Κυριακή 31 Ιανουαρίου 2010

ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ ΒΙΒΛΙΟΥ – ΧΑΡΤΟΥ, ΑΤΤΙΚΗΣ: Καταγγέλλουμε την απόλυση του συναδέλφου Ντίνου Παλαιστίδη από τις εκδόσεις ΑΓΡΑ

ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ ΒΙΒΛΙΟΥ – ΧΑΡΤΟΥ, ΑΤΤΙΚΗΣ

Λόντου 6 (β’ όροφος) Εξάρχεια, ΤΗΛΕΦ.: 210-3820537, e-mail: sylyp_vivliou@yahoo.gr


Καταγγέλλουμε την απόλυση του συναδέλφου Ντίνου Παλαιστίδη από τις εκδόσεις ΑΓΡΑ


Η απόλυσή του είναι άδικη και προκλητική. Έχει εκδικητικό χαρακτήρα και αποτελεί επίθεση στο δικαίωμα του συνδικαλισμού και στο δικαίωμα κάθε εργαζόμενου να διεκδικεί τα δικαιώματά του.

Ο συνάδελφος είχε προσληφθεί το Μάη του 2004 ως υπάλληλος γραφείο (και για εξωτερικές εργασίες). Όμως με τη μεταφορά των εκδόσεων ΑΓΡΑ στο κτίριο της Ζωοδόχου Πηγής (Ιούλης 2007) και την έναρξη λειτουργίας του βιβλιοπωλείου (Οκτώβρης 2007), ο συνάδελφος τοποθετείται στο βιβλιοπωλείο και τα καθήκοντά του αλλάζουν. Μαζί με τα καθήκοντα στο βιβλιοπωλείο, ο εργαζόμενος εκτελούσε και άλλα καθήκοντα σχετικά με τη λειτουργία του εκδοτικού οίκου, τα οποία εκπλήρωνε με συνέπεια, παρ’ ότι του είχε ανατεθεί μεγάλος φόρτος εργασίας.

Για την εργασιακή του συνθήκη, το φόρτο εργασίας και την παράλογη απαίτηση να κάνει ενίοτε εξωτερικές εργασίες (μάλιστα με το δικό του μηχανάκι) ζήτησε, από τον Ιούλη του 2008, συνάντηση με τον εργοδότη. Όμως, αυτός αδιαφόρησε και ουσιαστικά απαξίωσε το συνάδελφο και το αίτημά του. Ο συνάδελφος για να περιφρουρήσει την εργασιακή του συνθήκη ζήτησε να αλλαχτεί η ειδικότητά του σε πωλητή. Με δύο επιστολές του (Ιούλης 2009 και Νοέμβρης 2009) έθεσε και πάλι τα ζητήματα που τον απασχολούσαν καθώς και το ζήτημα για αλλαγή ειδικότητας. Εισέπραξε και πάλι αδιαφορία.

Στις 2/12/2009 ο εργαζόμενος στέλνει εξώδικο στην εταιρεία και λέει πως αν μέχρι τις 8/12/2009 δεν αντιμετωπιστούν τα ζητήματα που τον απασχολούν, θα προσφύγει στην Επιθεώρηση Εργασίας. Η εταιρεία «απαντά» με εξώδικο γεμάτο ανακρίβειες και ψεύδη. Την Παρασκευή 8/1/2010 γίνεται η 3μερής συνάντηση στην Επιθεώρηση. Η Επιθεωρήτρια Εργασίας γνωμοδοτεί ότι, «η εταιρεία θα μπορούσε να επανεξετάσει το αίτημα του εργαζόμενου με προοπτική επίλυσης».

Στις 13/1 η εταιρεία προχωρά σε απόλυση του συναδέλφου για «αντισυμβατική συμπεριφορά» (!!!). Ο εργοδότης, κύριος Πετσόπουλος εκτός του ότι θεωρεί πως στην εταιρεία όλοι πρέπει να κάνουν τα πάντα, θεωρεί επίσης και πως το να ζητάς τα δικαιώματά σου είναι αντισυμβατική συμπεριφορά.

Οι συνάδελφοι στις εκδόσεις ΑΓΡΑ αντέδρασαν από την πρώτη στιγμή. Έθεσαν στον εργοδότη το ζήτημα της ανάκλησης της απόλυσης. Αυτός άφησε αρχικά να εννοηθεί πως μπορεί να επανεξετάσει την απόφασή του. Επί δεκαπέντε μέρες «το σκεφτόταν». Όπως αποδείχτηκε αυτό ήταν απλά στάχτη στα μάτια, ήταν μια ταχτική αποπροσανατολισμού και κωλυσιεργίας. Στις 28/1 καλεί τον απολυμένο και αφού του λέει πως, και μόνο η παρουσία του στο χώρο τού είναι δυσάρεστη, του προτείνει να αποδεχτεί την απόλυση και να επαναπροσληφθεί με σύμβαση ορισμένου χρόνου. Ουσιαστικά δηλαδή, να αποδεχτεί ο συνάδελφος το πέταγμά του από τη δουλειά, όταν λήξει η σύμβαση ορισμένου χρόνου. Τότε δε θα μιλάμε για απόλυση, αλλά για λήξη της σύμβασης. Ο απολυμένος τότε δε θα μπορεί να απαιτήσει ανάκληση της παράνομης και καταχρηστικής απόλυσης με συνδικαλιστικά και νομικά μέσα. .

Η ΕΡΓΟΔΟΤΙΚΗ ΑΥΘΑΙΡΕΣΙΑ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΙ.

Μας εξοργίζει η απόλυση, μας εξοργίζει και η κοροϊδία.

Να ανακληθεί η εκδικητική απόλυση. Να γίνονται σεβαστά τα εργατικά δικαιώματα.

ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΟ ΑΙΣΧΟΣ ΤΗΣ ΑΠΟΛΥΣΗΣ ΑΚΟΜΗ ΠΙΟ ΜΕΓΑΛΟ, ΔΗΜΟΣΙΟΠΟΙΩΝΤΑΣ ΤΟ.

Βομβαρδίστε με μηνύματα διαμαρτυρίας το μέιλ (info@agra.gr) και το ΦΑΞ (210-7018649)

των εκδόσεων ΑΓΡΑ

Να στηρίξουμε τις ΑΠΕΡΓΙΕΣ στις οποίες προχωρούν οι εργαζόμενοι στην «ΑΓΡΑ»: Τετάρτη 3/2 και Παρασκευή 5/2. Συγκέντρωση έξω από την «ΑΓΡΑ» (Ζωοδ. Πηγής 99 Εξάρχεια) στις 9.00 π.μ.

Ο Σύλλογός μας συγκροτεί ΑΠΕΡΓΙΑΚΟ ΤΑΜΕΙΟ για τη στήριξη των ΑΠΕΡΓΩΝ ΣΥΝΑΔΕΛΦΩΝ: Αριθμός Λογ/σμού Εθνικής Τράπεζας 137/769971-92

Διαβάστε Περισσότερα »

Η παλινόρθωση του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ένωση (1953-1990) μέρος ε’ (η εργατική τάξη τη χρουστσο-μπρεζνιεφική περίοδο δεν ήταν πλέον ιδιοκτήτης-κάτοχος των μέσων Παραγωγής)

Η παλινόρθωση του  καπιταλισμού στη  Σοβιετική Ένωση (1953-1990)
11. η εργατική τάξη  τη χρουστσο-μπρεζνιεφική  περίοδο δεν ήταν  πλέον ιδιοκτήτης-κάτοχος  των μέσων Παραγωγής
α. Οι σοσιαλιστικές-κομμουνιστικές σχέσεις Παραγωγής  αντικαταστάθηκαν με καπιταλιστικές σχέσεις Παραγωγής. Είναι γνωστό ότι «οποιεσδήποτε κι αν είναι οι οικονομικές μορφές της παραγωγής, συντελεστές παραμένουν πάντα οι εργάτες και τα μέσα Παραγωγής» και ότι «για να γίνει γενικά παραγωγή, πρέπει να ενωθούν» (K.Marx). Η ουσία αυτής της σχέσης στο προτσές της παραγωγής δηλ. η ουσία των σχέσεων Παραγωγής καθορίζεται απ’ τις σχέσεις Ιδιοκτησίας – η μορφή της Ιδιοκτησίας αποτελεί το ουσιαστικό, το κύριο χαρακτηριστικό γνώρισμα των σχέσεων Παραγωγής – απ’ το τίνος δηλ. ποιας κοινωνικής τάξης Ιδιοκτησία είναι τα μέσα Παραγωγής και με ποιόν τρόπο  γίνεται η συνένωση των άμεσων παραγωγών με τα μέσα Παραγωγής και ακριβώς αυτό είναι εκείνο που διακρίνει τις διάφορες οικονομικές εποχές της κοινωνικής διάρθρωσης: «ο ειδικός τρόπος με τον οποίο πραγματοποιείται αυτή η ένωση διακρίνει τις διάφορες οικονομικές εποχές της κοινωνικής δομής» (K.Marx): δουλοχτητικό, φεουδαρχικό, καπιταλιστικό και σοσιαλιστικό-κομμουνιστικό σύστημα (πρόκειται για την Ιδιοκτησία ως ιστορική οικονομική κατηγορία και όχι ως νομική κατηγορία).
Μετά  τη νικηφόρα ένοπλη εξέγερση του Οχτώβρη  και την πλήρη συντριβή της  αστικής κρατικής μηχανής, η εργατική τάξη στη Ρωσία κατέλαβε την πολιτική εξουσία, εγκαθίδρυσε τη Διχτατορία του Προλεταριάτου και προχώρησε  σταδιακά στα επόμενα χρόνια στις απαραίτητες επαναστατικές αλλαγές στον τομέα της οικονομίας, στην κοινωνικοποίηση όλων των μέσων Παραγωγής, καταργώντας τις καπιταλιστικές σχέσεις Παραγωγής και δημιουργώντας έτσι τις νέες σοσιαλιστικές-κομμουνιστικές σχέσεις Παραγωγής.
Η εργατική τάξη με την εγκαθίδρυση της Διχτατορίας του Προλεταριάτου έγινε κυρίαρχη τάξη στη σοσιαλιστική πλέον Σοβιετική Ένωση όχι μόνο πολιτικά αλλά και οικονομικά: έγινε ιδιοκτήτης-κάτοχος των μέσων Παραγωγής. Κατείχε και έλεγχε τα μέσα Παραγωγής σαν κοινωνική τάξη μέσω της Διχτατορίας του Προλεταριάτου που καθοδηγούνταν μόνο απ’ το κομμουνιστικό κόμμα: «η Διχτατορία του Προλεταριάτου μπορεί να είναι πλήρης μόνο αν την καθοδηγεί ένα κόμμα,  το κόμμα των κομμουνιστών, το οποίο δεν μοιράζεται και δεν πρέπει να μοιράζεται την καθοδήγηση με άλλα κόμματα» (Στάλιν).
Έτσι  τερματίστηκε ο ως τότε ριζικός  χ ω ρ ι σ μ ό ς   των άμεσων παραγωγών δηλ. της εργατικής τάξης απ΄ τα μέσα Παραγωγής – χαρακτηριστικός για τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής και ουσιώδες χαρακτηριστικό γνώρισμα του προλεταριάτου – και  εξαλείφτηκε η ιστορικά  τελευταία μορφή εκμετάλλευσης, η καπιταλιστική Εκμετάλλευση.
Η κατάργηση  της καπιταλιστικής Ιδιοκτησίας (ατομικής-κρατικής) στα μέσα Παραγωγής κατάργησε  και την ανταγωνιστικού χαρακτήρα αντίφαση μεταξύ των παραγωγικών Δυνάμεων και των σχέσεων Παραγωγής.
Αντίθετα, η πραξικοπηματική ανατροπή της Διχτατορίας του Προλεταριάτου, μετά το θάνατο-δολοφονία του Ιωσήφ Στάλιν (Μάρτης 1953), και η αντικατάστασή της απ’ τη διχτατορία της νέας υπό διαμόρφωση μπουρζουαζίας δεν οδήγησε μόνο σε απώλεια της πολιτικής εξουσίας της εργατικής τάξης – δεν ήταν πλέον κυρίαρχη τάξη της κοινωνίας της Σοβιετικής Ένωσης τη χρουστσο-μπρεζνιεφική περίοδο – αλλά συνάμα αυτή έχασε και τον έλεγχο πάνω στα μέσα Παραγωγής: δεν ήταν πλέον ιδιοκτήτης των μέσων Παραγωγής που ως τότε τα έλεγχε και τα κατείχε σαν τάξη μέσω της Διχτατορίας του Προλεταριάτου.
Λίγα  χρόνια αργότερα, στο 22ο συνέδριο του ΚΚΣΕ (1961), ομολόγησαν και οι ίδιοι οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές ότι στη Σοβιετική Ένωση της μετά το ΄53 περιόδου δεν υπήρχε πλέον κράτος της Διχτατορίας του Προλεταριάτου ούτε κομμουνιστικό κόμμα και ότι αυτά είχαν αντίστοιχα αντικατασταθεί απ’ το «κράτος όλου του λαού» δηλ. τη διχτατορία της νέας μπουρζουαζίας  και το «κόμμα όλου του λαού» δηλ. ένα αστικό σοσιαλδημοκρατικού τύπου κόμμα, όπως ήδη αναλύθηκε-καταδείχθηκε στο πρώτο άρθρο της σειράς.
Το ότι  η εργατική τάξη στη Σοβιετική  Ένωση της χρουστσο-μπρεζνιεφικής  περιόδου είχε χάσει την ιστορική της αποστολή ως ηγετική καθοδηγητική δύναμη της κοινωνίας σαν τάξη εξουσίας και είχε επιπλέον οριστικά απομακρυνθεί απ’ τη διεύθυνση της οικονομίας, επομένως δεν ήταν πλέον ιδιοκτήτης-κάτοχος των μέσων Παραγωγής, φαίνονταν-εκφράζονταν:
πρώτο, στην ανατροπή της Διχτατορίας του Προλεταριάτου – μέσω της οποίας κατείχε-έλεγχε τα μέσα Παραγωγής – και την αντικατάστασή της απ’ τη διχτατορία της νέας μπουρζουαζίας δηλ. στην αλλαγή του ταξικού χαρακτήρα του κράτους: από κράτος της Διχτατορίας του Προλεταριάτου είχε μετατραπεί σε αστικό «κράτος όλου του λαού» δηλ. διχτατορία της νέας μπουρζουαζίας,
δεύτερο, στην αλλαγή του ταξικού χαρακτήρα του κόμματός της: από επαναστατικό κομμουνιστικό κόμμα – εκφραστή-υπερασπιστή των συμφερόντων της και καθοδηγητή της Διχτατορίας του Προλεταριάτου – είχε μετατραπεί σε «κόμμα όλου του λαού» δηλ. ένα αστικό σοσιαλδημοκρατικού τύπου κόμμα, που δεν καθοδηγούνταν πλέον απ’ την κοσμοθεωρία του προλεταριάτου, τον επαναστατικό μαρξισμό δηλ. το λενινισμό-σταλινισμό αλλά απ’ το αστικό ιδεολογικο-πολιτικό ρεύμα του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού και που, ως γνωστόν, πρωτοστάτησε στην εφαρμογή των καπιταλιστικού χαρακτήρα μεταρρυθμίσεων για την εξάλειψη του σοσιαλισμού-κομμουνισμού και την παλινόρθωση των καπιταλιστικών σχέσεων Παραγωγής,
τρίτο, στην απώλεια του ελέγχου στα μέσα Παραγωγής που της στέρησε, προφανώς, και τη δυνατότητα να «έχει λόγο» στο κράτος και στην οικονομία γενικά δηλ. στη διεύθυνση και διαχείριση της Παραγωγής,
τέταρτο, στις επιχειρήσεις, που, σύμφωνα με τις καπιταλιστικές μεταρρυθμίσεις του ΄65, μόνο ο διευθυντής της επιχείρησης αποφάσιζε τι θα παραχθεί, καθόριζε τους μισθούς και επιπλέον πόσοι εργαζόμενοι θα προσληφθούν και πόσοι θα απολυθούν, παραμένοντας η εργατική τάξη απλά παραγωγική δύναμη, όπως στον παραδοσιακό καπιταλισμό των δυτικών χωρών,
πέμπτο, στην ιδιοποίηση και διάθεση των αποτελεσμάτων της παραγωγής που επίσης η εργατική τάξη δεν είχε τον παραμικρό λόγο.
Στο προτσές  της παλινόρθωσης του καπιταλισμού, η ανατροπή της Διχτατορίας του  Προλεταριάτου και η αντικατάστασή  της απ΄ το αστικό «κράτος όλου του λαού» συνοδεύτηκε αναπόφευχτα απ’ την εξάλειψη των σοσιαλιστικών-κομμουνιστικών σχέσεων Παραγωγής και την αντικατάστασή τους με καπιταλιστικές σχέσεις Παραγωγής. Η αλλαγή του ταξικού χαρακτήρα του κράτους ήταν εκείνη που προκάλεσε-οδήγησε στη ριζική αλλαγή του περιεχομένου των σχέσεων Ιδιοκτησίας – του σπουδαιότερου στοιχείου των σχέσεων Παραγωγής – δηλ.  στη μετατροπή της σοσιαλιστικής Ιδιοκτησίας σε καπιταλιστική Ιδιοκτησία, που συνοδεύτηκε και με την αλλαγή των άλλων στοιχείων των σχέσεων Παραγωγής, όπως οι σχέσεις Διανομής, οι σχέσεις Ανταλλαγής, κλπ. που κι αυτές από σοσιαλιστικές-κομμουνιστικές σχέσεις μετατράπηκαν σε καπιταλιστικές σχέσεις. Και δεν μπορούσε να συμβεί διαφορετικά, αφού ο χαρακτήρας και το περιεχόμενο της Ιδιοκτησίας εξαρτώνται και προσδιορίζονται απ’ το χαρακτήρα του κράτους (στην προκειμένη περίπτωση απ’ το αστικό «κράτος όλου του λαού»).
Βέβαια, η κρατική Ιδιοκτησία στην οικονομία της Σοβιετικής Ένωσης, για σειρά λόγους που δεν είναι του παρόντος , δεν κομματιάστηκε αλλά διατήρησε τη μορφή της, όμως από πλευράς περιεχομένου είχε αλλάξει ριζικά: είχε χάσει το σοσιαλιστικό-κομμουνιστικό της χαρακτήρα και είχε μετατραπεί σε κρατική καπιταλιστική Ιδιοκτησία.
1. Ο καπιταλιστικός  χαρακτήρας των  κρατικών επιχειρήσεων  και των συνεταιρισμών.
1.1. Κρατικές επιχειρήσεις. Κατά τη λενινιστική-σταλινική περίοδο (1917-1953), ιδιαίτερα μετά την οικοδόμηση της οικονομικής βάσης της σοσιαλιστικής-κομμουνιστικής κοινωνίας, η κρατική Ιδιοκτησία αποτελούσε μια απ’ τις δυο μορφές της σοσιαλιστικής-κομμουνιστικής Ιδιοκτησίας (κρατική - συνεταιριστική-κολχόζνικη). Ήταν η κυρίαρχη και πιο προωθημένη-ανώτερη μορφή Ιδιοκτησίας στη σοσιαλιστική οικονομία της Σοβιετικής Ένωσης, προς το επίπεδο της οποίας κινούνταν-αναπτύσσονταν και η κολχόζνικη-συνεταιριστική Ιδιοκτησία για να συνενωθούν στην πορεία οικοδόμησης της κομμουνιστικής κοινωνίας σε ενιαία κομμουνιστική Ιδιοκτησία, μέσω των μηχανοτρακτερικών Σταθμών (ΜΤΣ) τους οποίους διέλυσε το αστικό σοσιαλδημοκρατικό ΚΚΣΕ το 1958, στα πλαίσια της εφαρμογής των αντεπαναστατικών καπιταλιστικών μεταρρυθμίσεων , μ’ αποτέλεσμα να ματαιωθεί οριστικά η συνένωση των δυο μορφών Ιδιοκτησίας αλλά και επιπλέον ν’ αλλάξει ριζικά ο χαρακτήρας τους.
Οι κρατικές επιχειρήσεις ήταν σοσιαλιστικές γιατί  ήταν συλλογική κοινωνική Ιδιοκτησία της εργατικής τάξης που την έλέγχε και διηύθυνε σαν τάξη μέσω της Διχτατορίας του Προλεταριάτου υπό την καθοδήγηση του κομμουνιστικού Κόμματος. Ήταν η ύπαρξη του κράτους της Διχτατορίας του Προλεταριάτου που προσδιόριζε το σοσιαλιστικό χαρακτήρα των κρατικών επιχειρήσεων, γιατί είναι γνωστό ότι η κρατική Ιδιοκτησία δεν είναι από μόνη της σοσιαλιστική δηλ. επειδή είναι κρατική , αλλά επειδή βρίσκεται στα χέρια του κράτους της Διχτατορίας του Προλεταριάτου και κατ’ επέκταση στα χέρια της εργατικής τάξης.
Ακριβώς γι’ αυτό το λόγο η κρατική Ιδιοκτησία στο σοσιαλισμό-κομμουνισμό είχε-έχει ένα εντελώς άλλο, διαμετρικά αντίθετο, κοινωνικό περιεχόμενο και προσανατολισμό απ’ ότι η κρατική Ιδιοκτησία στις καπιταλιστικές και ρεβιζιονιστικές χώρες που βρίσκεται στα χέρια της εκμεταλλεύτριας μπουρζουαζίας. Είναι προφανές ότι η αστική κρατικοποίηση που γίνεται από το αστικό κράτος και διατηρεί την εκμετάλλευση, δεν έχει τίποτε το κοινό με τη σοσιαλιστική κρατικοποίηση των μέσων Παραγωγής που γίνεται απ΄ το κράτος της Διχτατορίας του Προλεταριάτο και συνεπάγεται την εξάλειψη της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης.
Όσο καιρό  οι καπιταλιστές έχουν την εξουσία, η κρατική Ιδιοκτησία είναι μορφή  της καπιταλιστικής Ιδιοκτησίας, είναι  κρατικομονοπωλιακή Ιδιοκτησία στην οποία  κυριαρχεί η εκμετάλλευση των εργαζομένων: «όσο οι πλούσιες τάξεις μένουν στην εξουσία, η κρατικοποίηση δεν σημαίνει εξάλειψη της εκμετάλλευσης, αλλά μόνο αλλαγή της μορφής της» (Fr.Engels), επειδή το αστικό κράτος παραμένει οργάνωση της αστικής κοινωνίας, κράτος των καπιταλιστών, υπερασπιστής του εκμεταλλευτικού καπιταλιστικού συστήματος.
Η πορεία της Σοβιετικής Ένωσης στο δρόμο  του σοσιαλισμού-κομμουνισμού διακόπηκε  με την ανατροπή της Διχτατορία του  Προλεταριάτου που αντικαταστάθηκε  απ’ το αστικό «κράτος όλου του λαού», χάνοντας έτσι η εργατική τάξη τον έλεγχο-Ιδιοκτησία στις κρατικές επιχειρήσεις.
Η αλλαγή του ταξικού χαρακτήρα του  κράτους, άλλαξε ριζικά και το χαρακτήρα  των επιχειρήσεων στην οικονομία  της Σοβιετικής Ένωσης: από σοσιαλιστικές που ήταν, μετατράπηκαν σε καπιταλιστικές επιχειρήσεις, αφού ο χαρακτήρας του κράτους είναι εκείνος που καθορίζει το χαρακτήρα των κρατικών επιχειρήσεων, στη συγκεκριμένη περίπτωση το αστικό «κράτος όλου του λαού» δηλ. η διχτατορία της νέας μπουρζουαζίας.
Ο ισχυρισμός των χρουστσο-μπρεζνιεφικών ρεβιζιονιστών σοσιαλδημοκρατών, ότι στη Σοβιετική Ένωση και μετά το 1953 διατηρούνταν τάχα ο σοσιαλισμός και συνεχίζονταν η οικοδόμησή του επειδή οι επιχειρήσεις ήταν κρατικές – παρόλο που δεν υπήρχε Διχτατορία του Προλεταριάτου αφού τη θέση της είχε πάρει το αστικό «κράτος όλου του λαού» – είναι ολωσδιόλου αστήρικτος και ατεκμηρίωτος και πέρα για πέρα αντιμαρξιστικός, επειδή ακριβώς το νέο αυτό κράτος δηλ. το  αστικό «κράτος όλου του λαού» ήταν εκείνο που προσδιόριζε τον καπιταλιστικό χαρακτήρα των κρατικών επιχειρήσεων εκείνης της περιόδου. Αν δεχθεί κανείς αυτόν τον ψευδή και εντελώς αστήρικτο δημαγωγικό ισχυρισμό τους, τότε είναι υποχρεωμένος να θεωρήσει «σοσιαλιστικές» και τις κρατικές επιχειρήσεις των δυτικών καπιταλιστικών χωρών ή να θεωρήσει «σοσιαλιστικές» ακόμα «και τις κρατικοποιήσεις τύπου Bismark» ή να αποκαλεί «σοσιαλιστικούς θεσμούς και το βασιλικό θαλάσσιο εμπόριο, τη βασιλική μανουφακτούρα πορσελάνης…» (F. Engels).
Πέρα  απ’ το ότι ο χαρακτήρας των  κρατικών επιχειρήσεων καθορίζεται  πρωταρχικά απ’ το χαρακτήρα της πολιτικής εξουσίας, δηλ. απ’ το ποια τάξη έχει την πολιτική εξουσία και το αντίστοιχο ταξικό κράτος, ο καπιταλιστικός χαρακτήρας των κρατικών επιχειρήσεων εκφράζεται και στον τρόπο λειτουργίας τους και το σκοπό της παραγωγής: οι κρατικές επιχειρήσεις της χρουστσο-μπρεζνιεφικής περιόδου ήταν, όπως ήδη καταδείχθηκε, πλήρως αυτόνομοι εμπορευματοπαραγωγοί που λειτουργούσαν στη βάση της πλήρους οικονομικής Ιδιοσυντήρησης με ιδιωτικό-οικονομικά κριτήρια (Κέρδος-Αποδοτικότητα) και με αποκλειστικό σκοπό το Κέρδος, ακριβέστερα: τη μεγιστοποίηση του Κέρδους, όπως και στον παραδοσιακό καπιταλισμό των δυτικών χωρών, και δεν είχαν πλέον ως σκοπό την ικανοποίηση των διαρκώς αυξανόμενων αναγκών της κοινωνίας – μεγιστοποίηση που επιδίωκαν μέσω της αύξησης των τιμών, πράγμα που ομολογούσαν-παραδέχονταν και οι ίδιοι οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές: «υπάρχουν επιχειρήσεις των οποίων οι διευθυντές τους δεν βλέπουν ως πηγή του Κέρδους μόνο τη μείωση των εξόδων αλλά και την παράνομη διαμόρφωση των τιμών. Οι διευθυντές των επιχειρήσεων που βεβαιώνουν στις δικές τους παραγγελίες αυξημένες τιμές, τοποθετούν τα επιχειρηματικά-ατομικά συμφέροντα πάνω από εκείνα ολόκληρης της κοινωνίας και έτσι ζημιώνουν το κράτος» («Σοβιετική Επιστήμη», 8/1969).
Έτσι, μετά την εφαρμογή των καπιταλιστικών μεταρρυθμίσεων, οι μεγάλες κρατικές επιχειρήσεις  των διαφόρων κλάδων στην εμπορευματική οικονομία της Σοβιετικής Ένωσης (αλλά και σ’ εκείνη των άλλων ρεβιζιονιστικών χωρών) που είχαν τη δυνατότητα ν’ αυξήσουν τα Κέρδη τους όχι μέσω της αύξησης της παραγωγής και της μείωσης των εξόδων παραγωγής αλλά μέσω της ύψωσης των τιμών κατά το «πρότυπο των καπιταλιστικών μονοπωλίων» (O.Lange) δεν μπορούσαν παρά να καταλήξουν εκεί που ορθά είχε επισημάνει-προβλέψει ήδη απ’ το 1957 ο διεθνώς γνωστός πολωνός ρεβιζιονιστής οικονομολόγος Oskar Lange: «εκεί, που έχουμε να κάνουμε με μεγαλύτερες επιχειρήσεις, υπάρχει φόβος, ότι θα συνεννοούνται μεταξύ τους και θα καθορίζουν υψηλές τιμές. Αν έτσι συμβεί, τότε η επιχείρηση θα χάσει το  σ ο σ ι α λ ι σ τ ι κ ό  της χαρακτήρα και θα έχουμε ένα  σ υ ν δ ι κ α λ ι σ τ ι κ ό   μ ο ν ο π ώ λ ι ο. Κάθε επιχείρηση ή κάθε ομάδα επιχειρήσεων, σε συμφωνία μεταξύ τους, θα ήταν de facto  ι δ ι ο κ τ ή τ ε ς των μ έ σ ω ν Π α ρ α γ ω γ ή ς και όχι διαχειριστές του συνολικού εθνικού αγαθού και θα επεδίωκαν να αποκτήσουν μέγιστα Κέρδη μέσω του καθορισμού ευνοϊκών γι’ αυτές τιμών. Σ’ αυτή την περίπτωση η παραγωγή  δ ε ν  θα υπηρετούσε την καλύτερη δυνατή ικανοποίηση των αναγκών του συνόλου της κοινωνίας, ενώ κινητήρια δύναμη της Παραγωγής θα ήταν η επιδίωξη του  Κ έ ρ δ ο υ ς  αυτών των ατομικών επιχειρήσεων, του προσωπικού τους ή και των ενωμένων επιχειρήσεων, και αυτό  δ ε ν   θ α  ε ί χ ε   τ ί π ο τ ε  τ ο  κ ο ι ν ό  μ ε  τ ο  σ ο σ ι α λ ι σ μ ό» (O.Lange) (υπογραμμίσεις δικές μας).
Η εξέλιξη  αυτή διαπιστώθηκε, επιβεβαιώθηκε-ομολογήθηκε  ανοιχτά και από μετέπειτα  δημοσιεύματα του ρεβιζιονιστικού  τύπου: «η πείρα μας δείχνει την ύπαρξη μιας επικίνδυνης τάσης για αυθαίρετη ύπαρξη τιμών» («Voprosi Ekonomikii», 6/1970): «ο παραγωγός υπαγορεύει την τιμή … και συχνά διατηρεί τις ελλείψεις ιδιαίτερων αγαθών για να αυξήσει την πίεσή του στον καταναλωτή» («Ekonomicheskije Nauki», 11/1971).
Εξάλλου ένας απ’ τους βασικούς στόχους  της καπιταλιστικής μεταρρύθμισης  του ΄65 ήταν, μεταξύ άλλων, και η δημιουργία στους διάφορους κλάδους της οικονομίας της Σοβιετικής Ένωσης μεγάλων μονοπωλιακών επιχειρήσεων  και συγκροτημάτων, μονοπωλιακές ενώσεις που πήραν τη μορφή των κομπινάτ, τραστ και καρτέλ ή όπως συχνά αναφέρεται, «ένα κομπινάτ, ένα τραστ», στη «Verordnung ueber den sozialistischen staatlichen Produktionsbetrieb» (4 Οκτώβρη 1965) και επαναλαμβάνεται μόνιμα σε διάφορα δημοσιεύματα αργότερα όπως στο «Organizacija Upravlenija Promishljenih Objedihjenjij», σελ. 16, Κίεβο 1980), κλπ.
1.2. Συνεταιρισμοί. Η συνεταιριστική-κολχόζνικη Ιδιοκτησία αποτελούσε τη δεύτερη και κατώτερη μορφή της σοσιαλιστικής-κομμουνιστικής οικονομίας της Σοβιετικής Ένωσης στο σοσιαλιστικό της στάδιο τη λενινιστική-σταλινική περίοδο (1917-53).
Οι συνεταιρισμοί  στο σοσιαλισμό δεν είναι βέβαια νέο φαινόμενο αφού συνεταιρισμοί υπάρχουν και στον καπιταλισμό, όμως αυτοί είναι εντελώς διαφορετικού χαρακτήρα: αποτελούν καπιταλιστική μορφή οικονομίας, επειδή τα μέσα Παραγωγής ανήκουν στους καπιταλιστές που κυριαρχούν στην οικονομία και εκμεταλλεύονται τους αγρότες, ενώ συνάμα αποτελούν και την κυρίαρχη πολιτικά τάξη, συγκροτημένη σε κράτος δηλ. το κράτος της αστικής τάξης: «ο συνεταιρισμός σ’ ένα κράτος καπιταλιστικό αποτελεί ένα συλλογικό καπιταλιστικό οργανισμό» (Λένιν).
Εκείνο που καθόριζε το σοσιαλιστικό χαρακτήρα των συνεταιρισμών στη Σοβιετική Ένωση των Λένιν-Στάλιν ήταν η εξουσία της εργατικής τάξης δηλ. η ύπαρξη της Διχτατορίας του Προλεταριάτου στο κράτος της οποίας συγκεντρώνονταν όλα τα βασικά μέσα Παραγωγής. Ο Λένιν σημείωνε σχετικά: «και το σύστημα των πολιτισμένων συνεταιρισμών, όταν υπάρχει κοινωνική ιδιοκτησία στα μέσα Παραγωγής, και όταν το Προλεταριάτο έχει νικήσει ταξικά τη αστική τάξη, αυτό ακριβώς είναι και το σύστημα του σοσιαλισμού» (Λένιν): «στο δικό μας καθεστώς οι συνεταιριστικές επιχειρήσεις διαφέρουν από τις ιδιωτικές-καπιταλιστικές επιχειρήσεις σαν επιχειρήσεις συλλογικές, δεν διαφέρουν όμως από τις σοσιαλιστικές επιχειρήσεις, εφόσον η γη, όπου βρίσκονται τα μέσα Παραγωγής, ανήκουν στο κράτος, δηλ. στην εργατική τάξη» (Λένιν).
Επομένως  εκείνο που καθορίζει το χαρακτήρα  (καπιταλιστικός ή σοσιαλιστικός) της συνεταιριστικής ιδιοκτησίας είναι ο ταξικός χαρακτήρας του κράτους.
Με την  επικράτηση της χρουστσοφικής ρεβιζιονιστικής  αντεπανάστασης την ανατροπή της Διχτατορίας του Προλεταριάτου και την αντικατάστασή της απ’ το αστικό «κράτος όλου του λαού» στη Σοβιετική Ένωση έχασαν την πολιτική εξουσία η εργατική τάξη και η αγροτιά, ενώ ταυτόχρονα άλλαξε υποχρεωτικά και ο χαρακτήρας των συνεταιρισμών: η συνεταιριστική ιδιοκτησία από σοσιαλιστική μορφή ιδιοκτησίας που ήταν, έγινε καπιταλιστική, οι συνεταιρισμοί μετατράπηκαν σε καπιταλιστική μορφή οικονομίας και λειτουργούσαν πλέον και αυτοί, ως μεμονωμένοι αυτόνομοι εμπορευματοπαραγωγοί, όπως και οι κρατικές επιχειρήσεις, στη βάση της πλήρους οικονομικής Ιδιοσυντήρησης, με τα γνωστά ιδιωτικο-οικονομικά κριτήρια Κέρδος-Αποδοτικότητα.
Πέρα  απ’ την ύπαρξη της κρατικής και  συνεταιριστικής καπιταλιστικής ιδιοκτησίας  στην οικονομία της Σοβιετικής Ένωσης, οι καπιταλιστικού χαρακτήρα μεταρρυθμίσεις άνοιξαν το δρόμο και στην ανάπτυξη του καπιταλιστικού ιδιωτικού τομέα σ’ αυτή τη χώρα τόσο στους διάφορους κλάδους της αγροτικής οικονομίας (γεωργία, κτηνοτροφία, κλπ.) όσο και στη βιοτεχνία, υπηρεσίες, διάφορα επαγγέλματα κλπ., μετατρέποντας τον ιδιωτικό, δίπλα στον κρατικο-συνεταιριστικό, σε ισχυρό τομέα της οικονομίας, με τη στήριξη και χρηματοδότηση του κράτους (νόμοι, πιστώσεις, κλπ.), φτάνοντας μάλιστα στο νέο μπρεζνιεφικό Σύνταγμα (1977) να καθιερωθεί-κατοχυρωθεί, σε διάφορα άρθρα, η μικρή ατομική καπιταλιστική Ιδιοκτησία,  που αργότερα γιγαντώθηκε, αφού αναπόφευχτα γεννάει διαρκώς αυθόρμητα καθημερινά τον καπιταλισμό και την μπουρζουαζία: «η μικρή παραγωγή  γ ε ν ν ά  τον καπιταλισμό και την αστική τάξη συνεχώς, κάθε μέρα, κάθε ώρα, στοιχειακά και σε μαζική κλίμακα» (Λένιν).
Ο ιδιωτικός  καπιταλιστικός τομέας με τη μορφή  του «βοηθητικού νοικοκυριού των κολχόζνικων» αλλά και των «εργατών και υπαλλήλων» ονομασίες με τις οποίες οι χρουστσο-μπρεζνιεφικοί καμουφλάρισαν τις ιδιωτικές καπιταλιστικές επιχειρήσεις στην αγροτική οικονομία αλλά και στη βιοτεχνία, εμπόριο, υπηρεσίες, κλπ – επεκτάθηκε και αναπτύσσονταν συνεχώς, έχοντας, ολοένα και σημαντικότερη συμβολή-συμμετοχή στην παραγωγή αγροτικών προϊόντων: «στη Σοβιετική Ένωση παράχθηκαν στα βοηθητικά νοικοκυριά, με βάση τα στοιχεία του 1970, 38% απ’ όλα τα λαχανικά, 35% από το κρέας και 53% από τα αυγά» («Πολ. Οικονομία» τομ. 5 σελ. 310, εκδ. «Gutenberg», Αθήνα 1980). Σύμφωνα με την «Literaturnaja Gazeta» (11/5/77) ο ιδιωτικός τομέας περιελάμβανε 3,6 εκατ. εκτάρια καλλιεργήσιμης γης και σύμφωνα με την ίδια εφημερίδα, παρήγε 31% γαλακτοκομικά προϊόντα, 59 % πατάτες, κλπ. Προς τα μέσα-τέλος της δεκαετίας του ΄70 η καλλιεργήσιμη γη αυξήθηκε, φτάνοντας τα 7,5 εκατ. εκτάρια, δίνοντας παραγωγή 64% πατάτες, 42% κρέας, 40% γάλα, 65% αυγά, 20% μαλλιά, κλπ. της συνολικής παραγωγής. Αυτό που πρέπει ιδιαίτερα να προσεχθεί δεν είναι μόνο η αύξηση της έκτασης της καλλιεργήσιμης γης αλλά η διαρκής αύξηση του όγκου παραγωγής του ιδιωτικού καπιταλιστικού τομέα σε βάρος της παραγωγής των συνεταιρισμών.
Στο νέο  αστικό Σύνταγμα (1977) – Σύνταγμα της παλινόρθωσης του καπιταλισμού παρά την άκρατη περί «σοσιαλισμού» δημαγωγία – διατυπώθηκε ανοιχτά, και κατοχυρώθηκε για πρώτη φορά ότι το «σοβιετικό» κράτος εκείνης της περιόδου δεν ήταν πλέον Διχτατορία του Προλεταριάτου αλλά το αστικό «κράτος όλου του λαού» (σελ.42: «παλλαϊκό κράτος») δηλ. διχτατορία της νέας μπουρζουαζίας. Επιπλέον κατοχυρώθηκαν σ’ αυτό νομικά οι καπιταλιστικού χαρακτήρα μεταρρυθμίσεις και στο άρθρο 16 οι καπιταλιστικές αρχές της «οικονομικής αυτοτέλειας και πρωτοβουλίας των επιχειρήσεων» (σελ.47), της «οικονομικής Ιδιοσυντήρησης» (σελ.48), το «Κέρδος και το Κόστος και οι άλλοι οικονομικοί μοχλοί και κίνητρα» (σελ.48). Στο δε άρθρο 14 κατοχυρώνονται οι φόροι και «το ύψος των φόρων» (σελ. 47).
Εκτός απ’ την κατοχύρωση της κρατικής και συνεταιριστικής ιδιοκτησίας  ως μορφών καπιταλιστικής ιδιοκτησίας σε διάφορα άρθρα του νέου αστικού Συντάγματος, κατοχυρώθηκε και το δικαίωμα (άρθρα 13 και 17) μορφών ατομικής καπιταλιστικής ιδιοκτησίας, που καμουφλάρονται με χαρακτηρισμούς όπως «συμπληρωματικό κομμάτι γης», «κομμάτια γης που παρέχονται από το κράτος και τα κολχόζ σύμφωνα με το νόμο για την οργάνωση συμπληρωματικού νοικοκυριού (συμπεριλαμβανομένης της συντήρησης ζώων και πουλερικών) δενδροκομίας και λαχανοκομίας» (σελ.46), «επιτρέπεται η  ιδιωτική εργασιακή δραστηριότητα στη σφαίρα της βιοτεχνίας, της αγροτικής οικονομίας, των υπηρεσιών…  και άλλες μορφές εργασιακής δραστηριότητας» (σελ.48), στην οποία δεν περιλαμβάνονται μόνο μικρά κομμάτια γης αλλά αποτελούν και έναν μεγάλης έκτασης ιδιωτικό τομέα της οικονομίας.
β. Η εργατική Δύναμη στην εμπορευματική  οικονομία της  Σοβιετική Ένωσης είχε μετατραπεί εκ νέου σε Εμπόρευμα. Η οικονομική κατηγορία «εργατική Δύναμη» αποτελεί βασικό, το κεντρικότερο ζήτημα για τη βαθύτερη επιστημονική κατανόηση της φύσης των δυο διαμετρικά αντίθετων οικονομικο-κοινωνικών συστημάτων του 20ου αιώνα: του καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού και του σοσιαλισμού-κομμουνισμού, αφού αυτή ως ιστορική οικονομική κατηγορία συνδέεται και με τα δύο συστήματα αλλά και με το πρόβλημα της ύπαρξης της καπιταλιστικής Εκμετάλλευσης και την κατάργησή της στο σοσιαλισμό-κομμουνισμό, ενώ ο διαφορετικός της χαρακτήρας προσδιορίζει αντίστοιχα την ουσία τους.
Στην  περίπτωση της εμφάνισης, ανάπτυξης  και κυριαρχίας του καπιταλισμού ως ολοκληρωμένου τρόπου Παραγωγής, η μετατροπή της εργατικής  Δύναμης σε Εμπόρευμα, αποτέλεσε  το καθοριστικό στοιχείο για το πέρασμα  της εμπορευματικής Παραγωγής σε καπιταλιστική μορφή εμπορευματικής Παραγωγής και ήταν-είναι ένα απ’ τα δυο βασικά ουσιώδη χαρακτηριστικά γνωρίσματα του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Αντίθετα στην περίπτωση του σοσιαλισμού-κομμουνισμού η εργατική Δύναμη έχασε-χάνει τον εμπορευματικό της χαρακτήρα: δεν είναι πλέον Εμπόρευμα.
Οι σχέσεις Παραγωγής στην οικονομία της Σοβιετικής Ένωσης της περιόδου 1917-1953 δηλ. του σοσιαλισμού-κομμουνισμού αλλά και στη μετέπειτα χρουστσο-μπρεζνιεφική περίοδο δηλ. όταν στην οικονομία της Σοβιετικής Ένωσης κυριαρχούσε η εμπορευματική παραγωγή καθορίζονταν και στις δύο περιπτώσεις από τη σχέση των άμεσων παραγωγών προς τα μέσα Παραγωγής ή όπως σημείωνε ο Μάρξ: «είναι πάντα η άμεση σχέση των κατόχων των συνθηκών παραγωγής προς τους άμεσους παραγωγούς στην οποία βρίσκεται το  ε ν δ ό τ α τ ο  μ υ σ τ ι κ ό, η κρυμμένη βάση ολόκληρης της κοινωνικής συγκρότησης και κατά συνέπεια της πολιτικής μορφής της σχέσης κυριαρχίας και εξάρτησης, επομένως και της κάθε φορά ειδικής κρατικής μορφής» (K.Marx).
Αν την  πρώτη περίοδο δηλ. εκείνη του σοσιαλισμού-κομμουνισμού (1917-1953) το ενδότατο μυστικό βρίσκονταν στο ότι τα μέσα Παραγωγής ήταν κοινή συλλογική Ιδιοκτησία των εργατών δηλ. Ιδιοκτησία των άμεσων παραγωγών, η δεύτερη περίοδος χαρακτηρίζονταν αντίθετα απ’ τον ολοκληρωτικό και πλήρη χ ω ρ ι σ μ ό των άμεσων παραγωγών δηλ. της εργατικής τάξης απ’ τα μέσα Παραγωγής – σαν αποτέλεσμα της ανατροπής της Διχτατορίας του Προλεταριάτου και την αντικατάστασή της απ’ το λεγόμενο «κράτος όλου του λαού» δηλ. τη διχτατορία της νέας μπουρζουαζίας και συνακόλουθα την απώλεια όχι μόνο της πολιτικής εξουσίας αλλά και της Ιδιοκτησίας-ελέγχου στα μέσα Παραγωγής – διαμορφώνοντας πλέον στην εμπορευματική οικονομία της Σοβιετικής Ένωσης μια εντελώς νέα πραγματικότητα – νέες κυρίαρχες σχέσεις Παραγωγής – που δεν είναι άλλη από εκείνη που ο Μαρξ χαρακτήριζε ως την: «ειδική οικονομική μορφή, στην οποία η  α π λ ή ρ ω τ η  υ π ε ρ ε ρ γ α σ ί α (υπογρ. δική μας) εξάγεται απ’ τους άμεσους παραγωγούς» (K.Marx).
Με την  απώλεια της πολιτικής εξουσίας της εργατικής τάξης και του ελέγχου της στα μέσα Παραγωγής, η νέα κατάσταση που διαμορφώθηκε στην εμπορευματική οικονομία της Σοβιετικής Ένωσης χαρακτηρίζονταν από: α) τη μετατροπή της εργατικής τάξης σε προλεταριάτο, β) τη μετατροπή της εργατικής Δύναμης σε Εμπόρευμα, γ) την επανεμφάνιση της Εκμετάλλευσης.
Απογυμνωμένη  πλέον και αποστερημένη τελείως  η εργατική τάξη της Σοβιετικής Ένωσης απ’ τα μέσα Παραγωγής δεν ήταν παρά μια παραγωγική δύναμη, όπως το Προλεταριάτο των δυτικών καπιταλιστικών χωρών.
Τα μέσα Παραγωγής είχαν περάσει στα χέρια της κυρίαρχης νέας μπουρζουαζίας που πλέον τα κατείχε και τα διαχειρίζονταν σαν τάξη προς το συμφέρον της, ενώ ως εκμεταλλεύτρια τάξη ιδιοποιούνταν τα αποτελέσματα της παραγωγής δηλ. την «απλήρωτη υπερεργασία που εξάγεται απ’ τους άμεσους παραγωγούς». Το προλεταριάτο της Σοβιετικής Ένωσης για να συντηρηθεί και να ζήσει ήταν αναγκασμένο να πουλάει την εργατική του Δύναμη στη νέα εκμεταλλεύτρια τάξη, ακριβέστερα: στο συλλογικό καπιταλιστή αστικό «κράτος όλου του λαού» – εκπρόσωπο-υπερασπιστή των ταξικών συμφερόντων της νέας μπουρζουαζίας.
Έτσι  η εργατική Δύναμη στην εμπορευματική οικονομία της Σοβιετικής Ένωσης της χρουστσο-μπρεζνιεφικής περιόδου μετατράπηκε εκ νέου σε Εμπόρευμα και επανεμφανίστηκε σ’ αυτή το χαρακτηριστικό για τις δυτικές καπιταλιστικές χώρες φαινόμενο της καπιταλιστικής Εκμετάλλευσης.
Από τότε στην οικονομία της Σοβιετικής Ένωσης αυτής της περιόδου συνέβαινε, και  επαναλαμβάνονταν και στις μετέπειτα  δεκαετίες, ότι συνέβαινε και  στις δυτικές καπιταλιστικές χώρες, δηλ. εκείνο που ο Μαρξ είχε διαπιστώσει για τον καπιταλισμό: «το καπιταλιστικό προτσές παραγωγής με την ίδια του τη λειτουργία αναπαράγει το χωρισμό της εργατικής δύναμης από τους όρους εργασίας. Έτσι αναπαράγει και διαιωνίζει τους όρους εκμετάλλευσης του εργάτη. Υποχρεώνει διαρκώς τον εργάτη να πουλάει την εργατική του δύναμη για να ζει, και δίνει διαρκώς τη δυνατότητα στον καπιταλιστή να την αγοράζει για να πλουτίζει» (K. Marx): «το καπιταλιστικό προτσές παραγωγής, εξεταζόμενο στη συνάρτησή του ή σαν προτσές αναπαραγωγής, αναπαράγει επομένως όχι μονάχα εμπόρευμα, όχι μονάχα Υπεραξία, παράγει και αναπαράγει την ίδια τη σχέση του κεφαλαίου, από τη μια μεριά τον καπιταλιστή και από την άλλη το μισθωτό εργάτη» (K.Marx) (στην περίπτωση της Σοβιετικής Ένωσης δεν πρόκειται για τον ιδιώτη καπιταλιστή αλλά για το συλλογικό καπιταλιστή: το αστικό «κράτος όλου του λαού»).
Είναι τώρα κάτι παραπάνω από φανερό ότι  ο ισχυρισμός των χρουστσο-μπρεζνιεφικών  ρεβιζιονιστών ότι η εργατική Δύναμη στο «σοσιαλισμό» (διάβαζε: παλινορθωμένο καπιταλισμό) της μετά το ΄53 ιστορικής περιόδου «δεν ήταν εμπόρευμα» (I.I.Kusminow 1971, I.N.Shittow 1974, W.Batyrew 1974, κλπ.) επειδή οι εργαζόμενοι εξακολουθούσαν τάχα να είναι «ιδιοκτήτες των όρων και των αποτελεσμάτων της παραγωγής» (Ι.Ι.Κusminow, 1971, κλπ.) δεν έχει απολύτως καμία βάση: αποδεικνύεται συνειδητή πολιτική απάτη και δημαγωγία, αφού κάτι τέτοιο προϋποθέτει την ύπαρξη Διχτατορίας του Προλεταριάτου μέσω της οποίας οι εργαζόμενοι ελέγχουν και τα δυο, η οποία όμως σ’ εκείνη την περίοδο δεν υπήρχε, αφού δυο δεκαετίες πριν, αρχές της δεκαετίας του ΄50, είχε ήδη ανατραπεί (μετά το θάνατο-δολοφονία του Ιωσήφ Στάλιν) απ’ την προδοτική ρεβιζιονιστική κλίκα των Χρουστσόφ-Μπρέζνιεφ.
Ασφαλώς υπήρξαν και ρεβιζιονιστές οικονομολόγοι  που παραδέχονταν-ομολογούσαν ανοιχτά ότι η εργατική Δύναμη στην μετά το ΄53 εμπορευματική οικονομία της Σοβιετικής Ένωσης είχε μετατραπεί σε Εμπόρευμα, όπως οι W.Kornienko-I.Pachomow (1966), Ch.M.Miftachow (1968), P.N.Orechowitsch (1968), I.N.Βusdalow (1966) κλπ., ενώ άλλοι μιλούσαν για «Αξία της εργατικής Δύναμης»: «αντικειμενική βάση για τον καθορισμό ενός μίνιμουμ πραγματικού εισοδήματος των εργαζομένων στη σοσιαλιστική παραγωγή είναι η Αξία της εργατικής Δύναμης» (Ch.M Miftachow, 1968) δηλ. όπως στον καπιταλισμό όπου ο εργάτης πληρώνεται σύμφωνα με την Αξία της εργατικής του Δύναμης ή ότι στο «σοσιαλισμό… ο εργαζόμενος έχει το δικαίωμα, να διαθέτει ελεύθερα την εργατική του Δύναμη…» (A.Sukhow 1972), όπως και στον καπιταλισμό των δυτικών χωρών.
Επίσης  σειρά οικονομολόγοι διαπίστωναν ταύτιση του μισθού εργασίας στο «σοσιαλισμό» της χρουστσο-μπρεζνιεφικής περιόδου μ’ εκείνον του καπιταλισμού: «η μορφή πληρωμής της εργασίας, που είναι ο μισθός εργασίας στη σοσιαλιστική κοινωνία, ταυτίζεται με τη μορφή της τιμής για την εργασία στην περίπτωση του μισθού εργασίας στον καπιταλισμό» (A.Aganbegjan / W.Mayer, 1966) – ταύτιση που κατέληγε υποχρεωτικά στην παραδοχή ότι η εργατική Δύναμη στην εμπορευματική οικονομία της Σοβιετικής Ένωσης ήταν Εμπόρευμα, στην αποδοχή του εμπορευματικού της χαρακτήρα. Άλλοι πάλι όπως οι  E.L.Manewitsch, M.W.Kolganow, S.P.Figurow, κλπ. διαπίστωναν την ύπαρξη και λειτουργία «νόμων» στη σφαίρα της Διανομής της οικονομίας της όπως εκείνους της «αμοιβής του χρόνου της εργατικής Δύναμης» και της «Αξιακής ισοδυναμίας» ή «ισοδυναμίας της Διανομής», ενώ μιλούσαν ακόμα και για «Existenzminimum» (=ελάχιστο όριο συντήρησης), που και στις δυο περιπτώσεις κατέληγαν στην αναγνώριση-αποδοχή του εμπορευματικού χαρακτήρα της εργατικής Δύναμης στην εμπορευματική οικονομία της Σοβιετικής Ένωσης της μετά το ΄53 περιόδου.
Τα παραπάνω καταδεικνύουν – μαζί και οι ανοιχτές ομολογίες των ρεβιζιονιστών  οικονομολόγων – ότι η  ε ρ γ α τ ι κ ή   Δ ύ ν α μ η στην εμπορευματική οικονομία της Σοβιετικής Ένωσης της χρουστσο-μπρεζνιεφικής περιόδου είχε μετατραπεί εκ νέου σε  Ε μ π ό ρ ε υ μ α, και επομένως είχε αποκατασταθεί σ’ αυτή η καπιταλιστική εκμετάλλευση. Αναλύοντας ο Μαρξ το πρόβλημα της καπιταλιστικής Eκμετάλλευσης και της καπιταλιστικής Iδιοποίησης σε μια εμπορευματική οικονομία, όπως η καπιταλιστική, σημείωνε: «στον ίδιο βαθμό που με βάση τους δικούς της σύμφυτούς νόμους η εμπορευματική παραγωγή εξελίσσεται σε καπιταλιστική παραγωγή, στον ίδιο βαθμό οι νόμοι Ιδιοκτησίας της εμπορευματικής παραγωγής μετατρέπονται σε νόμους της καπιταλιστικής Ιδιοποίησης» (K.Marx).
Η αντικατάσταση  των σοσιαλιστικών-κομμουνιστικών σχέσεων Ιδιοκτησίας με καπιταλιστικές σχέσεις Ιδιοκτησίας συνοδεύτηκε απ’ την αναπόφευχτη μετατροπή των σοσιαλιστικών-κομμουνιστικών σχέσεων Διανομής σε καπιταλιστικές σχέσεις Διανομής – «οι σχέσεις Διανομής είναι ουσιαστικά ταυτόσημες μ’ αυτές τις σχέσεις Παραγωγής, είναι η ανάποδη πλευρά τους, έτσι που και οι δυο μαζί έχουν τον ίδιο, ιστορικά παροδικό χαρακτήρα» (K.Marx): «η καθορισμένη Διανομή είναι μόνο έκφραση της ιστορικά καθορισμένης σχέσης Παραγωγής» (K.Marx) – που σημαίνει ότι: το μεν προλεταριάτο αμείβονταν με βάση την Αξία της εργατικής Δύναμης, η δε εκμεταλλεύτρια νέα μπουρζουαζία ιδιοποιούνταν την παραγόμενη απ΄ τους εργαζόμενους στη σφαίρα παραγωγής Υπεραξία που ένα μέρος της φρόντιζε συλλογικά σαν τάξη να μετατρέπει σε Κεφάλαιο  ενώ το άλλο μοιράζονταν στα μέλη της με τη μορφή πολύ υψηλών μισθών και παχυλών πριμ.
Η παλινόρθωση  του καπιταλισμού στη Σοβιετική  Ένωση, πέραν των άλλων, εκφράζεται και στη σφαίρα των σχέσεων Διανομής, που εξαρτώνται και προσδιορίζονται απ’ τις σχέσεις Ιδιοκτησίας, και προπαντός στη σχέση μεταξύ των δυσθεώρητα υψηλών αποδοχών των μελών της νέας μπουρζουαζίας και των μισθών των εργατών και στα διαμετρικά αντίθετα συμφέροντά τους – που αποτέλεσαν και τη βάση των ανταγωνιστικών αντιθέσεων της τότε κοινωνίας της Σοβιετικής Ένωσης – που για τη σπουδαιότητά τους ο Ένγκελς παλιότερα έχει σημειώσει: «η οικονομικές σχέσεις κάθε δοσμένης κοινωνίας, εκδηλώνονται πρώτα και κύρια ως συμφέροντα» (Fr. Engels). Οι μισθοί μαζί με τα πριμ των διευθυντικών στελεχών των επιχειρήσεων και άλλων τομέων της κοινωνίας ήταν, στα τέλη της δεκαετίας του ΄70, 15-20 φορές υψηλότεροι απ’ ότι των εργατών. Το ίδιο ίσχυε και στα κολχόζ όπου οι διαφορές μισθών έφταναν 1:30. Το μεγάλο μέρος των πριμ, σύμφωνα με το ρεβιζιονιστικό τύπο, και συγκεκριμένα το 82% πήγαινε στις τσέπες των διευθυντών των επιχειρήσεων, ενώ στους εργάτες μοιράζονταν μόνο το 18%, παρόλο που αυτοί αποτελούσαν το 80-90%  των εργαζομένων στις επιχειρήσεις (Ρ.Σ.Τιράνων 4/2/1978), σχέση που μεγάλωνε διαρκώς σε βάρος των εργαζομένων.
Διαβάστε Περισσότερα »

Σάββατο 30 Ιανουαρίου 2010

PABLO NERUDA (1904 - 1973)


(Αναδημοσίευση από εφημερίδα ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ Αρ. Φύλ. 190 15-30 Σεπτέμβρη 2004) 
PABLO NERUDA (1904 - 1973)
Βραβείο Στάλιν 1953 - Βραβείο Νόμπελ 1971
100 χρόνια από τη γέννησή του


Στις 12 Ιούλη συμπληρώθηκαν 100 χρόνια από τη γέννηση του Πάμπλο Νερούντα, μεγάλου χιλιανού επαναστάτη κομμουνιστή ποιητή και ενός από τους μεγαλύτερους ποιητές του 20ου αιώνα – βραβευμένου το 1953 με το Βραβείο Στάλιν και το 1971 με το Βραβείο Νόμπελ.

Ο Πάμπλο Νερούντα γεννήθηκε στις 12 Ιούλη 1904 στo Παρράλ της Χιλής. Το πραγματικό του όνομα ήταν: Νεφταλί Ρικάρντο Ρέγιες.

Το μεγάλο ταλέντο του Νερούντα εκδηλώνεται αμέσως από τα πρώτα νεανικά του ποιήματα για να ξεδιπλωθεί και φτάσει σύντομα στην κορύφωσή του τα επόμενα χρόνια.

Απ’ τα μέσα της δεκαετίας του ΄30 υμνεί με άφθαστο λυρισμό τους αντιφασιστικούς αγώνες των λαών της Λατινικής Αμερικής κι’ ο αγώνας του ισπανικού λαού ενάντια στους φασίστες του Φράνκο είναι εκείνος που τον κερδίζει ολόψυχα, αγώνας στον οποίο αφιέρωσε τη συλλογή «Ισπανία στην καρδιά».

Αρχές-μέσα της δεκαετίας του ΄40 προσχωρεί στο επαναστατικό κομμουνιστικό κίνημα, στρατεύεται στην υπόθεση της προλεταριακής επανάστασης και του κομμουνισμού, υμνώντας τους αγώνες της εργατικής τάξης και των λαών για την επανάσταση και την κοινωνική τους απελευθέρωση, τις νίκες του Κόκκινου Στρατού με τα ποιήματά του «Τραγούδι στο Στάλινγκραντ» (1942) – «Καινούργιο τραγούδι για το Στάλινγκραντ», υμνεί και τραγουδά τις κατακτήσεις των λαών στη Σοβιετική Ένωση και στις άλλες σοσιαλιστικές χώρες, την επανάσταση και το σοσιαλισμό-κομμουνισμό.

Το 1946 εκλέγεται γερουσιαστής στη λίστα του Κομμουνιστικού Κόμματος Χιλής, ασκεί σφοδρότατη κριτική στο φασιστικό καθεστώς του Gonzalez Videla με το «κατηγορώ» του, ο οποίος το 1948 απαγορεύει το Κομμουνιστικό Κόμμα, και περνά στην παρανομία. Ζει ένα χρόνο παράνομα στη Χιλή και στη συνέχεια διασχίζει τις Κορδιλλιέρες των Άνδεων, περνάει στην Αργεντινή και το Μεξικό για να φτάσει ύστερα στην Ευρώπη, όπου πρωτοστατεί στο κίνημα Ειρήνης.

Σε κείνη τη δύσκολη περίοδο της παρανομίας επικηρυγμένος γράφει το «Canto General» (Μεξικό 1950), το ποίημα έπος με πάνω από 10.000 στοίχους – την Αινειάδα της Νοτιοαμερικάνικης ηπείρου – στο οποίο υμνεί, με ζωντανό, χυμώδη και χειμαρρώδη ποιητικό λόγο, τους αγώνες των λαών της Λατινικής Αμερικής ενάντια στην αποικιοκρατία, το φασισμό και τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, δριμύ κατηγορώ των φασιστών και ύμνος των επαναστατών, έργο που τον αναδεικνύει σε μια μεγάλη, βροντώδη και μοναδική φωνή των καταπιεζόμενων της Λατινικής Αμερικής και όλου του κόσμου.

Το 1954 εκδίδει τη συλλογή με τίτλο «Τα σταφύλια και ο άνεμος» για την οποία δέχτηκε σφοδρές επιθέσεις απ’ την αστική-ιμπεριαλιστική αντίδραση, συλλογή απ’ την οποία αναδημοσιεύουμε το αφιερωμένο στο Στάλιν ποίημα.

Ο ίδιος ο Νερούντα γράφει σχετικά: «ένας κριτικός απ’ τον Ισημερινό είπε ότι μέσα στο βιβλίο μου τα Σταφύλια και ο άνεμος μόνο 6 σελίδες αληθινή ποίηση υπάρχει. Αυτό σημαίνει ότι ο κριτικός του Ισημερινού διάβασε χωρίς αγάπη το βιβλίο μου, επειδή το βιβλίο μου αυτό συμβαίνει να είναι πολιτικό... Η αλήθεια είναι ότι έχω κάποια προτίμηση για τα Σταφύλια και ο άνεμος, ίσως γιατί είναι το βιβλίο μου που λιγότερο κατανοήθηκε ή γιατί μέσα απ’ τις σελίδες του βγήκα να περπατήσω στον κόσμο. Έχει σκόνη από τους δρόμους και νερό από τα ποτάμια, μιλάει για όντα, για συνέχειες και άλλους τόπους που βρίσκονται πέρα απ’ τις θάλασσες και που εγώ δεν γνώριζα και που μου αποκαλύφθηκαν κατά τη διάρκεια της πορείας. Είναι ένα από τα πιο αγαπημένα μου βιβλία».

Μετά το 1956 ο Πάμπλο Νερούντα παρασύρεται απ’ τις συκοφαντίες και τα ψεύδη των χρουστσοφικών ενάντια στο Στάλιν και ύστερα από κάποια σιωπή-απογοήτευση ακολουθεί τελικά το χρουστσοφικό ρεβιζιονισμό, που σημάδεψε και μπόλιασε αρνητικά, από πλευράς περιεχομένου, το μετέπειτα έργο του, σπάζοντας τη μαχητική και επαναστατική του αιχμηρότητα. Όμως το μεγάλο μαχητικό ποιητικό του έργο που έχει ιστορικό, κοινωνικό και πολιτικό επαναστατικό περιεχόμενο θα μείνει γιατί εκφράζει με τον πιο τέλειο τρόπο την ιστορική εποχή του – εποχή εξεγέρσεων, σκληρών ταξικών μαχών και επαναστάσεων – και τραγουδά με άφθαστη λυρική δύναμη τους αγώνες της εργατικής τάξης και των λαών, τους επαναστάτες, καταγγέλλοντας και χλευάζοντας ταυτόχρονα τους καταπιεστές τυράννους φασίστες ιμπεριαλιστές ή όπως ο ίδιος είπε τον Αύγουστο του 1949 στο Λατινο-αμερικάνικο Συνέδριο Ειρήνης στο Μεξικό:

«Ποίηση και πάλη των τάξεων οι στοίχοι μου, δε θέλουνε να υποταχτούνε στο αποκαρδιωτικό δράμα ενός κόσμου σε παρακμή, ούτε και στην αφηρημένη και βασανιστική λατρεία και προσκύνηση για ότι δε σημαίνει πια τίποτα ζωντανό».

Το 1971 τιμήθηκε με το Βραβείο Νόμπελ και λίγες μέρες μετά το πραξικόπημα του Πινοσέτ πεθαίνει από τη φασιστική καταπίεση, αφήνοντας την τελευταία του πνοή στην αγαπημένη του Ισλα Νέγκρα (24 Σεπτέμβρη 1973).

Τέλος για την αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας ας σημειωθεί πως ο Πάμπλο Νερούντα τιμήθηκε με το Βραβείο Στάλιν το 1953 και όχι με το «Βραβείο Λένιν» όπως ψευδέστατα γράφουν οι χρουστσοφικοί ρεβιζιονιστές και από κοντά τους οι αντισταλινικοί οπορτουνιστές (με τη μορφή της «λαθολογίας») του Μ-Λ ΚΚΕ («Μεγάλη Σοβιετική Εγκυκλοπαίδεια», τομ. 24, σελ. 109, «Ρ» 3.10.1993, σελ. 35: «Το 1953 του απονέμεται στη Μόσχα το Βραβείο Λένιν», «Λαϊκός Δρόμος» (17.7.2004), σελ. 16: «Διεθνές βραβείο Λένιν 1953»).

Ο ίδιος ο Πάμπλο Νερούντα στα απομνημονεύματά του διαψεύδει τους χρουστσοφικούς ρεβιζιονιστές: «Τον άλλο χρόνο έπαιρνα κι’ εγώ το Βραβείο Στάλιν για την Ειρήνη και τη Φιλία ανάμεσα στους λαούς» (Π. Νερούντα: Η Ζωή μου, τομ.2, σελ.251).
Διαβάστε Περισσότερα »

Pablo Neruda: Καινούριο τραγούδι αγάπης Στο Στάλινγκραντ

Καινούριο τραγούδι αγάπης
Στο Στάλινγκραντ

Pablo Neruda

Εγώ έγραψα για το νερό και για το χρόνο
περίγραψα το πένθος και το μαύρο μέταλλό του,
έγραψα για τον ουρανό και για τα μήλα,
και τώρα γράφω για το Στάλινγκραντ.
 Με το μαντήλι της έχει φυλάξει η νύφη
του ερωτευμένου μου έρωτα τη λάμψη.
Πάνω στο χώμα είναι η καρδιά μου, τώρα,
στο φως και στον καπνό του Στάλινγκραντ.
Άγγιξα με τα χέρια το σκισμένο
σωκάρδι της γαλάζιας δύσης:
τώρα καθώς το πρωινό της ζωής γεννιέται
τ’ αγγίζω στον ήλιο του Στάλινγκραντ.
Ξέρω πως ο αιώνιος νέος με τα εφήμερα φτερά του,
σαν ένας κύκνος δεμένος,
το γνώριμό του πόνο ξεδιπλώνει
με την κραυγή μου αγάπης για το Στάλινγκραντ.
Αφήνω την ψυχή μου όθε μ’ αρέσει.
Εμένα δε με τρέφουν κουρασμένα
χαρτιά μουτζουρωμένα και μελάνι.
Γεννήθηκα να τραγουδήσω το Στάλινγκραντ.
Ήταν μαζί με τους αθάνατους νεκρούς σου
στα τρυπημένα τείχη σου η φωνή μου,
κ’ ήχησε σαν καμπάνα ή σαν αγέρας
κοιτάζοντάς σε να πεθαίνεις, Στάλινγκραντ.
Πολεμιστές Αμερικάνοι τώρα
λεφούσια, άσπροι και μαύροι
σκοτώνουνε στην έρημο το φίδι.
Τώρα δεν είσαι μόνο, Στάλινγκραντ.
Γυρίζει στα παλιά οδοφράγματα η Γαλλία
με μια σημαία τρικυμίας στημένη
πάνω σε δάκρυα που μόλις εστεγνώσαν.
Τώρα δεν είσαι μόνο, Στάλινγκραντ.
Τα τρομερά λιοντάρια της Αγγλίας
πάνω απ’ την άγρια θάλασσα πετώντας
στη μαύρη γη καρφώνουνε τα νύχια.
Τώρα δεν είσαι μόνο, Στάλινγκραντ.
Μόνο οι δικοί σου δεν είναι θαμμένοι
στο χώμα των βουνών της τιμωρίας:
εκεί το κρέας των πεθαμένων τρέμει
που αγγίξανε το μέτωπό σου, Στάλινγκραντ.
Νικημένα φεύγουνε των εισβολέων τα χέρια,
και δίχως φως στα μάτια του στρατιώτη,
πλημμυρισμένα με αίμα τα παπούτσια
που πάτησαν την πόρτα τη δική σου, Στάλινγκραντ.
Με περηφάνεια είναι το ατσάλι σου φτιαγμένο,
η χαίτη σου από φωτεινούς πλανήτες,
οι επάλξεις σου είναι από καρβέλια μοιρασμένα,
το μέτωπό σου σκοτεινιασμένο, Στάλινγκραντ.
Η πατρίδα σου είναι από σφυριά και δάφνες,
στο χιονισμένο μεγαλείο σου είναι το αίμα,
πάνω στο χιόνι είναι η ματιά του Στάλιν,
με το αίμα σου πλεγμένη, Στάλινγκραντ.
Οι δάφνες, τα μετάλλια που οι νεκροί σου
απόθεσαν στο τρυπημένο στήθος
της γης, και τη συγκίνηση όλης
της ζωής και του θανάτου, Στάλινγκραντ.
Η βαθιά πίστη που τώρα ξαναφέρνεις
στην καρδιά του κουρασμένου ανθρώπου
με τη γενιά των ρούσων καπετάνιων
από το αίμα σου βγαλμένων Στάλινγκραντ.
Η ελπίδα που γεννιέται μες στους κήπους
σαν το λουλούδι που προσμένουμε του δέντρου,
σελίδα χαραγμένη με τουφέκια,
τα γράμματα απ’ το φως σου, Στάλιγκραντ.
Τον Πύργο σου που ανέβασες στα ύψη,
τους ματωμένους πέτρινους βωμούς σου,
τους υπερασπιστές της ώριμης ηλικίας,
τους γιους της σάρκας της δικής σου, Στάλινγκραντ.
Τους παθιασμένους σου αετούς των βράχων,
τα μέταλλα που βύζαξε η ψυχή σου,
τους χαιρετισμούς με δάκρυα δίχως τέλος
και τα κύματα της αγάπης, Στάλινγκραντ.
Τα κόκκαλα καταραμένων δολοφόνων
τα σφαλισμένα μάτια του εισβολέα,
και τους καταχτητές καταδιωγμένους
πίσω απ’ τη λάμψη τη δική σου, Στάλινγκραντ.
Αυτοί που ταπεινώσαν την Αψίδα
και πέρασαν τα νερά του Σηκουάνα
με την ίδια τη συγκατάθεση του σκλάβου,
εμείνανε στο Στάλινγκραντ.
Αυτοί που στην ωραία Πράγα, πάνω
σε δάκρυα, σε σιωπή και προδοσία
περάσανε πατώντας τις πληγές της,
πεθάνανε στο Στάλινγκραντ.
Αυτοί που στις ελληνικές σπηλιές λερώσαν
τον κρυστάλλινο σπασμένο σταλαχτίτη
και τη γαλάζια κλασσική του ακρίβεια,
που είναι χαμένοι τώρα, Στάλινγκραντ;
Αυτοί που γκρεμίσαν στην Ισπανία και κάψαν
κι’ αφήσαν την καρδιά αλυσσοδεμένη
της μάνας των δρυών και πολεμάρχων,
στα πόδια σου σαπίζουν, Στάλινγκραντ.
Εκείνοι που στην Ολλανδία ραντίσαν
τουλίπες και νερό με ματωμένη λάσπη,
κι άπλωσαν το σπαθί και το μαστίγιο,
τώρα αναπαύονται στο Στάλινγκραντ.
Εκείνοι που στης Νορβηγίας την άσπρη νύχτα
με ούρλιασμα τσακαλιού ξαμολυμένου
κάψαν την παγωμένη άνοιξή της,
βουβάθηκαν στο Στάλινγκραντ.
Τιμή σ’ εσέ γι’ αυτό που ο αγέρας φέρνει,
γι’ αυτό που τραγουδήθηκε, γι’ αυτό που τραγουδιέται,
τιμή για τα παιδιά σου, τις μανάδες
και για τους εγγονούς σου, Στάλινγκραντ.
Τιμή στον πολέμαρχο της ομίχλης,
τιμή στον κομισάριο, στο στρατιώτη,
τιμή στον ουρανό του φεγγαριού σου,
τιμή στον ήλιο το δικό σου, Στάλινγκραντ.
Φύλα μου ένα τουφέκι κ’ ένα αλέτρι,
κ’ ένα κομμάτι αφρού να μου φυλάξεις,
κ’ ένα κόκκινο στάχυ από τη γη σου,
μαζί μου να τα βάλουνε στο μνήμα,
για να γνωρίζουν, αν ποτέ αμφιβάλουν,
πως αν και δεν πολέμησα μαζί σου,
πως πέθανα αγαπώντας σε, πως μ’ είχες αγαπήσει,
αυτό το μαύρο ρόδι αφήνω στην τιμή σου,
αυτόν τον ύμνο αγάπης για το Στάλινγκραντ.

***
Αναδημοσιεύουμε το ποίημα του Pablo Neruda για να τιμήσουμε την 62η επέτειο απ' τη νικηφόρα μεγαλειώδη μάχη του Στάλινγκραντ (2 Φλεβάρη 1943), που σήμαινε αποφασιστική στροφή σε βάρος των ναζιφασιστικών χιτλερικών στρατευμάτων.

Το ΣΤΑΛΙΝΓΚΡΑΝΤ -το μεγάλο φωτείνο Σύμβολο της αντιφασιστικής ανθρωπότητας και Σύμβολο τρόμου του ναζιφασισμού, η ρεβιζιονιστική φασιστική κλίκα των Χρουστσόφ-Μπρέζνιεφ -πράκτορες του διεθνούς ιμπεριαλισμού- το εξαφάνισαν από το χάρτη της Σοβιετικής Ένωσης, μετονομάζοντας την ηρωική-Σύμβολο σε "Βολβογκραντ".
Αυτό ακριβώς ζητούσε ο διεθνής ναζιφασισμός, που χειροκρότησε την εγκληματική πράξη αυτών των προδοτών του κινήματος και της Πατρίδας τους. Ας σημειωθεί, για να φανεί το εγκληματικό μέγεθος της ναζιφασιστικής αυτής πράξης των Χρουστσόφ-Μπρέζνιεφ, ότι στο Παρίσι η γαλλική ιμπεριαλιστική μπουρζουαζία διατηρεί ακόμα ως τα σήμερα την ονομασία "ΣΤΑΛΙΝΓΚΡΑΝΤ" σε στάση του Μετρό.


(Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ" Αρ. Φύλ. 2 0 0 15-28 Φλεβάρη 2005)
Διαβάστε Περισσότερα »

Pablo Neruda: Στο θάνατο του Στάλιν

ΣΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ ΣΤΑΛΙΝ
(απόσπασμα)
Σύντροφε Στάλιν, βρισκόμουνα κοντά στη θάλασσα στην Ίσλα Νέγκρα,
αναπαυόμενος από τους αγώνες και ταξίδια,
όταν η είδηση του θανάτου σου έφτασε σε μένα
σαν ένα χτύπημα του ωκεανού.
Πρώτα σιωπή, όλα γύρω τραντάχθηκαν,
και ύστερα σηκώθηκε στη θάλασσα ένα γιγάντιο κύμα.
Κύμα καμωμένο από φύκια, μέταλλα και ανθρώπους,
πέτρες, αφρό και δάκρυα.
Από την ιστορία, το χώρο και το χρόνο πήρε τα υλικά του
και ανυψώθηκε πάνω από τον κόσμο κλαίγοντας,
ωσότου έφτασε σε μένα, χτυπώντας στην ακτή
και έριξε στην πόρτα μου το μαύρο μαντάτο,
με μια τρανταχτή κραυγή, σαν να σκίστηκε απότομα η γη.
......
Στο πλευρό του Λένιν
βάδισε προς τα μπρος ο Στάλιν,
κι έτσι φορώντας άσπρη μπλούζα,
με γκρίζα εργατική τραγιάσκα, μπήκε στην ιστορία,
με βήμα σταθερό ο Στάλιν,
συνοδευόμενος απ’ το Λένιν και τον άνεμο.
Από τότε ο Στάλιν οικοδόμησε.
Όλα έλειπαν. Ο Λένιν
παρέλαβε απ’ τους τσάρους
αραχνοδίχτυα και κουρέλια.
Ο Λένιν άφησε κληρονομιά
μια καθαρή και απέραντη πατρίδα
ο Στάλιν τη γέμισε
με σχολεία και αλεύρι,
με τυπογραφεία και μήλα.
Στα έργα απ’ το Βόλγα
ως το χιόνι
του απάτητου Βοριά
έβαλε το χέρι του ο Στάλιν,
και απ’ το χέρι του καθοδηγήθηκαν,
ο άνθρωπος άρχισε να οικοδομεί.
Οι πόλεις άνθισαν.
Οι στέπες τραγούδησαν
για πρώτη φορά με φωνή νερού.
Τα μέταλλα ακολούθησαν,
άφησαν
τα σκοτεινά τους όνειρα
και σηκώθηκαν,
έγιναν σιδηροτροχιές, ρόδες,
ατμομηχανές, σύρματα,
μεταφέροντας σ’ όλη την επικράτεια
ηλεκτρικές συλλαβές.
Ο Στάλιν
οικοδόμησε.
κάτω από τα χέρια του
Γεννήθηκαν
εκτάσεις σιτηρών,
τρακτέρια,
σχολεία,
δρόμοι,
και ήταν εδώ,
απλά όπως εσύ και εγώ,
αχ να πετυχαίναμε εσύ και εγώ,
να είμαστε απλοί όπως αυτός.
Αλλά θα μάθουμε.
Η απλότητα και η σοφία του,
ο τρόπος του ευγενικού ψωμιού και αλύγιστου ατσαλιού
μας βοηθά να είμαστε κάθε μέρα άνθρωποι,
μας βοηθά κάθε μέρα να γινόμαστε άνθρωποι.
Να είμαστε άνθρωποι! Αυτός είναι
ο σταλινικός νόμος!
Να είσαι κομμουνιστής είναι δύσκολο.
Πρέπει να μάθεις να γίνεις.
Κομμουνιστής άνθρωπος να είσαι
είναι ακόμα πιο δύσκολο,
και πρέπει να διδαχθείς απ’ το Στάλιν
αυτή τη χαρούμενη εσωτερική δύναμη,
τη συγκεκριμένη διαύγειά του,
την περιφρόνηση
της ωραίας κούφιας αερολογίας,
του κούφιου θεωρητικού κύριου άρθρου.
Βάδιζε χωρίς περιστροφή,
να ξεμπλέξει τον κόμπο,
δείχνοντας το ασυγκράτητο
φως του επιδιωκόμενου σκοπού,
έμπαινε στα προβλήματα χωρίς φράσεις,
που σκέπαζαν την κενότητα,
κατευθείαν στο αδύνατο σημείο,
που εμείς στην πάλη μας πρέπει να διορθώσουμε,
έκοβε τ’ άγρια κλαδιά,
και ενδιαφερόταν για τη σοδειά.
Ο Στάλιν είναι το καταμεσήμερο
των ανθρώπων και της ωριμότητας των λαών.
Στον πόλεμο
οι καμένες πόλεις τον είδαν
να αρπάζει την ελπίδα
απ’ τα ερείπια,
να την ξαναλειώνει,
κάνοντάς την ατσάλι
και να προχωρά κεραυνοβόλα στην επίθεση,
καταστρέφοντας με τις αστραπές της
τα χαρακώματα και το σκοτάδι.
Αλλά βοήθησε και τις μηλιές
της Σιβηρίας
να κάνουν φρούτα σε καιρό καταιγίδας.
Τους έμαθε όλους
να μεγαλώνουν, να μεγαλώνουν,
φυτά και μέταλλα,
ανθρώπους και ποτάμια
τάμαθε να μεγαλώνουν,
να παράγουν καρπούς και να δημιουργούν ενέργεια.
Τους δίδαξε την ειρήνη,
και έτσι εμπόδισε
με το φαρδύ του στήθος
τους λύκους του πολέμου.

*

Άνθρωποι του Στάλιν! Εμείς φέρουμε με περηφάνια αυτό το όνομα.
Άνθρωποι του Στάλιν! Είναι η υψηλότερη θέση την ιεραρχία της εποχής μας!
Εργάτες, ψαράδες, μουσικοί του Στάλιν!
Χαλυβουργοί, πατεράδες χαλκού του Στάλιν!
Γιατροί, χημικοί, ποιητές του Στάλιν!
Διανοούμενοι, φοιτητές και αγρότες του Στάλιν!
Τεχνίτες, υπάλληλοι και γυναίκες του Στάλιν!
Σας χαιρετώ αυτή τη μέρα! Το φως δε χάθηκε,
δε χάθηκε η φωτιά,
όμως χρειάζεται να αυξηθεί το φως, το ψωμί, η φωτιά
και η ελπίδα της ακατανίκητης σταλινικής εποχής!

(Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ" Αρ. Φύλ. 190 15-30 Σεπτέμβρη 2004)
Διαβάστε Περισσότερα »

Παρασκευή 29 Ιανουαρίου 2010

Ανακοίνωση της ΚΕ του Κομμουνιστικού Κόμματος Ισπανίας (μ-λ)

(Απόσπασμα)

Συνήλθε η Ολομέλεια της Επιτροπής του ΚΚΙ (μ-λ) για την έναρξη των εργασιών του Συνεδρίου μας […] ξεκινάνε συζητήσεις σε όλες τις Κομματικές οργανώσεις.
Όπως αποφασίστηκε από το Σώμα νωρίτερα στο σημερινό πλαίσιο της καπιταλιστικής κρίσης πλήττεται η εργατική τάξη και οι λαοί. Σ’ αυτό το συνέδριο θα πρέπει να δωθεί προτεραιότητα στη βελτίωση και την ανάπτυξη πλάνου για την δουλειά μας μεταξύ των μαζών[…]
Τα ντοκουμέντα εστιάζουν στη διεθνή κατάσταση, το εργατικό κίνημα, τη Λαϊκής Ενότητα και τη θέση του Κόμματος στο εθνικό ζήτημα.  […] Είναι επομένως αναγκαίο να ενισχυθεί περαιτέρω το έργο του Κόμματος μέσα στις μάζες, και με αυτό το στόχο το το βάζουμε, ως εκ τούτου, στο επόμενο συνέδριο μας.
Μια απόδειξη τη ορθότητας αυτών που λέμε είναι η αυξανόμενη δέσμευση των ιμπεριαλιστών με την κατοχή του Αφγανιστάν, στην οποία έχουν διαφορετικά κράτη τα οποία ενώνονται με θέρμη, μετά την προτροπή του Νομπελίστα Ομπάμα. […]δεδομένου ότι ο ολιγαρχικός Τύπος προσπαθεί να πείσει τώρα ότι η καταπολέμηση της τρομοκρατίας θα πρέπει να επεκταθεί σε μια χώρα όπως η Υεμένη,  προβλέπουμε ταχεία εισβολή στην επικράτειά του.
Η πρόσφατη καταστροφή στην Αϊτή και αποτέλεσε το έναυσμα για τον ανταγωνισμό μεταξύ των ιμπεριαλιστών για την ενίσχυση της λεηλασίας αυτής της χώρας. […]Σε κάθε επίδειξη «αλληλεγγύης» από τους ιμπεριαλιστές βλέπουμε πιο καθαρά το ζυγό που είναι ο καπιταλισμός για όλη την ανθρωπότητα, και ιδιαίτερα για τους εργαζόμενους στις εξαρτημένες χώρες που εξαρτώνται.  Στην περίπτωση αυτή, είναι μια χώρα που πάντα υπόκεινταν σε εκβιασμούς από τη Γαλλία και τις ΗΠΑ, έχασε χρόνια ακόμη και την ικανότητά τους για τη διατροφή των κατοίκων της, από την επιβολή της Ουάσινγκτον, μέσω του ΔΝΤ. Οι Αμερικάνοιδεν είναι ικανοποιημένοι ούτε με αυτό.  Προσπαθούν τώρα να επωφεληθούν από την κοινωνική καταστροφή που έχει ακολουθηθεί από μια φυσική καταστροφή, για να εισβάλουν στη χώρα στρατιωτικά.  Απαιτούμε την άμεση αποχώρηση των ξένων στρατευμάτων από την Αϊτή, καλούμε την ισπανική εργαζόμενους να απαιτήσουν από την κυβέρνηση μια πραγματική διεθνή αλληλεγγύη, που να μην βασίζεται σε στρατιωτική επέμβαση ή την υποταγή της Αϊτής, μέσω εξωτερικού χρέους.
Στη χώρα μας, η οικονομική κατάσταση κυριαρχείται από την ανεργία, την ERE και την πτωχευτική διαδικασία και την αύξηση της παραοικονομίας.  Η κυβέρνηση αναγκάστηκε να αναγνωρίσει, τελικά, ότι η έκβαση της κρίσης δεν θα αρχίσει να ξημερώσει μέχρι το 2011, αν και αυτό δεν σημαίνει πολλά για τους εργαζόμενους οι οποίοιήδη πνίγονται στα χρέη και την έλλειψη πόρων […] Αντίθετα, 35 εταιρείες της IBEX έχουν αυξήσει κατά 32.000 εκατ. ευρώ τα κέρδης, και η κυβέρνηση αρνείται να φορολογεί κερδοσκοπικές επενδύσεις των ολιγαρχικών […]   Στο πλαίσιο αυτό, και μετά την επιτυχία της διαδήλωσης στις 12 Δεκέμβρη, πρέπει να ενισχύσουμε τα συνδικάτα κατά των επιθέσεων και την εκστρατεία δυσφήμισης που έχουν ενορχηστρώσει η CEOE και η εκπροσώπους της στα ΜΜΕ.
Κατά τους επόμενους μήνες, θα είναι ολοένα και πιο αναγκαία και επείγουσα, σε βάθος συμφωνία συνεργασίας για να  […] και βεβαίως το κόμμα μας είναι έτοιμο να αντιμετωπίσει αυτό το καθήκον με αφοσίωση, πίστη και αποφασιστικότητα .
Κεντρική Επιτροπή του Κομμουνιστικού Κόμματος Ισπανίας (μαρξιστικό-λενινιστικό)
Μαδρίτη, Γενάρης 2010
Διαβάστε Περισσότερα »

Πέμπτη 28 Ιανουαρίου 2010

Μια ιστορική επέτειος για το Λένινγκραντ

Σήμερα πια το κανόνι είναι καθαρά διακοσμητικό και πυρά δεν υπάρχουν. Μόνο πυροτεχνήματα που αντανακλούν πολύχρωμες φλογίτσες στον παγωμένο Νέβα, σε ανάμνηση μιας ημερομηνίας κοσμοϊστορικής για την Αγία Πετρούπολη. Χθες συμπληρώθηκαν ακριβώς 66 χρόνια από το σπάσιμο της πολιορκίας της πόλης που τότε την έλεγαν Λένινγκραντ. Οκτακόσια εβδομήντα δύο μερόνυχτα είχαν αντέξει οι πολιορκημένοι την εισβολή των χιτλερικών ορδών, 640.000 πέθαναν από την πείνα, 17.000 από τις βόμβες, ώσπου να τους απελευθερώσει ο Κόκκινος Στρατός. (RΕUΤΕRS/ΑLΕΧΑΝDΕR DΕΜΙΑΝCΗUΚ)

(ΑΠΕ: Αναδημοσίευση από το ‘’ΒΗΜΑ’’, 28/01)

Διαβάστε Περισσότερα »

ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΓΡΟΤΙΚΕΣ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΕΙΣ

Σχετικά με τις αγροτικές κινητοποιήσεις υπάρχει πάντοτε έντονη η παραπληροφόρηση των ‘’λακέδων των κεφαλαιοκρατών’’ , ΜΜΕ που στοχεύουν στον- ναζιστικής έμνευσης- ‘’κοινωνικό αυτοματισμό’’. Στο να φέρνουν δηλαδή ,το κάθε φορά αγωνιζόμενο κομμάτι του λαού, απέναντι στους υπόλοιπους εργάτες και τη φτωχολογιά πόλης και χωριού.

Στις πρόσφατες κινητοποιήσεις, πέρα από την απόκρυψη της συρρίκνωσης της πρωτογενούς παραγωγής ακόμη παραπάνω κατ’ εντολή της ιμπεριαλιστικής ΕΕ, ( ακόμη 150000 αγρότες εγκατέλειψαν την εργασία τους τα τελευταία πέντε χρόνια σύμφωνα με στοιχεία της ίδιας της ΕΕ), πέραν της μη προβολής της τεράστιας ‘’ψαλίδας’’ της τιμής παραγωγού και της τελικής τιμής κατανάλωσης, που γίνεται με αποκλειστική ευθύνη του ελληνικού κράτους για όφελος των λούμπεν τοκογλύφων- μεσαζόντων και φτάνει καθ’ ομολογία της ίδιας της κυβέρνησης στο 65%, υπάρχει και το ψέμα των δήθεν ετήσιων επιχορηγήσεων της φτωχομεσαίας αγροτιάς από τον προυπολογισμό. Αυτό διαψεύδεται από την ίδια τη Μπατζελή που ομολογεί πως έχουν παράνομα παρακρατηθεί από τους αγρότες οι ‘’επιδοτήσεις’’ από το 2004 :

‘’…… Ερωτηθείσα για τις δηλώσεις της περί λήξης σήμερα των αγροτικών κινητοποιήσεων λόγω κόπωσης των αγροτών, η κ. Μπατζελή επισήμανε ότι η κυβέρνηση δεν ποντάρει στην κόπωση, αλλά στην υπευθυνότητα των αγροτών. Παράλληλα, προσμετρώντας τις κοινοτικές ενισχύσεις και επιδοτήσεις που οφείλονται στους αγρότες από το 2004, την ανεξόφλητη ενιαία ενίσχυση του 2009, μαζί με εκείνες που θα δοθούν από τον ερχόμενο Δεκέμβριου (ενιαία κοινοτική ενίσχυση του 2010) και συνυπολογίζοντας το έκτακτο επίδομα κοινωνικής αλληλεγγύης, τις αυξήσεις στις συντάξεις του ΟΓΑ και προσδιορίζοντας χονδρικά τις ρυθμίσεις των ληξιπρόθεσμων δανείων, η κ. Μπατζελή εμφάνισε το «μαγικό νούμερο» των 5,524 δισ. ευρώ που θα πέσουν, όπως χαρακτηριστικά είπε, στη διάρκεια του τρέχοντος έτους στην αγροτική αγορά….’’ ( Πηγή, ‘’Ναυτεμπορική  27 Γενάρη).

Κοντολογίς, οι επιδοτήσεις της ΕΕ που δεν είναι, παρά το τίμημα του ξεπαστρέματος της αγροτικής παραγωγής, στο όνομα της ‘’δυσκολίας διασταύρωσης στοιχείων και της αφερεγγυότητας των συνεταιρισμών’’, παρακρατούνται από το 2004 και αντ’ αυτού μετά κάθε κινητοποίηση, δίνονται επιλεκτικά και ψηφοθηρικά κάποια ψίχουλα, που ονομάζονται ‘’έκτακτη επιδότηση’’.

Η κυβέρνηση από τη μια παίζει το παιχνίδι του καρότου και του μαστίγιου, εμφανίζοντας την ήπια Μπατζελή που περιμένει την ‘’κόπωση’’ απέναντι στον γνωστό ‘’άγριο’’ της παρέας Πάγκαλο, που προτιμά επέμβαση των ΜΑΤ με τη σύμφωνη γνώμη του Άρειου Πάγου και από την άλλη προσπαθεί να στριμώξει τους θλιβερούς σοσιαλδημοκράτες του Περισσσού με την ‘’επαναστατική κάθοδο του Μπούτα στο Κολωνάκι’’, μιλώντας για κενό εκπροσώπησης της αγροτιάς.

Πράγματι υπάρχει κενό εκπροσώπησης όταν τα παλιά δημιουργήματα του ΠΑΣΟΚ του ’81, που ταύτιζαν τις συνεταιριστικές ενώσεις με τη συνδικαλιστική οργάνωση όλων των πραγματικών αγροτών, είναι πια χωρίς περιεχόμενο και άχρηστα εργαλεία και για το ίδιο το νέο ΠΑΣΟΚ. (ΠΑΣΕΓΕΣ & σια ). Από την άλλη, οι θλιβεροί σοσιαλδημοκράτες του ‘’Κ’’ΚΕ, άγονται και φέρονται σε διαρκή συμμαχία με τους φασιστοειδείς Κοκκινούληδες, εκφράζοντας μόνο τα μέλη τους, λειτουργώντας πάντα απεργοσπαστικά, αδιαφορώντας για τους νέους φτωχούς αγρότες και φτάνοντας στο επίπεδο αίσχους της Παπαρήγα στη Βουλή να υπερασπίζεται και τους ‘’αγρότες κατά μη κύριο επάγγελμα’’, δίνοντας τη δυνατότητα στον Παπανδρέου να την ειρωνευτεί για κάλυψη στους ‘’κολωνακιώτες αγρότες’’.

Διαβάστε Περισσότερα »

Σάββατο 23 Ιανουαρίου 2010

Ουκρανία: Συνεχής αντικομμουνισμός

Όπως μετέδωσαν τα ξένα πρακτορεία ειδήσεων στις 6 Οκτώβρη του περασμένου χρόνου η Κατερίνα Γιούστσενκο, η γυναίκα του Β. Γιούστσενκο, κάλεσε τους Ουκρανούς να ξηλώσουν μνημεία του κομμουνιστικού παρελθόντος.

“Μπορεί να δεί κανείς μνημεία κομμουνιστών ηγετών, ανάμεσά τους και ο Λένιν, σε πάμπολες πόλεις στην Ανατολική και Κεντρική Ουκρανία. Είναι εντελώς ειρωνικό ότι κάποια από αυτά βρίσκονται δίπλα σε εκκλησίες. […] Αν οι Ουκρανοί δε ξεφορτωθούν αυτά τα είδωλα δε μπορούν να υπολογίζουν στην ευλογία του Θεού” ανέφερε στην ομιλία της η Κατερίνα Γιούστσενκο στην ομιλία της.

Στην ίδια γραμμή ο Σεργκέι Τσεκόφ, ηγέτης της Ρωσικής κοινότητας Κριμαίας κάλεσε να μετονομαστεί η πλατεία του Β.Ι. Λένιν στην Συμφερούπολη και να απομακρυνθεί το μνημείο του Λένιν από εκεί.

Θυμίζουμε ότι τον περασμένο Ιούνιο περίπου 30 Ουκρανοί εθνικιστές επιτέθηκαν και προκάλεσαν ζημιές στο άγαλμα του Λένιν (και προστατευμένο μνημείο της UNESCO) στο Κίεβο προς  “τιμήν” των γενεθλίων του Roman Shukhevich, συνεργάτη των Ναζί ο οποίος χρήστηκε “Ήρωας της Ουκρανίας” από τον Γιούστσενκο!

Η αστική τάξη σήμερα συνεχίζει  το έργο που ξεκινήσαν οι χρουτσωφικοί ρεβιζιονιστές με το ξήλωμα των κομμουνιστικών συμβόλων.

Διαβάστε επίσης: Αφαίρεσαν το άγαλμα του Λένιν από το πάρκο των Βετεράνων στο Taldy-Qorghan (Καζακστάν)

Διαβάστε Περισσότερα »

Παρασκευή 22 Ιανουαρίου 2010

Φασίστες βεβήλωσαν το μνημείο του Νίκου Τεμπονέρα

Δήλωση  του Μιχάλη Βασιλάκη, γραμματέα του  ΕΑΜ:

Μια ομάδα  ανθρωποειδών,  στη κυριολεξία κοινωνικά και ανθρώπινα σκουπίδια βρώμισαν χτες το μνημείο της πόλης στο ΝΙΚΟ ΤΕΜΠΟΝΕΡΑ.

Γράφοντας με το βαθύ γαλάζιο της εθνικοφροσύνης τη λέξη «ΕΛΛΑΣ» και πάνω σε αυτή τοποθετημένη η εφημερίδα τους ΣΤΟΧΟΣ, με μια φτυαριά ανθρώπινα απορρίμματα.

Έτσι  και τόσο φαίνεται να αποτιμούν την  αξία της πατρίδας τους, αυτά τα ανθρώπινα  σκουπίδια και οι κεκράκτες του  φασισμού και του ρατσισμού εντολοδόχοι  τους.

Δεν μπορούν να ανεχτούν το μνημείο που 19 χρόνια τώρα, τους θυμίζει πως το μαθητικό κίνημα και ο λαός της Πάτρας σε αυτό το μέρος, ανάσχεσε τις ορδές τους, έστω και με ακριβό τίμημα το αίμα του Νίκου Τεμπονέρα.

17 Γενάρη 2010

Διαβάστε Περισσότερα »

Πέμπτη 21 Ιανουαρίου 2010

Δήλωση του Χιλιανού Κομμουνιστικού Κόμματος (Προλεταριακή Δράση) για την Αϊτή.

17 Γενάρη 2010

Η Αϊτή και ο ηρωικός λαός της

Ο πόνος και η οδύνη του λαού της Αϊτής δεν μπορούν να γίνουν αντιληπτά χωρίς να γνωρίζουμε τους λόγους που την προκάλεσαν, όπως τους βιώνουν οι ίδιοι. Σε αυτό το άρθρο δίνουμε κάποια στοιχεία, που χωρίς αμφιβολία, θα επιτρέψουν στους κομμουνιστές και τους στρατευμένους επαναστάτες να βγάλουν συμπεράσματα και έτσι να αντιληφθούν συνολικά το μαρτύριο της Αϊτής.

Αϊτή, ο ηρωικός Λαός σου και η Επανάσταση είναι η σωτηρία σου!

Ο ιμπεριαλισμός, που βύθισε την Αϊτή στην απόλυτη ανέχεια, χύνει κροκοδείλια δάκρυα και μιλά για «βιβλική κατάρα» που «τιμωρεί» το λαό της Αϊτής για την «αμαρτία» του, που ηγήθηκε της πρώτης μεγάλης κοινωνικής επανάστασης στη Καραϊβική και που δημιούργησε την πρώτη ανεξάρτητη Δημοκρατία της Καραϊβικής. Αυτοί οι φτωχοί άνθρωποι, γεμάτοι αξιοπρέπεια, ξεκίνησαν τον αγώνα για την επιβίωση και την αλληλεγγύη. Έτσι το περιγράφει ο Dany Laferrière, καναδού συγγραφέα με καταγωγή από την Αϊτή, που επισκεπτόταν το Πορτ-ο-Πρενς την ώρα του σεισμού (Δημοσιεύτηκε στη LeMonde, 16/1/2010).

Η Αϊτή δεν χτυπήθηκε από καμιά «κατάρα», αλλά από τον βάρβαρο Γαλλικό αποικιοκρατισμό, τον Αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και τους ντόπιους λακέδες του. Η Γαλλική Αυτοκρατορία ανάγκασε την Αϊτή να πληρώνει ένα υπέρογκο ποσό (που σήμερα αντιστοιχεί σε 21 δισεκατομμύρια δολάρια) από το 1825 έως το 1947, ώστε να μην εισβάλει στην Αϊτή όπως εισέβαλε ο Ναπολέοντας. Η αναπτυσσόμενη Αμερικάνικη αυτοκρατορία ξεκίνησε την επιθετικότητα έναντι της Αϊτής ήδη από το 1806, οπότε το Αμερικάνικο Κογκρέσο, υπό την πίεση της Γαλλίας απαγόρευσε το εμπόριο με την Αϊτή. Οι Αμερικανοί πεζοναύτες εισέβαλαν στην Αϊτή το 1914, το 1915, το 1994 και το 2004. Κατέλαβαν τη χώρα για 19 χρόνια από το 1914 έως το 1934 και σφετερίστηκαν 500.000 δολάρια σε χρυσό, που ήταν και τα μόνα νομισματικά αποθέματα της χώρας. Ο ιμπεριαλισμός είχε υπό τον έλεγχό τους Προέδρους της χώρας που προέρχονταν από την μαύρη ή την μιγάδικη μπουρζουαζία, φονιάδες δικτάτορες που αυτοαποκαλούνταν «δημοκράτες», οι οποίοι συνεργάζονταν για την λεηλασία της χώρας: ο στρατηγός Vilbrum Guillaume Sam (1914), ο Phillipe S. Dartiguenane, (1915-1922), ο Joseph Bornu, ο Elie Lescot (1941), ο Sténin Vincent, οι Duvalier πατέρας και υιός (1956-1986), οι στρατηγοί Namphy (1986), Prosper Avril (1988) και Raoul Cédras (1991), ο Gerard Latortue (2004)... Ο ιμπεριαλισμός σφάγιασε και υποστήριξε όλες τις σφαγές που υπέστη ο λαός της Αϊτής: 3.000 πατριώτες σφαγιάστηκαν το 1919, 18.000 Αϊτινοί σφαγιάστηκαν από τον Δομινικανό τύραννο Trujillo το 1935, 40.000 επαναστάτες και διαφωνούντες εκκαθαρίστηκαν από την στυγνή δικτατορία του Duvalier. Η χώρα λεηλατήθηκε απ’ άκρη σ’ άκρη χιλιάδες φορές, έτσι ώστε να μη μπορέσει ποτέ να ξεφύγει από την ανέχεια. Οι ΗΠΑ έλεγχαν οικονομικά τη χώρα ως το 1941, το 1986 ο Duvalier ο νεότερος κατέφυγε στη Γαλλία του Μιτεράν με 900 εκατομμύρια από το δημόσιο ταμείο (ένα ποσό μεγαλύτερο από το συναλλαγματικό απόθεμα της χώρας

Διαβάστε Περισσότερα »

Τρίτη 19 Ιανουαρίου 2010

ΠΑΙΔΙΑ, ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΟΙ ΚΑΙ ''ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ'' ΣΤΗΝ ΑΠΟΛΥΤΗ ΦΤΩΧΕΙΑ!

Δόθηκε στη δημοσιότητα, η ετήσια έκθεση της Eurostat για τη κατάσταση της ‘’φτώχειας’’ στην Ενωμένη Ευρώπη. Πέρα από τα αυθαίρετα και χαλκευμένα στοιχεία υπολογισμού της από τις υπηρεσίες της ιμπεριαλιστικής ΕΕ, πέρα απ’ το ότι αυτά τα στοιχεία είναι πια ‘’το καλύτερο χτες’’ σε σχέση με τι έχει διαμορφωθεί μέσα στο 2009, είναι επιτακτικό να σημειώσουμε ιδιαίτερα τέσσερα σημεία:

  • Η ουσιαστική χρεοκοπημένη Ελλάδα, εμφανίζεται με το 20% του πληθυσμού κάτω από το όριο φτώχειας, με τις Λετονία, Ρουμανία, Βουλγαρία να είναι οι μόνες που βρίσκονταν σε χειρότερη θέση σ’ αυτή τη λίστα της ντροπής. Και μάλιστα βρίσκεται στη πρώτη θέση στην Ευρωζώνη, με το 14% των εργαζόμενων να ζουν κάτω απ’ το όριο φτώχειας.
  • Το 23% των παιδιών 0-17 ετών βρίσκεται στη κορυφή της ηλικιακής διαστρωμάτωσης, δείχνοντας τη τραγική δυναμική εξέλιξη της φτώχειας. Αυτό σημαίνει ότι ένα στα τέσσερα παιδιά, δεν έχουν πρόσβαση σε ανθρώπινες συνθήκες στέγασης, θέρμανσης, ιατρικής φροντίδας, κατάλληλης διατροφής και φυσικά εκπαίδευσης.
  • Το 22% των άνω των 65 ετών, βρίσκεται να ζει σ’ αυτές τις συνθήκες. Το στοιχείο αυτό, είναι για να ‘’τριφτεί στη μούρη’’ των αστών κεφαλαιοκρατών που πιέζουν και ετοιμάζουν ‘’μεταρρυθμίσεις’’ του ασφαλιστικού, ετοιμάζονται ν’ ‘’αφαιρέσουν’’ και άλλα δικαιώματα, για να θίξουν τα τάχατες αφύσικα προνόμια του ασφαλιστικού συστήματος της ντροπής!
  • Το 15% των Ελλήνων δεν έχουν επαρκή θέρμανση, το 7% δεν διατρέφεται σωστά και το 22% αδυνατεί να ανταποκριθεί σε ‘’απρόβλεπτες δαπάνες’’ που στη συντριπτική τους πλειοψηφία είναι ασθένειας.

Παραθέτουμε αυτούσια την αναφορά όπως, αναπαράχθηκε από τη ‘’Ναυτεμπορική’’ της 19/01

‘’ Πρώτη σε εργαζόμενους που ζούσαν κάτω από το όριο της φτώχειας στην Ε.Ε. ήταν η Ελλάδα το 2008, σύμφωνα με τα στοιχεία που έδωσε χθες στη δημοσιότητα η Eurostat Πρώτη σε φτωχούς και επί του συνόλου του πληθυσμού ήταν η χώρα μας στην Ευρωζώνη μαζί με την Ισπανία.

Οπως προκύπτει από τα κοινοτικά στοιχεία, το 2008 ένας στους πέντε Ελληνες ζούσε κάτω από το όριο της φτώχειας, όπως αυτό ορίζεται από την Κοινότητα, δηλαδή με εισόδημα χαμηλότερο από το 60% του μέσου διαθέσιμου εισοδήματος.

Στην Ελλάδα δεν φτάνει να εργάζεται κάποιος για να μην είναι φτωχός. Κι αυτό γιατί η έλλειψη σοβαρών κοινωνικών παροχών (οικογενειακών επιδομάτων κ.λπ.), οδηγεί σε καθεστώς φτώχειας και εργαζόμενους. Το 14% των Ελλήνων εργαζόμενων επιβιώνουν κάτω από το όριο της φτώχειας. Ηταν το ψηλότερο ποσοστό στην Ευρωζώνη το 2008, ενώ ο μέσος όρος στην Ε.Ε. ήταν 8%. Εκτός της Ελλάδας σημαντικός αριθμός εργαζομένων-φτωχών καταγράφεται στην Πορτογαλία (12%) και την Ισπανία (11%).

Η φτώχεια στα ελληνικά νοικοκυριά πλήττει, όπως είναι φυσικό, και τα ανήλικα μέλη της οικογένειας. Το 23% των Ελληνόπουλων μεταξύ 0 και 17 ετών, δηλαδή περίπου ένα στα πέντε, ζει σε συνθήκες φτώχειας. Πρόκειται για το δεύτερο ψηλότερο ποσοστό στην Ευρωζώνη μετά την Ισπανία (24%).

Περίπου ένας στους πέντε Ελληνες (22%) ηλικίας άνω των 65 ετών, ζούσε κάτω από το όριο της φτώχειας με μέσο όσο στην Ε.Ε. 19%.

Περίπου ένας στους πέντε Ελληνες (22%) στερείται βασικών υλικών αγαθών, ποσοστό που είναι μεταξύ των τεσσάρων ψηλότερων στην Ευρωζώνη. Πρόκειται, μεταξύ άλλων, για τη δυνατότητα αποπληρωμής δανείων, πληρωμή ενοικίου, τηλεόραση, πλυντήριο και απρόβλεπτες δαπάνες.

Το 15% των Ελλήνων δεν έχει τα απαραίτητα υλικά μέσα για επαρκή θέρμανση, το 7% δεν έχει τη δυνατότητα για μια ισορροπημένη διατροφή (τουλάχιστον κάθε δυο μέρες κρέας ή ψάρι), ενώ το 9% δεν μπορεί να αγοράσει αυτοκίνητο. Ευτυχώς, που υπάρχει και το... χωριό καταγωγής, που επιτρέπει στο 50% του πληθυσμού να κάνει μια εβδομάδα διακοπές το χρόνο.

Θα πρέπει να σημειωθεί ότι όταν έγινε η επεξεργασία των στοιχείων από την κοινοτική στατιστική υπηρεσία, η κρίση δεν είχε πλήξει ακόμη καίρια την ευρωπαϊκή οικονομία, δεδομένου ότι μέχρι το τέλος του 2008 η Ευρώπη συνέχιζε να δημιουργεί νέες θέσεις απασχόλησης.

Τους τελευταίους 12 μήνες χάθηκαν περισσότερες από 5 εκατ. θέσεις εργασίας στην Ε.Ε., ενώ μέσα στο πρώτο εξάμηνο του 2010 άλλα 3 εκατ. εργαζόμενοι θα βρεθούν στην ανεργία, που σημαίνει ότι θα υπάρξει ανάλογη έκρηξη της φτώχειας στο σύνολο της Κοινότητας.

Πάντως, υπάρχουν χώρες μέλη της Ανατολικής Ευρώπης που οι πολίτες τους ζουν σε χειρότερες συνθήκες από τους Ελληνες, όπως στις γειτονικές Βουλγαρία (21% του πληθυσμού είναι φτωχοί), Ρουμανία (23%) και Λετονία (26%).

Διαβάστε Περισσότερα »

Ανανεωμένες ιστοσελίδες αδελφών κομμάτων

Oι νέες ιστοσελιδες των συντρόφων από την Κολομβία: http://www.pcdecml.org/ και από τη Βραζιλία: http://www.pcrbrasil.org/

Διαβάστε Περισσότερα »

Δευτέρα 18 Ιανουαρίου 2010

Ανακοινώσεις του Χιλιανού Κομμουνιστικού Κόμματος (Προλεταριακή Δράση) – PC(AP)


Το Χιλιανό Κομμουνιστικό Κόμμα έβγαλε πρόσφατα δυο ανακοινώσεις. Η πρώτη είναι για τις πρόσφατες εξελίξεις στηνΑϊτή και η δεύτερη για τις εκλογές που διενεργήθηκαν στη Χιλή.
Και οι δυο ανακοινώσεις υπάρχουν στα αγγλικά στο blog μας, στο αγγλόφωνο τμήμα του.
Διαβάστε Περισσότερα »

Παρασκευή 15 Ιανουαρίου 2010

Προκλητικότατη η αποικιοκρατικού χαρακτήρα συμπεριφορά των «μεγάλων Βεζίρηδων» υπαλληλίσκων της ιμπεριαλιστικής ΕΕ απέναντι στη χώρα μας και την κυβέρνησή της

ΕΞΩ Η  ΕΛΛΑΔΑ ΑΠ ΤΗΝ ΕΕ

Να δυναμώσει  η πάλη της εργατικής τάξης  και ολόκληρου του λαού κατά των  νέων μέτρων

Παρακολουθώντας κάποιος την πορεία της ελληνικής  οικονομίας κατά την τελευταία 5ετία της διακυβέρνησης της χώρας  απ’ την αντιδραστική και ολωσδιόλου ανίκανη κυβέρνηση του μοναρχοφασιστικού  κόμματος της ΝΔ απ’ τη μελέτη των  βασικών οικονομικών μεγεθών διαπίστωνε μια διαρκή και ραγδαία επιδείνωσή της που δεν μπορούσε παρά να οδηγήσει αναπόφευχτα τη χώρα σε χρεοκοπία – μια χρεοκοπία που έγινε ιδιαίτερα εμφανής και ορατή πλέον δια γυμνού οφθαλμού μετά τις εκλογές του Σεπτέμβρη 2007 και κορυφώθηκε το 2009 με την εκτίναξη του δημόσιου χρέους και του ελλείμματος σε δυσθεώρητα ύψη, πορεία που από την πλευρά μας είχε νωρίς και επανειλημμένα επισημανθεί (διπλασιασμό του δημοσίου χρέους από το 2004 για να φτάσει το 2009 στο 112,6% του ΑΕΠ και για το 2011 αναμένεται να εκτιναχθεί στο 135,4%, το δε δημόσιο έλλειμμα έφτασε το 12,7% του ΑΕΠ, τη στιγμή που η κυβέρνηση Καραμανλή ψευδόμενη ισχυρίζονταν ότι δε θα ξεπεράσει το 3% με τελευταία δήλωση του Γ.Παπαθανασίου ότι αυτό θα ήταν τάχα γύρω στα 6%, ενώ η ανεργία κυμαίνεται, με τη νέα στρατιά των 200.000 ανέργων που προστέθηκε το 2009, γύρω στο 20%).

Η εφαρμογή της γνωστής ακραίας νεοφιλελεύθερης  οικονομικής πολιτικής με τις  άκρατες ιδιωτικοποιήσεις του δημόσιου τομέα, κλπ., η ρεμούλα και λεηλασία του δημόσιου πλούτου, οι πρωτοφανείς και ανεξέλεγκτες σπατάλες, οι ρουσφετολογικές προσλήψεις, τα πολλά σκάνδαλα με κορυφαίο το μεγάλο σκάνδαλο των «δομημένων ομολόγων», η μεγάλη μείωση των συντελεστών φορολόγησης των επιχειρήσεων από 35% στο 25%, η ύπαρξη μεγάλης φοροδιαφυγής και εισφοροδιαφυγής, κλπ. αλλά και η κλασική ανικανότητα του φαιδρού οικονομικού επιτελείου της κυβέρνησης Καραμανλή οδήγησαν σε χρεοκοπία την οικονομία της χώρας με την εκτίναξη του δημόσιου χρέους και του δημοσιονομικού ελλείμματος στα ύψη και στην υποβάθμιση της πιστοληπτικής ικανότητας της χώρας, μ’ αποτέλεσμα να δανείζεται με τοκογλυφικούς όρους (μεγάλη αύξηση του επιτοκίου δανεισμού) και να δέχεται τις διαρκείς επιθέσεις του διεθνούς κερδοσκοπικού κεφαλαίου (μαζική απόσυρση κεφαλαίων τοποθετημένων σε μετοχές και κρατικά ομόλογα) που καταλήγουν σε συνεχείς «βουτιές» του χρηματιστηρίου.

Τη ζοφερή αυτή κατάσταση της ελληνικής  οικονομίας επιδείνωσε-επιδεινώνει  συνεχώς και η παγκόσμια μεγάλη οικονομική κρίση υπερπαραγωγής  με την αρνητική «ανάπτυξη» -1,1% το 2009 και τη διαρκή πτώση της βιομηχανικής παραγωγής (ο τζίρος στη βιομηχανία παρουσίασε πτώση 24,5%, οι δε παραγγελίες μειώθηκαν κατά 27%) ενώ σειρά κλάδοι παρουσίαζαν πτωτική πορεία και πριν τη κρίση.

Σ’  αυτή την πραγματικά ζοφερή οικονομική κατάσταση έφτασαν στη χώρα μας (7 Γενάρη) οι «μεγάλοι Βεζίρηδες» αρμόδιοι υπάλληλοι (6μελές κλιμάκιο της Κομισιόν με επικεφαλής το γερμανό Γιούργκεν Κρόκερ) της ιμπεριαλιστικής Ευρωπαϊκής Ένωσης (η χρεοκοπία και τα σημερινά οικονομικά προβλήματα δεν είναι ούτε φανταστικά, πολύ περισσότερο δεν είναι ψυχολογικά δηλ. προβλήματα «φοβίας και τρόμου» όπως ισχυρίζονται οι χρουστσοφικοί σοσιαλδημοκράτες).

Οι υπαλληλίσκοι αυτοί «μπούκαραν» με θρασύτητα  και προκλητικό τρόπο στα ελληνικά Υπουργεία σαν σε χώρα υπό στρατιωτική  κατοχή, επιδεικνύοντας αποικιοκρατικού χαρακτήρα συμπεριφορά απέναντι στη χώρα μας και «ιταμό ύφος» απέναντι στους ανακρινόμενους υπουργούς. Δεν μπήκαν μόνο στα υπουργεία οικονομικών, Υγείας και Εργασίας αλλά ακόμα και στο υπουργείο Άμυνας, προσβάλλοντας-τσαλαπατώντας έτσι βάναυσα όχι μόνο την εκλεγμένη κυβέρνηση  αλλά και την εθνική κυριαρχία της χώρας. Υπήρξε δε τόσο προκλητική η συμπεριφορά τους που ενοχλήθηκε ακόμα και ο αστικός τύπος αλλά και κάποιοι δουλοπρεπείς υπουργοί που έστω και ένας επιτέλους δήλωσε στα «Νέα»: «ήταν μια εξευτελιστική διαδικασία, η οποία μας έδωσε μια πρόγευση για το τι θα σημαίνει για τη χώρα, αν τεθεί σε κανονική επιτήρηση» («Νέα», 8/1/2010, σελ.8).

Το θράσος και η αποικιοκρατική αυτή συμπεριφορά  των υπαλληλίσκων της ΕΕ δείχνει  καθαρά ότι η Ελλάδα δεν είναι απλά μια μικρή-αδύνατη και εξαρτημένη καπιταλιστική χώρα αλλά έχει επιπλέον με την ένταξή της στην ΕΕ μετατραπεί σε μια αποικία της ιμπεριαλιστικής Ευρωπαϊκής Ένωσης, σε μια κατεχόμενη χώρα-περιοχή χωρίς στρατεύματα κατοχής, με τα μεγαλοαστικά και χρουστσοφικά κόμματα, μα και την εκλεγμένη κυβέρνηση, να αποδέχονται δουλικά, χωρίς την παραμικρή διαμαρτυρία, αυτή την αποικιοκρατικού χαρακτήρα συμπεριφορά, μα προπαντός μια πρωτοφανή κατάσταση με την Κομισιόν και την ΕΚΤ να αυτοαναγορεύονται σε κυβέρνηση της χώρας, αλλά και το ΔΝΤ, (κλιμάκιο του έφτασε στις 13 Γενάρη στην Αθήνα και κάνει αυτές τις μέρες φύλλο-φτερό τα στοιχεία των διαφόρων υπουργείων).

Οι «μεγάλοι Βεζίρηδες» της ΕΕ μ’ επικεφαλής το γερμανό υπαλληλίσκο Γιούργκεν  Κρόκερ ζήτησαν σειρά ακόμα σκληρότερων μέτρων σε βάρος των εργαζομένων, μεταξύ των οποίων και μείωση μισθών 7% a la Ιρλανδία και Ισλανδία, που οι λαοί τους απάντησαν με απεργιακές κινητοποιήσεις, ενώ ο λαός της τελευταίας αυτής μικρής χώρας, αρνούμενος τις ξένες εντολές δηλ. να πληρώσει το ποσό των 4 δις. δολαρίων σε μια αγγλική και ολλανδική τράπεζα, προχώρησε σε συγκέντρωση 60.000 υπογραφών και παρόλο που η κυβέρνηση είχε ήδη ψηφίσει νόμο για την αποζημίωση των ξένων τραπεζών ο πρόεδρος της Ισλανδίας αρνήθηκε να επικυρώσει το νόμο επικαλούμενος τις υπογραφές, υποχρεώνοντας έτσι την κυβέρνηση της Ισλανδίας να προχωρήσει σε δημοψήφισμα, γεγονός που έχει αφάνταστα ενοχλήσει-εξοργίσει τους διεθνείς κερδοσκόπους και τοκογλύφους αλλά και την ΕΕ, ΕΚΤ και ΔΝΤ.

Ο λαός της Ισλανδίας δείχνει το δρόμο της πάλης με την άρνησή του να δεχτεί τις εντολές των ιμπεριαλισττικών Οργανισμών αλλά και της κυβέρνησής του να πληρώσει τις ξένες τράπεζες, δρόμο που πρέπει να ακολουθήσει και η εργατική τάξη και ο λαός μας απαιτώντας να πληρώσουν την κρίση οι καπιταλιστές, γιατί αυτοί έχουν ήδη συγκεντρώσει τεράστια κέρδη απ’ την εκμετάλλευση της εργατικής τάξης και γιατί το σύστημά τους είναι εκείνο που γέννησε την οικονομική κρίση υπερπαραγωγής.

Η ζοφερή αδιέξοδη οικονομική κατάσταση στην οποία έφερε τη χώρα η οικονομική πολιτική της κυβέρνησης της ΝΔ θέτει με οξύτητα ένα νέο πρόβλημα μπροστά στην εργατική τάξη και το λαό, το εργατικό κίνημα και τα συνδικάτα: πρέπει κάθε φορά να γνωρίζουν με ακρίβεια που διατίθενται τα χρήματά τους απ’ τις εκάστοτε εκλεγμένες κυβερνήσεις και ποιες συνέπειες απορρέουν για την οικονομία, και κατά συνέπεια για την εργατική τάξη και ολόκληρο το λαό, ταυτόχρονα απαιτείται να παρεμβαίνουν δυναμικά, μαχητικά και μαζικά με απεργιακές κινητοποιήσεις ώστε να παρεμποδίζονται-ματαιώνονται οι όποιες αρνητικές εξελίξεις για τα συμφέροντα τους, να μην αφήνουν στους κυβερνώντες «λυμένα τα χέρια» να ενεργούν όπως αυτοί θέλουν δηλ. να διαχειρίζονται «εν λευκώ» τα δικά τους χρήματα επειδή η κυβέρνησή τους είναι εκλεγμένη.

Διαβάστε Περισσότερα »

Η ηγεσία του «Κ»ΚΕ και ο Δεκέμβρης του 2009

Για δεύτερη  φορά  ανοιχτά στο στρατόπεδο της αστικής τάξης

Καθόλη  τη διάρκεια της μεγαλειώδους αυθόρμητης εξέγερσης της μαθητικής νεολαίας το Δεκέμβρη του 2008, η όξυνση της  ταξικής πάλης υποχρέωσε τη σοσιαλδημοκρατική ηγεσία του «Κ»ΚΕ να βρεθεί στο πραγματικό της στρατόπεδο: πέρασε ανοιχτά στην απέναντι όχθη: εκείνη της αντιδραστικής αστικής τάξης, συμπαρατασόμενη με την αντιδραστική κυβέρνηση – δολοφόνο του νεαρού 15χρονου μαθητή Αλέξη Γρηγορόπουλου – του μοναρχοφασιστικού κόμματος της ΝΔ και το ναζι-φασιστικό ΛΑΟΣ του Γ.Καρατζαφέρη και  χαϊδεύοντας τ’ αυτιά των ΜΑΤ που με δολοφονικές επιθέσεις ματοκυλούσαν τη νεολαία πανελλαδικά, τους μεγαλονοικοκυραίους και τους τραπεζίτες. Μάλιστα οι Παπαρήγα-Καρατζαφέρης έφτασαν ως το σημείο, με τη στάση τους, να αναγορευτούν στην πράξη υπουργοί Δημόσιας Τάξης της Κυβέρνησης Καραμανλή, κατασυκοφαντώντας ταυτόχρονα με τον πιο χυδαίο και αισχρό τρόπο την εξέγερση της νεολαίας ως έργο «κουκουλοφόρων» και ξένων μυστικών υπηρεσιών (Παπαρήγα: «σχέδιο εγχώριων και ξένων κέντρων οι ταραχές», «Real news», 21/12/2008, σελ.1). Επιπλέον η Παπαρήγα δεν παρέλειψε να ξορκίσει, την επαναστατική βία, ορκιζόμενη πίστη στον αντεπαναστατικό αστικό σοσιαλδημοκρατικό «ειρηνικό δρόμο» (Παπαρήγα: «η πραγματική λαϊκή εξέγερση δεν πρόκειτε να σπάσει ούτε ένα τζάμι», «Ρ» 23/12/2008, σελ.6) για να φτάσει η φασιστοφυλλάδα «ΑΥΡΙΑΝΗ» να καλεί πρωτοσέλιδα με πηχυαίο τίτλο «Το ΚΚΕ να αναλάβει την αποκατάσταση της τάξης και την προστασία του δημοκρατικού πολιτεύματος» («Αυριανή», 19/12/2008, σελ.1).

Το Δεκέμβρη του 2009 στο γιορτασμό του ενός χρόνου της εξέγερσης η ηγεσία του «Κ»ΚΕ όχι μόνο δεν πήρε μέρος μα αντίθετα σαμπόταρε με κάθε τρόπο, ανεπιτυχώς βέβαια, κάθε προσπάθεια γιορτασμού της, συμπαρατασόμενη εκ νέου και για δεύτερη φορά με την αστική τάξη, υπερασπίζοντας τα συμφέροντά της και επιβεβαιώνοντας έτσι απλά την αντιδραστική της στάση. Το μόνο που παρέλειψε ήταν να αναδημοσιεύσει το φασιστικής έμπνευσης και περιεχομένου κατάπτυστο «διήγημα» «το λάθος τηλεφώνημα ενός φονιά» («Κ.Ρ» 28/10/2008) ή κάτι παρόμοιο.

Γι’ αυτό το λόγο βρέθηκε σε εξαιρετικά δύσκολη  πολιτική θέση με την Παπαρήγα να κλαψουρίζει  δηλώνοντας, ψευδόμενη και απολογούμενη, πως τάχα «το ΚΚΕ καθόλου δεν απέχει από την επέτειο της δολοφονίας ενός παιδιού, και που δεν πρέπει να ξεχαστεί» (7/12/2009).

Το 2008 το «Κ»ΚΕ δεν «κατηγορήθηκε ως «συστημική» (καθεστωτική) δύναμη, επειδή υποστήριξε το μαζικό, οργανωμένο και περιφρουρημένο ταξικό αγώνα» («Κ.Ρ» 20/12/2009, σελ.9), όπως ισχυρίζεται ο «Ριζοσπάστης», ούτε επειδή το «Κ»ΚΕ «αντιμετώπισε το αυθόρμητο σαν απειλή για το συνειδητό» («Πριν», 6/12/2009, σελ. 15) ούτε επειδή δεν το «έλεγχε» («Πριν», 6/12/2009, σελ. 17), όπως ισχυρίζονται οι χρουστσοφικοί τροτσκίζοντες του ΝΑΡ (εξωραΐζοντας την αντεπαναστατική σοσιαλδημοκρατική ηγεσία) αλλά αντίθετα επειδή πέρασε ανοιχτά στο στρατόπεδο της αστικής τάξης υποστηρίζοντας τα ταξικά της συμφέροντα, με τη συμπαράταξη του με την κυβέρνηση Καραμανλή και το ναζι-φασιστικό ΛΑΟΣ ή αλλιώς επειδή χάιδεψε τ’ αυτιά των ΜΑΤ, των μεγαλο-νοικοκυραίων και τραπεζιτών.

Σε στιγμές  όξυνσης της ταξικής πάλης  είναι εντελώς φυσιολογικό και  αναμενόμενο, η σοσιαλδημοκρατική  ηγεσία του «Κ»ΚΕ όχι μόνο να περνάει  ανοιχτά στο στρατόπεδο της αστικής  τάξης αλλά και να συκοφαντεί το κίνημα, όπως έπραξε με την εξέγερση του Πολυτεχνείου κατηγορώντας-συκοφαντώντας τους αντιφασίστες και κομμουνιστές φοιτητές σαν πράκτορες της ΚΥΠ και της ΣΙΑ, όπως έπραξε με τις καταλήψεις των φοιτητών το 2006 και προπαντός τελευταία με τη μεγαλειώδη αυθόρμητη μαθητική εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008 που συντάραξε όχι μόνο τη χώρα μας αλλά και τις χώρες ολόκληρου του πλανήτη.

Διαβάστε Περισσότερα »