Οι χρουστσοφικές κοκορομαχίες των σοσιαλδημοκρατών ηγετών των «Κ»ΚΕ-ΣΥΝ στον τάφο του Νίκου Μπελογιάννη ή ο μεταθανάτιος διασυρμός του ήρωα επαναστάτη

Οι χρουστσοφικές κοκορομαχίες των σοσιαλδημοκρατών ηγετών των «Κ»ΚΕ-ΣΥΝ στον τάφο του Νίκου Μπελογιάννη ή ο μεταθανάτιος διασυρμός του ήρωα επαναστάτη

«δυό γαϊδάροι μάλωναν σε ξένον αχυρώνα»

Ν. Μπελογιάννης: χρουστσοφικός ρεβιζιονιστής ή επαναστάτης λενινιστής-σταλινιστής;

Αφορμή για τις γελοίες αντιπαραθέσεις μεταξύ των ρεβιζιονιστών ηγετών «Κ»ΚΕ-ΣΥΝ αποτέλεσε εκδήλωση (αμφιθέατρο ΓΣΕΕ) της νεολαίας του ΣΥΝ στα τέλη Μάρτη για τα 55 χρόνια από την εκτέλεση-δολοφονία του Νίκου Μπελογιάννη.

Οι άθλιες κοκορομαχίες των ηγετών των «Κ»ΚΕ-ΣΥΝ στον τάφο του Μπελογιάννη που διασύρουν με το πιο αισχρό τρόπο – συνήθης πρακτική των προδοτών χρουστσοφικών ρεβιζιονιστών και όλων των αποστατών – τον ήρωα της εργατικής τάξης και του λαού μας επαναστάτη κομμουνιστή σταλινιστή-ζαχαριαδικό Νίκο Μπελογιάννη.

Η σοσιαλδημοκρατική ηγεσία του χρουστσοφικού «Κ»ΚΕ (΄56) έβγαλε στο μεϊντάνι έναν απ’ τους πιο «ταλαντούχους» γκεμπελίσκους που διαθέτει, τον αστό δημοσιογραφίσκο, Ν.Μπογιόπουλο, ένα απ’ τα πιο φανατικά καλογεράκια του χουντο-Χριστόδουλου («η χώρα δεν αντέχει ανάλογο «διχασμό» με εκείνο που προκάλεσε η απόφαση της κυβέρνησης Σημίτη για τις ταυτότητες» («Ρ» 7/9/2006, σελ. 31), απ’ τα πιο φιλο-γεροΚαραμανλικά τσιράκια (το Λαμπράκη τον δολοφόνησε το «παρακράτος» («Ρ» 26/5/2006, σελ. 39) και όχι η τότε φασιστική κυβέρνηση της ΕΡΕ του Κ.Καραμανλή), που επιπλέον διακηρύσσει ότι τους αντάρτες του ΔΣΕ τους συνδέει κοινό αίμα με τη μοναρχοφασιστική Δεξιά («Ρ», 11/7/2006, σελ. 27: «με σας τους κομμουνιστές μας συνδέει το αίμα που χύθηκε άδικα εκατέρωθεν τη θλιβερή εκείνη εποχή») να σχολιάσει την εκδήλωση της νεολαίας του ΣΥΝ για το Μπελογιάννη, σχόλιο που αναδημοσιεύτηκε και σε επόμενο φύλλο του «Ριζοσπάστη» (21/4/2007, σελ. 27).

Στο σχόλιο του Μπογιόπουλου – μνημείο επαρχιώτικης κουτοπονηριάς – απάντησε κάποιος ομοϊδεάτης του χρουστσοφικός ρεβιζιονιστής, ο Κ. Ζαγάρας, στην «Αυγή» με τίτλο «Ο «συνασπισμένος» Νίκος Μπελογιάννης» («Αυγή» 18/4/2007, σελ. 1-2), ενώ στις 19 Απρίλη κάποιος Λ.Κ. του «Ριζοσπάστη» (19/4/2007, σελ. 19) αναφέρεται στο ίδιο θέμα.

Ο μεν δημοσιογραφίσκος του «Ριζοσπάστη» Ν.Μπογιόπουλος με το γνωστό γκεμπελίστικο a la Νικήτα Χρουστσόφ θράσος, αφού σηκώνει απειλητικά το δάχτυλό του στους ομοϊδεάτες του χρουστσοφικούς του ΣΥΝ: «ας προσέξουν καλά …» κλπ., κλπ., προκαλώντας τρανταχτά γέλοια με τις καραγκιοζοειδείς πόζες του, αραδιάζει στο σχόλιό του σωρό «ευφυών» πολιτικών αντιδραστικών χρουστσοφικών ανοησιών για να σημειώσει ότι τάχα ο Νίκος Μπελογιάννης «εκείνο που ανανέωσε – ποτίζοντας το με το ίδιο του το αίμα – είναι το δέντρο της αξιοπρέπειας και της συνέπειας. Της συνέπειας σε αρχές, σε αξίες, σε ιδανικά» («Ρ» 21/4/2007, σελ. 27) και ότι τάχα ο Μπελογιάννης όταν μιλούσε για το ΚΚΕ, εννοούσε το σημερινό αστικό σοσιαλδημοκρατικού τύπου «Κ»ΚΕ ή αλλιώς κατά Μπογιόπουλο: «ο Μελογιάννης είχε φροντίσει, εκτός από τους στρατοδίκες του, να «ξεμπερδέψει» και με εκείνους που κάποια στιγμή θα προσπαθούσαν να τον σκυλέψουν για να χτυπήσουν το Κόμμα του».

Από την πλευρά του ο «συνασπισμένος» Κ.Ζαγάρας, χωρίς να τον χαρακτηρίζει το θράσος του ομοϊδεάτη του χρουστσοφικού Ν.Μπογιόπουλου, κινείται κι αυτός αυστηρά στις αντεπαναστατικές σοσιαλδημοκρατικές χρουστσοφικές απόψεις του 20^ου συνεδρίου γράφοντας για το Νίκο Μπελογιάννη: «όσον αφορά τώρα τον Νίκο Μπελογιάννη, δεν ξέρουμε και ούτε θα μάθουμε ποτέ πως θα αντιδρούσε στο 20^ο συνέδριο του ΚΚΣΕ, τα γεγονότα της Τασκένδης, τη διάσπαση του ΄68 ή την άνοιξη της Πράγας κλπ., θα ήταν εξάλλου ανοησία και ανακρίβεια να μιλάμε με υποθέσεις» («Αυγή» 18/4/2007, σελ.2). Παρόλο όμως που οι υποθέσεις αυτές είναι πράγματι ανοησίες δεν δίστασε να τις αραδιάσει.

Τέλος ο (η) Λ.Κ. στο σχόλιό του με τίτλο «ανοσιούργημα οπορτουνιστών» («Ρ» 19/4/2007, σελ.19), αφού πρώτα ταυτίζει το επαναστατικό ΚΚΕ 1918-55 με το σημερινό σοσιαλδημοκρατικό «Κ»ΚΕ (΄56) μιλά για «ριψάσπιδες του κομμουνιστικού κινήματος που λιποτάχτησαν απ’ αυτό», για «δηλώσεις νομιμοφροσύνης», για «συμβιβασμό με τον ταξικό αντίπαλο», κλπ.κλπ. για να καταλήξει: «έφτασαν… να αναρωτιούνται «πως θα αντιδρούσε ο Μπελογιάννης στο 20^ο συνέδριο του ΚΚΣΕ» («Ρ» 19/4/2007, σελ.19), δημιουργώντας την παραπλανητική εντύπωση, έστω έμμεσα, πως το σημερινό «Κ»ΚΕ(΄56) δεν ακολουθεί τάχα τις αντεπαναστατικές σοσιαλδημοκρατικές απόψεις του 20^ο συνέδριου του ΚΚΣΕ, τη στιγμή που είναι πασίγνωστό ότι η ηγεσία του όχι μόνο τις ακολουθεί πιστά 50 ολόκληρα και πλέον χρόνια μα και αρνείται πεισματικά να τις κριτικάρει, κάτι που έχει ζητηθεί προταθεί από πολλά μέλη του μεταξύ των οποίων και από τον βετεράνο κομμουνιστή Νίκανδρο Κεπέση επανειλημμένα αλλά και εντελώς πρόσφατα με τη μπροσούρα του «Μαρξισμός-Λενινισμός και Προλεταριακός Διεθνισμός» (Μάης 2007, εκδ. «Μαυρίδη»)

Καταρχήν να σημειωθεί ότι οι κοκορομαχίες των σοσιαλδημοκρατών ηγετών των «Κ»ΚΕ-ΣΥΝ θυμίζουν τη λαϊκή παροιμία «δυό γαϊδάροι μάλωναν σε ξένον αχυρώνα» αφού και τα δυο κόμματα καθοδηγούνται απ’ τον αντεπαναστατικό χρουστσοφικό ρεβιζιονισμό, ενώ το κόμμα του οποίου ηγετικό στέλεχος ήταν ο Νικος Μπελογιάννης καθοδηγούνταν από τον επαναστατικό μαρξισμό δηλ. το λενινισμό-σταλινισμό και επομένως τα «Κ»ΚΕ-ΣΥΝ δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με το Νίκο Μπελογιάννη, όπως καταδεικνύεται και απ’ τις παρακάτω σύντομες παρατηρήσεις:

πρώτο, ο Νίκος Μπελογιάννης ήταν ηγετικό στέλεχος του επεναστατικού σταλινικού-ζαχαριαδικού ΚΚΕ 1918-55, που καθοδηγούνταν στην επαναστατική του δράση απ’ τον επαναστατικό μαρξισμό δηλ. το λενινισμό-σταλινισμό, ενώ τα «Κ»ΚΕ(΄56)-ΣΥΝ καθοδηγούνταν απ’ την αρχή (1956) και εξακολουθούν να καθοδηγούνται απ’ το αντεπαναστατικό αστικό ρεύμα του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού – και ακριβώς γι’ αυτό είναι αστικά κόμματα σοσιαλδημοκρατικού τύπου που προήλθαν μετά την επέμβαση των χρουστσοφικών σοβιετικών ηγετών στα εσωτερικά του επαναστατικού ΚΚΕ1918-55 και τη διάλυσή του και τη δημιουργία στη θέση του ενός εκτρώματος των χρουστσοφικών στη διαβόητη «6^η πλατιά Ολομέλεια, Μάρτης 1956».

Επομένως είναι φανερό πως τα σημερινά «Κ»ΚΕ-ΣΥΝ, που προήλθαν από τη διάσπαση του «Κ»ΚΕ (΄56), το 1968, σε «Κ»ΚΕ-«Κ»ΚΕεσ.δεν έχουν απολύτως καμία σχέση: ιδεολογικά-πολιτικά-οργανωτικά με το επαναστατικό-μαρξιστικό ΚΚΕ 1918-55 με επικεφαλής το Νίκο Ζαχαριάδη που δολοφονήθηκε τον Αύγουστο του 1973 απ’ την προδοτική σοσιαλδημοκρατική κλίκα των ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ-ΦΛΩΡΑΚΗ, μετά 17 χρόνια εξορίας στην παγωμένη Σιβηρία,

δεύτερο, κάθε προσπάθεια εμφάνισης του Νίκου Μπελογιάννη απ’ τους χρουστσοφικούς ηγέτες ως οπαδού των αντιμαρξιστικών σοσιαλδημοκρατικών απόψεων των «Κ»ΚΕ-ΣΥΝ, των απόψεων του αντεπαναστατικού 20^ου συνεδρίου του ΚΚΣΕ και της «6^ης Ολομέλειας» (Μάρτης 1956) δηλ. ως «χρουστσοφικού» ρεβιζιονιστή αποτελεί: α) χοντροειδή και προκλητικότατη παραχάραξη της ιστορίας του κομμουνιστικού κινήματος της χώρας, β) συνιστά πολιτική ανοησία και γελοιότητα πρώτης γραμμής, αφού ο Ν. Μπελογιάννης έζησε και έδρασε ως επαναστάτης μαρξιστής δηλ. λενινιστης-σταλινιστής και ζαχαριαδικός και δεν γνώρισε ποτέ το χρουστσοφικό ρεβιζιονισμό (επειδή επίσημα εμφανίστηκε το ΄56 όταν αυτός δε ζούσε πια), ρεβιζιονισμό που στα χρόνια του απέρριπτε στο πρόσωπο της παλιάς σοσιαλδημοκρατίας της εποχής του, γ) προσβολή και διασυρμό της μνήμης του εκ μέρους των προδοτών χρουστσοφικών ηγετών των δυο σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων, «Κ»ΚΕ-ΣΥΝ.

τρίτο, ο Ν.Μπελογιάννης θυσίασε τη ζωή του όχι για κάποια γενική και αφηρημένη «κομμουνιστική» γραμμή, αλλά: α) για την προλεταριακή επανάσταση και το σοσιαλισμό-κομμουνισμό των ΜΑΡΞ-ΕΝΓΚΕΛΣ-ΛΕΝΙΝ-ΣΤΑΛΙΝ, και β) για τη συγκεκριμένη επαναστατική πολιτική γραμμή του ΚΚΕ 1918-55 εκείνης της ιστορικής περιόδου. Σ’ αντίθεση με τους αντεπαναστατικούς και γελοίους ισχυρισμούς του δημοσιογραφίσκου Ν.Μπογιόπουλου, ο Ν.Μπελογιάννης δεν «ανανέωσε» μα ούτε πότισε με το αίμα του «το δέντρο της αξιοπρέπειας και της συνέπειας. Της συνέπειας σε αρχές, σε αξίες, σε ιδανικά» (δεν είναι τυχαίο ότι μιλάει γενικά και αφηρημένα δηλ. αντιμαρξιστικά σαν αστός σοσιαλδημοκράτης δημοσιογράφος) αλλά αντίθετα με το αίμα του πότισε πρωτ’ απ’ όλα, αποκλειστικά και μόνο, το «δένδρο» της προλεταριακής επανάστασης και του σοσιαλισμού-κομμουνισμού.

τέταρτο, όσα αναφέρει ο Ν.Μπογιόπουλος περί «αθλιότητας», «καπηλείας, συνθημάτων και εννοιών», «επιχείρηση αλλοίωσης του νοήματος της θυσίας και του σφετερισμού των συμβόλων – των συμβόλων και της θυσίας των άλλων», κλπ.κλπ., ταιριάζουν απολύτως και αφορούν πρώτα και κύρια και το αστικό σοσιαλδημοκρατικού τύπου χρουστσοφικού «Κ»ΚΕ, στο οποίο και ο ίδιος ανήκει.

πέμπτο, όσον αφορά τώρα τα περί «ριψάσπιδων» και «λιποταχτών του κομμουνισμού» και δηλώσεων νομιμοφροσύνης και συμβιβασμού του Λ.Κ., αυτά ισχύουν όχι μόνο για τους ηγέτες του ΣΥΝ αλλά και για εκείνους του «Κ»ΚΕ(΄56), αφού είναι πασίγνωστό ότι: α) λιποτάχτες, ριψάσπιδες και προδότες του κομμουνισμού είναι τόσο οι ηγεσίες του ΣΥΝ όσο και του «Κ»ΚΕ επειδή πρόδοσαν και εγκατέλειψαν οριστικά και αμετάκλητα το μαρξισμό-λενινισμό-σταλινισμό και ακολούθησαν το αντεπαναστατικό αστικά ρεύμα του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού, β) υπέγραψαν δηλώσεις νομιμοφροσύνης τόσο ως ενιαίος ΣΥΝ όσο και ξεχωριστά το «Κ»ΚΕ με τη γνωστή δήλωση Φλωράκη στον Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου (εκ μέρους του «Κ»ΚΕ), επαίσχυντη δήλωση υποταγής στο κεφάλαιο (Οκτώβρης 74), σύμφωνα με την οποία: «αί αρχαί του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδος αντιτίθενται προς πάσαν ενέργειαν αποσκοπούσαν εις την βία κατάληψιν της εξουσίας ή την ανατροπήν του Ελεύθερου Δημοκρατικού Πολιτεύματος» («Δήλωσις του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδος», Αθήναι τη 2 Οκτωβρίου 1974) γ) τα ΣΥΝ-«Κ»ΚΕ σχημάτισαν με τον ταξικό αντίπαλο της εργατικής τάξης (τα μεγαλοαστικά κόμματα ΝΔ-ΠΑΣΟΚ) και πρωτ’απ’ όλα με το μοναρχοφασιστικό κόμμα της ΝΔ, τις μεγαλοαστικές κυβερνήσεις Τζανετάκη-Ζολώτα το 1989, δ), και τα δυο κόμματα συνεργάστηκαν με το κόμμα της μοναρχοφασιστικής δεξιάς, τη ΝΔ, συμμετέχοντας στην κυβέρνηση Τζανετάκης – πρώτη και μοναδική ως τώρα περίπτωση κυβέρνηση συνεργασίας (χρουστσοφικών κομμάτων-Δεξιάς) στην ιστορία του διεθνούς χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού. ε) η ηγεσία του «Κ»ΚΕ συνεργάστηκε μόνιμα και σ’ όλα τα επίπεδα ακόμα και με την κυβέρνηση Καραμανλή του μοναρχοφασιστικού κόμματος της ΝΔ ως τις 16 Σεπτέμβρη, ημέρα της διεξαγωγής των πρόσφατων βουλευτικών εκλογών και κατά τα φαινόμενα θα συνεχίσει την αντιδραστική συνεργασία και στη νέα 4ετία, αν κρίνει κανείς από την ομιλία της Α. Παπαρήγα στη συζήτηση των προγραμματικών δηλώσεων της αντιδραστικής κυβέρνησης Καραμανλή όπου ως Καραμανλικό φερέφωνο κραυγάζει: «όχι το μέτωπο μόνο στη Νέα Δημοκρατία» («Ρ» 2/10/2007, σελ. 11).

έκτο, αξίζει ιδιαίτερα να προσεχθεί ότι οι δημοσιογραφίσκοι του «Ριζοσπάστη» στα σχόλιά τους (τρία συνολικά) δεν μιλούν καθόλου για «σοσιαλισμό», ενώ ο Κ.Ζαγάρας της «Αυγής» που μιλάει για «σοσιαλισμό», εννοεί προφανώς όχι το σοσιαλισμό των ΜΑΡΞ-ΕΝΓΚΕΛΣ-ΛΕΝΙΝ΄ΣΤΑΛΙΝ, της περιόδου των Λενιν-Στάλιν στην ΕΣΣΔ, αλλά το «σοσιαλισμό» των χρουστσοφικών ρεβιζιονιστών (Χρουστσόφ-Μπρέζνιεφ-Γκορμπατσόφ) ή αλλιώς το λεγόμενο «υπαρκτό σοσιαλισμό» δηλ. τον υπαρκτό παλινορθωμένο καπιταλισμό της περιόδου των Χρουστσόφ-Μπρέζνιεφ-Γκορμπατσόφ.

Ο Νίκος Μπελογιάννης, σε πλήρη αντίθεση με τους προδότες σοσιαλδημοκράτες ηγέτες των «Κ»ΚΕ-ΣΥΝ που προσπαθούν με την άθλια τους τυμβωρυχία να τον σκυλέψουν και να τον διασύρουν με το χειρότερο τρόπο, εμφανίζοντάς τον σαν χρουστσοφικό ρεβιζιονιστή αντεπαναστάτη, ήταν ένας επαναστάτης κομμουνιστής λενινιστής-σταλινιστής που υπεράσπισε το επαναστατικό σταλινικό ζαχαριαδικό ΚΚΕ 1918-55 και έδωσε και τη ζωή του για την επαναστατική του γραμμή: «εάν έκανα δήλωση αποκήρυξης θα αθωωνόμουνα κατά πάσα πιθανότητα μετά μεγάλων τιμών… αλλά η ζωή μου συνδέεται με την ιστορία του ΚΚΕ και τη δράση του… Δεκάδες φορές μπήκε μπροστά μου το δίλημμα: να ζω προδίδοντας τις πεποιθήσεις μου, την ιδεολογία μου, είτε να πεθάνω, παραμένοντας πιστός σ’ αυτές. Πάντοτε προτίμησα το δεύτερο δρόμο και σήμερα τον ξαναδιαλέγω» (απόσπασμα από την απολογία του Ν.Μπελογιάννη στην πρώτη δίκη, Νοέμβρης 1951).