«Θέλουμε ν’ αλλάξουμε τον κόσμο. Θέλουμε να βάλουμε τέλος στον παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό πόλεμο στον οποίο εμπλέκονται εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι [...] και στον οποίο δεν είναι δυνατόν να τελειώσουμε με μια πραγματική δημοκρατική ειρήνη, χωρίς την μεγαλύτερη επανάσταση που γνώρισε ποτέ η ιστορία της ανθρωπότητας». (Β.Ι Λένιν, Απρίλης 1917)
Η Μεγάλη Οχτωβριανή Επανάσταση ενέπνευσε ενθουσιασμό και ελπίδα στους εργάτες όλου του κόσμου και μεγάλο μίσος στην αστική τάξη, εναντίον του κόμματος του μπολσεβίκων και των μεγάλων ηγετών του. Ήταν μια επανάσταση που όμοιά της δεν γνώρισε η ιστορία της ανθρωπότητας, μια επανάσταση που «συγκλόνισε τον κόσμο».
Η επανάσταση στη Ρωσία δεν έκανε πραγματικότητα μόνο την δημιουργία ενός διαφορετικού κράτους αλλά και ενός πραγματικού πολιτισμού, ενός υψηλότερου επιπέδου ζωής (κοινωνικοποίηση και κολεκτιβισμός) και εθνικής οργάνωσης βασισμένης στην ισότητα και την ελευθερία των λαών και την άνθηση του πολιτισμού και της επιστήμης που κατέπληξαν τον κόσμο.
Η Σοβιετική Ένωση αποτέλεσε για αρκετές δεκαετίες αποφασιστικό παράγοντα στην ιστορία της ανθρωπότητας· κατόρθωσε να σφυρηλατήσει μια σιδερένια λαϊκή ενότητα η οποία επέτρεψε να ξεπεραστούν με επιτυχία οι σκληρές δοκιμασίες που αναγκάστηκε να αντιμετωπίσει: ο εμφύλιος πόλεμος, η ιμπεριαλιστική επέμβαση, η κολεκτιβοποίηση και η εκβιομηχάνιση, η εισβολή των γερμανικών στρατευμάτων που ενθαρρύνθηκε από τις λεγόμενες δυτικές δημοκρατίες, η αποτελεσματική ανοικοδόμηση της χώρας μετά τον πόλεμο και ούτω καθ’ εξής.Προερχόμενο από την τεράστια εμπειρία και τα πολυάριθμα μαθήματα που μας προσφέρει η Οχτωβριανή Επανάσταση, από το έργο του πρώτου σοσιαλιστικού κράτους στην ιστορία, το πασίγνωστο σύνθημα που διατυπώθηκε στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο: «Προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε» υλοποιείται στον προλεταριακό διεθνισμό. Ενεργός διεθνισμός και όχι οι συνήθεις φλυαρίες των σοσιαλδημοκρατών και άλλων. Η σοβιετική εξουσία εγκαθιδρύθηκε με ξεκάθαρη μορφή, δημιουργήθηκε από την τσαρική αυτοκρατορία ένωση δημοκρατιών διαμέσου της εθελοντικής προσχώρησης λαών και διαφόρων εθνοτήτων.
Η ίδια η Σοβιετική Ένωση επωφελήθηκε από ίδιο διεθνισμό στον αγώνα της εναντίον της ιμπεριαλιστικής συμμαχίας η οποία σε συνδυασμό με τους υποστηρικτές του Κερένσκι ήθελε να καταπνίξει την επανάσταση από τους πρώτους κιόλας μήνες αρχίζοντας ένα σκληρό εμφύλιο πόλεμο. Οι ναύτες του γαλλικού στόλου στην Μαύρη Θάλασσα με επικεφαλής τον κομμουνιστή Μαρτύ αρνήθηκαν να πάρουν μέρος στην επίθεση κατά τις Σοβιετικής Ρωσίας. Είναι μια εκδήλωση διεθνισμού που μαζί με το επίθετο προλεταριακός πρέπει να διέπει τις σχέσεις μεταξύ αδελφών σε ισότιμη βάση λαμβάνοντας υπ’ όψιν την άνιση πολιτική και οργανωτική ανάπτυξη.
Ο Διεθνισμός δεν εξαντλείται σε παροδικές εκδηλώσεις, λιγότερο ή περισσότερο σημαντικές, όπως ήταν, για παράδειγμα, οι Διεθνείς Ταξιαρχίες στην μάχη εναντίον στο ναζισμό και φασισμό στην Ισπανία, αλλά πρέπει να παίρνει οργανωμένες μορφές. Έτσι τον κατανόησαν οι Μαρξ, Ένγκελς, Λένιν, Στάλιν και όλοι οι μεγάλοι επαναστάτες. Μετά την Οχτωβριανή Επανάσταση, ο Λένιν και οι μπολσεβίκοι ίδρυσαν την Γ’ Διεθνή χάρη στην οποία, εκτός άλλων περιστάσεων, ιδρύθηκαν μπολσεβίκικα κόμματα, μαρξιστικά-λενινιστικά όπως τώρα ονομάζονται, σε όλες τις χώρες. Σήμερα τούτος ο Διεθνισμός αποτελεί ένα από τα τιθέμενα πλην ανεκπλήρωτα καθήκοντα. Η Διεθνής Διάσκεψη μαρξιστικών-λενινιστικών κομμάτων και οργανώσεων αποτελεί έκφραση αυτής της αναγκαιότητας αλλά απέχει πολύ από το να είναι νέα Διεθνής. Ο προλεταριακός διεθνισμός που υπεράσπισαν με θάρρος ο Λένιν, ο Στάλιν, ο Δημητρώφ και άλλοι, είναι η διεθνής αλληλεγγύη των εργατών σ’ όλο τον κόσμο έτσι όπως την επέδειξαν οι μπολσεβίκοι και πρέπει να περιλαμβάνεται στις αρχές των πραγματικών μαρξιστικών-λενινιστικών κομμάτων.
Κατ’ αυτόν τον τρόπο, ακολουθώντας τα βήματα των μεγάλων ηγετών της οικοδόμησης του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ, βεβαιώνουμε ότι η επαναστατική βία είναι αναγκαία για την συντριβή της αστικής τάξης και των άλλων δυνάμεων που δρουν εναντίον της εργατικής τάξης και των λαών. Η ανώτατη έκφραση της επαναστατικής βίας, η δικτατορία του προλεταριάτου, «η οργάνωση του προχωρημένου τμήματος των καταπιεσμένων προκειμένου να απαλλαγούν από τους καταπιεστές», είναι η αρχή που έχει συκοφαντηθεί περισσότερο από τους σοσιαλδημοκράτες, τους ρεβιζιονιστές και τους υπόλοιπους οπορτουνιστές. Ο Χρουστσόφ στο κακόφημο 20ο συνέδριο, εξαπέλυσε ολόκληρη σειρά επιθέσεων ενάντια στο Στάλιν, στην επαναστατική βία και στη διδακτορία του προλεταριάτου. Ο Στάλιν, ο μεγάλος συνεχιστής του Λένιν, έδωσε μεγάλη μάχη για να πραγματοποιηθεί αυτή η ιδέα η οποία θα βρίσκεται ακόμα για πολύ στη σκέψη των κομμουνιστών. Υπερασπιζόμαστε το έργο του Στάλιν και μαζί με το Λένιν λέμε:«Μαρξιστής είναι μόνο εκείνος που επεκτείνει την αναγνώριση τις πάλης των τάξεων στην αναγνώριση της προλεταριακής δικτατορίας. Σε αυτό βασίζεται η βαθύτερη διαφορά μεταξύ του μαρξιστή και του μικρού (ή μεγάλου) αστού».
Στην πορεία των μεγάλων επιτευγμάτων της Σοβιετικής Ένωσης, εξ’ αιτίας προβλημάτων και αλλαγών εμφανίστηκε η μεγάλη προδοσία του Χρουστσόφ και των συνεχιστών του που κατέστρεψε τα θεμέλια του σοσιαλιστικού κράτους στη ΕΣΣΔ, αναπτέρωσε τον ενθουσιασμό της αστικής τάξης και όλων των αντιδραστικών του κόσμου στους οποίους θα πρέπει να συμπεριλάβουμε τους σύγχρονους ρεβιζιονιστές που, αν και σε διάφορες μορφές και εκφάνσεις, αποτελούν τμήμα της ενιαίας αντι-μαρξιστικής-λενινιστικής παράταξης. Η αντίδραση προέβλεψε το τέλος των κομμουνιστικών ιδεών και τον αποφασιστικό ρόλο του προλεταριάτου απ’ όπου προκύπτει η έλλειψη αναγκαιότητας κομμουνιστικών κομμάτων.
Τα κόμματα και οι οργανώσεις που συμμετέχουν στην ICMPLO, έχουν την πεποίθηση ότι το κομμουνιστικό κόμμα αποτελεί την αναπόσπαστη κινητήρια δύναμη, η οποία ανοίγει τα μάτια στο προλεταριάτο, το οργανώνει και το καθοδηγεί, τη βασική δύναμη ένωσής του με τους αγρότες στην επαναστατική πάλη. Η ανάπτυξη του ιμπεριαλισμού, η αλματώδης πρόοδος της τεχνολογίας δεν εκμηδένισαν, και ούτε θα μπορούσαν να το εκμηδενίσουν, την πάλη των τάξεων. Όλα τα ηρωικά επιτεύγματα του Οχτώβρη που πραγματοποιήθηκαν κάτω από την καθοδήγηση του Λένιν και του Στάλιν εξακολουθούν να είναι επίκαιρα· η πάλη των τάξεων παραμένει η κινητήριος δύναμη της ιστορίας και το κομμουνιστικό κόμμα εξακολουθεί να φέρει την ευθύνη όσον αφορά αυτό που εννοεί ο Μαρξ:
«Η ανθρωπότητα δεν μπορεί να είναι περισσότερο ελεύθερη παρά όταν ενεργεί από μόνη της, και όχι με βάση το καπρίτσιο κάποιου προστάτη ή την θέληση ενός επιφανούς δικτάτορα».
Η άποψη για τον αδύνατο κρίκο, δηλαδή, εκεί όπου οι βασικές αντιθέσεις έχουν οξυνθεί στον μέγιστο βαθμό, ιδιαίτερα εκεί όπου συγκρούεται το προλεταριάτο με την αστική τάξη, είναι επίσης επίκαιρη και πρέπει να θεμελιώνεται από τακτικής απόψεως στην διεθνή πάλη των κομμουνιστών. Για να σπάσει όμως η ιμπεριαλιστική αλυσίδα σε έναν ή περισσότερους αδύνατους κρίκους, ανοίγοντας τον δρόμο στην καταστροφή του καπιταλισμού και την είσοδο στον σοσιαλισμό, είναι η αναγκαία η καθοδήγηση του αγώνα από ένα πραγματικό κομμουνιστικό κόμμα, όπως έδειξε η Οχτωβριανή Επανάσταση. Η Ρωσία ήταν ο αδύνατος κρίκος του καπιταλιστικού συστήματος αλλά όχι ο μόνος. Ήταν το κομμουνιστικό κόμμα, επικεφαλής των εργατών, των αγροτών και των στρατιωτών εκείνο που κυρίευσε τα Χειμερινά Ανάκτορα και απόσπασε όλη την εξουσία για τα σοβιέτ. Τούτο είναι ένα ακόμα από τα σπουδαία διδάγματα εκείνων των ηρωικών κατορθωμάτων που θα μείνουν για πάντα στη μνήμη, θα μας καθοδηγούν και θα μας εμπνέουν.Θα μπορούσε να ειπωθεί ότι, χωρίς ένα μαρξιστικό-λενινιστικό κόμμα, χαλυβδωμένο στον αγώνα, οπλισμένο με μια στέρεα ιδεολογία, με συμπαγής οργάνωση, τόλμη και έμπειρους καθοδηγητές οι οποίοι είναι ικανοί να προβλέψουν και να αποφύγουν ορισμένα ενδεχόμενα, χωρίς ένα τέτοιο κόμμα η εργατική τάξη δεν θα μπορέσει να πετύχει παρά κάποια στιγμιαία αποτελέσματα, κάποιες ανολοκλήρωτες νίκες αλλά ποτέ δεν μπορεί να πραγματοποιήσει την επανάσταση με την πιο βαθειά έννοια του όρου γιατί «μόνο ένα κόμμα καθοδηγούμενο από πρωτοπόρα θεωρία μπορεί να εκπληρώσει την αποστολή της πρωτοπόρας τάξης».
Σημειώνοντας την 90η επέτειο της Μεγάλης Οχτωβριανής Επανάστασης με επικεφαλής τους Λένιν, Στάλιν και τους άλλους μεγάλους ηγέτες των μπολσεβίκων, η Διεθνής Συνδιάσκεψη
Μαρξιστικών-Κομμουνιστικών Κομμάτων και Οργανώσεων υπογραμμίζει την επικαιρότητα και την ισχύ του μαρξισμού-λενινισμού για την εργατική τάξη και τους λαούς του κόσμου σε αντίθεση με μια πλειάδα ψευτομαρξιστικών ιδεών, όπως για παράδειγμα, ο αναρχισμός, η σοσιαλδημοκρατία, ο ευρωκομουνισμός, ο τροτσκισμός, και άλλων οι που επιχειρείται σήμερα να διεισδύσουν στην εργατικής τάξης και τα προοδευτικά τμήματα του λαού. Πολλές από αυτές τις θεωρίες, με την ενθάρρυνση της αστικής τάξης και της στρατιάς των διανοουμένων της, δεν είναι τίποτα περίστερο από ανακύκλωση παλαιών ιδεών που σε τελική ανάλυση παίζουν το παιχνίδι της αντίδρασης. Πρόκειται για όλους αυτούς τους νέους φιλοσόφους που δεν ανακαλύπτουν τίποτα καινούργιο, τους θεωρητικούς που θεωρητικολογούν αγνοώντας την ισχύ της πράξης. Οι αναλύσεις τους δεν έχουν στόχο την εξαγωγή νέων συμπερασμάτων αλλά την εξήγηση παλαιών. Είναι αυτοί που διαβεβαιώνουν ότι ο μαρξισμός είναι ξεπερασμένος, ότι ο λενινισμός αντιτίθεται στον μαρξισμό και Οίτων καθ’ εξής και παρουσιάζουν θεωρίες που «υπερβαίνουν το κεφάλαιο». Για μας ο μαρξισμός και οι σπουδαιότατες και μεγαλοφυέστατες συνεισφορές του Λένιν σε αυτόν (μαρξισμός-λενινισμός) όχι μόνο είναι επίκαιρος αλλά από την ορθή εφαρμογή του εξαρτάται η πρόοδος των προλεταριακών, επαναστατικών δυνάμεων, η ζύμωσή τους με τις λαϊκές μάζες και η προώθηση της πάλης με στόχο την συντριβή και ξερίζωμα του καπιταλισμού έτσι ώστε να ανοίξει ο δρόμος για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού. Έχουμε υπ’ όψιν την εξής κλασσική διατύπωση:«Ο μαρξισμός –λενινισμός είναι η επιστήμη που αφορά τους νόμους της φύσης και της κοινωνίας με εφαρμογή στην επανάσταση των μαζών.[...] Είναι η ιδεολογία της εργατικής τάξης και του κομμουνιστικού της κόμματος.»
Είναι μια ζωντανή επιστήμη που βρίσκεται σε διαρκή κίνηση· δεν είναι και θα μπορούσε να είναι για τους κομμουνιστές ένα δόγμα, μια κατήχηση αλλά ένας οδηγός δράσης και διαλεκτικής ανάλυσης. Όπως τόνισε ο Λένιν: «Χωρίς επαναστατική θεωρία δεν είναι δυνατόν να υπάρξει επαναστατικό κίνημα». Και τέλος θυμίζουμε τα λόγια του:
«Στο ρωσικό προλεταριάτο ανήκει η μεγάλη τιμή να πραγματοποιήσει την αρχή, αλλά δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι το κίνημα και επανάστασή του δεν είναι παρά ένα μέρος του παγκόσμιου προλεταριακού κινήματος»
Ζήτω η Μεγάλη Οχτωβριανή Επανάσταση!
Ζήτω ο Μαρξισμός-Λενινισμός!
Ζήτω ο προλεταριακός διεθνισμός!
Διεθνής Σύσκεψη Μαρξιστικών-Λενινιστικών Κομμάτων και Οργανώσεων (ICMLPO)
Οχτώβρης 2007
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου