18ο συνέδριο του «Κ»ΚΕ – πρώτο συνέδριο εγκατάλειψης ακόμα και των εννοιών «μαρξισμός» και «μαρξισμός-λενινισμός» και συνέχισης της αντισταλινικής γραμμής απ’ τους σοσιαλδημοκράτες ηγέτες

Μ’ αφορμή τη δημοσίευση της «Πολιτικής Απόφασης» του «Κ»ΚΕ

Ο μαρξισμός από πλευράς περιεχομένου είχε ήδη εγκαταλειφθεί απ’ τους σοσιαλδημοκράτες ηγέτες απ’ το ΄56 ακόμα δηλ. ευθύς εξαρχής με τη συγκρότηση αυτού του αστικού σοσιαλδημοκρατικού τύπου κόμματος απ’ τους σοβιετικούς χρουστσοφικούς ρεβιζιονιστές – εγκατάλειψη που εκφράστηκε στην αποδοχή των σοσιαλδημοκρατικών απόψεων του 20^ου συνεδρίου του ΚΚΣΕ (Φλεβάρης 1956) στη διαβόητη «6^η Ολομέλεια» (Μάρτης 1956) απ’ το νεο-ιδρυθέν κόμμα., που πήρε τη θέση του παλιού επαναστατικού ΚΚΕ 1918-55.

Ως τις παραμονές του 18^ου συνεδρίου οι σοσιαλδημοκράτες ηγέτες διατηρούσαν τυπικά-φραστικά τις έννοιες «μαρξισμός» και «μαρξισμός-λενινισμός», όμως διαστρεβλώνοντας το περιεχόμενό τους και υποκαθιστώντας τις αρχές του με την αντιμαρξιστική ιδεολογία του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού (=παραλλαγή της αστικής ιδεολογίας).

Μετά το πέρας των εργασιών του συνεδρίου δόθηκαν στη δημοσιότητα πρώτα οι δυο «Εισηγήσεις» και τελευταία η «Πολιτική Απόφαση του 18^ου συνεδρίου του ΚΚΕ» που αναφέρεται στα «καθήκοντα του κόμματος μέχρι το 19^οσυνέδριο». Και απ’ τα τρία αυτά ρεφορμιστικά κείμενα απουσιάζουν εντελώς οι έννοιες «μαρξισμός» και «μαρξισμός-λενινισμός».

Έτσι το 18^ο συνέδριο είναι το πρώτο συνέδριο στην ιστορία της ντόπιας χρουστσοφικής σοσιαλδημοκρατίας (χρουστσο-μπρεζνιεφικής κατεύθυνσης), στο οποίο εγκαταλείπονται και τυπικά-φραστικά οι έννοιες «μαρξισμός» και «μαρξισμός-λενινισμός», απογοητεύοντας όσους απ’ τους οπαδούς-μέλη, ειλικρινά αλλά αφελώς, ανέμεναν κάποια στροφή της ρεφορμιστικής ηγεσίας του «Κ»ΚΕ προς τον επαναστατικό μαρξισμό δηλ. το λενινισμό-σταλινισμό αλλά και διαψεύδοντας διάφορους διανοούμενους (Γ.Ρούση, κλπ.) που έσπευσαν να «ερμηνεύσουν» τις σοσιαλδημοκρατικές χρουστσοφικές θέσεις του «Κ»ΚΕ για το σοσιαλισμό ως «επιστροφή στον Ιωσήφ Στάλιν». Διέψευσαν επίσης και τους χρουστσο-γκορμπατσοφικούς σοσιαλδημοκράτες ηγέτες του ΣΥΝ που κι αυτοί απ’ τις στήλες της «Αυγής»-«Εποχής» κλπ. χαρακτήριζαν-εκτιμούσαν τις «Θέσεις» της ηγεσίας του «Κ»ΚΕ για το «σοσιαλισμό» ως «επιστροφή στο Στάλιν».

Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι οι σοσιαλδημοκράτες ηγέτες του «Κ»ΚΕ και μετά το 18^ου συνέδριο συνεχίζουν, και θα συνεχίσουν και στο μέλλον, τον αντικομμουνιστικό-αντισταλινικό δρόμο. Αυτοί ακόμα και κατά τη διάρκεια των εργασιών του συνεδρίου θεώρησαν αναγκαίο και επιβεβλημένο να διαχωρίσουν τη θέση τους απ’ όποιες «φιλοσταλινικές» ερμηνείες των θέσεών τους ώστε να διαλυθούν οι κάποιες παρεξηγήσεις (ηθελημένες-αθέλητες), απολογούμενοι διαρκώς στο κεφάλαιο, την κυρίαρχη αντιδραστική αστική τάξη και τον αστικό τύπο και διαβεβαιώνοντάς τους ότι παραμένουν αμετακίνητοι στον αντεπαναστατικό αντισταλινικό δρόμο.

Γι’ αυτό είναι εξαιρετικά αποκαλυπτικές οι απαντήσεις του «Ριζοσπάστη» στον αστικό τύπο και στα σχετικά σχόλια-ισχυρισμούς της «Αυγής»: «επαναλαμβάνει τα γνωστά και φαιδρά περί «παλινόρθωσης του Στάλιν»» («Ρ» 22/2/2009, σελ. 16). Ανάλογα απάντησε ο «Ριζοσπάστης» και στο «Βήμα» που «προσπαθεί να παρουσιάσει το μαύρο – άσπρο, να στοιχειοθετήσει και μιλήσει «για «επισημοποίηση της επιστροφής στο σταλινισμό» και άλλα τέτοια» («Ρ» 22/2/2009, σελ. 16), ενώ το χαρακτηρισμό της «Ελευθεροτυπίας», ότι «το ΚΚΕ επισημοποίησε τη στροφή του προς το σταλινισμό» χαρακτήρισε «φωνασκία» της εφημερίδας («Ρ» 22/2/2009, σελ. 16).

Όμως συνέχισαν να απαντούν και μετά το συνέδριο, συνεχίζουν και τώρα – για να μην υπάρξει η παραμικρή παρεξήγηση και θεωρηθούν «φιλοσταλινικοί» – όπως μας πληροφορεί ο «Ριζοσπάστης» απαντώντας σε κάποιον Β.Αγτζίδη της «Καθημερινής» (10/3/2009) που έγραψε για «αποκατάσταση του Στάλιν και των σταλινικών πρακτικών», κλπ. στο «Κ»ΚΕ: «δεν είναι λίγοι αυτοί που πήραν το λόγο και επιστράτευσαν τις πένες τους τους τελευταίους μήνες συνηγορώντας υπέρ της υ π ο τ ι θ έ μ ε ν η ς (υπογρ. δική μας) «επιστροφής στο Στάλιν» που, κατά τους ισχυρισμούς τους, επιχειρείται από το ΚΚΕ και αποτυπώνεται στις Θέσεις της ΚΕ για το 18^ο Συνέδριο που αφορούν στο σοσιαλισμό… καθιστούσαν ολοφάνερο το στόχο τους, που δεν ήταν άλλος απ’ το να χτυπήσουν το ΚΚΕ μπροστά στην κορυφαία διαδικασία του Συνεδρίου» δηλ. να χτυπήσουν το «Κ»ΚΕ εμφανίζοντάς το ως «σταλινικό» κόμμα, «και φυσικά να λασπολογήσουν σε βάρους του σοσιαλισμού» δηλ. παρουσιάζοντας το σοσιαλισμό ως «σταλινικό σύστημα» («Ρ» 12/3/2009, σελ. 5).

Αλλά και η Παπαρήγα σε συνέντευξή της στο «MEGA» (κεντρικό δελτίο ειδήσεων 11/3/2009) σε ερώτηση «τι πάθατε και τον βρήκατε συμπαθητικό στο συνέδριό σας;» τον Ιωσήφ Στάλιν, απάντησε: «αν είχατε διαβάσει όλο το κείμενο των Θέσεων δε θα μου το λέγατε αυτό» και αλλού: «δεν κάναμε αυτή τη συζήτηση ούτε για να εξιδανικεύσουμε τον Στάλιν ούτε να κακοποιήσουμε κανέναν άλλο. Αλίμονο αν θα καθόμασταν 16 χρόνια να κάνουμε αυτή τη μελέτη για να εξιδανικεύσουμε ένα πρόσωπο. Εμείς αναφερόμαστε στην εποποϊία ενός λαού, κυριολεκτικά, ο οποίος έχτισε, οικοδόμησε και ασκούμε κριτική στο ΚΚ γιατί «από τα πάνω» τα χάλασε» («Ριζοσπάστης» 12/3/2009, σελ.8).

Στην «Πολιτική Απόφαση» η «Απόφαση για το σοσιαλισμό» δηλ. η σοσιαλδημοκρατική χρουστσοφική αντίληψη για το σοσιαλισμό ή ο παλινορθωμένος καπιταλισμός της χρουστσο-μπρεζνιεφο-γκορμπατσοφικής περιόδου (1953-1990) διαφημίζεται ως «συμβολή στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα», εννοώντας και προβάλλοντας προφανώς τη διεθνή χρουστσοφική σοσιαλδημοκρατία ως «διεθνές κομμουνιστικό κίνημα» (σελ.3).

Αλλού οι σοσιαλδημοκράτες ηγέτες ισχυρίζονται πως «τα συμπεράσματα από τη σοσιαλιστική οικοδόμηση του 20^ου αιώνα εμπλουτίζουν την προγραμματική αντίληψη του κόμματος για το σοσιαλισμό» (σελ.2), με μόνη διαφορά: α) ότι η προγραμματική αντίληψη του κόμματός τους για το «σοσιαλισμό» είναι και παραμένει αντιμαρξιστική σοσιαλδημοκρατική, β) για ποιο «εμπλουτισμό» γίνεται λόγος όταν τα τωρινά συμπεράσματα απ’ τη «σοσιαλιστική οικοδόμηση» παραμένουν τα ίδια και δεν είναι καθόλου νέα αλλά ηλικίας μισού και πλέον αιώνα δηλ. απ’ την εποχή του 20^ου Συνεδρίου (Φλεβάρης 1956) και της «6^ης Ολομέλειας» (Μάρτης 1956).

Στην «Πολιτική Απόφαση» επαναλαμβάνουν τις ρεφορμιστικές θέσεις τους περί «Λαϊκής Εξουσίας και Οικονομίας», που τάχα βρίσκονται σε «πλήρη ρήξη με την εξουσία των μονοπωλίων», μια «εξουσία»-κυβέρνηση που έρχεται-«εγκαθιδρύεται» χωρίς να προηγηθεί βίαιη-ένοπλη επανάσταση και χωρίς να συντριβεί η αστική κρατική μηχανή δηλ. έρχονται με εκλογές ενώ αρνούνται το αναπόφευκτο της αντικατάστασης του καπιταλισμού απ’ το σοσιαλισμό-κομμουνισμό που απλά παρουσιάζεται πλέον ως «δυνατότητα του σοσιαλισμού-κομμουνισμού» (σελ.2).

Στο ζήτημα της σχέσης Ελλάδας-ΝΑΤΟ-ΕΕ δε γίνεται λόγος για αποχώρηση από ΝΑΤΟ και ΕΕ αλλά μόνο για «αποδέσμευση» και «απεμπλοκή» (σελ.11) ενώ μιλά για «απομυθοποίηση» της θέσης ότι «η Ελλάδα είναι μικρή και εξαρτημένη χώρα» αποφεύγεται να διατυπωθεί ευθέως η θέση ότι πρόκειται για ιμπεριαλιστική χώρα που έχει «απαλλαγεί» απ’ την εξάρτηση (σελ.11).

Το ΛΑΟΣ χαρακτηρίζεται απλά «εθνικιστικό και ρατσιστικό αστικό κόμμα» (σελ.15) δηλ. δεν χαρακτηρίζεται ούτε καν «ακροδεξιό» (αστικός χαρακτηρισμός) και πολύ περισσότερο ναζι-φασιστικό κόμμα.

Τέλος, γίνεται λόγος για «ιδεολογική και πολιτική μόρφωση των στελεχών» (σελ.16) γενικά και αόριστα, αλλά στη βάση και με την καθοδήγηση ποιάς θεωρίας; Προφανώς όχι της επαναστατικής θεωρίας του προλεταριάτου, του μαρξισμού-λενινισμού-σταλινισμού, αλλά των διαφόρων αστικο-ρεβιζιονιστικών θεωριών και απόψεων.