ΚK Ισπανίας (μαρξιστικό – λενινιστικό): Για το στυλ δουλειάς των κομμουνιστών

Τα γενικά χαρακτηριστικά αυτού του στυλ έχουν καλά διατυπωθεί από το σ. Στάλιν στο 9ο κεφάλαιο του έργου “Οι βάσεις του λενινισμού” (1924), το οποίο κάθε σύντροφος πρέπει να μελετά.

Το στυλ δουλειάς δεν είναι κάτι αποσπασμένο από τη μέθοδο δουλειάς και από τους στόχους που θέτουμε. Δεν είναι κάτι εξωτερικό ή τυπικό, όπως μια ετικέτα που τοποθετείται σε ένα εμπόρευμα προς πώληση, γιατί ενσαρκώνει και εκφράζει την ίδια την ουσία της δράσης μας και των σκοπών μας.

Ένα από τα χαρακτηριστικά που διακρίνει τους μαρξιστές – λενινιστές είναι η ικανότητα να εφαρμόζουν τις αρχές τους στη συγκεκριμένη πραγματικότητα.

Αυτό σημαίνει ότι οι κομμουνιστές, οι επαναστάτες προλετάριοι, πρέπει να γνωρίζουν σε κάθε περίσταση να ενώνουν τους γενικούς σκοπούς με τους άμεσους στόχους, να έχουν αίσθηση της κοινωνικής προοπτικής για την οποία παλεύουμε, εντοπίζοντας και αρπάζοντας από την αλυσίδα των εξελίξεων τον ιδιαίτερο εκείνο κρίκο που θα τραβήξει όλους τους άλλους.

Εύκολο είναι να λέμε κάτι τέτοιο, αλλά όχι και να κάνουμε, γιατί αυτό προϋποθέτει μία γενική θεωρητική προετοιμασία και την προσεκτική και εξειδικευμένη μελέτη της συγκεκριμένης κατάστασης (να άλλο ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του λενινισμού). Αν προσπαθούμε να βρισκόμαστε σε ένα τέτοιο έδαφος, αν αναπτύσσουμε αυτή τη στάση, όλα τα πράγματα θα καταστούν ευκολότερα και θα έχουμε καλύτερα αποτελέσματα.

Εμείς οι κομμουνιστές δεν πρέπει, επομένως, να χρησιμοποιούμε τις αρχές ως έναν επίδεσμο που δένουμε στα μάτια· ακόμα λιγότερο πρέπει να χανόμαστε στα ιδιαίτερα της δουλειάς μας, χάνοντας από μπροστά μας τον τελικό σκοπό. Αντίθετα, πρέπει να μάθουμε να χρησιμοποιούμε τις αρχές όπως ένα εργαλείο ακριβείας, ένα μηχανισμό μέτρησης. Ένα ρολόι ή ένα εργαλείο υπολογισμού διαμετρήματος, για παράδειγμα.

Ο δογματικός, ο πολυλογάς, δεν θα κοιτάξει ποτέ αυτά τα εργαλεία, αφού θα του δείχνουν πάντα την ίδια ώρα ή το ίδιο διαμέτρημα. Ο λενινιστής αγωνιστής, αντίθετα, θα τα χρησιμοποιήσει με ηρεμία, βλέποντας και σταθμίζοντας τα γεγονότα, τα πρόσωπα, με ακρίβεια, και ψυχραιμία.

Αυτό, προφανώς, έχει να κάνει με την ικανότητα χρήσης αυτών των εργαλείων, τα οποία δεν είναι αντικείμενα τσέπης. Κάτι τέτοιο σημαίνει ενότητα θεωρίας και πράξης, και όχι το διαχωρισμό τους: αφαιρετικότητα από τη μια, στενόμυαλος πρακτικισμός από την άλλη.

Μία δεύτερη θεμελιώδης πτυχή του στυλ μας δουλειάς έχει να κάνει με τις σχέσεις με τις μάζες.

Εδώ, αυτό που πρέπει να μας χαρακτηρίζει είναι η ικανότητα να βρισκόμαστε ανάμεσα στους εργάτες, τους εργαζόμενους, τους νέους, για την υπεράσπιση των συμφερόντων τους με τρόπο αδιάλλακτο, για να δίνουμε το παράδειγμα, να ακούμε και να μαθαίνουμε από τη ζωντανή τους εμπειρία.

Στις συζητήσεις δεν πρέπει ποτέ να κάνουμε επείδιξη “κουλτούρας” και διανοουμενισμού, ή να είμαστε αποφθεγματικοί. Στη γλώσσα που χρησιμοποιούμε πρέπει να αποφεύγουμε τις κοινοτοπίες και τα κλισέ. Πρέπει να καταργήσουμε οποιαδήποτε χυδαιότητα στις εκφράσεις.

Γενικά, πρέπει πάντοτε να σκεφτόμαστε καλά προτού μιλήσουμε. Και όταν ανοίγουμε το στόμα πρέπει να γνωρίζουμε να αναπτύσσουμε την επιχειρηματολογία μας με τρόπο διαλεκτικό, επιστημονικό, επ’ ουδενί κατά προσέγγιση ή απερίσκεπτα.

Αναφορικά με τη σχέση με τα πρωτοπόρα στοιχεία των μαζών είναι ξεκάθαρο ότι πρέπει να βοηθήσουμε αυτούς τους συντρόφους να αναπτυχθούν, να αναπτύξουν τη δική τους πολιτική συνείδηση και ικανότητες.

Για αυτό, η στάση μας έναντί τους πρέπει να είναι πάντοτε προσοχή, σεβασμός και ευγένεια, ειλικρινής φιλικότητα, διαθεσιμότητα για αντιπαραβολή (ποτέ ως αυτοσκοπό, καθ’ όσον μας αφορά).

Η προλεταριακή διαπαιδαγώγηση και κουλτούρα μας είναι πάντοτε ανοιχτές και προσεκτικές απέναντι στα προβλήματα της ζωής, τα οποία αντιμετωπίζουμε μεταδίδοντας αισιοδοξία, αυτοπεποίθηση και επαναστατική αποφασιστικότητα σε αυτούς με τους οποίους συζητάμε. Για αυτό το λόγο είναι θεμελιώδους σημασίας το να βαθαίνουμε συνεχώς τις γνώσεις μας.

Από τα παραπάνω προκύπτουν και άλλα ιδιαίτερα στοιχεία. Ένα από αυτά είναι να γνωρίζουμε να διατηρούμε την ψυχραιμία μας σε κάθε περίσταση. Στάσεις χοντροκομμένες, τραχείες και οι οποίες “ξεπερνούν τα όρια” πρέπει πάντοτε να αποφεύγονται.

Ο τρόπος δημόσιας συμπεριφοράς των μαρξιστών – λενινιστών πρέπει να αντανακλά αυτό το προσεκτικό και ήρεμο στυλ.

Μία τρίτη πτυχή είναι η θέληση να υλοποιούμε τα πράγματα που αποφασίζονται, έχοντας ξεκαθαρίσει το σκοπό τους.

Αυτό μεταφράζεται στο να κάνουμε τη δουλειά μας και να αντιμετωπίζουμε το πρόβλημα σχολαστικά, εγκαταλείποντας κάθε οκνηρία, γραφειοκρατισμό και στερεοτυπία (που αποτελούν μία έκφραση μικροαστικού στυλ δουλειάς), μέχρι να αποσαφηνίσουμε με ακρίβεια τις λεπτομέρειες σε κάθε πτυχή της δουλειάς μας.

Πρέπει να είμαστε αδιάλλακτοι με τα σφάλματα, γνωρίζοντας να τα κριτικάρουμε και να ασκούμε αυτοκριτική. Αυτά συχνά είναι αποτέλεσμα επιφανειακότητας, αμέλειας ή νωθρότητας, οι οποίες είναι εχθροί της συλλογικής δουλειάς.

Ομοίως, κάθε σύντροφος πρέπει να διατυπώνει προτάσεις για τη βελτίωση της υλοποίησης των καθηκόντων και τη συνεχή βελτίωση της δουλειάς.

Σε οργανωτικό επίπεδο, όλα αυτά μεταφράζονται σε συλλογική συζήτηση, καταμερισμό καθηκόντων και πλήρη ανάληψη ατομικής ευθύνης. Σε επίπεδο χρόνου, μεταφράζονται σε χρονική ακρίβεια.

Πρέπει να είναι ξεκάθαρο σε κάθε σύντροφο, ότι ένας κομμουνιστής αγωνιστής είναι ένα άτομο το οποίο σε μόνιμη βάση κινητοποιείται.

Αν δεν το καταλάβουμε αυτό και δεν το κάνουμε πράξη, τότε κάθε εργασία που αναλαμβάνουμε θα καταλήγει πάντα να είναι ένα πρόβλημα, ένα βαρίδι, θα παραπονιόμαστε συνεχώς ότι έχουμε ήδη κάνει πολλά, ή θα κατρακυλούμε σε μια αντίληψη ότι η επαναστατική δράση είναι δεύτερης προτεραιότητας, και θα δρούμε μόνο αφότου έχουμε κάνει όλες τις άλλες υποχρεώσεις μας. Κάτι τέτοιο, στην πράξη, μεταφράζεται στο να βάζουμε στην τελευταία θέση την επαναστατική δουλειά, ειδικά τη δουλειά για το Κομμουνιστικό Κόμμα, η οποία, αντίθετα, πρέπει να είναι “στην πρώτη, τη δεύτερη και την τρίτη θέση” στη ζωή κάθε αγωνιστή.

Η σταθερή ενεργητικότητα, η ικανότητα ανάληψης πρωτοβουλίας χωρίς αναμονή “εντολών από τα πάνω”, η αποφασιστική και μαχητική συμπεριφορά, το αδέκαστο, πρέπει να χαρακτηρίζουν το λενινιστή αγωνιστή, κάτι που θα ξεχωρίζει με την καθημερινή του δράση, την ικανότητα σταθερής ανάπτυξής του, την ικανότητά του να είναι πάντοτε έτοιμος, σε κάθε κατάσταση και περίπτωση.

Πρέπει, επομένως, να είμαστε ορκισμένοι εχθροί της ακινησίας, της αναμονής, της παθητικότητας. Μυαλά και χέρια αδρανή, απόσπαση θεωρίας και πράξης, λόγων και έργων, είναι αντίθετα με το πνεύμα και την επαναστατική πρακτική του κομμουνισμού.

Δημοσιεύτηκε στη Scintilla, όργανο της Κομμουνιστικής Πλατφόρμας – για το Κομμουνιστικό Κόμμα του Προλεταριάτου της Ιταλίας, Απρίλης 2017, σ.12.
Μετάφραση: parapoda.wordpress.com