου κόμμα (20ο Συνέδριο-6η Ολομέλεια 1956), που Αλλού φλυαρώντας είπε: «η δραματική ζωή του Νίκου Ζαχαριάδη δείχνει τη σκληρότητα της ταξικής πάλης», («Ρ», στο ίδιο), αποσιωπώντας ότι σ΄ αυτή τη σκληρή ταξική πάλη ο μεν Ζαχαριάδης υπερασπίζοντας την επαναστατική κοσμοθεωρία των Μαρξ-Ένγκελς-Λένιν-Στάλιν, την προλεταριακή επανάσταση και το σοσιαλισμό-κομμουνισμό, στάθηκε με παραδειγματική συνέπεια στο πλευρό του επαναστατικού προλεταριάτου στην πάλη του κατά του καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού έχοντας απέναντι τους ταξικούς του αντίπαλους αντεπαναστάτες προδότες χρουστσοφικούς ρεβιζιονιστές (έλληνες-«σοβιετικούς») – πράκτορες της αντιδραστικής αστικής τάξης και του κεφαλαίου – που υπηρέτησαν με συνέπεια το διεθνή ιμπεριαλισμό και παλινόρθωσαν τον καπιταλισμό στη Σοβιετική Ένωση και στις άλλες ανατολικο-ευρωπαϊκές χώρες.
Όσον αφορά τον ισχυρισμό του «Ριζοσπάστη»: «δήλωση μετανοίας δεν υπογράφουμε!», ας θυμίσουμε στους σοσιαλδημοκράτες ηγέτες ότι αρκετές φορές έχουν υπογράψει δήλωση μετανοίας (πέρα απ’ το γεγονός ότι με τη ρεφορμιστική τους πολιτική υπογράφουν καθημερινά δηλώσεις μετανοίας): 1. το 1956 προδίνοντας τον επαναστατικό μαρξισμό δηλ. το λενινισμό-σταλινισμό και ακολουθώντας το αντεπαναστατικό σοσιαλδημοκρατικό ρεύμα του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού (παραλλαγή της αστικής ιδεολογίας), 2. το 1974 με τη δήλωση Φλωράκη στον Άρειο Πάγο, δήλωση υποταγής στην ντόπια αντιδραστική αστική τάξη (2 Οχτώβρη 1974), 3. το 1989 με τη συμμετοχή στις αστικές κυβερνήσεις των Τζανετάκη-Ζολώτα.
Τέλος, βεβηλώνοντας εκ νέου τον τάφο του Νίκου Ζαχαριάδη, οι δολοφόνοι του σοσιαλδημοκράτες ηγέτες του «Κ»ΚΕ επιδιώκουν: 1. να αποκρύψουν απ΄ την εργατική τάξη και το λαό το έγκλημά τους, 2. να εμφανίσουν τον επαναστάτη Ζαχαριάδη ως χρουστσοφικό ρεβιζιονιστή και υπερασπιστή του σοσιαλδημοκρατικού «Κ»ΚΕ, χρησιμοποιώντας γι’ αυτό το σκοπό ακόμα και το πλαστό γράμμα-κατασκεύασμα της KGB, 28 Ιούλη 1973 («το ΚΚΕ ήταν και παραμένει το κόμμα μου») («Ρ», 24/8/2009, σελ. 16), 3. να κερδίσουν ψήφους στις βουλευτικές εκλογές απ’ το ζαχαριαδικό και φιλοζαχαριαδικό χώρο, 4. να «στομώσουν» την αιχμή της επαναστατικής γραμμής Ζαχαριάδη, προσαρμόζοντάς την στο ρεφορμισμό της σοσιαλδημοκρατικής γραμμής του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού ώστε να εξυπηρετηθούν καλύτερα τα συμφέροντα του ντόπιου κεφαλαίου. 5. να σβήσουν τη διαχωριστική γραμμή μεταξύ του επαναστατικού μαρξισμού που εκπροσωπεί ο Νίκος Ζαχαριάδης και της νέας σοσιαλδημοκρατίας του αντεπαναστατικού χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού που εκπροσωπεί το αστικό «Κ»ΚΕ(΄56) ώστε να εμποδιστεί η ανασύνταξη του επαναστατικού Κόμματος, λενινιστικού-σταλινικού τύπου, του ελληνικού προλεταριάτου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου