Φέτος συμπληρώνονται 100 χρόνια από την γέννηση του μεγάλου Βούλγαρου επαναστάτη κομμουνιστή και διακεκριμένου ηγέτη του παγκόσμιου κομμουνιστικού και εργατικού κινήματος Γκεόργκι Ντιμιτρόφ.
Ο Γκ. Ντιμιτρόφ γεννήθηκε στις 18 του Ιούνη 1882, κοντά στη Σόφια, στο χωριό Κοβάτσεφτσι της περιφέρειας Ραντομίρ της Βουλγαρίας. Ο Ντιμιτρόφ που κατάγονταν από εργατική οικογένεια αναγκάστηκε σε ηλικία 12 χρονών να εγκαταλείψει το σχολείο και να πιάσει δουλειά σ' ένα τυπογραφείο για να κερδίζει το ψωμί του και να βοηθεί την τετραμελή οικογένειά του.
Από 15 χρονών δουλεύει στο κίνημα και σε ηλικία 16 χρονών είναι ήδη στέλεχος του συνδικάτου τύπου της Σόφιας και μετά από δυο χρόνια, σε ηλικία 18 χρονών, είναι γραμματέας του συνδικάτου των τυπογράφων. Από το 1904 - 1923 ο Γκ. Ντιμιτρόφ ήταν γραμματέας της Γενικής Συνομοσπονδίας Εργατών Βουλγαρίας. Και από το 1913 - 1923 εκλέγονταν βουλευτής στη Βουλγαρική Βουλή στο ψηφοδέλτιο της κομματικής οργάνωσης των στενών σοσιαλιστών και αργότερα του Κομμουνιστικού Κόμματος της Βουλγαρίας.
Το 1902 προσχώρησε στο Εργατικό Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα της Βουλγαρίας και αγωνίστηκε ενάντια στους ρεφορμιστές για την ίδρυση του Κομμουνιστικού Κόμματος της Βουλγαρίας. Στα 1909 εκλέγεται μέλος της Κ.Ε. του ΕΣΔΒ (στενών σοσιαλιστών) από το οποίο προήλθε το Κομμουνιστικό Κόμμα της Βουλγαρίας. Στα 1921 στέλνεται σαν αντιπρόσωπος των Βουλγάρων κομμουνιστών στο Γ' Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς, όπου εκλέγεται μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της Κομμουνιστικής Διεθνούς και γραμματέας της Βαλκανικής Κομμουνιστικής Ομοσπονδίας. Το Σεπτέμβρη του 1923 καθοδήγησε μαζί με τον Κολάροφ την ηρωική εξέγερση των εργατών και των αγροτών της Βουλγαρίας. Μετά την συντριβή της εξέγερσης του Σεπτέμβρη ο Ντιμιτρόφ με χίλιους περίπου συναγωνιστές του και με τα όπλα στο χέρι εγκατέλειψαν την Βουλγαρία και πέρασαν στο γιουγκοσλάβικο έδαφος.
Από εκείνη την εποχή και ύστερα ο Ντιμιτρόφ αναγκάστηκε να ζήσει εξόριστος μακριά από την Βουλγαρία δρώντας στην παρανομία κυρίως στο χώρο της Κεντρικής Ευρώπης.
Στις 9 του Μάρτη 1933 μετά από πολύπλευρη δραστηριότητα για την ανάπτυξη του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος και την προετοιμασία της προλεταριακής επανάστασης, συλλαμβάνεται στο Βερολίνο, όπου ζούσε παράνομα, από τους γερμανούς φασίστες και το Δεκέμβρη του ίδιου χρόνου περνά από δίκη με την κατηγορία του εμπρησμού του Ραϊχστάγκ, που έμεινε στην ιστορία σαν η περίφημη δίκη της Λειψίας, όπου ο Ντιμιτρόφ ξεσκέπασε τους γερμανούς φασίστες, ανασκεύασε και κουρέλιασε το ψεύτικο κατηγορητήριο αποκαλύπτοντας έτσι στα μάτια όλης της ανθρωπότητας την σκευωρία των γερμανών ναζί σε βάρος των κομμουνιστών. Στις 23 Δεκέμβρη 1933 το ναζιστικό δικαστήριο μπροστά στις αποκαλύψεις του Ντιμιτρόφ αναγκάστηκε να τον αθωώσει. Παρά την αθώωσή του ο Ντιμιτρόφ έμεινε ακόμα κλεισμένος στις φυλακές της Γκεστάπο και οι γερμανοί ναζί ήθελαν να τον εξοντώσουν. Παντού στον κόσμο οργανώθηκαν διαδηλώσεις για την σωτηρία και την απελευθέρωση του Γκ. Ντιμιτρόφ, ο όποιος τελικά απελευθερώθηκε από τα νύχια των εγκληματιών γερμανών φασιστών με επέμβαση του Στάλιν και έφθασε στη Σοβιετική Ένωση σαν σοβιετικός πολίτης.
Στις παραμονές του 7ου συνεδρίου της Γ’ Κομμουνιστικής Διεθνούς εκλέγεται γενικός γραμματέας της Κομιντέρν και παρέμεινε σ' αυτήν την θέση μέχρι την αυτοδιάλυσή της το 1943. Από τις 25 Ιούλη ως τις 20 Αυγούστου πραγματοποιήθηκε στη Μόσχα το 7ο συνέδριο της Γ' Κομμουνιστικής Διεθνούς με κύριο εισηγητή τον Γκ. Ντιμιτρόφ.
Μετά την συντριβή του χιτλεροφασισμού και την είσοδο του Κόκκινου Στρατού στην Βουλγαρία ο Ντιμιτρόφ επέστρεψε, μετά 22 χρόνια, στη Βουλγαρία, όπου οδήγησε τον βουλγάρικο λαό σε εξέγερση με αποτέλεσμα να γκρεμίσει το φασιστικό καθεστώς της χώρας του και να εγκαθιδρύσει στη Βουλγαρία την Λαϊκοδημοκρατική εξουσία. Από τότε ως την ημέρα του θανάτου του, στις 2 Ιούλη 1949, ο Γκ. Ντιμιτρόφ επικεφαλής του Κομμουνιστικού Κόμματος της Βουλγαρίας καθοδήγησε με επιτυχία τον βουλγάρικο λαό στην οικοδόμηση του σοσιαλισμού στη Βουλγαρία. Το έργο αυτό του Ντιμιτρόφ το κατέστρεψε ολοκληρωτικά η προδοτική ρεβιζιονιστική κλίκα του Ζίφκοφ, η όποια ανέτρεψε την λαϊκοδημοκρατική εξουσία μετά το 1956 και παλινόρθωσε πλέρια τον καπιταλισμό στη Βουλγαρία.
Ο Γκ. Ντιμιτρόφ υπήρξε αναμφίβολα μια από της ποιο εξέχουσες φυσιογνωμίες, όχι μόνο του βουλγάρικου επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος, αλλά και ολόκληρου του διεθνούς Κομμουνιστικού και Εργατικού Κινήματος. Υπήρξε ένας από τους ηγέτες του διεθνούς προλεταριάτου που διέθετε σπάνιες οργανωτικές και καθοδηγητικές ικανότητες, πράγμα που είχε σαν αποτέλεσμα να αναδειχθεί Γενικός Γραμματέας της Γ' Κομμουνιστικής Διεθνούς για μια ολόκληρη δεκαετία.
Η συμβολή του Γκ. Ντιμιτρόφ στην ανάπτυξη και το δυνάμωμα του Διεθνούς Κομμουνιστικού και Εργατικού Κινήματος, η συνεπής υπεράσπιση των Επαναστατικών Αρχών του Μαρξισμού - Λενινισμού και η ανάπτυξή του σε μια σειρά ζητήματα παραπέρα, τον τοποθετούν στην σειρά των διακεκριμένων επαναστατών και ικανών κομμουνιστών ηγετών του Διεθνούς Προλεταριάτου.
Ο Γκ. Ντιμιτρόφ υπήρξε ένας πιστός μαθητής του Στάλιν και ένας στενός και συνεπής συνεργάτης του σ' ολόκληρη την περίοδο της επαναστατικής του δράσης.
Αξιόλογη στάθηκε η συμβολή του Γκ. Ντιμιτρόφ, στα πρώτα χρόνια της επαναστατικής του δράσης, στην ανάπτυξη του ΚΚ Βουλγαρίας, γιατί διεξήγαγε έναν ασταμάτητο, αδιάλλαχτο και συνεπή αγώνα ενάντια στα διάφορα οπορτουνιστικά ρεύματα και τους διάφορους οπορτουνιστές στο εργατικό κίνημα της Βουλγαρίας, πράγμα που βοήθησε αποφασιστικά στη διαμόρφωση και στο δυνάμωμα του ΚΚ Βουλγαρίας σ' ένα γνήσιο μαρξιστικό-λενινιστικό κόμμα, καθώς και αργότερα στην κατάληψη της πολιτικής εξουσίας και στην οικοδόμηση του σοσιαλισμού στη Βουλγαρία.
Ακόμα μεγαλύτερη ήταν η συμβολή, πραχτική και θεωρητική, του Γκ. Ντιμιτρόφ στην ανάπτυξη και στην καθοδήγηση του Διεθνούς Κομμουνιστικού και Εργατικού Κινήματος μέσα από τις γραμμές της Γ' Κομμουνιστικής Διεθνούς . Η συνεπή πάλη Αρχών του Ντιμιτρόφ κάτω από την καθοδήγηση του Στάλιν ενάντια στο ρεβιζιονισμό, τη σοσιαλδημοκρατία και τον τροτσκισμό και ενάντια στις διάφορες οπορτουνιστικές ομάδες έπαιξε αποφασιστικό ρόλο στη διαμόρφωση της Κομμουνιστικής Διεθνούς σε μια πραγματικά μαχητική Μαρξιστική - Λενινιστική οργάνωση του Διεθνούς Κομμουνιστικού και Εργατικού Κινήματος.
Ο Ντιμιτρόφ πέρα από τη βαθειά αφομοίωση της επαναστατικής Διδασκαλίας των Μάρξ-Ενγκελς-Λένιν-Στάλιν, διακρίθηκε και για τις εξαιρετικές του ικανότητες. Υπήρξε από τους πιο ικανούς οργανωτές και καθοδηγητές του Παγκόσμιου Κομμουνιστικού Κινήματος σε μια εξαιρετικά δύσκολη περίοδο, εκείνης της ανόδου του φασισμού στην εξουσία σε μια σειρά καπιταλιστικές χώρες.
Ο Ντιμιτρόφ απόλυτα πεπεισμένος για τον αναπόφευχτο θρίαμβο της επαναστατικής υπόθεσης του προλεταριάτου υπήρξε ένας πολύ θαρραλέος υπερασπιστής των συμφερόντων του και της επαναστατικής του Κοσμοθεωρίας, του Μαρξισμού - Λενινισμού. Η επαναστατική του στάση στη δίκη της Λειψίας το επιβεβαιώνει απόλυτα. Εκεί μπροστά στους φασίστες δικαστές του διακήρυξε: «είναι παραπέρα τελείως σωστό, ότι είμαι υπέρ της Προλεταριακής Επανάστασης και υπέρ της Διχτατορίας του Προλεταριάτου. Είμαι σταθερά πεισμένος, ότι αυτή είναι η μοναδική διέξοδος και η σωτηρία από την οικονομική κρίση και την πολεμική καταστροφή του καπιταλισμού. Και η πάλη για τη Διχτατορία του Προλεταριάτου και για την νίκη του Κομμουνισμού είναι δίχως αμφιβολία το περιεχόμενο της ζωής μου.......είμαι πραγματικά ένας ενθουσιώδης οπαδός και θαυμαστής του σοβιετορώσικου Κομμουνιστικού Κόμματος, γιατί αυτό το κόμμα κυβερνάει την πιο μεγάλη χώρα του κόσμου, το ένα έκτο της γης και με επικεφαλής τον μεγάλο μας ηγέτη Στάλιν οικοδομεί τόσο ηρωικά και με επιτυχία το σοσιαλισμό» (Ο εμπρησμός του Ράϊχστάγκ, σελ. 57, Μόσχα 1942). Και σ' άλλο σημείο τόνισε:
«υπερασπίζω το ίδιο μου το πρόσωπο σαν κατηγορούμενος κομμουνιστής
υπερασπίζω την ίδια μου την κομμουνιστική, επαναστατική τιμή μου
υπερασπίζω τις ιδέες μου, την κομμουνιστική πεποίθησή μου
υπερασπίζω το νόημα και το περιεχόμενο της ζωής μου»
Και συνεχίζει: «είναι αλήθεια, ότι για μένα σαν Κομμουνιστή ανώτατος νόμος είναι το πρόγραμμα της Κομμουνιστικής Διεθνούς και ανώτατο δικαστήριο η Επιτροπή Ελέγχου της Κομμουνιστικής Διεθνούς» (Ο εμπρησμός του Ράϊχστάγκ, σελ. 135, Μόσχα 1942).
Για τη στάση του στη δίκη της Λειψίας ο Ντιμιτρόφ σ' ένα γράμμα του (15 Γενάρη 1934) στους αυστριακούς εργάτες γράφει: "όσο άφορά τη στάση μου μπροστά στο δικαστήριο, επεδίωξα να εκπληρώσω το προλεταριακό μου καθήκον και να μείνω ως το τέλος πιστός στην ηρωική μου τάξη» (Ο εμπρησμός του Ράϊχστάγκ, σελ 166, Μόσχα 1942).
Το παράδειγμα του Ντιμιτρόφ στη δίκη της Λειψίας θα αποτελεί για πάντα φωτεινό παράδειγμα στην επαναστατική δράση όλων των κομμουνιστών που έχουν αφιερώσει τη ζωή τους στην υπόθεση της υπεράσπισης των συμφερόντων του προλεταριάτου και στην υπόθεση της προλεταριακής επανάστασης και του σοσιαλισμού - κομμουνισμού.
Επιστρέφοντας στη Μόσχα στο πρώτο άρθρο του στην «Πράβδα» για τη δίκη της Λειψίας γράφει: «η ήττα του φασισμού στη Λειψία ήταν μια νίκη του διεθνούς προλεταριάτου. Αυτή την νίκη την οφείλουμε στην Κομμουνιστική Διεθνή, η όποια ιδρύθηκε, πριν 15 χρόνια στη φωτιά του πολέμου, από τον αξέχαστο Δάσκαλο και ηγέτη μας Λένιν, και η όποια καθοδηγείται από τον αγαπημένο μας ηγέτη Στάλιν, ο όποιος θα οδηγήσει σοφά, σταθερά και σωστά το διεθνές προλεταριάτο στην τελική νίκη πάνω στην μπουρζουαζία και πάνω στο μαντρόσκυλό της - το φασισμό» (Σ. Μπλαγκόγεβα, Ντιμιτρόφ, από την ζωή ενός επαναστάτη, σελ. 116, Μόσχα - Λένινιγκραντ 1934).
Στα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του '30 όταν από την μια οξύνεται η γενική κρίση του καπιταλισμού και από την άλλη δυναμώνει καθημερινά η επαναστατική πάλη του προλεταριάτου ενάντια στην αντιδραστική αστική τάξη, όταν η αστική τάξη μιας σειράς καπιταλιστικών χωρών δεν μπορεί πλέον να κυβερνήσει με τις παλιές μέθοδες του αστικού κοινοβουλευτισμού και καταφεύγει στην εγκαθίδρυση ανοιχτών φασιστικών διχτατοριών, όπως στην Γερμανία και την Ιταλία, ο Γκ. Ντιμιτρόφ καλεί το προλεταριάτο να παλέψει ενάντια στο φασισμό.
Ο Γκ. Ντιμιτρόφ γραμματέας τώρα της Γ’ Κομμουνιστικής Διεθνούς, στην εισήγησή του στο 7ο συνέδριό της (Μόσχα 25 Ιούλη - 20 Αυγούστου 1935) αποκαλύπτοντας τον ταξικό χαραχτήρα του φασισμού τονίζει «ότι ο φασισμός είναι η ανοιχτή τρομοκρατική διχτατορία των πιο αντιδραστικών, των πιο σωβινιστικών, των πιο ιμπεριαλιστικών στοιχείων του χρηματιστικού κεφαλαίου» (Γκ. Ντιμιτρόφ, η εργατική τάξη ενάντια στο φασισμό, σελ.6, Στρασβούργο 1935). Και παρακάτω ξεσκεπάζοντας τις αντεπαναστατικές προδοτικές απόψεις της σοσιαλδημοκρατίας που συγκάλυπταν τον πραγματικό ταξικό χαραχτήρα του φασισμού τονίζει ότι: «ο φασισμός δεν είναι μία εξουσία που στέκεται πάνω από τις τάξεις και δεν είναι η εξουσία των μικροαστικών στρωμάτων ή του λούμπεν προλεταριάτου πάνω στο χρηματιστικό κεφάλαιο. Ο φασισμός είναι η εξουσία του ίδιου του χρηματιστικού κεφαλαίου. Είναι η οργάνωση της τρομοκρατικής καταπίεσης της εργατικής τάξης και του επαναστατικού τμήματος της αγροτιάς και των διανοουμένων. Στην εξωτερική πολιτική ο φασισμός είναι σωβινισμός στην πιο χονδροειδή μορφή του, που καλλιεργεί ένα χτηνώδικο μίσος ενάντια στους άλλους λαούς» (Γκ. Ντιμιτρόφ, η εργατική τάξη ενάντια στο φασισμό, σελ. 7, Στρασβούργο 1935).
Αναφερόμενος στη συνέχεια στην πάλη ενάντια στο φασισμό υπογραμμίζει την ανάγκη της δημιουργίας Ενιαίου Μετώπου του Προλεταριάτου και ενός Αντιφασιστικού Λαϊκού Μετώπου και ταυτόχρονα υπογραμμίζει την αναγκαιότητα της Προλεταριακής Επανάστασης και της Διχτατορίας του Προλεταριάτου.
Αναλύοντας το ζήτημα της ανόδου του φασισμού στην εξουσία καταλήγει στο συμπέρασμα ότι «ο φασισμός μπόρεσε να έλθει στην εξουσία, πριν απ' όλα, επειδή η εργατική τάξη ήταν διασπασμένη πολιτικά και οργανωτικά αφοπλισμένη απέναντι στην επιτιθέμενη μπουρζουαζία λόγω της πολιτικής της ταξικής συνεργασίας με την μπουρζουαζία που ακολουθούσαν οι ηγέτες της σοσιαλδημοκρατίας» (Γκ. Ντιμιτρόφ, η εργατική τάξη ενάντια στο φασισμό, σελ. 15, Στρασβούργο 1935). Σήμερα την προδοτική πολιτική της ταξικής συνεργασίας την ακολουθούν οι ρεβιζιονιστές των διαφόρων αποχρώσεων.
Στις μέρες μας, που οι προδότες ρεβιζιονιστές όλων των αποχρώσεων (σοβιετικοί, γιουγκοσλάβοι, κινέζοι, ευρωκομουνιστές) έχουν προδώσει και απορρίψει τη Διχτατορία του Προλεταριάτου και την βίαιη επανάσταση, η υπεράσπισή τους από τον Γκ. Ντιμιτρόφ έχει μεγάλη σημασία και αποχτάει ιδιαίτερη επικαιρότητα. Αναφερόμενος πάνω σ' αυτά τα δυο βασικά ζητήματα της Προλεταριακής Επανάστασης ο Ντιμιτρόφ τονίζει «ότι η νίκη του προλεταριάτου είναι δυνατή μόνο με την επαναστατική ανατροπή της μπουρζουαζίας και ότι η μπουρζουαζία θα προτιμήσει να πνίξει το εργατικό κίνημα σε μια θάλασσα από αίμα παρά να αφήσει το προλεταριάτο να εγκαθιδρύσει το σοσιαλισμό με ειρηνικό δρόμο» και παρακάτω υπογραμμίζει «ότι το βασικό περιεχόμενο της προλεταριακής επανάστασης είναι το ζήτημα της Προλεταριακής Διχτατορίας» (Γκ. Ντιμιτρόφ, η εργατική τάξη ενάντια στο φασισμό, σελ. 84, Στρασβούργο 1935).
Είναι γνωστό ότι τα ρεβιζιονιστικά κόμματα των αναπτυγμένων καπιταλιστικών χωρών, που ακολουθούν το σοβιετικό ρεβιζιονισμό και το δίδυμο αδερφό του , τον ευρωκομμουνισμό, έχουν αναθεωρήσει το Μαρξισμό-Λενινισμό σχετικά με το χαραχτήρα της επανάστασης στις αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες και αντί να υιοθετούν την μαρξιστική-λενινιστική θέση σύμφωνα με την όποια η επανάσταση σ' αυτές τις χώρες έχει χαραχτήρα σοσιαλιστικό, δηλαδή πρόκειται για εγκαθίδρυση Διχτατορίας του Προλεταριάτου, προβάλλουν μεταξύ του κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού και του σοσιαλισμού ή μεταξύ της διχτατορίας της αστικής τάξης και της Διχτατορίας του Προλεταριάτου ένα «ενδιάμεσο στάδιο» το λεγόμενο «αντιμονοπωλιακό στάδιο». Για να δικαιολογήσουν την αναθεώρηση του Μαρξισμού-Λενινισμού στο ζήτημα του χαραχτήρα της επανάστασης στις αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες οι προδότες ρεβιζιονιστές επικαλούνται τον Γκ. Ντιμιτρόφ, ο όποιος σύμφωνα μ' αυτούς διατύπωσε δήθεν πρώτος τη σημερινή ρεβιζιονιστική τους θέση στο 7ο συνέδριο της Γ' Κομμουνιστικής Διεθνούς. Ο βούλγαρος ρεβιζιονιστής X. Μάσκοφ όταν πάνω σ' αυτό το ζήτημα αναφέρεται στο Ντιμιτρόφ χωρίς να παραθέτει κανένα απόσπασμά του - γιατί στην πραγματικότητα δεν υπάρχει - προφανώς ψεύδεται για να μπορέσει έτσι να δικαιολογήσει την προδοσία των ρεβιζιονιστικών κομμάτων των καπιταλιστικών χωρών στων οποίων τάχα τα προγράμματα «αιτιολογείται επιστημονικά η αναγκαιότητα για ένα δημοκρατικό, αντιμονοπωλιακό στάδιο, για μια δημοκρατική φάση, ενός βαθμού εξέλιξης της επανάστασης, που να αποτελεί όρο για το πέρασμα σε σοσιαλιστικούς ανασχηματισμούς» (ΚΟ-ΜΕΠ, 5/82, σελ. 81).
Αυτό το «ενδιάμεσο στάδιο» το λεγόμενο «αντιμονοπωλιακό στάδιο» το προβάλλουν τα ρεβιζιονιστικά κόμματα για να δικαιολογήσουν πρώτο την απόρριψη της αναγκαιότητας της Προλεταριακής Επανάστασης, δεύτερο την απόρριψη της αναγκαιότητας της βίαιης ένοπλης επανάστασης και να καλλιεργήσουν τις αυταπάτες του λεγόμενου «κοινοβουλευτικού ειρηνικού δρόμου», τρίτο την απόρριψη της αναγκαιότητας της συντριβής της αστικής κρατικής μηχανής και τέταρτο την απόρριψη της αναγκαιότητας της εγκαθίδρυσης Διχτατορίας του Προλεταριάτου. Τα ρεβιζιονιστικά κόμματα ονομάζουν αυτό το «ενδιάμεσο στάδιο» «αντιμονοπωλιακή δημοκρατία» όπως π.χ. το ρεβιζιονιστικά Γερμανικό «Κομμουνιστικό» Κόμμα, ή «προωθημένη δημοκρατία» όπως π.χ. το ρεβιζιονιστικό Γαλλικό «Κομμουνιστικό» Κόμμα.
Εξάλλου σ' αντίθεση μ' αυτά που ισχυρίζονται οι ρεβιζιονιστές για το Ντιμιτρόφ, ο ίδιος ο Ντιμιτρόφ στο 7ο συνέδριο τονίζει ότι «οι δεξιοί οπορτουνιστές προσπαθούσαν να κατασκευάσουν ένα ιδιαίτερο "δημοκρατικό ενδιάμεσο στάδιο" της διχτατορίας της μπουρζουαζίας και της Διχτατορίας του Προλεταριάτου για να ξυπνήσουν μέσα στην εργατιά την αυταπάτη ενός ειρηνικού κοινοβουλευτικού περίπατου από την μια διχτατορία στην άλλη» (Γκ. Ντιμιτρόφ, η εργατική τάξη ενάντια στο φασισμό, σελ. 70, Στρασβούργο 1935).
Σήμερα οι προδότες χρουτσωφικοί ρεβιζιονιστές εμφανίζονται δημαγωγικά σαν «κληρονόμοι» και «συνεχιστές» του επαναστατικού έργου του μεγάλου κομμουνιστή ηγέτη Γκ. Ντιμιτρόφ και προσπαθούν να θέσουν το έργο του, διαστρεβλώνοντάς το φυσικά, στην υπηρεσία των αντεπαναστατικών τους σκοπών, για να εξαπατήσουν το προλεταριάτο και να συγκαλύψουν την προδοσία των μαρξιστικών-λενινιστικών Αρχών και την παλινόρθωση του καπιταλισμού στις ρεβιζιονιστικές χώρες. Αλλά, όπως ξέρουμε, οι χρουτσωφικοί ρεβιζιονιστές προδίνοντας τις επαναστατικές Αρχές στο 20ο συνέδριο του ΚΚΣΕ, πρόδωσαν και το επαναστατικό έργο, θεωρητικό και πραχτικό,του Γκ. Ντιμιτρόφ που ήταν ένας πιστός μαθητής των Μάρξ-Ενγκελς-Λένιν-Στάλιν. Επί πλέον καταδικάζοντας τον Στάλιν και απορρίπτοντας την επαναστατική δράση της Γ' Κομμουνιστικής Διεθνούς υποχρεωτικά καταδικάζουν και απορρίπτουν ολόκληρη την επαναστατική δράση του Γκ. Ντιμιτρόφ.
Είναι γνωστό ότι ο Γκ. Ντιμιτρόφ ήταν ένας πιστός μαθητής του Στάλιν, πράγμα που ο ίδιος το διεκήρυσε ανοιχτά και θεωρούσε τον Στάλιν συνεχιστή του επαναστατικού έργου των Μάρξ-Ενγκελς-Λένιν, τον όποιο ανέπτυξε παραπέρα και επομένως τον θεωρούσε κλασσικό του Μαρξισμού. Στην εισήγησή του στο 7ο συνέδριο της ΚΔ γράφει: «δεν θα είμασταν επαναστάτες, μαρξιστές, λενινιστές, άξιοι μαθητές των Μάρξ-Ενγκελς-Λένιν-Στάλιν ........ (Γκ. Ντιμιτρόφ, η εργατική τάξη ενάντια στο φασισμό, σελ. 86, Στρασβούργο 1935). Το άρθρο του Γκ Ντιμιτρόφ, το αφιερωμένο στα 60 χρονια του Μεγάλου Στάλιν, τελειώνει έτσι: «κοντά στο Στάλιν να μαθαίνει κανείς το δημιουργικό μαρξισμό, κοντά στο Στάλιν να μαθαίνει να οικοδομεί το μπολσεβίκικο κόμμα, κοντά στο Στάλιν να μαθαίνει να στερεώνει τη σύνδεση με τις μάζες κάτω από όλες τις συνθήκες, κοντά στο Στάλιν να μαθαίνει να διεξάγει την πάλη ενάντια στον σοσιαλδημοκρατισμό, κοντά στο Στάλιν να μαθαίνει την επαναστατική τόλμη και τον επαναστατικό ρεαλισμό, κοντά στον Στάλιν να μαθαίνει κανείς να είναι άφοβος στον αγώνα και ανηλεής ενάντια στον ταξικό εχθρό, κοντά στο Στάλιν να μαθαίνει με αλύγιστη θέληση να ξεπερνάει όλες τις δυσκολίες και να νικά τον εχθρό, κοντά στο Στάλιν να μαθαίνει κανείς να είναι πιστός ως το τέλος στην υπόθεση του διεθνισμού - αυτός είναι ο πιο σπουδαίος όρος για την προετοιμασία και την κατάχτηση της νίκης της εργατικής τάξης» (Γκ. Ντιμιτρόφ, Από λόγους και έργα, σελ. 90, Βιέννη 1950).
Παρά το γεγονός ότι ο Γκ. Ντιμιτρόφ στα έργα του, όταν αναφέρεται στους κλασσικούς του Μαρξισμού μιλάει πάντα για Μάρξ-Ενγκελς-Λένιν-Στάλιν, συναντάμε σε ελληνικές εκδόσεις, ανατολικογερμανικές, βουλγάρικες και πολύ πιθανόν σ' όλες τις εκδόσεις έργων του Ντιμιτρόφ στις ρεβιζιονιστικές χώρες, να γίνεται λόγος μόνο για Μάρξ-Ενγκελς-Λένιν και να μην υπάρχει το όνομα του Στάλιν. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι οι προδότες ρεβιζιονιστές έχουν επιβάλλει φασιστική λογοκρισία στο έργο του Ντιμιτρόφ και όπου ήταν δυνατό έχουν σβήσει το όνομα του Στάλιν.
Τώρα τελευταία οι ρεβιζιονιστές προσπαθούν να χρησιμοποιήσουν τον Ντιμιτρόφ για να μηδενίσουν και να εξαφανίσουν την μεγάλη θεωρητική προσφορά του Μεγάλου Στάλιν. Έτσι σε μια εισήγηση της ρεβιζιονίστριας Τατιάνας Κολέβα (καθηγήτριας και υποδιευθύντριας του ινστιτούτου ιστορίας του βουλγάρικου «Κ»Κ) για τον Γκ. Ντιμιτρόφ διαβάζουμε: «η βαθειά αφομοίωση της θεωρητικής κληρονομιάς του Λένιν οδήγησε τον Γιώργη Δημητρώφ στο συμπέρασμα, ότι ο λενινισμός είναι καινούργιο στάδιο στην ανάπτυξη του μαρξισμού, ότι είναι ο μαρξισμός της εποχής του ιμπεριαλισμού, των προλεταριακών επαναστάσεων, της οικοδόμησης του σοσιαλισμού........» («Ρ» 14.5.82). Είναι όμως πασίγνωστο, ότι το παραπάνω επιστημονικό συμπέρασμα δεν ανήκει στον Ντιμιτρόφ αλλά στον Στάλιν, το όποιο ο Ντιμιτρόφ σαν μαθητής του Στάλιν που ήταν το υιοθέτησε και το υπεράσπισε. Στην περίφημη διάλεξή του τον Απρίλη του 1924 στο πανεπιστήμιο του Σβέρντλοφ ο Στάλιν είπε: «ο λενινισμός είναι ο μαρξισμός της εποχής του ιμπεριαλισμού και της προλεταριακής επανάστασης. Ακριβέστερα: ο λενινισμός είναι η θεωρία και η ταχτική της προλεταριακής επανάστασης γενικά, η θεωρία και η ταχτική της διχτατορίας του προλεταριάτου ειδικά» (I. Στάλιν, Ζητήματα Λενινισμού, σελ. 2).
Σήμερα εκείνο που ιδιαίτερα εκμεταλλεύονται οι προδότες χρουτσωφικοί ρεβιζιονιστές, και στη χώρα μας οι προδότες ρεβιζιονιστές ηγέτες του «Κ»ΚΕ, είναι η διεθνιστική στάση Αρχών του Γκ. Ντιμιτρόφ απέναντι στη σοσιαλιστική Σοβιετική Ένωση των Λένιν - Στάλιν, την όποια προσπαθούν να την θέσουν στην υπηρεσία της σημερινής καπιταλιστικής - σοσιαλιμπεριαλιστικής Σοβιετικής Ένωσης.
Ο βούλγαρος ρεβιζιονιστής Γκ. Γκάνεφ γράφει: «η στάση απέναντι στη Σοβιετική Ένωση ως προς την ουσία της δεν είναι παρά στάση στον υπαρκτό σοσιαλισμό που είναι η λυδία λίθος για τον πραγματικό προλεταριακό διεθνισμό, για την πραγματική κομμουνιστική πεποίθηση, για την πραγματική πορεία προς τον σοσιαλισμό και τον κομμουνισμό. Σ' αυτό συνίσταται ο πάγιος χαρακτήρας της σκέψης του Γ. Δημητρόφ ότι η στάση προς την Σοβιετική Ένωση και το ΚΚΣΕ είναι η λυδία λίθος για τον προλεταριακό διεθνισμό, για την πραγματική επαναστατικότητα των πολιτικών κομμάτων, κινημάτων, ηγετών» («Ρ» 18.5.82). Ο λεγόμενος «υπαρκτός σοσιαλισμός» του Βούλγαρου ρεβιζιονιστή Γκάνεφ δεν είναι άλλος από τον σημερινό υπαρκτό κρατικομονοπωλιακό καπιταλισμό των ρεβιζιονιστικών χωρών (Σοβ. Ένωση, Βουλγαρία, Πολωνία, κλπ.) πού προήλθε από την παλινόρθωση του καπιταλισμού σ' αυτές τις χώρες. Ο δε «πραγματικός προλεταριακός διεθνισμός» του δεν είναι άλλος από τον αστικό κοσμοπολιτισμό των σοβιετικών σοσιαλιμπεριαλιστών που βρίσκεται στην υπηρεσία των επεχτατικών και επιθετικών σκοπών και εξυπηρετεί τα σχέδιά του για παγκόσμια κυριαρχία.
Όπως είναι γνωστό ο Γκ. Ντιμιτρόφ διατύπωσε την απόλυτα σωστή θέση σύμφωνα με την όποια η στάση απέναντι στη Σοβιετική Ένωση αποτελεί την λυδία λίθο του προλεταριακού διεθνισμού και το κριτήριο του ποιος είναι κομμουνιστής και φίλος της προλεταριακής επανάστασης και της υπόθεσης της εργατικής τάξης και ποιος εχθρός της, την εποχή που ή Σοβιετική Ένωση των Λένιν-Στάλιν ήταν μια πραγματικά σοσιαλιστική χώρα και ήταν το κέντρο της παγκόσμιας προλεταριακής επανάστασης. Αυτή η θέση του Ντιμιτρόφ αναφέρεται στην συγκεκριμένη σοσιαλιστική Σοβιετική Ένωση των Λένιν-Στάλιν και όχι στην καπιταλιστική-ιμπεριαλιστική Σοβιετική Ένωση των Χρουτσώφ-Μπρέζνιεφ, την όποια ο Ντιμιτρόφ δεν γνώρισε, γιατί όπως είναι γνωστό πέθανε το 1949. Εξάλλου ο ίδιος ο Ντιμιτρόφ τονίζει ότι και για κείνη την περίοδο δεν εννοούσε απλώς μια τυπική γενική τοποθέτηση υπέρ της Σοβιετικής Ένωσης και του σοσιαλισμού αλλά εννοούσε μια τοποθέτηση απέναντι στην πραγματικά τότε υπάρχουσα σοσιαλιστική Σοβιετική Ένωση. Ο Ντιμιτρόφ αναφερόμενος πάνω σ' αυτό το ζήτημα τονίζει: «όχι μια τυπική θέση απέναντι στη Σοβιετική εξουσία και το σοσιαλισμό γενικά, αλλά μια τοποθέτηση στην ήδη 20 χρόνια πραγματικά υπάρχουσα Σοβιετική Ένωση με την ακούραστη πάλη ενάντια στους εχθρούς, με την διχτατορία της εργατικής τάξης και με το Σταλινικό Σύνταγμα, με τον ηγετικό ρόλο του κόμματος των Λένιν - Στάλιν» (Γκ, Ντιμιτρόφ, Από Λόγους και Έργα, σελ. 76, Βιέννη 1950).
Η σημερινή Σοβιετική Ένωση είναι ακριβώς το αντίθετο της Σοβιετικής Ένωσης της εποχής του Γκ. Ντιμιτρόφ. Στη σημερινή Σοβ. Ένωση δεν υπάρχει Διχτατορία του Προλεταριάτου γιατί ανατράπηκε και διαλύθηκε από τους χρουτσωφικούς ρεβιζιονιστές και αντικαταστάθηκε από το λεγόμενο «κράτος όλου του λαού» (που στην πραγματικότητα δεν υπάρχει γιατί κράτος που στέκεται πάνω από τάξεις δεν υπάρχει) δηλαδή τη διχτατορία της νέας αστικής τάξης, δεν υπάρχει το επαναστατικό σοσιαλιστικό Σταλινικό Σύνταγμα γιατί αυτό αντικαταστάθηκε από το αντιδραστικό αστικό σύνταγμα της ρεβιζιονιστικής κλίκας του Μπρέζνιεφ, δεν υπάρχει το επαναστατικό Κομμουνιστικό Κόμμα των Λένιν-Στάλιν γιατί αυτό αντικαταστάθηκε από το λεγόμενο «κόμμα όλου του λαού» (που στην πραγματικότητα δεν υπάρχει γιατί πολιτικά κόμματα που στέκονται πάνω από τάξεις δεν υπάρχουν) δηλαδή από το σημερινό αντιδραστικό αστικό φασιστικό κόμμα εκπρόσωπο των συμφερόντων της νέας αστικής τάξης, δεν υπάρχουν οι σοσιαλιστικές σχέσεις παραγωγής γιατί αυτές διαλύθηκαν ολοκληρωτικά με την εφαρμογή της λεγόμενης «οικονομικής μεταρρύθμισης» και αντικαταστάθηκαν από τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής. Όπως βλέπουμε η Σοβ. Ένωση του Ντιμιτρόφ ήταν μια σοσιαλιστική χώρα, ήταν κράτος της Διχτατορίας του Προλεταριάτου, ενώ η σημερινή Σοβ. Ένωση είναι μια καπιταλιστική χώρα και μια ιμπεριαλιστική υπερδύναμη, κέντρο της παγκόσμιας αντεπανάστασης, γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την σημερινή Σοβ. Ένωση η σωστή για την Σοβ. Ένωση των Λένιν - Στάλιν θέση του Γκ.Ντιμιτρόφ.
Σήμερα που έχει προδοθεί ο μαρξισμός-λενινισμός και η προλεταριακή επανάσταση από τους χρουτσωφικούς ρεβιζιονιστές, σήμερα που έχει πλέρια παλινορθωθεί ο καπιταλισμός στη Σοβ. Ένωση και ίδια ακολουθεί μια ιμπεριαλιστική επεχτατική πολιτική, μια πολιτική επέμβασης και ανάμειξης στα εσωτερικά των άλλων χωρών, Κομμουνιστής, Επαναστάτης και Διεθνιστής, όπως σωστά τόνισε στο 6ο συνέδριο του ΚΕΑ ο σ. Ε. Χότζια «είναι μόνο εκείνος που καταπολεμά τους σοβιετικούς ρεβιζιονιστές, που ξεσκεπάζει την προδοσία τους και μ' όλες τις δυνάμεις απορρίπτει την αντιμαρξιστική και ιμπεριαλιστική πολιτική και γραμμή» (Ε. Χότζια, Εισήγηση στο 6ο συνέδριο του ΚΕΑ, σελ. 27, Νοέμβρης 1971).
Μάταια προσπαθούν οι χρουτσωφικοί ρεβιζιονιστές, ο βούλγαρος ρεβιζιονιστής Γκάνεφ της προδοτικής ρεβιζιονιστικής κλίκας του Ζίφκοφ και οι προδότες ρεβιζιονιστές ηγέτες του «Κ»ΚΕ να θέσουν τις επαναστατικές απόψεις του μεγάλου επαναστάτη κομμουνιστή ηγέτη Γκ. Ντιμιτρόφ στην υπηρεσία της σημερινής ιμπεριαλιστικής Σοβ. Ένωσης. Ο Ντιμιτρόφ ήταν ένας συνεπής υπερασπιστής της σοσιαλιστικής Σοβ. Ένωσης των Λένιν-Στάλιν και όχι της σημερινής καπιταλιστικής - σοσιαλιμπεριαλιστικής Σοβ. Ένωσης.
Την ιμπεριαλιστική και επεχτατική πολιτική της σημερινής Σοβ. Ένωσης οι χρουτσωφικοί ρεβιζιονιστές και οι υποταχτικοί τους στις άλλες χώρες προσπαθούν να την σερβίρουν σαν «προλεταριακό διεθνισμό». Όποιος όμως έχει προδώσει τις επαναστατικές Αρχές του μαρξισμού-λενινισμού έχει προδώσει ταυτόχρονα και τον προλεταριακό διεθνισμό που είναι ιδεολογία αποκλειστικά και μόνο του προλεταριάτου και εκφράζει τα κοινά συμφέροντα του σε διεθνή κλίμακα και την κοινή πάλη του για την βίαιη επαναστατική ανατροπή του καπιταλισμού, την εγκαθίδρυση της Διχτατορίας του Προλεταριάτου και την οικοδόμηση της σοσιαλιστικής - κομμουνιστικής κοινωνίας.
Όλα ανεξαιρέτως τα σημερινά ρεβιζιονιστικά κόμματα προδίνοντας τα συμφέροντα του προλεταριάτου και μετατρεπόμενα σε πράχτορες της μπουρζουαζίας μέσα στις γραμμές της εργατικής τάξης πρόδωσαν και τον προλεταριακό διεθνισμό.
Σήμερα λυδία λίθος του προλεταριακού διεθνισμού και κριτήριο για το αν είναι κανείς επαναστάτης κομμουνιστής μαρξιστής-λενινιστής είναι η τοποθέτηση απέναντι στην ΛΣΔ Αλβανίας, Ο προλεταριακός διεθνισμός απαιτεί από τους μαρξιστές-λενινιστές όχι μια γενική επιφανειακή τοποθέτηση υπέρ της Αλβανίας και του σοσιαλισμού αλλά μια θετική και συγκεκριμένη τοποθέτηση απέναντι στην Διχτατορία του Προλεταριάτου που υπάρχει στην Αλβανία, το σοσιαλισμό που οικοδομείται εκεί σήμερα, το σοσιαλιστικό της σύνταγμα, την επαναστατική μαρξιστική-λενινιστική πολιτική γραμμή του ΚΕΑ και το λαό της που αγωνίζεται ασταμάτητα ενάντια στον ιμπεριαλισμό και σοσιαλιμπεριαλισμό.
Η επαναστατική ζωή και δράση και το επαναστατικό έργο του επιφανή κομμουνιστή ηγέτη και διεθνιστή Γκ. Ντιμιτρόφ ανήκει ολοκληρωτικά στην επαναστατική κληρονομιά των μαρξιστών-λενινιστών και δεν μπορεί να μπει στην υπηρεσία των σύγχρονων ρεβιζιονιστών. Οι σύγχρονοι ρεβιζιονιστές (σοβιετικοί, γιουγκοσλάβοι, κινέζοι, ευρωκομουνιστές) έχουν προδώσει την επαναστατική Διδασκαλία των Μάρξ-Ενγκελς-Λένιν-Στάλιν, έχουν απορρίψει ανοιχτά και προδώσει την Διχτατορία του Προλεταριάτου, την βίαιη επανάσταση και τον σοσιαλισμό-κομμουνισμό. Στην πατρίδα του την Βουλγαρία η ρεβιζιονιστική προδοτική κλίκα του Ζίφκοφ έχει παλινορθώσει πλέρια τον καπιταλισμό και έχει μετατρέψει την Βουλγαρία σε αποικία της σοσιαλιμπεριαλιστικής Σοβιετικής Ένωσης.
«ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ», Αρ. Φύλλου 6, Ιούνης 1982
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου