ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 1968: υπήρξε τότε «Σοσιαλισμός» σε Σοβ. Ένωση –Τσεχοσλοβακία ή παλινορθωμένος καπιταλισμός;

ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 1968: υπήρξε τότε «Σοσιαλισμός» σε Σοβ. Ένωση –Τσεχοσλοβακία ή παλινορθωμένος καπιταλισμός;

50 χρόνια απ’ την ιμπεριαλιστική στρατιωτική επέμβαση στην Τσεχοσλοβακία

ΠΡΩΤΟΠΟΡΙΑ της αντεπανάστασης στις τότε Λαϊκές Δημοκρατίες οι δυτικοί ιμπεριαλιστές ή οι σοβιετικοί Χρουστσοφικοί ρεβιζιονιστές;

ΕΞΑΓΩΓΗ της Χρουστσοφικής ρεβιζιονιστικής αντεπανάστασης

απ’ τη Μόσχα στις τότε Λαϊκές Δημοκρατίες

Η όξυνση της ταξικής πάλης στην κοινωνία της Σοσιαλιστικής-Κομμουνιστικής της Σοβιετικής Ένωσης οδήγησε – ύστερα απ’ το θάνατο-ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ (δηλητηρίαση-γιατροί) του ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ – σε ΗΤΤΑ τις επαναστατικές δυνάμεις μέσα στο ΚΚΣΕ, σε νίκη-επικράτηση της χρουστσοφικής ρεβιζιονιστικής αντεπανάστασης με βίαιο στρατιωτικό ΦΑΣΙΣΤΙΚΟ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ (=τμήματα στρατού-KGB-Αστυνομία) και σε ΑΝΑΤΡΟΠΗ της Διχτατορίας του Προλεταριάτου που άνοιξε το δρόμο στο προτσές της παλινόρθωσης του καπιταλισμού στην ΠΡΩΤΗ Σοσιαλιστική χώρα του κόσμου.

ΤΟ ΕΝΙΑΙΟ πολιτικο-ιδεολογικο-οικονομικό ΠΙΣΩΔΡΟΜΙΚΟ προτσές της παλινόρθωσης του Καπιταλισμού που εγκαινιάστηκε με απαρχή την ΑΝΑΤΡΟΠΗ της Διχτατορίας του Προλεταριάτου οργανώθηκε και καθοδηγήθηκε απ’ την προδοτική αντικομμουνιστική ρεβιζιονιστική-σοσιαλδημοκρατική ηγετική ομάδα των ΧΡΟΥΣΤΣΟΦ-ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ στο αστικό πλέον ΚΚΣΕ, κλπ., το οποίο καλύφθηκε πίσω απ τον αντισταλινισμό και συνοδεύτηκε από μια σφοδρότατη πολιτικο-ιδεολογική αστική επίθεση ενάντια στο λεγόμενο «δογματισμό του σταλινισμού» και την υποτιθέμενη-ανύπαρκτη «προσωπολατρία»(!) δηλ. μια επίθεση ενάντια στον επαναστατικό μαρξισμό δηλ. το λενινισμό-σταλινισμό, πορεία που οδήγησε ΑΝΑΠΟΦΕΥΚΤΑ σε πλήρη παλινόρθωση του καπιταλισμού αρχές-μέσα της δεκαετίας του 1960 και στη μετατροπή της Σοβιετικής Ένωσης από Σοσιαλιστική-Κομμουνιστική χώρα σε μια καπιταλιστική-ιμπεριαλιστική υπερδύναμη.

Μετά την επικράτηση της χρουστσοφικής ρεβιζιονιστικής αντεπανάστασης στη Σοβιετική Ένωση, η προδοτική ομάδα των ΧΡΟΥΣΤΣΟΦ-ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ, κλπ. προχώρησε αμέσως στην ΕΞΑΓΩΓΗ της αντεπανάστασης με ανοιχτές ωμές ΕΠΕΜΒΑΣΕΙΣ στις τότε Λαϊκές Δημοκρατίες της Ανατολικής Ευρώπης, ανατρέποντας και σ’ αυτές με βίαιο πραξικοπηματικό τρόπο τη Λαϊκή Εξουσία-Διχτατορία του Προλετριάτου. Το ΠΙΣΩΔΡΟΜΙΚΟ προτσές της παλινόρθωσης του Καπιταλισμού σ’ αυτές τις χώρες, όπως και στη Σοβιετική Ένωση, συνοδεύτηκε ΑΝΑΠΟΦΕΥΚΤΑ από μαζικές φασιστικές διώξεις χιλιάδων επαναστατών κομμουνιστών (συλλήψεις, φυλακίσεις, εκτελέσεις, εξορίες, κλπ. και εξοντώσεις σε φασιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης).

Παρόμοια, όπως στη Σοβιετική Ένωση, ήταν βασικά και η πορεία του πισωδρομικού προτσές και στις τότε Λαϊκες Δημοκρατίες της Ανατολικής Ευρώπης (Ρουμανία-Ουγγαρία-Βουλγαρία-Τσεχοσλοβακία-Πολωνία-Ανατολική Γερμανία), με τις δικές τους βέβαια ιδιομορφίες η κάθε μια, που όμως σ’ αυτές ο αντεπαναστατικός δρόμος ΔΕΝ άνοιξε ΠΡΩΤΑΡΧΙΚΑ ούτε από εσωτερικές αντεπαναστατικές δυνάμεις μα ούτε απ’ τους δυτικούς ιμπεριαλιστές (όπως με διάφορες διατυπώσεις ισχυρίζονται οι χρουστσοφικοί σοσιαλδημοκράτες των «Κ»ΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ, κλπ., οι τροτσκιστές και τα διάφορα άλλα αντιμαρξιστικά ρεύματα). ΑΝΤΙΘΕΤΑ ο αντεπαναστατικός αυτός δρόμος άνοιξε με τις ωμές βίαιες ΕΠΕΜΒΑΣΕΙΣ των χρουστσοφικών Σοβιετικών ρεβιζιονιστών στα επαναστατικά κόμματα των τότε Σοσιαλιστικών χωρών. Επομένως ΠΡΩΤΟΠΟΡΙΑ της αντεπανάστασης σ’ αυτές τις χώρες και καθοδηγητές της ΗΤΑΝ οι Σοβιετικοί χρουστσοφικοί ρεβιζιονιστές, ενώ οι εσωτερικές αντεπαναστατικές δυνάμεις αυτών των χωρών προωθήθηκαν στην αστική πολιτική εξουσία με την ΑΜΕΣΗ βοήθεια-στήρηξη των Σοβιετικών ρεβιζιονιστών, αφού πρώτα σύντριψαν τις επαναστατικές δυνάμεις με βίαιη ωμή ΕΠΕΜΒΑΣΗ (εξοντώσεις-δολοφονίες ηγετικών στελεχών (KLEMENT GOTTWALD – BOLESLAW BIERUT, κλπ.), συλλήψεις, φυλακίσεις και εξορίες ηγετικών στελεχών (VULKO TSCHERWENKOW, κλπ.) με γνωστότερη την γκανκστερική απαγωγή από την Ουγγαρία του μεγάλου επαναστάτη κομμουνιστή ηγέτη MATYAS RAKOSI και τη δολοφονία του το 1971 μετά 15 χρόνια εξορίας στη Σοβιετική Ένωση.

Όσοι απ’ τους ηγέτες δεν παραμερίστηκαν, υποτάχθηκαν στην αντεπαναστατική γραμμή των Σοβιετικών ρεβιζιονιστών (Gheorghe Gheorghiu Dej – Walter Ulbricht – Antonin Novotny – Todor Schiwkow – Wladyslaw Gomulka – Imre Nagy – Janos Kadar, κλπ.) πρόδωσαν το Σοσιαλισμό-Κομμουνισμό, οργάνωσαν και καθοδήγησαν το ΠΙΣΩΔΡΟΜΙΚΟ προτσές της παλινόρθωσης του Καπιταλισμού στις χώρες τους .

Η παλινόρθωση του καπιταλισμού σε Σοβ. Ένωση και Λαϊκές Δημοκρατίες

η μαρξιστική ανάλυση της οικονομικο-κοινωνικο-πολιτικής πορείας της κοινωνίας της Σοβιετικής Ένωσης μετά το 1953 καταδεικνύει και οδηγεί στο επιστημονικά τεκμηριωμένο ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ, ότι η Σοβιετική Ένωση της περιόδου των ΧΡΟΥΣΤΣΟΦ-ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ-ΓΚΟΡΜΠΑΤΣΟΦ (1953-1990) ΔΕΝ ήταν ΠΛΕΟΝ μια σοσιαλιστικη-κομμουνιστική χώρα (προφανώς και οι άλλες ρεβιζιονιστικές χώρες της Αν. Ευρώπης), αλλά ΑΝΤΙΘΕΤΑ: μια καπιταλιστική χώρα και ιμπεριαλιστική υπερδύναμη ΕΠΕΙΔΗ στον:

1. ΠΟΛΙΤΙΚΟ τομέα: α. ΔΕΝ υπήρχε πλέον ΔΙΧΤΑΤΟΡΙΑ του ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟΥ, αφού αυτή είχε ανατραπεί και αντικατασταθεί (σύμφωνα ΚΑΙ με τους ίδιους) απ’ το λεγόμενο «κράτος όλου του λαού»(!) δηλ. τη δικτατορία της νέας «σοβιετο»-ρώσικης μπουρζουαζίας, ήταν δηλ. «Διχατορία της μπουρζουαζίας» όπως ορθότατα σημειώνει το 1971, από μαρξιστική σκοπιά, ο μεγάλος άγγλος Ελληνιστής και διάσημος μαρξιστής GEORGE THOMSON (George Thomson: von Marx zu Mao Tsetung, σελ. 171, Verlag Neuer Weg, Tübingen 1973, αγγλικά 1971), ΟΥΤΕ β. ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΌ μαρξιστικό-λενινιστικό Κόμμα υπήρχε αλλά «κόμμα όλου του λαού»(!) δηλ. ένα αστικό αντικομμουνιστικό κόμμα, που οργάνωσε και καθοδήγησε την πλήρη παλινόρθωση του καπιταλισμού – κόμμα εκφραστής-υπερασπιστής των ταξικών συμφερόντων της νέας «σοβιετο»-ρώσικης μπουρζουαζίας.

2. ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟ τομέα: κυρίαρχη ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ δεν ήταν ο επαναστατικός μαρξισμός, δηλ. ο Λενινισμός-Σταλινισμός αλλά το αστικό ρεύμα του Χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού (=παραλλαγή της αστικής Ιδεολογίας) και άλλα παραδοσιακά αστικά ιδεαλιστικά ρεύματα (υπαρξισμός, νεοθετικισμός, φιλοσοφική ανθρωπολογία, πραγματισμός, φροϋδισμός, οντολογία, ερμηνευτική, αντιδραστικός ρομαντισμός, νιτσεϊσμός, κλπ.), όπως παραδέχονται ΚΑΙ διάφοροι ρεβιζιονιστές θεωρητικοί (W.BRUS,A.SCHAFF,G.LUKACS,H.H.HOLZ,κλπ.) με τον αμετανόητο δυτικογερμανό χρουστσοφικό ρεβιζιονιστή θεωρητικό του D«K»P (=Γερμανικό «Κομμουνιστικό» Κόμμα) ROBERT STEIGERWALD να ομολογεί το 1989,  έστω και «κατόπιν εορτής», ότι στη Σοβιετική Ένωση «ορισμένοι φιλόσοφοι αυτομόλησαν προς την πλευρά των Heidegger, Popper, Gadamer (ορισμένοι μάλιστα προς το Nietzsche!) ή άλλοι περιόριζαν τη θεωρία σε κοινωνιολογική και θετικιστική ανάλυση γεγονότων» (R. Steigerwald στο: «NEUES DENKEN UND MARXISTISCHE PHILOSOPHIE, AG MATERIALISTISCHE DIALEKTIK», σελ. 68, Edition Marx-Engels-Stiftung, Wuppertal 1991) (το σοσιαλδημοκρατικό D«K»P συμμετείχε στην πρόσφατη συνάντηση των 91 Χρουστσοφικών κομμάτων στην Αθήνα, «Ρ» 24-25/11/2018, σελ.5).

ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ τομέα: αμέσως μετά την ΑΝΑΤΡΟΠΗ της Διχτατορίας του Προλεταριάτου το 1953 ανοίχτηκε διάπλατα ΠΛΕΟΝ ο δρόμος για την εφαρμογή των ΠΡΩΤΩΝ θεμελιωδών, καπιταλιστικού χαρακτήρα, οικονομικών μεταρρυθμίσεων στην Οικονομία της Σοβιετικής Ένωσης, όπως ομολογούν-παραδέχονται ΚΑΙ οι ίδιοι, με το σοβιετικό ρεβιζιονιστή οικονομολόγο, G.KOSLOW, απ’ τους πρωτεργάτες της αντεπαναστατικής κατεύθυνσης να μας πληροφορεί: «στα ντοκουμέντα του ΚΚΣΕ μετά το 1953 υπογραμμίζεται, ότι είναι αναγκαία η εκμετάλλευση των Εμπορευματικών Σχέσεων για την οικοδόμηση της κομμουνιστικής(διάβαζε:καπιταλιστικής «ΑΝ») κοινωνίας» (G.Koslow: «Die Warenproduktion und das Wertgesetz im Sozialismus», σελ. 8, Berlin-DDR 1961) αλλά και ο Πολωνός W.BRUS σημειώνει: «στην αγροτική οικονομία εισήγαγαν αμέσως (Αύγουστος 1953: Αποφάσεις του Ανωτάτου Σοβιέτ, το Σεπτέμβρη: βασικό Πρόγραμμα της ΚΕ του ΚΚΣΕ) μεταρρυθμίσεις, οι οποίες εξάλειψαν δραστικά τον υπερσυγκεντρωτισμό και επέκτειναν τον τομέα των Εμπορευματο-Χρηματικών-Σχέσεων» (W.Brus: Funktionsprobleme der sozialistischen Wirtschaft, σελ. 135, Frankfurt 1971, Warszawa 1961), ενώ για την Οικονομική Ιδιοσυντήρηση, βλέπε: N.P.Fedorenko/ P.G.Bunitsch/ S.S.Schatalin: «Effektivität in der sozialistischen Wirtschaft»,Berlin-DDR1972, Moskau 1970, σελ.148,: «ιδιαίτερα έντονα αναπτύχθηκε αυτό το προτσές απ’ το 1953. Ουσιαστική σημασία είχε η απόφαση του Συμβουλίου Υπουργών της ΕΣΣΔ της 11^η Απρίλη 1953 “Για την επέκταση των δικαιωμάτων των Υπουργών της ΕΣΣΔ”. Παράλληλα σ’ αυτό επεκτάθηκαν τα δικαιώματα των Επιχειρήσεων με Οικονομική Ιδιοσυντήρηση…» και στην Ολομέλεια του Ιούλη 1955 επεκτάθηκαν «τα δικαιώματα των διευθυντών». Η Οικονομική Ιδιοσυντήρηση εισάχθηκε-καθιερώθηκε επίσημα στην Οικονομία της Σοβ.Ένωσης με τις Αποφάσεις των Ολομελειών της ΚΕ της ΚΚΣΕ, Σεπτέμβρη 1953 και Φλεβάρη-Μάρτη 1954 («PROKLA», 1/1971 σελ. 141) – Οικονομική Ιδιοσυντήρηση (=“Chozrascet”-“Wirtschaftliche Rechnungsführung“) ΟΧΙ απλά ως «μέθοδος λογιστικής καταγραφής και σύγκρισης», γιατί αυτή ήδη υπήρχε, αλλά ΕΠΙΠΛΕΟΝ ως οικονομική καπιταλιστική Κατηγορία (και στην Οικονομία της Σοβιετικής Ένωσης), η οποία έχει ως πυρήνα το Κέρδος και ως κεντρικό στόχο τη μεγιστοποίηση της Αποδοτικότητας των Επιχειρήσεων, κλπ., μα και οι N.P.Fedorenko/ P.G.Bunitsch/ S.S.Schatalin: «Effektivität in der sozialistischen Wirtschaft», σελ.148, Berlin-DDR 1972, Moskau 1970: «Απόφαση της 11^η Απρίλη 1953» για τα «δικαιώματα των επιχειρήσεων με Οικονομική Ιδιοσυντήρηση» – απόψεις-ιδέες δανεισμένες κατευθείαν απ’ τους αστούς οικονομολόγους.

Πέραν της μαρξιστικής ανάλυσης-εκτίμησης των επαναστατών μαρξιστών δηλ. των λενινιστών-σταλινιστών, ακόμα και ένας ρεβιζιονιστής καθηγητής φιλοσοφίας ο Ρώσος Βίκτορ Αλεξέγιεβιτς ΒΑΖΙΟΥΛΙΝ, έστω και πολύ καθυστερημένα (4 Απρίλη 1992), σημειώνει ΟΡΘΟΤΑΤΑ για τους Χρουστσοφικούς: «σε αντίθεση με την οικονομική πολιτική του Ι. Στάλιν, άρχισαν να αναζητούν το περιεχόμενο της νέας πολιτικής στα έργα αστών οικονομολόγων… εφ’ όσον απέρριψαν την οικονομική πολιτική που εφάρμοζε ο Ι. Στάλιν, δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτε άλλο εκτός από το να δανεισθούν ιδέες αστών οικονομολόγων» («Η Οκτωβριανή Επανάσταση και ο πρώιμος σοσιαλισμός στη Λογική της Ιστορίας» σελ. 28, Εκδ. «Ριζοσπαστική Σκέψη» Αθήνα, 2017).

ΕΝ ΣΥΝΤΟΜΙΑ εφαρμόστηκαν στην τότε, μετά το 1953, Οικονομία της Σοβιετικής Ένωσης: 1) πλήρης επέκταση-γενίκευση των Εμπορευματο-Χρηματικών Σχέσεων, 2) αγορα-πωλησία των Μέσων Παραγωγής, 3) επέκταση της σφαίρας δράσης του Νόμου της ΑΞΙΑΣ ως ρυθμιστή ΠΛΕΟΝ της Παραγωγής, 4) α. εισαγωγή του καπιταλιστικού ΚΕΡΔΟΥΣ ως σκοπού της Παραγωγής, και β. ως κριτήριο Αποδοτικότητας των Επιχειρήσεων, 5) πλήρης Οικονομική Ιδιοσυντήρηση (=“Chozrascet”-“Wirtschaftliche Rechnungsführung), 6) α. εισαγωγή της Καπιταλιστικής Τιμής Παραγωγής, και β. εισαγωγή του Ανταγωνισμού που οδηγεί στην κατάργηση του Πλάνου, κλπ.,κλπ. 7) διάλυση των Μηχανο-τρακτερικών Σταθμών, που ΟΛΑ μαζί οδήγησαν ΑΝΑΠΟΦΕΥΚΤΑ στη σταδιακή παλινόρθωση του Καπιταλισμού, η οποία ΟΛΟΚΛΗΡΩΘΗΚΕ αρχές-μέσα της δεκαετίας του 1960, με τη μετατροπή των δυο μορφών (κρατική-συνεταιριστική) σοσιαλιστικης-κομμουνιστικής Ιδιοκτησίας σε καπιταλιστική Ιδιοκτησία αλλά και την εμφάνιση της παραδοσιακής ατομικής καπιταλιστικής Ιδιοκτησίας, καθώς και των ΔΥΟ βασικών χαρακτηριστικών γνωρισμάτων της εμπορευματικής ΠΛΕΟΝ Οικονομίας της Σοβιετικής Ένωσης: α) μετατροπή των Μέσων Παραγωγής σε ΕΜΠΟΡΕΥΜΑΤΑ, και β) μετατροπή της Εργατικής Δύναμης σε ΕΜΠΟΡΕΥΝΑ που σημαίνουν πλήρη ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ των Σοσιαλιστικων-Κομμουνιστικών Σχέσεων Παραγωγής, που κυριαρχούσαν ως το 1953, και αντικατάστασή τους με τις εκμεταλλευτικές Καπιταλιστικές Σχέσεις Παραγωγής.

Έτσι στη Σοβιετική Ένωση και στις άλλες χώρες της Αν.Ευρώπηε ΔΕΝ υπήρχε «Σοσιαλισμός» ΑΚΡΙΒΩΣ επειδή 1) σ’ αυτές, μετά το 1953 είχε ανατραπεί η Διχτατορία του Προλεταριάτου και χωρίς Διχτατορία του Προλεταριάτου δεν υπάρχει Σοσιαλισμός, 2) απ’ τις αρχές-μέσα της δεκαετίας του 1960 είχε ολοκληρωθεί σ’ αυτές η πλήρης παλινόρθωση του καπιταλισμού.

Το μέγεθος της γελοιότητας και της απάτης των χρουστσοφικών σοσιαλδημοκρατών του «Κ»ΚΕ με τα αντιμαρξιστικά ΜΥΘΕΥΜΑΤΑ περί ύπαρξης «σοσιαλισμού»(!) φαίνεται καλύτερα όταν προβάλουν-χαρακτηρίζουν ως «σοσιαλιστική χώρα»(!) την Πολωνία του ΓΚΟΜΟΥΛΚΑ, μια εξόφθαλμα καπιταλιστική χώρα που όχι μόνο δεν είχε Διχτατορία του Προλεταριάτου, αλλά και που στο ένα σκέλος της οικονομίας κυριαρχούσε η παραδοσιακή ατομική καπιταλιστική Ιδιοκτησία, κάτι που αναγκάστηκε κάποτε να παραδεχτεί και ο «Ριζοσπάστης» γράφοντας: «η Πολωνία είναι η χώρα της Κομεκόν με το μεγαλύτερο ποσοστό ατομικής ιδιοχτησίας στην αγροτική παραγωγή. 80% μικρή ιδιοχτησία, 20% κοινωνική» («Ρ»24/8/1980) (ας αφήσουμε κατά μέρος την καπιταλιστική Γιουγκοσλαβία του ΤΙΤΟ, κλπ.).

Ιμπεριαλιστική η στρατιωτική επέμβαση της καπιταλιστικής-ιμπεριαλιστικής Σοβ. Ένωσης

στην καπιταλιστική Τσεχοσλοβακία

Με την πλήρη παλινόρθωση του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ένωση και στις άλλες χώρες, και προπαντός με τη μετατροπή αυτής χώρας σε καπιταλιστική-ιμπεριαλιστική δύναμη οι παλιές ισότιμες σχέσεις της εποχής του Σοσιαλισμού ως το 1953, μετατρέπονται πλέον σε ΟΛΑ τα επίπεδα στο αντίθετό τους: σε σχέσεις οικονομικο-πολιτικο-στρατιωτικής ΕΞΑΡΤΗΣΗΣ των μικρότερων νέων καπιταλιστικών χωρών, μαζί και της Τσεχοσλοβακίας, απ’ την ιμπεριαλιστική Σοβιετική Ένωση, με το «Συμβούλιο Οικονομικής Αλληλοβοήθειας» που ιδρύθηκε το 1949 να μετατρέπεται σε μια νέα ΕΟΚ-ΕΕ και το πάλαι ποτέ στρατιωτικό Σύμφωνο της Βαρσοβίας από αμυντικό να μετατρέπεται στο αντίθετό του, σε ένα νέο ΝΑΤΟ δηλ. ένα επιθετικό στρατιωτικό Σύμφωνο για την κατάληψη άλλων χωρών όπως συνέβηκε με την Τσεχοσλοβακία, Αφγανιστάν, κλπ.. Έτσι η στρατιωτική επέμβαση και κατάληψη της Τσεχοσλοβακίας ήταν μια ιμπεριαλιστική επέμβαση για τη διατήρηση των αποικιοκρατικών ιμπεριαλιστικών σχέσεων ΕΞΑΡΤΗΣΗΣ.