Θεοχάρης Παρασκευόπουλος (08 .03.1933 – 15.11.2018)

Γεννημένος από γονείς πρόσφυγες στο χωριό Πετεινός Ξάνθης, ξεκινάει την πολιτική του δράση στα 6 του χρόνια υπό την καθοδήγηση του πατέρα του Δημητρίου Παρασκευόπουλου – μέλος του κομμουνιστικού κόμματος.

Στη δικτατορία του Μεταξά σε μία έφοδο της αστυνομίας και ενώ έλειπαν οι γονείς του από σπίτι, κρύβει μέσα σε μία στάμνα ένα παράνομο σημείωμα του πατέρα του.

Στη διάρκεια της κατοχής μεταφέρει σημειώματα της εθνικής αντίστασης από περιοχή σε περιοχή.

Στα επόμενα χρόνια, οργανωμένος στην ΕΔΑ περνάει από βασανιστήρια και στη συνέχεια, το 1958 εξορίζεται στον Αγ. Ευστράτιο έως το 1961 με τη διάλυση των στρατοπέδων.

Στη συνέχεια, επιστρέφοντας από την εξορία, συνεχίζει τη δράση του.

Εντάσσεται στα αγροτικά και εργατικά κινήματα της εποχής.

Τον Απρίλιο του 1967 συλλαμβάνεται και μεταφέρεται στο τοπικό αστυνομικό τμήμα, όπου και μπαίνει στην απομόνωση.

Εκεί, στην απομόνωση βασανίστηκε άγρια από έναν λοχαγό του στρατού, όπου και έχασε την ακοή του.

Από εκεί, μεταφέρεται στη Γυάρο μαζί με άλλους κρατούμενους ανάμεσα στους οποίους βρισκόταν και ο πατέρας του.

Στα Γυάρο, σε λίγες μέρες περνάει στην απομόνωση, και περίπου στις αρχές του καλοκαιριού μαζί με άλλους συντρόφους του μεταφέρεται στο Παρθένι της Λέρου, με αρματαγωγό του στρατού.

Το καράβι έφτασε στη Λέρο αργά τη νύχτα. Εκεί, ένας βαθμοφόρος από την Ξάνθη έτυχε να είναι συμμαθητής του Χάρη. Γνωρίζοντας για την πολιτική του δράση, έβγαλε την ίδια νύχτα ανακοίνωση με τηλεβόα να παρουσιαστεί ενώπιόν του ο Παρασκευόπουλος. Οι κρατούμενοι σύντροφοι, υποψιασμένοι ότι αρχίζουν οι εκτελέσεις, συνόδευσαν το Χάρη. Ο βαθμοφόρος, τον πλησίασε και του ανακοίνωσε χαμηλόφωνα ότι έχει τη δυνατότητα να στείλει ένα γράμμα-σημείωμα στην οικογένειά του. Ο Χάρης τον ρώτησε αν υπήρχε δυνατότητα να γίνει αυτό για όλους τους συντρόφους του. Όταν ο βαθμοφόρος του το αρνήθηκε, αρνήθηκε και ο Χάρης να στείλει μόνο για τον εαυτό του.

Από τη Λέρο, έφυγε 6 μήνες μετά την απόλυσή του, διότι, αρνήθηκε να δίνει παρόν στο αστυνομικό τμήμα της Ξάνθης όπως του διατάχθηκε.

Μεταφέρθηκε στον Ωρωπό και στις 9 Απριλίου του 1971, πάλι με τη διάλυση των στρατοπέδων, επιστρέφει στην Ξάνθη, χωρίς να δίνει παρόν στην αστυνομία.

Ο Χάρης έχει κάνει πάνω από δύο φορές απεργία πείνας.

Πέρασε 36 πολιτικά δικαστήρια σε αρκετά από αυτά χωρίς συνήγορο.

Στις αρχές της μεταπολίτευσης κατεβαίνει υποψήφιος βουλευτής με το μαρξιστικό κόμμα.

Δε διστάζει με κίνδυνο της ζωής του, να κατεβάσει τις αφίσες μιας δεξιάς παράταξης, όταν τα μέλη της τελευταίας έβαλαν τις δικές τους αφίσες πάνω από τις αφίσες των δημοκρατικών κομμάτων της εποχής.

Επίσης την ίδια περίοδο, με έναν συμπολίτη του, κατέβασαν από την πλατεία της πόλης τη σημαία με το «αξέχαστο πουλί».

Ο Χάρης μέχρι το τέλος της ζωής του έμεινε σταθερός στις ιδέες του.

Για τη δράση του στα χρόνια της δικτατορίας, έχει γραφτεί ένα κινηματογραφικό σενάριο το οποίο έχει κατατεθεί στην ΕΡΤ και στο ΕΚΚ και έλαβα διάκριση στο φεστιβάλ σεναρίου στο Θέατρο Τέχνης του Λονδίνου.

Ο επαναστάτης Χάρης Παρασκευόπουλος προς το τέλος της δεκαετίας του 1980 και στα μετέπειτα χρόνια έδρασε δραστήρια και μαχητικά μέσω από τις γραμμές της «Επιτροπής ΣΤΑΛΙΝ», μαζί με τους συνεξόριστους του απ’ τον Αη Στράτη βετεράνους αγωνιστές Βασίλη Κουζέλη, Παντελή Λιότσο, Αντώνη Ρακόπουλο, κλπ. αλλά και νεότερους αγωνιστές, αφήνοντας ως παρακαταθήκη στις νεότερες γενιές τους επαναστατικούς του αγώνες και την επαναστατική κληρονομιά του μεγάλου ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ.