Νέα σφοδρή επίθεση της κυβέρνησης των «νταβατζήδων»

8ετής σκληρή λιτότητα – μεγάλο κύμα ακρίβειας – μεγαλύτερη φτώχεια και εξαθλίωση
Ξεπούλημα των ΔΕΚΟ – ανατροπή των εργασιακών σχέσεων – κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων

Η κυβέρνηση του μοναρχοφασιστικού κόμματος της ΝΔ είναι αποφασισμένη να συνεχίσει την εφαρμογή της αντιδραστικής ακραίας νεοφιλελεύθερης οικονομικής πολιτικής της πάση θυσία. Αυτό απαιτούν, αυτή τη στιγμή, τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου και αυτό πράττει ως διαχειρίστρια των υποθέσεών του σε κυβερνητικό επίπεδο.

Έτσι, αφού προκλητικά κατάργησε το 8ωρο, προχωρεί τώρα, με την ψήφιση στις 15 Δεκέμβρη του νέου αντεργατικού νόμου για τις ΔΕΚΟ, στην κατάργηση-αλλαγή των ως τώρα εργασιακών σχέσεων σε αντιδραστικότερη κατεύθυνση για όλους τους εργαζόμενους των ΔΕΚΟ, αλλαγές που προφανώς δεν αφορούν μόνο τους εργαζόμενους σ’ αυτές, αλλά και το σύνολο των εργαζομένων δημόσιου και ιδιωτικού τομέα.

Στο νέο αντιδραστικό νόμο διατηρήθηκε το περιβόητο άρθρο 14, που ως γνωστό σημαίνει ουσιαστικά, ανάμεσα στ’ άλλα, κατάργηση των συλλογικών διαπραγματεύσεων-συμβάσεων.

Κι’ είναι τέτοιο το μέγεθος της αντιδραστικότητας των νέων μέτρων της κυβέρνησης των «νταβατζήδων», που το αφεντικό της, ο ΣΕΒ, περισσότερο έμπειρος απ’ τις μαριονέτες του και φοβούμενος έξαρση των κινητοποιήσεων και όξυνση της ταξικής πάλης μελλοντικά, αναγκάστηκε δια στόματος του προέδρου Οδυσσέα Κυριακόπουλου να «μαζέψει» τους υπηρέτες υπουργούς της κυβέρνησης δηλώνοντας ότι ο ΣΕΒ δεν συμφωνεί με τη βασική διάταξη του νομοσχεδίου, δηλ. το άρθρο 14, παρ.3 που καταργεί τις συλλογικές συμβάσεις. Δήλωσε: «θα πρέπει να διαφυλάξουμε τις αρχές που ισχύουν στη χώρα μας για τις εργασιακές σχέσεις. Η διάταξη δεν μας βρίσκει σύμφωνους κι αν περίμενα να αλλάξει κάτι στο νομοσχέδιο θα ήταν αυτό» («Ελευθεροτυπία» 8.12.2005, σελ. 22), χωρίς να παραλείψει να εκφράσει ανοιχτά το φόβο του ότι με τη διατήρηση του άρθρου 14 θα «δημιουργηθούν κοινωνικές εντάσεις», δηλ. θα προκληθεί όξυνση της ταξικής πάλης μελλοντικά.

Με την ευκαιρία δεν μπορεί να μην μνημονευθεί εδώ μια «πρωτότυπη»(!) όσο και «βαθυστόχαστη»(!), αλλά προπαντός αντιδραστική φιλοκυβερνητικού χαρακτήρα ερμηνεία της σοσιαλδημοκράτισσας Παπαρήγα, η οποία, σχετικά με το άρθρο 14, παρ.3 που καταργεί τις συλλογικές συμβάσεις, ούτε λίγο ούτε πολύ υποστήριξε, εμμέσως πλην σαφώς, ότι δεν «πειράζει» αν καταργηθούν οι συλλογικές διαπραγματεύσεις – με το σαθρό «επιχείρημα» ότι αυτές «δεν φοβίζουν τον ΣΕΒ»(!) – και επομένως δεν χρειάζεται πάλη κατά του άρθρου 14: «οι συλλογικές διαπραγματεύσεις δεν φοβίζουν τον ΣΕΒ, διότι τις χειρίζεται με έναν τέτοιο τρόπο σε συνδυασμό με τους «κοινωνικούς» του «εταίρους», όπου μπορεί να υπάρξει κοινωνική συναίνεση σε αντιλαϊκή βάση. Δεν τις φοβάται τις κοινωνικές διαπραγματεύσεις ο ΣΕΒ. Ο ΣΕΒ θα ήταν υπέρ της πλήρους κατάργησης κάτω απ’ άλλες συνθήκες και δεν ξέρουμε, μπορεί να είναι μια συγκυριακή θέση. Δεν μπορεί να είναι φιλεργατικός ο ΣΕΒ απότομα» («Ριζοσπάστης» 13.12.2005, σελ. 15). Ας θυμίσουμε επίσης ότι η ηγεσία των «Κ»ΚΕ-ΠΑΜΕ τάχθηκε υπέρ της κατάργησης της αργίας της Πρωτομαγιάς με το ψευτοδίλημμα αργία ή απεργία, υποστηρίζοντας έτσι ανοιχτά και προκλητικά τα κυβερνητικά μέτρα της κατάργησης της αργίας της Πρωτομαγιάς που ήταν κατάχτηση  των εργαζομένων και για να καρπωθούν οι καπιταλιστές απ’ τη μη πληρωμή της 250 εκατομμύρια ευρώ.

Όμως οι παραπάνω δηλώσεις του Οδυσσέα Κυριακόπουλου, πέρα απ’ το δημαγωγικό τους χαρακτήρα, δεν αποτελούν «έκπληξη» και έγιναν: πρώτο, απ’ τη σκοπιά των γενικότερων ταξικών συμφερόντων του κεφαλαίου, και δεύτερο, απ’ τη μελλοντική πορεία της ταξικής πάλης, δηλ. το φόβο πιθανής όξυνσής της και όχι γιατί ο πρόεδρος του ΣΕΒ έγινε «φιλεργατικός» και «ενδιαφέρεται» για τα συμφέροντα της εργατικής τάξης. Τάχθηκε κατά του άρθρου 14, παρ.3 γιατί απλούστατα τρέμει το ενδεχόμενο η ψήφισή του να πυροδοτήσει ένταση και όξυνση της ταξικής πάλης, οπότε αυτό θα είναι σε βάρος του κεφαλαίου και γενικότερα των συμφερόντων της αντιδραστικής αστικής τάξης.

Την πρώτη και μεγαλύτερη ευθύνη που δεν κατέστη δυνατό, παρόλο που η συμμετοχή στις τελευταίες απεργιακές κινητοποιήσεις ήταν μεγάλη, να αποκρουστεί η νέα αυτή σφοδρότατη επίθεση της κυβέρνησης, όπως εξάλλου και όλες οι προηγούμενες, φέρουν οι ρεφορμιστές εργατοπατέρες των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ-ΠΑΣΚΕ-ΠΑΜΕ-Αυτόνομη Παρέμβαση (οι αντιδραστικοί της ΔΑΚΕ ταυτίζονται πάντα με το κεφάλαιο), που ακολουθούν την προδοτική γραμμή της ταξικής συνεργασίας, γραμμή που αποδυναμώνει την πάλη των εργαζομένων και καθιστά αναποτελεσματικές τις κινητοποιήσεις τους. Ένας δεύτερος παράγοντας που υπονομεύει στο έπακρο τους αγώνες της εργατικής τάξης και καθιστά τις όποιες κινητοποιήσεις αναποτελεσματικές είναι η διασπαστική στάση των ρεφορμιστών εργατοπατέρων του ΠΑΜΕ, που κάνουν μόνιμα επίδειξη ρεφορμιστικής σοσιαλδημοκρατικής γυμναστικής που δεν θίγει ούτε στο ελάχιστο τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Κανένα αντιλαϊκό-αντεργατικό μέτρο δεν αποκρούστηκε ως τώρα, απλά εκτονώθηκε η οργή κι η αγανάκτηση των εργαζομένων. Κι αυτή τη φορά ακολούθησαν το δρόμο της διάσπασης με συγκέντρωση στην Πλατεία Εθνικής Αντίστασης. Η διασπαστική τακτική του ΠΑΜΕ είναι απόλυτα ευθυγραμμισμένη και υπηρετεί την ανάλογη τακτική της αντιδραστικής κυβέρνησης της ΝΔ να περάσει οπωσδήποτε τα αντιλαϊκά-αντεργατικά προς όφελος του κεφαλαίου μέτρα και να εφαρμόσει την ακραία νεοφιλελεύθερη οικονομική πολιτική της.

Επιπλέον η πάλη των ρεφορμιστών εργατοπατέρων του ΠΑΜΕ δεν στρέφεται καθόλου κατά των συγκεκριμένων αντεργατικών μέτρων της κυβέρνησης και την κυβέρνηση της ΝΔ που τα προτείνει και τα επιβάλλει, αλλά κατά των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ-ΣΥΝ, λες κι αυτοί παίρνουν και επιβάλλουν τα αντιλαϊκά-αντεργατικά μέτρα. Είναι εξαιρετικά χαρακτηριστικό το πως εκτιμά και προβάλλει ο «Ριζοσπάστης» το περιεχόμενο της ομιλίας του ρεφορμιστή εργατοπατέρα Γ. Πέρρου, ηγετικού στελέχους του ΠΑΜΕ: «την ανάγκη κλιμάκωσης του αγώνα και οργάνωση της πάλης των εργαζομένων ενάντια στην πολιτική των κομμάτων του κεφαλαίου ανέδειξε στην ομιλία του ο Γιώργος Πέρρος, μέλος της Εκτελεστικής Γραμματείας του ΠΑΜΕ (ούτε μια «λέξη» ενάντια στην κυβέρνηση και τα αντεργατικά της μέτρα, σ.σ.). Ταυτόχρονα, υπογράμμισε την ανάγκη όξυνσης της αντιπαράθεσης με τις συμβιβασμένες πλειοψηφίες στη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ, αλλά και το ΣΥΝ, που καλλιεργούν την αυταπάτη της ταξικής συναίνεσης» («Ριζοσπάστης» 15.12.2005, σελ. 10). Το μόνο, λοιπόν, που απασχολεί και τρέμουν οι ρεφορμιστές ηγέτες είναι η διαρροή μελών-οπαδών τους προς άλλα κόμματα. Δικαιολογημένα βέβαια φοβούνται τη διαρροή, αφού η πολιτική τους είναι τόσο «αριστερή»(!) που δύσκολα διακρίνεται από εκείνη του ΣΥΝ και του μεγαλοαστικού ΠΑΣΟΚ και προπαντός όταν σε σειρά ζητήματα-μέτρα, αυτή είναι ευθυγραμμισμένη με εκείνη της κυβέρνησης (κατάργηση της αργίας της Πρωτομαγιάς, εκκλησία, κλπ.).

Η μόνη – ας υπογραμμιστεί-υπενθυμιστεί αυτό ακόμα μια φορά – τελευταία περίπτωση απεργιακών κινητοποιήσεων που πέτυχε να ματαιώσει την επιβολή των αντιασφαλιστικών μέτρων της κυβέρνησης Σημίτη ήταν η ΕΝΩΤΙΚΗ απεργιακή κινητοποίηση των ρεφορμιστών εργατοπατέρων της ΓΣΕΕ το 2001. Όλες οι άλλες υπήρξαν αναποτελεσματικές εξαιτίας όχι μόνο της γνωστής γραμμής της ταξικής συνεργασίας των ρεφορμιστών ηγετών ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ-ΠΑΣΚΕ-ΠΑΜΕ-ΑΥΤ. ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ αλλά πρωταρχικά εξαιτίας της διασπαστικής τακτικής των ρεφορμιστών ηγετών του ΠΑΜΕ, διασπαστική τακτική «κομμένη και ραμμένη» στα μέτρα των οικονομικο-πολιτικών επιδιώξεων της αντιδραστικής κυβέρνησης Καραμανλή.

Σε λίγες μέρες αναμένεται να ψηφιστεί στη Βουλή και ο νέος, ακόμα χειρότερος απ’ τον προηγούμενο, προϋπολογισμός, που «υπόσχεται» 8ετή σκληρή λιτότητα, νέο μεγάλο κύμα ακρίβειας και ακόμα μεγαλύτερη ανεργία, του υπουργού με τις χαζοχαρούμενες πόζες που οι οικονομικές του γνώσεις, πέρα απ’ τον ταξικό χαρακτήρα των μέτρων του, συναγωνίζονται εκείνες των προπολεμικών «μπακάληδων» της επαρχίας του περασμένου αιώνα, ταλαντούχο αντιγραφέα των υποδείξεων Αλμούνια, άριστο διορθωτή του και ολυμπιονίκη καρπαζοεισπράκτορα μεταξύ των συναδέλφων του της ιμπεριαλιστικής Ευρωπαϊκής Ένωσης. 

ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ, Αρ. Φύλ. 217 1-15 Δεκέμβρη 2005