Η μεγάλη και πρωτοφανής σε μαζικότητα απεργία της 12ης Δεκέμβρη 2007 υπήρξε μια αποφασιστική απάντηση των εργαζομένων στα αντεργατικά σχέδια της αντιδραστικής κυβέρνησης Καραμανλή για το Ασφαλιστικό, παρά την απεγνωσμένη προσπάθεια των Καραμανλή-Παπαρήγα να ματαιωθεί η μαζικότητα της απεργίας – με την απεργοσπαστική ξεχωριστή συγκέντρωση των ρεφορμιστών του ΠΑΜΕ στη Πλατεία Εθνικής Αντίστασης – με προφανέστατο στόχο τη διευκόλυνση και προώθηση των αντιασφαλιστικών κυβερνητικών σχεδίων.
Οι μεγαλειώδεις πανελλαδικές απεργιακές κινητοποιήσεις οδήγησαν στην εκπαραθύρωση του τότε υπουργού Απασχόλησης Β. Μαγγίνα και στην αντικατάστασή του απ’ τη νέα υπουργό Φάνη Πάλλη-Πετραλιά.
Η νέα πανελλαδική απεργία που κήρυξαν οι ρεφορμιστές ηγέτες των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ της 13ης Φλεβάρη πρέπει να αποτελέσει μαχητική συνέχεια της προηγούμενης απεργιακής κινητοποίησης. Οι εργαζόμενοι ενωμένοι πρέπει και πάλι να πάρουν μαζικά μέρος στη νέα απεργιακή κινητοποίηση – αποκρούοντας κάθε απεργοσπαστική ενέργεια – γιατί μόνο έτσι μπορούν να ματαιώσουν τα αντιασφαλιστικά σχέδια της κυβέρνησης Καραμανλή.
Μόνο οι ενωτικές απεργιακές κινητοποιήσεις μπορούν να εξασφαλίσουν τη μαζικότητα της συμμετοχής των εργαζομένων και μόνο αυτές μπορούν και αποτελούν το μοναδικά αποτελεσματικό δρόμο του αγώνα, ικανό να αποκρούσει και να ματαιώσει τις επιθέσεις του κεφαλαίου ενάντια στα συμφέροντα όλων ανεξαιρέτως των εργαζομένων. Κάθε διασπαστική-απεργοσπαστική ενέργεια και στάση – με οποιεσδήποτε σαθρές κρυφο-φιλοκυβερνητικές δικαιολογίες – οδηγεί σε ματαίωση της μαζικότητας και ανοίγει το δρόμο για την προώθηση και εφαρμογή των αντεργατικών σχεδίων της κυβέρνησης.
Η κυβέρνηση βρίσκεται αυτή τη στιγμή σε μεγάλες δυσκολίες λόγω των σκανδάλων και σε εμφανή αδυναμία να αντιμετωπίσει τη μαχητική απεργιακή κινητοποίηση των εργαζομένων και η μόνη ελπίδα-σανίδα σωτηρίας της είναι η Α.Παπαρήγα με τους ρεφορμιστές ηγέτες του ΠΑΜΕ, η οποία πρόθυμα ανταποκρίνεται και σπεύδει και πάλι σε βοήθεια του συμμάχου της Κ.Καραμανλή με την οργάνωση εκ νέου απεργοσπαστικής κινητοποίησης με την οργάνωση ξεχωριστής διασπαστικής συγκέντρωσης στην Ομόνοια, χώρος που επιλέγεται αυτή τη φορά αντί της πλατείας Εθνικής Αντίστασης προφανώς με την ελπίδα να συγκρατήσουν περισσότερους εργαζόμενους που κατεβαίνουν στην κεντρική συγκέντρωση, μετά το φιάσκο της γύμνιας στην απεργία της 12ης Δεκέμβρη 2007.
Επιπλέον ο σοβαροφανής πρωθυπουργός των «νταβατζήδων», πέρα απ’ τη χρησιμοποίηση των απεργοσπαστών ρεφορμιστών ηγετών του ΠΑΜΕ για να «σπάσει» τη μαζικότητα της απεργιακής συγκέντρωσης, τρέμοντας την κινητοποίηση των εργαζομένων, κατέφυγε και σε ανοιχτές τρομοκρατικές απειλές κατά τη διάρκεια της μελοδραματικής εμφάνισής του στη Βουλή (8 Φλεβάρη 2008). Η πανικόβλητη και τρεμάμενη φιγούρα του καθόλη τη διάρκεια της ομιλίας του πέταξε προς το τέλος προκλητικά και με θράσος: «θέλω, όμως, να τονίσω και κάτι ακόμη: είναι αναφαίρετο δικαίωμα των εργαζομένων να διεκδικούν, να απεργούν, να κινητοποιούνται. Δεν είναι, όμως, δικαίωμα κανενός η βία. Δεν είναι προς το συμφέρον κανενός τα άκρα και οι ακρότητες. Δεν μπορεί από κανένα να επιστρατεύονται αντιδημοκρατικές πρακτικές. Αυτό είναι ζήτημα κοινωνικής ευθύνης και, σε τελική ανάλυση, ζήτημα Δημοκρατίας».
Και έχει πράγματι μεγάλο θράσος ο ανίκανος και νυσταλέος αρχηγός του μοναρχοφασιστικού κόμματος της ΝΔ όταν απειλεί τους εργαζόμενους χαρακτηρίζοντας τις κινητοποιήσεις τους «αντιδημοκρατικές πρακτικές», η στιγμή που η κυβέρνησή του μόλις πριν λίγο καιρό εγκατέστησε μόνιμα τις χαφιεδοκάμερες και έστελνε τα ΜΑΤ χέρι-χέρι με τους δολοφόνους ναζιφασίστες της «Χρυσής Αυγής» εναντίον των αντιφασιστών διαδηλωτών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου