Αξιοθαύμαστη – αποκαλυπτική επιμονή, σταθερότητα και συνέπεια στον αντεπαναστατικό αστικό σοσιαλδημοκρατικό «κοινοβουλευτικό ειρηνικό δρόμο»
Η σοσιαλδημοκρατική ηγεσία του χρουτσωφικού «Κ»ΚΕ παρά τις γνωστές ρεφορμιστικές φλυαρίες περί «ρήξης», «λαϊκής εξουσίας» κλπ, σε διάστημα μόλις ενάμιση χρόνου προβάλλει δυο φορές παραποίηση του «Μανιφέστου του Κομμουνιστικού Κόμματος» των Μαρξ - Ένγκελς σε σοσιαλδημοκρατική κατεύθυνση δηλ. στην κατεύθυνση του κακόφημου «κοινοβουλευτικού ειρηνικού δρόμου» - του γνωστού αντεπαναστατικού δρόμου της παλιάς σοσιαλδημοκρατίας και της νέας χρουτσοφικής σοσιαλδημοκρατίας του 20ου Συνεδρίου – ξορκίζοντας την βίαιη επανάσταση – ένοπλο αγώνα. Την πρώτη φορά αρχές του τελευταίου δεκαήμερου του Φλεβάρη 2010 με τίτλο: «Η ιστορία του Μανιφέστου του Κομμουνιστικού Κόμματος» («Κυρ. Ρ» 21/2/2010, σελ. 11-14) και την δεύτερη φορά τον Νοέμβρη 2011 στο ένθετο με τίτλο «Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος, η γέννησή του» («Κυρ. Ρ» 27/11/2011, σελ. 1-20).
Στην πρώτη περίπτωση το μέρος του κειμένου που αφορά την σοσιαλδημοκρατική παραποίηση επιγράφεται «Το μανιφέστο και η συγγραφή του» και καλύπτει δυόμιση περίπου στήλες της 13ης σελίδας («Κυρ. Ρ» 21/2/2010, σελ. 11-14). Το ίδιο ακριβώς κείμενο αναδημοσιεύεται σε ένθετο – μπροσούρα και καλύπτει τις σελίδες 8-10 («Κυρ. Ρ» 27/11/2011, σελ. 1-20). Έτσι επειδή πρόκειται για το ίδιο ζήτημα υποχρεωνόμαστε σε αναδημοσίευση παλιότερης κριτικής που είχε ασκήσει η «Ανασύνταξη» στην σοσιαλδημοκρατική παραποίηση εκ μέρους των χρουτσωφικών σοσιαλδημοκρατών:
«1. Βίαιη-ένοπλη επανάσταση. Στους επαναστάτες μαρξιστές κομμουνιστές είναι γνωστό, ότι όλα τα χρουστσοφικά κόμματα, μεταξύ των οποίων και το «Κ»ΚΕ (΄56), έχουν αποδεχτεί-υιοθετήσει, μετά το ΄56, – αντί της βίαιης-ένοπλης επανάστασης – την αντιμαρξιστική γραμμή του 20ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ (Φλεβάρης 1956), δηλ. τη σοσιαλδημοκρατική γραμμή του «ειρηνικού κοινοβουλευτικού δρόμου», αντιμαρξιστική θέση, που, μαζί με σειρά άλλες αντιμαρξιστικές θέσεις, μετέτρεψε αυτά τα κόμματα από επαναστατικά κομμουνιστικά κόμματα που ήταν σε αστικά σοσιαλδημοκρατικού τύπου κόμματα (βέβαια αυτό δεν αφορά το επαναστατικό ΚΚΕ 1918-55, με επικεφαλής το μεγάλο μπολσεβίκο κομμουνιστή ηγέτη Νίκο Ζαχαριάδη που όχι μόνο δεν αποδέχτηκε αλλά και απόκρουσε το αντεπαναστατικό ρεύμα του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού, και το οποίο διαλύθηκε απ’ τη βάρβαρη επέμβαση των σοβιετικών χρουστσο-μπρεζνιεφικών ρεβιζιονιστών που στη θέση του συγκρότησαν ένα νέο και ευθύς εξαρχής (Μάρτης 1956-γραμμη «6ης Ολομέλειας») αστικό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα).
Παρόλο που στην «παρουσίαση» του «Ριζοσπάστη» γίνεται λόγος για το «πρώτο πρόγραμμα μιας διεθνούς κομμουνιστικής Οργάνωσης» και σε κάποιο σημείο αναφέρεται και στο γνωστό απόσπασμα του «Μανιφέστου», ότι οι κομμουνιστές «δεν κρύβουν τις ιδέες τους», αποφεύγεται σκόπιμα ολόκληρη η ακριβής παράθεσή του. Γράφουν: «οι κομμουνιστές, που σύμφωνα με τους Μαρξ και Ένγκελς όχι μόνο δεν κρύβουν τις ιδέες τους αλλά τις προπαγανδίζουν ανοιχτά, οπλισμένη με την πρωτοπόρα επαναστατική θεωρία, είναι το μοναδικό κόμμα που κατανοεί τις νομοτέλειες της κοινωνικής εξέλιξης….» («Κυριακάτικος Ριζοσπάστης» 21/2/2010, σελ 13).
Δεν παρατίθεται σκόπιμα απ’ το «Ριζοσπάστη» το ακριβές απόσπασμα του «Μανιφέστου», επειδή σ’ αυτό διατυπώνεται η γνωστή μαρξιστική θέση των κλασικών: εκείνη της «βίαιης επανάστασης» δηλ. ότι η εργατική τάξη δεν μπορεί να ανατρέψει το καπιταλιστικό σύστημα παρά μ ο ν ά χ α με β ί α ι η έ ν ο π λ η επανάσταση: «οι κομμουνιστές θεωρούν ανάξιό τους να κρύβουν τις απόψεις και τις προθέσεις τους. Δηλώνουν ανοιχτά ότι οι σκοποί τους μπορούν να πραγματοποιηθούν μ ο ν ά χ α με τη β ί α ι η (υπογρ. δική μας) ανατροπή όλου του σημερινού κοινωνικού καθεστώτος» (Μαρξ/Έγκελς: «Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος», σελ.65, 1968, «ΠΛΕ»).
Η σοσιαλδημοκρατική αυτή παραποίηση του «Μανιφέστου» δηλ. η αποσιώπηση-απάλειψη της θέσης της «βίαιης ανατροπής», και επομένως η άρνησή της, δεν είναι ούτε τυχαία μα ούτε και συμβαίνει για πρώτη φορά απ’ τους χρουστσοφικούς σοσιαλδημοκράτες ηγέτες του «Κ»ΚΕ. Πριν χρόνια ένας απ’ τους πιο πατενταρισμένους σοσιαλδημοκράτες ηγέτες του «Κ»ΚΕ, ο Δ. Γόντικας, σ΄ ένα δεκάρικο σοσιαλδημοκρατικό λογύδριο για το ΔΣΕ, παραφράζοντας, με τη γνωστή επαρχιώτικη χρουστσοφική κουτοπονηριά, το παραπάνω απόσπασμα του «Μανιφέστου» μεταξύ άλλων έλεγε: «οι κομμουνιστές θεωρούν ανάξιο τους να κρύβουν τις απόψεις και τις προθέσεις τους. Δηλώνουν ανοιχτά ότι οι σκοποί τους, που ταυτίζονται με τα συμφέροντα και τις επιθυμίες της εργατικής τάξης δεν μπορούν να ικανοποιηθούν παρά μόνο με την ανατροπή του σημερινού κοινωνικού καθεστώτος» («Ρ» 16/6/2002, σελ. 13) !!! Άξιος, λοιπόν, εγγονός του δασκάλου του Νικήτα Χρουστσοφ.
Μια απλή σύγκριση των δυο παραπάνω αποσπασμάτων των ηγετών του «Κ»ΚΕ μ’ εκείνο του «Μανιφέστου» δείχνει σαφέστατα τη χονδροειδή σοσιαλδημοκρατική διαστρέβλωση, μέσω της αποσιώπησης-παράλειψης, της μαρξιστικής θέσης της «βίαιης επανάστασης», δηλ. την πλήρη εγκατάλειψη-προδοσία της εκ μέρους των σοσιαλδημοκρατών ηγετών του «Κ»ΚΕ. Οι σοσιαλδημοκράτες ηγέτες του «Κ»ΚΕ «ξεχνούν» συστηματικά και πάντα : την ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΒΙΑ.
Οι λακέδες του κεφαλαίου χρουστσοφικοί σοσιαλδημοκράτες ηγέτες του «Κ»ΚΕ(56) τρέμουν τη βίαιη- ένοπλη επανάσταση, όπως και οι σύντροφοί τους ηγέτες της παλιάς σοσιαλδημοκρατίας (Bernstein, Kautsky, κλπ.), αλλά και το αφεντικό τους: η σημερινή ντόπια κυρίαρχη αντιδραστική αστική τάξη.
Ο Λένιν ασκούσε συστηματικά κριτική και επιτίθονταν με ιδιαίτερη σφοδρότητα στην παλιά προδοτική σοσιαλδημοκρατία, αποκαλώντας τους ηγέτες της(Bernstein, Kautsky, κλπ.), που έτρεμαν τον ένοπλο αγώνα, «αποβλακωμένες μούμιες», χαρακτηρισμοί που σήμερα ταιριάζουν απόλυτα και στους σοσιαλδημοκράτες ηγέτες του «Κ»ΚΕ: «οι λαοί δεν περνάνε άδικα το σχολειό του εμφυλίου πολέμου. Είναι ένα σκληρό σχολειό που στο πρόγραμμά του ανήκουν α ν α π ό φ ε υ χ τ α και νίκες της αντεπανάστασης, το μίσος μανιασμένων αντιδραστικών, άγριες πράξεις εκδίκησης από την πλευρά της παλιάς εξουσίας σε βάρος των εξεγερμένων, κλπ. Ωστόσο, μόνο πατενταρισμένοι σχολαστικοί και αποβλακωμένες μούμιες μπορούν να κλαψουρίζουν, επειδή οι λαοί περνάνε αυτό το σχολειό. Αυτό το σχολειό διδάσκει τις καταπιεζόμενες τάξεις να διεξάγουν τον εμφύλιο πόλεμο, τις διδάσκει να νικούν στην επανάσταση, συγκεντρώνει στις μάζες των σύγχρονων σκλάβων εκείνο το μίσος, που τρέφουν αιώνια οι κακομοιριασμένοι, αναίσθητοι και ασυνειδητοποιημένοι σκλάβοι, μίσος που, όταν κατανοήσουν την ταπείνωση της σκλαβιάς τους, τους οδηγεί στις πιο μεγάλες ιστορικές ηρωϊκές πράξεις» (Λένιν: τ. 15, σελ. 177, Βερολίνο (DDR),1968).
Επιπλέον ο Λένιν υπογράμμιζε «ότι η διδασκαλία του Μαρξ και του Έγκελς για το αναπόφευκτο της βίαιης επανάστασης αναφέρεται στο αστικό κράτος. Το αστικό κράτος δ ε μ π ο ρ ε ί να το αντικαταστήσει το προλεταριακό κράτος (Διχτατορία του Προλεταριάτου) με την «απονέκρωση», αλλά κατά γενικό κανόνα, μόνο με τη βίαιη επανάσταση» και «η αντικατάσταση του αστικού κράτους με το προλεταριακό δε μπορεί να γίνει χωρίς βίαιη επανάσταση» (Λένιν: Ausgewaehlte Werke , Bd.II, σελ 173, Βερολίνο (DDR) 1955).
Οι ηγέτες του «Κ»ΚΕ απ’ τη μια αρνούνται τη βίαιη επανάσταση και απ΄ την άλλη, συνέπεια της άρνησης της βίαιης επανάστασης, είναι αυτονόητο να μην κάνουν καμιά διαπαιδαγώγηση της εργατικής τάξης στο πνεύμα της, που κι αυτό σημαίνει προδοσία και πλήρη εγκατάλειψη του επαναστατικού μαρξισμού: «η ανάγκη της συστηματικής διαπαιδαγώγησης των μαζών σ’ α υ τ ή και μόνο σ’ αυτή την άποψη για τη βίαιη επανάσταση βρίσκεται στη βάση ό λ η ς της διδασκαλίας του Μαρξ και του ΄Εγκελς. Η προδοσία της διδασκαλίας τους από τα σοσιαλ-σοβινιστικά και καουτσκικά ρεύματα, που επικρατούν σήμερα, εκφράζεται ιδιαίτερα ανάγλυφα στο γεγονός ότι και τούτα και κείνα λησμονούν μια τέτοια προπαγάνδα, μια τέτοια ζύμωση» (Λένιν: Ausgewaehlte Werke , Bd II, σελ 173, Βερολίνο (DDR) 1955).
2. Συντριβή της αστικής κρατικής μηχανής. Στην 4σέλιδη «παρουσίαση» των θέσεων του «Μανιφέστου» εκ μέρους του «Ριζοσπάστη» απουσιάζει εντελώς και δεν αναφέρεται σε κανένα σημείο του κειμένου η δεύτερη μεγάλης σπουδαιότητας μαρξιστική θέση που σχετίζεται άμεσα με την προλεταριακή επανάσταση: εκείνη της συντριβής της αστικής κρατικής μηχανής κατά τη διάρκεια της βίαιης ένοπλης επανάστασης που ολοκληρώνεται με το θρίαμβό της, ένα ζήτημα που οι Μαρξ-Ένγελς δεν είχαν λύσει βέβαια ακόμα το 1848, το οποίο όμως έλυσαν οριστικά αργότερα μετά την πείρα της Κομμούνας του Παρισιού: «η Κομμούνα, ιδίως, απόδειξε ότι δεν μπορεί η εργατική τάξη να πάρει στα χέρια της την έτοιμη κρατική μηχανή και να τη βάλει σε κίνηση για τους δικούς της σκοπούς» (Μαρξ/Εγκελς: «Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος», σελ.6, 1968, «ΠΛΕ»), ενώ στο γράμμα του στον Kugelman (12/4/1871) ο Μαρξ σημειώνει: η επανάσταση να «μην περάσει η γραφειοκρατική-στρατιωτική μηχανή από το ένα χέρι στο άλλο, όπως γινότανε ως τώρα, μα να την τ σ α κ ί σ ε ι και τέτοιος ακριβώς είναι ο προκαταρκτικός όρος κάθε πραγματικής λαϊκής επανάστασης στην ήπειρο» (Marx/Engels: Ausgewaehlte Briefe, σελ.307, Βερολίνο (DDR) 1953, επιμέλεια MARX-ENGELS-LENIN-STALIN INSTITUT beim ZK der SED).
Ήδη ο Μαρξ, μετά το «Μανιφέστο» και την επανάσταση του 1848-51, το 1852 στην «18η Μπρυμαίρ» σημείωνε: «όλες οι ανατροπές τελειοποιούσαν αυτή τη μηχανή, αντί να την τσακίζουν» (Μαρξ: «18η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη», σελ. 115, Αθήνα 1947).
Από την πλευρά του ο Λένιν σχολιάζει επαναλαμβάνοντας: «η σκέψη του Μαρξ είναι ότι η εργατική τάξη πρέπει να σ π ά σ ε ι, ν α τ σ α κ ί σ ε ι, την «έτοιμη κρατική μηχανή» και να μη περιοριστεί στην κατάληψή της» και επιπλέον – ακόμα σπουδαιότερο – υπογραμμίζει το κυριότερο δίδαγμα του μαρξισμού στη σχέση επανάσταση-κράτος: «σ’ αυτά το λόγια : «να τσακιστεί η γραφειοκρατική-στρατιωτική κρατική μηχανή», περιέχεται, σύντομα διατυπωμένο, το κυριότερο δίδαγμα του μαρξισμού για τα καθήκοντα του προλεταριάτου στην επανάσταση απέναντι στο κράτος» (Lenin: Ausgewaehlte Werke, Bd.II, σελ. 185, Βερολίνο (DDR) 1955). Και επιπλέον: «όλες οι προηγούμενες επαναστάσεις τελειοποιούσαν την κρατική μηχανή, ενώ πρέπει να τσακιστεί. Το συμπέρασμα τούτο είναι το βασικό στη διδασκαλία του μαρξισμού για το κράτος. Αυτό ακριβώς το βασικό δεν έχει μόνο ολότελα λ η σ μ ο ν η θ ε ί από τα κυρίαρχα επίσημα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, μα και άμεσα δ ι α σ τ ρ ε β λ ω θ ε ί (όπως θα δούμε πιο κάτω) από τον πιο γνωστό θεωρητικό της ΙΙ διεθνούς K.Kautsky» (Lenin: Ausgewaehlte Werke, Bd.II, σελ. 177-178, Βερολίνο (DDR) 1955).
Έτσι,, λοιπόν, πέραν της άρνησης της βίαιης-ένοπλης επανάστασης, και στο ζήτημα Επανάστασης-συντριβής του αστικού κράτους, οι σοσιαλδημοκράτες ηγέτες του «Κ»ΚΕ αρνούνται και προδίνουν το μαρξισμό.
3. Διχτατορία του Προλεταριάτου. Σχετικά με την εγκαθίδρυση της Διχτατορία του Προλεταριάτου στην «παρουσίαση» του «Ριζοσπάστη» μνημονεύεται «η ιδέα για τη δικτατορία του προλεταριάτου» («Κυριακάτικου Ριζοσπάστη», 12/2/2010 σελ. 13), και μάλιστα παρατίθεται και ένα σχετικό απόσπασμα του Λένιν, που δημιουργεί την απατηλή εντύπωση ότι οι σοσιαλδημοκράτες ηγέτες του «Κ»ΚΕ αναγνωρίζουν-υιοθετούν την έννοια της «Διχτατορίας του Προλεταριάτου» – αναγνώριση που ο Λένιν θεωρεί απαραίτητη για να είναι κανείς μαρξιστής: «μαρξιστής είναι μόνο εκείνος που ε π ε χ τ ε ί ν ε ι την αναγνώριση της πάλης των τάξεων ως την αναγνώριση της Διχτατορίας του Προλεταριάτου» (Lenin: Ausgewaehlte Werke, Bd.II, σελ. 182, Βερολίνο (DDR) 1955) – πράγμα που δεν έχει καμιά σχέση με την πραγματικότητα των απόψεων τους.
Η τυπική μνημόνευση της «Διχτατορίας του Προλεταριάτου» στην «παρουσίαση»-παραποίηση του «Κομμουνιστικού Μανιφέστου» απ’ την πλευρά της ηγεσίας του «Κ»ΚΕ γίνεται απλά για δημαγωγικούς λόγους, για εξαπάτηση των κομμουνιστών και της εργατικής τάξης. Κι’ αυτό επειδή και τα τρία βασικά ζητήματα που σχετίζονται με την Προλεταριακή Επανάσταση δηλ. α) βίαιη-ένοπλη επανάσταση – β) συντριβή του αστικού κράτους – γ) εγκαθίδρυση της Διχτατορίας του Προλεταριάτου συνδέονται στενότατα μεταξύ τους, αποτελούν μια αδιαχώριστη διαλεκτική ενότητα, και δεν επιτρέπεται ο διαχωρισμός, έστω και ενός απ΄ τα άλλα δυο επειδή η άρνηση του ενός συνεπάγεται ταυτόχρονα και αναπόφευχτα, μα και επιπλέον τα δυο πρώτα αποτελούν εντελώς απαραίτητες προϋποθέσεις – προκαταρκτικούς όρους – για την εγκαθίδρυση της Διχτατορίας του Προλεταριάτου. Δεν μπορεί να εγκαθιδρυθεί η Διχτατορία του Προλεταριάτου χωρίς να προηγηθούν η νικηφόρα βίαιη-ένοπλη επανάσταση και η συντριβή της αστικής κρατικής μηχανής: «ó νόμος της βίαιης επανάστασης του προλεταριάτου, ο νόμος της συντριβής της αστικής κρατικής μηχανής, σαν προκαταβολικός όρος για μια τέτοια επανάσταση, είναι νόμος αναπόφευχτος» «Στάλιν: τ. 6, σελ. 133, 1952)
Επομένως η άρνηση της βίαιης-ένοπλης επανάστασης και της συντριβής της αστικής κρατικής μηχανής, όπως είδαμε παραπάνω, εκ μέρους των χρουστσοφικών σοσιαλδημοκρατών ηγετών του «Κ»ΚΕ σημαίνει σαφέστατα – συνεπάγεται αναπόφευχτα – άρνηση της Διχτατορίας του Προλεταριάτου τόσο σε επίπεδο θεωρίας όσο και στην πράξη, η δε τυπική μνημόνευσή της στην «παρουσίαση» του «Μανιφέστου του Κομμουνιστικού Κόμματος» απ’ το «Ριζοσπάστη» αποτελεί απλά μια κενή περιεχομένου δημαγωγική φράση.
Είναι δε γνωστό, ότι χωρίς την αναγνώριση της Διχτατορίας του Προλεταριάτου, θεωρητικά και πρακτικά, είναι αδύνατος ο θρίαμβος και η νίκη της προλεταριακής επανάστασης αλλά και η διατήρηση της εξουσίας της εργατικής τάξης, μα και επιπλέον εντελώς αδύνατη η οικοδόμηση του σοσιαλισμού-κομμουνισμού – Διχτατορία του Προλεταριάτου που είναι απαραίτητη όχι μόνο για τη λεγόμενη «μεταβατική περίοδο απ’ τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό», όπως ισχυρίζονται οι χρουστσοφικοί σοσιαλδημοκράτες (μαζί και οι ηγέτες του «Κ»ΚΕ), μα καθόλη την περίοδο οικοδόμησης του σοσιαλισμού και ως την οικοδόμηση της αταξικής κομμουνιστικής κοινωνίας: «ανάμεσα στην καπιταλιστική και στην κομμουνιστική κοινωνία βρίσκεται η περίοδος της επαναστατικής μετατροπής της μιας στην άλλη. Και σ’ αυτή την περίοδο αντιστοιχεί μια πολιτική μεταβατική περίοδος, που το κράτος της δε μπορεί να είναι τίποτα άλλο παρά η ε π α ν α σ τ α τ ι κ ή Δ ι χ τ α τ ο ρ ί α τ ο υ Π ρ ο λ ε τ α ρ ι ά τ ο υ» (Κ. Μάρξ/Φ. Ένγκελς: Διαλεχτά Έργα, τ. ΙΙ, σελ. 24, 1951, εκδ. «Νέα Ελλάδα»). Οι χρουστσοφικοί σοσιαλδημοκράτες αναθεωρώντας τη μαρξιστική θεωρία της μεταβατικής περίοδο απ’ τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό μιλούν για: 1) μεταβατική περίοδο απ’ τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό = περίοδος της Διχτατορίας του Προλεταριάτου, 2) περίοδος «αναπτυγμένου σοσιαλισμού» = «κράτος όλου του λαού», που κατ’ αυτούς έχει αντικαταστήσει τη Διχτατορία του Προλεταριάτου 3) περίοδος «κομμουνισμού» (ο διαβόητος «αναπτυγμένος σοσιαλισμός» δεν ήταν παρά ο παλινορθωμένος καπιταλισμός της χρουστσο-μπρεζνιεφο-γκορμπατσοφικής περιόδου (1953-1990) δηλ. η δικτατορία της νέας μπουζουαζίας)» (Ανασύνταξη νο323, 1-15/06/2010, σελ 3).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου