Του Λευτέρη Βρυωνάκη
Είναι δημαγωγία και απάτη η όψιμη δήθεν "δικαίωση" του αγώνα του ΔΣΕ όταν 85- 90% των ανταρτών-μελών του ΚΚΕ διαγράφτηκε και κυνηγήθηκε πολύμορφα από τις ρεβιζιονιστικές ηγεσίες, όταν διατηρείται ακόμα η καταδίκη του ως "τυχοδιωκτικού" (1957)και ο χρουτσωφικός σοσιαλδημοκρατικός "ειρηνικός δρόμος" στο νέο πρόγραμμα.
Μετά την επικράτηση της χρουτσωφικής αντεπανάστασης καν προδοσίας, αυτή η αντικομμουνιστική προδοτική γραμμή επιβλήθηκε σε όλα τα κομμουνιστικά κόμματα. Στο ΚΚΕ επιβλήθηκε με τον πιο άγριο και βάρβαρο τρόπο γιατί βρισκόμασταν σαν πολιτικοί πρόσφυγες στη Σοβιετική Ένωση και στις άλλες πρώην σοσιαλιστικές χώρες και σαν επαναστάτες αντισταθήκαμε στην ατιμία της αντεπαναστατικής χρουτσωφικής κλίκας. Το αποτέλεσμα ήταν να καθαιρεθεί βίαια η νόμιμη εκλεγμένη Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ και ο Γενικός Γραμματέας Νίκος Ζαχαριάδης, να εξοριστεί και το 1973 να δολοφονηθεί άνανδρα από τη μαφιόζικη ΚΟΒ - με τη συγκατάθεση βέβαια των εγκάθετων του χρουτσωφικού "Κ ΚΕ. Γιατί οι καγκεμπίτες δεν ήταν τόσο βλάκες να πραγματοποιήσουν μόνοι τους την εγκληματική ενέργεια της δολοφονίας του Ν. Ζαχαριάδη.
Από τότε που οι χρουσωφικοί αντικομμουνιστές προδότες διέλυσαν το ΚΚΕ, έφτιαξαν ένα κόμμα "κομμένο και ραμένο" στα μέτρα του χρουσωφικού αντικομμουνισμού και βέβαια, όπως πάντα, βρέθηκαν δυστυχώς και ανθρωπάκια φιλοτόμαρα και συμφεροντολόγοι για να υπηρετήσουν την αντικομμουνιστική αντεπαναστατική χρουσωφική κλίκα. Τα σκουλήκια αυτά χειροτονήθηκαν από τον Πατριάρχη της προδοσίας Νικ. Χρουσώφ και ονομάστηκαν "Κ"ΚΕ. Δηλαδή έγινε το εξής: ο εγκληματίας δολοφόνησε το θύμα και φόρεσε την ενδυμασία του δολοφονημένου θύματος. Πήραν από το δοξασμένο ΚΚΕ (1918-55) τα σύμβολα του και τον τίτλο του, που βέβαια τα κρατούν ακόμα. Έκαναν πολλά αίσχη: κυνήγησαν, εξόρισαν, φυλάκισαν, διέγραψαν, έστειλαν επαναστάτες σε ψυχιατρεία και στον τάφο. Συντρόφους που αντιστάθηκαν στη χρουσωφικη αντικομμουνιστικη προδοτική λαίλαπα, προπαντός μετά το πογκρόμ της Τασκέντης (9.9.1955). Αυτά είναι σε όλους γνωστά παρά τις προσπάθειες που κατέβαλαν και καταβάλλουν οι ρεβιζιονιστές του χρουσωφικο-μπρεζνιεφικο-γκορμπατσωφισμού, οι ρεβιζιονιστές του ' Κ"ΚΕ, να μη μαθευτούν. Από όλα όμως τα αίσχη που διέπραξαν τα σκουλήκια αυτά το πιο αισχρό, το πιο σιχαμερό ήταν η ατιμία του 1957 που στην περιβόητη 7η Ολομέλεια, ο τίμιος και δοξασμένος ένοπλος αγώνας του ΔΣΕ χαρακτηρίστηκε τυχοδιωκτικός, ήταν λέει αποτέλεσμα της "τυχοδιωκτικής πολιτικής">του Ν. Ζαχαριάδη. Βέβαια αυτό ήταν επόμενο αφού επικράτησαν οι αντεπαναστάτες αναθεωρητές. Ένα όμως έπρεπε να γνωρίζουν οι τότε και οι τωρινοί αναθεωρητές ότι η απόφαση τους αυτή και ο χαρακτηρισμός-καταδίκη του δίκαιου ένοπλου αγώνα του ΔΣΕ δικαίωσε τους αιματοβαμμένους μοναρχοφασίστες, τις εγκληματικές συμμορίες (σούρληδες, παπαδογκοναίους, βουρλάκηδες, μαγγαναδες, κλπ.) και όλα τα κατακάθια της ελληνικής κοινωνίας, που ορκίζονταν στον αρχηγό των γερμανικών ενόπλων δυνάμεων Αδόλφο Χίτλερ. Αυτοί, λοιπόν, που έσφαζαν τους έλληνες πατριώτες επειδή αντιστέκονταν και πάλευαν ενάντια στους ναζιφασίστες κατακτητές αντί μετά την απελευθέρωση να δικαστούν και να τιμωρηθούν, με τη βοήθεια των νέων κατακτητών, άγγλων ιμπεριαλιστών, και με τα απαράδεκτα λάθη της ηγεσίας ΕΑΜικής της Εθνικής Αντίστασης, τα καθάρματα αυτά, έγιναν κρατικός μηχανισμός, κράτος, παρακράτος, κυβέρνηση. Μετά τα Δεκεμβριανά και την προδοσία της Βάρκιζας - το αποκορύφωμα των προηγούμενων συμφωνιών Λιβάνου και Γκαζέρτας -άρχισαν οι διώξεις και το άγριο αιματοκύλισμα των αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης από το κράτος της Δεξιάς. Μπρος σ' αυτή την κατάσταση δυο δρόμοι υπήρχαν για τους αγωνιστές: ή να κάτσουν να τους κόψουν τα κεφάλια οι φονιάδες συμμορίτες της Δεξιάς ή να βγουν στα βουνά να παλέψουν με το όπλο στο χέρι για να υπερασπίσουν τη ζωή τους.
Προτίμησαν το δεύτερο. Και έτσι δημιουργήθηκε ο ένδοξος ΔΣΕ που έδωσε πάρα πολλά μαθήματα στους ψευτοπαληκαράδες του μοναρχοφασισμού. Ορισμένοι μικροαστοί και λιπόψυχοι ψευτοαριστεροί είχαν αντίθετη γνώμη που την, εκδήλωναν και τότε δειλά-δειλά δηλ. ήθελαν να μην αρχίσει ο ένοπλος αγώνας, αλλά να ακολουθήσουμε το "σφάξε με αγά μου να αγιάσω" για να πετύχουμε δήθεν κάποια "ειρηνική εξέλιξη . Αυτή η γνώμη-γραμμή εκδηλώθηκε ανοιχτά μετά την επικράτηση της αντεπανάστασης στη Σοβιετική Ένωση. Μετά τη χρουσωφικη επέμβαση και διάλυση του ΚΚΕ και τη δημιουργία ενός ρεβιζιονιστικού χρουσωφικού "Κ"ΚΕ και αφού επικράτησε η αντεπανάσταση επόμενο ήταν να συκοφαντηθεί κάθε τι που είχε σχέση με επανάσταση και πρώτα απ' όλα ο δίκαιος και τίμιος επαναστατικός αγώνας του ΔΣΕ που χαρακτηρίστηκε από τους ρεβιζιονιστές ηγέτες του "Κ"ΚΕ τυχοδιωκτικός και συνέπεια της "τυχοδιωκτικής πολιτικής" του Ν. Ζαχαριάδη.
Αλήθεια τι είναι τώρα εκείνο που κάνει την ηγεσία του "Κ"ΚΕ να γλύφει εκεί που τόσες δεκαετίες έφτυνε; Πως έναν "τυχοδιωκτικό" αγώνα, όπως τον έχει χαρακτηρίσει, αναγκάζεται τώρα να τον "δικαιώνει"; Ή μήπως το κάνει για να εξαπατήσει τους αγωνιστές; Το κάνει προφανώς για εξαπάτηση των αγωνιστών και όχι για "δικαίωση" του ένδοξου αυτού αγώνα. Γιατί αφού θέλει να "τιμήσει" τον αγώνα του ΔΣΕ δεν καταδικάζει την απόφαση της 7ης Ολομέλειας του '57 που κατασυκοφάντησε τον ΔΣΕ και την 8η Ολομέλεια του '58 που επικύρωσε την απόφαση της 7ης Ολομέλειας; "Δικαιώνει" μήπως η ηγεσία αυτόν τον αγώνα επειδή "άλλαξε" ίσως γραμμή και θέλει τώρα να ακολουθήσει τον επαναστατικό δρόμο του ένοπλου αγώνα του ΔΣΕ για την ανατροπή του καπιταλισμού; Σίγουρα όχι. Δεν κάνει ούτε το ένα ούτε το άλλο γιατί αυτό το κόμμα είναι δημιούργημα του αντεπαναστατικού, αντικομμουνιστικού χρουσωφικού ρεβιζιονισμού και η ηγεσία του μένει πιστή στις αποφάσεις και τη γραμμή του ρεβιζιονιστικού 20ου Συνεδρίου του "ειρηνικού περάσματος" στο σοσιαλισμό και της "ειρηνικής συνύπαρξης".
Αυτό το αποδεικνύει και το νέο πρόγραμμα που ψηφίστηκε στο 15ο Συνέδριο του "Κ"ΚΕ. Στο πρόγραμμα αυτό δεν γίνεται πουθενά λόγος για βίαιη επαναστατική ανατροπή του καπιταλισμού, μα ούτε και για κομμουνισμό. Γίνεται όμως λόγος για διατήρηση της ατομικής καπιταλιστικής ιδιοχτησίας στο σοσιαλισμό, ή• όπως αναφέρεται στο πρόγραμμα θα επιτρέπεται η δράση ενός μέρους του κεφαλαίου του "μη μονοπωλιακού" ("Πρόγραμμα του ΚΚΕ", "Ρ" σελ. 12,9.6.96). Και παρόλο που η ηγεσία του "Κ"ΚΕ στα παλιότερα προγράμματα της δεν τάσσονταν ανοιχτά υπέρ της διατήρησης και ύπαρξης της ατομικής καπιταλιστικής ιδιοκτησίας στο σοσιαλισμό, από το γεγονός όμως ότι σ' αυτά υποστήριζε την ελεύθερη ύπαρξη πολλών κομμάτων στο σοσιαλισμό ("Πρόγραμμα του ΚΚΕ", σελ. 46, Αθήνα 1978) απέρρεε έμμεσα ότι και σε εκείνα τα Προγράμματα ήταν υπέρ της διατήρησης της ατομικής καπιταλιστικής ιδιοχτησίας στο σοσιαλισμό, διότι τίθεται το ερώτημα τίνος συμφέροντα θα εκφράζαν αυτά τα κόμματα αν δεν υπήρχε όποια μορφή καπιταλιστικής ιδιοχτησίας και αντίστοιχες κοινωνικές τάξεις; Μα αυτό δεν είναι σοσιαλισμός αλλά είναι ο μασκαρεμένος καπιταλισμός της σοσιαλδημοκρατίας. Να , γιατί ο ρεβιζιονισμός και η σοσιαλδημοκρατία δεν έχουν καμιά σχέση με την κομμουνιστική ιδεολογία και το σοσιαλισμό.
Η ηγεσία του "Κ"ΚΕ πιστεύει στην εγκαθίδρυση του σοσιαλισμού με τον "ειρηνικό δρόμο" που χάραξε το ρεβιζιονιστικό χρουτσωφικό 20ο Συνέδριο. Ο σοσιαλισμός όμως δεν πραγματοποιείται με ειρηνικό τρόπο αλλά με τη βίαιη επαναστατική ανατροπή του καπιταλισμού, τη συντριβή του αστικού κρατικού μηχανισμού, την επιβολή της διχτατορίας του προλεταριάτου αναγκαίας για την επικράτηση και οικοδόμηση του σοσιαλισμού μέχρι τον κομμουνισμό, μια και ο σοσιαλισμός είναι η μεταβατική περίοδος από τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό. Αυτή είναι η μαρξιστική-λενινιστική-σταλινική θεωρία, που την επιβεβαίωσε η πράξη. Άλλες προσπάθειες οπορτουνιστικές σοσιαλδημοκρατικές για το πέρασμα στο σοσιαλισμό θα έχουν την τύχη της Χιλής, μα και την τύχη του εθνικοαπελευθερωτικού μας αγώνα, γιατί στην τότε ηγεσία του ένοπλου αγώνα επικράτησε ο σοσιαλδημοκρατικός οπορτουνισμός, με τα γνωστά σε όλους αποτελέσματα. Αλλά ακόμα τι σχέση μπορεί να έχει η όψιμη υποτίθεται "αναγνώριση" του ένοπλου αγώνα του ΔΣΕ από την ηγεσία του "Κ"ΚΕ (εκτός του ότι ο "ειρηνικός κοινοβουλευτικός δρόμος" του ρεφορμιστικού προγράμματος είναι σε πλήρη ρήξη-αντίθεση με τον ένοπλο αγώνα του ΔΣΕ) με την μετά το '56 αντεπαναστατική γραμμή των ηγεσιών αυτού του κόμματος; Ας θυμίσουμε τη μακρόχρονη ρεβιζιονιστική χρουσωφικο- μπρεζνιεφικο-γκορμπατσωφική επικράτηση, τη διάλυση του ΚΚΕ (1918-55) και τη δημιουργία ενός "Κ"ΚΕ μαϊμού και όλα όσα συνέβηκαν από τότε: την 6η Ολομέλεια το Μάρτη του 1956, την 7η Ολομέλεια το Φλεβάρη 1957 που κατασυκοφάντησε τον ΔΣΕ και δικαίωσε με τον τρόπο αυτό τον αιματοβαμμένο μοναρχοφασισμό της Δεξιάς, την 8η Ολομέλεια του 1958 που ψηφίστηκε η απόφαση για τη διάλυση των παρανομούν κομματικών οργανώσεων στην Ελλάδα, και το 8 ο Συνέδριο το 1961 που επικύρωσε τις αποφάσεις της 7ης και 8ης Ολομέλειας, και τυπικά μετά το Συνέδριο αυτό διαλύθηκαν όλες οι κομματικές οργανώσεις στην Ελλάδα. Μετά την μεταπολίτευση στις 2 Οχτώβρη 19/4 την ντροπιαστική δήλωση του Φλωράκη στον Άρειο Πάγο, δήλωση υποταγής στην αστική τάξη και αποκήρυξη του μαρξισμού από την ηγεσία του "Κ"ΚΕ. Το 1989 το σύμφωνο Φλωράκη-Μητσοτάκη-Κύρκου για κυβερνητική συνεργασία με την αμαρτωλή Δεξιά; δηλαδή την ταγματαλητία, τους δήμιους της Μακρονήσου; Αϊ Στράτη; Γιούρας, κλπ. (κυβερνήσεις Τζανετάκη και Ζολώτα), Ας θυμίσουμε ακόμα ότι το 1991 αντιπροσωπεία του "Κ"ΚΕ από τους ΠαΛαρήγα, Κολοζόφ και Τριγάζη, επισκέφθηκαν στη Μόσχα τον αρχίπροοότη και πράχτορα του διεθνούς ιμπεριαλισμού Γκορμπατσώφ και του δωρίζουν αγαλματίδιο του μυθικού Ηρακλή για το "Ηράκλειο έργο" του, δηλαδή τη διάλυση του παλινορθωμένου κρατικού καπιταλισμού, που όμως διατηρούσε τον τίτλο του σοσιαλισμού για να εξαπατά τους λαούς, και το πέρασμα στον κλασικό Καπιταλισμό της^ ατομικής ιδιοχτησίας. Και μην πει κανείς ότι η ηγεσία δεν καταλάβαινε τους σκοπούς και τις επιδιώξεις του Γκορμπατσώφ, όταν ένας απλός άνθρωπος που δεν έχει ιδέα από ταξική πάλη και μαρξισμό καταλάβαινε, βλέποντας τους καπιταλιστές όλου του κόσμου να χειροκροτούν τον άνθρωπο τους, για που τραβούσε ο πράκτορας τους Γκορμπατσώφ. Και η καϋμένη ηγεσία δεν το καταλάβαινε!... Αλλά βλέπετε ήταν Γ.Γ. του Κομμουνιστικού Κόμματος της πρώην Σοβιετικής Ένωσης.
Αλλά είναι γνωστό ότι μετά την επικράτηση της αντεπανάστασης στη Σοβιετική Ενωση, τη διάλυση της διχτατορίας του προλεταριάτου και τη μετατροπή του σοβιετικού κράτους σε παλλαϊκό κράτος" και του κομμουνιστικού κόμματος σε "κόμμα όλου του λαού" και το Μπρεζνιεφικό Σύνταγμα του 1977, δόθηκε η δυνατότητα στους πράχτορες Γκορμπατσώφ, Γιέλτσιν, Μετβέεφ, Γιάκοβλεφ, Βολκογκονοφ, Σεβαρντνάντζε, Ναζαρμοδάεφ και όλο το κακό συναπάντημα να μπουκάρουν στο κόμμα και στον κρατικό μηχανισμό και να αναποδογυρίσουν το παν, όμως προσποιούνταν τον υπερασπιστή του σοσιαλισμού και ξελαρυγγίζονταν υπέρ του Λένιν, μα ταυτόχρονα λασπολογούσαν σε βάρος του Στάλιν. Και όλα αυτά για να ξεγελούν το λαό παριστάνοντας τους "υπερκομμουνιστές" ενώ στην πράξη ήταν οι νεκροθάφτες του σοσιαλισμού και φανατικοί εχθροί των λαών. Οι εγκάθετοι του χρουτσωφικού ρεβιίζιονισμού στο "Κ"ΚΕ είναι το ίδιο υπεύθυνοι για τη διάλυση του σοσιαλισμού γιατί δέχτηκαν να συνεργαστούν μαζί στη μεγάλη προδοσία.
Αυτά είναι τα έργα των ρεβιζιονιστών στην πρώην Σοβιετική Ένωση μα και σε παγκόσμια κλίμακα. Ο Λένιν έλεγε για τους ρεβιζιονιστές: χωρίς αυτούς η μπουρζουαζία δεν θα μπορούσε να κάνει τίποτε. Μα αυτό το βλέπουμε και σήμερα με τη σοσιαλδημοκρατία είναι η πιο έξυπνη λύση του καπιταλισμού. Τα παραπάνω δείχνουν ότι και η σημερινή ηγεσία του "Κ"ΚΕ μένει πιστή στη γραμμή του 20ου ρεβιζιονιστικού χρουσωφικού Συνεδρίου και των άλλων αποφάσεων του "Κ"ΚΕ, δηλαδή από το '56 μέχρι και το νέο πρόγραμμα του 15ου Συνεδρίου στο οποίο γίνεται λόγος για διατήρηση της καπιταλιστικής ιδιοχτησίας ενός μέρους του κεφαλαίου του "μη μονοπωλιακού" και για "ειρηνικό κοινοβουλευτικό δρόμο" και επομένως με βάση αυτό το ρεφορμιστικό πρόγραμμα η ηγεσία ενδιαφέρεται για τη διαιώνιση ενός εξωραϊσμένου μεταρρυθμισμένου καπιταλισμού, όπως και η σοσιαλδημοκρατία. Αφού, λοιπόν, η ηγεσία είναι ενάντια στη βίαιη επαναστατική ανατροπή του καπιταλισμού και την εγκαθίδρυση του σοσιαλισμού με τη διχτατορία του προλεταριάτου και αφού διατηρεί την απόφαση της 7ης Ολομέλειας (1957) που καταδίκασε το δοξασμένο αγώνα του ΔΣΕ σαν "τυχοδιωκτικό", δίνοντας έτσι τη δυνατότητα στις αιματοβαμμένες συμμορίες του μοναρχοφασισμού να δικαιολογήσουν τις εγκληματικές τους ενέργειες ενάντια στο λαό, τότε προς τι η υμνολογία για τα 50 χρόνια του ΔΣΕ, ενός επαναστατικού ένδοξου λαϊκοαπελευθερωτικού στρατού; Μιας δόξας και τιμής που το '57 η απόφαση της 7ης Ολομέλειας ενός ρεβιζιονιστικού αντεπαναστατικού κόμματος κατασυκοφάντησε σαν τυχοδιωκτικό. Κατά βάθος η ηγεσία παραμένει πιστή στην 7η Ολομέλεια για τον χαρακτηρισμό του ΔΣΕ σαν "τυχοδιωκτισμό" του Ζαχαριάδη. Αλλά η πολλή όψιμη υμνολογία που γίνεται τώρα για τον αγώνα του ΔΣΕ έχει ένα και μονό σκοπό: την εξαπάτηση των αγωνιστών και ορισμένων που αντιμετωπίζουν την προσπάθεια αυτή με αφέλεια.
Ανασύνταξη αρ, φυλ. 11, 15-31/3/97
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου