Georgi Dimitrow: Το Ενιαίο Μέτωπο της εργατικής τάξης ενάντια στο φασισμό

II

Το Ενιαίο Μέτωπο της εργατικής τάξης ενάντια στο φασισμό

Georgi Dimitrow

Σύντροφοι! Τα εκατομμύρια των εργατών και των εργαζομένων των καπιταλιστικών χωρών βάζουν το ερώτημα: πως θα εμποδιστεί η άνοδος του φασισμού στην εξουσία και πως θα ανατραπεί στις χώ­ρες που νίκησε; Η Κ.Δ. απαντά:

Το πρωταρχικό που πρέπει να γίνει, από το οποίο είναι ανάγκη να ξεκινήσουμε, είναι η πραγματοποίηση του ενιαί­ου μετώπου, η αποκατάσταση ενότητας δράσης των εργατών σε κάθε επιχείρηση, σε κάθε τομέα, σε κάθε περιοχή, σε κάθε χώρα, στον κόσμο ολόκληρο. Η ενότητα δράσης του προλετα­ριάτου σε εθνική και διεθνή κλίμακα, να ο πανίσχυρος στρα­τός που κάνει την εργατική τάξη ικανή όχι μόνον να υπερα­σπίσει τον εαυτό της με επιτυχία, αλλά και να περάσει με επιτυχία στην αντεπίθεση ενάντια στο φασισμό, ενάντια στον ταξικό εχθρό.

Η σημασία του Ενιαίου Μετώπου

Δεν είναι φανερό πως η κοινή δράση των Κομμάτων και των Οργανώσεων που είναι μέλη στις δυο Διεθνείς —στην Κομμουνιστι­κή Διεθνή (ΙΙΙη) και στη IIη Διεθνή— θα διευκόλυνε την αντα­πάντηση των μαζών στην προώθηση του φασισμού και θα αύξαινε το πολιτικό βάρος της εργατικής τάξης;

Η κοινή δράση των κομμάτων των δύο Διεθνών ενάντια στο φασισμό, δεν θα περιόριζε την επίδρασή της μόνον στους οπαδούς τους, τους κομμουνιστές και τους σοσιαλδημοκράτες, άλλα θα ασκούσε ισχυρή επίδραση και στις γραμμές των καθολικών εργατών, των αναρχικών, των ανορ­γάνωτων, ακόμα και σε αυτούς που προς στιγμήν πέσανε θύματα της φασιστικής δημαγωγία

Ακόμα περισσότερο, το πανίσχυρο ενιαίο μέτωπο του προλεταριάτου, θα ασκούσε μια τεράστια επίδραση πάνω σε όλα τα άλλα στρώματα του εργαζόμενου λαού, στην αγροτιά, στους μικροαστούς της πόλης, στους διανοούμενους. Το ενιαίο μέτωπο θα εμφυσούσε στα δισταχτικά στρώ­ματα την πίστη για τη δύναμη της εργατικής τάξης.

Αλλά δεν είναι μόνον αυτά. Το προλεταριάτο των ιμπεριαλιστικών χωρών μπορεί να έχει συμμάχους όχι μόνο στους εργαζό­μενους της χώρας του, αλλά και στα καταπιεσμένα έθνη και στις αποικίες και μισο-αποικίες. Όσο το προλεταριάτο είναι διχασμέ­νο σε εθνική και διεθνή κλίμακα όσο ένα μέρος του υποστηρίζει την πολιτική της συνεργασίας με την μπουρζουαζία και, ειδικό­τερα, το καταπιεστικό καθεστώς της στις αποικίες και μισο-αποικίες, αυτά, απομακρύνουν από την εργατική τάξη τους καταπιεσμένους αποικιακούς και μισο-αποικιακούς λαούς και αδυνατίζουν το παγκό­σμιο αντιιμπεριαλιστικό μέτωπο. Κάθε βήμα για την ενότητα δρά­σης του προλεταριάτου των ιμπεριαλιστικών μητροπόλεων, που στοχεύει στην υποστήριξη του αγώνα για απελευθέρωση των αποικιοκρατούμενων λαών, μετασχηματίζει τις αποικίες και μισο-αποικίες σε μια από τις κύριες εφεδρείες του παγκόσμιου προλεταριά­του.

Αν, τέλος, έχουμε πάντα στο μυαλό μας το γεγονός ότι η παγκόσμια ενότητα δράσης του προλεταριάτου στηρίζεται στη δύναμη, που ασταμάτητα αυξαίνει του προλεταριακού Κράτους της χώρας του σοσιαλισμού, της Σοβιετικής Ένωσης, βλέπουμε ποιες απέραντες προοπτικές ανοίγει η πραγμάτωση της ενότητας δράσης του προλεταριάτου σε εθνική και παγκόσμια κλίμακα.

Η αποκατάσταση της ενότητας δράσης όλων των τμημάτων της εργατικής τάξης, ανεξάρτητα από το Κόμμα ή την οργάνωση που ανήκουν, είναι αναγκαία πριν ακόμα η πλειοψηφία της εργατικής τάξης ενωθεί στον αγώνα για την ανατροπή του κα­πιταλισμού και τη νίκη της προλετα­ριακής επανάστασης.

Και είναι μπορετό να πραγματοποιηθεί αυτή η ενότητα δράσης του προλεταριάτου στις διάφορες χώρες και στον κόσμο ολό­κληρο; Μάλιστα, είναι μπορετό! Και αμέσως! Η Κομμουνιστική Διεθνής για την πραγματοποίηση  της ενότητας δράσης δεν βάνει κανέναν όρο, με εξαίρεση μόνον έναν, που είναι στοιχειώδης, αποδεχτός από όλους τους εργάτες. Δηλαδή η ενότητα δράσης θα κατευθύνεται ενάντια στο φασισμό, ενάντια στην επίθεση του κεφαλαίου, ενάντια στην απειλή του πολέμου, ενάντια στον ταξικό εχθρό.

Αυτός είναι ο όρος μας.

Τα κυριότερα επιχειρήματα των αντιπάλων του ενιαίου μετώπου

Τι μπορεί να αντιτάξει κανείς και τι αντιτάσσουν οι αντίπαλοι του ενιαίου μετώπου;

«Για τους κομμουνιστές, το σύνθημα ενιαίο μέτωπο δεν είναι παρά μια μηχανορραφία» — λένε οι μεν. Αλλά αν ήταν μηχανορ­ραφία — απαντάμε εμείς — γιατί ίσα - ίσα, δεν ξεμασκαρεύετε την «κομμουνιστική μηχανορραφία» συμμετέχοντας τίμια στο ενιαίο μέτωπο; Το δηλώνουμε ξεκάθαρα: θέλουμε την ενότητα δράσης της εργατικής τάξης για να γίνει το προλεταριάτο πιο ισχυρό στον αγώνα του ενάντια στη μπουρζουαζία, έτσι που υπερασπίζοντας σήμερα τα καθημερινά του συμφέροντα ενάντια στο επιθετικό κεφάλαιο, ενάντια στο φασισμό, θα είναι σε θέση αύριο να ανεβεί τα σκαλοπάτια της τελικής απελευθέρωσης.

«Οι κομμουνιστές μας επιτίθενται», λένε οι άλλοι, Ωραία! Ακούστε, το έχουμε δηλώσει χίλιες φορές: δεν κάνουμε επίθεση εναντίον κανενός, ούτε σε άτομα, ούτε σε οργανώσεις, ούτε σε κόμματα που τάσσονται υπέρ του ενιαίου μετώπου της εργατικής τάξης εναντίον του ταξικού εχθρού. Αλλά, ταυτόχρονα, διατηρούμε κάθε δικαίωμα — για το συμφέρον του προλεταριάτου και της υπόθεσης του — να κριτικάρουμε άτομα, οργανώσεις και κόμματα που μπαίνουν εμπόδιο στην ενότητα δράσης των εργατών.

«Δεν μπορούμε να συγκροτήσουμε το ενιαίο μέτωπο με τους κομμουνιστές, δοσμένου ότι αυτοί έχουν ένα άλλο πρόγραμμα» — λένε οι τρίτοι. Αλλά εσείς διαβεβαιώνετε ότι το πρόγραμμα σας είναι διαφορετικό από το πρόγραμμα των αστικών κομμάτων. Όμως, αυτό δεν σας εμπόδισε και δεν σας εμποδίζει να συνεργάζεστε με αυτά τα κόμματα.

«Τα αστικά-δημοκρατικά κόμματα που είναι ενάντια στο φασισμό, είναι καλλίτεροι σύμμαχοι από τους κομμουνιστές» — λέ­νε οι αντίπαλοι του ενιαίου μετώπου και οι υπερασπιστές της συμμαχίας με την μπουρζουαζία. Αλλά τι μας λέει η πείρα της Γερμανίας; Όμως εκεί οι σοσιαλδημοκράτες κάνανε μπλοκ με αυτούς τους «καλλίτερους» συμμάχους. Και ποιά είναι τα αποτελέσματα;

«Αν συγκροτήσουμε ενιαίο μέτωπο με τους κομμουνιστές, οι μικροαστοί θα τρομάξουν από τον «κόκκινο κίνδυνο» και θα περάσουν στους φασίστες» — ακούμε να λέγεται συχνά. Αλλά το ενιαίο μέτωπο απειλεί τους αγρότες, τους μικρέμπορους, τους επαγγελματίες, την εργαζόμενη διανόηση; Όχι, το ενιαίο μέτωπο απειλεί τη μεγαλο­αστική τάξη, τους μεγιστάνες της οικονομίας, τους τσιφλικάδες, και τους άλλους εκμεταλλευτές που η κυριαρχία τους σπρώχνει σε ολοκληρωτική καταστροφή όλα αυτά τα κοινωνικά στρώματα.

«Η σοσιαλδημοκρατία είναι υπέρ της δημοκρατίας, ενώ οι κομμουνιστές είναι υπέρ της δικτατορίας για τούτο δεν μπορούμε να συγκροτήσουμε ενιαίο μέτωπο με τους κομμουνιστές» — λένε μερικοί ηγέτες της σοσιαλδημοκρατίας. Αλλά τώρα προτείνουμε εμείς σα σκοπό του ενιαίου μετώπου τη δικτατορία του προλεταριάτου; Γνωρίζετε καλά, ότι κάτι τέτοιο τώρα δεν προτείνουμε.

«Ας αναγνωρίσουν οι κομμουνιστές τη δημοκρατία, ας αναλάβουν την υπεράσπισή της, και τότε είμαστε έτοιμοι για τη συγκρότηση του ενιαίου μετώπου». Σε τούτο απαντάμε: Είμαστε οπαδοί της σοβιετικής δημοκρατίας, της δημοκρατίας των εργαζομένων, της πιο συνεπούς δημοκρατίας στον κόσμο.  Αλλά υπερ­ασπίζουμε και θα υπερασπίσουμε  σπι­θαμή προς σπιθαμή στις καπιταλιστικές χώρες τις δημοκρατικές αστικές ελευ­θερίες, στις οποίες κάνουν επίθεση ο φασισμός και η αστική αντίδραση, και θα το πράξουμε και στο μέλλον, για­τί αυτή η στάση υπαγορεύεται από τα συμφέροντα της πάλης του προλεταρι­άτου.

«Αλλά τα μικρά κομμουνιστικά κόμματα δεν θα προσθέσουν τίποτα με τη συμμετοχή τους στο ενιαίο μέτωπο, που έχει πραγματοποιηθεί μέσα στο εργατικό κόμμα» — λένε, π.χ., οι ηγέ­τες του Εργατικού Κόμματος στην Αγγλία. Θυμηθείτε όμως, τα ίδια λέγανε και οι αυστριακοί σοσιαλδημοκράτες ηγέτες για το μικρό Κομμουνιστικό Κόμμα της Αυστρίας. Και τι δείξανε τα γεγονότα; Δεν δικαιώθηκε η αυστριακή σοσιαλδημοκρατία με τον Otto Bauer και τον Karl Renner επικεφαλής, αλλά το μικρό Κομμουνιστικό Κόμμα της Αυστρίας, που έγκαιρα επισήμανε το φασιστικό κίνδυνο στην Αυστρία και κάλεσε την εργατική τάξη σε αγώνα. Όλη η πείρα του εργατικού κινήματος έχει δείξει όμως πως οι κομουνιστές, ακόμα και με το μικρό σχετικά αριθμό τους, είναι το μοτέρ (=κινητήρια δύναμη) της μαχητικής δραστηριότητας του προλετα­ριάτου. Εξάλλου, δεν πρέπει να ξεχνά κανείς πως τα κομμουνι­στικά κόμματα της Αυστρίας και της Αγγλίας, δεν είναι μόνον οι δεκάδες χιλιάδες εργάτες που είναι μέλη τους, αλλά αυτά τα κόμματα είναι τμήματα του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος, τμήματα της Κομμουνιστικής Διεθνούς, που ηγετικό κόμμα είναι το κόμμα του προλεταριάτου που νίκησε και κυβερνά στο ένα έκτο της γης.

«Αλλά το ενιαίο μέτωπο δεν εμπόδισε τη νίκη του φασισμού στην περιοχή του Saar» — τέτοια είναι η αντίρρηση των αντιπάλων του ενιαίου μετώπου. Παράξενη λογική αυτών των κυρίων! Πρώτα, κάνουν το κάθε τι για να εξασφαλιστεί η νίκη του φασισμού, και, στη συνέχεια, σαρκάζουν γιατί το ενιαίο μέτωπο, που το δεχτήκανε την τελευταία στιγμή, δεν έφερε τη νίκη των εργατών.

«Αν συγκροτήσουμε ενιαίο μέτωπο με τους κομμουνιστές, πρέπει να βγούμε από τη συμμαχία, και τότε στην κυβέρνηση θα μπούνε τα φασιστικά και αντιδραστικά κόμματα» — λένε οι σοσιαλδημοκράτες ηγέτες που παίρνουν μέρος στις κυβερνήσεις σε διάφορες χώρες. Ωραία. Η γερμανική σοσιαλδημοκρατία έπαιρνε μέρος στη συμμαχική κυβέρνηση; Ναι, έπαιρνε! Συμμετείχε η αυστριακή σοσιαλδημοκρατίας στην κυβέρνηση; Επίσης! Ήταν οι ισπανοί σοσιαλιστές στην κυβέρνηση με τη μπουρζουαζία; Βεβαίως ήταν! Εμπόδισε η συμμετοχή της σοσιαλδημοκρατίας στις αστικές κυβερνήσεις συνασπισμού στις χώρες αυτές το φασισμό να επιτεθεί στο προλεταριάτο; Όχι, δεν τον εμπόδισε. Λοιπόν, είναι ολοφάνερο, πως η συμμετοχή σοσιαλδημοκρατών υπουργών σε μια αστική κυβέρνηση δεν αποτελεί κανένα φράγμα ενάντια στο φασισμό.

«Οι κομμουνιστές ενεργούν δικτατορικά, θέλουν  να μας δίνουν σ’ όλα εντολές και να μας τα υπαγορεύουν ». Όχι. Δεν προστάζουμε κανέναν και δεν υπαγορεύουμε τίποτα. Απλά και μόνον φέρνουμε τις προτάσεις μας και είμαστε πεισμένοι πως η εφαρμογή τους ανταποκρίνεται στα συμφέροντα του εργαζόμενου λαού. Αυτό δεν είναι μόνον δικαίωμα, αλλά και καθήκον όλων όσων μιλάνε στο όνομα της εργατιάς. Φοβόσαστε τη «δικτατορία» των κομμουνιστών; Ας παρουσιάσουμε μαζί, αν το θέλετε, όλες τις προτάσεις στους εργάτες, στους δικούς σας και στους δικούς μας, ας τις εξετάσουμε μαζί με όλους τους εργάτες και ας διαλέξουμε εκείνες που είναι πιο ωφέλιμες στην υπόθεση της εργατικής τάξης.

Έτσι, όλα τούτα τα επιχειρήματα ενάντια στο ενιαίο μέτωπο δεν αντέχουν στην παραμικρότερη κριτική. Είναι προπαντός υπεκ­φυγές των αντιδραστικών αρχηγών της σοσιαλδημοκρατίας, που προτιμάνε το ενιαίο τους μέτωπο με την μπουρζουαζία από το ενιαίο μέτωπο του προλεταριάτου.

Όχι! Αυτές οι υπεκφυγές δεν πιάνουν! Το διεθνές προλετα­ριάτο υπόφερε πολύ από τις συνέπειες της διάσπασης του εργατικού κινήματος και αποχτά όλο και περισσότερο τη βαθιά πίστη πως το ενιαίο μέτωπο, η ενότητα δράσης του προλεταριάτου σε εθνική και διεθνή κλίμακα, είναι πράματα αναγκαία και πέρα για πέρα μπορετά.

Περιεχόμενο και μορφές του Ενιαίου Μετώπου

Ποιό είναι και ποιό πρέπει να είναι το ουσιαστικό περιεχόμενο του ενιαίου μετώπου στο δοσμένο στάδιο;

Η υπεράσπιση των άμεσων οικονομικών και πολιτικών συμφερόντων της εργατικής τάξης, η υπεράσπιση της εργατικής τάξης ενάντια στο φασισμό, πρέπει να είναι το σημείο αφετηρίας και το ουσιαστικό περιεχόμενο του Ενιαίου Μετώπου σε όλες τις καπιταλιστικές χώρες.

Δεν πρέπει να περιοριζόμαστε μόνο σε καλέσματα για αγώνα για τη Δικτατορία του Προλεταριάτου, αλλά πρέπει να βρίσκουμε τέτοια συνθήματα και να προβάλλουμε μορφές αγώνα που να πηγάζουν από τις ζωτικές ανάγκες των μαζών, από το επίπεδο μαχητικότητας τους στο δοσμένο στάδιο ανάπτυξης.

Πρέπει να δείχνουμε στις μάζες αυτό που πρέπει να κά­νουν σήμερα για να υπερασπίσουν τον εαυτό τους από την καπιταλιστική αρπαγή και τη φασιστική βαρβαρότητα.

Πρέπει να δουλέψουμε για τη συγκρότηση του πιο πλατιού Ενιαίου Μετώπου μέσα από κοινές δραστηριότητες των εργατι­κών οργανώσεων διαφόρων κατευθύνσεων, για την υπεράσπιση των ζωτικών συμφερόντων των εργαζομένων μαζών.

Αυτό σημαίνει: πρώτο,  κοινός αγώνας για να φορτωθούν πραγματικά οι συνέπιες της κρίσης στους ώμους των κυρίαρχων τάξεων, στους ώμους των καπιταλιστών, των τσιφλικάδων, με μια λέξη στους ώμους των πλουσίων.

Δεύτερο, κοινός αγώνας ενάντια σε όλες τις μορφές της φασιστικής επίθεσης, για την υπεράσπιση των καταχτήσεων και των δικαιωμάτων των εργαζομένων, ενάντια στο στραγγαλι­σμό των δημοκρατικών αστικών ελευθεριών.

Τρίτο, κοινός αγώνας ενάντια στον επικείμενο κίνδυνο ενός ιμπεριαλιστικού πολέμου, αγώνας κατά τρόπο που να μπαίνουν εμπόδια στην προπαρασκευή αυτού του πολέμου.

Πρέπει να διαπαιδαγωγούμε ακούραστα την εργατική τάξη για να είναι ικανή να αλλάζει γρήγορα μορφές και μέθοδες αγώνα όταν η κατάσταση αλλάζει. Στο μέτρο που το κίνημα αναπτύσσεται και που η ενότητα της εργατικής τάξης δυναμώνει, πρέπει να προσχωρούμε παραπέρα και να προετοιμά­ζουμε το πέρασμα από την άμυνα στην επίθε­ση ενάντια στο κεφάλαιο, προσανατολιζόμενοι στην οργάνωση της μαζικής πολιτικής απεργίας. Και η εντελώς απαραίτητη προϋπόθεση μιας τέτοιας απεργίας, πρέπει να είναι η συμμετοχή σε αυτή των κυριότερων συνδικάτων της δοσμένης χώρας.

Φυσικά οι κομμουνιστές, δεν πρέπει και δεν επιτρέπεται, ούτε για μια στιγμή, να παραιτηθούν απ’ την ανεξάρτητη δουλειά τους για την κομμουνιστική διαπαιδαγώγηση, την οργάνωση και την κινητοποίηση των μαζών. Όμως, με σκοπό να ανοίξουν σίγουρα στους εργάτες το δρόμο της ενότητας δράσης, είναι αναγκαίο, ταυ­τόχρονα, να δουλέψουν για την πραγματοποίηση συμφωνιών βρα­χυπρόθεσμων ή και μακροπρόθεσμων για κοινές ενέργειες με τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, τα ρεφορμιστικά συνδικάτα και τις άλλες οργανώσεις των εργαζομένων ενάντια στους ταξικούς εχθρούς του προλεταριάτου. Και πραγματοποιώντας αυτό, θα πρέπει, προπαντός, να στρέψουν κύρια την προσοχή τους στην ανάπτυξη της μαζικής δράσης τοπικά, που θα πραγματοποιείται από τις οργανώσεις βάσης, με συμφωνίες που θα κλείνουν οι ίδιες τοπικά για κάθε θέμα. Εκπληρώνοντας πιστά τους όρους όλων των συμφωνιών μαζί τους, ταυτόχρονα θα καταγγέλλουμε αλύπητα κάθε σαμποτάρισμα της κοινής δράσης από άτομα και Οργανώσεις που συμμετέχουν στο Ενιαίο Μέτωπο. Σε όλες τις προσπάθειες για αποτυχία των συμφωνιών — και είναι πιθανόν να γίνουν τέτοιες προσπάθειες — θα απαντάμε με το να τις αποκαλύπτουμε στις μάζες, συνεχίζοντας τον ακούραστο αγώνα μας για την αποκατάσταση της παραβιασμένης ενότητας δράσης.

Είναι φυσικό, ότι η συγκεκριμένη πραγματοποίηση του Ενιαίου Μετώπου στις διάφορες χώρες θα γίνει με διαφορετικό τρόπο, θα πάρει διάφορες μορφές, ανάλογα με την κατάσταση και το χαραχτήρα των εργατικών Οργανώσεων, το πολιτικό τους επί­πεδο, τη συγκεκριμένη κατάσταση της δοσμένης χώρας, τις αλλα­γές που στο μεταξύ μπορεί να έχουν γίνει στο παγκόσμιο εργατικό κίνημα κ.λ.π.

Αυτές οι μορφές μπορεί να είναι π.χ.: κοινή συμφωνημένη δράση στη μια ή άλλη περίπτωση, με συγκε­κριμένους στόχους, για μεμονωμένες διεκδικήσεις ή στη βάση μιας γενικής πλατφόρμας, συμφωνημένη δράση σε μεμονωμένες επιχειρήσεις ή βιομηχανικούς κλάδους, συμφωνημένη δράση σε τοπική κλίμακα, κλίμακα περιοχής, εθνική ή διεθνή κλίμακα, συμφωνημένη δράση για την οργάνωση των  οικονομικών αγώνων των εργατών, για μαζικές πολιτικές δραστηριότητες, για την οργάνωση κοινής αυτοάμυνας ενάντια στις φασιστικές επιθέσεις, συμφωνημένη δράση για βοήθεια στους πολιτικούς κρατούμενους και τις οικογένειές τους, για αγώνα ενάντια στην κοινωνική αντίδραση, κοινή δράση για την υπεράσπιση των συμφερόντων της νεολαίας και των γυναικών, στον τομέα των συνεταιρισμών, της κουλτούρας, του αθλητισμού κλπ. κλπ.

Θα ήταν όμως ανεπαρκές, να περιοριστούμε μόνο στο κλείσιμο μιας συμφωνίας για κοινή δράση και να δημιουργήσουμε επιτροπές -συνδέσμους των κομμάτων και οργανώσεων που παίρνουν μέρος στο Ενιαίο Μέτωπο, δηλ. σε κάτι παρόμοιο που έχουμε, π.χ. στη Γαλ­λία. Αυτό δεν είναι παρά το πρώτο βήμα. Η συμφωνία είναι ένα βοηθητικό μέσο για την πραγματοποίηση κοινής δράσης, αλλά, μόνη της, δεν είναι ακόμα το Ενιαίο Μέτωπο. Η επιτροπή - σύνδε­σμος ανάμεσα στις αντίστοιχες καθοδηγήσεις του κομμουνιστικού και του σοσιαλδημοκρατικού κόμματος, είναι αναγκαία για τη διευκόλυνση της πραγματοποίησης κοινής δράσης, αλλά, μόνη της, είναι μακριά από το να αρκεί για το πραγματικό άπλωμα του Ενι­αίου Μετώπου, για να τραβήξει τις πιο πλατιές μάζες στον αγώνα ενάντια στο φασισμό.

Οι κομμουνιστές και όλοι οι επαναστάτες εργάτες, πρέπει να δουλέψουν για τη δημιουργία υπερκομματικών ταξικών οργάνων του Ενιαίου Μετώπου, στις επιχειρήσεις, ανάμεσα στους άνεργους, στις εργατικές γειτονιές, ανάμεσα στη φτωχολογιά των πόλεων και του χωριού, που η ηγεσία τους θα καθορίζεται από εκλογές (στις χώρες της φασιστικής δικτατορίας, να εκλέγεται ανάμεσα από τα πιο υπεύθυνα μέλη του Ενιαίου Μετώπου). Μόνον τέτοιου είδους Όργανα θα μπορούν να αγκαλιάσουν, μέσω του κινήματος του Ενιαίου Μετώπου, τις τεράστιες ανοργάνωτες μάζες των εργαζομένων, μπορούν να συνεισφέρουν στην ανάπτυξη της πρωτοβουλίας των μαζών στον αγώνα ενάντια στην επίθεση του κεφαλαίου, ενάν­τια στο φασισμό και την αντίδραση, και, πάνω σε αυτή τη βάση, να δημιουργούν το αναγκαίο πλατιό Όργανο εργατικών στελεχών του Ενιαίου Μετώπου, που είναι αναγκαίο για τη διαμόρφω­ση εκατοντάδων και χιλιάδων μπολσεβίκων χωρίς κόμμα στις καπιταλιστικές χώρες.

Η κοινή δράση των οργανωμένων εργατών, αυτό είναι το ξεκίνημα, αυτή είναι η βάση. Αλλά, δεν πρέπει να χά­νουμε από τα μάτια μας το γεγονός ότι οι ανοργάνωτες μάζες αποτελούν τη συντριπτική πλειοψηφία των εργατών. Έτσι, στη Γαλ­λία, ο αριθμός των οργανωμένων εργατών, κομμουνιστές, σοσια­λιστές, μέλη συνδικάτων διαφόρων τάσεων— μόλις φτάνει το ένα εκατομμύριο σε σύνολο 11 εκατομμύρια. Στην Αγγλία, τα συνδι­κάτα και τα κόμματα όλων των τάσεων λογαριάζουν γύρω στα 5 εκατομμύρια μέλη σε σύνολο 14 εκατομμύρια. Στις Ε.Π.Α, 5 εκατομμύρια σε σύνολο 38 εκατομμύρια. Η ίδια αναλογία βρίσκεται σχεδόν στις περισσότερες χώρες. Σε καιρούς «νορμάλ» αυτή η μάζα παραμένει, στο σύνολό της, έξω από την πολιτική ζωή. Αλλά τώρα, αυτή η γιγάντια μάζα μπαίνει όλο και περισσότερο σε κί­νηση, έλκεται στην πολιτική ζωή, μπαίνει στην πολιτική αρένα.

Η δημιουργία υπερκομματικών ταξικών οργάνων είναι η καλλίτερη μορφή για την πραγμάτωση, την επέκταση και το δυνάμωμα του Ενιαίου Μετώπου βαθιά στις πιο πλατιές μάζες. Αυτά τα όργανα θα είναι ακόμα τα καλλίτερα φρούρια ενάντια σε όλες τις προσπάθειες των αντιπάλων του Ενιαίου Μετώπου να παραβιάσουν την ενότητα δράσης που χτίζεται στους κόλπους της εργατικής τάξης.

Το λαϊκό Αντιφασιστικό Μέτωπο

Μέσα στην πράξη της κινητοποίησης των εργαζομένων μαζών για αγώνα ενάντια στο φασισμό, μια προσπάθεια εξαιρετικής σημασίας είναι η δημιουργία ενός πλατιοί λαϊκού Αντιφασιστικού Μετώπου με βάση το προλεταριακό Ενιαίο Μέτωπο. Η επιτυχία κάθε πάλης του προλεταριάτου είναι στενά δεμένη με το χτίσιμο μαχητικής συμμαχίας του προλεταριάτου με την εργαζόμενη αγροτιά και τις μικροαστικές μάζες της πόλης, που αποτελούν την πλειοψηφία του πληθυσμού, ακόμα και στις βιομηχανικά αναπτυγμένες χώρες.

Ο φασισμός, θέλοντας να παρασύρει με το μέρος του αυτές τις μάζες, προσπαθεί να αντιπαρατάξει τις εργαζόμενες μάζες της πόλης και του χωριού στο επαναστατικό προλεταριάτο και να τρομο­κρατήσει τους μικροαστούς με το σκιάχτρο του «κόκκινου κινδύνου». Σε μας πέφτει το χρέος να αντιστρέψουμε την αιχμή και να δείξουμε στην εργαζόμενη αγροτιά, στους επαγγελματίες και στην εργαζόμενη διανόηση, από που προ­έρχεται ο πραγματικός κίνδυνος που τους απειλεί: να τους δείξου­με με συγκεκριμένο τρόπο ποιος ρίχνει πάνω τους το βάρος των φόρων και των δασμών ποιος τους μαδάει με τοκογλυφίες ποιος, λοιπόν, κατέχει την πλουσιότερη γη και όλα τα πλούτη, ποιος κυνηγάει τον αγρότη και τη φαμελιά του από τη λουρίδα της γης του και τον βυθίζει στην ανεργία και την εξαθλί­ωση. Πρέπει να εξηγούμε συγκεκριμένα, να εξηγούμε με υπο­μονή, ποιος ρημάζει τους επαγγελματίες και τους μικροπαραγω­γούς με τους φόρους, τους δασμούς, με τις αυξημένες μισθώσεις και με έναν ανταγωνισμό που δεν μπορούν να αντέξουν, ποιος τους πε­τάει στους δρόμους και στερεί τη μεγάλη μάζα της εργαζόμενης διανόησης από δουλειά.

Αλλά τούτο δεν αρκεί.

Το κύριο, το πιο αποφασιστικό για το χτίσιμο του λαϊκού αντιφασιστικού μετώπου, είναι η αποφασιστική δράση του επαναστατικού προλεταριάτου για την υπεράσπιση των διεκδικήσεων αυτών των κοινωνικών στρω­μάτων, και, ειδικότερα, της εργαζόμενης αγροτιάς, διεκδικήσεις που είναι σύμφωνες με τα θεμελιακά συμφέροντα του προλεταριά­του και που επιβάλλεται να συνδεθούν στην πορεία του αγώνα με τις διεκδικήσεις της εργατικής τάξης.

Κατά τη δημιουργία του Λαϊκού Αντιφασιστικού Μετώπου, είναι πολύ μεγάλης σημασίας να προσεγγίσουμε κατά τρόπο ορθό τις οργανώσεις και τα κόμματα που έχουν σα μέλη τους ένα σημαν­τικό αριθμό από την εργαζόμενη αγροτιά και τις βασικές μικροα­στικές μάζες της πόλης.

Στις καπιταλιστικές χώρες, η πλειοψηφία αυτών των οργανώσεων και των κομμάτων – οικονομικών και πολιτικών – βρίσκονται ακόμα κάτω από την επίδραση της αστικής τάξης και συνεχίζουν να την ακολουθούν. Η κοινωνική σύνθεση αυτών των κομμάτων και οργανώσεων δεν είναι ομοιογενής. Βρίσκει κανείς εκεί μεγαλοτσιφλικάδες δίπλα από ακτήμονες χωρικούς, μεγαλοεπιχειρηματίες δίπλα σε μικρομαγαζάτορες, αλλά η διεύθυνση ανήκει στους πρώτους, στους πράχτορες του μεγάλου κεφαλαίου. Αυτό μας υπο­χρεώνει να προσεγγίσουμε κατά τρόπο διαφορετικό αυτές τις οργανώσεις, παίρνοντας υπ' όψη ότι, πολύ συχνά, η μάζα των μελών δεν γνωρίζει την πραγματική πο­λιτική φυσιογνωμία αυτών που αποτελούν την καθοδήγηση τους. Σε συγκεκριμένες περιστάσεις, μπορούμε και πρέπει να προσανα­τολίσουμε τις προσπάθειες μας για να τραβήξουμε, σε πείσμα της αστικής καθοδήγησης, αυτά τα κόμματα και αυτές τις οργανώσεις ή και μέρη τους, στο πλευρό του Λαϊκού Αντιφασιστικού Μετώπου. Τέτοια είναι, π.χ., η τωρινή κατάσταση στη Γαλλία, με το ριζο­σπαστικό κόμμα, στις E.Π.Α., με τις διάφορες αγροτικές οργανώ­σεις, στην Πολωνία, με το «Stronitstvo Ludowe» στη Γιουγκοσλαβία, με το αγροτικό κόμμα της Κροατίας, στη Βουλγαρία με την α­γροτική ένωση, στην Ελλάδα, με τους αγροτικούς κ.λ.π. Αλλά, ανεξάρτητα αν υπάρχει ή όχι πιθανότητα να προσελκύσουμε τέτοια κόμματα και οργανώσεις στο πλευρό του Λαϊκού Μετώπου, η τα­χτική μας, σε όλες τις περιπτώσεις, πρέπει να είναι προσανατολισμένη στην προσπάθεια για την προσέλκυση των μικροκαλλιεργητών του χωριού, των μικροπαραγωγών, των επαγγελματιών κ.λ.π., που η θέση τους είναι στο Λαϊκό Αντιφα­σιστικό Μέτωπο.

Βλέπετε λοιπόν πως, πέρα για πέρα, πρέπει να τελειώσουμε με την περιφρόνηση, την αδιαφορία που συχνά παρατηρούνται στην πραχτική μας απέναντι στα διάφορα κόμματα και στις διά­φορες οργανώσεις της αγροτιάς, των επαγγελματιών και των μι­κροαστών της πόλης.

*Το δεύτερο μέρος της εισήγησης του Δημητρώφ στο 7ο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς (2/8/1935) με θέμα «Η εργατική τάξη ενάντια στο φασισμό». Σε επόμενο φυλλό θα δημοσιευτεί και το πρώτο μέρος της εισήγησης.