ΦΩΤΗΣ ΑΓΓΟΥΛΕΣ (1911-28.3.1964)

Ο Φώτης Αγγουλές γεννήθηκε το 1911 στο Τσεσμέ της Μικράς Ασίας από φτωχή οικογένεια και μετά την έναρξη του Α’ Παγκόσμιου Πολέμου εγκαταστάθηκε με τους γονείς του στη Χίο. Έτσι μπόρεσε να φοιτήσει μόνο ως και την Γ΄Δημοτικού και ύστερα αναγκάστηκε να δουλέψει μαζί με τον ψαρά πατέρα του και αργότερα σε Τυπογραφείο.
Πήρε μέρος στους επαναστατικούς αγώνες του λαού μας και κλείστηκε στις φυλακές αλλά και στα στρατόπεδα της Λιβυκής Ερήμου και της Ερυθραίας. Πέθανε στις 28 Μάρτη 1964 μέσα στο βαπόρι κατά τη διάρκεια του ταξιδιού του στον Πειραιά, ενώ στη τσέπη του βρέθηκαν μονάχα 20 Δραχμές.
Ο προλετάριος επαναστάτης κομμουνιστής ποιητής έγραψε αξιόλογα ποιήματα, υμνώντας τους αγώνες του λαού μας και καταγγέλλοντας την εκμετάλλευση, τη φτώχεια και τους ντόπιους φασίστες αλλά και τους καταχτητές.
Τιμώντας τη μνήμη του αναδημοσιεύουμε ελάχιστους στοίχους του, αφιερωμένους στα «Σκελετωμένα παιδιά», τους «Φασίστες», στην ηρωική μάχη του «STALINGRAD» κλπ., στοίχους που οι αντισταλινικοί-αντιζαχαριαδικοί προδότες σοσιαλδημοκράτες των Κολιγιάννη-Παρτσαλίδη-Φλωράκη κλπ. δεν συμπεριέλαβαν στη συλλογή έργων του ποιητή (εκδ. «πολιτικών και λογοτεχνικών εκδόσεων», 1964), ενώ σε μια εκδήλωση προς τιμή του Φώτη Αγγουλέ, αυτό το μήνα, ο κεντρικός ομιλητής, προφανώς χρουστσοφικός σοσιαλδημοκράτης, δεν μνημόνευσε καθόλου τους στοίχους για το «Στάλινγκραντ».

Στάλινγκραντ
Πριν απ’ τη δόξα ήρθεν ο ήλιος στις στέπες
και λιώσαν τα χιόνια και ζεστάθηκαν οι καρδιές των ανθρώπων.
Ύστερα
πήρε ο χάρος τον Τσάρο.
Κι ύστερα
Οι λαοί αποκτήσανε Στάλινγκραντ!   

Σκελετωμένα παιδιά
Σκελετωμένα, κίτρινα κουκλάκια στη βιτρίνα
της θλίψης, σαν φαντάσματα, σωσμένα από την πείνα,
και στερημένα απ’ τη χαρά και ξένα από το χάδι,
σβουν τα παιδιά μας στο βαθύ φασιστικό σκοτάδι.

Φασίστες
Φασίστες ήρθανε στον τόπο μας,
φασίστες πήραν τη σοδιά μας,
φασίστες σκότωσαν τ’ αδέλφια μας,
και τυραγνούνε τα παιδιά μας.
Κάψανε το φτωχό μας σπιτικό
και κούρσεψαν την πλούσια χώρα,
φασίστες ήρθανε και φέρανε
λιμό, θανατικό και μπόρα


Μην καρτεράτε
Μην καρτεράτε να λυγίσομε
μήτε για μια στιγμή
μηδ’ όσο στην κακοκαιριά
λυγάει το κυπαρίσσι.
Έχουμε τη ζωή πολύ,
πάρα πολύ αγαπήσει.

Ο δρόμος μας
Στους συντρόφους
Που δεν γυρίσανε πίσω.
Ας μην ήρθατε πίσω
κι ας μη φτάσατε πουθενά.
Ο δρόμος μας αρχινά
από ’κει που ο δικό σας τελειώνει.
Μέσα στο κάτασπρο χιόνι
μια ματωμένη γραμμή το δρόμο μας δείχνει,
ας ρίχνει σκοτάδι τριγύρω η νύχτα, ας ρίχνει…
Ακολουθούμε πιστά τα ματωμένα σας ίχνη.