Χ. ΦΛΩΡΑΚΗΣ – απ’ τον αντάρτη «καπετάν Γιώτη» στον καπιταλιστικό «παράδεισο» και στα σαλόνια της αντιδραστικής αστικής τάξης

«Οι παράγοντες του εργατικού κινήματος που ανήκουν στο οπορτουνιστικό ρεύμα είναι οι καλύτεροι υπερασπιστές της αστικής τάξης, παρά οι ίδιοι οι αστοί. Χωρίς την καθοδήγηση των εργατών απ’ αυτούς η αστική τάξη δε θα μπορούσε να σταθεί» ΛΕΝΙΝ.

Απ’ τις 22 Μάη του 2005 «στις 6 το απόγευμα» που «άφησε την τελευταία του πνοή, στο σπίτι του στο Χαλάνδρι, ο επίτιμος πρόεδρος του ΚΚΕ Χαρίλαος Φλωράκης, από καρδιακή ανακοπή» («Ρ» 24.5.2005, σελ. 3) πέρασαν αρκετοί μήνες. Τώρα που κόπασε ο θόρυβος είναι καιρός πια και αναγκαίο να υπάρξει, πέρα από συναισθηματισμούς και μακριά από μικροπολιτικές σκοπιμότητες, μια εκτίμηση, απ’ τη σκοπιά του επαναστατικού μαρξισμού, δηλ. του λενινισμού-σταλινισμού, εντελώς διαφορετική όχι μόνο από εκείνη των χρουστσοφικών ρεβιζιονιστών αλλά και από αυτή των «αντιχρουστσοφικών» δεξιών οπορτουνιστικών αντιζαχαριαδικών εξωκοινοβουλευτικών Οργανώσεων («Προλ. Σημαία», «Λ. Δρόμος», «ΠΡΙΝ», «Αριστερά», κλπ.) που και αυτές κινήθηκαν ουσιαστικά στα πλαίσια του αντεπαναστατικού ρεβιζιονισμού, της πολιτικής δράσης, του «βίου και της πολιτείας» του Χ. Φλωράκη που για τρεις και πλέον δεκαετίες καθοδήγησε το χρουστσοφικό «Κ»ΚΕ – ένα ευθύς εξαρχής (1956) αστικό σοσιαλδημοκρατικού τύπου κόμμα που συγκροτήθηκε απ’ την αποστάτρια προδοτική ρεβιζιονιστική ομάδα των Χρουστσόφ-Μπρέζνιεφ με την επέμβαση στο επαναστατικό ΚΚΕ 1918-55 με επικεφαλής το μεγάλο μπολσεβίκο επαναστάτη κομμουνιστή ηγέτη ΝΙΚΟ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ.

Απ’ τον αστικό και ρεβιζιονιστικό τύπο, τα ραδιόφωνα και τις τηλεοράσεις «ξεσηκώθηκε» πολύς θόρυβος γύρω απ’ την πολιτική δράση του αποστάτη σοσιαλδημοκράτη Χαρίλαου Φλωράκη, προβάλλοντάς τον ως «επαναστάτη», «κομμουνιστή», «ιστορικό ηγέτη», κλπ., κλπ., θόρυβος που στόχο είχε την κατάφορη παραποίηση της ιστορικής αλήθειας και προπαντός τη συγκάλυψη της ρεφορμιστικής προς όφελος του κεφαλαίου πολιτικής γραμμής και δράσης του σοσιαλδημοκρατικού «Κ»ΚΕ – σοσιαλδημοκρατικού επειδή ακριβώς δεν καθοδηγείται απ’ τον επαναστατικό μαρξισμό αλλά από το χρουστσοφικό ρεβιζιονισμό – και του ΓΓ και μετέπειτα επίτιμου προέδρου του.

Η ντόπια αντιδραστική αστική τάξη γνωρίζει καλύτερα απ’ τον καθένα τις υπηρεσίες που τις προσέφερε ο Χ. Φλωράκης ως ηγέτης του «Κ»ΚΕ, δηλ. από τότε που εγκατέλειψε, μέσα της δεκαετίας του ΄50, τον επαναστατικό μαρξισμό και προσχώρησε στο αντεπαναστατικό αστικό ρεύμα του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού, γι’ αυτό και τον τίμησε ανάλογα: πρώτο, με τις φιλικότατες εγκωμιαστικές αναφορές-τοποθετήσεις των πολιτικών εκφραστών της, με πιο χαρακτηριστικές εκείνες των Κ. Μητσοτάκη, Κ. Καραμανλή και Ντ. Μπακογιάννη, δεύτερο, με την αργία του αστικού κοινοβουλίου την ημέρα της ταφής του: «σε ένδειξη πένθους για το θάνατο του επίτιμου προέδρου του ΚΚΕ, Χαρίλαου Φλωράκη, το Ελληνικό Κοινοβούλιο δεν θα λειτουργήσει μεθαύριο Πέμπτη, ημέρα της ταφής του» («Ρ» 24.5.2005, σελ. 17) και τρίτο, με τη συμμετοχή σύσσωμης της ηγεσίας των μεγαλοαστικών κομμάτων, του μοναρχοφασιστικού κόμματος της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, στην τελετή αποχαιρετισμού στον Περισσό, όπου δίπλα στους Θεοδωράκη-Χριστόφια διακρίνονται στην πρώτη σειρά: Α. Ψαρούδα-Μπενάκη, Κ. Παπούλιας, Κ. Καραμανλής, Γ. Παπανδρέου, Κ. Μητσοτάκης, Πρ. Παυλόπουλος, κλπ. (φωτογραφία «Ρ» 26.5.2005, σελ. 7).

Είναι αυτονόητο ότι ο «βίος και η πολιτεία», η πολιτική δράση του Χ. Φλωράκη συνδέεται άμεσα και στενά με τη δράση τόσο του επαναστατικού ΚΚΕ 1918-55 όσο και του αντεπαναστατικού σοσιαλδημοκρατικού «Κ»ΚΕ (1956). Και σ’ αυτό ακριβώς το πλαίσιο θα γίνει η παρακάτω αναφορά.

Για τη δεύτερη, μετά το ΄56, περίοδο, για κόμματα σαν το «Κ»ΚΕ (1956) και τους ηγέτες του ισχύει απολύτως η εκτίμηση-θέση του Λένιν για την παλιά σοσιαλδημοκρατία, ότι αυτά είναι το «κύριο κ ο ι ν ω ν ι κ ό σ τ ή ρ ι γ μ α της αστικής τάξης. Γιατί πρόκειται για α λ η θ ι ν ο ύ ς π ρ ά κ τ ο ρ ε ς τ η ς α σ τ ι κ ή ς τ ά ξ η ς μ έ σ α σ τ ο ε ρ γ α τ ι κ ό κ ί ν η μ α, για εργατικούς εντολοδόχους της τάξης των καπιταλιστών, για αληθινούς αγωγούς του ρεφορμισμού και του σοβινισμού. Στον εμφύλιο πόλεμο του προλεταριάτου ενάντια στην αστική τάξη θα πάνε αναπόφευκτα, και όχι σε μικρό αριθμό, με το μέρος των «βερσαλιέρων» ενάντια στους «κομμουνάρους». Βέβαια τα χρουστσοφικά κόμματα δεν είχαν ως τώρα την ιστορική ευκαιρία να πάνε, σε περίπτωση επανάστασης, με την αστική τάξη, αφού πουθενά ως τώρα δεν έγινε προλεταριακή επανάσταση, όμως είχαν την ιστορική ευκαιρία να οργανώσουν, στα μέσα της δεκαετίας του ΄50, την αντεπανάσταση στις τότε σοσιαλιστικές χώρες, να ανατρέψουν τη Διχτατορία του Προλεταριάτου, να καθοδηγήσουν την εξάλειψη του σοσιαλισμού και την παλινόρθωση του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ένωση.

Α. Περίοδος επαναστατικού ΚΚΕ 1918-55.

Ο Χ. Φλωράκης στρατολογήθηκε στο επαναστατικό κομμουνιστικό κίνημα σε μια περίοδο που το ΚΚΕ διατηρούσε, παρά τις όποιες παρεκκλίσεις του, την επαναστατική του φυσιογνωμία και καθοδηγούνταν στη δράση του απ’ τον μαρξισμό-λενινισμό-σταλινισμό και με ηγέτη το Νίκο Ζαχαριάδη είχε μπει στο δρόμο της μπολσεβικοποίησής του και είχε διατυπώσει, για πρώτη φορά στην ιστορία του, το επαναστατικό του Πρόγραμμα αναλύοντας συγκεκριμένα την οικονομικο-κοινωνικο-ταξική πραγματικότητα της ελληνικής αστικής κοινωνίας. «Το 1929 στρατολογείται στους πρωτοπόρους της ΟΚΝΕ» και το 1941, αρχές Ιούνη στρατολογείται στο ΚΚΕ και το Σεπτέμβρη στο ΕΑΜ». Το Δεκέμβρη του ΄42 ανεβαίνει στο βουνό και κατά τη διάρκεια του 1943-45 πολέμησε τους φασίστες κατακτητές απ’ τις γραμμές του ΕΛΑΣ, αρχικά με το βαθμό του λοχαγού και ύστερα του ταγματάρχη.

Μετά την αγγλική ιμπεριαλιστική στρατιωτική επέμβαση το Δεκέμβρη του 1946 ανεβαίνει ξανά στο βουνό και απ’ τις γραμμές του ΔΣΕ (Νοέμβρης 1948 συνταγματάρχης) με το ψευδώνυμο «καπετάν Γιώτης» πολέμησε τους αγγλοαμερικάνους ιμπεριαλιστές και το ντόπιο μοναρχοφασισμό.

Την Άνοιξη του ΄49 αναδεικνύεται αναπληρωματικό μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ.

Μετά την υποχώρηση του ΔΣΕ βρέθηκε στην ΕΣΣΔ, όπου σπούδασε στη Στρατιωτική Ακαδημία Φρούτζε.

Το 1954 (5 Απρίλη), μ’ εντολή του Κόμματος, επιστρέφει παράνομα στην Ελλάδα και στις 27 Απρίλη του ίδιου χρόνου συλλαμβάνεται και αργότερα περνά από στρατοδικείο, καταδικάζεται και μένει στη φυλακή ως της 20 Απρίλη του 1966 που αποφυλακίζεται.

Κατά την περίοδο 1930-55 ακολουθεί γενικά τη γραμμή του επαναστατικού ΚΚΕ με επικεφαλής το Νίκο Ζαχαριάδη, αλλά και εκείνη του δεξιού οπορτουνιστή πράκτορα της Ιντέλιντζενς Σέρβις Γ. Σιάντου, που πρόδωσε τον αγώνα της Αντίστασης και υπόταξε το κίνημα στον αγγλικό ιμπεριαλισμό και τον ντόπιο μοναρχοφασισμό, χωρίς ποτέ, ούτε τότε ούτε αργότερα, να καταγγείλει ως προδοτικές τις συμφωνίες Λιβάνου-Καζέρτας-Βάρκιζας. Τις θεωρούσε πάντα ως απλά «λάθη», όπως και όλοι οι ντόπιοι χρουστσοφικοί, και όχι προδοτικές. Δε θεωρούσε «ούτε το Σιάντο ούτε το Γκορμπατσόφ προδότες» («Ελευθεροτυπία» 4.5.2005, σελ. 21)

Β. Περίοδος αστικο-ρεβιζιονιστικού σοσιαλδημοκρατικού «Κ»ΚΕ απ’ το 1956 ως τα σήμερα

α. Επέμβαση στο ΚΚΕ, διάλυσή του και συγκρότηση στη θέση του, του σημερινού σοσιαλδημοκρατικού «Κ»ΚΕ (1956-1972) με διορισμένη ηγεσία και γραμματέα τον Κ. Κολιγιάννη

Το Σεπτέμβρη του ΄55 σημειώνεται η πρώτη ανοιχτή επέμβαση της αποστάτριας ρεβιζιονιστικής προδοτικής ομάδας των Χρουστσόφ-Μπρέζνιεφ στο ΚΚΕ με τα γνωστά «Γεγονότα της Τασκένδης» στην ΚΟΤ, τη μεγαλύτερη Οργάνωση του ΚΚΕ στην πολιτική προσφυγιά, επέμβαση που αποκρούστηκε και καταδικάστηκε απ’ την συντριπτικότατη πλειοψηφία (95%) των ελλήνων κομμουνιστών και την επαναστατική καθοδήγηση του ΚΚΕ με επικεφαλής το Νίκο Ζαχαριάδη στην 5η ιστορική και τελευταία Ολομέλεια του ΚΚΕ (24-28 Δεκέμβρη 1955).

Το Φλεβάρη του ΄56 (14-25.2.1956) πραγματοποιείται το κακόφημο αντισταλινικό 20ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ, στο οποίο η χρουστσοφική ομάδα εγκαταλείπει ανοιχτά το μαρξισμό-λενινισμό-σταλινισμό και υιοθετεί μια αντεπαναστατική σοσιαλδημοκρατική γραμμή («ειρηνικός δρόμος στο σοσιαλισμό» με τη βοήθεια του αστικού κράτους, Γιουγκοσλαβία «σοσιαλιστική» χώρα, «ειρηνική συνύπαρξη», κλπ.) και καταγγέλλει τα δήθεν «εγκλήματα» του Στάλιν, με δε πρόσχημα την «πάλη κατά της προσωπολατρείας» (ιδεαλιστική επινόηση) εξαπολύει μια χωρίς προηγούμενο δυσφημιστική εκστρατεία ενάντια στον μαρξισμό-λενινισμό και το σοσιαλισμό-κομμουνισμό – σοσιαλδημοκρατική γραμμή που την επιβάλλει στη συνέχεια σαν γραμμή του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος.

Τα κομμουνιστικά κόμματα που δέχθηκαν να ακολουθήσουν αυτή την αντεπαναστατική αστική γραμμή μετατράπηκαν όλα σ’ αστικά κόμματα σοσιαλδημοκρατικού τύπου. Το ΚΚΕ με επικεφαλής το ΝΙΚΟ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ δεν αποδέχτηκε τη σοσιαλδημοκρατική γραμμή του 20ου Συνεδρίου. Υπήρξε το ΜΟΝΟ κόμμα καπιταλιστικής χώρας που έμεινε πιστό στο μαρξισμό-λενινισμό-σταλινισμό και το οποίο οριστικά διαλύθηκε από την επέμβαση των χρουστσοφικών ρεβιζιονιστών με την καθαίρεση της επαναστατικής ηγεσίας Ζαχαριάδη στην παρασυναγωγή της «6ης Ολομέλειας» (11-12 Μάρτη 1956) με εισηγητή όχι έλληνα, αλλά το ρουμάνο χρουστσοφικό Γκεοργκίου Ντεζ, τις μαζικές διαγραφές και αποχωρήσεις μετά το 1956 και την οριστική διάλυση των Οργανώσεων το 1958. Τότε, το Μάρτη του 1956, συγκροτήθηκε, στη θέση του παλιού επαναστατικού ΚΚΕ, απ’ τους χρουστσοφικούς ρεβιζιονιστές το νέο κόμμα, το σημερινό ευθύς εξαρχής αστικορεβιζιονιστικο-σοσιαλδημοκρατικό «Κ»ΚΕ, που δεν καθοδηγείται πλέον απ’ τον επαναστατικό μαρξισμό, δηλ, το λενινισμό-σταλινισμό, αλλά αντίθετα απ’ το αντεπαναστατικό ρεύμα του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού (= παραλλαγή της αστικής ιδεολογίας).

Πολλά απ’ τα ηγετικά στελέχη του παλιού επαναστατικού ΚΚΕ δεν άντεξαν την πίεση του χρουστσοφισμού, μεταξύ των οποίων και ο Χαρίλαος Φλωράκης, απαρνήθηκαν το μαρξισμό-λενινισμό, εγκατέλειψαν τον επαναστατικό λενινιστικό-σταλινικό δρόμο, πρόδωσαν την υπόθεση της προλεταριακής επανάστασης και του σοσιαλισμού-κομμουνισμού, μπήκαν στον αντεπαναστατικό σοσιαλδημοκρατικό δρόμο, πέρασαν στο στρατόπεδο του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού και στην υπηρεσία της αντιδραστικής αστικής τάξης.

Ποια ήταν η στάση του Χ. Φλωράκη, μέλος τότε της ΚΕ του ΚΚΕ, απέναντι στις μετά του 1955-56 αντεπαναστατικές εξελίξεις;

1. Έγκρινε την πρώτη ανοιχτή ωμή επέμβαση της προδοτικής χρουστσοφικής ομάδας στα εσωτερικά του ΚΚΕ, όπως αυτή εκφράστηκε στο πογκρόμ των «Γεγονότων της Τασκένδης».

2. Έγκρινε τις μαζικές συλλήψεις και φυλακίσεις κομμουνιστών (Σεπτέμβρης ΄55) και τις αντεπαναστατικές σκηνοθετημένες δίκες (μέσα Φλεβάρη 1956) των χρουστσοφικών ρεβιζιονιστών στην Τασκένδη, σε βάρος των ελλήνων κομμουνιστών, τις καταδίκες, τις φυλακίσεις και τις εξορίες στη Σιβηρία.

3. Δέχτηκε, υιοθέτησε και υπεράσπισε την αντεπαναστατική αντιμαρξιστική σοσιαλδημοκρατική γραμμή του 20ου Συνεδρίου (14-25.2.1956) του ΚΚΣΕ («ειρηνικός δρόμος στο σοσιαλισμό» με τη βοήθεια του αστικού κράτους, «ειρηνική συνύπαρξη», Γιουγκοσλαβία «σοσιαλιστική» χώρα, άρνηση του «αναπόφευκτου των πολέμων» στην εποχή του ιμπεριαλισμού, κλπ.) – γραμμή άρνησης του επαναστατικού μαρξισμού και αναθεώρησής του και στα τρία συστατικά του μέρη: φιλοσοφία-οικονομία-θεωρία επιστημονικού κομμουνισμού, που πρώτο μετέτρεψε τα κομμουνιστικά κόμματα σε αστικά κόμματα σοσιαλδημοκρατικού τύπου και τα έθεσε στην υπηρεσία της αστικής τάξης και στερέωσης του καπιταλισμού σε διεθνή κλίμακα και δεύτερο, γραμμή κατεδάφισης του σοσιαλισμού, που οικοδομούνταν ως τότε στη Σοβιετική Ένωση των Λένιν-Στάλιν και στις άλλες σοσιαλιστικές χώρες, και σταδιακής παλινόρθωσης του καπιταλισμού, με πρωταγωνιστές-καθοδηγητές της ρεβιζιονιστικής αντεπανάστασης τα χρουστσοφικά κόμματα.

4. Έγκρινε και επικρότησε τη συγκρότηση της ρεβιζιονιστικής «Διεθνούς Επιτροπής» που επεμβαίνει απροσχημάτιστα πλέον στα εσωτερικά του ΚΚΕ με τη σύγκληση εκ μέρους της, της παρασυναγωγής που βαπτίστηκε «6η Ολομέλεια» (11-12 Μάρτη 1956), που διέλυσε το επαναστατικό ΚΚΕ με τη βίαιη καθαίρεση της εκλεγμένης ηγεσίας και του Γραμματέα του Νίκου Ζαχαριάδη, τη σύλληψη και στη συνέχεια την εξορία τους, αλλά και τις μαζικές διαγραφές των κομμουνιστών.

5. Δέχτηκε τη διάλυση του επαναστατικού ΚΚΕ και τη συγκρότηση στη θέση του, του νέου αστικορεβιζιονιστικού «Κ»ΚΕ (1956) από τους χρουστσοφικούς ρεβιζιονιστές, το διορισμό νέας δεξιάς οπορτουνιστικής ηγεσίας και την αντεπαναστατική σοσιαλδημοκρατική γραμμή του «ειρηνικού περάσματος στο σοσιαλισμό»(!), αρνούμενος έτσι τον επαναστατικό μαρξισμό, δηλ. το λενινισμό-σταλινισμό και προδίνοντας την υπόθεση της προλεταριακής επανάστασης και του κομμουνισμού.

6. Επικρότησε και υπεράσπισε τη λεγόμενη «αποσταλινοποίηση» (=απομαρξιστικο-λενινιστικοποίηση), γίνεται διαπρύσιος κήρυκας του αντισταλινισμού-αντιζαχαριαδισμού και του μύθου της κακόφημης «προσωπολατρείας» (=αντιμαρξιστική χρουστσοφική επινόηση και ιδεαλιστική αντίληψη της ιστορίας).

7. Δέχτηκε τη διάλυση των κομματικών Οργανώσεων («8η Ολομέλεια» 1958), αλλά και τα μέτρα των χρουστσοφικών ρεβιζιονιστών, σε οικονομικό επίπεδο, διάλυσης-εξάλειψης των σοσιαλιστικών-κομμουνιστικών σχέσεων παραγωγής και αντικατάστασης με καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής (αγοραπωλησία των μέσων παραγωγής και μετατροπή τους σε εμπορεύματα, μετατροπή της εργατικής δύναμης σε εμπόρευμα, διάλυση των μηχανοτρακτερικών σταθμών, κλπ.) στη Σοβιετική Ένωση και στις άλλες ρεβιζιονιστικές χώρες.

8. Υπεράσπισε την αντιμαρξιστική πολιτική γραμμή των 20ου, 21ου και 22ου Συνεδρίων, πολιτική εξάλειψης του σοσιαλισμού και παλινόρθωσης του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ένωση και συνέδρια ανοιχτής απόρριψης της Δικτατορίας του Προλεταριάτου και του Κομμουνιστικού Κόμματος της εργατικής τάξης («παλλαϊκό κράτος», «παλλαϊκό κόμμα», κλπ.).

9. Επικρότησε τις ανοιχτά καπιταλιστικού χαρακτήρα οικονομικές μεταρρυθμίσεις (1965) στη Σοβιετική Ένωση (Μπρέζνιεφ-Κοσίνγκιν) και στις άλλες ρεβιζιονιστικές χώρες που έθεσαν το κέρδος ως σκοπό της παραγωγής και κριτήριο της αποδοτικότητας των επιχειρήσεων, την αυτονομία των επιχειρήσεων που ισοδυναμεί με κατάργηση του κεντρικού πλάνου, την επανεισαγωγή του ανταγωνισμού μεταξύ των επιχειρήσεων, τα διαβόητα υλικά κίνητρα, τη διαφοροποίηση μισθών, κλπ., που όλα μαζί οδήγησαν αναπόφευκτα στην ολοκληρωμένη και οριστική πλέον παλινόρθωση του καπιταλισμού στα τέλη της δεκαετίας του ΄60 και στην εμφάνιση και διαμόρφωση της νέας μπουρζουαζίας. Πρέπει εδώ να υπογραμμιστεί ότι η χρουστσοφική-μπρεζνιεφική ομάδα-κατεύθυνση ήταν εκείνη που πρωτοστάτησε και ηγήθηκε της παλινόρθωσης του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ένωση και στις άλλες χώρες και όχι η δίδυμη αδελφή της, η «ευρωκομμουνιστική» κατεύθυνση, η οποία, ως γνωστόν, δεν υπήρχε στις ρεβιζιονιστικές χώρες.

10. Έγκρινε τις φασιστικές σε βάρος χιλιάδων ελλήνων κομμουνιστών διώξεις (παρακολουθήσεις, συλλήψεις, ανακρίσεις, φυλακίσεις, διωξίματα παιδιών από τα σχολεία, κομμουνιστών από τις δουλειές, εγκλεισμούς σε ψυχιατρεία για πολιτικούς λόγους, κλπ., κλπ.) των δεκαετιών ΄60 -΄70 και την εξορία πολλών δεκάδων στελεχών σταλινικών-ζαχαριαδικών στη Σιβηρία, με κορυφαία εκείνη του Νίκου Ζαχαριάδη (17 χρόνια εξορία και άλλα 18 χρόνια νεκρού) και στις άλλες ρεβιζιονιστικές χώρες.

11. Υιοθέτησε και υπεράσπισε την αντεπαναστατική σοσιαλδημοκρατική γραμμή του «8ου Συνεδρίου» (1961), μια δεξιά οπορτουνιστική πολιτική γραμμή που κατέληξε να μετατρέψει την Αριστερά σε ουρά του μεγαλοαστικού Κόμματος της Ένωσης Κέντρου, να αφοπλίσει ιδεολογικά-πολιτικά-οργανωτικά την εργατική τάξη και το λαό, αποπροσανατολίζοντάς τα πολιτικά άνοιξε έτσι το δρόμο στην επιβολή, χωρίς αντίσταση, της στρατιωτικοφασιστικής αμερικανο-ΝΑΤΟϊκής δικτατορίας της 21ης Απρίλη 1967.

12. Με τη διάσπαση του χρουτσοφικού σοσιαλδημοκρατικού «Κ»ΚΕ στη 12η Ολομέλεια (1968) και τη δημιουργία δυο πλέον σοσιαλδημοκρατικών ομάδων: 1) μια χρουστσο-μπρεζνιεφική με επικεφαλής τον Κώστα Κολιγιάννη («Κ»ΚΕ), 2) μια χρουστσο-«ευρωκομμουνιστική» με επικεφαλής τους Παρτσαλίδη-Ζωγράφου-Δημητρίου («Κ»ΚΕ εσ.) τάσσεται υπέρ της χρουστσο-μπρεζνιεφικής κατεύθυνσης που εκπροσωπούσε η ομάδα του Κ. Κολιγιάννη.

13. Στα χρόνια της στρατιωτικοφασιστικής δικτατορίας ακολούθησε και προώθησε την πολιτική της συνεργασίας από την «Αριστερά ως την αντιδικτατορική Δεξιά»(!) και τη συνεργασία ακόμα και με τους «μοναρχικούς ενάντια στη δικτατορία».

β. Περίοδος «Κ»ΚΕ (Δεκέμβρης 1972 ως τα σήμερα) με Α΄ Γραμματέα τον Χ. Φλωράκη, διορισμένο από τη ρεβιζιονιστική σοσιαλδημοκρατική κλίκα του Μπρέζνιεφ

1. 1972: «στην 17η Ολομέλεια το Δεκέμβρη εκλέγεται πρώτος Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ» («Ρ» 24.5.2005, σελ. 9) ο Χ. Φλωράκης. Όμως εδώ είναι αναγκαίες δυο παρατηρήσεις:

1.α. Ο Χ. Φλωράκης δεν «εκλέγεται πρώτος Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ», όπως ψευδέστατα ισχυρίζονται οι σοσιαλδημοκράτες ηγέτες του «Κ»ΚΕ και ο «Ριζοσπάστης» αλλά ΔΙΟΡΙΖΕΤΑΙ απ’ τη χρουστσοφική σοσιαλδημοκρατική κλίκα του Μπρέζνιεφ, αφού είχαν ήδη γίνει προτάσεις απ’ τους χρουστσοφικούς πρώτα στους Μ. Γλέζο-Η. Ηλιού-Μ. Θεοδωράκη, οι οποίοι δεν δέχτηκαν. Αυτό το γνώριζαν-γνωρίζουν όλοι οι πρώην πολιτικοί πρόσφυγες παλιοί κομμουνιστές. Ο Χ. Φλωράκης υπήρξε τέταρτος και «καταϊδρωμένος» στη σειρά προτίμησης, δείχνοντας έτσι έναν ακραίο λακεδισμό απέναντι στα αφεντικά του, τη φασιστική κλίκα του Μπρέζνιεφ, και μια άφθαστη παροιμιώδη μωροφιλοδοξία. Αυτό το έχει επιπλέον δηλώσει, ευτυχώς δημόσια, και ο Μ. Γλέζος σε συνέντευξή του στο Λευτέρη Μαυροειδή και δεν διαψεύστηκε τότε ούτε προσωπικά από τον Χ. Φλωράκη ούτε από τη σοσιαλδημοκρατική ηγεσία του «Κ»ΚΕ: Μ. ΓΛΕΖΟΣ: «Τότε είναι που με κάλεσε ο Πρέσβης της ΕΣΣΔ και μου πρότεινε να αναλάβω Γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ελλάδας. Του είπα: «Μα εδώ είμαστε σε αντίθεση με σάς για το θέμα της Τσεχοσλοβακίας». Λεει: αυτά είναι μια διαφορά απόψεων. Μη σε απασχολεί. Και μη στενοχωριέσαι, εμείς έχουμε εξασφαλίσει τον τρόπο να βγεις έξω. Θα πας νόμιμα έξω».

Δεν το δέχτηκα. «Έχω την άποψη – τους είπα – ότι είναι υπόθεση του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδος ποιους θα εκλέγει και δεν είναι υπόθεση άλλων κομμάτων να διορίζουν τους ηγέτες του. Σ’ αυτό το θέμα δεν κάνω πίσω».

Ύστερα από λίγο με πληροφόρησε ο Ηλίας Ηλιού ότι τον καλέσανε κι’ εκείνον να πάει στη Μόσχα για να του κάνουν την ίδια πρόταση.

- Μετά από σένα;

- Μετά από μένα. Η πρώτη έγινε σε μένα. Και μετά έγινε στον Ηλία Ηλιού. Ο Ηλίας τους είπε ότι αυτά είναι υπόθεση των Ελλήνων κομμουνιστών κλπ., αλλά δέχτηκε να πάει στη Μόσχα για να δει την υγεία του. Του εξασφάλισαν και πήγε στη Σοβιετική Ένωση. Και εκεί αρνήθηκε να δεχτεί την πρόταση που του είχαν κάνει.

Μετά έκαναν πρόταση στο Μίκη Θεοδωράκη. Αρνήθηκε και ο Θεοδωράκης. (Τα είχε γράψει αυτά ο Θεοδωράκης). Και τέλος έκαναν πρόταση στον Φλωράκη ο οποίος δέχτηκε. Πήγε από εδώ στη Μόσχα και έγινε γραμματέας του ΚΚΕ» (Λευτέρης Μαυροειδής: «ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ, η ελληνική Αριστερά χθες, σήμερα, αύριο», σελ. 85-86, εκδ. «Προσκήνιο», Αθήνα 2002)!!! Τα σχόλια περιττεύουν.

1.β. Υπήρξε δε τέτοιο το μέγεθος του λακεδισμού του Χ. Φλωράκη απέναντι στην αστική ρεβιζιονιστική σοβιετική ηγεσία που δεν ζήτησε απ’ την φασιστική κλίκα του Μπρέζνιεφ ως «αντάλλαγμα», για το διορισμό του ως Γραμματέα του σοσιαλδημοκρατικού «Κ»ΚΕ, τουλάχιστον την απελευθέρωση του δεσμώτη ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ, εκλεγμένου Γραμματέα του ΚΚΕ, απ’ τον τόπο της εξορίας του, Σουργκούτ της Σιβηρίας. Απ’ αυτή την άποψη κι’ απ’ τη στάση του αυτή ο Χ. Φλωράκης όχι μόνο «κομμουνιστής» που έτσι κι’ αλλιώς δεν ήταν σε κείνη την περίοδο – ήταν ένας αστός χρουστσοφικός σοσιαλδημοκράτης – αλλά ούτε καν έλληνας «πατριώτης» δεν θα μπορεί να χαρακτηριστεί από τους μελλοντικούς ιστορικούς .

2. Το 1972 συνέχισε την ίδια δεξιά οπορτουνιστική πολιτική του αποστάτη προδότη σοσιαλδημοκράτη Κώστα Κολιγιάννη και στα ζητήματα της πάλης κατά της στρατιωτικοφασιστικής δικτατορίας, ενώ λίγο πριν το διορισμό του Σπ. Μαρκεζίνη «πρωθυπουργού» της χούντας, στελέχη του Φλωράκη έψαχναν-«έτρεχαν» στη Γενεύη προς συνάντησή του.

3. Ο Χ. Φλωράκης είναι ο η θ ι κ ό ς α υ τ ο υ ρ γ ό ς της δ ο λ ο φ ο ν ί α ς του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ καθώς και ολόκληρη η τότε ηγεσία του «Κ»ΚΕ. Ο Νίκος Ζαχαριάδης δολοφονήθηκε από τη ρεβιζιονιστική κλίκα του Μπρέζνιεφ στις αρχές του Αυγούστου του 1973 όταν Γραμματέας του ΚΚΕ ήταν ο Χ. Φλωράκης – και μάλιστα ούτε καν ένα χρόνο πριν την αντικατάσταση της χούντας με την κυβέρνηση Κ. Καραμανλή – για να μην επιστρέψει ζωντανός στην Ελλάδα και χαλάσει, με το μεγάλο πολιτικό κύρος που είχε στους έλληνες κομμουνιστές, τα σχέδια των ντόπιων προδοτών χρουστσοφικών ρεβιζιονιστών, των οποίων τα κόμματα, σε περίπτωση επιστροφής του Ζαχαριάδη, θα γίνονταν, με μαθηματική ακρίβεια, «φύλλο-φτερό», και έτσι θα έχαναν οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές τα στηρίγματα τους στη χώρα μας αλλά και η ντόπια αντιδραστική αστική τάξη τους υπηρέτες της. Ο ίδιος και το κόμμα του διέδωσε και υπεράσπισε τις δυο αλληλοσυγκρουόμενες εκδοχές της φασιστικής κλίκας του Μπρέζνιεφ και επομένως αλληλοαναιρούμενες, και γι’ αυτό ψευδείς εκδοχές θανάτου του Νίκου Ζαχαριάδη («καρδιά» (1973)-«αυτοκτονία»(1990)) για να σκεπαστεί το έγκλημα της δολοφονίας. Εκεί όμως που ο Χ. Φλωράκης – αυτός ο θλιβερός, αξιοθρήνητος λακές και αχυράνθρωπος (ο 4τος) και καταϊδρωμένος στη σειρά προτίμησης των σοβιετικών αφεντικών του) της προδοτικής χρουστσοφικής φασιστικής δολοφονικής κλίκας και της ντόπιας αστικής τάξης – ξεπερνά κάθε όριο αθλιότητας, γίνεται αδίστακτος και εξαχρειώνεται εντελώς για να σκεπάσει το έγκλημά του, δεν είναι τόσο η υποκριτική του αναφορά στους παλιούς πρώην συντρόφους του, τους μετέπειτα χρουστσοφικούς «ευρωκομμουνιστές», δίδυμα αδέλφια του, που αποκήρυξαν το Ζαχαριάδη – αυτός όχι μόνο τον αποκήρυξε και τον εξόρισε μαζί τους, το 1956 (ηγεσία Κολιγιάννη), στη Σιβηρία, αλλά και τον ΔΟΛΟΦΟΝΗΣΕ, χωρίς αυτούς, το 1973, όταν ήταν Γραμματέας του «Κ»ΚΕ – αλλά το ότι φτάνει στο σημείο, να ισχυρίζεται με τον πιο ελεεινό τρόπο ότι ο μεγάλος κομμουνιστής ηγέτης, δεσμώτης για 35 ολόκληρα χρόνια (17 ζωντανός και 18 νεκρός) των χρουστσοφικών ρεβιζιονιστών, ήταν τάχα μια «δ ι α τ α ρ α γ μ έ ν η  π ρ ο σ ω π ι κ ό τ η τ α» (Χρ. Θεοχαράτου: ΧΑΡΙΛΑΟΣ ΦΛΩΡΑΚΗΣ ΚΑΙ ΛΑΪΚΟ ΚΙΝΗΜΑ τόμος Α΄, σελ. 624-625), προσβάλλοντας έτσι με τον πλέον βάναυσα και αχαρακτήριστο τρόπο τη μνήμη του νεκρού Ζαχαριάδη, τέτοιον που παρόμοιο δεν γνώρισε ποτέ η ανθρωπότητα στη μακρόχρονη ιστορία της. Ας σημειωθεί πως για το ζήτημα των «ψυχιατρείων», δηλ. του εγκλεισμού επαναστατών κομμουνιστών σ’ αυτά, για να αποκηρύξουν τις επαναστατικές τους ιδέες, οι φασίστες σοβιετικοί μπρεζνιεφικοί ρεβιζιονιστές ξεπέρασαν ακόμα και τους γερμανούς χιτλερικούς ναζιφασίστες. Ο Χ. Φλωράκης υπήρξε άριστος μαθητής της μπρεζνιεφικής KGBίτικης φασιστικής ψυχιατρικής «επιστήμης», διδάχθηκε πολλά απ’ αυτή και φαίνεται πως με το θάνατό του αυτή έχασε ένα κορυφαίο στέλεχός της. Απέτυχε όμως ο «μεγάλος και επιφανής ψυχίατρος» Χ. Φλωράκης οικτρά στην επιλογή του «αντικειμένου» της εφαρμογής των «ψυχιατρικών» του αθλιοτήτων, που είναι προφανώς αδύναμες-ανίκανες να σβήσουν από την ιστορία το πραγματικό ιστορικό γεγονός ότι αυτός σαν Γραμματέας του «Κ»ΚΕ είναι ηθικός αυτουργός της δολοφονίας του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ, ότι επί γραμματείας του, το 1973, οι μπρεζνιεφικοί ρεβιζιονιστές δολοφόνησαν, και με την έγκρισή του, το Ζαχαριάδη για να μην διαλυθεί το σοσιαλδημοκρατικό «Κ»ΚΕ. Ο Χ. Φλωράκης θα φέρει για πάντα στην ιστορία το στίγμα του δολοφόνου του μεγάλου κομμουνιστή ηγέτη, αγαπημένου και χιλιοτραγουδισμένο οδηγητή του λαού μας.

Όσον αφορά την εκ μέρους του επιχειρούμενη – όμως ολωσδιόλου ανεπιτυχή και γελοία – μείωση της ηγετικής φυσιογνωμίας του Ζαχαριάδη, ας επισημανθεί για την ιστορία, ότι υπήρξε – αφήνοντας κατά μέρος την προδοσία και την αντεπαναστατική του γραμμή – νάνος από πλευράς πολιτικών ικανοτήτων και το μέγεθος του πολιτικού αναστήματος, μαζί και ολόκληρης της δεξιάς οπορτουνιστικής στρατιάς που τον περιέβαλε δεν φτάνει ούτε καν στον αστράγαλο του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ.

4. Επαίσχυντος υπήρξε ο ρόλος της σοσιαλδημοκρατικής ηγεσίας Φλωράκη και στα γεγονότα του Πολυτεχνείου. Ήταν κατά της ΚΑΤΑΛΗΨΗΣ του Πολυτεχνείου και προσπάθησαν να την αποτρέψουν, ακόμα και με βρωμερές λασπολογίες κατηγορώντας τους φοιτητές σαν πράκτορες της ΚΥΠ και της CIA («Πανσπουδαστική Νο 8», Γενάρης-Φλεβάρης 1974), και όταν αυτή πραγματοποιήθηκε, παρά και ενάντια στη θέληση των ηγετών των «Κ»ΚΕ-«Κ»ΝΕ, επιδίωξαν απεγνωσμένα να πετύχουν «απαγκίστρωση» των φοιτητών από το Πολυτεχνείο με στόχο τη διάλυση της κατάληψης («Έκθεση και συμπεράσματα για τα γεγονότα του Νοέμβρη 1973. Εγκρίθηκαν στην 4η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ, Ιούλης 1976», δημοσιευμένη στην ΚΟΜΕΠ, τεύχος 11/1976).

5. Μετά την «μεταπολίτευση», για την νομιμοποίηση του σοσιαλδημοκρατικού «Κ»ΚΕ υπέγραψε (2 Οχτώβρη 1974) τη γνωστή επαίσχυντη προδοτική ΔΗΛΩΣΗ υποταγής στην ντόπια αστική τάξη, σύμφωνα με την οποία «αι αρχαί του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδος αντιτίθενται προς πάσαν ενέργειαν αποσκοπούσαν εις την βία κατάληψιν της εξουσίας ή την ανατροπήν του Ελεύθερου Δημοκρατικού Πολιτεύματος»!!!

6. Κατά τη διάρκεια της «μεταπολίτευσης» ακολούθησε την ίδια ρεφορμιστική πολιτική ταξικής, προς όφελος των συμφερόντων του κεφαλαίου, συνεργασίας και πολιτική ουράς-υποταγής απέναντι στο μεγαλοαστικό κόμμα του ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου – πολιτική που τάχα θάφερνε – μαζί «Κ»ΚΕ-ΠΑΣΟΚ – την «αλλαγή» (το μεν ένα τη «μεγάλη» αλλαγή και το άλλο την «ουσιαστική αλλαγή») και το «σοσιαλισμό», στέλνοντας έτσι τον κόσμο της Αριστεράς στις γραμμές του ΠΑΣΟΚ. Είναι εξάλλου γνωστή η θέση των χρουστσοφικών ρεβιζιονιστών με ποιες πολιτικές δυνάμεις θα φέρουν το «σοσιαλισμό» τους: «οι κομμουνιστές (διάβαζε: οι χρουστσοφικοί ρεβιζιονιστές) που δίνουν αποφασιστική σημασία στην ενότητα της εργατικής τάξης, τάσσονται υπέρ της συνεργασίας με τους σοσιαλιστές και τους σοσιαλδημοκράτες για να εγκαθιδρύσουν σήμερα ένα προοδευτικό δημοκρατικό καθεστώς και για να οικοδομήσουν στο μέλλον τη σοσιαλιστική κοινωνία» (Διεθνή Σύσκεψη των χρουστσοφικών ρεβιζιονιστικών κομμάτων 1969).

Παράλληλα συγκάλυψε συστηματικά και το μοναρχοφασιστικό χαρακτήρα της Νέας Δημοκρατίας και την πρόβαλε σαν «δημοκρατικό» κόμμα, ενώ τίμησε με τον πιο προκλητικό τρόπο γνωστούς μοναρχοφασίστες, όπως τους Π. Κανελλόπουλο και τον υπεραντιδραστικό ΕΔΕΣίτη χουντικό αρχιεπίσκοπο Σεραφείμ Τίκα.

7. Δέχτηκε και ψήφισε στη Βουλή ότι ο ΕΔΕΣ ήταν αντιστασιακή Οργάνωση, ενώ είναι πασίγνωστο ότι ο αρχηγός του Ν. Ζέρβας συνεργάστηκε με τους ιταλούς και γερμανούς κατακτητές.

8. Συμφώνησε με τις κυβερνήσεις και τα κόμματα των ρεβιζιονιστικών χωρών να μην λύσουν το πρόβλημα των συντάξεων των πολιτικών προσφύγων, ώστε να μην καταστεί δυνατή η επιστροφή τους στον τόπο τους και του χαλάσουν τα προδοτικά σχέδια, αφού η μεγάλη πλειοψηφία των τότε πολιτικών προσφύγων, τα 85-95%, ήταν σταλινικοί-ζαχαριαδικοί και σφοδρότατοι αντίπαλοι και πολέμιοι του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού. Όμως ο μεγαλοαστός Α. Παπανδρέου του «βγήκε» και σ’ αυτό το θέμα απ’ τα «αριστερά», προχωρώντας στη λύση αυτού του προβλήματος, παρά και ενάντια στη θέληση της χρουστσοφικής ηγεσίας. Κράτησε εξορία ακόμα και πεθαμένο το Ν. Ζαχαριάδη στη Σιβηρία άλλα 18 χρόνια, τρέμοντάς τον και νεκρό. Η επιστροφή της σωρού του Ζαχαριάδη στην πατρίδα έγινε, ως γνωστό, δυνατή μόνο μετά τη διάλυση της καπιταλιστικής Σοβιετικής Ένωσης, το 1991 (η σωρός του έφτασε στην Αθήνα 23 Δεκέμβρη 1991).

9. Υπεράσπισε με συνέπεια τον παλινορθωμένο κρατικομονοπωλιακό καπιταλισμό της Σοβιετικής Ένωσης της εποχής του Μπρέζνιεφ, αλλά και το πέρασμά του στον παραδοσιακό καπιταλισμό της ατομικής ιδιοκτησίας των δυτικών χωρών της εποχής Γκορμπατσόφ, που και τα δυο τα πρόβαλλε-διαφήμιζε σαν «σοσιαλισμό», χωρίς να παραλείπει βέβαια να διαφημίζει και τον καπιταλισμό της τιτοϊκής Γιουγκοσλαβίας.

10. Υπεράσπισε διάφορα αντιδραστικά φεουδοαστικά καθεστώτα (π.χ. Αφγανιστάν, Αιθιοπία, κλπ.) αλλά και τη φασιστική δικτατορία του στρατηγού Βιντέλα της Αργεντινής, παρουσιάζοντάς την ως «δημοκρατία».

11. Αρχές της δεκαετίας του ΄80 οδήγησε ακόμα δεξιότερα, στα πλαίσια του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού, το σοσιαλδημοκρατικό «Κ»ΚΕ, «μπολιάζοντάς» το επιπλέον με αντιλήψεις σκοταδιστικές, «νεορθόδοξες» (Μοσκώφ, κλπ.) και εθνικιστικές-νεο«ορθόδοξες» (Λ. Κανέλλη, Ζουράρις, κλπ.) και βρέθηκε σε μόνιμη συνεργασία με το αντιδραστικό φεουδοαστικό ιερατείο και τους χουντικούς Σεραφείμ-Χριστόδουλο, εγκαταλείποντας ανοιχτά τόσο το μέτωπο της πάλης κατά των εθνικιστικών-σοβινιστικών-ρατσιστικών δυνάμεων όσο και εκείνο κατά των σκοταδιστικών νεορθόδοξων δυνάμεων, απεμπολώντας έτσι ακόμα και τα παραδοσιακά αστικά αιτήματα (πολιτικό γάμο, πολιτική κηδεία, κλπ.), μ’ αποτέλεσμα, επί Παπαρήγα, να «βγαίνει» στο «Κ»ΚΕ ο μεγαλοαστός Σημίτης στο θέμα των ταυτοτήτων απ’ τα «αριστερά».

12. Ο εξωραϊσμός της ΝΔ και η αντιδραστική συνεργασία μαζί της κορυφώνεται με τη συμμετοχή του «Κ»ΚΕ, για πρώτη φορά, στη συγκρότηση με τη ΝΔ της κυβέρνησης Τζανετάκη το ΄89 – πρώτη και μοναδική ως τώρα συγκρότηση κυβέρνησης χρουστσοφικού κόμματος με μοναρχοφασιστικό κόμμα στην ιστορία του διεθνούς χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού (στη Γαλλία είχαμε μόνο κυβέρνηση σοσιαλιστών-ρεβιζιονιστών «Κ»Κ Γαλλίας). Αργότερα συμμετείχε στην κυβέρνηση Ζολώτα (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΣΥΝ).

13. Την περίοδο μετά το ΄90 η ηγεσία των Φλωράκη-Παπαρήγα δυναμώνει τη συνεργασία με το μοναρχοφασιστικό κόμμα της ΝΔ στις δημοτικές εκλογές και στο χώρο της αγροτιάς, μ’ αποτέλεσμα εκατοντάδες χιλιάδες αγρότες να οδηγηθούν, στις τελευταίες εκλογές, στη Νέα Δημοκρατία.

14. Τέλος ο Χ. Φλωράκης ακολουθώντας τις υποδείξεις-γραμμή του ΣΕΒ έκανε το παν για να κερδίσει τις τελευταίες εκλογές η ΝΔ, προεξοφλώντας μάλιστα 1 ½ χρόνο πριν τη νίκη της Δεξιάς στις εκλογές: «εκατό τοις εκατό πρωθυπουργός ο Κ. Καραμανλής».

Ο παραπάνω, ελλιπής βέβαια, κατάλογος ορισμένων βασικών σημείων της πολιτικής δράσης του αντισταλινικού-αντιζαχαριαδικού χρουστσοφικού Χ. Φλωράκη και του σοσιαλδημοκρατικού «Κ»ΚΕ που καθοδήγησε, δείχνει, αν και ελλιπής, με τον καλύτερο τρόπο ότι αυτός (και το κόμμα του) υπηρέτησε, ως την τελευταία του πνοή, με τον πλέον συνεπή τρόπο τα ταξικά συμφέροντα της ντόπιας αντιδραστικής αστικής τάξης, δράση που τη συνεχίζει επάξια η Α. Παπαρήγα.

Αξίζει τέλος να σημειωθεί ότι το «Κ»ΚΕ και οι Φλωράκης-Παπαρήγα δε δίστασαν, αρχίζοντας από την υπεράσπιση της φασιστικής δικτατορίας του Βιντέλα, κλπ., να φτάσουν στη συμμετοχή στην αστική κυβέρνηση και τη συνεργασία με το μοναρχοφασιστικό κόμμα της ΝΔ για να καταλήξουν στην πρόσφατη υπεράσπιση – που συνεχίζεται ακόμα και σήμερα – των δοσιλόγων αμερικανοτσολιάδων ταγματασφαλιτών χρουστσοφικών του Ιρακινού «Κομμουνιστικού» Κόμματος που αποτελεί το τελευταίο σκαλί της προδοσίας τους.

Να, λοιπόν, γιατί τον τίμησαν με τον πιο επίσημο και θορυβώδικο τρόπο όλοι οι εκπρόσωποι της αντιδραστικής αστικής τάξης.

Σ' αντίθεση με το φέρετρο του πορτογάλου χρουστσοφικού ρεβιζιονιστή Α. Κουνιάλ που ήταν σκεπασμένο μόνο με κόκκινη σημαία, το φέρετρο του συντρόφου Χ. Φλωράκη ήταν επιπλέον σκεπασμένο και με την ελληνική σημαία, δηλ. την εθνική σημαία που σημαίνει ότι η σοσιαλδημοκρατική ηγεσία του "Κ"ΚΕ επαναβεβαιώνει την προσήλωσή της: 1) στη γνωστή αντιμαρξιστική γραμμή του κακόφημου "εθνικού κομμουνισμού", και 2) στη γραμμή της μόνιμης εθνικιστικής στροφής και κυριαρχίας του εθνικισμού στο χώρο της ηγεσία, εθνικισμός που ισχυροποιήθηκε και δυνάμωσε παραπέρα τα τελευταία χρόνια με την "νεο-ορθόδοξη" εθνικιστική ομάδα της Λ. Κανέλλη.

---

Μερικά πολύ χαρακτηριστικά-αποκαλυπτικά αποσπάσματα από το χώρο του μοναρχοφασιστικού κόμματος της Νέας Δημοκρατίας

Κ. Μητσοτάκης: «...Παρά ταύτα - και αυτό αποτέλεσε τη μεγάλη του αρετή - διατήρησε και στις σκληρότερες ώρες την ψύχραιμη σκέψη και προπαντός τη συνείδηση ότι όλοι ανήκουμε στον ίδιο λαό και στην ίδια πατρίδα και ότι οφείλουμε να συνυπάρξουμε. Και αναγκαία προϋπόθεση γι' αυτό είναι να συζητάμε μεταξύ μας με ειλικρίνεια και εντιμότητα. Ετσι, αποτέλεσε τον κυριότερο παράγοντα από την πλευρά της αριστεράς που συνετέλεσε στην ιστορική συνεννόηση μαζί μας, η οποία επέτρεψε τη δημιουργία κυβερνήσεων συνεργασίας και τελικά εθνικής ενότητας που εσφράγισαν οριστικά το τέλος του εμφυλίου πολέμου. Συνεργάστηκα, μέσα στο πλαίσιο της δημοκρατίας μας, μαζί του και αισθανόμουν απέναντί του φιλία και εκτίμηση. Πάντοτε συζητούσαμε τα - περιορισμένα έστω - περιθώρια συνεργασίας που και οι δύο μας ετιμήσαμε...». («Ρ», 24.5.2005, σελ.15)

Ντ. Μπακογιάννη: «...Αποτέλεσε για πολλά χρόνια τον ηγέτη του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας αλλά σε κρίσιμες στιγμές για τον τόπο απέδειξε ότι γνώριζε να συνδιαλέγεται και να συζητά με τους πολιτικούς του αντιπάλους συμβάλλοντας στην υπέρβαση των διαχωριστικών γραμμών. Η συμβολή του στην πλήρη αποκατάσταση της εθνικής συμφιλίωσης στη χώρα μας υπήρξε καθοριστική και αναγνωρίζεται πλέον από όλους...». («Ρ», 24.5.2005, σελ.14)

Κ. Καραμανλής: «...Από τις μεγάλες πολιτικές προσωπικότητες που σημάδεψαν την περιπετειώδη πορεία της χώρας στο δεύτερο μισό του 20ού αιώνα, ο Φλωράκης ήταν ανάμεσα στους ηγέτες που συνέβαλαν προσωπικά και καθοριστικά στην υπέρβαση των παθών του παρελθόντος και στην εμπέδωση της δημοκρατίας και της σταθερότητας. Τη συμβολή του αυτή η Ιστορία και οι πολίτες την αναγνωρίζουν και την εκτιμούν...». («Ρ», 24.5.2005, σελ.15)

ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ, Αρ. Φύλ. 218 15-31 Δεκέμβρη 2005