Το άδοξο τέλος των θεατρινισμών ενός υπερεθνικιστή και άκρως επικίνδυνου τυχοδιώκτη Ή πως ο σοβαροφανής Α. Σαμαράς «πέτυχε» τον τέλειο αυτοεξευτελισμό του

Είναι ευρύτερα γνωστό ότι και ο σημερινός αρχηγός του μοναρχοφασιστικού κόμματος της ΝΔ δεν διαθέτει γενικά ιδιαίτερες πολιτικές ικανότητες, προσπαθεί όμως απελπισμένα να τις «αναπληρώσει» - συγκαλύψει με άφθαστους και της πιο χονδροειδούς μορφής πολιτικούς θεατρινισμούς, προφανώς εξαιρετικά ευπρόσδεκτους και «ευκολοχώνευτους» από τον αντιδραστικό συρφετό των οπαδών αυτού του αντιδραστικού κόμματος – συνεχιστή των πολυθρύλητων «ηρωικών» παραδόσεων της φασιστικής Δεξιάς. Επιπλέον, «αναπληρώνει» την έλλειψη των πολιτικών ικανοτήτων με την πολύ πλούσια αντιδραστική πολιτική του δράση – μέχρι και την φανατική υπεράσπιση των εθνοπροδοτικών Ταγμάτων Ασφαλείας (γνωστός υμνητής-θαυμαστής της «πηγάδας του Μελιγαλά») συνεργατών των κατακτητών – που τροφοδοτήθηκε και τροφοδοτείται από τις πλούσιες αντιδραστικές παραδόσεις της Δεξιάς αλλά και από τα σημερινά πολύ πλούσια και ανεξάντλητα αποθέματα υπεραντιδραστικών απόψεων (εθνικιστικών-σοβινιστικών, ρατσιστικών και φασιστικών) που διαθέτει η παράταξή του μα και ο ίδιος και το στενό του περιβάλλον (χαρακτηριστική η πρόσφατη διαγραφή του Σ. Χατζηγάκη επειδή μίλησε για «σταγονίδια»). Αυτός ήταν εξάλλου και ο κυριότερος λόγος δηλ. οι υπεραντιδραστικές του απόψεις που εκλέχτηκε αρχηγός της ΝΔ από την αντιδραστική φανατική βάση του κόμματος του και όχι οι πολιτικές του ικανότητες.
Πέρα από τους κατά καιρούς θεατρινισμούς του (το «δάκρυ» του «εθνάρχη» για τη Μακεδονία, κλπ), η πιο αποτυχημένη και κακότεχνα στημένη θεατρική παράσταση ήταν εκείνη που νυχθημερόν έπαιζε προσπαθώντας να πείσει τον Ελληνικό λαό ότι τάχα το κόμμα του όχι μόνο δεν είχε καμία ευθύνη για την οικονομική χρεοκοπία της χώρας, μα και ότι ο ίδιος διαθέτει τώρα μια κάποια μαγική συνταγή, και μάλιστα «αντιμνημονιακή» και «φιλολαϊκή», για την λύση όλων των προβλημάτων της και του λαού, εμπαίζοντάς τον προφανώς εν ψυχρώ και με τον πιο προκλητικό τρόπο, αφού είναι πασίγνωστο ότι η χρεοκοπία της οικονομίας συνέβη επί των ημερών της διακυβέρνησης της χώρας από την ΝΔ και όταν ο ίδιος ήταν υπουργός των κυβερνήσεων Καραμανλή (ανεξάρτητα από τις παλιότερες ευθύνες και των δυο μεγαλοαστικών κομμάτων) και ότι ψήφισε ως αντιπολίτευση, μαζί με την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, όλα τα αντιλαϊκά μέτρα που επέβαλλε το ξένο (μέσω της τρόικα) και το ντόπιο κεφάλαιο.
Ταυτόχρονα την ίδια περίοδο, ενώ συναγωνίζονταν και ξεπερνούσε σε ξενοδουλεία την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, εμφανιζόταν στα κανάλια κάνοντας δηλώσεις, με ύφος βλοσυρού και αδέξιου θεατρίνου, περί «εθνικής υπερηφάνιας» και «εθνικής αξιοπρέπειας» - για να εξαπατήσει το λαό και να ικανοποιήσει το υπερεθνικιστικό ακροατήριό του «χαϊδεύοντας τα αυτιά του» - παριστάνοντας τον «μεγάλο πατριώτη». Αλλά αυτό που ο υπερεθνικιστής Σαμαράς «πουλούσε» εκείνες τις μέρες στον λαό ως «εθνική αξιοπρέπεια και υπερηφάνεια» δεν είναι παρά η «εθνική υπερηφάνεια και αξιοπρέπεια» των εθνοπροδοτικών Ταγμάτων Ασφαλείας που υπηρέτησαν τον φασίστα κατακτητή και πολέμησαν στο πλευρό του τον Ελληνικό λαό (από τους φανατικούς υμνητές και θαυμαστές τους είναι και η αφεντιά του).
Βέβαια, η ξενόδουλη και εθελόδουλη στάση του απέναντι στα αφεντικά της ιμπεριαλιστικής ΕΕ δεν άργησε να φανεί όταν οι Μέρκελ – Σαρκοζί απαγόρεψαν την διεξαγωγή δημοψηφίσματος (ανεξάρτητα από τους λόγους που αυτό προτάθηκε) στην εκλεγμένη κυβέρνηση της χώρας (παρόλο που τους υπηρέτησε με το παραπάνω), αυτός εφαρμόζοντας τις εντολές τους πρωτοστάτησε στην ματαίωσή του. Ωρυόμενος μπροστά στις κάμερες, σε έξαλλη κατάσταση, απαίτησε να ματαιωθεί το «επικίνδυνο» και «διχαστικό» δημοψήφισμα, γιατί όπως έλεγε, η χώρα θα οδηγηθεί έξω από την ΕΕ. Συμφώνησε στην συνέχεια με την βίαιη εκπαραθύρωση της εκλεγμένης κυβέρνησης από τους Μέρκελ – Σαρκοζί, όπως και όλα τα αστικά κόμματα, μεγαλοαστικά (ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ) και σοσιαλδημοκρατικά («Κ»ΚΕ-ΣΥΝ), που ζήτησαν εκλογές για το πρώτο δεκαήμερο του Δεκέμβρη, ενώ τα αφεντικά τους (ΕΕ-ΔΝΤ), αποφάσισαν, ως γνωστόν, αντίθετα να μην γίνουν εκλογές, διορίζοντας νέα κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον πιστό υπηρέτη τους – τραπεζίτη Λ. Παπαδήμο, αφήνοντας έτσι, όπως ήταν αναμενόμενο, όλα τα αστικά κόμματα στην «παγωνιά» τους και στο βούρδουλα του ξένου κεφαλαίου, εκλιπαρώντας εκλογές.
Παρόλο που ο Σαμαράς με την πολιτική του στάση είχε ήδη αρκετά αυτοεξευτελιστεί τα αδίστακτα αφεντικά του των ΕΕ-ΔΝΤ του έδωσαν τελικά και την χαριστική βολή. Ο ίδιος αυτοεγκλωβισμένος στο φανταστικό κόσμο των θεατρινισμών του δεν περίμενε (μάλλον λόγω «διορατικότητας») – γι’ αυτό εξάλλου φλυαρούσε ελάχιστες μέρες ως νεαρά επιπόλαια παιδίσκη που υπόσχεται να «κρατήσει τον λόγο της» – ότι τα αφεντικά του θα προχωρήσουν σε μια εν ψυχρώ εκτέλεση – στραγγαλισμό του και στον έσχατο εξευτελισμό, ζητώντας του να παραδώσει γραπτή ταπεινωτική δήλωση υποταγής. Παραδίνοντάς την τερμάτισε έτσι άδοξα τους άφθαστους θεατρινισμούς του. Σπάνια πολιτικός, και μάλιστα αρχηγός κόμματος, «πετυχαίνει» τέτοιου μεγέθους αυτοεξευτελισμό: της πιο ακραίας μορφής έσχατο αυτοεξευτελισμό.