«Έφυγε» ο σ. Θόδωρος Παρλαπάνος

Ο Θόδωρος Παρλαπάνος

Τέλη Νοέμβρη έφυγε από τη ζωή ο κομμουνιστής σύντροφος Θόδωρος Παρλαπάνος που βρίσκονταν στις γραμμές των ζαχαριαδικών-σταλινικών και ήταν μέλος της Κίνησης για Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-55 από την ίδρυσή της μέχρι το θάνατό του.


Με αφορμή το θάνατο του συντρόφου Θόδωρου Παρλαπάνου πήραμε την παρακάτω επιστολή την οποία και δημοσιεύουμε:

 

Πέμπτη, 24 Νοεμβρίου 2011

 

 

ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ ΣΥΝΤΡΟΦΕ

 

Έφυγε για το τελευταίο ταξίδι ένας μεγάλος λαϊκός αγωνιστής, πρωτοπόρος κομμουνιστής και συνεπής επαναστάτης, ο Θόδωρος Παρλαπάνος

Γεννήθηκε από αγροτική οικογένεια στον Τύρναβο της Θεσσαλίας. Από μικρό παιδί εντάχθηκε στις γραμμές του κομμουνιστικού κινήματος και πάντα καμάρωνε για την πρώιμη ένταξη. «Αποτελεί τίτλο τιμής – έλεγε - και κανένας όψιμος δεν μπορεί να μου την αφαιρέσει.»

Το 1933 καταδικασμένος με το ιδιώνυμο (Νόμο 4229) του Βενιζέλου. «Από τις φυλακές Λάρισας με πασάρανε στις φυλακές Αβέρωφ γιατί ήμουν νέος 16 ετών. Εδώ οι συνθήκες ήταν αφόρητες…Αναγκάστηκα να κάνω απεργία πείνας έντεκα μέρες, πράγμα που τους ανάγκασε να με στείλουν στις φυλακές της Αίγινας. Κατά την μεταφορά μου κρατήθηκα πέντε μέρες στο τμήμα μεταγωγών του Πειραιά. Τη δεύτερη μέρα φέρανε τον [Θανάση]Κλάρα στο ίδιο κελί…Έτσι πρωτογνώρισα τον Άρη[Βελουχιώτη].»

Επόμενος «σταθμός», το 1935, ήταν η εξορία του στον Άι – Στράτη. Από το 1937 φαντάρος, όπου τον βρίσκει ο Ελληνο-ιταλικός πόλεμος.

Πολέμησε στο μέτωπο της Αλβανίας και ενώ: «Πολεμώντας τους Ιταλούς φασίστες στα χιονισμένα βουνά του Πόγραδετς – Βόρειο Αλβανικό Μέτωπο – κι ενώ δυνάμωνε η πεποίθηση σε όλους ότι γρήγορα θα τους πετάγαμε στη θάλασσα, ήρθε το μαντάτο για την επίθεση των Γερμανών. Τα δυσάρεστα χαμπέρια ήταν απανωτά, πράγμα που έδειχνε πόσο καλά δούλεψε η 5^η Φάλαγγα, με επικεφαλής τους τεταρτοαυγουστιανούς στρατηγούς Τσολάκογλου, Μουτούση, Μπάκο και άλλους…»
Μετά από περιπετειώδη πορεία από την Αλβανία προς την Ελλάδα έφτασε στον Τύρναβο. Σ’ αυτές τις συνθήκες όπου επικρατούσε σύγχυση, αγωνία και αβεβαιότητα, παντού, πλανιόνταν το ερώτημα: Τι θα κάνουμε; Στο ερώτημα αυτό απάντησαν οι μπροστάρηδες. Οργάνωση και Αγώνας για την επιβίωση του λαού.

Αμέσως γίνεται προσπάθεια να στηθούν οι κομματικές οργανώσεις που απλώνονται και ριζώνουν. Παράλληλα αρχίζουν να σχηματίζονται οι αντιστασιακές οργανώσεις.

Η αγάπη για την πατρίδα, η αντιφασιστική του δράση και το κομματικό καθήκον, τον οδηγούν να ενταχθεί ανάμεσα στους πρώτους αντάρτες, τον Ιούλη του ’42. Η πρώτη ομάδα του Κάτω Ολύμπου ήδη έχει βγει, αρχές Μάη, στην περιοχή των Γόννων…Με εντολή κομματική κατευθύνεται, αφού είχε εκτεθεί και στοχοποιηθεί από τους κατακτητές, στην δεύτερη ομάδα του Κάτω Ολύμπου (Τσαριτσάνης).

Τον Αύγουστο σύμφωνα με την εντολή που είχε από τον Κ. Γαμβέτα, μέλος της Κ.Ε. του ΚΚΕ και γραμματέας του Θεσσαλικού γραφείου, έρχεται στον Τύρναβο και στήνει την τρίτη κατά σειρά αντάρτικη ομάδα του Κάτω Ολύμπου. Έτσι αρχίζει για τον Θόδωρο Παρλαπάνο, που πλέον χρησιμοποιεί το όνομα «Κολοκοτρώνης», η συμμετοχή του στον ένοπλο αγώνα. Τεράστια είναι η δράση και η συμβολή του στον αντιφασιστικό αγώνα μέσα από υπεύθυνες θέσεις με την συμμετοχή του σ’ όλη την Θεσσαλία, αλλά και στις μάχες της Αθήνας.

Μετά την απελευθέρωση οι αγωνιστές αντί να δρέπουν δάφνες και να απολαμβάνουν την ειρήνη, θεωρούνται εχθροί της πατρίδας, από το νεοσύστατο κράτος των δοσιλόγων, των κουΐσλιγκ και των διαχρονικών υπηρετών του ξένου και ντόπιου κεφαλαίου. Με τις πλάτες πάντα «του ξένου συμμαχικού» παράγοντα, στραγγαλίζουν την αυτοδιάθεση, την λαϊκή κυριαρχία και τέλος την ανεξαρτησία του λαού. Έτσι αρχίζουν τις διώξεις ενάντια στις πιο γνήσιες λαϊκές δυνάμεις και τους αλύγιστους αγωνιστικές της αντίστασης.

Αυτή η νέα περίοδος βρίσκει τον «Κολοκοτρώνη» να καθοδηγεί την κομματική οργάνωση της Αγιάς από την θέση του γραμματέα της αχτιδικής του ΚΚΕ. Μέσα σ’ αυτό το κλίμα συνέβαλε, μαζί και με τους άλλους συντρόφους και συναγωνιστές του ΕΑΜ, στην πραγματοποίηση της μαζικότερης συγκέντρωσης στην Αγιά -10.000 κόσμος –που θα μιλούσε αντιπροσωπεία της Κ.Ε. του ΕΑΜ.
«Μέσα σ’ αυτή τη δραματική κατάσταση η ζωή έφερε και τον έρωτα», όπως γράφει ο ίδιος. Καταδιωκόμενος βρίσκεται στα χωριά του Κισσάβου και του Μαυροβουνίου. Από κεί παίρνει μετάθεση για τον Όλυμπο, περνώντας στο αντάρτικο μαζί με την γλυκύτατη συντρόφισσά του Μάρθα, όπου γεννιέται και ο μικρός Αποστολάκης. Οι συνθήκες στο βουνό είναι τέτοιες που τους αναγκάζουν να αφήσουν το παιδί σε συγγενικό τους πρόσωπο. Το παιδί τους το είδαν μετά από δεκαεννιά ολόκληρα χρόνια, όταν επέστρεψαν από την αναγκαστική Πολιτική Προσφυγιά, ΕΣΣΔ (Τασκένδη).

Με το ξεκίνημα του ΔΣΕ και μέχρι το τέλος, υπηρετεί σε διάφορες μονάδες και συμμετέχει σε πολλές αποστολές. Με την πτώση του Γράμμου ακολουθεί την τύχη όλων των αγωνιστών του Δημοκρατικού Στρατού. Πρώτα Αλβανία και στη συνέχεια στην ΕΣΣΔ. «…Εδώ μας φέρθηκαν είναι αλήθεια μα στοργή παρόλου που ορισμένα στελέχη Σοβιετικά στα εργοστάσια μας βλέπανε και μας υπολόγιζαν μόνο σαν εργατική δύναμη και όχι σαν αγωνιστές. Η αλήθεια είναι όμως ότι οι πόρτες για τα κάστρα της τέχνης και τις επιστήμες ήταν ανοιχτές για όλους. Εγώ τελείωσα ανώτατη πολεμική σχολή και σχολή πολιτικών επιστημών.» Μετά το πέρας των σπουδών στις εκλογές (Δημοτικές) που γίνονταν κάθε τέσσερα χρόνια στις δεκαπέντε Πολιτείες των Πολιτικών Προσφύγων, εκλέχτηκε πρόεδρος στην 1η Πολιτεία.

«Με τον θάνατο του Στάλιν, Μάρτης 1953, και τον ερχομό του Χρουστσώφ άλλαξαν τα πράγματα, άλλαξε η πολιτική γενικά αλλά και για μας, καταργήθηκαν όλες οι σχολές, εμείς σηκώσαμε μπαϊράκι σαν νάμαστε Σοβιετικοί πολίτες, αυτό ξέσπασε σε βάρος μας. Εμένα με καθαίρεσαν από πρόεδρο, πέρασα από δίκη που κράτησε 33μέρες. Δικάστηκα δύο χρόνια με αναστολή. Δέκα μήνες ήμουν υπόδικος γιατί όταν καθοριζόταν η δίκη μαζεύονταν χιλιάδες κόσμος και αναβάλλονταν, τελικά στείλανε πρόεδρο από την Μόσχα, ανώτατο δικαστικό Μαλάεφ, έγινε η δίκη στην αίθουσα και στους δρόμους κάθε μέρα ήταν χιλιάδες …Μόλις βγήκα από την φυλακή με άλλους έξι ομοϊδεάτες εργαζόμασταν στις δημοκρατίες Καζακστάν – Κιργιζία σύνορα με την Κίνα(Δυτική Σιβηρία) γιατί στην Τασκένδη δεν μας δίνανε δουλειά. Εκεί φτιάχναμε στέρνες για κρασιά. Στην Τασκένδη κατεβαίναμε κάθε τρεις με τέσσερες μήνες…»
Στην Ελλάδα επαναπατρίζεται το 1967 και στον Πειραιά αποβιβάζεται 20 Απρίλη, μία μέρα πριν την διχτατορία. Βιώνει όλη την περίοδο αυτή τα δεινά που ακολούθησαν την εφαρμογή των απαγορεύσεων, των διώξεων και των προσβολών, προσπαθώντας παράλληλα να ξαναστήσει το σπιτικό. Ανταμώνει με τον γιο του Αποστόλη που είναι πλέον είκοσι χρονών και είχε να τον δει από τότε που ήταν ημερών (1947). Μαζί με την αγαπημένη του Μάρθα και τα άλλα δυο τους παιδιά που γεννήθηκαν στην Τασκένδη η Άννα, λυρική τραγουδίστρια, που «έφυγε» το 2007 και ο Τάκης που ζεί στο Μεταξοχώρι Αγιάς.

Ήταν μέχρι το τέλος του ανήσυχος για την πορεία του κομμουνιστικού κινήματος και με συνέπεια αντιπάλεψε τον ρεφορμισμό και τον οπορτουνισμό. Αντιπάλεψε: «το ειρηνικό πέρασμα στο σοσιαλισμό μαζί με την σοσιαλδημοκρατία χέρι – χέρι, τις απόψεις για συνύπαρξη με τον καπιταλισμό, το παλλαϊκό κράτος, την ύπαρξη παλλαϊκού κόμματος γιατί δεν υπάρχει ταξική πάλη στο σοσιαλιστικό κράτος, κλπ.» Όλα αυτά που εισήγαγε το 20^ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ και «άνοιξε τον τάφο – όπως έλεγε - και ενταφίασε τη Σοβιετική Ένωση και το Σοσιαλιστικό στρατόπεδο.»

Καλό ταξίδι σύντροφε Θόδωρε και καλή αντάμωση με την γλυκιά σου Άννα που θα σε τραγουδήσει τον ριζίτικο «Σε ψηλό βουνό».

Τάκης Μ.