Κύπρος - Σύντομη ιστορική αναδρομή

Αναδημοσίευση από εφημερίδα ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ Αρ. Φύλ. 179 1-15 Απρίλη 2004

Είναι γνωστό ότι η Κύπρος με την αγγλο-τουρκική συμφωνία του 1878 (4 Ιούνη) παραχωρήθηκε από τους Τούρκους στους Άγγλους, οι οποίοι αργότερα ακύρωσαν τη συνθήκη του 1878, επειδή η Τουρκία στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο βρέθηκε στο πλευρό της Γερμανίας και το 1915 (5 Νοέμβρη) η Αγγλία προσάρτησε την Κύπρο.

Η Τουρκία με τη συνθήκη της Λοζάννης (22 Ιούλη 1923, άρθρο 20) αναγνώρισε και επίσημα πλέον την προσάρτηση του νησιού στη βρετανική αυτοκρατορία και παραιτήθηκε οριστικά από κάθε διεκδίκηση στην Κύπρο.

Δυο χρόνια αργότερα η αγγλική κυβέρνηση με διάταγμα της (1.3.1925) ανακηρύσσει την Κύπρο σε "Αποικία του Βρετανικού Στέμματος" με πρώτο κυβερνήτη τον Ρόλαντ Στόρρς.

Απ' τα πρώτα κιόλας χρόνια άρχισε ο απελευθερωτικός αγώνα του Κυπριακού λαού ενάντια στην αγγλική αποικιοκρατία που δυνάμωσε μετά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, ιδιαίτερα εξαιτίας της εμφάνισης στο πολιτικό προσκήνιο της ολιγάριθμης εργατικής τάξης ως καθοδηγητή του αγώνα του λαού, γιατί οι τσιφλικάδες, με πρώτη την εκκλησία, συνεργάζονταν στενά με τους άγγλους αποικιοκράτες, όπως έκαναν και παλιότερα την εποχή της τουρκοκρατίας, και η νεαρή αλλά αδύναμη αστική τάξη ήταν ευθύς εξαρχής υποταγμένη στους άγγλους αποικιοκράτες. Η Κύπρος είχε τότε 320.000 κατοίκους απ' τους οποίους 260.000 ήταν έλληνες και 60.000 τούρκοι. Στο νησί επικρατούσαν μισοφεουδαρχικές σχέσεις παραγωγής και το 80% του πληθυσμού απασχολούνταν στη γεωργία, το δε κεφάλαιο ήταν κατά κύριο λόγο τοκογλυφικό και μεταπρατικό σε εξάρτηση πάντα από το αγγλικό κεφάλαιο , που έλεγχε την οικονομία του νησιού.

Η εργατική τάξη της Κύπρου δημιούργησε το επαναστατικό της Κόμμα, το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κύπρου, του οποίου το πρώτο Συνέδριο έγινε στις 20 Αυγούστου 1926, ενώ η έκδοση της κομματικής εφημερίδας "Νέος Άνθρωπος" κυκλοφόρησε το 1925 (1 Γενάρη). Το ΚΚΚ απαγορεύτηκε κατά τη διάρκεια του πολέμου και στις 14 Απρίλη 1941 ιδρύεται το Ανορθωτικό Κόμμα του Εργαζόμενου Λαού (ΑΚΕΛ) που συνεχίζει κι' αυτό στα μετέπειτα χρόνια να καθοδηγεί τους αγώνες του κυπριακού λαού και προβάλλει τη γραμμή της "ένωσης της Κύπρου με την Ελλάδα, χωρίς όρους, χωρίς ανταλλάγματα, χωρίς παραχώρηση βάσεων σε οποιαδήποτε δύναμη" (Μάρτης 1954, 8° Συνέδριο του ΑΚΕΛ). Ο απελευθερωτικός αγώνας του κυπριακού λαού πέρασε από διάφορες φάσεις, στις οποίες όμως, παρά το μεγάλο ενδιαφέρον που παρουσιάζουν, δεν είναι δυνατό να αναφερθούμε και κάνοντας ένα μεγάλο άλλο φθάνουμε στα τέλη της δεκαετίας του '40 με αρχές της δεκαετίας του '50 όταν ο κυπριακός λαός διεκδικούσε με αγώνες (απεργίες, συλλαλητήρια, κλπ..) το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης (στο δημοψήφισμα του 1950 (15-22 Γενάρη) το 95,6% των ελληνοκυπρίων ψήφισαν υπέρ της ένωσης της Κύπρου με την Ελλάδα).

Ήδη πριν το δημοψήφισμα οι τότε ελληνικές αντιδραστικές κυβερνήσεις και οι πολιτικοί της ξενόδουλης αστικής τάξης και απόλυτα εξαρτημένης απ' το αγγλικό κεφάλαιο δήλωναν:

1. Κ. ΤΣΑΛΔΑΡΗΣ (1946): "Η Κύπρος δεν αποτελεί εθνικήν διεκδίκησιν της Ελλάδος".

2. Θ. ΣΟΦΟΥΛΗΣ(1947): "Κάθε κίνησις υπέρ της ενώσεως αποτελεί διέγερσιν".

3. Κ. ΤΣΑΛΔΑΡΗΣ-Π. ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΣ (14.11.1949): "Αι συζητήσεις που γίνονται από τις στήλες του τύπου και από ανεύθυνα πρόσωπα στη Βουλή σχετικά με την προτεινόμενη ένωσι της Κύπρου με την Ελλάδα είναι επιζήμιες και ολέθριες για τα συμφέροντα του ελληνικού λαού".

4. Γ. ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ (Γράμμα προς το Δήμαρχο της Λευκωσίας 1950): "Η Ελλάς αναπνέει με δυο πνεύμονας: τον μεν αγγλικόν, τον δε αμερικάνικον και δια τούτο δεν ημπορεί λόγω του κυπριακού να διακινδυνεύσει να πάθη ασφυξίαν".

Χαρακτηριστικό για τον ακραία ξενόδουλο τρόπο με τον οποίο η μοναρχοφασιστική κυβέρνηση Παπάγου αντιμετώπισε-χειρίστηκε τότε το Κυπριακό είναι άρθρο της "Καθημερινής" (25.7.1954), όπου, ανάμεσα στ' άλλα, αναφέρονται και τα εξής: "Με τους άγγλους θα μπορούσαμε να συνενοηθώμεν ως αδελφοί, ως φίλοι, αφού επροτείναμεν - και η πρότασίς μας ισχύει - να καλύψωμεν όλας τας στρατιωτικός ανάγκας της αυτοκρατορίας των. Θέλουν βάσεις οι άγγλοι εις την Κύπρον; Θα τας έχουν! Θέλουν βάσεις εις την Ελλάδα και τας νήσους; Θα τας έχουν και αυτάς". Ο δε αντιπρόσωπος της ελληνικής κυβέρνησης στον ΟΗΕ μ' αφορμή την πρώτη προσφυγή για το Κυπριακό στον Διεθνή Οργανισμό δήλωσε εκείνη την περίοδο: "Αν γινόταν δημοψήφισμα και οι κύπριοι διάλεγαν την ένωσι με την Ελλάδα, αυτό δε θα επηρέαζε καθόλου τις βρετανικές βάσεις στην Κύπρο. Είμαι βέβαιος πως η Βρετανία θα είχε τις αναγκαίες ευκολίες για τη διατήρηση βάσεων όχι μόνο στην Κύπρο αλλά και στην ηπειρωτική Ελλάδα".

Την ίδια περίοδο, σ' αντίθεση με τα ξενόδουλα αστικά κόμματα Ελλάδας-Κύπρου, που γραμμή τους είχαν την "αδιατάρακτον αγγλο-ελληνική φιλία" και τα "υπέρτατα συμφέροντα της Αγγλίας, άτινα είναι επίσης και συμφέροντα της Ελλάδος", το ΑΚΕΛ πρόβαλε τη γραμμή-αίτημα της αυτοδιάθεσης, δηλ. της ένωσης της Κύπρου με την Ελλάδα και καθοδήγησε τους αγώνες του κυπριακού λαού προς αυτή την κατεύθυνση.

Στα μέσα της δεκαετίας του '50 οι άγγλοι ιμπεριαλιστές σχεδιάζουν και θέτουν σε εφαρμογή σχέδιο υποκίνησης της εχθρότητας μεταξύ ελληνοκυπρίων και τουρκοκυπρίων ως αντίβαρο στον αγώνα του κυπριακού λαού και καλεί την Τουρκία να πάρει μέρος στην τριμερή (Αγγλία- Τουρκία-Ελλάδα) διάσκεψη του Λονδίνου (29 Αυγούστου - 7 Σεπτέμβρη 1955).

Σχετικά με την Τριμερή σ' ανακοίνωση (12 Σεπτέμβρη 1955) της ΚΕ του ΚΚΕ τονίζεται σχετικά: "Η κυβέρνηση του Συναγερμού έχει μεγάλες ευθύνες για την προδοτική διαχείριση του Κυπριακού στην Τριμερή Συνδιάσκεψη γιατί με τη δήθεν "μετριοπαθή" (διάβαζε αγγλόδουλη) στάση που εκφράστηκε στη συνέντευξη του Παπάγου στους "Τάϊμς" του Λονδίνου και στους λόγους του Στεφανόπουλου, παραιτήθηκε ουσιαστικά απ' το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης του κυπριακού λαού... Παρά την πατριδοκαπηλία η κυβέρνηση του Συναγερμού προετοιμάζεται για αντεθνική συναλλαγή στο Κυπριακό με τους άγγλους αποικιστές".

Η ξενόδουλη μοναρχοφασιστική κυβέρνηση Παπάγου αντί να αρνηθεί τη συμμετοχή σε μια διάσκεψη - που αποσκοπεί όχι μόνο να δώσει τη δυνατότητα για πρώτη φορά στην Τουρκία να επανέλθει, παρά τη συνθήκη της Λωζάνης, σε εδαφική διεκδίκηση επί της Κύπρου, αλλά και την αναγορεύει άμεσα για πρώτη επίσης φορά- σε ρυθμιστικό παράγοντα του Κυπριακού προβλήματος - παίρνει μέρος σ' αυτή.

Έτσι η κυβέρνηση Παπάγου, υπακούοντας στα μεγάλα αφεντικά της, τους άγγλους ιμπεριαλιστές, και ξεπουλώντας τα εθνικά συμφέροντα, πρώτο, "ξαναβάζει" την Τουρκία στην Κύπρο, δεύτερο, την αναγορεύει σε ρυθμιστικό παράγοντα του Κυπριακού προβλήματος και τρίτο, εγκαταλείπει-προδίνει το δικαίωμα αυτοδιάθεσης της Κύπρου και τον αγώνα του κυπριακού λαού για αναγνώριση αυτού του δικαιώματος.

Ο αγώνας του κυπριακού λαού συνεχίζεται και η καταπίεση των άγγλων ιμπεριαλιστών εντείνεται. Το 1955 (15 Δεκέμβρη) ο κυβερνήτης της Κύπρου άγγλος στρατάρχης Τζον Χάρτινγκ απαγορεύει το ΑΚΕΛ επειδή στήριζε αδιάλλακτα τους αγώνες των κυπρίων για "άμεση και χωρίς όρους αναγνώριση του δικαιώματος της αυτοδιάθεσης" και λίγους μήνες αργότερα το 1956 (9 Μάρτη), συλλαμβάνει και εξορίζει το Μακάριο στο νησί Μαχέ των Σεϋχέλλων.

Στην απόφαση "Για το κυπριακό" της 51ης Ολομέλειας (26-28 Δεκέμβρη 1955) της ΚΕ του ΚΚΕ αναφέρεται, μ' αφορμή την απαγόρευση του ΑΚΕΛ, σχετικά: "Οι εγγλέζοι ιμπεριαλιστές στην Κύπρο για να ευκολύνουν τους γραικύλους στην καταπρόδοση της κυπριακής υπόθεσης έβγαλαν εκτός νόμου το ΑΚΕΛ, τον πιο συνεπή καθοδηγητή του κυπριακού λαού στον εθνικό του αγώνα. Και εντείνουν το τρομοκρατικό τους όργιο ακριβώς στην περίοδο που μαγείρεψαν με την υποστήριξη του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, μαζί με τους ξενόδούλους της Αθήνας και της Κύπρου το θάψιμο του κυπριακού". Στο χαιρετιστήριο "Στον κυπριακό λαό και το ΑΚΕΛ" της ίδιας Ολομέλειας τονίζεται ότι με την επαναστατική πάλη θα "αντιμετωπιστούν με επιτυχία οι καινούργιες μανούβρες των άγγλων και αμερικάνων ιμπεριαλιστών και των ξενόδουλων στην Ελλάδα και στην Κύπρο να κρατήσουν στην υποταγή και τη δουλεία την Κύπρο", ότι ο λαός σε Ελλάδα και Κύπρο "δε θα παρασυρθούν απ' τις μανούβρες των ιμπεριαλιστών και των λακέδων τους να δημιουργήσουν το "θρύλο του Διγενή", που τον προορίζουν κυρίως για την εφαρμογή της πολιτικής τους στην Ελλάδα" και καταλήγει: "Καμιά δύναμη δεν μπορεί ν' ανακόψει τον πατριωτικό αγώνα στην Ελλάδα και την Κύπρο. Καμιά δύναμη δεν θα μπορέσει να εμποδίσει την Ένωση της Λεύτερης Κύπρου στη Λεύτερη Ελλάδα".

Ίσως τότε δεν ήταν γνωστό στο Κόμμα ότι ο "Διγενής" ήταν ο διαβόητος χίτης της κατοχής Γ. Γρίβας, αρχηγός της Εθνική Οργάνωση Κυπρίων Αγωνιστών" [ΕΟΚΑ ίδρυση Απρίλης 1955) και της ΕΟΚΑ Β' (1971), αντιδραστικών εθνικιστικών Δεξιών Οργανώσεων που μαζί με τις αντίστοιχες τουρκικές διέπραξαν τόσα εγκλήματα σε βάρος του Κυπριακού λαού , ελλήνων-τούρκων).

Πρώτη μεγάλη προδοσία του Κυπριακού: Μετά το θάνατο του Παπάγου (4.10.1955) αντί "φυσιολογικά" να αντικατασταθεί από το Σ. Στεφανόπουλο, "αιφνίδια" αναλαμβάνει την ηγεσία του Συναγερμού ο Κ. Καραμανλής, που ήταν σύμφωνα με δήλωση (26.1.1956) του Σ. Στεφανόπουλου "ο μόνος από τους υπουργούς που είχε ταχθεί ενάντια στην ανακίνηση του κυπριακού". Είναι φανερό πως ακριβώς γι' αυτό το λόγο, δηλ. για να ξεπουλήσει το Κυπριακό προωθήθηκε απ' την ντόπια μοναρχοφασιστική αντίδραση και τους άγγλους ιμπεριαλιστές στην ηγεσία του Συναγερμού και στην πρωθυπουργία ο Κ. Καραμανλής.

Αργότερα οι άγγλοι ιμπεριαλιστές δια του πρωθυπουργού Μακ Μίλλαν ανακοινώνουν στις 19 Ιούνη 1958 νέο σχέδιο για την Κύπρο, καταπατώντας ωμά την αρχή της αυτοδιάθεσης, στο οποίο για πρώτη φορά προτείνεται-επιβάλλεται η τουρκική συγκυριαρχία στην Κύπρο, εμπεριέχεται σ' αυτό ανοιχτά, επίσης για πρώτη φορά, η θέση της διχοτόμησης, αρχικά με σύνταγμα στο οποίο διασφαλίζει "κοινοτική αυτονομία" για να ακολουθήσει αργότερα και η εδαφική διχοτόμηση του νησιού.

Όταν το Κυπριακό έρχεται εκ νέου για συζήτηση στον ΟΗΕ (18 Φλεβάρη 1957) ο τότε υπουργός των Εξωτερικών της μοναρχοφασιστικής Δεξιάς Ε. Αβέρωφ, παρόλο που 15 χώρες υποστήριξαν το αίτημα του κυπριακού λαού για αυτοδιάθεση, απέσυρε τελικά, λίγο πριν τη Γενική Συνέλευση, την πρόταση που έκανε λόγο για αυτοδιάθεση για να ανοίξει έτσι το δρόμο στις τριμερείς διαπραγματεύσεις (Αγγλία- Ελλάδα- Τουρκία).

Στη συνέχεια η ελληνική κυβέρνηση κάτω από την πίεση του ελληνικού και κυπριακού λαού αναγκάστηκε να υποβάλλει νέα προσφυγή στον ΟΗΕ (15 Ιούλη 1957) και παρά την αντίθεση ΗΠΑ-Αγγλίας να μην αναγνωριστεί το δικαίωμα του κυπριακού λαού για αυτοδιάθεση, η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ ενέκρινε απόφαση (με 31 ψήφους υπέρ, 23 κατά και 24 αποχές) στην οποία αναφέρεται το "δικαίωμα της αυτοδιαθέσεως εφαρμοστεί εις την περίπτωση του λαού της Κύπρου".

Όμως ο τότε πρωθυπουργός Κ. Καραμανλής, αρχηγός της μοναρχοφασιστικής Δεξιάς, και μετέπειτα "Μέγας Εθνάρχης"(!) προχωρεί με δήλωση του (29.9.1958) σε ανοιχτή εγκατάλειψη της αυτοδιάθεσης της Κύπρου: 'Ή κυβέρνηση πάντοτε διεκήρυξε ότι δεν διεκδικεί την Κύπρον αλλά αγωνίζεται δια την ελευθερίαν των κυπρίων... Εν όψει όμως του άμεσου κινδύνου να επιδεινωθή η εν Κύπρω κατάστασις και να κλονισθούν, κατά τρόπον ανεπανόρθωτον αι σχέσεις της Ελλάδος μετά των συμμάχων της, η ελληνική κυβέρνησις εν πλήρει ομοφωνία μετά του αρχιεπισκόπου Μακαρίου, θα υποστηρίξει την λύσιν της ανεξαρτησίας".

Η ηγεσία της ΕΔΑ σε απόφαση της σχετικά μ' αυτό τονίζει: "Είναι ανάγκη να υπογραμμιστούν, σχετικά με την παρούσαν εξέλιξιν του κυπριακού, οι πελώριες ευθύνες της κυβερνήσεως. Έταξε μονίμως τα συμφέροντα του αποικιοκρατικού ΝΑΤΟ υψηλότερα από την ελευθερίαν της Κύπρου και επιδίωξε από χρόνια την ανάμιξιν του αποδεδειγμένου εχθρού προς την αυτοδιάθεση ΝΑΤΟ, στο κυπριακό πρόβλημα. Έτσι απεστέρησε από κάθε αποτελεσματικότητα έως αυτήν την στιγμήν και δυσχέρανε τον αγώνα του κυπριακού λαού, που έπρεπε, με την υπέροχη θυσία του, να είχε πλήρως δικαιωθή αν έβρισκε σταθερή και ανένδοτη συμπαράστασιν από κυβέρνησιν που θα ασκούσε εξωτερική πολιτική ελληνική και μόνον ελληνική" ("Αυγή" 25.9.1958).

Έτσι φθάνουμε στις αρχές Γενάρη 1959 που αρχίζουν οι μυστικές συνομιλίες Ελλάδας-Τουρκίας (Καραμανλής- Μεντερές) για να συνεχιστούν στις 5-11 Φλεβάρη στη Ζυρίχη της Ελβετίας και να υπογραφεί η γνωστή επαίσχυντη-κατάπτυστη προδοτική συμφωνία, με την οποία θάβεται οριστικά το δικαίωμα-αίτημα της αυτοδιάθεσης του κυπριακού λαού, για να ακολουθήσει στη συνέχεια η Διάσκεψη του Λονδίνου (17-19 Φλεβάρη 1959), στην οποία πήραν μέρος αντιπρόσωποι Αγγλίας- Ελλάδας-Τουρκίας και οι Μακάριος-Κιουτσούκ, που επικύρωσε την προδοτική συμφωνία της Ζυρίχης, για την οποία τότε ο Κ. Καραμανλής δήλωσε: "Επανέρχομαι εκ του ταξιδιού μου ικανοποιημένος και υπερήφανος. Η ημέρα αυτή ανήκει εις τας ευτυχεστέρας της ζωής μου και θα αποτελέσει σταθμόν εις την ιστορία της Κύπρου. Εις την Ζυρίχη εθέσαμεν, με τον πρωθυπουργό της Τουρκίας, κ. Μεντερές, τις βάσεις για την επίλυσιν ενός εκ των δυσκολότερων διεθνών ζητημάτων. Εσχεδιάσαμεν λύσιν, δια της οποίας αποδίδεται, μετά μακραίωνα δουλείαν, εις τον κυπριακόν λαόν η ελευθερία του. Εξ' άλλου, δια της ευτυχούς επιλύσεως του κυπριακού προβλήματος, αποκαθίσταται η φιλία μεταξύ Ελλάδος, Τουρκίας και Αγγλίας, χωρών αίτινες έχουν κοινά συμφέροντα και των οποίων τις σχέσεις διετάραξε κατά το παρελθόν το πρόβλημα τούτο εις βαθμόν πολλάκις επικίνδυνον".

Με τις προδοτικές και επαίσχυντες συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου (19 Φλεβάρη 1959) που φέρουν τις υπογραμμές των πρωθυπουργών Χ. Μακ Μΐλλαν (Βρετανία), Κ. Καραμανλή (Ελλάδα) και Α. Μεντερές (Τουρκία):

Πρώτο, επιστρέφει η Τουρκία, με ευθύνη των μοναρχοφασιστών εθνοπροδοτών της ΕΡΕ με επικεφαλής τον Καραμανλή, για πρώτη φορά στην Κύπρο, ενώ είχε παραιτηθεί το 1878 και επίσημα το 1923, με την Συνθήκη της Λωζάνης, από κάθε διεκδίκηση, γίνεται συγκυρίαρχος και μια απ' τις διαβόητες 3 "εγγυήτριες" δυνάμεις (άρθρα 1-3 της "Συνθήκης Εγγυήσεως").

Δεύτερο, δημιουργείται ένα "κράτος"- φάντασμα, πλήρως εξαρτημένο-υποταγμένο σε Βρετανία- Τουρκία-Ελλάδα με βρετανικά, τουρκικά, ελληνικά στρατεύματα και βέβαια βρετανικές βάσεις και δίνεται η δυνατότητα επέμβασης όποτε αυτές το θεωρήσουν αναγκαίο (άρθρο 3 της "Συνθήκης Εγγυήσεως").

Τρίτο, απεμπολείται οριστικά το δικαίωμα αυτοδιάθεσης του Κυπριακού λαού (άρθρο 1 της "Συνθήκης Εγγυήσεως": "είναι απαγορευμένη πάσα δραστηριότης δυναμένη να ευνοήση αμέσως ή εμμέσως, τόσον την Ένωσιν, όσον και την διχοτόμησιν της νήσου").

Τέταρτο, διατηρούνται οι αγγλικές στρατιωτικές βάσεις και οι άγγλοι ιμπεριαλιστές έχουν το δικαίωμα να ελέγχουν ουσιαστικά τα πάντα στο κατ' ευφημισμόν "ανεξάρτητο κράτος".

Πέμπτο, διατηρείται και διαιωνίζεται η αγγλική αποικιοκρατία στην Κύπρο.

Έκτο, διχοτομείται ουσιαστικά, έμμεσα βέβαια, η Κύπρος τόσο οικονομικά όσο και νομικά με την ύπαρξη δυο ξεχωριστών Βουλών (ελλήνων-τούρκων), ξεχωριστών μεγάλων Δήμων, κλπ. ("Βασική διάρθρωσις της Δημοκρατίας").

Την προδοσία της μοναρχοφασιστικής κυβέρνησης Καραμανλή στιγμάτισαν τότε όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης κατά τη συζήτηση που έγινε στη Βουλή (23-28 Φλεβάρη 1959). Στην ψηφοφορία υπέρ των προδοτικών συμφωνιών Ζυρίχης-Λονδίνου ψήφισαν οι 170 βουλευτές της ΕΡΕ και ενάντια οι 130 βουλευτές της Αντιπολίτευσης.

Η ντόπια ξενόδουλη και υποταγμένη στους άγγλο-αμερικάνους ιμπεριαλιστές αντιδραστική αστική τάξη πρόδωσε επαίσχυντα την εθνική υπόθεση της Κύπρου και μάλιστα στην πιο ευνοϊκή από πλευράς συσχετισμού δυνάμεων περίοδο αρχές-μέσα της δεκαετίας του '50 όταν υπήρχε ακόμα η σοσιαλιστική Σοβιετική Ένωση του Στάλιν, το σοσιαλιστικό στρατόπεδο και το μεγάλο διεθνές αντιαποικιακό-αντιιμπεριαλιστικό κίνημα, συνεπείς και μαχητικοί συμπαραστάτες των αγώνων των λαών, συμπεριλαμβανομένου και του κυπριακού λαού.

Έτσι κλείνει η αυλαία της πρώτης προδοσίας του Κυπριακού απ' την "ένδοξη εθνικοφροσύνη"(!) της μοναρχοφασιστικής ΕΡΕ και την κυπριακή αστική τάξη, διαμορφώνεται μια εντελώς νέα πραγματικότητα στο Κυπριακό - με κύρια χαρακτηριστικά την οριστική πλέον απεμπόληση του δικαιώματος της αυτοδιάθεσης και τη συγκρότηση "ανεξάρτητου κράτους"(!), στην πραγματικότητα ενός "κράτους"-φάντασμα που εμπεριέχει εν σπέρματι τη διχοτόμηση του νησιού -και ανοίγει ο δρόμος των νέων μετέπειτα περιπετειών του κυπριακού λαού (ελλήνων-τούρκων) για να φτάσουμε στη μεγάλη καταστροφή, στη δεύτερη, ακόμα μεγαλύτερη, προδοσία των εθνικιστικών-φασιστικών δυνάμεων του 1974.

Δεύτερη, ακόμα μεγαλύτερη προδοσία του Κυπριακού. Οι "φιλοδοξίες" των τυχοδιωκτικών εθνικιστικών φασιστικών κύκλων της χώρας δεν "ικανοποιήθηκαν" με τα ως τότε "κατορθώματά" τους που προκάλεσαν τόσες μεγάλες συμφορές στον κυπριακό λαό και την προδοσία του '59-'6Ο. Προχώρησαν, με υπόδειξη των αμερικανών ιμπεριαλιστών και εκτελώντας τις εντολές τους, την εποχή της στρατιωτικοφασιστικής δικτατορίας (15 Ιούλη 1974), σ' ένα ακόμα μεγαλύτερο έγκλημα: το φασιστικό πραξικόπημα στην Κύπρο ανατροπής του προέδρου Μακαρίου για να δοθεί η ευκαιρία στην στρατοκρατική αντίδραση της Άγκυρας να στείλει στρατεύματα στην Κύπρο, να καταλάβει το Βόρειο τμήμα της, το οποίο κρατάει υπό κατοχή 30 ολόκληρα χρόνια και ποιος ξέρει πόσο ακόμα.

Αυτή είναι η δεύτερη μεγάλη προδοσία των αντιδραστικών φασιστικών κύκλων της χώρας, πειθήνιων οργάνων των αγγλο-αμερικάνων ιμπεριαλιστών, που κατέληξε-οδήγησε στη de facto διχοτόμηση της Κύπρου, στην αιματηρή τραγωδία εκατοντάδων χιλιάδων ελλήνων, στην εγκατάσταση 45.000 κατοχικών τουρκικών στρατευμάτων στη Βόρειο Κύπρο και στον εποικισμό της με εκατοντάδες χιλιάδες τούρκους.

Η νέα αρνητική κατάσταση, που προέκυψε ως αποτέλεσμα της προδοσίας των φασιστών στρατοκρατών της Αθήνας, οργάνων των αμερικανών ιμπεριαλιστών. με τη de facto διχοτόμηση της Κύπρου, την παραμονή και κατοχή του Βόρειου τμήματος της από 45.000 τουρκικά στρατεύματα συμπίπτει ταυτόχρονα με μια εξαιρετικά δυσμενή στιγμή από πλευράς συσχετισμού δυνάμεων στον διεθνή χώρο, που συνεχώς μεταβλήθηκε, τις τελευταίες δεκαετίες, προς το χειρότερο.

Η Κύπρος με τις Βρετανικές βάσεις στην ελληνική πλευρά και τον πλήρη έλεγχο του Βόρειου τμήματος της από τους αμερικάνους ιμπεριαλιστές μετατρέπεται έτσι σ' ένα αβύθιστο αεροπλανοφόρο, βάση και ορμητήριο τους, αν και αυτό είχε ήδη δρομολογηθεί με τις προδοτικές συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου και αποτελούσε από τότε σκληρή πραγματικότητα.

Απ' την παραπάνω ελλιπέστατη ιστορική αναδρομή προκύπτουν δυο βασικά συμπεράσματα που έχουν επίκαιρη πολιτική σημασία: πρώτο, οι ελληνικές εθνικιστικές δυνάμεις με την ξενόδουλη και ταυτόχρονα σοβινιστική τυχοδιωκτική πολιτική τους, μαζί και οι αντίστοιχες της Κύπρου, ήταν εκείνες, που πρόδωσαν το Κυπριακό και το οδήγησαν στη σημερινή του κατάσταση, δυνάμεις που βρέθηκαν πάντα στην υπηρεσία των μεγάλων ιμπεριαλιστικών χωρών, δεύτερο, ο αντιδραστικός αστικός εθνικισμός των ελλήνων-ελληνοκυπρίων και τούρκων-τουρκοκυπρίων ήταν εκείνος που τροφοδότησε την εχθρότητα και το μίσος μεταξύ ελληνοκυπρίων-τουρκοκυπρίων, προκάλεσε τέτοια και τόσα εγκλήματα σε βάρος του κυπριακού λαοί (ελλήνων-τούρκων), συσσώρευσε μεγάλο δεινά και συμφορές που πληρώνει ακόμα σήμερα ο πολύπαθος αυτός λαός.

Επαναστατική κομμουνιστική ταξική-διεθνιστική πολιτική

Ο κυπριακός λαός (έλληνες-τούρκοι) παρόλο που είναι αποπροσανατολισμένος και επηρεασμένος απ' τα αστικά και ρεφορμιστικά κόμματα συνεχίζει με διάφορους τρόπους τον αγώνα του για την επανένωση της Κύπρου ενάντια στα τουρκικά στρατεύματα κατοχής και τους ιμπεριαλιστές.

Αυτές τις μέρες, με την επικαιρότητα του κυπριακού (δημοψήφισμα 24 Απρίλη), τα ρεβιζιονιστικά χρουστσοφικά κόμματα ("Κ"ΚΕ-ΣΥΝ-ΑΚΕΛ, κλπ.), όπως και τα αστικά, έχοντας μια αστική προσέγγιση της σημερινής κοινωνίας, μιλούν στην περίπτώση της Κύπρου, για "ελληνισμό", για "ελληνοκύπριους" και "τουρκοκύπριους", παραβλέποντας-αρνούμενα, προφανώς ηθελημένα, τη σημερινή αντικειμενικά υπάρχουσα πραγματικότητα της κυπριακής κοινωνίας: τη διαίρεση της σε κοινωνικές τάξεις, με διαμετρικά αντίθετα οικονομικο-κοινωνικο-πολιτικά συμφέροντα στην περίπτωση των ανταγωνιστικών τάξεων (μπουρζουαζίας-προλεταριάτου) και κοινά σε κείνη των μη ανταγωνιστικών-φιλικών τάξεων (εργατιάς-αγροτιάς).

Η Κύπρος, όμως, και στα δυο τμήματα της, κατεχόμενο και "ελεύθερο", δεν κατοικείται απλά από "ελληνοκύπριους" και "τουρκοκύπριους", όπως ισχυρίζονται αστοί και ρεβιζιονιστές, παραπλανώντας τον κυπριακό λαό (έλληνες-τούρκους), αλλά επιπλέον ο πληθυσμός τους είναι, όπως και πριν 100 χρόνια, χωρισμένος σε κοινωνικές τάξεις και συγκεκριμένα σε καπιταλιστές-εργατική τάξη- αγροτιά- μικροαστοούς, κλπ.(έλληνες-τούρκους), αποτελείται από εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους, η πολιτική και οι σχέσεις των οποίων καθορίζονται από τον αντικειμενικό νόμο της πάλης των τάξεων, πάλη που έχει τη ρίζα της στα διαμετρικά αντίθετα συμφέροντα.

Αφετηρία και βάση μιας επαναστατικής κομμουνιστικής πολιτικής αποτελεί για τους μαρξιστές η αναγνώριση και παραδοχή ακριβώς αυτής της πραγματικότητας, πολιτική που έχει δυο κριτήρια: α) το ταξικό και β) το διεθνιστικό, που στη συγκεκριμένη περίπτωση της Κύπρου αυτό σημαίνει: πολιτική υπεράσπισης των συμφερόντων της κυπριακής εργατικής τάξης (ελλήνων-τούρκων) απέναντι στην εκμεταλλεύτρια, μ' αντίθετα ταξικά συμφέροντα κυρίαρχη αντιδραστική κυπριακή αστική τάξη (ελλήνων-τούρκων), η οποία ταυτόχρονα πρέπει να είναι απαραίτητα και πολιτική ενότητας της εργατικής τάξης στο σύνολο της (ελλήνων-τούρκων) στην Κύπρο, πολιτική που κατευθύνει πάντα την επαναστατική ταξική πάλη ενάντια στο σύνολο της εκμεταλλεύτριας κυπριακής αστικής τάξης (ελλήνων-τούρκων) για την υπεράσπιση των συμφερόντων της μέχρι και τη βίαιη επαναστατική ανατροπή του καπιταλισμού και την απαλλαγή της Κύπρου απ' την ιμπεριαλιστική εξάρτηση - διαπαιδαγωγεί τους δυο λαούς σε πνεύμα φιλίας και την εργατική τάξη στο πνεύμα του προλεταριακού διεθνισμού - πάλη που επιπλέον είναι άρρηκτα δεμένη με τον αγώνα για την απαλλαγή απ' την κηδεμονία της αστικής τάξης (Ελλάδας-Τουρκίας), το διώξιμο όλων των στρατευμάτων απ' το νησί αλλά και την απαλλαγή του από κάθε μορφή ιμπεριαλιστικής εξάρτησης (οικονομική- πολιτική -στρατιωτική).

Η υλοποίηση μιας τέτοιας επαναστατικής ταξικής-διεθνιστικής αντιιμπεριαλιστικής-αντικαπιταλιστικής πολιτικής γραμμής που θα έχει ως στόχο της, ανάμεσα στ' άλλα, τη σφυρηλάτηση και το διαρκές δυνάμωμα της ενότητας του συνόλου της εργατικής τάξης, αγροτιάς και μικροαστικών στρωμάτων (ελλήνων-τούρκων), εμπεριέχει υποχρεωτικά σε μόνιμη βάση τη ρήξη-σύγκρουση μ' όλες τις αντιδραστικές πολιτικές κατευθύνσεις που η πολιτική τους δράση καθοδηγείται από αντιλήψεις του αστικού εθνικισμού- ρατσισμού-σωβινισμού- φασισμού, απαιτεί τη συνεπή διαρκή καταπολέμηση και ιδεολογικο-πολιτική συντριβή τους, γιατί έτσι μόνο διασφαλίζεται-δημιουργείται η αναγκαία και εντελώς απαραίτητη προϋπόθεση, δηλ. η ενότητα τόσο για την επιτυχή διεξαγωγή-προώθηση της πάλης της εργατικής τάξης κατά του καπιταλισμού και του ιμπεριαλισμού όσο και για τη λύση μελλοντικά του κυπριακού προβλήματος.

Η αντιιμπεριαλιστική πάλη είναι ταυτόχρονα αντιφασιστική-αντιεθνικιστική πάλη και είναι εντελώς ασυμβίβαστη με τον εθνικισμό- σωβινισμό- ρατσισμό-φασισμό των υποταγμένων στους ιμπεριαλιστές, σε τούτη ή την άλλη ιμπεριαλιστική δύναμη, αντιδραστικών αστικών δυνάμεων. Όσον αφορά το κυπριακό πρόβλημα, όπως αυτό εξελίχθηκε, διαμορφώθηκε και υπάρχει σήμερα μπροστά μας - πέρα απ' τα ψευτοδιλήμματα του "ΟΧΙ" ή "ΝΑΙ" στο "σχέδιο Ανάν" που και τα δυο εξυπηρετούν τα σχέδια της αστικής τάξης και των ιμπεριαλιστών - πρέπει να υπογραμμιστεί ότι στα πλαίσια της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης της Κύπρου από Αγγλία- ΗΠΑ-ΕΕ και την κηδεμονία Ελλάδας-Τουρκίας είναι αδύνατη η λύση του και πολύ περισσότερο δεν μπορεί να "λυθεί" αυτό απ' την αντιδραστική αστική τάξη της Κύπρου (ελλήνων-τούρκων) και εκείνη των Ελλάδας-Τουρκίας - υποταγμένων όλων στους ιμπεριαλιστές.

Η εργατική τάξη της Κύπρου παράλληλα με την πάλη για τη δημιουργία των προϋποθέσεων για την οριστική λύση του Κυπριακού και την επανένωση του νησιού πρέπει να διεξάγει πάλη κατά της διχοτόμησης και των αρνητικών συνεπειών της σε βάρος του κυπριακού λαού (ελλήνων-τούρκων), και για την αποχώρηση των κατοχικών στρατευμάτων και όλων των άλλων στρατευμάτων από το νησί.

Η προώθηση αυτής της επαναστατικής κομμουνιστικής ταξικής-διεθνιστικής πολιτικής απαιτεί την ίδρυση επαναστατικού κόμματος της κυπριακής εργατικής τάξης, που θα καθοδηγείται στη δράση του απ' τον επαναστατικό μαρξισμό, δηλ. λενινισμό-σταλινισμό. Μόνο ένα τέτοιο κόμμα μπορεί να οργανώσει και να καθοδηγήσει τους αγώνες της προς αυτή την κατεύθυνση, κόμμα που σήμερα δεν υπάρχει στην Κύπρο κι' αυτό αποτελεί τη βασικότερη αδυναμία και έλλειψη στον αγώνα του κυπριακού λαού.

Είναι γνωστό ότι ως τα μέσα της δεκαετίας του '50 τους αγώνες της κυπριακής εργατικής τάξης, αγροτιάς, μικροαστών, κλπ. ενάντια στην αγγλική αποικιοκρατία και τον ιμπεριαλισμό γενικότερα, αλλά και ενάντια στην αστική τάξη και τους τσιφλικάδες του νησιού καθοδήγησε το επαναστατικό κόμμα της εργατικής τάξης, το Κομμουνιστικό Κόμμα Κύπρου, και αργότερα το μαρξιστικό-λενινιστικό Ανορθωτικό Κόμμα Εργαζόμενου Λαού (ΑΚΕΛ).

Όμως το ΑΚΕΛ υιοθετώντας την αντεπαναστατική σοσιαλδημοκρατική γραμμή του 20ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ (Φλεβάρης 1956) μετατράπηκε σε αστικό κόμμα σοσιαλδημοκρατικού τύπου και δω και πολλές δεκαετίες έχει υποταχτεί στην αστική τάξη της Κύπρου φτάνοντας σήμερα να διαχειρίζεται τα συμφέροντα της με τη συμμετοχή του στην αστική κυβέρνηση με το μεγαλοαστικό ΔΗΚΟ. Το χειρότερο, όμως, είναι ότι έχει γίνει ουρά και έρμαιο του εθνικισμού αυτού του κόμματος και του ακραίου εθνικιστή Τάσου Παπαδόπουλου, που έχει δράση στο παρελθόν, μαζί με το γνωστό Πολύκαρπο Γεωρκάτζη (πράκτορα της CΙΑ) στις γραμμές της αντιδραστικής Δεξιάς εθνικιστικής ΕΟΚΑ μ' αρχηγό το διαβόητο χίτη Γ. Γρίβα, που την εποχή της χούντας (1971) συγκροτεί την ΕΟΚΑ Β' (στηρίζεται από τη χούντα) και όταν αυτός πεθαίνει το 1974 καθοδηγείται από το φασίστα δικτάτοραΔ. Ιωαννίδη, Οργάνωση, που, μαζί με κείνες του φασίστα Ντενκτάς, διέπραξαν σωρεία εγκλημάτων και ματοκύλισαν τον κυπριακό λαό (έλληνες-τούρκους).