Georgi Dimitrow: Η επίθεση του Φασισμού και τα καθήκοντα της Κομμουνιστικής Διεθνούς στον αγώνα για την ενότητα της εργατικής τάξης ενάντια στο Φασισμό

Η επίθεση του Φασισμού και τα καθήκοντα της Κομμουνιστικής Διεθνούς στον αγώνα για την ενότητα της εργατικής τάξης ενάντια στο Φασισμό

. Georgi Dimitrow

Ι

Ο Φασισμός και η εργατική τάξη

Σύντροφοι! Ήδη το 6ο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς προειδοποίησε το διεθνές προλεταριάτο ότι μια νέα φασιστική επίθεση βρίσκεται στο ξεκίνημά της και έκανε έκκληση για αγώνα ενάντια σ' αυτή την επίθεση. Το συνέδριο έδειξε ότι «σχεδόν παντού εμφανίζονται φασιστικές τάσεις και σπέρματα ενός φασιστικού κινήματος με λιγότερο ή περισσότερο αναπτυγμένη μορφή».

Μόλις ξέσπασε η εξαιρετικά βαριά οικονομική κρίση, μόλις σημειώθηκε βαθειά όξυνση της γενικής κρίσης του καπιταλισμού και επαναστατικοποιήθηκαν οι εργαζόμενες μάζες, ο φασισμός πέρασε σε πλατειά επίθεση. Η κυρίαρχη μπουρζουαζία όλο και περισσότερο αναζητά τη σωτηρία της στο φασισμό, για να εφαρμόσει τα χειρότερα μέτρα καταλήστεψης σε βάρος των εργαζομένων, να προετοιμάσει έναν ιμπεριαλιστικό αρπαχτικό πόλεμο, να επιτεθεί ενάντια στη Σοβιετική Ένωση, να υποδουλώσει και διαμοιράσει την Κίνα και να εμποδίσει με όλα αυτά τα μέτρα την επανάσταση.

Οι ιμπεριαλιστικοί κύκλοι προσπαθούν να ρίξουν ολόκληρο το βάρος της κρίσης πάνω στους ώμους των εργαζομένων. Γι' αυτό χρειάζονται το φασισμό.

Θέλουν να λύσουν το πρόβλημα των αγορών υποδουλώνοντας τους αδύνατους λαούς, αυξάνοντας την αποικιακή καταπίεση και ξαναμοιράζοντας τον κόσμο διά μέσου του πολέμου. Γι' αυτό χρειάζονται το φασισμό.

Προσπαθούν, να προλάβουν την αύξηση των δυνάμεων της επανάστασης συντρίβοντας το επαναστατικό κίνημα των εργατών και αγροτών χτυπώντας στρατιωτικά τη Σοβιετική Ένωση - το προπύργιο του παγκόσμιου προλεταριάτου. Γι' αυτό χρειάζονται το φασισμό.

Σε μια σειρά χώρες, ιδιαίτερα στη Γερμανία, οι ιμπεριαλιστικοί αυτοί κύκλοι κατόρθωσαν να προετοιμάσουν την ήττα του προλεταριάτου πριν από την αποφασιστική στροφή των μαζών προς την επανάσταση, και να εγκαθιδρύσουν φασιστική διχτατορία.

Για τη νίκη, ωστόσο, του φασισμού είναι χαρακτηριστική ακριβώς η παρακάτω περίπτωση: Η νίκη αυτή, από τη μια μεριά, δείχνει την αδυναμία του προλεταριάτου, που αποδιοργανώθηκε και παράλυσε εξ αιτίας της διασπαστικής πολιτικής της σοσιαλδημοκρατίας, από τη συνεργασία της με την μπουρζουαζία. Όμως, από την άλλη μεριά, εκφράζει την αδυναμία της ίδιας της αστικής τάξης, που φοβάται την αποκατάσταση της αγωνιστικής ενότητας της εργατικής τάξης, τρέμει την επανάσταση και που δεν είναι πια σε θέση να διατηρήσει τη διχτατορία πάνω στις μάζες με τις παλιές μεθόδους της αστικής δημοκρατίας και του κοινοβουλευτισμού.

Στο 17 Συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης (Μπολσεβίκων), ο σύντροφος Στάλιν, είπε:

«Τη νίκη του φασισμού στη Γερμανία, δεν πρέπει να τη θεωρεί κανείς μόνο σα δείγμα της αδυναμίας της εργατικής τάξης και σαν αποτέλεσμα της προδοσίας σε βάρος της εργατικής τάξης από την πλευρά της σοσιαλδημοκρατίας που έστρωσε το δρόμο στο φασισμό. Πρέπει να τη θεωρεί και σα δείγμα της αδυναμίας της αστικής τάξης, σα δείγμα, ότι η αστική τάξη δεν είναι πια σε θέση να ασκεί την εξουσία της με τις παλιές μεθόδους του κοινοβουλευτισμού και της αστικής δημοκρατίας, και μπροστά σ' αυτό αναγκάζεται να μεταχειριστεί στην εσωτερική πολιτική τρομοκρατικές μέθοδες διακυβέρνησης- σα δείγμα, ότι δεν είναι πια σε θέση να βρει διέξοδο από την τωρινή κατάσταση στη βάση μιας ειρηνικής εξωτερικής πολιτικής, και γι' αυτό είναι αναγκασμένη να χρησιμοποιήσει την πολιτική του πολέμου». (Ι.Β. ΣΤΑΛΙΝ «ΑΠΑΝΤΑ», τόμος 13).

Ο ταξικός χαρακτήρας του φασισμού

Σύντροφοι, όπως σωστά τον χαρακτήρισε η 13η Ολομέλεια τις Εχτελεστικής Επιτροπής της Κομμουνιστικής Διεθνούς, ο φασισμός είναι η ανοιχτή τρομοκρατική διχτατορία των πιο αντιδραστικών, των πιο σωβινιστικών, των πιο ιμπεριαλιστικών στοιχείων του χρηματιστικού κεφαλαίου.

Η αντιδραστικότερη μορφή του φασισμού είναι ο γερμανικός φασισμός. Έχει την αναίδεια να αυτοαποκαλείται εθνικοσοσιαλισμός, παρόλο που δεν έχει τίποτα το κοινό με το σοσιαλισμό. Ο χιτλερικός φασισμός δεν είναι μόνο αστικός εθνικισμός, είναι και ένας χτηνώδικος σωβινισμός. Είναι το σύστημα διακυβέρνησης της πολιτικής αλητείας, το σύστημα της προβοκάτσιας και του βασανισμού της εργατικής τάξης και των επαναστατικών στοιχείων της αγροτιάς, των μικροαστικών στρωμάτων και της διανόησης. Είναι μεσαιωνική βαρβαρότητα και χτηνωδία, αχαλίνωτη επιθετικότητα ενάντια στους άλλους λαούς και χώρες.

Ο γερμανικός φασισμός παίζει το ρόλο της δύναμης κρούσης της διεθνούς αντεπανάστασης, του κύριου αίτιου του ιμπεριαλιστικού πολέμου, του υποκινητή της σταυροφορίας ενάντια στη Σοβιετική Ένωση, τη μεγάλη πατρίδα των εργαζομένων όλου του κόσμου.

Ο φασισμός δεν είναι μια μορφή διακυβέρνησης που τάχα «στέκεται πάνω κι από τις δύο τάξεις, το προλεταριάτο και την αστική τάξη», όπως για παράδειγμα ισχυρίστηκε ο Όττο Μπάουερ. Δεν είναι «τα εξεγερμένα μικροαστικά στρώματα, που κατέλαβαν την αστική κρατική μηχανή», όπως δηλώνει ο άγγλος σοσιαλιστής Μπραίηλσφορντ. Όχι, ο φασισμός δεν είναι μια εξουσία πάνω από τάξεις, ούτε και είναι η εξουσία των μικροαστικών στρωμάτων ή του κουρελοπρολεταριάτου ενάντια στο χρηματιστικό κεφάλαιο. Ο φασισμός είναι η εξουσία του ίδιου του χρηματιστικού κεφαλαίου. Είναι η οργάνωση της τρομοκρατικής, βάρβαρης καταπίεσης της εργατικής τάξης και των επαναστατικών στοιχείων της αγροτιάς και της διανόησης. Στην εξωτερική πολιτική, ο φασισμός είναι σωβινισμός στην πιο βάρβαρη μορφή του, που καλλιεργεί ένα χτηνώδικο μίσος ενάντια στους άλλους λαούς.

Πρέπει να τονίσουμε ιδιαίτερα τον πραγματικό αυτό χαρακτήρα του φασισμού, γιατί το πρόσχημα της κοινωνικής δημαγωγίας έχει δώσει τη δυνατότητα στο φασισμό να παρασύρει σε μια σειρά χώρες τις μικροαστικές μάζες, που λόγω της κρίσης έχουν ξεφύγει από τις γραμμές τους, καθώς και μερικά τμήματα των καθυστερημένων στρωμάτων του προλεταριάτου, που ποτέ τους δε θα ακολουθούσαν το φασισμό, αν είχαν κατανοήσει τον πραγματικό ταξικό του χαρακτήρα, την αληθινή φύση του.

Η ανάπτυξη του φασισμού και η φασιστική διχτατορία, παίρνουν στις διάφορες χώρες διαφορετικές μορφές, ανάλογα με τις ιστορικές, κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες, ανάλογα με τις εθνικές ιδιομορφίες και τη διεθνή θέση της δοσμένης χώρας. Σε ορισμένες χώρες, και κύρια εκεί, όπου ο φασισμός δεν έχει πλατειά βάση μέσα στις μάζες και όπου ο αγώνας ανάμεσα στις ξεχωριστές ομάδες στο ίδιο το στρατόπεδο της φασιστικής μπουρζουαζίας είναι αρκετά σκληρός, δεν αποφασίζει να διαλύσει το κοινοβούλιο και αφήνει στα άλλα αστικά κόμματα καθώς και στη σοσιαλδημοκρατία μια σχετική νομιμότητα. Σε άλλες χώρες, όπου η κυρίαρχη αστική τάξη φοβάται ένα άμεσο ξέσπασμα της επανάστασης, ο φασισμός εγκαθιδρύει την απεριόριστη μονοπωλιακή κυριαρχία του ή απότομα ή σταδιακά, αυξάνοντας όλο και πιο πολύ την τρομοκρατία και τις αιματηρές διαμάχες με όλα τα ανταγωνιζόμενα κόμματα και ομάδες. Αυτό, ωστόσο, δεν αποκλείει, τη στιγμή της ιδιαίτερης όξυνσης της κατάστασής του, να προσπαθήσει ο φασισμός να πλατύνει τη βάση του, και, χωρίς να αλλάξει την ταξική του υπόσταση, να συνδυάσει την ανοιχτή τρομοκρατική διχτατορία με μιαν άγαρμπη παραποίηση του κοινοβουλευτισμού.

Ο ερχομός του φασισμού στην εξουσία, δεν είναι μια απλή αντικατάσταση μιας αστικής κυβέρνησης από μιαν άλλη. Είναι η αντικατάστασης της μορφής διακυβέρνησης της ταξικής κυριαρχίας της αστικής τάξης, της αστικής δημοκρατίας, με μιαν άλλη μορφή, την ανοιχτή τρομοκρατική διχτατορία. Το να παραβλέπουμε αυτή τη διαφορά είναι σοβαρό λάθος. Θα εμπόδιζε το επαναστατικό προλεταριάτο να κινητοποιήσει τα πλατιά στρώματα των εργαζομένων στην πόλη και στην ύπαιθρο, στον αγώνα ενάντια στην απειλή της αρπαγής της εξουσίας από τους φασίστες καθώς και στην εκμετάλλευση των αντιθέσεων που υπάρχουν μέσα στο στρατόπεδο της ίδιας της αστικής τάξης. Ωστόσο, δεν είναι λιγότερο σοβαρό και επικίνδυνο το σφάλμα του να υποτιμούμε τη σημασία που έχουν τώρα στις χώρες της αστικής δημοκρατίας τα οξυνόμενα αντιδραστικά μέτρα της αστικής τάξης για την εγκαθίδρυση της φασιστικής διχτατορίας. Εκείνα τα μέτρα, που οδηγούν στο πνίξιμο των δημοκρατικών ελευθεριών των εργαζομένων, στην παραποίηση και τον περιορισμό των δικαιωμάτων του κοινοβουλίου, στην όξυνση των αντιποίνων ενάντια στο επαναστατικό κίνημα.

Σύντροφοι, δεν πρέπει να φανταζόμαστε τον ερχομό του φασισμού στην εξουσία τόσο ομαλό και απλό, σαν να έπαιρνε μια οποιαδήποτε επιτροπή του χρηματιστικού κεφαλαίου την απόφαση να εγκαθιδρύσει τη συγκεκριμένη μέρα τη φασιστική διχτατορία. Στην πραγματικότητα, ο φασισμός φτάνει στη εξουσία συνήθως ύστερα από αμοιβαίο, κάποτε σκληρό αγώνα ανάμεσα στον ίδιο και στα παλιά αστικά κόμματα ή ένα συγκεκριμένο τμήμα αυτών των κομμάτων. Ακόμη και ύστερα από αγώνα και μέσα στο ίδιο το φασιστικό στρατόπεδο, που καμιά φορά οδηγεί ως τις ένοπλες συγκρούσεις, όπως είδαμε να γίνεται στη Γερμανία, στην Αυστρία και σε άλλες χώρες. Όλα αυτά όμως δε μειώνουν τη σημασία του γεγονότος, ότι πριν από την εγκαθίδρυση της φασιστικής διχτατορίας, οι αστικές κυβερνήσεις περνάνε κατά κανόνα ορισμένα στάδια και παίρνουν μια σειρά αντιδραστικά μέτρα, που προετοιμάζουν και βοηθούν άμεσα τον ερχομό του φασισμού στην εξουσία. Όποιος δεν αγωνίζεται σ' αυτά τα στάδια προετοιμασίας ενάντια στα αντιδραστικά μέτρα της αστικής τάξης και ενάντια στον ανερχόμενο φασισμό, αυτός, όχι μόνο δεν είναι σε θέση να εμποδίσει τη νίκη του φασισμού, αλλά αντίθετα την επιταχύνει κιόλας.

Οι ηγέτες της σοσιαλδημοκρατίας απόκρυψαν και συγκάλυψαν στις μάζες τον πραγματικό ταξικό χαρακτήρα του φασισμού, δεν τις κάλεσαν σε αγώνα ενάντια στα όλο και πιο σκληρά αντιδραστικά μέτρα της αστικής τάξης. Αυτοί φέρνουν τη μεγάλη ιστορική ευθύνη για το γεγονός, ότι στην πιο αποφασιστική στιγμή της φασιστικής επίθεσης, μια σημαντική μερίδα των εργαζόμενων μαζών στη Γερμανία και σε μια σειρά άλλες χώρες που σήμερα είναι φασιστικές, δεν είδαν στο φασισμό το αιμοβόρο ληστρικό χρηματιστικό κεφάλαιο, τον πιο μεγάλο εχθρό τους και για το γεγονός, ότι οι μάζες αυτές δεν ήταν προετοιμασμένες για να αντισταθούν.

Πού βρίσκεται η πηγή της επιρροής του φασισμού πάνω στις μάζες; Ο φασισμός καταφέρνει να κερδίζει τις μάζες, επειδή με δημαγωγικό τρόπο επικαλείται τις πιο καυτές τους ανάγκες και τα προβλήματα. Ο φασισμός όχι μόνο υποδαυλίζει τις βαθιά ριζωμένες προλήψεις, αλλά ακόμη ποντάρει και στα πιο αγνά λαϊκά αισθήματα, στο αίσθημα της δικαιοσύνης, κάποτε μάλιστα και στις επαναστατικές παραδόσεις. Γιατί οι γερμανοί φασίστες, οι λακέδες αυτοί της μεγαλοαστικής τάξης και θανάσιμοι εχθροί του σοσιαλισμού, παριστάνουν τους «σοσιαλιστές» μπροστά στις μάζες και παρουσιάζουν τον ερχομό τους στην εξουσία σαν «επανάσταση»; Επειδή επιδιώκουν να εκμεταλλευτούν την πίστη στην επανάσταση και τον πόθο για σοσιαλισμό που ζουν μέσα στις καρδιές των εργαζόμενων μαζών στη Γερμανία.

Ο φασισμός δρα για το συμφέρον των ακραίων ιμπεριαλιστών, αλλά μπροστά στις μάζες παρουσιάζεται με το μάσκα του υπερασπιστή ενός ταπεινωμένου έθνους και επικαλείται τα προσβλημένα εθνικά αισθήματα, όπως για παράδειγμα ο γερμανικός φασισμός, που παρέσυρε τα μικροαστικά στρώματα με το σύνθημα «Ενάντια στις Βερσαλλίες!»

Ο φασισμός επιδιώκει την πιο αχαλίνωτη εκμετάλλευση σε βάρος των μαζών, τις πλησιάζει όμως με μια ραφιναρισμένη αντικαπιταλιστική δημαγωγία, εκμεταλλεύεται το βαθύ μίσος των εργαζομένων ενάντια στη ληστρική αστική τάξη, ενάντια στις τράπεζες, τα τραστ και τους μεγιστάνες του πλούτου, και ρίχνει συνθήματα, που στη δοσμένη στιγμή είναι τα πιο δελεαστικά για τις πολιτικά ανώριμες μάζες: Για παράδειγμα, στη Γερμανία το σύνθημα: «Το κοινό συμφέρον πάνω από το ατομικό». Στην Ιταλία: «Το κράτος μας δεν είναι καπιταλιστικό, είναι κράτος με σύστημα αυτοδιαχείρισης». Στην Ιαπωνία: «Για μιαν Ιαπωνία χωρίς εκμετάλλευση». Στις Ενωμένες Πολιτείες: «Για τη διανομή των περιουσιών» κλπ.

Ο φασισμός παραδίνει το λαό στο έλεος των πιο διεφθαρμένων, των πιο πουλημένων στοιχείων, όμως μπροστά στο λαό παρουσιάζεται με το αίτημα για μια “τίμια κιαι αδέκαστη κυβέρνηση”. Ο φασισμός, που ποντάρει στη βαθειά απογοήτευση των μαζών για τις κυβερνήσεις της αστικής δημοκρατίας, καμώνεται πως εξοργίζεται με τη διαφθορά (παράδειγμα οι υποθέσεις Μπάρματ και Σκλαρεκ στη Γερμανία, η υπόθεση Σταβίσκι στη Γαλλία και πολλές άλλες).

Ο φασισμός πιάνει στα δίχτυα του τις απογοητευμένες μάζες που έχουν στρέψει τις πλάτες στα παλιά αστικά κόμματα, για το συμφέρον των πιο αντιδραστικών κύκλων της αστικής τάξης. Εντυπωσιάζει τις μάζες αυτές με την ορμητικότητα των επιθέσεών του ενάντια στις αστικές κυβερνήσεις, με την αδιάλλαχτη στάση του απέναντι στα παλιά κόμματα της αστικής τάξης.

Ο φασισμός, που με τον κυνισμό του και τις απάτες του ξεπερνάει όλα τα είδη της αστικής αντίδρασης, προσαρμόζει τη δημαγωγία του στις εθνικές ιδιομορφίες των διάφορων κοινωνικών στρωμάτων σε μια και μόνη χώρα. Φτάνοντας σε απόγνωση εξαιτίας της αθλιότητας, της ανεργίας και της αβεβαιότητας για την ίδια τους την ύπαρξη, οι μάζες των μικροαστικών στρωμάτων, καθώς ακόμη και μια μερίδα της εργατιάς πέφτουν θύματα της κοινωνικής και σωβινιστικής δημαγωγίας του φασισμού.

Ο φασισμός έρχεται στην εξουσία σαν κόμμα επίθεσης ενάντια στο επαναστατικό κίνημα του προλεταριάτου, ενάντια στις λαϊκές μάζες που βρίσκονται σε αναβρασμό. Ωστόσο παρουσιάζει τον ερχομό του στην εξουσία σαν ένα «επαναστατικό» κίνημα ενάντια στην αστική τάξη, στο όνομα «ολόκληρου του έθνους» και για τη «σωτηρία» του έθνους (ας θυμηθούμε την «πορεία» του Μουσσολίνι στη Ρώμη, την «πορεία» του Πιλσούντσκι στη Βαρσοβία, την εθνικοσοσιαλιστική «επανάσταση» του Χίτλερ στη Γερμανία κλπ.).

Όμως, όποια μάσκα κι αν φορέσει ο φασισμός, με όποια μορφή κι αν παρουσιαστεί, και μ' όποιον τρόπο κι αν έρθει στην εξουσία -

ο φασισμός είναι η πιο βάρβαρη επίθεση του κεφαλαίου ενάντια στις εργαζόμενες μάζες,

ο φασισμός είναι ο πιο αχαλίνωτος και ο πιο ληστρικός πόλεμος,

ο φασισμός είναι η λυσσασμένη αντίδραση και αντεπανάσταση,

ο φασισμός είναι ο χειρότερος εχθρός της εργατικής τάξης και όλων των εργαζομένων!

Τι σημαίνει για τις μάζες η νίκη του φασισμού;

Ο φασισμός υποσχέθηκε στους εργάτες «δίκαιο μισθό», στην πραγματικότητα όμως τις έριξε σ' ένα πιο χαμηλό, σ' ένα άθλιο επίπεδο ζωής. Στους άνεργους υποσχέθηκε δουλειά, στην πραγματι­κότητα όμως τους Έφερε ακόμη μεγαλύτερη πείνα, δουλειά σκλά­βου και καταναγκαστική εργασία. Ο φασισμός, στην πραγματικό­τητα, μετατρέπει εργάτες και άνεργους σε παρίες της καπιταλιστι­κής κοινωνίας χωρίς καθόλου δικαιώματα, καταστρέφει τα συνδι­κάτα τους, τους αφαιρεί το δικαίωμα της απεργίας και το συνδι­καλιστικό τύπο, τους σέρνει με τη βία στις φασιστικές οργανώσεις, αδειάζει τα ταμεία κοινωνικής ασφάλισης, μεταβάλει τα εργοστάσια και τις επιχειρήσεις σε στρατόπεδα, όπου κυριαρχεί ή αχαλίνωτη αυθαιρεσία των καπιταλιστών.

Ο φασισμός υποσχέθηκε στην εργαζόμενη νεολαία, ότι θα της ανοίξει έναν πλατύ δρόμο προς ένα λαμπρό μέλλον. Στην πραγμα­τικότητα έφερε στη νεολαία μαζικές απολύσεις από τα εργοστάσια, έφερε στρατόπεδα αναγκαστικής εργασίας και ασταμάτητη στρατι­ωτική εκγύμναση για έναν αρπαχτικό πόλεμο.

Ο φασισμός υποσχέθηκε στους υπαλλήλους, στους κατώτερους κρατικούς υπαλλήλους και στους διανοούμενους, ότι θα εξασφαλίσει την ύπαρξή τους, ότι θα καταργήσει την παντοδυναμία των τραστ και την κερδοσκοπία του τραπεζιτικού κεφαλαίου. Στην πραγματικότητα, τούς έριξε σε ακόμη μεγαλύτερη απελπισία και αβεβαιότητα για το αύριο, τούς υποδουλώνει κάτω από μια νέα γραφειοκρατία, πού αποτελείται από τούς πιο πιστούς οπαδούς του, ενώ δημιουργεί μιαν αφόρητη δικτατορία των τραστ και αυξάνει σε πρωτοφανή βαθμό τη διαφθορά και την αποσύνθεση.

Ο φασισμός υποσχέθηκε στην καταστραμμένη, εξαθλιωμένη αγροτιά, ότι θα καταργήσει τη δουλεία των χρεών, θα καταργήσει την πληρωμή του ενοικίου για τα χτήματα και ότι θα απαλλοτριώσει, μάλιστα χωρίς αποζημίωση, τη Γή των γαιοκτημόνων σε όφελος των ακτημόνων και εξαθλιωμένων αγροτών. Στην πραγματι­κότητα, δημιουργεί μια πρωτοφανή κυριαρχία των τραστ και της φασιστικής κρατικής μηχανής σε βάρος της εργαζόμενης αγροτιάς και αυξάνει στο έπακρο την εκμετάλλευση της κύριας μάζας της αγροτιάς από τούς μεγαλογαιοχτήμονες, τις τράπεζες και τούς το­κογλύφους.

«Η Γερμανία ή θα γίνει μια χώρα για τούς αγρότες ή θα πάψει να υπάρχει», δήλωσε πανηγυρικά ο Χίτλερ. Τί απέχτησαν όμως οι αγρότες στη Γερμανία από το καθεστώς του Χίτλερ; Το χρεοστάσιο, πού κιόλας καταργήθηκε; Η το νόμο περί κληρονομίας, πού οδήγησε στο διώξιμο εκατομμυρίων αγροτόπαιδων απ' το χωριό και στη μετατροπή τους σε ζητιάνους; Οι εργάτες Γής μεταβλήθηκαν σε μισοδουλοπάροικους, πού έχουν χάσει ακόμη και το στοιχειώδες δικαίωμα της ελεύθερης εκλογής του τόπου διαμονής τους. Η εργαζόμενη αγροτιά έχασε τη δυνατότητα να πουλάει τα προϊόντα της παραγωγής της στην αγορά.
Και στην Πολωνία;

«Ο πολωνός αγρότης», γράφει ή πολωνική εφημερίδα «Τσάς», χρησιμοποιεί μεθόδους και μέσα πού χρησιμοποιούνταν σίγουρα μόνο την εποχή του μεσαίωνα. Κρατάει τη φωτιά στο καμίνι και τη δανείζει στο γείτονα του, κάνει οικονομία ακόμη και στο δαδί. Ο ένας δίνει στον άλλο το βρώμικο σαπουνόνερο. Ξεβράζει τα βα­ρέλια από τις σαρδέλες για να βγάλει αλμυρό νερό. Δεν πρόκειται για κανένα παραμύθι. Πρόκειται για την πραγματική κατάσταση στο χωριό, πού ό καθένας μπορεί να δει από κοντά».

Και αυτά, σύντροφοι, δεν τα γράφουν οι κομμουνιστές, τα γρά­φει μια πολωνική αντιδραστική εφημερίδα!

Αλλά δεν είναι μόνον αυτά.

Καθημερινά, στα στρατόπεδα συγκέντρωσης της φασιστικής Γερμανίας, στα μπουντρούμια της Γκεστάπο, στα πολωνικά κάτερ­γα, στη βουλγάρικη και φιλανδέζικη ασφάλεια, στη «Γκλάβνγιάτσα» του Βελιγραδίου, στη ρουμανική Σιγκουράντσα», στα ιταλικά νησιά, τα καλύτερα παιδιά της εργατικής τάξης, επαναστάτες αγρότες, αγωνιστές για ένα καλύτερο μέλλον της ανθρωπότητας, υφίστανται τις πιο άγριες βιαιότητες και εξευτελισμούς, μπροστά στους οποίους ωχριούν οι πιο βρωμερές πράξεις της τσαρικής μυστικής αστυνομίας. Ο εγκληματικός γερμανικός φασισμός βασανίζει αλύ­πητα άνδρες μπροστά στις γυναίκες τους, στέλνει πακέτα στις μα­νάδες με τη στάχτη των δολοφονημένων παιδιών τους. Ή στείρωση μεταβλήθηκε σε πολιτικό μέσο αγώνα. Στις αίθουσες βασανιστηρί­ων, όπου κρατάνε τούς αντιφασίστες πού έχουν συλλάβει, ρίχνουν δηλητηριώδεις ουσίες, τούς σπάζουν τα χέρια, τούς βγάζουν τα μάτια, τούς κρεμάνε δεμένους, εφαρμόζουν τον τυμπανισμό, χαρά­ζουν πάνω στο δέρμα τους αγκυλωτούς σταυρούς.
Έχω μπροστά μου μια στατιστική της Διεθνούς Κόκκινης Βοήθειας σχετικά με τούς δολοφονημένους, τραυματισμένους, συλλη­φθέντες, ακρωτηριασμένους και βασανισμένους μέχρι θανάτου στη Γερμανία, Πολωνία, Ιταλία, Αυστρία, Βουλγαρία και Γιουγκοσλαβία. Μόνο στη Γερμανία στο διάστημα της κυριαρχίας των εθνικοσοσιαλιστών, δολοφονήθηκαν πάνω από 4.200 άτομα, συνελήφθη­σαν 317.800, από τους οποίους 218.600 αντιφασίστες εργάτες, αγρότες, υπάλληλοι, διανοούμενοι, κομμουνιστές, σοσιαλδημοκρά­τες και μέλη αντιπολιτευομένων χριστιανικών οργανώσεων, τραυ­ματίστηκαν και βασανίστηκαν άγρια. Στην Αυστρία, η «χριστιανική» φασιστική κυβέρνηση, από την εξέγερση του Φλεβάρη τον περασμένο χρόνο μέχρι σήμερα, δολοφόνησε 1900 άτομα, τραυμάτι­σε και ακρωτηρίασε 10.000 και συνέλαβε 40.000 επαναστάτες εργάτες. Και ο κατάλογος αυτός, σύντροφοι, δεν είναι καν ολοκληρωμένος.

Μου είναι δύσκολο να βρω τα λόγια, για να εκφράσω όλη μας την αγανάχτηση, όταν αναλογιζόμαστε τα μαρτύρια, πού υφίσταν­ται οι εργαζόμενοι τώρα σε μια σειρά φασιστικές χώρες. Οι αριθμοί και τα γεγονότα πού αναφέρουμε, δεν ανταποκρίνονται ούτε στο ένα εκατοστό της πραγματικότητας από όλη την εκμετάλλευση και όλα τα βάσανα της λευκής τρομοκρατίας, πού γεμίζουν την καθημερινή ζωή της εργατικής τάξης σε μερικές καπιταλιστικές χώρες. Ούτε ολόκληροι τόμοι δε μπορούν να δώσουν μιαν ολοκληρωμένη εικόνα των άπειρων κτηνωδιών του φασισμού σε βάρος των Εργαζομένων.

Βαθιά συγκινημένοι και γεμάτοι μίσος ενάντια στους φασί­στες δήμιους, χαμηλώνουμε τη σημαία της Κομμουνιστικής Δι­εθνούς στη μνήμη των αξέχαστων συντρόφων μας Τζων Σερ, Φίτε Σοΰλτσε, Λίτγκενς στη Γερμανία, Κόλομαν Βάλλις και Μυνιχράϊτερ στην Αυστρία, Σάλλαϊ και Φύρστ στην Ουγγαρία, Κοφαρνττσίγιεφ, Λιοντιμπρόντσκ: και Βόϊκοφ στη Βουλγαρία, στη μνήμη των χιλιά­δων και χιλιάδων κομμουνιστών, σοσιαλδημοκρατών και εξωκομματικών εργατών, αγροτών, εκπροσώπων της διανόησης, πού έδωσαν τη ζωή τους στον αγώνα ενάντια στο φασισμό.
Χαιρετίζουμε από το βήμα αυτό τον ηγέτη του γερμανικού προλεταριάτου και επίτιμο πρόεδρο του συνεδρίου μας, το σύντροφο Ταίλμαν. Χαιρετίζουμε τούς συντρόφους Ράκοσι, Γκράμσι, Άντικάίνεν, Γιόνκο Πάνοφ. Χαιρετίζουμε τον ηγέτη των Ισπανών σοσιαλιστών Καμπαλλέρο, πού οι αντεπαναστάτες έριξαν στη φυλακή, τον Τόμ Μούνεϊ πού σαπίζει στο κελί τώρα και 18 χρόνια, τις χιλιάδες άλλους φυλακισμένους του κεφαλαίου και του φασισμού και τους δηλώνουμε: «Σύντροφοι στον αγώνα! Σύντροφοι στα όπλα! Δεν σάς ξεχάσαμε! Είμαστε μαζί σας! Κάθε μας πνοή, την τελευ­ταία σταγόνα από το αίμα μας θα δώσουμε για την απελευθέρωση σας και για την απελευθέρωση όλων των εργαζομένων από το επαίσχυντο φασιστικό καθεστώς».
Σύντροφοι! Ο Λένιν μας έχει κιόλας υποδείξει, ότι ή αστική τάξη μπορεί να τα καταφέρει να επιτεθεί με την πιο λυσσαλέα τρομοκρατία ενάντια στους εργαζόμενους και να αποκρούσει για λιγότερο ή περισσότερο σύντομα χρονικά διαστήματα τις ανερχόμενες δυνάμεις της επανάστασης, άλλα παρόλα αυτά, ή αστική τάξη δεν μπορεί να αποφύγει την καταστροφή.

Ο Λένιν γράφει:

«Η ζωή θα νικήσει. Ας φωνάζει ή αστική τάξη, ας λυσσάει σαν έξαλλη, ας υπερβάλει, ας κάνει ανοησίες, ας εκδικείται από τα πριν τους μπολσεβίκους κι ας προσπαθεί να δολοφονήσει ακόμη εκατοντάδες, χιλιάδες, εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους, που μόλις χτες έγιναν μπολσεβίκοι ή πρόκειται να γίνουν αύριο (Ινδίες, Ουγγαρία, Γερμανία κλπ.). Χρησιμοποιώντας τέτοια μέσα, ή αστική τάξη συμπε­ριφέρεται ακριβώς όπως συμπεριφέρθηκαν λες οι καταδι­κασμένες από την ιστορία σε καταστροφή τάξεις. Οι Κομ­μουνιστές πρέπει να ξέρουν, άτι το μέλλον ανήκει οπωσδήποτε σ' αυτούς και γι αυτό μπορούμε (και πρέπει) να συν­δυάζουμε στην πανίσχυρη επαναστατική πάλη τον πιο μεγάλο ενθουσιασμό με την πιο ψύχραιμη και νηφάλια εκτίμηση της μανίας της αστικής τάξης». (Β.Ι. ΛΕΝΙΝ «Εκλογή Έργων» Τόμος 2, μέρος 2).

Ναι, αν εμείς και το προλεταριάτο όλου του κόσμου, ακολουθήσουμε χωρίς παρεκκλίσεις το δρόμο, που μας υπέδειξαν ο Λένιν και ο Στάλιν*, η αστική τάξη, ό,τι κι αν συμβεί, θα καταποντιστεί.

* Στην έκδοση DIETZ VERLAG BERLIN - DDR του 1958 το όνομα του ΣΤΑΛΙΝ έχει φασιστικά λογοκριθεί και παραληφθεί από τους χρουτσωφικούς ρεβιζιονιστές.

συνεχίζεται

*** Το πρώτο μέρος της εισήγησης του Δημητρώφ στο 7ο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς (2/8/1935). Είναι παρμένο από τις εκδόσεις ΠΟΡΕΙΑ 1975 και η σύγκριση έγινε με το γερμανικό πρωτότυπο G. DIMITROW: Arbeiterklasse gegen Faschismus, Prometheus Verlag, Strassburg, 1935

***

Το δεύτερο μέρος: Georgi Dimitrow: Το Ενιαίο Μέτωπο της εργατικής τάξης ενάντια στο φασισμό