Αντιδραστικές αντικομμουνιστικές αστικές θεωρίες ΣΥΓΚΑΛΥΨΗΣ της παλινόρθωσης του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ένωση (1953-1990)–Μέρος Β’

 Συνέχεια από το:  Αντιδραστικές αντικομμουνιστικές αστικές θεωρίες ΣΥΓΚΑΛΥΨΗΣ της παλινόρθωσης του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ένωση (1953-1990)

Β. Η αντιδραστική αντικομμουνιστική αστική θεωρία του «αναπτυγμένου σοσιαλισμού» της χρουστσοφικής σοσιαλδημοκρατίας

Μετά τη βίαιη πραξικοπηματική ανατροπή της Διχτατορίας του Προλεταριάτου και το θρίαμβο-επικράτηση της χρουστσοφικής ρεβιζιονιστικής αντεπανάστασης στη Σοβιετική Ένωση το 1953, η αντικομμουνιστική ηγετική ομάδα των ΧΡΟΥΣΤΣΟΦ-ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ, κλπ. του αστικού πλέον σοσιαλδημοκρατικού ΚΚΣΕ, παράλληλα με την προγραμματισμένη και συστηματική προώθηση της σταδιακής παλινόρθωσης του καπιταλισμού, με την εφαρμογή των καπιταλιστικού χαρακτήρα οικονομικών μεταρρυθμίσεων, στον οικονομικό τομέα, αναζήτησε και τη διατύπωση μιας κατάλληλης θεωρίας ΣΥΓΚΑΛΥΨΗΣ αυτού του πισωδρομικού προτσές απ’ το σοσιαλισμό-κομμουνισμό στον καπιταλισμό.

Οι Χρουστσο-Μπρεζνιεφικοί ρεβιζιονιστές σοσιαλδημοκράτες στην προσπάθειά τους να διαμορφώσουν-διατυπώσουν μια νέα και κατάλληλη «θεωρία» συγκάλυψης αυτού του πισωδρομικού προτσές και της νεοεμφανιζόμενης κοινωνίας του παλινορθωμένου καπιταλισμού που κατ’ ευφημισμόν αποκλήθηκε «αναπτυγμένη σοσιαλιστική κοινωνία» (!), επινόησαν τη γνωστή θεωρία του «αναπτυγμένου σοσιαλισμού».

Και η θεωρία του «αναπτυγμένου σοσιαλισμού» των προδοτών Χρουστσοφικών, όπως και «η θεωρία της «σύγκλισης» της δυτικής αστικής αντίδρασης,… ήταν-είναι αντικομμουνιστικές αντιδραστικές αστικές θεωρίες, επειδή, κατά τη διάρκεια της κυρίαρχης ύπαρξής τους (1955-1990) στρέφονταν, εμμέσως πλην σαφώς, ΚΑΤΑ της κομμουνιστικής προοπτικής του Προλεταριάτου, θόλωναν και συσκότιζαν την κομμουνιστική προοπτική, προβάλλοντας ως «κομμουνιστική» προοπτική τον παλινορθωμένο καπιταλισμό της Σοβιετικής Ένωσης, μα συνάμα βρίσκονταν και σε πλήρη ΡΗΞΗ-ΑΝΤΙΘΕΣΗ με την αντικειμενική νομοτελειακή ιστορική κίνηση της κοινωνίας προς το σοσιαλισμό-κομμουνισμό…. Ο ταξικός χαρακτήρας και το ταξικό περιεχόμενο και των δυο θεωριών συνίστατo στην υπεράσπιση του καπιταλισμού: η μεν θεωρία της «σύγκλισης» κύρια στην υπεράσπιση του παραδοσιακού καπιταλισμού των Δυτικών χωρών, η δε θεωρία του «αναπτυγμένου σοσιαλισμού» κύρια στην υπεράσπιση του παλινορθωμένου καπιταλισμού της Σοβιετικής Ένωσης και των άλλων ανατολικών χωρών» («ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ» Νο373, 1-31 Αυγούστου 2012, σελ.3).

Αν η αποστάτρια προδοτική ομάδα των ΧΡΟΥΣΤΣΟΦ-ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ, κλπ., στο 20^ο σοσιαλδημοκρατικό Συνέδριο του ΚΚΣΕ (1956), μεταξύ πολλών άλλων αντιδραστικών απόψεων, «πέτυχε», ως δια μαγείας, να μεταμορφώσει, αυθαίρετα και προκλητικά, την καπιταλιστική φασιστική Γιουγκοσλαβία του ΤΙΤΟ σε χώρα «σοσιαλιστική» (!) – θέση που επέβαλε και στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα (Ν.Σ.Χρουστσόφ: «Λογοδοσία στο ΧΧ Συνέδριο του Κόμματος», 1956, σελ. 6: «όχι μικρές επιτυχίες στη σοσιαλιστική οικοδόμηση σημείωσε και η Γιουγκοσλαβία», σαφής απόδειξη ότι η χρουστσοφική κλίκα ήταν αποφασισμένη να βαδίσει τον αντεπαναστατικό καπιταλιστικό δρόμο του Τίτο) – και πρόβαλε έναν «σοσιαλισμό»(!) χωρίς Διχτατορία του Προλεταριάτου που θα προέκυπτε τάχα «ειρηνικά»-κοινοβουλευτικά (σελ.41-42), στο 22^ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ (1961) ΟΜΟΛΟΓΗΣΕ επίσημα και ΠΑΡΑΔΕΧΘΗΚΕ δημόσια, ότι στη Σοβιετική Ένωση εκείνης της περιόδου ΔΕΝ υπήρχε πλέον ούτε Διχτατορία του Προλεταριάτου ούτε επαναστατικό κομμουνιστικό κόμμα και ότι αυτά είχαν αντίστοιχα ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΑΘΕΙ απ’ το «κράτος όλου του λαού» και το «κόμμα όλου του λαού», μιλώντας επίσης για πρώτη φορά και για «μεταβατική περίοδο απ’ τον καπιταλισμό στον σοσιαλισμό», στην οποία «αντιστοιχούσε» η Διχτατορία του Προλεταριάτου, διατυπώνοντας έτσι με αυτές τις απόψεις ταυτόχρονα και τη θεωρία του λεγόμενου «αναπτυγμένου σοσιαλισμού» (στο αρχικό της στάδιο), χωρίς βέβαια να χρησιμοποιηθούν ακόμα εκεί οι γνωστές μετέπειτα διατυπώσεις: «αναπτυγμένος σοσιαλισμός» και «αναπτυγμένη σοσιαλιστική κοινωνία».

Η θεωρία του «αναπτυγμένου σοσιαλισμού» των αποστατών Χρουστσοφικών συνιστούσε-συνιστά, όπως θα καταδειχθεί αμέσως παρακάτω, πλήρη και ολοκληρωμένη αναθεώρηση του επαναστατικού μαρξισμού, κραυγαλέα και χονδροειδή απόρριψή του.

Ο λεγόμενος «αναπτυγμένος σοσιαλισμός» ως θεωρία δεν έχει τίποτε το κοινό με την επαναστατική κοσμοθεωρία των ΜΑΡΞ-ΕΝΓΚΕΛΣ-ΛΕΝΙΝ-ΣΤΑΛΙΝ, αποτελεί ευθέως ΑΡΝΗΣΗ της και είναι μια αντικομμουνιστική αστική θεωρία, ενώ η πολυθρύλητη αλλά ανύπαρκτη «αναπτυγμένη σοσιαλιστική κοινωνία» δεν ήταν παρά ο ΠΑΛΙΝΟΡΘΩΜΕΝΟΣ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ της, μετά το 1953, Χρουστσο-Μπρεζνιεφο-Γκορμπατσοφικής περιόδου, όπως παλιότερα καταδείχθηκε. Κατά τον αντικομμουνιστή ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ, αυτή είχε ήδη δημιουργηθεί-ολοκληρωθεί το Νοέμβρη του 1967 δηλ. όταν είχε παλινορθωθεί πλέρια ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ (αυτός είχε διακηρύξει, μ’ αφορμή τα 50χρονα της Οχτωβριανής Επανάστασης, ότι «στη Σοβιετική Ένωση δημιουργήθηκε η αναπτυγμένη σοσιαλιστική κοινωνία»).

Η θεωρία του «αναπτυγμένου σοσιαλισμού» αργότερα «πέρασε» και κυριάρχησε και στο νέο (1977) Αστικό ΣΥΝΤΑΓΜΑ (=Σύνταγμα του παλινορθωμένου καπιταλισμού) της Μπρεζνεφικής περιόδου, ενώ η κατ’ ευφημισμόν «αναπτυγμένη σοσιαλιστική κοινωνία» βρήκε την πλήρη έκφρασή της σ’ αυτό – ένα ΣΥΝΤΑΓΜΑ που νομιμοποίησε επίσημα και κατοχύρωσε, για πρώτη φορά, τόσο την καπιταλιστική κρατική (άρθρα 10-11) όσο και τη συνεταιριστική καπιταλιστική ιδιοκτησία (άρθρο 12) αλλά και την ατομική καπιταλιστική ιδιοκτησία (άρθρο 13, 17) στην κοινωνία της τότε Σοβιετικής Ένωσης, καθώς επίσης τον καπιταλιστικό ανταγωνισμό μεταξύ των αυτοτελών επιχειρήσεων «σοσιαλιστικών εμπορευματοπαραγωγών» (!) και το καπιταλιστικό ΚΕΡΔΟΣ (άρθρο 16), και στο οποίο επιπλέον εκφράζεται-περιγράφεται γενικά και το περιεχόμενο της «αναπτυγμένης σοσιαλιστικής κοινωνίας» δηλ. της κοινωνίας του παλινορθωμένου καπιταλισμού της Σοβιετικής Ένωσης εκείνης της ιστορικής περιόδου.

Τα στοιχεία-απόψεις που συγκρότησαν τη θεωρία του λεγόμενου «αναπτυγμένου σοσιαλισμού» ήταν τα παρακάτω: «Κόμμα όλου του λαού», «Κράτος όλου του λαού», Μεταβατική περίοδος «απ’ τον καπιταλισμό στον σοσιαλισμό», «Τρεις φάσεις» της κομμουνιστικής κοινωνίας, «σοσιαλισμός»: ένας «νέος, αυτόνομος τρόπος παραγωγής» (Για τη θεωρία του λεγόμενου «αναπτυγμένου σοσιαλισμού» και την κατ’ ευφημισμόν «αναπτυγμένη σοσιαλιστική κοινωνία» υπάρχει πλούσια βιβλιογραφία, γιατί έχουν γραφεί πολλές εκατοντάδες άρθρα, δεκάδες βιβλία κλπ., όμως εδώ αυτά θα χρησιμοποιηθούν πολύ περιορισμένα και μόνο ενδεικτικά θα αναφερθούν κάποια ελάχιστα αποσπάσματα που εκφράζουν την αντεπαναστατική ουσία αυτής της αστικής αντιδραστικής θεωρίας).

1.«Κόμμα όλου του λαού» ή επαναστατικό κομμουνιστικό κόμμα;

Στο 22^ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ σημειώνεται: «το μαρξιστικό-λενινιστικό μας κόμμα, που γεννήθηκε σαν κόμμα της εργατικής τάξης, έγινε το κόμμα ολόκληρου του λαού» (Το 22^ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ, σελ. 250, Αθήνα 1961), αντιμαρξιστική άποψη που αργότερα «πέρασε» και στο νέο (1977) Μπρεζνιεφικό Αστικό Σύνταγμα με κάπως διαφορετική παραλλαγμένη διατύπωση (ίσως να οφείλεται στην κακή μετάφραση): «το ΚΚΣΕ υπάρχει για το λαό και υπηρετεί το λαό» («Το Σύνταγμα την Ένωσης Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών», σελ. 43, χωρίς ημερομηνία έκδοσης).

Μια σειρά σύντομες παρατηρήσεις για την αντιμαρξιστική άποψη «Κόμμα όλου του λαού»:

1. Μ΄ αυτή την άποψη εγκαταλείφθηκε όχι μόνο η μαρξιστική θεωρία για το επαναστατικό κόμμα νέου τύπου αλλά και για τα κόμματα γενικότερα που θεωρεί τα διάφορα πολιτικά κόμματα ως ξεχωριστούς εκφραστές και υπερασπιστές των διαφορετικών ταξικών συμφερόντων συγκεκριμένων κοινωνικών τάξεων.
2. Προβλήθηκε-υιοθετηθήκε απ’ τους Χρουστσοφικούς σοσιαλδημοκράτες η γνωστή αστική υπερταξική αντίληψη που θεωρεί τα κόμματα υπεράνω των τάξεων δηλ. ως εκφραστές τάχα των συμφερόντων «περισσότερων» ή «όλων των τάξεων».
3. Είναι γνωστό, ότι για τον επαναστατικό μαρξισμό δεν υπάρχουν οργανώσεις και κόμματα «όλου του λαού» δηλ. όλων των τάξεων. Αφού, λοιπόν, οι Χρουστσοφικοί ρεβιζιονιστές σοσιαλδημοκράτες ομολόγησαν και παραδέχθηκαν οι ίδιοι, ότι στη Σοβιετική Ένωση της Χρουστσο-Μπρεζνιεφικής περιόδου ΔΕΝ υπήρχε πλέον επαναστατικό κομμουνιστικό κόμμα, επειδή, σύμφωνα μ’ αυτούς, το μαρξιστικό-λενινιστικό κόμμα της εργατικής τάξης είχε ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΑΘΕΙ απ’ το «Κόμμα όλου του λαού», τότε το νέο ΚΚΣΕ, δηλ. το λεγόμενο «κόμμα όλου του λαού», δεν μπορεί παρά να ήταν ένα αστικό σοσιαλδημοκρατικού τύπου κόμμα. Επομένως το ως στις αρχές της δεκαετίας του ΄50 επαναστατικό ΚΚΣΕ είχε αλλάξει ταξικό χαρακτήρα: από επαναστατικό μαρξιστικό-λενινιστικό κόμμα της εργατικής τάξης που ήταν, είχε μετατραπεί σ’ ένα αστικό κόμμα: εκφραστή και υπερασπιστή των ταξικών συμφερόντων της, υπό διαμόρφωση, νέας σοβιετικής μπουρζουαζίας.

Για το μαρξισμό ο χαρακτήρας ενός κόμματος καθορίζεται πρωταρχικά απ’ την Ιδεολογία απ’ την οποία αυτό καθοδηγείται αλλά, μεταξύ άλλων, και απ’ το Πρόγραμμά του. Το νέο ΚΚΣΕ δηλ. το λεγόμενο «Κόμμα όλου του λαού» της Χρουστσο-Μπρεζνιεφικής περιόδου ΔΕΝ καθοδηγούνταν πλέον απ’ την ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ του επαναστατικού μαρξισμού δηλ. του λενινισμού-σταλινισμού αλλά απ’ την αντεπαναστατική Ιδεολογία του Χρουστσοφισμού (= παραλλαγή της αστικής ιδεολογίας).

Το νέο ΚΚΣΕ των ΧΡΟΥΣΤΣΟΦ-ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ αλλά και τα Χρουστσοφικά κόμματα όλων των χωρών στις μετέπειτα δεκαετίες ήταν-είναι αστικά κόμματα σοσιαλδημοκρατικού τύπου, επειδή, πέραν των άλλων: α) δεν καθοδηγούνταν-καθοδηγούνται απ’ τον επαναστατικό μαρξισμό, β) είχαν-έχουν ρεφορμιστικά Προγράμματα που δεν οδηγούν στην ανατροπή του καπιταλισμού, γ) είχαν-έχουν μια αντιμαρξιστική αντίληψη του σοσιαλισμού-κομμουνισμού, αφού ως «σοσιαλισμό»(!) πρόβαλαν-προβάλλουν τον παλινορθωμένο καπιταλισμό της Χρουστσοφο-Μπρεζνιεφο-Γκορμπατσοφικής περιόδου ή αλλιώς ισχυρίζονταν-ισχυρίζονται ότι τάχα υπήρχε «σοσιαλισμός» στη Σοβιετική Ένωση την περίοδο 1953-1991 (αυτό ισχύει και για το νέο ρεφορμιστικό Πρόγραμμα (19^ο Συνέδριο) της Χρουστσο-τροτσκιστικής σοσιαλδημοκρατικής κλίκας των Κουτσουμπο-Παπαρηγο-Γοντικο-Μαϊληδων, κλπ.).

4. Δεν υπάρχει ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ ούτε μπορεί να συνεχιστεί η οικοδόμηση του σοσιαλισμού-κομμουνισμού ΧΩΡΙΣ επαναστατικό κομμουνιστικό κόμμα νέου τύπου δηλ. λενινιστικού-σταλινικού τύπου: γι’ αυτό και μετά το 1953 ήταν εντελώς αναμενόμενο να ΔΙΑΚΟΠΕΙ, αναπόφευκτα και οριστικά, η οικοδόμηση του σοσιαλισμού στη Σοβιετική Ένωση και να παρατηρηθεί το ιστορικό φαινόμενο το νέο ΚΚΣΕ δηλ. το αστικό «κόμμα όλου του λαού» της Χρουστσοφικής σοσιαλδημοκρατικής κλίκας να ηγηθεί και πρωτοστατήσει στην εφαρμογή των καπιταλιστικού χαρακτήρα οικονομικών μεταρρυθμίσεων που εξάλειψαν ολοσχερώς το σοσιαλισμό και οδήγησαν στην αναπόφευκτη και πλήρη παλινόρθωση του καπιταλισμού που ολοκληρώθηκε στα μέσα της δεκαετίας του ΄60.
5. Και δεν μπορεί να υπάρξει και να οικοδομηθεί ο σοσιαλισμός-κομμουνισμός ΧΩΡΙΣ επαναστατικό μαρξιστικό-λενινιστικό-σταλινικό κόμμα, επειδή ακριβώς το κομμουνιστικό κόμμα, πέρα απ’ το ότι «έχει πάντα ως πρώτο καθήκον την ταξική πολιτική, την οργάνωση του προλεταριάτου ως αυτόνομο πολιτικό κόμμα και ως επόμενο σκοπό θέτει την πάλη για τη Διχτατορία του Προλεταριάτου» (MARX-ENGELS: Bd.18, σελ.267-268, Berlin 1969), είναι ΕΚΕΙΝΟ που: πρώτο, είναι οργανωτής και ΚΑΘΟΔΗΔΗΤΗΣ του γιγαντιαίου έργου της σοσιαλιστικής-κομμουνιστικής οικοδόμησης, και δεύτερο, χωρίς αυτό δεν μπορεί, σύμφωνα με τους κλασικούς του μαρξισμού, να υπάρξει Διχτατορία του Προλεταριάτου. Γι’ αυτό ορθότατα σημειώνει ο ΣΤΑΛΙΝ «ότι η διχτατορία του προλεταριάτου ασκείται μέσω του κόμματος, ότι χωρίς ενιαίο και μονολιθικό κόμμα είναι αδύνατο να υπάρξει διχτατορία του προλεταριάτου», ότι «η διχτατορία του προλεταριάτου μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο μέσω του κόμματος, που είναι η διευθυντική της δύναμη», και ότι «η διχτατορία του προλεταριάτου μπορεί να είναι πλέρια μόνο στην περίπτωση που θα την καθοδηγεί ένα μόνο κόμμα, το κόμμα των κομμουνιστών, που δε μοιράζεται και δεν πρέπει να μοιράζεται την καθοδήγηση με άλλα κόμματα» (Ι.ΣΤΑΛΙΝ: Άπαντα, τομ.10, σελ.97 και 112-113, εκδ. της ΚΕ του ΚΚΕ 1953).

2. «Κράτος όλου του λαού» ή Διχτατορία του Προλεταριάτου;

Για το ζήτημα του κράτους της Σοβιετικής Ένωσης εκείνης της ιστορικής περιόδου στο 22^ο Συνέδριο αναφέρεται ότι «το κράτος της εργατικής τάξης» είχε μετατραπεί σε «παλλαϊκό κράτος»: «το παλλαϊκό κράτος είναι το καινούριο στάδιο στην εξέλιξη του σοσιαλιστικού κράτους, το σπουδαιότερο ορόσημο στο δρόμο της ανάπτυξης του σοσιαλιστικού κράτους σε κομμουνιστική αυτοδιοικούμενη κοινωνία» (Το 22^ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ, σελ. 205, Αθήνα 1961) και ότι «η δικτατορία του προλεταριάτου έπαψε να είναι απαραίτητη…» (σελ.208) στη Σοβιετική Ένωση για τη συνέχιση της οικοδόμησης του σοσιαλισμού. Αργότερα αυτή η αντιμαρξιστική άποψη πέρασε και στο νέο Σύνταγμα (1977) – απ’ το οποίο είχε απαλειφθεί η Διχτατορία του Προλεταριάτου (δικαιολογημένα βέβαια, αφού αυτή δεν υπήρχε πια, γατί είχε ήδη ανατραπεί το 1953) – και στο οποίο επιβεβαιώνεται εκ νέου επίσημα, ότι η Σοβιετική Ένωση ΔΕΝ ήταν πλέον κράτος της Διχτατορίας του Προλεταριάτου, όπως την εποχή των ΛΕΝΙΝ-ΣΤΑΛΙΝ, αλλά «κράτος όλου του λαού» («ΣΥΝΤΑΓΜΑ 1977», σελ. 42: «η Ένωση των Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών είναι ένα σοσιαλιστικό παλλαϊκό κράτος»).

Η νέα αντιμαρξιστική αντίληψη των Χρουστσοφικών για «κράτος όλου του λαού» ανακινεί σειρά σημαντικά ζητήματα που αξίζουν ιδιαίτερης προσοχής αλλά και κάποιων σύντομων παρατηρήσεων:

Πρώτο, αρνούμενοι την αναγκαιότητα ύπαρξης της Διχτατορίας του Προλεταριάτου για μια σημαντική φάση εξέλιξης του σοσιαλισμού-κομμουνισμού οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές σοσιαλδημοκράτες και όλα τα ρεφορμιστικά χρουστσοφικά κόμματα, εγκατέλειψαν το μαρξισμό σε ένα τόσο σημαντικό και κεντρικό ζήτημα (είχαν βέβαια εγκαταλείψει το μαρξισμό στο σύνολό του) και είναι γνωστό ότι δεν μπορεί να θεωρηθεί κανείς μαρξιστής χωρίς την αναγνώριση της Διχτατορίας του Προλεταριάτου όπως σημείωνε ο ΛΕΝΙΝ: «μαρξιστής είναι μόνο εκείνος που επεκτείνει την αναγνώριση της πάλης των τάξεων ως την αναγνώριση της διχτατορίας του προλεταριάτου. Αυτού βρίσκεται η πιο βαθιά διαφορά του μαρξιστή από το μικρό (μα και μεγάλο) αστό της αράδας. Αυτή είναι η λυδία λίθος για την πραγματική κατανόηση και παραδοχή του μαρξισμού» (Β.Ι.ΛΕΝΙΝ: «Κράτος και Επανάσταση», σελ.32, χ. χρ. εκδ.).

Δεύτερο, είναι σημαντικό να σημειωθεί η ανοιχτή ΟΜΟΛΟΓΙΑ και η επίσημη ΠΑΡΑΔΟΧΗ των Χρουστσοφικών, ότι στη Σοβιετική Ένωση της Χρουστσο-Μπρεζνιεφικής περιόδου ΔΕΝ υπήρχε πλέον Διχτατορία του Προλεταριάτου και κατά συνέπεια – ακριβώς γι’ αυτό το λόγο – ΔΕΝ υπήρχε πλέον ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ: επιπλέον η οικοδόμησή του είχε ήδη ΔΙΑΚΟΠΕΙ αμέσως μετά την βίαιη πραξικοπηματική ανατροπή της Διχτατορίας του Προλεταριάτου το 1953 μετά το θάνατο-δολοφονία του ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ. Η συνέχιση της οικοδόμησης του σοσιαλισμού σε μια χώρα ΧΩΡΙΣ Διχτατορία του Προλεταριάτου είναι εντελώς αδύνατη και αδιανόητη, όπως επίσης η ύπαρξη-διατήρηση του σοσιαλισμού ΔΕΝ νοείται ΧΩΡΙΣ Διχτατορία του Προλεταριάτου, αφού για το Μαρξ Σοσιαλισμός - Διχτατορία του Προλεταριάτου είναι μεταξύ τους στενότατα συνδεδεμένα, είναι αδιαχώριστα: ήδη το 1850 ο Μαρξ σημείωνε ότι ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ είναι «η ταξική Διχτατορία του Προλεταριάτου σαν το αναπόφευκτο μεταβατικό στάδιο για την κατάργηση των ταξικών διαφορών γενικά, για την κατάργηση όλων των παραγωγικών σχέσεων που πάνω τους στηρίζονται, για την κατάργηση όλων των κοινωνικών σχέσεων που αντιστοιχούν στις παραγωγικές αυτές σχέσεις, για την ανατροπή όλων των ιδεών που απορρέουν απ’ τις κοινωνικές αυτές σχέσεις» (MARX-ENGELS: Bd.7, σελ. 89-90, Berlin 1969).

Τρίτο, η αντίληψη των Χρουστσοφικών για «κράτος όλου του λαού» δε σήμανε μόνο άρνηση-απόρριψη της Διχτατορίας του Προλεταριάτου μα ταυτόχρονα συνιστούσε και πλήρη αναθεώρηση της μαρξιστικής θεωρίας σχετικά με το κράτος της Διχτατορίας του Προλεταριάτου αλλά και του κράτους γενικότερα, γι’ αυτό και ο ΛΕΝΙΝ υπογράμμιζε ότι, «την ουσία της διδασκαλίας του Μαρξ για το κράτος την αφομοίωσε μόνον όποιος κατάλαβε πως η διχτατορία μιας τάξης είναι αναγκαία όχι μόνο για κάθε ταξική κοινωνία γενικά, όχι μόνο για το προλεταριάτο, που έχει ανατρέψει την αστική τάξη, μα και για ολόκληρη την ιστορική περίοδο, που χωρίζει τον καπιταλισμό από την «χωρίς τάξεις κοινωνία», από τον κομμουνισμό» (Β.Ι.ΛΕΝΙΝ: «Κράτος και Επανάσταση», σελ.33, χ. χρ. εκδ.).

Τέταρτο, η αντίληψη των Χρουστσοφικών για «κράτος όλου του λαού» δεν έχει καμία σχέση με το μαρξισμό. Είναι ξένη προς το μαρξισμό, επειδή σύμφωνα με τη μαρξιστική θεωρία ΔΕΝ υπάρχει κράτος υπεράνω τάξεων δηλ. «κράτος όλων των τάξεων» μιας κοινωνίας (αυτή είναι αστική αντίληψη). Αντίθετα, το κράτος έχει πάντα ταξικό χαρακτήρα: ή είναι κράτος της αστικής τάξης ή κράτος του Προλεταριάτου. Στην περίοδο του περάσματος απ’ τον καπιταλισμό στον σοσιαλισμό-κομμουνισμό δεν μπορεί σε μια χώρα παρά να υπάρχει: ή διχτατορία της μπουρζουαζίας ή διχτατορία του Προλεταριάτου, γι’ αυτό ο διάσημος άγγλος μαρξιστής Georg Thomson, αρχές της δεκαετίας του ΄70 (1971) του περασμένου αιώνα, ορθότατα υπογράμμιζε ότι το «κράτος όλου του λαού» της προδοτικής χρουστσοφικής κλίκας ήταν στην πραγματικότητα «μια δικτατορία της μπουρζουαζίας», ακριβέστερα: δικτατορία της νέας σοβιετικής μπουρζουαζίας.

Πέμπτο, η Διχτατορία του Προλεταριάτου, σύμφωνα με τη διδασκαλία των ΜΑΡΞ-ΕΝΓΚΕΛΣ-ΛΕΝΙΝ-ΣΤΑΛΙΝ, που εγκαθιδρύεται μετά τη νίκη της βίαιης-ένοπλης Προλεταριακής Επανάστασης και την πλήρη συντριβή της κρατικής μηχανής, διατηρείται, ενισχύεται και δυναμώνει και είναι απολύτως αναγκαία για ολόκληρη τη μεταβατική περίοδο από τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό. Το κράτος της Διχτατορίας του Προλεταριάτου ΔΕΝ μετατρέπεται ποτέ σε «κράτος όλου του λαού» (είναι επίσης γνωστό ότι οι Μαρξ-Ενγκελς απέρριπταν και ειρωνεύονταν το λεγόμενο «λαϊκό κράτος» στην «Κριτική του Προγράμματος της Γκότα», σελ.24, 35, κλπ.). Η Διχτατορία του Προλεταριάτου υπάρχει έως ότου «απονεκρώνεται», μετά την εξάλειψη των τάξεων και της ταξικής πάλης, στην ανώτερη φάση του κομμουνισμού, στην ολοκληρωμένη κομμουνιστική αταξική κοινωνία: «για την ολοκληρωτική απονέκρωση του κράτους χρειάζεται ολοκληρωμένος κομμουνισμός» και «το κράτος θα μπορέσει να απονεκρωθεί πέρα για πέρα, όταν η κοινωνία θα εφαρμόσει τον κανόνα: «ο καθένας σύμφωνα με τις ικανότητές του, στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του»» » (Β.Ι.ΛΕΝΙΝ: «Κράτος και Επανάσταση», σελ.90 και 91, χ. χρ. εκδ.).

συνεχίζεται