Νέα σφοδρότατη απ’ τα ΔΕΞΙΑ επίθεση σε ΚΟΜΙΝΤΕΡΝ-ΣΤΑΛΙΝ και ΚΚΕ-ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ

Νέα σφοδρότατη απ’ τα ΔΕΞΙΑ επίθεση σε ΚΟΜΙΝΤΕΡΝ-ΣΤΑΛΙΝ και ΚΚΕ-ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ

ή τα φιλο-ΧΙΤΛΕΡΙΚΑ Χρουστσοφικά-τροτσκιστικά σοσιαλδημοκρατικά μυθεύματα του Μ.ΜΑΪΛΗ – του πιο ΞΕΤΣΙΠΩΤΟΥ ΛΑΚΕ της ξενόδουλης-εθελόδουλης αντιδραστικής αστικής τάξης που ανέδειξε η ντόπια χρουστσοφική σοσιαλδημοκρατία απ’ το 1956 ως τα σήμερα

1. 19^Ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΟΥ «Κ»ΚΕ: συγχώνευση Χρουστσοφισμού-Τροτσκισμού και ακόμα ΔΕΞΙΟΤΕΡΗ πορεία στα πλαίσια της ρεφορμιστικής χρουστσοφικής σοσιαλδημοκρατίας

Το τελευταίο 19^ο Συνέδριο του αστικού σοσιαλδημοκρατικού «Κ»ΚΕ επικύρωσε, για πρώτη φορά στην ιστορία της ντόπιας χρουστσοφικής σοσιαλδημοκρατίας, και επίσημα τη συγχώνευση του προδοτικού ΧΡΟΥΤΣΟΦΙΣΜΟΥ – συνέχεια της παλιάς παραδοσιακής σοσιαλδημοκρατίας – με το αντεπαναστατικό ρεύμα του ΤΡΟΤΣΚΙΣΜΟΥ, μια πορεία-στροφή που κυοφορούνταν μια ολόκληρη σχεδόν 15ετία στις γραμμές του «Κ»ΚΕ, που η βασική, ΚΥΡΙΑ και σημαντικότερη αλλά και άκρως ΕΠΙΚΑΙΡΗ πλευρά αυτής της ΔΕΞΙΟΤΕΡΗΣ πορείας, όσον αφορά το ζήτημα της ΣΧΕΣΗΣ Ελλάδας-ιμπεριαλιστικών χωρών, είναι το πέρασμα της σοσιαλδημοκρατικής ηγεσίας στις θέσεις των δυο μεγάλων αστικών κομμάτων (μοναρχοφασιστικής ΝΔ-μεγαλοαστικού ΠΑΣΟΚ) περί «ισότιμης συμμετοχής» στην ιμπεριαλιστική ΕΕ, δίπλα στις ισχυρές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις Γερμανία-Γαλλία, κλπ – με πρόσχημα την ολωσδιόλου ατεκμηρίωτη και αναπόδεικτη αλλά και παμπάλαια τροτσκιστική ΦΑΝΤΑΣΙΩΣΗ περί «ιμπεριαλιστικής Ελλάδας» (!), «θέση» που χαρακτηρίζεται από πλήρη απουσία οικονομικο-κοινωνικο-πολιτικής ανάλυσης και «τεκμηριώνεται» (!) ΜΟΝΟ απ’ το γνωστό τροτσκιστικό «ερμηνευτικό» σχήμα δηλ. η αντικειμενική οικονομικο-κοινωνικο-πολιτική πραγματικότητα της Ελλάδας καθορίζεται (!) απ’ το τροτσκιστικό «ερμηνευτικό» σχήμα (= ΙΔΕΑΛΙΣΜΟΣ με «κέρατα» και Μαϊλειος «μαρξισμός» με «Ουκρανικά χρουστσοφικά τσαρούχια» αλλά και πλήρης εγκατάλειψη της λενινιστικής θεωρίας του ιμπεριαλισμού).

Η νέα αλλά παμπάλαια τροτσκιστική θέση διατυπώνεται ως εξής στο ρεφορμιστικό σοσιαλδημοκρατικό «Πρόγραμμα» του 19^ο Συνεδρίου που ούτε στο ελάχιστο θίγει τα θεμέλια του ελληνικού καπιταλισμού: «ο καπιταλισμός στην Ελλάδα βρίσκεται στο ιμπεριαλιστικό στάδιο της ανάπτυξής του»¹. Και τώρα ως «ιμπεριαλιστική» (!) πλέον χώρα η Ελλάδα βρίσκεται σήμερα σε σχέση ΔΗΘΕΝ «αλληλεξάρτησης»(!) – αντί της ΕΞΑΡΤΗΣΗΣ και ΥΠΟΤΑΓΗΣ – με τις ιμπεριαλιστικές χώρες.

Επιπλέον σημειώνεται και πέρασμα της ηγεσίας του «Κ»ΚΕ στην Καραμανλική θέση περί «κατάκτησης» και «κατοχύρωσης της εθνικής μας ανεξαρτησίας»(!) στα πλαίσια της ΕΟΚ (Καραμανλής: 22/12/1978) και «Κ»ΚΕ-Παπαρήγα 2005: «ο όρος σήμερα “εθνική ανεξαρτησία” δεν ανταποκρίνεται στις σημερινές συνθήκες» (Ομιλία της Α. Παπαρήγα στην ΚΟΑ του ΚΚΕ , “Ρ” 1/2/2005, σελ.15), εναρμονίζοντας έτσι πλήρως την πολιτική γραμμή και στάση της ηγεσίας του «Κ»ΚΕ, σ’ αυτά τα καίριας και ζωτικής σημασίας ζητήματα, με τις θέσεις των ντόπιων μεγαλοαστικών κομμάτων, εκφραστών και υπερασπιστών των ταξικών συμφερόντων του ντόπιου μεγάλου κεφαλαίου – εγκαταλείποντας έτσι πλήρως αυτό το σημαντικότατο και ΚΕΝΤΡΙΚΟ πεδίο δράσης στην εξαιρετικά επικίνδυνη δημαγωγία των Ναζι-φασιστικών Χιτλερικών αποβρασμάτων της «Χρυσής Αυγής». Επιπλέον, με την ευκαιρία, ας αναφερθεί ότι ΑΡΝΟΥΝΤΑΙ την αναγκαιότητα ύπαρξης Αντιφασιστικού μετώπου ούτε διεξάγουν πάλη κατά της φασιστικοποίησης και του φασισμού, επειδή «ο αντικαπιταλιστικός αγώνας» χτυπά ΤΑΧΑ αυτόματα και από μόνος του το φασισμό: «ο αντικαπιταλιστικός αγώνας χτυπά το φασισμό» («Ρ» 13/10/2013, σελ. 14).

Ακριβώς αυτή η λυσσαλέα ΑΡΝΗΣΗ της ΕΞΑΡΤΗΣΗΣ της χώρας (ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ-ΠΟΛΙΤΙΚΗ-ΣΤΡΑΤΩΤΙΚΗ, ΝΑΤΟ-βάσεις, κλπ.) εκ μέρους του χρουστσοφικού «Κ»ΚΕ απ’ τις μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, μετατρέπει τους σημερινούς σοσιαλδημοκράτες ηγέτες σε προκλητικότατους – ίδιου επιπέδου μ’ εκείνους των ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, κλπ. – ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΕΣ της σημερινής υπαρκτής ΕΞΑΡΤΗΣΗΣ της χώρας αλλά και σε θλιβερούς απολογητές της ΣΤΗΡΙΞΗΣ, ΔΙΑΤΗΡΗΣΗΣ και ΔΙΑΙΩΝΙΣΗΣ της ιμπεριαλιστικής ΕΞΑΡΤΗΣΗΣ της Ελλάδας.

Η συγχώνευση ΧΡΟΥΣΤΣΟΦΙΣΜΟΥ-ΤΡΟΤΣΚΙΣΜΟΥ είναι μια εξέλιξη που δεν εξέπληξε καθόλου τους επαναστάτες κομμουνιστές δηλ. λενινιστές-σταλινιστές, αφού και τα δυο αντεπαναστατικά ρεύματα δεν είναι μεταξύ τους αντίθετα, αλλά συγγενικά, παρά τις όποιες επουσιώδεις διαφορές, αποτελούν συμπληρωματικά ρεύματα. Είναι γνωστό ότι ο τροτσκισμός ήταν απ’ την αρχή της ύπαρξής του ένα μενσεβίκικο σοσιαλδημοκρατικό ρεύμα – ο αντεπαναστάτης ΤΡΟΤΣΚΙ που ήταν μια ζωή μενσεβίκος, έφτασε, στα μέσα-τέλη της δεκαετίας του 1930, στο σημείο να ΠΡΟΔΩΣΕΙ (συμφωνίες Τρότσκι με τους Χιτλερικούς, κλπ.) ακόμα και την πατρίδα του Σοβιετική Ένωση συνεργαζόμενος με τις μυστικές υπηρεσίες της Χιτλερικής Γερμανίας – ενώ τροτσκιστική-σοσιαλδημοκρατική ήταν και η προδοτική κλίκα του Βελιγραδίου, μ’ επικεφαλής τον πράχτορα και πιστό μαντρόσκυλο του ιμπεριαλισμού ΤΙΤΟ αλλά και η προδοτική κλίκα των ΧΡΟΥΣΤΣΟΦ-ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ, κλπ. που ακολούθησε πιστά το δάσκαλό της αρχιπράχτορα ΤΙΤΟ, χαρακτηρίζοντας, μετά τη βίαιη πραξικοπηματική επικράτησή της το 1953, τη Γιουγκοσλαβία «σοσιαλιστική χώρα»(!) στο αντεπαναστατικό 20^ο σοσιαλδημοκρατικό Συνέδριο του ΚΚΣΕ (Φλεβάρης 1956, σελ.6: «όχι μικρές επιτυχίες στη σοσιαλιστική οικοδόμηση σημείωσε και η Γιουγκοσλαβία)², βαδίζοντας έτσι τον αντεπαναστατικό δρόμο του ΤΙΤΟ και της παλιάς προδοτικής παραδοσιακής σοσιαλδημοκρατίας.

Τα αντιμαρξιστικά ρεύματα: ΧΡΟΥΣΤΣΟΦΙΣΜΟΣ-ΤΡΟΤΣΚΙΣΜΟΣ έχουν στα ΚΥΡΙΑ ζητήματα του κομμουνιστικού κινήματος: Προλεταριακής Επανάστασης – Σοσιαλισμού-Κομμουνισμού ΚΟΙΝΕΣ θέσεις-σημεία: 1. τον ΑΝΤΙΣΤΑΛΙΝΙΣΜΟ-ΑΝΤΙΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ, 2. τον «ειρηνικό κοινοβουλευτικό δρόμο» (=αντιμαρξιστική θέση της παλιάς σοσιαλδημοκρατίας) και τη διατήρηση της αστικής κρατικής μηχανής, αφού και τα ΔΥΟ επικρότησαν, υιοθέτησαν και προπαγάνδισαν το αντεπαναστατικό 20^ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ (Φλεβάρης 1956), 3. μια αντιμαρξιστική αντίληψη του ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΥ-ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΥ, αφού πρόβαλλαν και προπαγάνδισαν ΟΧΙ μόνο την καπιταλιστική Γιουγκοσλαβία του ΤΙΤΟ, που ως δια μαγείας εν μια νυκτί, το 1956, μετατράπηκε από καπιταλιστική σε «σοσιαλιστική»(!) χώρα και παρέμεινε τάχα «σοσιαλιστική» ως τη διάλυσή της, αλλά και τον ΠΑΛΙΝΟΡΘΩΜΕΝΟ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ της μετά το 1953 ΧΡΟΥΣΤΣΟ-ΜΠΡΕΖΝΙΕΦΟ-ΓΚΟΡΜΠΑΤΣΟΦΙΚΗΣ περιόδου της Σοβιετικής Ένωσης ως «σοσιαλισμό», που «ανατράπηκε» ΔΗΘΕΝ το 1989-1991 – εκτίμηση-θέση που συγκροτεί μια αστική αντίληψη του Σοσιαλισμού-Κομμουνισμού σε όλα τα επίπεδα (πολιτικό-ιδεολογικό-οικονομικό).

Ας σημειωθεί επιπλέον για καλύτερη πληροφόρηση των νεότερων κομμουνιστών: πρώτο, ότι η ΚΔ ορθά εκτιμούσε πως κεντρικός στόχος του ΤΡΟΤΣΚΙ και του Τροτσκισμού ήταν η ΠΑΛΙΝΟΡΘΩΣΗ του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ένωση, αλλά και το κατηγορητήριο κατά του «Τροτσκιστικού Κέντρου» επεσήμανε-διαπίστωνε το 1937, πως το τροτσκιστικό «Παράλληλο Κέντρο έθετε ως βασικό καθήκον τη βίαιη ανατροπή της σοβιετικής κυβέρνησης με σκοπό την αλλαγή του υπάρχοντος στη Σοβιετική Ένωση κοινωνικού και κρατικού καθεστώτος. Ο L.D. Trotski και η εντολή του προς το Παράλληλο Κέντρο ήταν η επιδίωξη της κατάληψης της εξουσίας με τη βοήθεια ξένων κρατών με σκοπό την παλινόρθωση των καπιταλιστικών σχέσεων στην ΕΣΣΔ»³, δεύτερο, το σοσιαλδημοκρατικό 20^ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ (=ήταν Συνέδριο προδοσίας της Προλεταριακής Επανάστασης, καταστροφής του Σοσιαλισμού-Κομμουνισμού και παλινόρθωσης του καπιταλισμού), ακολουθώντας τον καπιταλιστικό δρόμο του ΤΙΤΟ () ήρθε αργότερα να παλινορθώσει τον καπιταλισμό στη Σοβιετική Ένωση, κι αυτός ακριβώς ήταν ο λόγος που οι τροτσκιστές το υπεράσπισαν ανοιχτά, μαζί με τους Χρουστσόφ-Μπρέζνιεφ (και όλα τα χρουστσοφικά κόμματα, φυσικά και το «Κ»ΚΕ-‘56), που και οι δυο «έτρεχαν» στην καπιταλιστική Γιουγκοσλαβία του ΤΙΤΟ να βοηθήσουν την οικοδόμηση του «σοσιαλισμού δηλ. τον καπιταλισμό της Τιτικής Γιουγκοσλαβίας, οι μεν τροτσκιστές με μπριγάδες εργασίας (Ernst Mandel, κλπ.), οι δε ΧΡΟΥΣΤΣΟΦ-ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ με τεχνικούς και οικονομική βοήθεια απ’ τους φόρους των σοβιετικών λαών.

Έτσι, μετά την παραπάνω στροφή, ήταν εντελώς φυσιολογικό και αναμενόμενο ότι μετά το 19 Συνέδριο του «Κ»ΚΕ θα εντείνονταν και θα γίνονταν σφοδρότερες οι αντεπαναστατικές επιθέσεις απ τα ΔΕΞΙΑ της ηγεσίας του «Κ»ΚΕ ενάντια στο επαναστατικό κομμουνιστικό κίνημα και ιδιαίτερα την επαναστατική μαρξιστική γραμμή της Γ’ ΚΔ-ΣΤΑΛΙΝ και στο ΚΚΕ-ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ με πρωτοστατούντες τα χρουστσοφικά-τροτσκιστικά σοσιαλδημοκρατικά ρετάλια ΜΠΕΛΛΟΥ-ΜΑΪΛΗ, στις αντισταλινικές-αντικομμουνιστικές επιθέσεις της οποίας έγινε αναφορά σε παλιότερο σημείωμα («ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ» Νο 394, σελ.4, 1-31 Γενάρη 2014) και τώρα έρχεται η σειρά του τροτσκιστή σοσιαλδημοκράτη Μ.ΜΑΪΛΗ (δυστυχώς, λόγω έλλειψης χώρου, δεν είναι δυνατή η αναφορά σ’ όλα τα ζητήματα των ρεφορμιστικών αρθριδίων του Μ.ΜΑΪΛΗ και σ’ ορισμένα απ’ αυτά θα γίνει απλά σύντομη αντιπαράθεση μεταξύ των επαναστατικών και των ρεφορμιστικών αντιμαρξιστικών θέσεων των Χρουστσοφικών-Τροτσκιστών σοσιαλδημοκρατών ηγετών του «Κ»ΚΕ).

2. Μ.ΜΑΪΛΗΣ – ο πιο ΞΕΤΣΙΠΩΤΟΣ ΛΑΚΕΣ της ξενόδουλης-εθελόδουλης αντιδραστικής αστικής τάξης που ανέδειξε η ντόπια χρουστσοφική σοσιαλδημοκρατία απ’ το 1956 ως τα σήμερα και ένας απ’ τους πιο συνειδητούς πράκτορες του κεφαλαίου στις γραμμές της σημερινής σοσιαλδημοκρατικής ηγεσίας του «Κ»ΚΕ

Την αντισταλινική-αντικομμουνιστική σκυτάλη της ΔΕΞΙΑΣ επίθεσης πήρε ο Μ.ΜΑΪΛΗΣ, απ’ την κρυφοτροτσκίστρια σοσιαλδημοκράτισσα Ε.ΜΠΕΛΛΟΥ, η οποία με την πρόσφατη επίθεσή της στο διεθνές επαναστατικό κομμουνιστικό κίνημα των ΚΟΜΙΝΤΕΡΝ-ΚΟΜΙΝΦΟΡΜ και το ΚΚΣΕ με επικεφαλής τον ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ φαίνεται να συναγωνίζεται επάξια το σοσιαλδημοκράτη-τροτσκιστή Μ.ΜΑΪΛΗ, ένα στέλεχος, όπως ήδη έχει σημειωθεί σε προηγούμενο σημείωμα για την Ε.ΜΠΕΛΛΟΥ, «πολύ περιορισμένων πολιτικών ικανοτήτων και με εξαιρετικά χαμηλό θεωρητικό επίπεδο («Κανέλλειου» επιπέδου), αφού τα χρουστσοφικά-σοσιαλδημοκρατικά-τροτσκιστικά πολιτικά του φληναφήματα – πέρα απ’ τις αποσπασματικές γνώσεις ακόμα και σ’ αυτά τα πολιτικά-ιστορικά ζητήματα (δεν ενδιαφέρουν εδώ οι διαστρεβλώσεις) – προδίδουν χονδροειδή άγνοια και κραυγαλέα αγραμματοσύνη σε οικονομικά και φιλοσοφικά ζητήματα, ένα πολιτικό στέλεχος, που έχει όμως ξεπεράσει και αφήσει κατά πολύ πίσω ακόμα και τους παλιούς του καθοδηγητές της προδοτικής χρουστσοφικής κλίκας των Κολιγιάννη-Παρτσαλίδη-Φλωράκη-Τσολάκη, κλπ., επειδή αυτοί ενδιαφέρθηκαν και διαμαρτυρήθηκαν ΜΟΝΟ για τη λεγόμενη «εθνική αστική τάξη» (ανύπαρκτη βέβαια), ενώ ο Μ.ΜΑΪΛΗΣ ενδιαφέρεται-διαμαρτύρεται για ΟΛΟΚΛΗΡΗ την αστική τάξη, μετεξελισσόμενος έτσι στον πιο ξετσίπωτο λακέ ΟΛΟΚΛΗΡΗΣ της ξενόδουλης-εθελόδουλης αστικής τάξης που ανέδειξε η ντόπια χρουστσοφική σοσιαλδημοκρατία απ’ το 1956 ως τα σήμερα»⁴

Η πρώτη ανοιχτή σφοδρή επίθεση σε ΚΚΕ-ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ του χρουστσοφικού σοσιαλδημοκράτη και νεόκοπου τροτσκιστή Μ.ΜΑΪΛΗ χρονολογείται απ’ τις αρχές Γενάρη του 2012 με ένα άρθρο του στο «Ριζοσπάστη» που βγήκε απροκάλυπτα και προκλητικά να αρνηθεί τις ΠΡΟΔΟΣΙΕΣ και τον ξενόδουλο-εθελόδουλο χαρακτήρα της αστικής τάξης, παίρνοντας την υπό την υπεράσπισή του – ως εκπρόσωπος και ηχηρό φερέφωνό της – και οργισμένα διαμαρτυρόμενος έκφρασε τη σφοδρότατη αντίθεσή του, επειδή αυτή «χαρακτηρίστηκε ξενόδουλη από γεννησιμιού της» («Ρ» 7-8/1/2012, σελ. 13) απ’ το επαναστατικό κομμουνιστικό κίνημα της χώρας, επιτιθέμενος σε ΚΚΕ-ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ χαρακτηρίζοντας την ανάλυσή τους «λαθεμένη» («η παραπάνω ανάλυση ήταν λαθεμένη»), όταν ακόμα η τροτσκιστική θέση της ηγεσίας του «Κ»ΚΕ περί «ιμπεριαλιστικής Ελλάδας» (!) δεν είχε ακόμα επισημοποιηθεί σε συνέδριο (αυτό έγινε στο 19^ο Συνέδριο) και ΔΕΝ είχε εγκαταλειφθεί ανοιχτά η μαρξιστική θέση της ΕΞΑΡΤΗΣΗΣ της χώρας απ’ τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, προχωρώντας ταυτόχρονα και σε ανοιχτή επίθεση ενάντια στο επαναστατικό μαρξιστικό «Πρόγραμμα και Καταστατικό» της Γ’ ΚΔ , γράφοντας: «βεβαίως, η παραπάνω ανάλυση δεν ήταν μόνο ή κυρίως πρόβλημα του Ζαχαριάδη. Ήταν γενικότερη αδυναμία του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος να αναλύσει αντικειμενικά την κατάσταση και για τις χώρες με μέσο επίπεδο καπιταλιστικής ανάπτυξης» («Ρ» 7-8/1/2012, σελ. 13) και συνεχίζοντας την επίθεσή του σε ΚΚΕ-ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ γράφει: «η εξάρτηση αποδόθηκε στη λεγόμενη προδοσία του έθνους από την αστική τάξη», «η καπιταλιστική καθυστέρηση της Ελλάδας… αποδόθηκε στην εξάρτηση», κ.λπ. κλπ..

Έτσι, ο Μ.ΜΑΪΛΗΣ, σε σχέση με τους δασκάλους και καθοδηγητές του, είναι αυτός ΠΡΩΤΟΣ που: πρώτο, «ξεπλένει» στο σύνολό της την ξενόδουλη-εθελόδουλη αστική τάξη απ’ τις ΠΡΟΔΟΣΙΕΣ της, ενώ αυτοί είχαν ΜΟΝΟ ένα τμήμα της «ξεπλύνει» δηλ. τη λεγόμενη «εθνική αστική τάξη» (ανύπαρκτη βέβαια), δεύτερο, «ξεπλένει» όλες τις ΣΗΜΕΡΙΝΕΣ προδοσίες της, και τρίτο, ΕΠΙΠΛΕΟΝ «ξεπλένει» και ΑΝΑΔΡΟΜΙΚΑ ολόκληρη την αντιδραστική αστική τάξη απ’ τις σχεδόν 2 αιώνες ΠΡΟΔΟΣΙΕΣ της, κάτι που ΔΕΝ είχαν πράξει οι καθοδηγητές του Κολιγιάννης-Παρτσαλίδης-Φλωράκης-Τσολάκης, κλπ.

Επομένως, ΑΚΡΙΒΩΣ για ΟΛΑ αυτά, ο Μ.ΜΑΪΛΗΣ δεν είναι ΜΟΝΟ ο πιο ξετσίπωτος λακές ΟΛΟΚΛΗΡΗΣ της ξενόδουλης-εθελόδουλης αστικής τάξης που ανέδειξε η ντόπια χρουστσοφική σοσιαλδημοκρατία απ’ το 1956 ως τα σήμερα, αλλά και ένας απ’ τους πιο συνειδητούς πράκτορες του κεφαλαίου στις γραμμές της σημερινής σοσιαλδημοκρατικής ηγεσίας του «Κ»ΚΕ.

Δεν μπορεί βέβαια ο Μ. ΜΑΪΛΗΣ να χαρακτηριστεί αποστάτης – αυτό θα ήταν λαθεμένο αλλά και προφανώς, «άδικο» – αφού δεν υπήρξε ΠΟΤΕ κομμουνιστής και μαρξιστής, γιατί λόγω ηλικίας, ήταν απ’ την αρχή οπαδός και στη συνέχεια μέλος ενός αστικού σοσιαλδημοκρατικού τύπου κόμματος, όπως το «Κ»ΚΕ (1956), που δεν ήταν παρά το αστικό έκτρωμα της βίαιης επέμβασης των προδοτών σοβιετικών χρουστσοφικών ρεβιζιονιστών της αποστάτριας κλίκας των ΧΡΟΥΣΤΣΟΦ-ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ-ΜΙΚΟΓΙΑΝ-ΣΟΥΣΛΟΦ , κλπ., και το οποίο αντικατέστησε, μετά τη βίαιη διάλυσή του, το επαναστατικό λενινιστικό-σταλινικό ΚΚΕ 1918-55 που αντιτάχθηκε και ΑΠΕΡΙΨΕ το προδοτικό ρεύμα του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού μ’ επικεφαλής το μεγάλο επαναστάτη κομμουνιστή ηγέτη ΝΙΚΟ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ, ο οποίος τελικά, μετά 17 χρόνια εξορίας, δολοφονήθηκε, τον Αύγουστο 1973, στο Σουργκούτ της Σιβηρίας απ’ τη σοσιαλφασιστική προδοτική κλίκα των ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ-ΦΛΩΡΑΚΗ.

Η νέα προδοτική θέση, «ξεπλύματος» της αστικής τάξης από τις ΠΡΟΔΟΣΙΕΣ 2 αιώνων και τις τωρινές του ξετσίπωτου λακέ του κεφαλαίου Μ. ΜΑΪΛΗ αλλά και ολόκληρης της ηγεσίας του «Κ»ΚΕ βρίσκεται ΣΗΜΕΡΑ στην υπηρεσία των ταξικών συμφερόντων της ξενόδουλης-εθελόδουλης αστικής τάξης και είναι διαμετρικά ΑΝΤΙΘΕΤΗ με τη μαρξιστική θέση του ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ σύμφωνα με την οποία: «η πολιτική του αστοτσιφλικάδικου πολιτικού κόσμου από τότε που υπάρχει ανεξάρτητο πολιτικό κράτος μέχρι σήμερα δεν ήταν στην ουσία της ούτε εθνική ούτε ανεξάρτητη… γιατί η σύνδεση και η υποταγή μας στο ξένο κεφάλαιο εξυπηρετεί απόλυτα τα οικονομικά τους συμφέροντα σε βάρος του λαού και του τόπου… η αστική τάξη στην Ελλάδα κι ο πολιτικός της κόσμος πρόδωσαν την αστικοδημοκρατική αποστολή τους» (Ν. Ζαχαριάδης: «Ιστορικά διλήμματα» σελ. 208, Αθήνα 2011 και ΚΟΜΕΠ, τχ. 42, Σεπτέμβρης 1945, σελ.30-35), ενώ αργότερα, το 1952, «η 3^η ευρεία Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ» στην «Απόφασή» της, αξιολογώντας και το έργο του Στάλιν: «Οικονομικά προβλήματα του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ» και το Λόγο του στο 19^ο Συνέδριο, μεταξύ άλλων, τονίζει: «και στην Ελλάδα η αστική τάξη, η πλουτοκρατία πέταξε στο βούρκο τη σημαία της εθνικής τιμής και ανεξαρτησίας, τη σημαία των δημοκρατικών ελευθεριών… η μεγαλοαστική τάξη όλο και πιο ανοιχτά, ξεκόβει οριστικά απ’ τα συμφέροντα του έθνους… μετατρέπεται σε αντεθνικό, ξενοκίνητο κοσμοπολίτικο εξάρτημα του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού. Πατριωτισμός και έθνος απ’ τη μια και πλουτοκρατία και εθνοπροδοσία απ’ την άλλη, είναι δυο αντίπαλες, ανειρήνευτες εθνικές παρατάξεις… ο Στάλιν μας παρέδωσε τη σημαία της πάλης για την εθνική ανεξαρτησία, τις δημοκρατικές ελευθερίες, για την ειρήνη. Κάτω απ’ τη σημαία αυτή μπορούμε και πρέπει να ενώσουμε όλο το λαό, που μισάει την αμερικανοκρατία και τους προσκυνημένους εθνοπροδότες». («Το ΚΚΕ, επίσημα κείμενα», τόμος 7^ος 1949-1955, σελ. 327-328, Αθήνα 1995).

3. Τα φιλο-ΧΙΤΛΕΡΙΚΑ Χρουστσο-τροτσκιστικά σοσιαλδημοκρατικά μυθεύματα του τροτσκιστή σοσιαλδημοκράτη Μ.ΜΑΪΛΗ

Β΄ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ

A. ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ της Γ΄ ΚΔ – ΣΤΑΛΙΝ. Η νέα, όχι όμως και πρώτη, σφοδρότατη απ’ τα ΔΕΞΙΑ επίθεση του «βαμμένου» τροτσκιστή αντισταλινικου-αντιζαχαριαδικού χρουστσοφικού σοσιαλδημοκράτη Μ.ΜΑΪΛΗ κατευθύνεται και πάλι ενάντια στη επαναστατική μαρξιστική στρατηγική της Γ΄ Κομμουνιστικής Διεθνούς (δηλ. εναντίον της επαναστατικής γραμμής ΟΛΩΝ των Κομμουνιστικών Κομμάτων, μαζί και του ΚΚΕ 1918-55) και ενάντια στο μεγάλο ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ – αρχιτέκτονα της μεγάλης αντιφασιστικής ΝΙΚΗΣ των λαών και μεγαλοφυή καθοδηγητή του παγκόσμιου προλεταριάτου. Γνωρίζοντας όμως το μεγάλο κύρος της Γ΄ΚΔ και του ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ στο προλεταριάτο και τους λαούς, ο θρασύδειλος αυτός λακές του κεφαλαίου και ένας απ’ τους πιο συνειδητούς πράκτορες της αστικής τάξης δεν τολμά, αποφεύγοντας κουτοπόνηρα, να τους κατονομάσει για να μη δημιουργήσει αντιδράσεις στο χώρο των μελών και οπαδών του «Κ»ΚΕ.

Γράφει σχετικά, διαστρεβλώνοντας προκλητικά και κατασυκοφαντώντας την επαναστατική γραμμή του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος, ο Μ.ΜΑΪΛΗΣ: «στη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα δεν μπόρεσε να διαμορφώσει επαναστατική στρατηγική για την κατάκτηση της εργατικής εξουσίας. Ενώ αρχικά ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος σωστά χαρακτηρίστηκε ως ιμπεριαλιστικός, στη συνέχεια εκτιμήθηκε ως αντιφασιστικός-πατριωτικός. Επιλέχθηκε η στρατηγική των αντιφασιστικών μετώπων… στρατηγική συναρτημένη με ένα κολοσσιαίας σημασίας γεγονός: την αυτοδιάλυση της Κομμουνιστικής Διεθνούς. Αυτή η στρατηγική δεν επιβεβαιώθηκε» («Ρ» 26/1/2014, σελ.17). Όλα αυτά τα πελώρια και χονδροειδέστατα ΨΕΥΔΗ είναι τα πασίγνωστα αντεπαναστατικά συκοφαντικά τροτσκιστικά ΜΥΘΕΥΜΑΤΑ.

Σε ελάχιστες γραμμές παρελαύνουν τεράστια, γιγαντιαίων διαστάσεων, χονδροειδή ΨΕΥΔΗ, αληθινά φαρμακερές αλειμμένες με τροτσκιστικό «μέλι» σαΐτες που εκτοξεύονται να πλήξουν θανάσιμα και κατευθείαν στην ΚΑΡΔΙΑ τη λαμπρότερη και πιο ματωμένη σελίδα του Διεθνούς Κομμουνιστικού κινήματος, αλλά και του Αντιφασιστικού κινήματος, διασύροντας και αμαυρώνοντας επικίνδυνα με τα γνωστά δηλητηριώδη φιλο-ΧΙΤΛΕΡΙΚΑ βέλη, που στις παραμονές, και κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου διοχετεύθηκαν, στο κομμουνιστικό και αντιφασιστικό κίνημα μέσω των αντεπαναστατών ΤΡΟΤΣΚΙΣΤΩΝ συνεργατών των γερμανών ναζιστών (δίκες της Μόσχας 1937-38, συμφωνία Τρότσκι-Ναζιστών, κλπ.) σε μια απέλπιδα προσπάθεια να αποπροσανατολίσουν και να διασπάσουν το Αντιφασιστικό κίνημα των λαών με ΕΝΑΝ και ΜΟΝΑΔΙΚΟ απώτερο αλλά κρυφό ΣΤΟΧΟ: να διασώσουν το Χιτλερο-φασισμό απ’ τη βέβαιη καταστροφική του ήττα που του προετοίμαζε τότε η επαναστατική στρατηγική της Γ’ ΚΔ και του ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ που ολοκληρώθηκε με την τοποθέτηση της Κόκκινης Σημαίας στο Reichstag του Βερολίνου το Μάη του 1945.

Ο Μ.ΜΑΪΛΗΣ, ακολουθώντας επίσης την ίδια κουτοπόνηρη τακτική του δασκάλου του ΝΙΚΗΤΑ ΧΡΟΥΣΤΣΟΦ, δεν τολμάει να πει ανοιχτά την πραγματική του γνώμη δηλ. ότι η «αυτοδιάλυση της Κομμουνιστικής Διεθνούς είναι ένα κολοσσιαίας σημασίας ΛΑΘΟΣ» (!) και αντ’ αυτού γράφει παραπλανητικά για εξαπάτηση αφελών κομμουνιστών: «στρατηγική συναρτημένη με ένα κολοσσιαίας σημασίας γεγονός: την αυτοδιάλυση της Κομμουνιστικής Διεθνούς» (!).

Το ΠΡΩΤΟ χοντροειδέστατο και προκλητικότατο ΨΕΥΔΟΣ του Μ.ΜΑΪΛΗ είναι ότι ΤΑΧΑ το επαναστατικό κομμουνιστικό κίνημα ΔΕΝ είχε «επαναστατική στρατηγική»(!). Όμως οι επαναστάτες κομμουνιστές απαντούν ευθέως σ’ αυτόν το θλιβερό και ξετσίπωτο λακέ του κεφαλαίου και πράκτορα της ξενόδουλης-εθελόδουλης αντιδραστικής αστικής τάξης πως ΕΙΧΕ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ, κι αυτή ήταν: η επαναστατική γραμμή της Γ’ ΚΔ δηλ. η γραμμή της ΕΝΟΠΛΗΣ ΠΑΛΗΣ του προλεταριάτου και των αντιφασιστικών μετώπων της ΚΔ, κάτω απ’ την καθοδήγηση των Κομμουνιστικών Κομμάτων, για τη συντριβή του φασισμού, την απελευθέρωση των λαών και για την ΚΑΤΑΚΤΗΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ απ’ την εργατική τάξη και τους συμμάχους της. Και εκεί που αυτή η επαναστατική στρατηγική της ΚΔ ΕΦΑΡΜΟΣΤΗΚΕ οδήγησε στην απελευθέρωση των χωρών απ’ το Ναζι-φασισμό αλλά και στην ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΑΠ’ ΤΟ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟ και τους συμμάχους του, όπως σε σειρά χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης αλλά και στις γειτονικές χώρες Βουλγαρία, Γιουγκοσλαβία και Αλβανία. Στην Ελλάδα που το ΚΚΕ και το ΕΑΜο-ΕΛΑΣίτικο Αντιφασιστικό κίνημα ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΘΗΚΑΝ και ΕΓΚΑΤΕΛΕΙΨΑΝ την επαναστατική γραμμή της ΚΔ το Κίνημα υποτάχθηκε στους άγγλους ιμπεριαλιστές και ΠΡΟΔΟΘΗΚΕ απ’ τη δεξιά οπορτουνιστική ηγεσία, μ’ επικεφαλής τον πράχτορα της Ιντέλιντζενς Σέρβις Γ.ΣΙΑΝΤΟ, που ΠΑΡΕΔΟΣΕ την ΕΞΟΥΣΙΑ στους άγγλους ιμπεριαλιστές και στους ντόπιους μοναρχοφασίστες με τις ΠΡΟΔΟΤΙΚΕΣ Συμφωνίες Λιβάνου-Καζέρτας-Βάρκιζας, μ’ αποκορύφωμα την παράδοση των όπλων. Κι ΑΚΡΙΒΩΣ αυτά αποκρύβει απ’ την εργατική τάξη και το λαό, προφανώς και απ’ τους κομμουνιστές και αντιφασίστες, ο χρουστσοφικός σοσιαλδημοκράτης τροτσκιστής Μ.ΜΑΪΛΗΣ και η παρέα του, που, με κάθε ευκαιρία, χαρακτηρίζει την ΠΡΟΔΟΣΙΑ του Κινήματος απλά «λάθη»(!) («λάθη, όπως η συμφωνίες του Λιβάνου, της Καζέρτας και της Βάρκιζας!» «Ρ»7/10/1012, σελ.16) και παίρνει υπό την υπεράσπισή του τον προδότη και πράκτορα των άγγλων Γ. ΣΙΑΝΤΟ (οι δεξιοί οπορτουνιστές του «Κ»ΚΕ τον έχουν εδώ και δεκαετίες αποκαταστήσει).

Το επαναστατικό κομμουνιστικό και λαϊκό κίνημα τόσο στην Ελλάδα όσο και αλλού ΔΕΝ οδηγήθηκε σε ήττα εξαιτίας της ΕΦΑΡΜΟΓΗΣ της επαναστατικής γραμμής της Γ’ ΚΔ αλλά για τον ακριβώς ΑΝΤΙΘΕΤΟ λόγο: εξαιτίας της εγκατάλειψης και ΠΡΟΔΟΣΙΑΣ αυτής της επαναστατικής γραμμής. Και ΑΚΡΙΒΩΣ αυτή την επαναστατική γραμμή της Γ’ ΚΔ εξέφραζε, με μέγιστη σαφήνεια, «ΤΟ 1^ο ΑΝΟΙΧΤΟ ΓΡΑΜΜΑ» του μεγάλου και αγαπημένου Αρχηγού του «Κ»ΚΕ ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ όταν σημείωνε: «έπαθλο για τον εργαζόμενο Λαό και επιστέγασμα για το σημερινό του αγώνα, πρέπει να είναι και θα είναι, μια καινούργια Ελλάδα της Δουλιάς, της Λευτεριάς, λυτρωμένη από κάθε ιμπεριαλιστική εξάρτηση και από κάθε εκμετάλλευση, μ’ ένα πραγματικό παλλαϊκό πολιτισμό» (αυτή τη βασική μαρξιστική θέση ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ-ΚΚΕ για την ΚΑΤΑΧΤΗΣΗ της ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ αποσιωπά πάντα, συστηματικά και σκόπιμα ο Μ.ΜΑΪΛΗΣ). Και ΑΚΡΙΒΩΣ αυτή την επαναστατική γραμμή κατάληψης της ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ εγκατέλειψαν οι διάφοροι σημερινοί ΜΑΪΛΗΔΕΣ της Κατοχής, ΠΡΟΔΙΝΟΝΤΑΣ την εργατική τάξη και το λαό με τις συμφωνίες ΛΙΒΑΝΟΥ- ΚΑΖΕΡΤΑΣ-ΒΑΡΚΙΖΑΣ και την ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΤΩΝ ΟΠΛΩΝ, που δεν είναι απλά «ΛΑΘΗ», όπως ισχυρίζονται οι δεξιοί οπορτουνιστές, αλλά ΠΡΟΔΟΣΙΕΣ.

Είναι όμως γνωστό στους επαναστάτες μαρξιστές κομμουνιστές ότι ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος ΟΡΘΑ χαρακτηρίστηκε αργότερα ως «αντιφασιστικός» απ’ την Γ΄ΚΔ δηλ. απ’ το σύνολο των επαναστατικών κομμουνιστικών κομμάτων (μαζί και το ΚΚΕ) – μελών-τμημάτων της ΚΔ και προφανώς και απ’ το μεγάλο καθοδηγητή του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος και κλασικό του μαρξισμού ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ, ο οποίος αναλύοντας μαρξιστικά τις ΔΙΑΦΟΡΕΣ μεταξύ του Α΄ και Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου σημείωνε ΟΡΘΟΤΑΤΑ, το 1946, μετά τη λήξη του πολέμου, στο «Λόγο του προς τους εκλογείς» του: «γι’ αυτό ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος ενάντια στα κράτη του άξονα είχε από την πρώτη μέρα χαρακτήρα πολέμου αντιφασιστικού, απελευθερωτικού, που ένας από τους σκοπούς του ήταν και η αποκατάσταση των δημοκρατικών ελευθεριών. Η είσοδος της Σοβιετικής Ένωσης στον πόλεμο ενάντια στα κράτη του άξονα δε μπορούσε παρά να δυναμώσει – και πραγματικά δυνάμωσε – τον αντιφασιστικό και απελευθερωτικό χαρακτήρα του δεύτερου παγκόσμιου πολέμου. Πάνω σ’ αυτή τη βάση δημιουργήθηκε ο αντιφασιστικός συνασπισμός της Σοβιετικής Ένωσης, των Ενωμένων Πολιτειών, της Μεγάλης Βρετανίας και των άλλων φιλελεύθερων κρατών, που έπαιξε αποφασιστικό ρόλο στην υπόθεση της συντριβής των ενόπλων δυνάμεων του άξονα. Έτσι έχει το ζήτημα της γέννησης και του χαρακτήρα του δεύτερου παγκόσμιου πολέμου»^5.

Η συνολική επαναστατική στρατηγική της Γ΄ΚΔ, που προέκυψε μετά από τη μαρξιστική ανάλυση εκείνης της περίπλοκης, πολυσύνθετης και εξαιρετικά κρίσιμης ιστορικής περιόδου, όπως διατυπώθηκε στο 7^ο Συνέδριο της ΚΔ με εισηγητή το μεγάλο βούλγαρο κομμουνιστή επαναστάτη και ήρωα της Λειψίας GEORGI DIMITROV⁶ και συμπληρώθηκε στη συνέχεια (Αντιφασιστικό Μέτωπο, Σύμφωνο μη επίθεσης Σοβ. Ένωσης-Γερμανίας, αυτοδιάλυση της ΚΔ, κλπ. κλπ.) υπήρξε η ΜΟΝΗ επαναστατική μαρξιστική στρατηγική που εφαρμόστηκε απ’ το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα στις παραμονές και κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκόσμιου Πόλεμου, που επέτρεψε τη επιτυχή αντιμετώπιση του ΦΑΣΙΣΜΟΥ και ΝΑΖΙ-ΦΑΣΙΣΜΟΥ, τη νικηφόρα πολιτικο-ιδεολογική και πρωτίστως στρατιωτική αντιμετώπιση του φασιστικού ιμπεριαλιστικού Άξονα Βερολίνο-Ρώμη-Τόκιο, αλλά και με μαεστρία εκμεταλλεύτηκε τις ενδοιμπεριαλιστικές αντιθέσεις, γεγονός που δεν αμφισβητείται ούτε απ’ τους ιμπεριαλιστές ηγέτες όπως ο αντικομμουνιστής Τσόρτσιλ που αναγκάστηκε να παραδεχθεί ότι ο ΣΤΑΛΙΝ «ήταν ο άνθρωπος ο οποίος εκμηδένισε τον εχθρό του με τη βοήθεια του ίδιου του εχθρού του, μάλιστα ανάγκασε κι εμάς, που μας ονόμασε ιμπεριαλιστές να πολεμήσουμε ενάντια στους ιμπεριαλιστές»⁷, η ΜΟΝΗ μαρξιστική στρατηγική του προλεταριάτου και των λαών που η ΟΡΘΟΤΗΤΑ της έχει κριθεί ΟΡΙΣΤΙΚΑ στην ιστορική πράξη και δεν επιδέχεται καμιά ΠΛΕΟΝ συζήτηση – σ’ αντιπαράθεση με τις αντιμαρξιστικές απόψεις των τροτσκιστών και διάφορων άλλων οπορτουνιστών που βρέθηκαν ΑΜΕΣΑ στην υπηρεσία των επιθετικών δυνάμεων του φασιστικού-ναζι-φασιστικού Άξονα. ΣΗΜΕΡΑ, 70 ολόκληρα χρόνια απ’ την αντιφασιστική ΝΙΚΗ, οι τωρινές φιλο-ΧΙΤΛΕΡΙΚΕΣ απόψεις των όψιμων φιλο-ΧΙΤΛΕΡΙΚΩΝ ξετσίπωτων λακέδων του κεφαλαίου τύπου Μ.ΜΑΪΛΗ – αφού τότε αυτές δεν κατάφεραν , ευτυχώς , να διασώσουν το γερμανικό ναζι-φασισμό από τη μεγάλη καταστροφική HTTA – αποτελούν το καλύτερο τιμητικό μνημόσυνο στους τάφους των Ναζι-φασιστών στο ΒΕΡΟΛΙΝΟ. .

Το ΔΕΥΤΕΡΟ πελώριο ΨΕΥΔΟΣ δηλ. ο ισχυρισμός-ΦΑΝΤΑΣΙΩΣΗ του τροτσκιστή σοσιαλδημοκράτη Μ.ΜΑΪΛΗ, ότι ΤΑΧΑ η επαναστατική στρατηγική της Γ’ ΚΔ «δεν επιβεβαιώθηκε» («Ρ» 26/1/2014, σελ.17) αποτελεί: πρώτο, χονδροειδέστατο ΨΕΥΔΟΣ, δεύτερο, διαψεύδεται από την ιστορική πραγματικότητα της καταστροφικής στρατιωτικής ΗΤΤΑΣ του ναζι-φασισμού, και τρίτο, αποτελεί απλά ΦΑΝΤΑΣΙΩΣΗ και κρυφή ανεκπλήρωτη επιθυμία-ελπίδα μόνο των όπου γης φιλο-ΧΙΤΛΕΡΙΚΩΝ. Η αντιδραστική ΦΑΝΤΑΣΙΩΣΗ – πολύ μεγαλύτερου μεγέθους εκείνης των γερμανών ΧΙΤΛΕΡΙΚΩΝ ναζι-φασιστών μετά την ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΗ τους ήττα στο «ΣΤΑΛΙΝΓΚΡΑΝΤ» – του Μ.ΜΑΪΛΗ ότι η επαναστατική στρατηγική της ΚΔ και του ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ «δεν επιβεβαιώθηκε» (!) ΣΗΜΑΙΝΕΙ ότι: ΔΕΝ ΗΤΤΗΘΗΚΕ ο γερμανικός χιτλερικός ναζι-φασισμός, ΔΕΝ ΜΠΗΚΕ στο Βερολίνο ο Κόκκινος Στρατός, ΔΕΝ τοποθετήθηκε η ΚΟΚΚΙΝΗ ΣΗΜΑΙΑ στο Reichstag το Μάη του 1945, ΔΕΝ έγιναν σειρά χώρες σοσιαλιστικές, ΔΕΝ δημιουργήθηκε το σοσιαλιστικό στρατόπεδο.

Τέτοιες αντιδραστικές φιλο-ΧΙΤΛΕΡΙΚΕΣ αλλά και σχιζοφρενικού χαρακτήρα ΠΑΛΑΒΡΕΣ μόνο ο Μ.ΜΑΪΛΗΣ είναι σε θέση να ξεφουρνίζει, σχιζοφρενικές ΠΑΛΑΒΡΕΣ ίδιου μεγέθους με κείνες των πιο ακραίων ομοΪδεατών του τροστσικιστών χυδαίων λασπολόγων του ΣΤΑΛΙΝ, όπως κάποιος ονόματι ΧΡΗΣΤΟΣ ΚΕΦΑΛΗΣ*, απ’ τους πιο αδίστακτους και η πιο ακραία περίπτωση χυδαιότητας επαγγελματία λασπολόγου σ’ ολόκληρη ίσως την Ευρώπη που το 2012 έγραφε «ευφυώς» και «θριαμβευτικά» φιλο-ΧΙΤΛΕΡΙΚΑ αντιδραστικά-σχιζοφρενείς ΠΑΛΑΒΡΕΣ: «ο Στάλιν επιδίδεται ουσιαστικά σε φιλο-ναζιστική προπαγάνδα, την ώρα που οι ναζί βρίσκονται έξω από τη Μόσχα» (!) και παρακάτω ότι δήθεν «ο Στάλιν και οι συνεργάτες του εκτιμούσαν τότε την επικράτηση των ναζί ως εξέλιξη θετική για την ΕΣΣΔ επειδή όξυνε τις ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις, και αυτό επιχειρείται να δικαιωθεί βεβαιώνοντας ότι ο ναζισμός ήταν ως το 1938 προοδευτικός και έγινε αντιδραστικός μόνο στη συνέχεια»(!)⁸, επικαλούμενος μια ανύπαρκτη ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΗ συνομιλία του ΣΤΑΛΙΝ με τον Heinz Neumann (6.7.1902-26.11.1937), μετέπειτα εκτελεσμένο αντεπαναστάτη προδότη, που περιέχεται στο αντικομμουνιστικό βιβλίο της επίσης αντιδραστικής γυναίκας του Margarete Neumann με το χαρακτηριστικό τίτλο: M.Buber-Neumann: «Under two Dictators», Victor Gollancz, London 1950 (γερμανικά 1949). Απίστευτες φιλο-ΧΙΤΛΕΡΙΚΕΣ απόψεις και αθλιότητες, κι όμως αληθινές, ενός έξαλλου, αχαλίνωτου και γελοίου αντισταλινικού λασπολόγου του οποίου ο εκτραχηλισμός και η φιλο-ΧΙΤΛΕΡΙΚΗ κατρακύλα δεν γνωρίζουν όρια.

Η φιλο-ΧΙΤΛΕΡΙΚΗ στάση του τροτσκιστή σοσιαλδημοκράτη Μ.ΜΑΪΛΗ προκύπτει καθαρά και από μια άλλη σημαντική πολιτική στάση: απ’ την πεισματική ΑΡΝΗΣΗ του αλλά και της χρουστσοφικής ηγεσίας του «Κ»ΚΕ να καταγγείλουν ως φιλο-ΧΙΤΛΕΡΙΚΗ ΠΡΑΞΗ τη μετονομασία (Νοέμβρης 1961) απ’ τα αφεντικά τους ΧΡΟΥΣΤΣΟΦ-ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ κλπ., του Συμβόλου της ΗΤΤΑΣ των Ναζι-φασιστών Χιτλερικών, «ΣΤΑΛΙΝΓΚΡΑΝΤ» σε «ΒΟΛΓΚΟΓΚΡΑΝΤ», και εξαφανίζοντας από παντού το όνομα του ΣΤΑΛΙΝ, πράγμα που ΔΕΝ έπραξε καμία άλλη καπιταλιστική και ιμπεριαλιστική χώρα, σεβόμενες τη μεγάλη και αποφασιστική ΣΥΜΒΟΛΗ του ΣΤΑΛΙΝ στην ΗΤΤΑ του χιτλεροφασισμού, απ’ την οποία, προφανώς, εξαρτήθηκε πρωτίστως η σωτηρία τους από τους γερμανούς Ναζι-φασίστες.

Β. Η περίπτωση ΕΛΛΑΔΑΣ-ΙΤΑΛΙΑΣ-ΓΑΛΛΙΑΣ. ΔΕΝ ήταν η ΕΦΑΡΜΟΓΗ της επαναστατικής γραμμής της ΚΔ δηλ. η δήθεν αδυναμία διαμόρφωσης «επαναστατικής στρατηγικής για την κατάκτηση της εργατικής εξουσίας», όπως ισχυρίζεται ο σοσιαλδημοκράτης τροστσικιστής Μ. ΜΑΊΛΗΣ, που ματαίωσε την ΚΑΤΑΛΗΨΗ της ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ απ το προλεταριάτο σ’ αυτές τις χώρες, αλλά ακριβώς ΑΝΤΙΘΕΤΑ συνέβηκε, όπως για την Ελλάδα προαναφέρθηκε: ήταν η ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΗ της επαναστατικής γραμμής και η ΠΡΟΔΟΣΙΑ της που οδήγησε σε ματαίωση της ΚΑΤΑΛΗΨΗΣ της ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ. Δεν θα γίνει εκτενέστερη αναφορά αλλά θα μνημονευθεί μόνο η μαρξιστική εκτίμηση του συντρόφου Ε. Χότζα που αναφερόμενος στη δράση και στάση των ΚΚ Γαλλίας-ΚΚ Ιταλίας και διερωτώμενος πως θα μπορούσε να χαρακτηρίσει κανείς τη στάση τους σημειώνει πως αν: μιλήσει κανείς «ωμά: προδοσία απέναντι στην επανάσταση, ευγενικά: μια οπορτουνιστική, φιλελεύθερη γραμμή» (ENVER HOXHA: «Eurokommunismus ist Antikommunismus», σελ. 79, Dortmund 1980).

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΙΚΑ: αποκλειστικός ΣΤΟΧΟΣ και των πρόσφατων, αλλά και των παλιότερων, αντιμαρξιστικών ρεφορμιστικών αρθριδίων του Μ.ΜΑΪΛΗ είναι ΜΟΝΟ ένας: η σιωπηρή ΔΙΑΣΩΣΗ της αντεπαναστατικής σοσιαλδημοκρατικής γραμμής του 20^ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ (Φλεβάρης 1956), μια προσπάθεια καταδικασμένη σε παταγώδη αποτυχία, ΔΙΑΣΩΣΗ που προσπαθεί να πετύχει: πρώτο με τη σφοδρότατη και απ’ τα ΔΕΞΙΑ επίθεση στην επαναστατική γραμμή της Γ’ Κομμουνιστικής Διεθνούς, δεύτερο, τη συστηματική αποφυγή κριτικής και ΑΡΝΗΣΗ καταδίκης και ΑΠΟΡΡΙΨΗΣ της αντεπαναστατικής γραμμής του 20^ου Συνεδρίου (ας προσεχθεί ότι όχι μόνο ΔΕΝ απορρίπτει αυτή τη γραμμή μα ούτε καν αναφέρει το 20^ο Συνέδριο στην 3σέλιδη «ομιλία» του «Ρ» 26/1/2014, σελ. 15-17), τρίτο, τη συστηματική ΑΠΟΔΟΣΗ της ρεφορμιστικής γραμμής του 20^ου Συνεδρίου («ειρηνικός κοινοβουλευτικός δρόμος», κλπ.) στην επαναστατική γραμμή της Γ΄ΚΔ όταν μνημονεύει περιπτώσεις μετά το 1956, όπως της Ινδονησίας, της Χιλής, κλπ. που ΔΕΝ έχουν απολύτως καμιά σχέση με την επαναστατική γραμμή της βίαιης-ένοπλης προλεταριακής επανάστασης της ΚΔ, αλλά αποκλειστικά με τον αντεπαναστατικό σοσιαλδημοκρατικό «ειρηνικό κοινοβουλευτικό δρόμο» που καταδεικνύουν και την πλήρη χρεοκοπία των σοσιαλδημοκρατικών απόψεων του 20^ου Συνεδρίου, τέταρτο, τη σκόπιμη συνειδητή ταύτιση των ΔΥΟ ποιοτικά εντελώς διαφορετικών ιστορικών περιόδων της Σοβιετικής Ένωσης: οικοδόμηση του σοσιαλισμού-κομμουνισμού (1917-1953) – ΠΑΛΙΝΟΡΘΩΜΕΝΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ (1953-1991) και των διαμετρικά ΑΝΤΙΘΕΤΩΝ πολιτικών γραμμών: μαρξιστική επαναστατική γραμμή των ΚΟΜΙΤΕΡΝ-ΚΟΜΙΝΦΟΡΜ - αντεπαναστατική σοσιαλδημοκρατική γραμμή του 20^ου Συνεδρίου.

---------

1 «Πρόγραμμα του ΚΚΕ», σελ.12, Αθήνα 2013

2 Ν.Σ.Χρουστσιοφ: «Λογοδοσία της ΚΕ του ΚΚΣΕ στο ΧΧ Συνέδριο», σελ.6, «Πολιτικές και λογοτεχνικές εκδόσεις» 1956

3 PROZESSBERICHT UEBER DIE STRAFSACHE DES SOWJETFEINDLICHEN TROTSKISTISCHEN ZENTRUMS, σελ. 5, MOSKAU 1937, HERAUSGEGEBEN VOM VOLKSKOMMISARIAT FUER JUSTIZWESEN DER UDSSR (σελίδες 1-636)

4 «ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ» Νο 394, σελ.4, 1-31 Γενάρη 2014

5 Ι.Β.ΣΤΑΛΙΝ: Λόγος στους εκλογείς μου, σελ.9-10, εκδ. «Τα νέα βιβλία», Αθήνα 1946

6 GEORGI DIMITROV: «Arbeiterklasse gegen Faschismus» (Bericht, erstattet am 2. August 1935 zum 2. Punkt der Tagesordnung des Kongresses: Die Offensive des Faschismus und die Aufgaben der Kommunistischen Internationale im Kampf für die Einheit der Arbeiterklasse gegen den Faschismus, s. 1-140, Prometheus Verlag, Straßburg 1935)

7 ΝΙΚΑΝΔΡΟΣ ΚΕΠΕΣΗΣ: Μαρξισμός-Λενινισμος και Προλεταριακός Διεθνισμός, στη μνήμη του ηγέτη του ΚΚΕ Νίκου Ζαχαριάδη, σελ 15, Εκδ. Μαυρίδη, Αθήνα 2007

8 «ΜΑΡΞΙΣΤΙΚΗ ΣΚΕΨΗ», τόμος 6^ος, σελ. 126, Ιούλιος-Σεπτέμβριος 2012

***

*ΣΗΜΕΙΩΣΗ: «ΜΑΡΞΙΣΤΙΚΗ ΣΚΕΨΗ» - Χ. ΚΕΦΑΛΗΣ. Ο Χ. Κεφαλής εκδίδει το τριμηνιαίο «περιοδικό» με τον ψευδεπίγραφο τίτλο «ΜΑΡΞΙΣΤΙΚΗ ΣΚΕΨΗ» – πλούσιο και ανθηρό «περιβόλι» αστικών παραδοσιακών και ρεφορμιστικών απόψεων που δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με το μαρξισμό, αληθινός «σκουπιδότοπος» αντιδραστικών αστικών απόψεων, ένα «έντυπο» που «ραντίζει» τα ανυποψίαστα κεφάλια της νεολαίας με λογής-λογής αντιδραστικά «άχυρα» της αστικής ιδεολογίας και των διαφόρων ρεφορμιστικών παραλλαγών της. Επιπλέον η συστηματική ψευδολογία και η μόνιμη εμετική χυδαιολογία υποβιβάζουν το «έντυπο» σε κιτρινοφυλλάδα πεζοδρομιακού χαρακτήρα.

Ο εκδότης - διευθυντής του, μια εντελώς τυπική και απ’ τις πιο ακραίες περιπτώσεις μικροαστού που φλυαρεί ακατάσχετα επί παντός επιστητού, «κολυμπώντας» λαχανιασμένος σ’ ένα απέραντο πέλαγος άγνοιας και αγραμματοσύνης, συστηματικών διαστρεβλώσεων και χυδαίων, σχιζοφρενικού χαρακτήρα, αντισταλινικών λασπολογιών, προσπαθώντας απεγνωσμένα μα και ανεπιτυχώς να συγκαλύψει τη γύμνια και να υποκαταστήσει τη γνώση με μια άφθαστη και παροιμιώδη λεξιθηρία και λεξιλαγνεία. Αυτοσυστήνεται ως «Χημικός και Συγγραφέας» (με το «συγγραφέας» προσπαθεί να προσδώσει «κύρος» στις μόνιμα ακατάσχετες φλυαρίες, στη χονδροειδή άγνοια θεμάτων -κυρίως φιλοσοφικών-οικονομικών κ.λπ. - τη χυδαία λασπολογία και στις άφθαστες αναρίθμητες σχιζοφρενικές παλάβρες).

Φανατικός οπαδός του αντεπαναστάτη μενσεβίκου Τρότσκι που απ’ το 1^ο τεύχος κιόλας οδύρεται, επειδή «ο Τρότσκι δεν ασχολήθηκε σε βάθος με τα θέματα της οικονομίας και δεν παρουσίασε κάποιο κλασικό έργο μαρξιστικής οικονομικής ανάλυσης» («ΜΣ», τ. 1^ος , σελ. 24, Ιανουάριος – Απρίλιος 2011) και έτσι αφού ο Τρότσκι δεν έγραψε, «έγραψε» γι’ αυτόν, συμπληρώνοντας το κενό, αργότερα «ο ERNST MANDEL» (προσέξτε σοβαρότητα !!!).

Γοητεύεται, πέραν του αντεπαναστάτη σοσιαλδημοκράτη τροτσκιστή, σαλτιμπάγκου Νικήτα Χρουστσώφ, από διάφορους και πολλούς δεξιούς οπορτουνιστές, μεταξύ των οποίων και απ’ τους ERNST MANDEL («αλλοτρίωση», «ανοιχτός μαρξισμός», άρνηση «απόλυτης εξαθλίωσης», κλπ.) και GEORG LUKACS, που και οι δυο τους γοητεύονται απ’ το γερμανό υπεραντιδραστικό κοινωνιολόγο Ναζι-φασίστα ARNOLD GEHLEN που στο βασικό φιλοσοφικο-ανθρωπολογικό του έργο «Der Mensch» (Berlin1941, σελ. 447-468) υμνεί τον Fuehrer-HITLER και το «oberstes Fuehrungssystem» του εθνικοσοσιαλισμού (σελ. 448): «θέλω να μιλήσω για τα Fuehrungssystemen, μια έκφραση, που βρίσκεται πολύ κοντά στη χρησιμοποιούμενη απ’ τον Alfred Rosenberg έκφραση des “Zuchtungsbildes”», ενώ ταυτόχρονα παριστάνει, εμφανίζεται και ποζάρει καμαρωτά-καμαρωτά ως «γνώστης», και μάλιστα ως «ειδικός» του πολύτομου και ογκώδους έργου του Ούγγρου ρεβιζιονιστή Georg Lukacs, τη στιγμή που εύκολα διαπιστώνεται απ’ τα σχετικά «γραπτά» του ότι το «γνωρίζει» μόνο, και εντελώς, αποσπασματικά (δεν ενδιαφέρει εδώ η ερμηνεία του), και μάλιστα όχι απ’ το πρωτότυπο αλλά από μεταφράσεις.

Διακρίνεται ως ταλαντούχος αντιγραφέας και άφθαστος στην τέχνη της «κακής» και αδέξιας συρραφής απόψεων (κυρίως σε θέματα φιλοσοφικά και οικονομικά, που αγνοεί και καθόλου δεν γνωρίζει αλλά και άλλα), παραθέτοντας σωρηδόν ονόματα διαφόρων διανοητών που όχι μόνο το περιεχόμενο των έργων τους δεν γνωρίζει, πολύ περισσότερο δεν έχει μελετήσει, αλλά ούτε καν τους τίτλους και το χρώμα των εξώφυλλων φαίνεται να γνωρίζει (δεν αποκλείεται όμως να είναι καλός «Χημικός», που εδώ δεν ενδιαφέρει). Το επίπεδο των άρθρων του είναι κατά πολύ χαμηλότερο εκείνου των διαφόρων Καλυβο-Γιανναράδων (π.χ. «εισαγωγή στη φιλοσοφία», κ.λπ.) του τόπου, που όμως τους ξεπερνάει σε διαστρεβλώσεις, ψευδολογία, αντισταλινική χυδαιολογία και λασπολογία κατά πολύ. Βρίζει «τους πάντες και τα πάντα» και π.χ. αποκαλεί, μεταξύ πολλών άλλων, τον Γκ. Αλεξαντρόφ ως «έναν από τους ημιμαθείς σταλινικούς καθηγητές» (!), κ.λπ. – κρίνοντας προφανώς εξ ιδίων τα αλλότρια – αφού ο ίδιος είναι εκείνος που υποφέρει μόνιμα από μια ακραίας και κλασικής μορφής «αυτοπεποίθηση και αυτοικανοποίηση ημιμάθειας».

Η άγνοια σε άπειρες περιπτώσεις δεν γνωρίζει όρια: όταν π.χ. αποδίδει στο GEORGI PLECHANOW τη ρήση «η διαλεκτική είναι η Άλγεβρα της επανάστασης», ενώ και οι πρωτοετείς φοιτητές της φιλοσοφικής που ασχολήθηκαν με το έργο του γνωρίζουν ότι η ρήση αυτή ανήκει στον A.I.HERZEN που όταν αναφέρθηκε στη διαλεκτική του HEGEL σημείωσε ότι «η φιλοσοφία του HEGEL είναι η Άλγεβρα της επανάστασης»( A.I.HERZEN: «Erinnerungen», Bd. I, σελ. 278-279, Basel-Leipzig 1931 και «Ausgewaehlte Philosophische Schriften, σελ. 543, Moskau 1949), επίπεδο άγνοιας ανάλογο εκείνου του φασιστοειδούς Π. Παναγιωτόπουλου που φορτσάτος-φορτσάτος είχε ξεφουρνίσει, πριν κάποια χρόνια απ’ το «βήμα» της Βουλής, την ουρανομήκη κοτσάνα για τις «γάτες του ΜΑΟ»(!), ή ακόμα χειρότερα ο ψευδής ισχυρισμός ότι στο αφιέρωμα για τον GEORGI PLECHANOW «παρουσιάζεται ένα από τα σχετικά άγνωστα κείμενα του Πλεχάνοφ, το δοκίμιό του Για την 60^η Επέτειο του Θανάτου του Χέγκελ» - δείγμα πρωτοφανούς έλλειψης πληροφόρησης και χονδροειδής άγνοια της βιβλιογραφίας, και μάλιστα από «συγγραφέα» (!) - αφού το τόσο «άγνωστο» αυτό κείμενο του PLECHANOW έχει, δυο φορές τουλάχιστον, εκδοθεί στα ελληνικά: μια το 1956 Γ.Β.Πλεχάνωφ: «Τα βασικά προβλήματα του μαρξισμού», σελ 128-164, εκδ. «φλόγα», Αθήνα 1956, και μια στη μακαρίτισσα πλέον χρουστσοφική «Επιστημονική Σκέψη».

Δεν έχει κανένα νόημα να απαριθμηθούν παραπέρα τα πολυπληθή «μαργαριτάρια», οι χυδαίες λασπολογίες, και οι άπειρες, πρωτοφανούς και χονδροειδούς άγνοιας, περιπτώσεις του Χ.Κεφαλή, αλλά δεν μπορεί να μη σημειωθεί, ότι έφτασε στο σημείο να γράψει ακόμα και σχετικό «άρθρο» για να ανασκευάσει το έργο του ΣΤΑΛΙΝ: «οικονομικά προβλήματα του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ» (1952) («γράφει» (!) φαίνεται για να καλύψει το κενό που άφησε ο E. MANDEL) – ένα «άρθρο»-μνημείο χονδροειδέστατης άγνοιας της μαρξιστικής πολιτικής οικονομίας του καπιταλισμού και του σοσιαλισμού-κομμουνισμού και των οικονομικών θεμάτων γενικότερα – στο οποίο δεν έχει τι να πρωτοθαυμάσει κανείς: την άγνοια, την άφθαστη χυδαιότητα ή τις φαιδρότητες και ανοησίες. Όμως επικαλείται, χωρίς τον παραμικρό δισταγμό, ακόμα και τον «επιφανή Ούγγρο μαρξιστή» LUKACS (όπως γράφει) ή αλλιώς, ακριβέστερα και γελοιωδέστερα, επιστρατεύει έναν «επιφανή μαρξιστή ΟΙΚΟΝΟΜΟΛΟΓΟ!» ( που υπάρχει μόνο στα αραχνιασμένα μυαλά του «αρθρογράφου»), τον GEORG LUKACS για να «ανασκευάσει» ένα οικονομικό έργο του Στάλιν δηλ. να προσδώσει «κύρος» στις πρωτοφανείς του αερολογίες και γελοιότητες.

Και ήταν τέτοιου μεγέθους η «τρικυμία εν κρανίω» όταν «έγραφε» που αναφέρει ότι παραθέτει απ’ το ανύπαρκτο βέβαια «Υστερόγραφό του στο δοκίμιο «η πάλη της προόδου και της αντίδρασης σήμερα»», ενώ η παραπομπή είναι απ’ την επιστολή του LUKACS (Βουδαπέστη 8/8/1962) στον Ιταλό ALBERTO CAROCCI (το σχετικό αυτό απόσπασμα του LUKACS είναι απ’ τα χονδροειδή οικονομικά του «μαργαριτάρια» που το χαμηλότατο επίπεδό τους ξαφνιάζει απογοητευτικά και αιφνιδιάζει έντονα, ταυτόχρονα όμως δείχνουν πόσο χαμηλά μπορεί να πέσει, «μεθυσμένος» απ’ τη νίκη της χρουστσωφικής ρεβιζιονιστικής αντεπανάστασης, και ένας διανοητής του αναστήματος του LUKACS) – αντί να αναθέσει την «ανασκευή» του οικονομικού έργου του ΣΤΑΛΙΝ σε κάποιο γνώστη οικονομικών θεμάτων, όπως πχ. το ρεβιζιονιστή οικονομολόγο Γ. Τόλιο, που φιγουράροντας μαζί του στη «συντακτική επιτροπή» του «περιοδικού», αυτοδιασύρεται απ’ τις φιλο-ΧΙΤΛΕΡΙΚΕΣ ΠΑΛΑΒΡΕΣ, τις άφθαστες και απείρου «κάλλους» χυδαιότητες, λασπολογίες και φαιδρότητες του Χ. Κεφαλή, χάνοντας έτσι κάθε σοβαρότητα.

Ακόμα και αν κάποιος είχε διαβάσει μόνο το πολύ σύντομο αυτοβιογραφικό σημείωμα του LUKACS: MEIN WEG ZU MARX (1933, 6σελιδο μικρού σχήματος στα γερμανικά) θα γνώριζε: πρώτο, ότι δεν υπάρχει «Υστερόγραφο» στο αναφερόμενο απ’ τον φαφλατά Κεφαλή «Δοκίμιο» του LUKACS, αλλά «Υστερόγραφο» υπάρχει μόνο στο «MEIN WEG ZU MARX», και ακόμα, δεύτερο, ότι αυτό λέγεται σαφέστατα και στον τίτλο του «Υστερόγραφου»: «POSTSCRIPTUM 1957 ZU: MEIN WEG ZU MARX». Ο μόνος που δεν το γνωρίζει είναι ο «χημικός, συγγραφέας και αρθρογράφος» Χ.Κεφαλής δηλ. ο «γνώστης» (!!!) του ογκοδέστατου έργου του GEORG LUKACS (η τρίτη νέα ιδιότητα «αρθρογράφος» προστέθηκε απ’ τον ίδιο – ακριβώς σε αυτό το «άρθρο» - ως ένα προφανώς επιπλέον «επιχείρημα» επιτυχούς (!) «ανασκευής» του οικονομικού έργου του ΣΤΑΛΙΝ).

Τέλος, παρουσιάζει το έργο του GEORG LUKACS ως την τελευταία λέξη του «Μαρξισμού» (ακόμα άκουσον-άκουσον και σε οικονομικά ζητήματα με τα οποία ποτέ δεν καταπιάστηκε, αφού δεν ήταν το αντικείμενο των ενασχολήσεών του και επιπλέον διέθετε μόνο ανεπαρκείς ως ελάχιστες οικονομικές γνώσεις), ισχυρισμός που προδίδει άγνοια του έργου του ή παραποίησή του και πλήρη υιοθέτηση των ρεβιζιονιστικών του απόψεων ή και τα τρία μαζί, τη στιγμή που είναι πασίγνωστες οι ιδεαλιστικές επιδράσεις σ’ αυτό των KANT, HEGEL, LASK, RICKERT, SIMMEL, WEBER, ως και τoυ NIKOLAI HARTMANN στο τελευταίο έργο του.

Γι’ αυτό, με την ευκαιρία επιβάλλεται – για ελάχιστη πληροφόρηση της νεολαίας που πρέπει βέβαια να μελετήσει το έργο του αλλά με κριτική ματιά και από μαρξιστική σκοπιά – να σημειωθεί εντελώς σύντομα ότι το πολύτομο και ογκωδέστατο έργο του (φιλοσοφικό, κοινωνιολογικό, αισθητικό-κριτικό, κλπ.) που ανέδειξε τον GEORG LUKACS σε έναν από τους σημαντικότερους διανοητές του 20^ου αιώνα, δεν είναι καθόλου απαλλαγμένο από ρεβιζιονιστικές απόψεις.

Ένα απ’ τα πρώτα έργα του, το «Geschichte und Klassenbewusstsein» (Berlin 1923, τελευταία Neuwied/Berlin 1968, σελ. 733), είναι έργο με πολλαπλές ιδεαλιστικές επιδράσεις και έχει τροφοδοτήσει διεθνώς όλες σχεδόν τις διαστρεβλώσεις του μαρξισμού, το «Der junge Hegel» (Zuerich/Wien, 1948, σελ. 720) έχει συμβάλλει τα μέγιστα, μαζί με το έργο του ERNST BLOCH: «Subjekt-Objekt» (1962), στη «Hegelianisierung» του μαρξισμού, για να ακολουθήσει η «Ontologisierung» του μαρξισμού, κλείνοντας την συναρπαστική αντιφατική του πορεία, με το τελευταίο ογκοδέσταστο έργο του «Zur Ontologie des gesellschaftlichen Seins» (1. Halbband 1984, σελ. 692 και 2. Halbband 1986, σελ. 767, Darmstadt/Neuwied), έργο ανοιχτά επηρεασμένο απ’ την «Οντολογία» (έννοια ιδεαλιστική πολλαπλά βεβαρημένη, αλλά και φιλοσοφική κατεύθυνση ξένη προς το μαρξισμό) του NIKOLAI HARTMANN, για την οποία ο πολύ στενός του φίλος αντιφασίστας φιλόσοφος E. BLOCH σε ανάλογο ερώτημα ορθά παρατηρεί για την «Οντολογία», αφού πρώτα επεσήμανε ότι δεν κατανοεί την ξαφνικό έρωτα του LUKACS για τον HARTMANN που έχει γράψει «Οντολογίες», αλλά όμως δεν στράφηκε κατά του HEIDEGGER: «Δεν μπορεί να αναφέρει κανείς μπροστά σε πραγματικούς μαρξιστές, την λέξη Οντολογία, θυμίζει Heidegger, τη Fundamentalontologie, και τώρα ακόμα κι αλλιώς αν χρησιμοποιείται η Οντολογία, προκαλεί αρνητικό κούνημα του κεφαλιού και καυγά» και ότι «η Οντολογία είναι στατική, μη διαλεκτική, δεν μπορεί γενικά να χρησιμοποιηθεί, η Οντολογία, είναι σταθερή και αποτελεί αντίθεση στη Διαλεκτική… έτσι η Οντολογία θα συνεχίζει να χρησιμοποιείται πάντοτε από τους αντιδραστικούς» (Ernst Bloch und Georg Lukacs, Dokumente, Zum 100. Geburtstag, σελ. 317, Lukacs Archivum, Budapest 1984). Η λεγόμενη «μαρξιστική Οντολογία» του Lukacs, αλλά και η «μαρξιστική Ανθρωπολογία» του Bloch παρόλο που προβάλλονται από τους δυο ως «συμπλήρωση»-«ανανέωση» του μαρξισμού (ο Lukacs κάνει λόγο για «αναγκαία ανανέωση του μαρξισμού», σελ. 515: 1. Halbband και για «προσπάθεια ανανέωσης της μαρξιστικής Οντολογίας» 1968: «Die Ontologischen Grundlagen», κλπ.) συνιστούν παραποίηση του μαρξισμού δηλ. μασκαρεμένο ρεβιζιονισμό (=παραλλαγές της αστικής ιδεολογίας), αφού τόσο η Οντολογία όσο και η φιλοσοφική Ανθρωπολογία είναι αστική ιδεολογία, ξένες και οι δυο και ασυμβίβαστες με τον επαναστατικό μαρξισμό.

Ακόμα και το σημαντικότερο και αξιολογότερο φιλοσοφικό του έργο «Die Zerstoerung der Vernunft» (Berlin-DDR 1954, σελ. 692) δεν είναι απαλλαγμένο από ρεβιζιονιστικές απόψεις όταν είναι γνωστό ότι ο Georg Lukacs σ’ αυτό υποκαθιστά την πρωταρχική βασική αντίθεση-πάλη μεταξύ υλισμού-ιδεαλισμού (σελ. 6 και 74) με την πάλη μεταξύ ρασιοναλισμού-ιρασιοναλισμού, που αποτελούν μόνο τμήμα της πρωταρχικής πάλης, υπερτονίζει την πάλη μεταξύ διαλεκτικής-μεταφυσικής σε βάρος του βασικού ζητήματος της φιλοσοφίας μ’ αποτέλεσμα την υποβάθμιση στην καλύτερη περίπτωση και στη χειρότερη την εξάλειψη-άρνηση του βασικού ζητήματος της φιλοσοφίας, κάτι που ανοιχτά ομολογεί-παραδέχεται αργότερα και ο ίδιος ο Georg Lukacs: σ’ αντίθεση με τους Στάλιν-Ζντάνοφ που θεωρούν «ολόκληρη την ιστορία της φιλοσοφίας ως πάλη μεταξύ υλισμού και ιδεαλισμού»… «Die Zerstoerung der Vernunft θέτει μια άλλη αντίθεση στο κέντρο της θεώρησης, δηλ. την πάλη μεταξύ ρασιοναλιστικής και ιρασιοναλιστικής φιλοσοφίας» (Georg Lukacs: Gelebtes Denken, eine Autobiographie im Dialog, σελ. 166 και 141-142, Frankfurt 1981).