Μ΄ αφορμή τις δυο «Εισηγήσεις» της ΚΕ του «Κ»ΚΕ στο 18ο Συνέδριο
απ’ το «δεν είμαστε ούτε σταλινικό ούτε λενινιστικό κόμμα» στη σιωπηρή εγκατάλειψη ακόμα και των εννοιών «μαρξισμός» και «μαρξισμος-λενινισμός» στις «Εισηγήσεις»
Στις 18 Φλεβάρη με μεγάλο θόρυβο και πολλά ταμ-ταμ άρχισαν στον Περισσό – έδρα του «στρατιωτικού επιτελείου» των Παπαρήγα-Κανέλλη για την «ένοπλη κατάληψη» (!) της εξουσίας απ’ το προλεταριάτο – οι εργασίες του 18ου Συνεδρίου με τη συμμετοχή ολόκληρης στρατιάς κομμάτων της διεθνούς χρουστσοφικής σοσιαλδημοκρατίας – κομμάτων που συμμετείχαν άμεσα-έμμεσα στην καταστροφή, μετά το θάνατο-δολοφονία του Στάλιν, του σοσιαλισμού-κομμουνισμού στην Σοβιετική Ένωση και στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες - αλλά και με την πρόσκληση-συμμετοχή εκπροσώπων των δυο μεγάλων αστικών κομμάτων, του μοναρχοφασιστικού κόμματος της ΝΔ (Λ.Ζαγορίτης) και ΠΑΣΟΚ (Δ.Ρέππας), και επιπλέον του προέδρου της Βουλής Δ.Σιούφα. Η πρόσκληση Σιούφα αποτελεί: πρώτο ένδειξη εκτίμησης-σεβασμού που τρέφουν προς το αστικό κοινοβούλιο οι σοσιαλδημοκράτες ηγέτες, δεύτερο, έκφραση της θέλησης για συνέχιση της αντιδραστικής συνεργασίας-συμμαχίας μεταξύ «Κ»ΚΕ-ΝΔ, που καθόλη την περίοδο της αυθόρμητης εξέγερσης της νεολαίας πήρε τη μορφή συγκυβέρνησης ΝΔ-«Κ»ΚΕ-ΛΑΟΣ με κυβερνητικούς εκπροσώπους και υπουργούς Δημόσιας Τάξης τους Παπαρήγα-Καρατζαφέρη.
Ως εδώ τίποτε το περίεργο, νέο και εντυπωσιακό. Εκείνο όμως που ιδιαίτερα εντυπωσιάζει, χωρίς βέβαια να εκπλήσσει, σ’ αυτό το συνέδριο και δεν μπορεί να μην σημειωθεί-προσεχθεί – πέρα απ’ την αντιμαρξιστική προσέγγιση και τις ρεφορμιστικές τους θέσεις σ’ όλα τα ζητήματα του κομμουνιστικού και εργατικού κινήματος αλλά και το γνωστό χαμηλό επίπεδο – είναι ότι και στα δυο κείμενα-εισηγήσεις της ΚΕ του «Κ»ΚΕ στο συνέδριο δεν αναφέρονται ούτε τυπικά, έστω για δημαγωγικούς λόγους, οι έννοιες «μαρξισμός» και «μαρξισμός-λενινισμός» - σίγουρα μια νέα και δυσάρεστη έκπληξη για τα μέλη και τους οπαδούς αυτού του αστικού, σοσιαλδημοκρατικού τύπου, κόμματος, οι οποίοι από πολιτική αφέλεια, συγχύσεις και αστικές θολούρες αλλά και άγνοια της μαρξιστικής θεωρίας θεωρούν αυτό το σοσιαλδημοκρατικό χρουστσοφικό κόμμα, κόμμα «κομμουνιστικό».
Έτσι οι σοσιαλδημοκρατική ηγεσία του «Κ»ΚΕ περνάει απ’ το «δεν είμαστε ούτε σταλινικό ούτε λενινιστικό κόμμα» στη σιωπηρή εγκατάλειψη ακόμα και των εννοιών «μαρξισμός» και «μαρξισμος-λενινισμός». Βέβαια η αναφορά της έννοια «σταλινισμός» ως ανάπτυξη του μαρξισμού-λενινισμού παραπέρα δεν ήταν και δε θα μπορούσε να είναι αναμενόμενη, επειδή προκαλεί έτσι ή αλλιώς αλλεργικό σοκ στους σοσιαλδημοκράτες ηγέτες.
Σύντομες παρατηρήσεις σχετικά με την πρώτη «Εισήγηση» (11 σελίδες):
1. Οικονομική κρίση: καταρχήν αν και στην «Εισήγηση» υπάρχει ολόκληρο κεφάλαιο για την κρίση, αυτή προσεγγίζεται αστικά, επειδή απουσιάζει η σύνδεσή της με τη βασική αντίφαση του καπιταλισμού δηλ. την αντίφαση ανάμεσα στον κοινωνικό χαρακτήρα της παραγωγής και τον ατομικό καπιταλιστικό χαρακτήρα της ιδιοποίησης, ενώ για την Ελλάδα λέει ότι «η απειλή της είναι προ των πυλών» τη στιγμή που είναι πασίγνωστό ότι αυτή έχει ξεσπάσει στον κατασκευαστικό τομέα της οικονομίας πολύ πριν ξεσπάσει στις άλλες χώρες.
Δεύτερο, παρόλο που το συνέδριο πραγματοποιείται μεσούσης μιας μεγάλης οικονομικής κρίσης, όπως η σημερινή, πουθενά στην «Εισήγηση» δεν γίνεται λόγος για την επικαιρότητα του μαρξισμού – της μόνης επιστημονικής κοσμοθεωρίας – αλλά ούτε για την ορθότητα της μαρξιστικής θεωρίας των κρίσεων και της θεωρίας της απόλυτης εξαθλίωσης του προλεταριάτου (και όχι μόνο) – ορθότητα που επιβεβαιώνεται εκ νέου τόσο απ’ το ξέσπασμα της σημερινής παγκόσμιας κρίσης υπερπαραγωγής όσο και απ’ την ύπαρξη και το διαρκές βάθεμα του προτσές της απόλυτης εξαθλίωσης των λαϊκών μαζών όλων των χωρών (παλιότερα η διεθνής χρουστσοφική σοσιαλδημοκρατία αλλά και η ντόπια αρνούνταν ανοιχτά την ύπαρξη της απόλυτης εξαθλίωσης στις διάφορες χώρες, O.Lange, E.Varga, κλπ. «Νέος Κόσμος» 9/1971, 11/1972, Σ.Ζορμπαλάς: «Ο μαρξισμός και η εποχή μας», κλπ.). Άλλου, λίγο νωρίτερα, οι σοσιαλδημοκράτες ηγέτες υπερασπίζουν-αποθεώνουν την αντιμαρξιστική αστική θεωρία της υποκατανάλωσης ως αιτία της κρίσης: «ανεργία και φτώχεια, που είναι και η αιτία της κρίσης» («Ρ» 3/2/2009, σελ.12)
2. Η μεγαλειώδης αυθόρμητη εξέγερση της μαθητικής νεολαίας. Η σοσιαλδημοκρατική ηγεσία του «Κ»ΚΕ δεν τόλμησε ούτε στην «Εισήγηση» να χαρακτηρίσει τον αυθόρμητο ξεσηκωμό της νεολαίας «εξέγερση», καταφεύγοντας σε ανόητες ιστορικές συγκρίσεις όπως με τις «εξεγέρσεις των δούλων», «Σπάρτακου» κλπ. και στα περί «ηρωισμών», «αυτοθυσίας», κλπ. για να ταυτίσει εκ νέου προκλητικά τη μεγαλειώδη εξέγερση της μαθητικής νεολαίας με τους κουκουλοφόρους, δυσφημίζοντας την, όταν γράφει: «τίποτε από αυτά δε χαρακτήριζε τη δράση των κουκουλοφόρων, κυρίως των ηγετών και του βασικού πυρήνα που διαμορφώθηκε σχεδιασμένα και πολύ οργανωμένα» («Ρ» 19/2/2009, σελ. 19) και να προβάλει ως δράση της μαθητικής νεολαίας το «πλιάτσικο» και τις «καταστροφές βιτρινών», κλπ.(= έργο των κουκουλοφόρων της Ασφάλειας μ’ εντολή της κυβέρνησης Καραμανλή) και πως τάχα το «βασικό χαρακτηριστικό» της μαχητικής κινητοποίησης της νεολαίας «ήταν η απουσία πολιτικών συνθημάτων και αιτημάτων στόχων» («Ρ» 19/2/2009, σελ. 18). Ισχυρισμός ολωσδιόλου ψευδής, γιατί οι μαθητές (=παιδιά της εργατικής τάξης και της αγροτιάς) με τις κινητοποιήσεις τους είχαν δυο εμφανέστατους στόχους: πρώτο, τη φασιστική δολοφονική βία και την αστυνομική τρομοκρατία της κυβέρνησης Καραμανλή και γενικά τη φασιστικοποίηση (πάλη που δεν κάνει η ηγεσία του «Κ»ΚΕ), στόχος που εκδηλώθηκε, πέραν των πανελλαδικών διαδηλώσεων, με τις επιθέσεις στα αστυνομικά τμήματα, και δεύτερο, τις τράπεζες (μόλις πριν λίγο καιρό είχαν πάρει την προκλητική προίκα των 28 δις ευρώ), σύμβολα της εκμετάλλευσης και στηρίγματα του μεγάλου κεφαλαίου που ευθύνονται για τη μαζική ανεργία, τη φτώχια και την εξαθλίωση των πλατιών λαϊκών μαζών.
Η προδοτική φιλοκυβερνητική μα και φιλιφασιστική στάση της σοσιαλδημοκρατική ηγεσίας, κατά τη διάρκεια της μαθητικής εξέγερσης, της εξασφάλισε τη συμπάθεια των μεγαλο-νοικοκυραίων, όπως έδειξαν και οι δημοσκοπήσεις, και επίσης εξασφάλισε στην Παπαρήγα να γίνει απ’ τις πρώτες κιόλας μέρες («Αυριανή», 12/12/2008) μα και επανειλημμένα, μαζί με τον Καρατζαφέρη, πρωτοσέλιδο της φασιστοφυλλάδας «Αυριανή» η οποία τη μια έγραφε: «μόνο το ΚΚΕ τόλμησε να συγκρουστεί ανοιχτά με τους πυρήνες των πρακτορίσκων που εκτελούν το βρόμικο σχέδιο της αποσταθεροποίησης» («Αυριανή» 15/12/2008, σελ. 1), ενώ την άλλη «το κόμμα της Αλέκας Παπαρήγα είναι η μοναδική οργανωμένη πολιτική δύναμη στη χώρα, που τόλμησε να καταγγείλει δημόσια τους κουκουλοφόρους και να αποκαλύψει το βρόμικο ρόλο τους» («Αυριανή» 19/12/2008, σελ. 1) και η οποία επιπλέον, ακόμα χειρότερα, καλούσε το «Κ»ΚΕ δηλ την ηγεσία αλλά και τα μέλη και τα στελέχη αυτού του αστικού σοσιαλδημοκρατικού κόμματος, διασύροντάς τα έτσι στον πιο ακραίο βαθμό, να γίνουν φασιστική δύναμη κρούσης για την υπεράσπιση της εξουσίας του κεφαλαίου και την «αποκατάσταση της τάξης»: «εάν η αστυνομία είναι ανίκανη… ΝΑ ΑΝΑΛΑΒΟΥΝ ΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ Η ΤΟ ΚΚΕ την αποκατάσταση της τάξης και την προστασία του δημοκρατικού πολιτεύματος» («Αυριανή» 19/12/2008, σελ. 1). Να που κατάντησε τα μέλη και τους οπαδούς του «Κ»ΚΕ η σοσιαλδημοκρατική ηγεσία.
Τέλος, πουθενά στην «Εισήγηση» δεν καταγγέλλεται η αντιδραστική κυβέρνηση Καραμανλή ως δολοφόνος του νεαρού 15χρονου μαθητή Αλέξη Γρηγορόπουλου.
Έτσι η φιλοφασιστική στάση της σοσιαλδημοκρατικής χρουστσοφικής ηγεσίας οδήγησε όχι μόνο σε απώλεια του αντιφασιστικού χαρακτήρα του «Κ»ΚΕ αλλά και επιπλέον, στην περίπτωση της εξέγερσης της μαθητικής νεολαίας, στη μετατροπή του σε μαχητική πρωτοπορία των μοναρχοφασιστικών (ΝΔ,κλπ) και των ναζιφασιστικών δυνάμεων (ΛΑΟΣ, κλπ.) της χώρας.
3. Πλήρης απουσία μετώπου πάλης κατά του εθνικισμού-σοβινισμού και φασισμού. Στην «Εισήγηση» δεν γίνεται καθόλου λόγος για πάλη κατά του εθνικισμού-σοβινισμού, του ρατσισμού, της φασιστικοποίησης και του φασισμού:
α. Η απουσία μετώπου πάλης κατά του εθνικισμού-σοβινισμού χρονολογείται σχεδόν μια 20ετία και δυνάμωσε ακόμα περισσότερο με το πέρασμα στις γραμμές του «Κ»ΚΕ της θρησκόληπτης και φανατικής εθνικίστριας ΟΝΝΕΔίτισας Λ.Κανέλλη, προστατευόμενης της σοσιαλδημοκράτισσας Παπαρήγα (=«η ρετσινιά του εθνικιστή δεν κολλάει στο ΚΚΕ ούτε, αν θέλετε, στους συμμάχους ούτε στους ανθρώπους που συμπορεύονται με το ΚΚΕ», «Ρ» 17/3/2000), με τις θέσεις της ηγεσίας για τις ταυτότητες, το Κυπριακό, το αντιδραστικό βιβλίο της ΣΤ΄ τάξης του Δημοτικού, κλπ. και φτάνει ως την ανοιχτή άρνηση της ύπαρξης σλαβομακεδόνικης μειονότητας (σε συνεννόηση και συνεργασία με όλα τα αστικά κόμματα) και την «ανοιχτή επιστολή» των ευρωβουλευτών του Δ.Μανωλάκου, Θ.Παφίλη, Γ.Τούσσα «προς τον πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, τους προέδρους των Πολιτικών Ομάδων και όλους τους Ευρωβουλευτές», που τους καλούσαν να μη «δημιουργηθεί θέμα «μακεδονικής μειονότητας» στην Ελλάδα» («Ρ» 12/4/2008, σελ. 3).
β. Χαρακτηριστική είναι και η απουσία μετώπου κατά της φασιστικοποίησης και των φασιστικών απόψεων. Η απουσία μετώπου πάλης κατά των φασιστικών δυνάμεων του τόπου χρονολογείται σχεδόν απ’ τη μεταπολίτευση με τη συγκρότηση ψηφοδελτίων του «Κ»ΚΕ στις Δημοτικές εκλογές όχι μόνο με μοναρχοφασίστες της ΝΔ αλλά ακόμα και με χουντικούς και χαφιέδες για να φτάσει το 1989 στη συνεργασία του «Κ»ΚΕ με το μοναρχοφασιστικό κόμματος της ΝΔ στις κυβερνήσεις Τζανετάκη-Ζολώτα.
Πέρα απ’ το ότι η ηγεσία του «Κ»ΚΕ δεν ξεσκεπάζει-καταπολεμά τη διαβόητη «επανίδρυση του κράτους» απ’ τη ΝΔ (=επάνδρωσή του με φασιστικά και χουντικά στοιχεία), σε κανένα σημείο της «Εισήγησης» δεν γίνεται λόγος για ύπαρξη εκφασισμού του αστικού κράτους και φασιστικοποίησης της κοινωνικής ζωής που διαρκώς βαθαίνει και έχει αποκτήσει πολύ επικίνδυνες διαστάσεις, πολύ περισσότερο δεν γίνεται λόγος για πάλη εναντίον τους.
Και είναι τέτοια η απουσία πάλης κατά αντιδραστικών απόψεων που ούτε καν ο ΛΑΟΣ δεν χαρακτηρίζεται στην «Εισήγηση» ως ναζιφασιστικό κόμμα ή «ακροδεξιά» (όπως θα έλεγαν οι ίδιοι), αλλά απλά προπαγανδίζεται ως «δημοκρατικό» αστικό κόμμα: «το ΠΑΣΟΚ, αλλά και από την ιδιαίτερη πλευρά που βλέπουν τα πράγματα οι ΣΥΡΙΖΑ και ΛΑΟΣ ασκούν αντιπολίτευση που δεν βγαίνει έξω από τη λογική της διαχείρισης της κρίσης, με το βλέμμα στραμμένο στις εθνικές εκλογές» («Ρ» 19/2/2009, σελ. 17) και αλλού, με αφορμή την εξέγερση της νεολαίας, σημειώνεται ότι «ο ΛΑΟΣ έδειξε την απέχθειά του στη μαζική λαϊκή δράση, στις αγωνιστικές μορφές πάλης, αναδείχτηκε σε απολογητή της αστυνομικής βίας» ((«Ρ» 19/2/2009, σελ. 18). Δυστυχώς όμως για τους χρουστσοφικούς σοσιαλδημοκράτες ηγέτες την ίδια στάση κράτησαν και αυτοί απέναντι στην εξέγερση της μαθητικής-φοιτητικής νεολαίας. Ας αναφερθεί ακόμα μια φορά ότι απ’ την ηγεσία του «Κ»ΚΕ ο ΛΑΟΣ θεωρείται «κεντροδεξιό κόμμα» («κεντροδεξιά ο ΛΑΟΣ» κατά τον «Τηλέπαθο» του «Ρ», 16/11/2007, σελ. 32), για να επαναλάβει την ίδια θέση στα τέλη του 2008 ο γνωστός γκεμπελίσκος Ν.Μπογιόπουλος: «ο ΣΥΝ επιδιώκει τις τελευταίες μέρες να προσδώσει στο ΚΚΕ την κατηγορία της σύμπλευσης (!) με τη ΝΔ, αλλά και με την «ακροδεξιά» και το ΛΑΟΣ!» («Ρ» 24/12/2008, σελ. 27). Ο ΛΑΟΣ, λοιπόν, για την ηγεσία του «Κ»ΚΕ δεν είναι ούτε ναζιφασιστικό κόμμα ούτε «ακροδεξιά» (γνωστός αστικός όρος), άρα είναι «κεντροδεξιό κόμμα»!!!
4. «Αντιιμπεριαλιστικό Αντιμονοπωλιακό Δημοκρατικό Μέτωπο (ΑΑΔΜ)» – «Λαϊκή Εξουσία και Οικονομία». Σχετικά με το ΑΑΔΜ, που το αποτελεί μόνη της η ηγεσία του «Κ»ΚΕ, δεν μπορεί να μην διερωτηθεί κανείς τι χρειάζεται εκείνο το «αντιιμπεριαλιστικό», αφού η Ελλάδα, για τους σοσιαλδημοκράτες ηγέτες, δεν είναι πλέον χώρα εξαρτημένη από ιμπεριαλιστικές δυνάμεις αλλά είναι μια χώρα «μικρό-ιμπεριαλιστική» ή αλλιώς συμμετέχει «στα μερίδια αγοράς ανάμεσα στις ισχυρότερες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, επιδιώκοντας να αναβαθμίσει το γεωστρατηγικό της ρόλο» («Ρ» 19/2/2009, σελ. 21).
Ας μνημονευθεί και ένας άλλος μύθος της ντόπιας χρουστσοφικής σοσιαλδημοκρατίας: εκείνος της «Λαϊκής Εξουσίας» - «Λαϊκής Οικονομίας», για τον οποίο οι ηγέτες της διαβεβαιώνουν ότι «η λαϊκή εξουσία ως προς το περιεχόμενο και τις μορφές άσκησής της διαφέρει ριζικά από την εξουσία των μονοπωλίων» («Ρ» 19/2/2009, σελ. 21), που δεν είναι παρά ρεφορμιστικές φλυαρίες, αφού η λεγόμενη «λαϊκή εξουσία» θα προκύψει μέσα από εκλογές και τη διατήρηση του αστικού κράτους (πουθενά δεν γίνεται λόγος για βίαιη-ένοπλη επανάσταση και τσάκισμα-συντριβή της αστικής κρατικής μηχανής) δηλ. η χρουστσοφική σοσιαλδημοκρατική απάτη της «λαϊκής εξουσίας» αποκαλύπτεται έτσι ως αστική εξουσία ή το πολύ μια «δημοκρατική» αστική εξουσία όπως αναφέρεται στο πρόγραμμα του 15ου συνεδρίου «εκδημοκρατισμός της Δημόσιας Διοίκησης των Ενόπλων Δυνάμεων» (σελ.35), διατηρώντας προφανώς το «εκδημοκρατισμένο» αστικό κράτος και τα αστικά κόμματα «που δρουν μέσα στα πλαίσια του σοσιαλιστικού συντάγματος» (σελ.45), που όλα μαζί καθιστούν αδύνατη την εγκαθίδρυση της διαβόητης «λαϊκής εξουσίας» - ή της δικτατορίας του προλεταριάτου.
5. «Η αντίληψη του ΚΚΕ για το σοσιαλισμό». Σ’ αυτό το σπουδαίο ζήτημα που είναι και το κεντρικότερο του κομμουνιστικού κινήματος, η 2η «Εισήγηση» διατηρεί τη γνωστή αντιμαρξιστική αντίληψη για το σοσιαλισμό της διεθνούς χρουστσοφικής σοσιαλδημοκρατίας που προπαγανδίζει ως «σοσιαλισμό» τον παλινορθωμένο καπιταλισμό της περιόδου των Χρουστσόφ-Μπρέζνιεφ-Γκορμπατσόφ, αφού «δεν έχουν βάση και οι τοποθετήσεις που ερμηνεύουν τις Θέσεις της ΚΕ ως Θέσεις που θεωρούν ότι το 20ο Συνέδριο ανέτρεψε την πορεία σοσιαλιστικής οικοδόμησης» και ότι «η ΚΕ δε συμμερίζεται την άποψη ορισμένων συντρόφων ότι στο 20ο Συνέδριο συντελέστηκε καπιταλιστική παλινόρθωση. Παραμένει στη θέση (και του 14ου Συνεδρίου και της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης του 1995) ότι η σοσιαλιστική πορεία μπήκε σε τροχιά οπισθοχώρησης με το 20ο Συνέδριο», ότι «η ανατροπή της σοσιαλιστικής πορείας ως αντεπανάσταση δρομολογήθηκε με όχημα την «περεστρόϊκα»» και ότι η καπιταλιστική παλινόρθωση έγινε πολύ αργότερα, το 1988-91, ή αλλιώς: «η αντεπανάσταση έδωσε το τελικό χτύπημα στο διάστημα 1988-1991, αφού είχε προηγηθεί προδοσία της εργατικής τάξης και του σοσιαλισμού από το κυρίαρχο τμήμα στην ηγεσία του ΚΚΣΕ» («Ρ» 20/2/2009, σελ. 21 και 22).
Η αντιμαρξιστική αυτή θέση της ντόπιας και διεθνούς χρουστσοφικής σοσιαλδημοκρατίας ότι δηλαδή στη χρουστσο-μπρεζνιεφο-γκορμπατσοφική περίοδο (1953-1990) υπήρχε ακόμα σοσιαλισμός στη Σοβιετική Ένωση παρά την επικράτηση της χρουστσοφικής ρεβιζιονιστικής αντεπανάστασης και την ανατροπή της Διχτατορίας του Προλεταριάτου και την αντικατάστασή της, όπως παραδέχονται και οι ίδιοι, από το λεγόμενο «κράτος όλου του λαού» δηλ. τη δικτατορία της αστικής τάξης αλλά και την εφαρμογή των καπιταλιστικού χαρακτήρα μεταρρυθμίσεων συνιστά ταυτόχρονα μια ρεβιζιονιστική αντίληψη του σοσιαλισμού
Αυτή «η αντιμαρξιστική αντίληψη του σοσιαλισμού συγκροτείται από απόψεις που υποστηρίζουν πως:
α) στον πολιτικό τομέα μπορεί τάχα να υπάρξει και να οικοδομηθεί σοσιαλισμός χωρίς Διχτατορία του Προλεταριάτου (αυτή είχε αντικατασταθεί απ’ το διαβόητο «κράτος όλου του λαού» δηλ. τη διχτατορία της νέας «σοβιετικής» μπουρζουαζίας) και χωρίς Κομμουνιστικό Μαρξιστικό-Λενινιστικό Κόμμα (αυτό είχε αντικατασταθεί απ’ το λεγόμενο «κόμμα όλου του λαού» δηλ. από ένα αστικό-ρεβιζιονιστικό σοσιαλδημοκρατικού τύπου κόμμα).
β) στον ιδεολογικό τομέα μπορεί να οικοδομηθεί ο σοσιαλισμός χωρίς να είναι κυρίαρχη η επαναστατική ιδεολογία του Μαρξισμού-Λενινισμού-Σταλινισμού, αφού αυτή είχε αντικατασταθεί απ’ το αντεπαναστατικό σοσιαλδημοκρατικό χρουστσοφικό ρεύμα (=παραλλαγή της αστικής ιδεολογίας), κυρίαρχο ρεύμα στη Σοβιετική Ένωση των Χρουστσόφ-Μπρέζνιεφ-Γκορμπατσόφ.
γ) στον οικονομικό τομέα μπορεί να υπάρξει και οικοδομηθεί «Σοσιαλισμός» με: 1) πλήρη και ολόπλευρη διεύρυνση των εμπορευματο-χρηματικών σχέσεων, 2) μετατροπή των μέσων παραγωγής σε εμπορεύματα, 3) πλήρη αυτοτέλεια των επιχειρήσεων και επανεισαγωγή του μεταξύ τους ανταγωνισμού και λειτουργία τους στη βάση της πλήρους οικονομικής ιδιοσυντήρησης με σκοπό τη μεγιστοποίηση του κέρδους, που μαζί με τη δραστική μείωση των υποχρεωτικών οικονομικών δεικτών οδηγούν σε κατάργηση του κεντρικού πλάνου, 4) το κέρδος ως σκοπό της παραγωγής αλλά και κριτήριο της αποδοτικότητας των επιχειρήσεων, 5) το νόμο της Αξίας να καθορίζει την παραγωγή, 6) τις επενδύσεις να κατανέμονται απ’ το διαβόητο «ποσοτικό συντελεστή των επενδύσεων κεφαλαίου» δηλ να καθορίζονται απ’ το μέσο ποσοστό κέρδος και την καπιταλιστική τιμή παραγωγής, 7) την επανεμφάνιση και κυριαρχία των καπιταλιστικών κατηγοριών: κέρδος, τόκος, γαιοπρόσοδος, καπιταλιστική τιμή παραγωγής, κλπ., 8) την επανεμφάνιση και δράση των αντικειμενικών οικονομικών νόμων του καπιταλισμού, κλπ., και τέλος την οριστική διαμόρφωση μιας ολοκληρωμένης εμπορευματικής οικονομίας με δυο βασικά χαρακτηριστικά: τη μετατροπή των μέσων παραγωγής και της εργατικής δύναμης σε εμπορεύματα, που, ως γνωστόν, αποτελούν, σύμφωνα με τους κλασικούς Μαρξ-Ενγκελς-Λένιν-Στάλιν, τα δυο ουσιώδη χαρακτηριστικά του καπιταλισμού: «1) η εμπορευματική παραγωγή σαν γ ε ν ι κ ή μορφή της παραγωγής» και «2) εμπορευματική μορφή δεν παίρνει μόνο το προϊόν της εργασίας, αλλά και η ίδια η εργασία, δηλ. η εργατική δύναμη του ανθρώπου» (ΛΕΝΙΝ)» («ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ» Νο 288, 1-15 Δεκέμβρη σελ. 3- 4).
Τέλος, στην «Εισήγηση» μάζεψαν άρον-άρον, όπως παραδέχονται, εκείνες τις δημαγωγικές «φιλοσταλινικές» σαπουνόφουσκες. Γι’ αυτό απαντούν στην «Αυγή»: «επαναλαμβάνει τα γνωστά και φαιδρά περί «παλινόρθωσης του Στάλιν»» («Ρ» 22/2/2009, σελ. 16). Ανάλογα απαντά ο «Ριζοσπάστης» και στο «Βήμα» που «προσπαθεί να παρουσιάσει το μαύρο – άσπρο, να στοιχειοθετήσει και μιλήσει «για «επισημοποίηση της επιστροφής στο σταλινισμό» και άλλα τέτοια» («Ρ» 22/2/2009, σελ. 16), ενώ το χαρακτηρισμό της «Ελευθεροτυπίας», ότι «το ΚΚΕ επισημοποίησε τη στροφή του προς το σταλινισμό» χαρακτηρίζει «φωνασκία» της εφημερίδας («Ρ» 22/2/2009, σελ. 16).
Είναι, λοιπόν, φανερό πως διαψεύστηκαν, ακόμα μια φορά, όσοι περίμεναν εγκατάλειψη της αντεπαναστατικής γραμμής και πέρασμα του «Κ»ΚΕ στην επαναστατική μαρξιστική-λενινιστική γραμμή των ΣΤΑΛΙΝ-ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ. Αυτό αποκλείεται εντελώς να συμβεί, «επειδή: α) το σημερινό «Κ»ΚΕ συγκροτήθηκε ευθύς εξαρχής, το 1956, ως αστικό σοσιαλδημοκρατικού τύπου κόμμα, β) το αντεπαναστατικό σοσιαλδημοκρατικό χρουστσοφικό ρεύμα αποτελεί συνειδητή επιλογή της ηγεσίας του «Κ»ΚΕ προς εξυπηρέτηση των ταξικών συμφερόντων της ντόπιας αντιδραστικής μπουρζουαζίας, γ) η ιστορική πείρα του 20ου αιώνα διδάσκει ότι τα κόμματα που εγκατέλειψαν το μαρξισμό και πρόδωσαν την υπόθεση της Προλεταριακής Επανάστασης και του Κομμουνισμού δεν επέστρεψαν ποτέ στον επαναστατικό ΜΑΡΞΙΣΜΟ: ούτε τα κόμματα της παλιάς προδοτικής σοσιαλδημοκρατίας ούτε τα κόμματα της νέας χρουστσοφικής σοσιαλδημοκρατίας. (Γίνεται πάντα λόγος για νέα χρουστσοφική σοσιαλδημοκρατία, γιατί οι αντιμαρξιστικές απόψεις του 20ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ (Φλεβάρης 1956) είναι ατόφιες οι απόψεις της παλιάς σοσιαλδημοκρατίας)» («ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ Νο 287, 1-15 Δεκέμβρη 2008).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου