Οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές κρύβουν τη σοσιαλφασιστική πολιτική με τα συνθήματα της δημοκρατίας και της ελευθερίας
Ρ.Σ. Τιράνων 20/27.2.1976
Η πραγματική κρατική εξουσία στη Σοβιετική Ένωση βρίσκεται σήμερα συγκεντρωμένη στα χέρια μιας γραφειοκρατικής στρατιωτικής κάστας, που επικεφαλής της είναι οι Μπρέζνιεφ, Γκρέτσκο, Γκόρσκοβ και άλλοι, οι οποίοι, όπως έχει τονίσει ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα, έχουν μετατραπεί σε μια κάστα φασιστών και επιθετιστών. Μια ομάδα στραταρχών και στρατηγών αποτελούν την κεφαλή της στρατιωτικής κάστας των σοβιετικών ρεβιζιονιστών.
Είναι διψασμένοι για εξουσία και παντοδύναμοι στη Σοβιετική Ένωση. Σ’ αυτή την κάστα των στρατιωτικών, βοναπαρτιστών και πραξικοπηματιών στηρίζει η σημερινή κλίκα του Μπρέζνιεφ ολόκληρη την απεριόριστη και δικτατορική εξουσία της.
Το εξαιρετικό δυνάμωμα των καταπιεστικών οργάνων, η αύξηση των φυλακών και των στρατοπέδων συγκέντρωσης, ψυχιατρείων, της Μιλίτσια, του στρατού και άλλων περισσότερων είναι ένα χαρακτηριστικό γνώρισμα της φασιστικής δικτατορίας στη Σοβιετική Ένωση. Έτσι σ’ αυτή τη χώρα υπάρχουν πάνω από 1000 στρατόπεδα συγκέντρωσης με περισσότερους από ένα εκατομμύριο κρατούμενους, κυρίως άνθρωποι που από τους σοβιετικούς ρεβιζιονιστές χαρακτηρίζονται ως πολιτικοί εγκληματίες. Οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές για να μπορούν να εξασκούν την τρομοκρατία και βία έχουν ενισχύσει και τελειοποιήσει τη Μιλίτσια και την Κρατική Ασφάλεια και χρησιμοποιούν όλα τα μέσα της τρομοκρατίας για να καταπνίξουν την αντίσταση και την εξέγερση των εργαζόμενων μαζών. Η σημερινή σοβιετική Μιλίτσια έχει ειδικευθεί σε μέθοδες διάλυσης των συγκεντρώσεων, καταφεύγουν στη χρήση ρίψης δακρυγόνων, πυροσβεστικής και χρήσης ιππικού και άλλων μέσων. Έχει εξοπλιστεί με τα πιο σύγχρονα μέσα παρακολούθησης των σοβιετικών πολιτών.
Η νέα σοβιετική μπουρζουαζία για να νομιμοποιήσει τη φασιστική της τρομοκρατία και βία έχει ψηφίσει πλήθος νόμων, στους οποίους θεμελιώνεται η δεσποτική της εξουσία, τα μέτρα δίωξης και η φασιστική δικτατορία στη χώρα. Σ’ αυτούς τους νόμους ανήκουν πχ. «η απόφαση για τα μέτρα στήριξης της Μιλίτσιας», «οι κανονισμοί για τον διοικητικό έλεγχο της Μιλίτσιας σε ανθρώπους που βγήκαν από τις φυλακές», «η απόφαση για την εκπαίδευση στη σοσιαλιστική πειθαρχία στη δουλειά», «το διάταγμα για την πρόληψη και ανάκριση κρατουμένων», «το διάταγμα για την αλλαγή των αρχών των ποινικών νόμων στη Σοβιετική Ένωση και τις δημοκρατίες» και πολλούς άλλους. Όλα αυτά τα διατάγματα και διατάξεις αποτελούν τη νομική βάση με την οποία η νέα σοβιετική μπουρζουαζία νομιμοποιεί και στηρίζει τη φασιστική της δικτατορία.
Ο υψηλός βαθμός στρατιωτικοποίησης της οικονομίας και ολόκληρης της ζωής της χώρας, ο αχαλίνωτος εξοπλισμός είναι ένα βασικό χαρακτηριστικό της κυρίαρχης σήμερα στη Σοβιετική Ένωση φασιστικής στρατιωτικής δικτατορίας. Η ακολουθούμενη από τους σοβιετικούς ρεβιζιονιστές πολιτική της βίας και της τρομοκρατίας, η πολιτική της επίθεσης και των φασιστικών στρατιωτικών τυχοδιωκτισμών δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί χωρίς αχαλίνωτους εξοπλισμούς. Οι ετήσιες στρατιωτικές δαπάνες της Σοβ. Ένωσης πλησιάζουν τα 100 δις. Ρούβλια και για το τρέχον έτος υπολογίζεται να φτάσουν τα 117 δις. Ρούβλια. Έτσι αυτές οι δαπάνες, σε σχέση με πριν δέκα χρόνια, έχουν φτάσει κάτι παραπάνω από το διπλάσιο. Περίπου 60% των επιχειρήσεων εργάζονται αποκλειστικά ή εν μέρει για εξοπλιστικούς σκοπούς. Και ο σοβιετικός στρατός έχει μετατραπεί σε έναν στρατό με ολοκληρωτικά φασιστικά και επιθετικά χαρακτηριστικά. Τα σοβιετικά στρατεύματα έχουν ήδη μερικές φορές, ακόμα και με τη χρήση τανκς, πνίξει στο αίμα τις εξεγέρσεις των σοβιετικών εργαζομένων και των λαών. Ο φασιστικός χαρακτήρας αυτού του στρατού σαν στρατού κατοχής φαίνεται στο γεγονός, ότι 100 χιλιάδες στρατιώτες βρίσκονται στις κατεχόμενες χώρες της Ανατολικής Ευρώπης.
Έναν ξεκάθαρο φασιστικό χαρακτήρα έχει και το σοβιετικό ρεβιζιονιστικό κόμμα. Ήδη από καιρό έχει εισαχθεί σ’ αυτό το κόμμα ο γραφειοκρατικός συγκεντρωτισμός φασιστικού τύπου, πράγμα που εκφράζεται στην υπαγόρευση, ότι τα απλά μέλη του κόμματος πρέπει τυφλά να υπακούουν στη φασιστική αστική κάστα. Οι διαμάχες και οι διαφωνίες, οι οξύτατες συγκρούσεις για εξουσία, οι επιθέσεις και η κατασυκοφάντηση των αντιπάλων, η πάλη για προνομιακές θέσεις, οι διαγραφές από το κόμμα και άλλα αποτελούν τον κανόνα της εσωτερικής ζωής αυτού του κόμματος. Γι’ αυτό το λόγο οι ρεβιζιονιστές ηγέτες είναι υποχρεωμένοι από καιρό σε καιρό να καταφεύγουν σε εκκαθαρίσεις των γραμμών του κόμματός τους. Η ομάδα του Μπρέζνιεφ που έχει επιβάλλει την κυριαρχία της στο κόμμα χρησιμοποιεί καμπάνιες για να ξεκαθαρίσει τους αντιπάλους και να εξουδετερώσει τις ανταγωνιστικές ομάδες που απειλούν να παραμείνουν στην ηγεσία. Δίπλα στις μαζικές εκκαθαρίσεις στο κόμμα και την ηγεσία, που έκανε η ομάδα του Χρουτσόφ, πριν και μετά το 20ο και 22ο συνέδριο (σύμφωνα με τον σοβιετικό τύπο το 1972 ο αριθμός των διαγραφέντων από το κόμμα έφτασε σχεδόν το διπλάσιο, κατά μέσο όρο, των διαγραφών στο χρονικό διάστημα 1966 ως 1970). Ακόμα μεγαλύτερος ήταν ο αριθμός των διαγραφέντων κατά την διάρκεια της τελευταίας εκκαθαριστικής καμπάνιας του 1973 ως το 1974. Αυτό μαρτυρά τον οξύτατο ανταγωνισμό και την πάλη χωρίς αρχές, που διεξάγεται σ’ αυτό το κόμμα στη βάση του εκφυλισμού και της φασιστικοποίησης.
Η φασιστικοποίηση του σοβιετικού ρεβιζιονιστικού κόμματος εκφράζεται και στο ότι επεξεργάζεται διάφορες θεωρίες που υπερασπίζουν και δικαιολογούν τις φασιστικές μέθοδες κυριαρχίας της σοβιετικής μπουρζουαζίας. Έτσι πχ. η κομματική ηγεσία και οι ιδεολόγοι της κατασκεύασαν τη θεωρία της πάλης κατά της τρομοκρατίας: Μ’ αυτόν τον τρόπο οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές παρουσιάζουν το δικαιολογημένο ξεσηκωμό και την εξέγερση των σοβιετικών εργαζομένων σαν τρομοκρατία, ενώ τις δικές τους καταπιεστικές μέθοδες τις παρουσιάζουν σαν πάλη κατά της τρομοκρατίας. Και την αιματηρή καταπίεση της αντίστασης των σοβιετικών λαών κατά του μεγαλορώσικου σοβινισμού οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές προσπαθούν να τη δικαιολογήσουν με τη θεωρία τους της πάλης κατά του εθνικισμού. Όμως αυτή η αντίσταση, όπως υποχρεώθηκε να παραδεχτεί και ο ίδιος ο Μπρέζνιεφ έχει εξελιχθεί σε ένα εντελώς ανησυχητικό φαινόμενο στη Σοβιετική Ένωση. Ταυτόχρονα οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές, όπως έχει τονίσει ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα, προσπαθούν να επιβάλλουν στους ανθρώπους και τους λαούς έναν επιθετικό εθνικισμό για να είναι ευκολότερο να τους κατευθύνουν, όπως έκανε κάποτε ο Χίτλερ με το γερμανικό λαό, και να τους χρησιμοποιήσουν σαν κρέας για τα κανόνια στην πραγματοποίηση της τυχοδιωκτικής φασιστικής εξωτερικής πολιτικής. Με το σκοπό να καλλιεργήσουν και να αναπτύξουν στους σοβιετικούς ανθρώπους το σοβινισμό και τη μεγαλομανία, να τους μπολιάσουν με το μίσος ενάντια στους άλλους λαούς και να τους καλλιεργήσουν το ρόλο του διευθύνοντος και εκείνου που αρέσκεται να διατάζει οι χρουτσοφικοί ρεβιοζιονιστές έχουν αναπτύξει μια έντονη προπαγάνδα φετιχοποιώντας επίτηδες τη λεγόμενη πρωτοπορία των σοβιετικών ανθρώπων και της Σοβιετικής Ένωσης στην ανάπτυξη της επιστήμης και της τεχνικής στον κόσμο, τις ιδιαίτερες επιτυχίες στην κατάχτηση του διαστήματος και την έρευνα στο θαλάσσιο χώρο και την αποφασιστική βοήθεια της Σοβιετικής Ένωσης για την οικονομική ανάπτυξη και υπεράσπιση άλλων χωρών. Αυτή η προπαγάνδα έχει ως πυρήνα την απομίμηση της φασιστικής θεωρίας του Χίτλερ για τη λεγόμενη υπεροχή και τον ιδιαίτερο ρόλο της εκλεκτής ράτσας καθώς και της πανσλαβικής θεωρίας των τσάρων, οι οποίοι κήρυσσαν τη λεγόμενη υπεροχή της σλαβικής ράτσας και το δικαίωμα της ηγεμονίας στις ηπείρους του κόσμου.
Σαν συνέπεια της παλινόρθωσης του καπιταλιστικού καθεστώτος και της εξάπλωσης του αστικού τρόπου ζωής ολόκληρη η Σοβιετική κοινωνία διέρχεται έναν αχαλίνωτο εκφυλισμό. Η σοβιετική μπουρζουαζία ενδιαφέρεται γι’ αυτό. Ενδιαφέρεται και προωθεί τον ηθικό εκφυλισμό, την εγκληματικότητα, την αλητεία, τον αλκοολισμό, τη πορνεία, τα ναρκωτικά και τις άλλες πληγές, ιδιαίτερα στη νεολαία για να μετατρέψει τους νέους σε αδίστακτους ανθρώπους χωρίς ηθική και σε εγκληματίες. Οι συμμορίες από εγκληματίες και αλήτες, από αδίστακτους ανθρώπους, από κλέφτες και εκφυλισμένα στοιχεία αποτελούν για τη φασιστική δικτατορία ευνοϊκό τμήμα για να μπορεί να πραγματοποιήσει την κυριαρχία της με τρομοκρατικές μέθοδες. Οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές προσπαθούν να δημιουργήσουν την εντύπωση ότι καταπολεμούν δήθεν αυτή την εκφυλιστική διαφθορά. Αυτοί οργανώνουν συναντήσεις και παίρνουν αποφάσεις για πάλη δήθεν κατά του αλκοολισμού και της εγκληματικότητας όπως το 1972, όμως στην πραγματικότητα είναι οι ίδιοι που εξωθούν τους νέους σ’ αυτόν τον εκφυλισμό με χίλιους τρόπους και με χίλια μέσα.
................
Κάτω από την μάσκα της πάλης κατά των «συνεπειών προσωπολατρίας», η ρεβιζιονιστική κλίκα απ’ την αρχή εμφανίστηκε με πασιφιστικά αστικο-ρεβιζιονιστικά συνθήματα για την εξασφάλιση της δημοκρατίας, της ελευθερίας, του πραγματικού σοσιαλιστικού ουμανισμού, της ησυχίας και τάξης, της ταξικής συμφιλίωσης και αρμονίας κλπ. κλπ…
................
Όμως για τους αντεπαναστατικούς τους στόχους και επιδιώξεις, οι χρουτσοφικοί ρεβιζιονιστές ήδη απ’ την αρχή συνδύασαν την κυριαρχία με φιλελεύθερες μέθοδες με την κυριαρχία μέσω συγκαλυμμένων μεθόδων βίας και τρομοκρατίας φασιστικού τύπου. Έτσι έριξαν στις φυλακές, συνέλαβαν, δολοφόνησαν και εξαφάνισαν με μυστηριώδη τρόπο χιλιάδες κομμουνιστές, επαναστατικά στελέχη και εργαζομένους. Οργάνωσαν ένα φασιστικό στρατιωτικό πραξικόπημα για να εκκαθαρίσουν τα μέλη της κεντρικής επιτροπής που ήταν πιστά στο Μαρξισμό – Λενινισμό, στη διδασκαλία του Λένιν και του Στάλιν, και παραπέρα οργάνωσαν περισσότερα πραξικοπήματα και συνωμοσίες σε άλλες χώρες και στα κομμουνιστικά κόμματα. Πραγματοποίησαν μια μαζική «εκκαθάριση» στα όργανα του κόμματος και του κράτους, το στρατό και την Ασφάλεια και απομάκρυναν όλα τα επαναστατικά στελέχη. Προχώρησαν σε μια ανήκουστη πράξη, καίγοντας τη σωρό του Στάλιν και σ’ άλλες φασιστικές πράξεις αυτού του είδους.
Ως προς το περιεχόμενο ο σοβιετικός σοσιαλφασισμός δε διαφέρει απ’ τον κλασικό φασισμό των προηγούμενων περιόδων, από το φασισμό Χιτλερικού τύπου ή από τις ανοιχτές φασιστικές δικτατορίες της εποχής μας. Το νέο στο σοβιετικό σοσιαλφασισμό βρίσκεται κυρίως στην μορφή εμφάνισής του και στα συνθήματα, κάτω απ’ τα οποία καλύπτεται. Το κύριο γνώρισμα του σοβιετικού σοσιαλφασισμού βρίσκεται στο ότι καμουφλάρεται με κομμουνιστικά συνθήματα. Ο κλασικός φασισμός μουσολινικού, χιτλερικού ή φρανκικού τύπου, παρόλο που χρησιμοποιούσε προλεταριακές ή σοσιαλιστικές μάσκες και συνθήματα, αντιμετώπιζε τον κομμουνισμό ως κύριο εχθρό και συνεχίζει να το πράττει. Ο φασισμός των σοβιετικών ρεβιζιονιστών αρνείται τον κομμουνισμό, παρόλο που είναι βασικός εχθρός του, όχι ανοιχτά στα λόγια, τον παρουσιάζει αντίθετα ως το ιδεώδες του.
Ακριβώς αυτή η δημαγωγική στάση εξηγεί και το ότι οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές στην περίοδο του περάσματος τους στην κυριαρχία με φασιστικές μέθοδες και την πλήρη εγκαθίδρυση στρατιωτικής δικτατορίας διαλαλούσαν ότι «το κράτος όλου του λαού» ήταν δήθεν μια απευθείας συνέχεια της δικτατορίας του προλεταριάτου. Αν λοιπόν η θέση του «κράτους όλου του λαού», που διακηρύχθηκε στο 22ο συνέδριο του σοβιετικού ρεβιζιονιστικού κόμματος, χρησιμοποιήθηκε πρακτικά απ’ τη σοβιετική ηγεσία ως ιδεολογική βάση για να διαμορφώσει τη Δικτατορία του προλεταριάτου σε μια στρατιωτική φασιστική δικτατορία, σήμερα η αναφορά στο «κράτος όλου του λαού» κάτω από την ετικέτα της δικτατορίας του προλεταριάτου χρησιμοποιείται για να συγκαλύψει τη φασιστική τρομοκρατία και τη φασιστική βία, να την παρουσιάσει ως δήθεν βία της Δικτατορίας του προλεταριάτου.
Ο Μαρξισμός – Λενινισμός διδάσκει ότι ο χαρακτήρας της βίας καθορίζεται από ποιον και εναντίον τίνος ασκείται η βία. Αν ξεκινά κανείς απ’ αυτό το βασικό κριτήριο είναι σαφές, ότι η βία που ασκεί η σοβιετική ρεβιζιονιστική μπουρζουαζία ενάντια στην εργατική τάξη και τις εργαζόμενες μάζες δεν είναι παρά φασιστική βία.
Διαφορετικά από ότι ο φασισμός της προηγούμενης περιόδου που ήταν ένας δεδηλωμένος εχθρός κάθε δημοκρατικοποίησης και κοινοβουλευτισμού, κάθε δημοκρατικού και προοδευτικού κινήματος, οργάνωσης ή κόμματος και κάθε συμβιβασμού ή κάθε φιλελεύθερης στάσης, ο σοβιετικός σοσιαλιμπεριαλισμός, παρόλο που είναι ένας άγριος εχθρός κάθε επαναστατικού, δημοκρατικού και προοδευτικού κινήματος, διατηρεί τυπικά τις δημοκρατικές μορφές των θεσμών, των μαζικών οργανώσεων και της νομιμότητας που στην πραγματικότητα έχουν ολοκληρωτικά φασιστικοποιηθεί. Στο βαθμό που ο σοβιετικορεβιοζιονιστικός σοσιαλφασισμός προσαρμόζεται στην εσωτερική και διεθνή κατάσταση προσπαθεί να εμφανίζεται συγκαλυμμένος με δημοκρατικές και φιλελεύθερες μάσκες. Γι’ αυτό οι ρεβιζιονιστές μιλούν περισσότερο όσο ποτέ άλλωτε για «σοσιαλιστική δημοκρατία» , την οποία μάλιστα παρουσιάζουν ως «δημοκρατία του λαού».
Όλοι οι ρεβιζιονιστές, έχει πει ο Ενβέρ Χότζα, έχουν μια ιδιαίτερη προτίμηση για την έννοια «σοσιαλιστική δημοκρατία» και κερδοσκοπούν μ’ αυτή. Αυτό είναι μια μεγάλη απάτη και αδιάντροπη δημαγωγία. Εκεί που κυριαρχούν οι ρεβιζιονιστές, δεν υπάρχει δημοκρατία για τους εργαζομένους και δεν μπορεί να υπάρξει. Ο σύγχρονος ρεβιζιονισμός στη Σοβιετική Ένωση και στις άλλες πρώην σοσιαλιστικές χώρες βασίζεται στη γραφειοκρατικοποίηση και φασιστικοποίηση ολόκληρης της κοινωνικής ζωής δηλαδή στην άρνηση της δημοκρατίας.
Ο σοβιετικός σοσιαλφασισμός διαφέρει από τον προηγούμενο φασισμό και ως προς την ταξική του βάση και την κατάληψη της εξουσίας. Στο παρελθόν οι πιο αντιδραστικές και σοβινιστικές πτέρυγες της ιμπεριαλιστικής μπουρζουαζίας έθεσαν στην υπηρεσία τους σε περιόδους κρίσιμες για την αστική εξουσία, τα εκφυλισμένα στρώματα των μικροαστών και του λούμπεν προλεταριάτου, στρώματα εκτρώματα του ιμπεριαλιστικού εκφυλισμού, και σ’ αυτά τα στρώματα παραδόθηκε η διεύθυνση του κράτους. Η εγκαθίδρυση της φασιστικής δικτατορίας στην Σοβιετική Ένωση διαφέρει ως προς τη μορφή της κατάληψης της εξουσίας. Ο σοβιετικός σοσιαλφασισμός διαμορφώθηκε σταδιακά και κατέλαβε την εξουσία, χωρίς να προσφύγει σε μια ανοιχτή και επιδεικτική δράση χιτλερικού ή μουσολινικού τύπου.
Οι σοβιετικοί σοσιαλφασίστες δεν φορούν μαύρα και καφέ πουκάμισα ούτε και αγκυλωτούς σταυρούς, όπως οι φασίστες του παρελθόντος. Αντίθετα! Υπηρετεί το συμφέρον τους να υψώνουν κόκκινες σημαίες και να κοσμούν το στήθος τους με μετάλλια Λένιν για να καλύψουν αυτό που συμβαίνει στη μαύρη φασιστική ψυχή τους. Γι’ αυτό είναι πολύ πιο επικίνδυνοι απ’ τους προκατόχους τους. Από την άλλη ως ταξική βάση του σοσιαλφασισμού είναι τα εκφυλισμένα και γραφειοκρατικοποιημένα στρώματα των στελεχών του κόμματος και του σοβιετικού κράτους και προπαντός τα εκφυλισμένα στρώματα των ανώτερων στελεχών του σοβιετικού στρατού. Στο σημερινό καπιταλιστικό - ρεβιζιονιστικό κόσμο η κάστα των στρατιωτικών χαρακτηρίζεται ολοένα και περισσότερα από ανοιχτές φασιστικές τάσεις. Γι’ αυτό η διεθνής μπουρζουαζία χρησιμοποιεί όπως και παλιότερα αυτό το στρώμα ως όργανο στις κρίσιμες στιγμές για να σώσει την κατάσταση με την εγκαθίδρυση ανοιχτών ή συγκαλυμμένων φασιστικών στρατιωτικών δικτατοριών.
Ο φασισμός χαρακτηρίζονταν πάντα από την εγκαθίδρυση μιας προσωπικής δικτατορίας, από την εξύμνηση των ηγετών της. Και ο σοβιετικός σοσιαλφασισμός χαρακτηρίζεται από την προσωπική δικτατορία του Μπρέζνιεφ, στον οποίο η σοβιετική ρεβιζιονιστική μπουρζουαζία πρώτα απ’ όλα η κάστα των φασιστικών στρατιωτικών, αναγνωρίζει προς στιγμή τον πιο ικανό και κατάλληλο δικτάτορα και δημαγωγό για να πραγματοποιήσει τη σοσιαλφασιστική πολιτική.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου