Απευθυνόμαστε εκ νέου σε όλους τους μαρξιστές- λενινιστές- είτε ανήκοντες σε οργανώσεις και ομάδες, είτε ανένταχτους- στις εμπροσθοφυλακές του αγώνα του προλεταριάτου, στους νέους επαναστάτες που θέλουν να παλέψουν για ένα κόσμο διαφορετικό: το σοσιαλισμό.
Το να είναι κανείς κομμουνιστής, να θέλει να παλεύει ενάντια στον ιμπεριαλισμό, για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση, και να μην ασχολείται με την ενότητα των κομμουνιστών, να μην προχωρά το ζήτημα για την ανασύσταση του κομμουνιστικού κόμματος είναι μια εξ ορισμού αντίφαση. Όπως είναι έγκλημα και το να καθίσταται η ενότητα μια λέξη κούφια, χωρίς περιεχόμενο και αποτελέσματα.
Η ενότητα είναι μια αναγκαιότητα, ένα ζήτημα ζωτικό για να δοθεί παλμός και να καθοδηγηθεί ο αγώνας του προλεταριάτου. Το να εργάζεται κανείς για την επίτευξη της πιο ευρείας ενότητας, για την ενοποίηση των κομμουνιστικών και επαναστατικών δυνάμεων στη βάση των αρχών του μαρξισμού- λενινισμού, πέρα από το ότι είναι καθήκον είναι και μια απαίτηση απαράγραπτη.
Είναι ακόμα πιο πολύ τη στιγμή κατά την οποία οι πιο καταστροφικές συνέπειες του οπορτουνισμού εκδηλώνονται στην πολιτική των ρεβιζιονιστικών και σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων που συμμετέχουν σε υπουργεία στην αστική κυβέρνηση, εγκρίνουν τις πολεμικές πιστώσεις και επιζητούν τη διατήρηση της κοινωνικής ειρήνης για να ευνοήσουν την υλοποίηση των φιλελεύθερων προγραμμάτων.
Το προλεταριάτο έχει ανάγκη όσο ποτέ άλλοτε την ενότητα των ειλικρινών κομμουνιστών, έχει ανάγκη από ένα κόμμα ανεξάρτητο από την αστική τάξη, όχι από την ενότητα μεταξύ των κομμουνιστών και των εχθρών του σοσιαλισμού
Είναι η ίδια η πολύμορφη και μόνιμη επίθεση του ιμπεριαλισμού και όλων των αντιδραστικών δυνάμεων που μας υποχρεώνει είτε στην ενότητα είτε στην προδοσία.
Χρειάζεται να αναλάβουμε γενναία και πλήρως τις ευθύνες που μας αναλογούν, για να αποφύγουμε η εργατική τάξη, που συνεχίζει να ρίχνεται γενναία στη μάχη, να παραμείνει χωρίς μια σοβαρή καθοδήγηση.
Η ιστορία που κουβαλάμε είναι γεμάτη από αντιθέσεις, πολεμικές και διασπάσεις. Σε πολλές περιπτώσεις αυτές ήταν ο καρπός της ηγεμονίας του ρεβιζιονισμού στο κομμουνιστικό κίνημα. Με τη σειρά της, η διάσπαση στο κίνημά μας προκαλεί αστάθεια, αδυναμία, συμβάλλει στην απονεύρωση πολλών συντρόφων, στην πρόκληση σύγχυσης.
Ευρισκόμενοι σε αυτή την κατάσταση, στην οποία καμία οργάνωση δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι διαδραματίζει το ρόλο της πρωτοπορίας του προλεταριάτου, είναι δυνατό να συνεχίζεται η επικράτηση του πνεύματος της ομαδούλας, η αυτοεπιβεβαίωση, ο μικροαστικός ατομισμός;
Είναι αποδεκτό το γεγονός ότι υπάρχουν δεκάδες «αλήθειες» που λένε ότι είναι κομμουνιστικές αλλά δεν κάνουν τίποτε άλλο από τη διαιώνιση της ανεπάρκειάς τους;
Ένας εργάτης, ένας νέος που γίνεται κομμουνιστής, στη βάση ποιου κριτηρίου επιλέγει πού να οργανωθεί;
Αν η ιδεολογία η προλεταριακή είναι μια γιατί δίνεται έμφαση στις διαφορές και δε γίνεται τίποτα ώστε αυτές να ξεπεραστούν;
Ενώπιον αυτής της κατάστασης όποιος θέλει να συνεχίσει να καλλιεργεί το δικό του «περιβόλι» πρέπει να ξέρει πως το κάνει εις βάρος ολόκληρου του εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος και για αυτό του αξίζει η πιο ανελέητη και ανεξάντλητη κριτική.
Οι πραγματικοί κομμουνιστές έχουν τα μάτια ανοιχτά, ξέρουν να παρατηρούν και να αξιολογούν. Το να περιορίζεται κανείς στο ρόλο του θεατή χωρίς να αγωνίζεται ενάντια στην πολυδιάσπαση, χωρίς να διαχωρίζει τη θέση του από τις βλαβερές αυτές συνήθειες, χωρίς να λαμβάνει μέρος και να τοποθετείται επ’ αυτού, δε βοηθά στην ανάπτυξη μιας κομμουνιστικής πολιτικής συνεκτικής και ανεξάρτητης, αντίθετα καθυστερεί τον ερχομό μιας γνήσιας και χρήσιμης εργασίας υπέρ της εργατικής τάξης και των καταπιεζόμενων μαζών. Στην πραγματικότητα, η διατήρηση μιας στάσης αναμονής ή μιας απλής υπεράσπισης της κληρονομιάς σημαίνει αποστράτευση, αποχώρηση και υποχώρηση.
Για αυτό η συντακτική ομάδα της Teoria & Prassi επαναλαμβάνει το κάλεσμα προς τους πραγματικούς κομμουνιστές προκειμένου να ενωθούν σε ένα πλάνο που θέλει να συμμετάσχουν όλοι όσοι νιώθουν την αναγκαιότητα για να τεθούν οι βάσεις για το κομμουνιστικό κόμμα του 21ου αιώνα
Δεν έχουμε ελιγμούς διπλωματικούς να προτείνουμε, ούτε φόβο για τις αποκλίσεις στις απόψεις που αναπόφευκτα θα εκδηλωθούν μεταξύ συντρόφων που βρίσκονται σε διαφορετικές καταστάσεις και με διαφορετικές εμπειρίες.
Αυτό που είναι βέβαιο είναι πως η παλιά και ανόητη πρακτική της αμοιβαίας αδιαφορίας, των τακτικισμών, των συνεχών αναβολών, τόσο αγαπητών στους οπορτουνιστές, πρέπει οριστικά να αποτελέσει παρελθόν.
Πρέπει ολοκληρωτικά και οριστικά να επέλθει ρήξη με την αυτοεπιβεβαίωση, το σεχταρισμό, την εσωστρέφεια, για να προχωρήσουμε τη διαδικασία ενότητας των κομμουνιστών στη βάση των αρχών του μαρξισμού-λενινισμού.
Αυτή τη διαδικασία, της οποίας τα συγκεκριμένα στάδια και οι οργανωτικές μορφές πρέπει να αποτελέσουν αντικείμενο συζήτησης, είναι απαραίτητο να την ξεκινήσουμε χωρίς καθυστέρηση, συγκροτώντας τη στη βάση της ειλικρίνειας, της σοβαρότητας και του αμοιβαίου σεβασμού. Χάρη σε αυτή θα μπορέσουμε να ενδυναμωθούμε όλοι και να εκφράσουμε μια πολιτική κατεύθυνση που θα είναι στο ύψος των περιστάσεων.
Πεπεισμένοι πως έχουμε κοινό σημείο αναφοράς, το Σοσιαλισμό και τον Κομμουνισμό, σας καλούμε εκ νέου για την πραγματοποίηση συναντήσεων μαρξιστών- λενινιστών, για τη δημιουργία ενός πλαισίου συζήτησης μόνιμης και οργανωμένης για να ξεφορτωθούμε ιδεολογικές επιρροές ξένες προς το μαρξισμό- λενινισμό, για να ξεκινήσουμε μια κοινή δράση στη δουλειά στις μάζες και να προωθήσουμε τη διαδικασία ανασύστασης ενός πραγματικού κομμουνιστικού κόμματος: του κόμματος που έχει ανάγκη το προλεταριάτο για τη χειραφέτησή του.
Ομάδα ιταλών κομμουνιστών που εκδίδει το περιοδικό «Θεωρία και Πράξη»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου